Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.185.2021.3.RD
z 6 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2021 r. złożonego za pośrednictwem platformy e-PUAP uzupełnionego za pośrednictwem platformy e-PUAP w dniu 6 kwietnia 2020 r., oraz uzupełnionego w dniu 14 kwietnia 2021 r. (data wpływu 16 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania skutków podatkowych nabycia wierzytelności.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 6 kwietnia 2021 r. złożonym za pośrednictwem platformy e-PUAP oraz pismem z dnia 13 kwietnia 2021 r., złożonym w dniu 14 kwietnia 2021 r. (data wpływu 16 kwietnia 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Bank (Wnioskodawca) jest spółką kapitałową mającą siedzibę w Holandii, działającą zgodnie z prawem niderlandzkim oraz zarejestrowaną dla celów podatku VAT w Holandii. BANK jest również rezydentem Holandii w rozumieniu Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu („Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”) oraz nie posiada w Polsce zakładu ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz. U. z 2020 poz. 106 ze zm., „Ustawa o VAT”).

BANK zamierza świadczyć usługi finansowe na rzecz podmiotów zarejestrowanych dla celów podatku VAT w Polsce i będących rezydentami podatkowymi w Polsce („Polscy Klienci”) lub podmiotów zarejestrowanych dla celów podatku VAT i będących rezydentami podatkowymi w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej („Zagraniczni Klienci”; Polscy Klienci i Zagraniczni Klienci będą w dalszej części wniosku łącznie określani jako „Klienci”). Usługi polegać będą zasadniczo na zakupie przez BANK od różnych dostawców Klientów, posiadających siedzibę i będących rezydentami podatkowymi w Polsce („Dostawcy”) Wierzytelności (zdefiniowanych poniżej) posiadanych przez Dostawców względem Klientów, pomniejszonych o dyskonto.

Wierzytelności posiadane przez Dostawców względem Klientów wynikają z dostaw towarów lub usług świadczonych przez Dostawców na rzecz Klientów. W związku z powyższym Klienci są lub będą zobowiązani do uiszczenia na rzecz Dostawców należności odpowiadających cenie zakupu lub wynagrodzeniu za dostarczone towary lub świadczone usługi („Wierzytelności”).

Na żądanie Klienta BANK zapewni finansowanie przepływów pieniężnych w łańcuchu dostaw Klienta, wyrażając zgodę, według własnego uznania, na zakup Wierzytelności (w zamian za otrzymanie dyskonta) od Dostawców Klienta przed terminem wymagalności takich Wierzytelności. W szczególności, aby poprawić strukturę swoich bilansów i aktywów oraz uzyskać zwiększoną płynność finansową i inne korzyści finansowe Klienci pragną by, w odniesieniu do Wierzytelności Dostawców, umowa nabycia wierzytelności przewidywała regularne nabywanie przez BANK Wierzytelności od Dostawców. Dostawcy i Klienci nie są pełnomocnikami albo agentami zależnymi BANKU w rozumieniu odpowiednich przepisów Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z umową nabycia wierzytelności (i) Dostawcy będą powiadamiać BANK o zamiarze sprzedaży określonych Wierzytelności poprzez umieszczenie faktur na platformie zawierającej informacje o zobowiązaniach Klientów, (ii) Klient wyrazi lub nie wyrazi zgody na nabycie przez BANK od Dostawców Wierzytelności wynikających z powyższych faktur, a następnie prześle fakturę na dedykowaną platformę zarządzaną przez BANK, co będzie równoznaczne z przesłaniem do BANKU żądania dokonania odpowiedniej płatności, (iii) BANK , wedle własnego uznania, nabędzie te Wierzytelności od Dostawców bez prawa regresu, (iv) Dostawcy otrzymają kwotę odpowiadającą cenie zakupu od BANKU . Następnie (v) BANK wyrazi żądanie i otrzyma od Klientów płatność za Wierzytelności (lub pobierze kwotę odpowiadającą Wierzytelnościom ze środków Klientów znajdujących się w posiadaniu BANK ).

W związku z powyższym, główną korzyścią ekonomiczną uzyskiwaną przez Klientów w ramach świadczonych przez BANK usług finansowych będzie uzyskanie możliwości spłacenia Wierzytelności bez konieczności angażowania własnych środków pieniężnych na tym etapie, a tym samym istotna poprawa ich płynności finansowej. Innymi słowy Klienci będą instruować BANK, będącą usługodawcą, aby spłacił ich Wierzytelności, które w innym przypadku sami musieliby spłacić w terminie wcześniejszym niż termin późniejszej płatności Klientów na rzecz BANKU. W sensie gospodarczym usługa ta stanowi faktyczne finansowanie Klientów przez BANK , a fakt, że takie finansowanie następuje poprzez regularne zaspokajanie przez BANK roszczeń Dostawców będących wierzycielami Klientów (poprzez nabycie przez BANK Wierzytelności posiadanych przez Dostawców względem Klientów) stanowi zwykły, techniczny instrument prowadzący do osiągnięcia pożądanych efektów finansowania.

