Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.389.2021.2.MZ
z 6 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2209 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu 27 kwietnia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 24 czerwca 2021 r. (data wpływu 1 lipca 2021 r.) na wezwanie z 15 czerwca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.389.2021.1.MZ (data nadania 15 czerwca 2021 r., data doręczenia 21 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących jego własność - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących jego własność.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.), w związku z powyższym pismem z 15 czerwca 2021 r., nr 0114-KDI3-1.4011389.2021.1.MZ, doręczonym w dniu 21 czerwca 2021 r., wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie Organu w dniu 1 lipca 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 24 czerwca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca ma w firmie (A.) umowę zawartą z pracodawcą o korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych, charakter wykonywanej pracy niejako wymusza posiadanie pojazdu. Każdego miesiąca składane jest oświadczenie o użytkowaniu pojazdu prywatnego do celów służbowych oraz kartę ewidencji przebiegu pojazdu z wyszczególnieniem skąd, dokąd, po co, ilość przejechanych kilometrów, stawka za kilometr oraz wartość. Pracodawca zwraca koszty wg ewidencji przebiegu pojazdu, potrącając składki na (…) (za zgodą Wnioskodawczyni) oraz na podatek dochodowy, zgodnie z limitem 300 km. Pracodawca wielokrotnie na przestrzeni lat pytany o te kwestie (podatek) twierdzi, że jest to zgodne z prawem.

Zwrot kosztów korzystania przez pracownika z samochodu prywatnego dla celów pracodawcy winien być neutralny podatkowo, albowiem pracownik nie uzyskuje żadnej korzyści majątkowej a jedynie zwrot kosztów swego świadczenia na rzecz pracodawcy. Wydatki związane z wyjazdami lokalnymi nie byłyby poniesione przez pracownika, gdyby pracownik nie realizował zadań zleconych przez pracodawcę, tj. nie odbywał swoim samochodem prywatnym jazd lokalnych, a w konsekwencji, zwrot kosztów używania samochodu prywatnego nie stanowi dla pracownika w opisanym zdarzeniu korzyści a jedynie rekompensatę kosztów, których pracownik nie poniósłby, gdyby nie wyraźne działanie w interesie pracodawcy.

Otrzymanie przez pracownika od pracodawcy kwoty z tytułu zwrotu kosztów wykorzystania samochodu prywatnego do celów służbowych stanowi jedynie wyrównanie uszczerbku majątkowego, nie stanowi przychodu, jest jedynie zwrotem poniesionych kosztów. Szukając informacji na ten temat Wnioskodawczyni natknęła się na sprzeczne dane. W jednych publikacjach wykazuje się, że wypłacone pracownikom kwoty z tytułu zwrotu kosztów używania w jazdach lokalnych pojazdów stanowiących ich własność, dla potrzeb pracodawcy, stanowią przychód pracowników obciążony podatkiem dochodowym, w innych natomiast (orzeczenia Sądów w podobnych sprawach), że jest odwrotnie i zwrot poniesionych kosztów nie jest przychodem podlegającym opodatkowaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących Jego własność dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych (dojazd do pacjenta w celu wykonania zabiegu w ramach wykonywania stosunku pracy na terenie gminy, a czasem dalej) stanowi przychód ze stosunku pracy opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Jeśli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, Wnioskodawca prosi o odpowiedź na pytanie, czy zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących Jego własność dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, pobieranie podatku od tzw. „kilometrówki” jest krzywdzące dla pracownika, który nie dość, że zapłacił już podatek dochodowy od wynagrodzenia, zapłacił podatek przy zakupie paliwa, dodatkowo jest obciążany podatkiem za wypłatę tzw. „kilometrówki”, pomimo, że nie jest to Jego dochód, tylko zwrot poniesionych kosztów, kosztów poniesionych na wyraźne żądanie pracodawcy.

Ponadto wysokość tzw. „kilometrówki” nie była zmieniana od kilkunastu lat, co nijak się ma do obecnych cen rynkowych paliwa (1 km = 0,8358 PLN), przy obecnych cenach benzyny powyżej 5 PLN.

