2021.07.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDSB1-1.4019.120.2021.2.MM
z 28 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że Państwa stanowisko przedstawione we wniosku z 29 grudnia 2020 r. (data wpływu 4 stycznia 2021 r.) uzupełnionym 25 maja 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie:

nabycia przez Spółkę napojów od Dystrybutora (w przypadku gdy napoje te zostaną następnie sprzedane do Hurtowników i w dalszej kolejności sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej) bez opłaty od środków spożywczych,
nieobciążania przez Dystrybutora opłatą od środków spożywczych sprzedanych Spółce napojów (w tej części, w której te napoje zostaną sprzedane do Hurtowników i w dalszej kolejności sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej),
prawa do złożenia przez Spółkę wniosku o stwierdzenie nadpłaty do Naczelnika Urzędu Skarbowego w trybie przewidzianym w art. 72-80 ustawy Ordynacja podatkowa oraz otrzymania zwrotu nadpłaty opłaty od środków spożywczych,
nieuznania, że dochodzi do sprzedaży hurtowej w myśl art. 12e ust. 3 ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie opisanego przez Spółkę modelu dystrybucji Napojów

–jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

4 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym.

Z tytułu wniosku z 29 grudnia 2020 r. uiścili Państwo opłatę w wysokości … zł na rachunek bankowy Krajowej Informacji Skarbowej 29 grudnia 2020 r.

W związku z przekazaniem ww. wniosku 15 stycznia 2021 r. do Ministra Zdrowia, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zwrócił Państwu wniesioną opłatę.

Na mocy ustawy z 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 694) od 16 kwietnia 2021 r., organem właściwym w sprawie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnych przepisów dotyczących opłaty, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2021 r., poz. 183, ze zm.), zwanej dalej ustawą, jest Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

W związku z powyższym pismem z 18 kwietnia 2021 r. (data wpływu 19 kwietnia 2021 r.), wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie opłaty od środków spożywczych, został przekazany przez Ministra Zdrowia, Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 11 maja 2021 r. Znak 0111-KDSB1-1.4019.120.2021.1.MM wezwano Państwa do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 25 maja 2021 r.

We wniosku przedstawili Państwo następujące zdarzenie przyszłe:

(…) Sp. z o.o. (dalej jako: Spółka) jest to podmiot mający siedzibę oraz miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Zajmuje się m.in. dystrybucją napojów, o których mowa w art. 12a ust 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2021 r.) - dalej jako: ustawa, tj. napojów objętych tzw. opłatą cukrową. Napoje te Spółka nabywa hurtowo od krajowego producenta/dystrybutora (dalej jako: Dystrybutor) z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży we własnych punktach sprzedaży detalicznej oraz w ramach sprzedaży hurtowej. Z uwagi na mieszany rodzaj sprzedaży napojów (hurtowy i detaliczny), Dystrybutor oznajmił Spółce, że będzie on uiszczał opłatę cukrową od wszystkich sprzedanych Spółce napojów, a następnie koszt tej opłaty w całości będzie przerzucał na Spółkę w cenie sprzedawanych jej napojów.

Spółka dokonuje hurtowej sprzedaży napojów nabytych od Dystrybutora m.in. do krajowych podmiotów (dalej jako: Hurtownicy) zajmujących się wyłącznie ich dalszą hurtową sprzedażą do podmiotów mających siedzibę oraz miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej (dokonując więc wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów), z przeznaczeniem do konsumpcji napojów w tych innych państwach Unii Europejskiej. Hurtownicy nie dokonują sprzedaży detalicznej w kraju, ani sprzedaży do punktów sprzedaży detalicznej w kraju. W opisanej sytuacji Dystrybutor oświadczył Spółce, że mimo, że napoje nie będą dopuszczone do konsumpcji w kraju (nie będą wprowadzane na rynek krajowy), zostaną wywiezione przez Hurtowników z Polski, będzie on uiszczał od tej części napojów opłatę cukrową, którą następnie będzie przerzucał w cenie sprzedawanych napojów na Spółkę. Spółka w opisanej wyżej sytuacji, w obawie przed utratą rynku zbytu, nie będzie przerzucała w dalszej kolejności opłaty cukrowej na kolejnych w łańcuchu dostaw Hurtowników. Ekonomiczny ciężar uiszczenia opłaty cukrowej zostanie więc w rzeczywistości poniesiony przez Spółkę.