Sprzedaż Wierzytelności przez Dostawców na rzecz BANKU będzie dokonywana za cenę równą zaległej kwocie Wierzytelności pomniejszonej o dyskonto („Dyskonto”). Dyskonto zostanie obliczone jako stały procent wartości nominalnej Wierzytelności, z uwzględnieniem kosztu finansowania poniesionego przez BANK.

Dyskonto naliczone zostanie w momencie zakupu Wierzytelności przez BANK od Dostawców (którzy otrzymają Wierzytelności w wartości nominalnej pomniejszonej o Dyskonto), jednak ekonomicznie ciężar i koszt Dyskonta poniosą Klienci, którzy, w przypadku bezpośredniej wcześniej płatności Wierzytelności na rzecz Dostawców mogliby potencjalnie zatrzymać kwotę Dyskonta, w przeciwnym przypadku przekazywanego do BANKU wedle warunków danej transakcji uzgodnionych między BANKIEM a Klientami. Innymi słowy, ze względu na uczestnictwo BANKU (zmierzającej i zdolnej do zapewnienia płynności Klientom) w transakcji, pojawia się możliwość wcześniejszej spłaty zadłużenia Klientów wobec Dostawców, pod warunkiem, że Dostawcy również wyrażą zgodę na pomniejszanie płatności o Dyskonto (co jest uzasadnione biznesowo również z ich perspektywy). Jednak nawet w przypadku bezpośredniej płatności na rzecz Dostawców i zachowaniu przez Klientów kwoty Dyskonta (jeżeli Klienci dysponowaliby w ogóle środkami wystarczającymi na dokonanie takiej przedwczesnej płatności), Klienci ci wyraziliby zgodę na przekazanie BANKOWI kwoty Dyskonta w zamian za świadczenie przez BANK usługi polegającej na zapewnieniu im płynności finansowej (przedterminowym zwolnieniu z zadłużenia).

BANK będzie uprawniony do powiadamiania Klientów o sprzedaży i przeniesieniu Wierzytelności w dowolnym czasie po zgłoszeniu przez Dostawców woli sprzedaży Wierzytelności i dokonaniu zakupu tych Wierzytelności przez BANK. Po powiadomieniu Klientów, będą oni dokonywać płatności za Wierzytelności bezpośrednio na rachunek Bankowy wskazany przez BANK , zamiast kontynuować dokonywanie tych płatności na rzecz Dostawców.

Jedynie Wierzytelności spełniające określone kryteria zostaną objęte niniejszym programem finansowania i będą nabywane przez BANK. W szczególności, program nie będzie obejmować Wierzytelności, w stosunku do których Klient znajdowałby się w zwłoce już w momencie nabycia Wierzytelności przez BANK lub które już w tym momencie byłyby sporne.

Wierzytelności będą nabywane przez BANK bez prawa regresu w odniesieniu do ryzyka kredytowego Klientów, co oznacza, że BANK nie będzie zasadniczo mógł zgłaszać jakichkolwiek roszczeń wobec Dostawców, jeżeli dany Klient był wypłacalny w momencie sprzedaży i przeniesienia odnośnej Wierzytelności na rzecz BANKU, zaś ryzyko kredytowe dotyczące danego Klienta zmaterializowało się dopiero później, skutkując brakiem dokonania przez tego Klienta płatności wynikających z danej Wierzytelności.

W celu zapewnienia trwale pozytywnego wpływu na sytuację finansową Klientów strony zamierzają zawrzeć umowę finansowania na czas nieoznaczony lub dłuższy czas oznaczony, przekraczający jeden rok. Co więcej, umowa między stronami zawarta na czas oznaczony będzie mogła zostać rozwiązana w tym okresie (z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia) wyłącznie w przypadkach szczegółowo wskazanych w danej umowie. Oznacza to, że w ramach programu Wierzytelności będą stale nabywane przez BANK.

