Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.220.2021.1.DP
z 27 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 maja 2021 r. (data wpływu do Organu 17 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaty ekwiwalentu za szkolenie zawodnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaty ekwiwalentu za szkolenie zawodnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Klub Sportowy S.A. z siedzibą w Y. (dalej: Spółka) jest spółką która jako przedmiot przeważającej działalności ma wpisany w Krajowym Rejestrze Sądowym 93.12.Z, działalność klubów sportowych. Spółka jako klub sportowy występuje w rozgrywkach piłkarskich organizowanych przez Polski Związek Piłki Nożnej. Spółka podlega pod przepisy a także jurysdykcję Polskiego Związku Piłki Nożnej ale również pod przepisy i jurysdykcję Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA) oraz Europejskiej Federacji Piłki Nożnej (UEFA).

W (…) 2018 r. Spółka podpisała umowę transferu definitywnego zawodnika XYZ, obywatela Węgier (dalej jako: Zawodnik) urodzonego w (…) z Klubem X. (Włochy). Wcześniej Spółka podpisała kontrakt o profesjonalne uprawianie piłki nożnej z Zawodnikiem, a następnie uprawniła go do gry w Polskim Związku Piłki Nożnej.

Zgodnie ze stosownymi przepisami FIFA Klub sportowy szkolący danego zawodnika ma prawo do żądania od innego klubu sportowego ekwiwalentu za szkolenie takiego zawodnika w okresie od 12 lat do 21 lat, kiedy zawodnik zostaje zarejestrowany po raz pierwszy w danym Klubie sportowym jako zawodnik profesjonalny przed ukończeniem 23 lat przez tego zawodnika lub gdy zawodnik jest przenoszony między klubami sportowymi dwóch różnych związków sportowych (różnych krajów) przed ukończeniem przez tego zawodnika 23 lat życia. Stosowne przepisy FIFA regulują sposób obliczenia tego ekwiwalentu za szkolenie.

Klub ABC (Węgry), który wcześniej szkolił Zawodnika wystąpił do Spółki w kwietniu 2018 r. z żądaniem zapłaty ekwiwalentu za szkolenie Zawodnika. Spółka odrzuciła to żądanie kwestionując tzw. paszport sportowy zawodnika na podstawie którego ustala się karierę zawodniczą (a więc w jakich klubach zawodnik wcześniej występował), co z kolei ma wpływ na kwestie powyższego ekwiwalentu. Na skutek braku zapłaty powyższego ekwiwalentu ostatecznie Klub ABC (Węgry) skierował w 2018 r. stosowny wniosek do właściwego organu FIFA. Na skutek złożonego przez Klub ABC wniosku do właściwego organu FIFA, z żądaniem nakazania Spółce zapłaty ekwiwalentu za wyszkolenie zawodnika XYZ. W oparciu o powyższe przepisy FIFA, w dniu 12 kwietnia 2019 r. została wydana decyzja przez właściwy organ FIFA zobowiązująca Spółkę do zapłaty na rzecz Klubu ABC w terminie 30 dni od daty powiadomienia o tej decyzji kwoty (…) EUR razem z określonymi odsetkami. Spółka złożyła odwołanie od powyższej decyzji do Trybunału (…), które ostatecznie w styczniu 2020 r., z uwagi na brak jego opłacenia przez Spółkę zostało cofnięte.

Z uwagi na fakt, że Spółka nie utworzyła stosownej rezerwy na powyższe zobowiązanie względem Klubu ABC (Węgry) w zakresie ekwiwalentu za szkolenie powyższego Zawodnika w roku 2018 oraz roku 2019, z uwagi na ostateczne zakończenie sprawy przed Trybunałem (…), Spółka zdecydowała o zaksięgowaniu powyższego zobowiązania na koniec 2019 r. na koncie 820-04 jako wynik lat ubiegłych. Jednocześnie w dniu 27 stycznia 2020 r. Spółka uregulowała powyższe zobowiązanie względem Klubu ABC (Węgry).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe będzie zaliczenie przez Spółkę wypłaty ekwiwalentu za szkolenie do kosztów uzyskania przychodów za rok 2020?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ogólną zasadą, jako koszty pośrednie należy traktować te koszty, w przypadku których nie jest możliwe przypisanie określonego przychodu z nimi związanego jak również okresu, w którym ten przychód został uzyskany. Z kolei stosowne regulacje podatkowe znajdujące zastosowanie do rozliczenia kosztów pośrednich zostały wskazane w art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: CIT). Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d CIT). Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się z kolei dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e CIT).

Z powyższego wynika zatem, że koszty pośrednie będą potrącalne dla celów podatkowych „w dacie poniesienia”, o ile nie dotyczą rezerw oraz rozliczeń międzyokresowych biernych. Za „dzień poniesienia” kosztów pośrednich uważa się dzień, na który ujęto taki koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Dodatkowo, jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszt uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Z kolei w przypadku rezerwy staje się ona kosztem podatkowym dopiero w momencie jej rozwiązania.

Przekładając powyższe na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że wydatki z tytułu powyższego należnego ekwiwalentu za wyszkolenie Zawodnika będą stanowić koszty pośrednie. W odniesieniu do powyższego zobowiązania względem Klubu ABC z tytułu ekwiwalentu za wyszkolenie zawodnika XYZ stwierdzić należy że Spółka nie utworzyła stosownej rezerwy na to zobowiązanie choć istniały do tego podstawy. Gdyby taka rezerwa została utworzona, to wówczas w 2020 r. byłyby podstawy do jej rozwiązania z uwagi na ostateczne „wycofanie” się z odwołania do Trybunału (…).