Ponadto wskazać należy, że używanie pojazdu prywatnego do celów służbowych jest wysoce korzystne dla pracodawcy, ponieważ to pracownik ponosi pełne koszty zużywania się pojazdu, to znaczy – ubezpieczenia, przeglądu technicznego, napraw bieżących, wymiany uszkodzonych elementów itp.

A nierzadko również kosztem jest urlop pracownika, ponieważ awaria jego prywatnego pojazdu niejako wymusza urlop pracownika, ponieważ pozbawiony zostaje narzędzia pracy. W sytuacji, gdy pracodawca wymaga posiadania samochodu prywatnego (tak było w przypadku Wnioskodawczyni) w momencie przyjęcia do pracy, w świetle wyżej przedstawionych faktów jest to, w przekonaniu Wnioskodawczyni krzywdzące dla pracownika.

Gdyby nie wyraźne działalnie w interesie pracodawcy i na Jego polecenie, pracownik nigdy nie poniósłby powyższych kosztów, ograniczając je do przyjazdu do pracy i powrotu do domu.

Zwrot poniesionych kosztów z tytułu użytkowania samochodu prywatnego do celów służbowych stanowi jedynie wyrównanie uszczerbku majątkowego, i to w niewielkiej jego części w stosunku do realnie poniesionych kosztów, nie stanowi przychodu. Jest jedynie zwrotem poniesionych kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 przywołanej ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni ma w firmie (A.) umowę zawartą z pracodawcą o korzystanie z samochodu prywatnego do celów służbowych. Charakter wykonywanej pracy wymusza posiadanie pojazdu. Każdego miesiąca składane jest oświadczenie o użytkowaniu pojazdu prywatnego do celów służbowych oraz kartę ewidencji przebiegu pojazdu z wyszczególnieniem skąd, dokąd, po co, ilość przejechanych kilometrów, stawka za kilometr oraz wartość. Pracodawca zwraca koszty wg ewidencji przebiegu pojazdu, potrącając składki na (…) oraz na podatek dochodowy, zgodnie z limitem 300 km.

Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt. K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż Wnioskodawczyni otrzymuje środki pieniężne. Ponadto zauważyć należy, że Trybunał Konstytucyjny w tym wyroku stwierdził, że „w przypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów)”.

Skoro wyrok ten dotyczy wyłącznie świadczeń nieodpłatnych to nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez Wnioskodawczynię, a więc również do zwrotu kosztów używania przez Wnioskodawczynię samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych, nie jest uzasadnione.

Wobec tego, zwrot kosztów poniesionych przez Wnioskodawczynię tytułem wykorzystywania, na podstawie właściwej umowy, samochodu prywatnego do celów służbowych celem wykonywania zadań zleconych przez A. będzie stanowić dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego należy wskazać, że gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczenie omawianych świadczeń do przychodów, to nie zawarłby w katalogu zwolnień przepisu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów. Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. z 2019 r., poz. 261),
  

• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2020 r., poz. 6),
  

• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507, z późn. zm.).
  
  
  

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

Zatem omawianie zwolnienie adresowane jest do wąskiej grupy osób, o których mowa w odrębnych ustawach, do których odwołał się ustawodawca.

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 2140, z późn. zm.), na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.

Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) stanowi, że zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że otrzymywane przez pracowników kwoty, tytułem zwrotu kosztów, używania pojazdów prywatnych do jazd lokalnych, zgodnie z postanowieniami zawartych umów, celem wykonania zadań służbowych zleconych przez A.będą stanowić przychód Wnioskodawczyni, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ten nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b przywołanej ustawy. Prawo do skorzystania z ww. zwolnienia przysługiwałoby jedynie, jeżeli zwrot tych kosztów wynikałby wprost z przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów bądź nakładały na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.

Powyższe oznacza, że dokonany na rzecz Wnioskodawczyni, zgodnie z postanowieniami zawartych umów, zwrot poniesionych kosztów za używanie samochodów prywatnych do jazd lokalnych, w obszarze stałego miejsca pracy, celem wykonania zadań służbowych zleconych przez Pracodawcę (A.) będzie stanowić po stronie Wnioskodawczyni przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.