W celu przedstawienia pełnego opisu stanu faktycznego należy wskazać, że BANK posiada oddział w Polsce („Polski Oddział BANKU”) i ze względu na działalność Polskiego Oddziału BANK jest zarejestrowany dla celów podatku VAT również w Polsce. Jednakże Polski Oddział BANKU nie jest i nie będzie w żaden sposób zaangażowany w działalność, transakcje lub usługi opisane w niniejszym wniosku, a w szczególności żadne zasoby techniczne lub ludzkie Polskiego Oddziału BANKU nie są i nie będą w jakikolwiek sposób zaangażowane w pozyskiwanie, przygotowywanie, wykonywanie lub świadczenie przez BANK usług, o których mowa powyżej, bowiem będą one świadczone przez BANK wyłącznie i bezpośrednio z siedziby głównej w Holandii. Biorąc pod uwagę powyższe także Wierzytelności i związane z nimi czynności BANKU lub innych stron nie mogą zostać uznane za efektywnie powiązane z działalnością Polskiego Oddziału BANK.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wsparcie finansowe udzielane Klientom przez BANK, obejmujące nabywanie Wierzytelności przez BANK od Dostawców na warunkach uzgodnionych z Klientami, będzie uważane za usługę w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.; „Ustawa o VAT”), a jeśli tak, to czy BANK będzie podatnikiem VAT podlegającym podatkowi VAT w Polsce z tytułu tej usługi zobowiązanym w Polsce do jego rozliczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wsparcie finansowe udzielane przez BANK na rzecz Klientów, obejmujące nabycie Wierzytelności przez BANK od Dostawców na warunkach uzgodnionych z Klientami, będzie stanowić świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.; „ustawa o VAT”). Jednakże, w przypadku w którym usługobiorcami będą Polscy Klienci, to Polscy Klienci jako usługobiorcy, a nie usługodawca - BANK , będą podatnikami VAT w Polsce, zobowiązanymi do rozliczenia w Polsce podatku VAT z tytułu tej usługi. W przypadku, w którym usługobiorcami będą Zagraniczni Klienci, ani BANK , ani Zagraniczni Klienci nie będą podatnikami VAT w Polsce, zobowiązanymi do rozliczenia w Polsce podatku VAT z tytułu tej usług.

Aby udzielić odpowiedzi na pytanie nr 1, które zasadniczo ma na celu potwierdzenie, czy w odniesieniu do zakupu przez BANK Wierzytelności od Dostawców, a tym samym świadczenia usług finansowych na rzecz Klientów, BANK podlega podatkowi VAT w Polsce, najpierw należy ustalić, czy taka transakcja jest opodatkowana podatkiem VAT. Transakcja nieobjęta zakresem przedmiotowym podatku VAT nie doprowadziłaby do powstania obowiązku podatkowego w zakresie tego podatku w żadnym państwie, a jakakolwiek dalsza ocena, w tym na podstawie przepisów regulujących miejsce opodatkowania podatkiem VAT, nie byłaby w takim przypadku istotna ani wymagana. Z oczywistych względów zakup Wierzytelności przez BANK od Dostawców oraz świadczenie usług finansowych na rzecz Klientów nie mogą zostać uznane za dostawę towarów, stąd zasadne jest jedynie dokonanie oceny, czy transakcja taka stanowić będzie świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r., poz. 106 ze zm.; „Ustawa o VAT”).

W tym względzie warto przypomnieć, że zgodnie z art. 24 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 marca 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, „Dyrektywa VAT”), mającej bezpośrednie zastosowanie także we wszelkich postępowaniach dotyczących interpretacji podatkowych, świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów. Ponadto, art. 25 lit. a) Dyrektywy VAT przewiduje, że świadczeniem usług jest „przeniesienie praw do wartości niematerialnych, bez względu na to, czy są one przedmiotem dokumentu ustanawiającego tytuł prawny, czy nie”. Zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. c) Dyrektywy VAT, opodatkowaniu VAT podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Definicję świadczenia usług na gruncie prawa unijnego uzupełnia także orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), które wskazuje, że świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT występuje, jeżeli istnieje stosunek prawny między usługodawcą a usługobiorcą, na mocy którego wzajemne świadczenia wymieniane są za wynagrodzeniem (zob. na przykład wyrok TSUE z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii, C-51/18, pkt 44, wyrok TSUE z dnia 18 stycznia 2017 r. w sprawie SAWP, C-37/16, pkt 25 lub wyrok TSUE z dnia 22 czerwca 2016 r. w sprawie Cesky rozhlas, C-11/15, pkt 21).

Powyższe przepisy prawa unijnego zostały w pełni implementowane do polskiej ustawy o VAT, w tym w szczególności do art. 8 ust. 1 (zdanie wstępne) tej ustawy (stanowiącego, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT) oraz art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (w myśl którego za świadczenie usług uważa się także przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej).

Należy podkreślić, że z okoliczności faktycznych sprawy wynika, iż na płaszczyźnie stosunków prawnych pomiędzy BANKIEM a Klientami podmioty te będą związane umową zobowiązującą, z jednej strony, BANK do pozyskania odpowiednich środków finansowych oraz, w oparciu o te środki, do nabywania od Dostawców określonych niezaległych i niespornych Wierzytelności, jeżeli zostaną zaakceptowane przez BANK (przy jednoczesnym uzyskaniu przez BANK wartości równej kwocie Dyskonta), jak również, z drugiej strony, zobowiązującą Klientów do zapłaty na rzecz BANK (bez możliwości skorzystania przez Klientów z Dyskonta) ceny równej wartości nominalnej Wierzytelności nabytych wcześniej przez BANK .