Z uwagi na powyższe zdaniem Spółki istnieją podstawy do zakwalifikowania powyższego wydatku z tytułu ekwiwalentu za wyszkolenie zawodnika XYZ do kosztów podatkowych w 2020 r. bez względu na brak utworzenia wspomnianej rezerwy na zobowiązania w 2018 r. zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Decydujące w tym znaczenie ma bowiem fakt, że zgodnie ze stosownymi przepisami ustawy o rachunkowości Spółka powinna utworzyć taką rezerwę w 2018 r., która powinna następnie zostać rozwiązana w 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód – art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie – art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT).
  
  

Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w 2018 r. Spółka podpisała umowę transferu definitywnego zawodnika XYZ, obywatela Węgier z Klubem X. (Włochy). Wcześniej Spółka podpisała kontrakt o profesjonalne uprawianie piłki nożnej z Zawodnikiem, a następnie uprawniła go do gry w Polskim Związku Piłki Nożnej. Zgodnie ze stosownymi przepisami FIFA Klub sportowy szkolący danego zawodnika ma prawo do żądania od innego klubu sportowego ekwiwalentu za szkolenie takiego zawodnika w okresie od 12 lat do 21 lat, kiedy zawodnik zostaje zarejestrowany po raz pierwszy w danym Klubie sportowym jako zawodnik profesjonalny przed ukończeniem 23 lat przez tego zawodnika lub gdy zawodnik jest przenoszony między klubami sportowymi dwóch różnych związków sportowych (różnych krajów) przed ukończeniem przez tego zawodnika 23 lat życia. Stosowne przepisy FIFA regulują sposób obliczenia tego ekwiwalentu za szkolenie. Klub ABC (Węgry), który wcześniej szkolił Zawodnika XYZ wystąpił do Spółki w kwietniu 2018 r. z żądaniem zapłaty ekwiwalentu za szkolenie Zawodnika. W dniu 12 kwietnia 2019 r. została wydana decyzja przez właściwy organ FIFA zobowiązująca Spółkę do zapłaty na rzecz Klubu ABC w terminie 30 dni od daty powiadomienia o tej decyzji określonej kwoty razem z odsetkami. Spółka nie utworzyła stosownej rezerwy na powyższe zobowiązanie względem Klubu ABC (Węgry) w zakresie ekwiwalentu za szkolenie powyższego Zawodnika w roku 2018 oraz roku 2019 i zdecydowała o zaksięgowaniu powyższego zobowiązania na koniec 2019 r. na koncie jako wynik lat ubiegłych. Jednocześnie w dniu 27 stycznia 2020 r. Spółka uregulowała powyższe zobowiązanie względem Klubu ABC (Węgry).

Wątpliwości Wnioskodawcy związane są z ustaleniem, czy prawidłowe będzie zaliczenie przez Spółkę wypłaty ekwiwalentu za szkolenie do kosztów uzyskania przychodów za rok 2020?

Należy podkreślić, że kwalifikowanie wydatków do kosztów bezpośrednich lub pośrednich jest możliwe tylko w odniesieniu do tych kosztów, które stanowią koszty uzyskania przychodów.

W świetle przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego należy przyjąć, iż wydatek w postaci wypłaty ekwiwalentu za szkolenie Zawodnika XYZ ma charakter kosztu „pośredniego”, ponieważ nie ma odzwierciedlenia w osiąganych przychodach. Zatem, powyższy wydatek należy klasyfikować jako koszt pośrednio związany z uzyskiwanymi przychodami, a więc moment jego poniesienia należy ustalić zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie zaś z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Koszty pośrednie potrąca się, co do zasady, w roku poniesienia. Jeżeli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT). O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, odnosi się do pojęcia kosztu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a więc pojęcia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej.

Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w ustawie o CIT.

Ponadto, zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości, określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r. sygn. akt U 2/90).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie o CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. Ponadto, jak sam wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, Spółka nie utworzyła stosownej rezerwy na powyższe zobowiązanie względem Klubu ABC (Węgry) w zakresie ekwiwalentu za szkolenie powyższego Zawodnika w roku 2018 oraz roku 2019.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie ustawy o CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest zobowiązany do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym/wynikowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem. W związku z powyższym, jeżeli podatnik poniósł dany wydatek (koszt), który ujęty został w księgach rachunkowych i zgodnie z ustawą o CIT można go uznać za koszt pośredni, to data ujęcia w księgach rachunkowych tego wydatku będzie momentem poniesienia kosztu podatkowego. Należy podkreślić, że chodzi tu o jakiekolwiek ujęcie kosztu w księgach rachunkowych a nie tylko ujęcie go na kontach wynikowych (kosztowych). W tym miejscu należy wskazać, że konta wynikowe, które mają wpływ na wynik przedsiębiorstwa/jednostki.

Zatem, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym, czy też nie. A zatem, jeżeli w dniu 12 kwietnia 2019 r. została wydana decyzja przez właściwy organ FIFA zobowiązująca Spółkę do zapłaty na rzecz Klubu ABC ekwiwalentu za szkolenie Zawodnika XYZ i Spółka zaksięgowała ww. zobowiązanie w roku 2019, to ww. wydatek powinien zostać zaliczony w koszty podatkowe tego roku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.