BANK i Klienci zawrą zatem wzajemne porozumienie szczegółowo określające zobowiązania każdej ze stron wobec drugiej strony, a także świadczenia, których każda ze stron może oczekiwać od drugiej strony z tytułu działań, które podejmuje. W szczególności BANK zobowiązuje się do nabycia i zapłaty kwoty zaakceptowanych Wierzytelności przenoszonych przez Dostawców w zamian za korzyść majątkową w postaci Dyskonta.

Ekonomiczny sens powyższych relacji prawnych polega natomiast w istocie na zapewnieniu Klientom przez BANK natychmiastowego finansowania niezbędnego dla ich celów biznesowych oraz umożliwieniu późniejszej zapłaty przez Klientów ceny za towary lub usługi, które nabywają. Ponieważ Wierzytelności w założeniu mają być zaspokajane przez Klientów w sposób regularny i niezakłócony BANK oczekuje, że uzyskiwać będzie wynagrodzenie za finansowanie zapewniane poprzez Dyskonto.

Z powyższego wynika również, że ogół opisanych zobowiązań i działań BANKU , w tym zarówno zobowiązanie do pozyskania i pozyskiwanie środków finansowych niezbędnych dla finansowania działalności prowadzonej przez Klientów, jak i samo nabywanie określonych Wierzytelności od Dostawców, tworzy złożoną, spójną i kompletną całość, mającą na celu osiągnięcie pożądanego przez strony efektu polegającego na finansowaniu działalności Klientów. W tym kontekście sama tylko czynność nabycia danej Wierzytelności przez BANK od Dostawców stanowi wyłącznie element techniki prawnej stosowanej w praktyce przez strony w celu organizacji finansowania udzielanego Klientom oraz umożliwienia zapłaty przez Klientów należnych kwot w późniejszym terminie i nie sposób jej rozsądnie analizować jako jakiegokolwiek odrębnego, odizolowanego i niepowiązanego z innymi elementami świadczenia. Jest zatem oczywiste, że powyżej opisane czynności dokonywane przez BANK , w tym także czynności związane z nabyciem Wierzytelności od Dostawców, stanowią usługę w rozumieniu art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, świadczoną przez BANK na rzecz Klientów za wynagrodzeniem.

Wspomniana usługa będzie świadczona przez BANK, która jest spółką założoną i zarejestrowaną dla celów podatku VAT w Holandii, na rzecz Klientów, będących spółkami założonymi i zarejestrowanymi dla celów VAT w Polsce albo w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, a zatem usługa ta podlegać będzie ogólnym zasadom dotyczącym miejsca opodatkowania usług świadczonych między przedsiębiorcami, o których mowa w art. 28b ustawy o VAT (a nadto nie podlega żadnemu z wyjątków od tej zasady określonych w art. 28c - 28n Ustawy o VAT).

Na powyższe w żaden sposób nie ma wpływu fakt, że BANK posiada w Polsce Polski Oddział BANKU, gdyż oddział ten (nawet jeżeli zostałby uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT) nie świadczy usług opisanych w niniejszym wniosku i, dla uniknięcia wątpliwości, nie angażuje żadnych zasobów ludzkich ani technicznych, ani w żaden inny sposób nie angażuje się w pozyskiwanie, przygotowywanie, wykonywanie lub świadczenie usług BANKU. W konsekwencji istnienie Polskiego Oddziału BANKU nie prowadzi do zastosowania w niniejszej sprawie szczególnych zasad dotyczących stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (w rozumieniu ustawy o VAT), a relewantne pozostają ogólne zasady opodatkowania podatkiem VAT usług transgranicznych określone w art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT.

W konsekwencji, zgodnie z art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, usługa świadczona przez BANK na rzecz Polskich Klientów powinna zostać uznana za podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce. Analogicznie, usługa świadczona przez BANK na rzecz Zagranicznych Klientów powinna zostać uznana za podlegającą opodatkowaniu VAT w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej, w którym dany Zagraniczny Klient posiada siedzibę.

Niezależnie od powyższego, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz art. 17 ust. 1a Ustawy o VAT w przypadku podlegających opodatkowaniu VAT w Polsce usług (innych niż usługi związane z nieruchomościami) świadczonych przez podatnika VAT niemającego siedziby w Polsce i nieposiadającego w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT (lub, jak wskazane zostało w art. 17 ust. 1a Ustawy o VAT, podatnika VAT mającego w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, które nie uczestniczy w świadczeniu tych usług - tak jak w przypadku BANK ), na rzecz podatnika VAT mającego siedzibę w Polsce, to odbiorca usług, a nie usługodawca, jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT w Polsce z tytułu tych usług. Bezpośrednio w związku z powyższą zasadą pozostaje art. 17 ust. 2 Ustawy o VAT przewidujący, że w przypadkach wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 4 Ustawy o VAT (wskazujący warunki zastosowania mechanizmu odwróconego obciążenia) z tytułu danej transakcji usługodawca lub dokonujący dostawcy towarów nie rozlicza podatku VAT należnego w Polsce.

W związku z powyższym BANK nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce z tytułu usługi świadczonej na rzecz Polskich Klientów i nie jest zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku VAT. Obowiązek rozliczenia podatku VAT w Polsce w związku z usługą świadczoną przez BANK na rzecz Polskich Klientów spoczywa wyłącznie na Polskich Klientach.

Powyższe wnioski znajdują również w pełni oparcie w dotychczasowej ustalonej praktyce podatkowej, w tym dla przykładu w ostatnim okresie w interpretacji podatkowej z dnia 17 lutego 2020 roku (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.806.2019.2.IR), interpretacji podatkowej z dnia 2 sierpnia 2019 roku (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.322.2019.1.KT) czy interpretacji podatkowej z dnia 25 stycznia 2019 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.720.2018.3.IG), a także we wcześniejszym okresie w interpretacji podatkowej z dnia 19 grudnia 2018 roku (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.673.2018.1.KB), interpretacji podatkowej z dnia 5 października 2018 roku (sygn. 0114-KDIP4.4012.493.2018.2.KM), interpretacji podatkowej z dnia 30 sierpnia 2018 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.405.2018.1.IG), interpretacji podatkowej z dnia 9 kwietnia 2018 roku (sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.158.2018.1.JSZ), interpretacji podatkowej z dnia 1 czerwca 2017 roku (sygn. 0114-KDIP4.4012.114.2017.1KR), interpretacji podatkowej z dnia 31 maja 2017 roku (sygn. 0114-KDIP1- 2.4012.93.2017.1.IG), interpretacji podatkowej z dnia 28 kwietnia 2017 roku (sygn. 1462-IPPP1.4512.110.2017.1.MPe), interpretacji podatkowej z dnia 17 marca 2017 roku (sygn. 3063-ILPP1-3.4512.52.2017.1.KB) oraz w interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 15 kwietnia 2016 roku (sygn. ILPP2/46-5/16-2/SJ).

Natomiast w przypadku usług finansowych świadczonych przez BANK , będącą spółką założoną i zarejestrowaną dla celów podatku VAT w Holandii, na rzecz Zagranicznych Klientów posiadających siedzibę i będących zarejestrowanymi dla celów podatku VAT w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej (innych niż Polska), usługi te w ogóle nie będą podlegać opodatkowaniu VAT w Polsce. Przeciwnie, jak wskazano powyżej, usługi świadczone przez BANK na rzecz Klientów Zagranicznych powinny zostać uznane za podlegające opodatkowaniu VAT w państwie członkowskim Unii Europejskiej (innym niż Polska), w którym dany Klient Zagraniczny ma siedzibę. W związku z powyższym ani BANK , ani Zagraniczni Klienci nie będą zobowiązani do rozliczania podatku VAT w Polsce z tytułu usług świadczonych przez BANK na rzecz tych Klientów Zagranicznych.

Podsumowując, z powyższego wynika, że nabycie Wierzytelności przez BANK , w ramach usługi świadczonej przez BANK na rzecz Klientów, powinno zostać uznane za świadczenie usług podlegających VAT (w przypadku Polskich Klientów - w Polsce). Polscy Klienci, jako usługobiorcy, będą podatnikami VAT w Polsce, zobowiązanymi do rozliczenia w Polsce podatku VAT. W przypadku usług świadczonych na rzecz Zagranicznych Klientów, usługa świadczona przez BANK nie będzie podlegać opodatkowaniu w Polsce, lecz w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, gdzie dany Zagraniczny Klient ma siedzibę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej. Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
   
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Jednocześnie, skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) – zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego – wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przy czym stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem świadczenia usług, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,
     
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
     
   
   

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4 i 5, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadza mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę. Powołany art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy wskazuje na sytuację, gdy usługa, której miejsce świadczenia a tym samym opodatkowania na podstawie przepisów ustawy jest terytorium Polski zostaje opodatkowana przez nabywcę, który dokonał jej nabycia od dostawcy spoza terytorium Polski. Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem podlegających opodatkowaniu w Polsce usług jest spełnienie warunków dotyczących usługodawcy jak i usługobiorcy.

Natomiast zgodnie z generalną zasadą dotyczącą miejsca świadczenia usług określoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W świetle regulacji przepisu art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Przy tym w myśl art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania przepisów regulujących miejsce świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędąca podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z opisu sprawy wynika, że BANK jest spółką kapitałową mającą siedzibę w Holandii, działającą zgodnie z prawem niderlandzkim oraz zarejestrowaną dla celów podatku VAT w Holandii. BANK nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o podatku od towarów i usług. BANK zamierza świadczyć usługi finansowe na rzecz podmiotów zarejestrowanych dla celów podatku VAT w Polsce i będących rezydentami podatkowymi w Polsce („Polscy Klienci”) lub podmiotów zarejestrowanych dla celów podatku VAT i będących rezydentami podatkowymi w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej („Zagraniczni Klienci”). Usługi polegać będą zasadniczo na zakupie przez BANK od różnych dostawców Klientów, posiadających siedzibę i będących rezydentami podatkowymi w Polsce („Dostawcy”) Wierzytelności posiadanych przez Dostawców względem Klientów, pomniejszonych o dyskonto. Wierzytelności posiadane przez Dostawców względem Klientów wynikają z dostaw towarów lub usług świadczonych przez Dostawców na rzecz Klientów. W związku z powyższym Klienci są lub będą zobowiązani do uiszczenia na rzecz Dostawców należności odpowiadających cenie zakupu lub wynagrodzeniu za dostarczone towary lub świadczone usługi („Wierzytelności”). Na żądanie Klienta BANK zapewni finansowanie przepływów pieniężnych w łańcuchu dostaw Klienta, wyrażając zgodę, według własnego uznania, na zakup Wierzytelności (w zamian za otrzymanie dyskonta) od Dostawców Klienta przed terminem wymagalności takich Wierzytelności. W szczególności, aby poprawić strukturę swoich bilansów i aktywów oraz uzyskać zwiększoną płynność finansową i inne korzyści finansowe Klienci pragną by, w odniesieniu do Wierzytelności Dostawców, umowa nabycia wierzytelności przewidywała regularne nabywanie przez BANK Wierzytelności od Dostawców. Dostawcy i Klienci nie są pełnomocnikami albo agentami zależnymi BANK w rozumieniu odpowiednich przepisów Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z umową nabycia wierzytelności (i) Dostawcy będą powiadamiać BANK o zamiarze sprzedaży określonych Wierzytelności poprzez umieszczenie faktur na platformie zawierającej informacje o zobowiązaniach Klientów, (ii) Klient wyrazi lub nie wyrazi zgody na nabycie przez BANK od Dostawców Wierzytelności wynikających z powyższych faktur, a następnie prześle fakturę na dedykowaną platformę zarządzaną przez BANK, co będzie równoznaczne z przesłaniem do BANKU żądania dokonania odpowiedniej płatności, (iii) BANK , wedle własnego uznania, nabędzie te Wierzytelności od Dostawców bez prawa regresu, (iv) Dostawcy otrzymają kwotę odpowiadającą cenie zakupu od BANKU. Następnie (v) BANK wyrazi żądanie i otrzyma od Klientów płatność za Wierzytelności (lub pobierze kwotę odpowiadającą Wierzytelnościom ze środków Klientów znajdujących się w posiadaniu BANKU. W związku z powyższym, główną korzyścią ekonomiczną uzyskiwaną przez Klientów w ramach świadczonych przez BANK usług finansowych będzie uzyskanie możliwości spłacenia Wierzytelności bez konieczności angażowania własnych środków pieniężnych na tym etapie, a tym samym istotna poprawa ich płynności finansowej. Innymi słowy Klienci będą instruować BANK , będącą usługodawcą, aby spłacił ich Wierzytelności, które w innym przypadku sami musieliby spłacić w terminie wcześniejszym niż termin późniejszej płatności Klientów na rzecz BANKU. W sensie gospodarczym usługa ta stanowi faktyczne finansowanie Klientów przez BANK, a fakt, że takie finansowanie następuje poprzez regularne zaspokajanie przez BANK roszczeń Dostawców będących wierzycielami Klientów (poprzez nabycie przez BANK Wierzytelności posiadanych przez Dostawców względem Klientów) stanowi zwykły, techniczny instrument prowadzący do osiągnięcia pożądanych efektów finansowania. Sprzedaż Wierzytelności przez Dostawców na rzecz BANK będzie dokonywana za cenę równą zaległej kwocie Wierzytelności pomniejszonej o dyskonto („Dyskonto”). Dyskonto zostanie obliczone jako stały procent wartości nominalnej Wierzytelności, z uwzględnieniem kosztu finansowania poniesionego przez BANK. Dyskonto naliczone zostanie w momencie zakupu Wierzytelności przez BANK od Dostawców (którzy otrzymają Wierzytelności w wartości nominalnej pomniejszonej o Dyskonto), jednak ekonomicznie ciężar i koszt Dyskonta poniosą Klienci, którzy, w przypadku bezpośredniej wcześniej płatności Wierzytelności na rzecz Dostawców mogliby potencjalnie zatrzymać kwotę Dyskonta, w przeciwnym przypadku przekazywanego do BANK wedle warunków danej transakcji uzgodnionych między BANKIEM a Klientami. Innymi słowy, ze względu na uczestnictwo BANKU (zmierzającej i zdolnej do zapewnienia płynności Klientom) w transakcji, pojawia się możliwość wcześniejszej spłaty zadłużenia Klientów wobec Dostawców, pod warunkiem, że Dostawcy również wyrażą zgodę na pomniejszanie płatności o Dyskonto (co jest uzasadnione biznesowo również z ich perspektywy). Jednak nawet w przypadku bezpośredniej płatności na rzecz Dostawców i zachowaniu przez Klientów kwoty Dyskonta (jeżeli Klienci dysponowaliby w ogóle środkami wystarczającymi na dokonanie takiej przedwczesnej płatności), Klienci ci wyraziliby zgodę na przekazanie BANKOWI kwoty Dyskonta w zamian za świadczenie przez BANK usługi polegającej na zapewnieniu im płynności finansowej (przedterminowym zwolnieniu z zadłużenia). BANK będzie uprawniony do powiadamiania Klientów o sprzedaży i przeniesieniu Wierzytelności w dowolnym czasie po zgłoszeniu przez Dostawców woli sprzedaży Wierzytelności i dokonaniu zakupu tych Wierzytelności przez BANK . Po powiadomieniu Klientów, będą oni dokonywać płatności za Wierzytelności bezpośrednio na rachunek Bankowy wskazany przez BANK, zamiast kontynuować dokonywanie tych płatności na rzecz Dostawców. Jedynie Wierzytelności spełniające określone kryteria zostaną objęte niniejszym programem finansowania i będą nabywane przez BANK. W szczególności, program nie będzie obejmować Wierzytelności, w stosunku do których Klient znajdowałby się w zwłoce już w momencie nabycia Wierzytelności przez BANK lub które już w tym momencie byłyby sporne. Wierzytelności będą nabywane przez BANK bez prawa regresu w odniesieniu do ryzyka kredytowego Klientów, co oznacza, że BANK nie będzie zasadniczo mógł zgłaszać jakichkolwiek roszczeń wobec Dostawców, jeżeli dany Klient był wypłacalny w momencie sprzedaży i przeniesienia odnośnej Wierzytelności na rzecz BANKU, zaś ryzyko kredytowe dotyczące danego Klienta zmaterializowało się dopiero później, skutkując brakiem dokonania przez tego Klienta płatności wynikających z danej Wierzytelności. W celu zapewnienia trwale pozytywnego wpływu na sytuację finansową Klientów strony zamierzają zawrzeć umowę finansowania na czas nieoznaczony lub dłuższy czas oznaczony, przekraczający jeden rok. Co więcej, umowa między stronami zawarta na czas oznaczony będzie mogła zostać rozwiązana w tym okresie (z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia) wyłącznie w przypadkach szczegółowo wskazanych w danej umowie. Oznacza to, że w ramach programu Wierzytelności będą stale nabywane przez BANK. W celu przedstawienia pełnego opisu stanu faktycznego należy wskazać, że BANK posiada oddział w Polsce („Polski Oddział BANKU”) i ze względu na działalność Polskiego Oddziału BANKU jest zarejestrowany dla celów podatku VAT również w Polsce. Jednakże Polski Oddział BANKU nie jest i nie będzie w żaden sposób zaangażowany w działalność, transakcje lub usługi opisane w niniejszym wniosku, a w szczególności żadne zasoby techniczne lub ludzkie Polskiego Oddziału BANK nie są i nie będą w jakikolwiek sposób zaangażowane w pozyskiwanie, przygotowywanie, wykonywanie lub świadczenie przez BANK usług, o których mowa powyżej, bowiem będą one świadczone przez BANK wyłącznie i bezpośrednio z siedziby głównej w Holandii. Biorąc pod uwagę powyższe także Wierzytelności i związane z nimi czynności BANK lub innych stron nie mogą zostać uznane za efektywnie powiązane z działalnością Polskiego Oddziału BANK.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy wsparcie finansowe udzielane Klientom obejmujące nabywanie Wierzytelności od Dostawców będzie usługą w rozumieniu ustawy, a jeśli tak to czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczenia podatku VAT na terytorium Polski.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, treści cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z wykonaniem przez Wnioskodawcę skonkretyzowanych zadań określonych w umowie, za które Wnioskodawca otrzyma środki finansowe w określonej wysokości (Dyskonto będzie wynagrodzeniem za świadczoną usługę). W zaistniałych okolicznościach dojdzie do zawiązania stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego Wnioskodawca i Klienci zawrą wzajemne porozumienie szczegółowo określające zobowiązania każdej ze stron wobec drugiej strony, a także świadczenia, których każda ze stron może oczekiwać od drugiej strony z tytułu działań, które podejmuje. W szczególności Wnioskodawca zobowiązuje się do nabycia i zapłaty kwoty zaakceptowanych Wierzytelności przenoszonych przez Dostawców w zamian za korzyść majątkową w postaci Dyskonta. Główną korzyścią uzyskiwaną przez Klientów w ramach świadczeń dokonywanych przez Wnioskodawcę będzie uzyskanie możliwości spłacenia Wierzytelności bez angażowania własnych środków finansowych na tym etapie, a tym samym istotna poprawa płynności finansowej. Wnioskodawca będzie spłacał wierzytelności Klientów, które w innym przypadku sami musieliby spłacić w terminie wcześniejszym niż termin późniejszej płatności klientów na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca uzyskiwać będzie wynagrodzenie za finansowanie zapewniane poprzez Dyskonto. Dyskonto naliczone zostanie w momencie zakupu Wierzytelności przez Wnioskodawcę od Dostawców (którzy otrzymają Wierzytelności w wartości nominalnej pomniejszonej o Dyskonto) jednak ekonomicznie ciężar i koszt Dyskonta poniosą Klienci. Należy zauważyć, że Wnioskodawca w celu realizacji zawartej z Klientem umowy będzie zobowiązany do wykonania szeregu ściśle ze sobą powiązanych czynności, które złożą się na świadczoną usługę, mającą na celu zapewnienie Klientowi poprawy płynności finansowej. Zatem, biorąc pod uwagę przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w okolicznościach niniejszej sprawy uznać należy, że Wnioskodawca wyświadczy na rzecz Klienta usługę mającą na celu osiągnięcie pożądanego przez strony efektu polegającego na finansowaniu działalności Klientów. Za powyższą usługę Wnioskodawca uzyska wynagrodzenie ustalone przez strony w postaci Dyskonta. Tym samym, wsparcie finansowe udzielane przez Wnioskodawcę na rzecz Klientów, obejmujące nabycie Wierzytelności od Dostawców na warunkach uzgodnionych z Klientami będzie stanowić świadczenie usług o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu.

Odnosząc się do obowiązku rozliczenia podatku na terytorium Polski w związku z świadczoną usługą należy zauważyć, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową mającą siedzibę w Holandii zarejestrowaną dla celów podatku VAT w Holandii. Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca posiada oddział w Polsce i ze względu na działalność polskiego Oddziału jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce. Jednakże polski Oddział Wnioskodawcy nie jest i nie będzie w żaden sposób zaangażowany w działalność, transakcje lub usługi opisane w niniejszym wniosku, a w szczególności żadne zasoby techniczne lub ludzkie polskiego Oddziału BANK nie są i nie będą w jakikolwiek sposób zaangażowane w pozyskiwanie, przygotowywanie, wykonywanie lub świadczenie przez Wnioskodawcę usług, o których mowa powyżej, bowiem będą one świadczone przez Wnioskodawcę wyłącznie i bezpośrednio z siedziby głównej w Holandii. Usługi finansowe będą świadczone na rzecz podmiotów zarejestrowanych dla celów podatku VAT w Polsce i będących rezydentami podatkowymi w Polsce (Polscy Klienci), lub podmiotów zarejestrowanych dla celów podatku VAT i będących rezydentami podatkowymi w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej (Zagraniczni Klienci).

Zatem usługi finansowe będą świadczone na rzecz podmiotów spełniających definicję podatnika, o której mowa w art. 28a ustawy. Jednocześnie zastrzeżenia wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Zatem w analizowanej sprawie miejsce świadczenia przedmiotowej usługi należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ustawy. Przy tym należy zauważyć, że Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej w Holandii, nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i choć posiada w Polsce Oddział zarejestrowany dla celów podatku VAT to ten polski Oddział w żaden sposób nie jest zaangażowany w działalność, transakcje lub usługi opisane we wniosku. Żadne zasoby techniczne lub ludzkie oddziału, jak wskazuje Wnioskodawca, nie są i nie będą w jakikolwiek sposób zaangażowane w pozyskiwanie, przygotowywanie wykonywanie lub świadczenie usług o których mowa we wniosku.

Zatem w analizowanym przypadku w odniesieniu do usług świadczonych na rzecz podmiotów zarejestrowanych w Polsce i będących rezydentami podatkowymi w Polsce spełnione są warunki niezbędne do zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Polscy Klienci, jako zarejestrowani w Polsce czynni podatnicy VAT, spełniają warunki określone w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy. Co więcej, skoro Wnioskodawca posiada siedzibę w innym kraju, niż Polska oraz, jak wskazał, nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, spełniony jest również warunek określony w art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy. Zatem, w analizowanym przypadku znajdzie zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Tym samym mimo, że Wnioskodawca nabywając (w ramach wsparcia finansowego udzielanego na rzecz Polskich Klientów) Wierzytelności od Dostawców świadczy usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, które podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski Wnioskodawca (z uwagi na zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy) nie będzie zobowiązany do opodatkowania tych usług na terytorium Polski.

W odniesieniu zaś do usług świadczonych na rzecz Klientów zagranicznych z opisu sprawy nie wynika, aby podmioty będące rezydentami podatkowymi w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej posiadały stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Zatem świadcząc usługi na rzecz zagranicznych Klientów, którzy nie posiadają siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce Wnioskodawca nie będzie zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy podatku od towarów i usług natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.