Spółka będzie otrzymywała od Hurtowników dokumenty potwierdzające sprzedaż napojów do podmiotów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej (faktura), a także dokumenty przewozowe potwierdzające kiedy napoje zostały wywiezione z Polski i dostarczone do zagranicznego nabywcy. Z dokumentów tych będzie wynikało jakie napoje zostały wywiezione jaka ilość butelek / puszek / kartonów została wywieziona, jaką pojemność miały opakowania jednostkowe będące przedmiotem wywozu.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że:

Produkty będące przedmiotem wniosku są ujęte w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w:

klasie 10.32 – soki z owoców i warzyw,
klasie 10.89 – pozostałe artykuły spożywcze, gdzie indziej niesklasyfikowane,
dziale 11 – napoje.

W składzie produktów znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym, tj. znajduje się w nich dodatek:

cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.), lub
kofeiny lub tauryny.

Jednocześnie są to substancje inne niż występujące w nich naturalnie.

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku zwrócili Państwo również uwagę, że od uzyskanej interpretacji indywidualnej uzależnione są skutki jakie wystąpią wobec Państwa. Jeżeli organ interpretacyjny uzna, że w opisanym w stanie przyszłym / faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) transakcja nabycia przez Spółkę napojów od Dystrybutora (w zakresie w jakim napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej) nie powinna stanowić podstawy do ustalenia powstania obowiązku zapłaty opłaty cukrowej w takiej części w jakiej napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej, a więc powstaje nadpłata w podatku cukrowym oraz że o zwrot nadpłaty może ubiegać się tylko Dystrybutor, to będzie to miało wpływ na sytuację Spółki. Spółka będzie bowiem dążyła do tego aby Dystrybutor w przyszłości nie obciążał jej opłatą cukrową. Dla Spółki ma to ogromne znaczenie i wpływ na dalszą możliwość (opłacalność) prowadzenia działalności gospodarczej. Obecnie co prawda opłata cukrowa nie jest przerzucana na Hurtowników, tylko finalnie ponoszona przez Spółkę, ale takie działanie rzutuje negatywnie na rentowność działalności Spółki i w dłuższej perspektywie czasu może wiązać się z ponoszeniem przez nią strat, a nawet prowadzić do całkowitej likwidacji działalności Spółki w obszarze hurtowej sprzedaży napojów. Ewentualna próba obciążenia Hurtowników opłatą cukrową przez Spółkę może skończyć się tym, że zrezygnują oni z współpracy ze Spółką i zaczną szukać dla siebie innych dostawców, co również negatywnie wpłynie na rentowność działalności Spółki i w dłuższej perspektywie czasu może wiązać się z ponoszeniem przez nią strat, a nawet prowadzić do całkowitej likwidacji działalności Spółki w obszarze hurtowej sprzedaży napojów. Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy więc indywidualnej sytuacji Spółki, a nie jakiegoś innego podmiotu.

Wnioskodawca wskazuje również na ogólny schemat ustalania cen sprzedawanych napojów:

Spółka nabywa napój od Dystrybutora po cenie X netto
Dystrybutor dolicza do ceny każdego napoju opłatę cukrową w kwocie Y
Końcowa cena nabycia napoju przez Spółkę od Dystrybutora stanowi wynik (X+Y) + odpowiednie stawka podatku od towarów i usług. Opłata cukrowa jest wliczana do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt ustawy o podatku od towarów i usług, podstawa opodatkowania obejmuje: podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ograniczenie hurtowej działalności Spółki ograniczy więc nie tylko dochody Spółki, ale także zmniejszy wpływy budżetowe Państwa Polskiego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych, a także podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadali Państwo następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w opisanym w stanie przyszłym / faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) transakcja nabycia przez Spółkę napojów od Dystrybutora (w zakresie w jakim napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej) prawidłowo stanowi podstawę do ustalenia powstania obowiązku zapłaty opłaty cukrowej?
Czy w opisanym w stanie przyszłym / faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) Spółka prawidłowo jest obciążana przez Dystrybutora opłatą cukrową od sprzedawanych jej napojów (tj. w części w jakiej napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej)?
Czy Spółce przysługuje prawo złożenia wniosku o stwierdzenia nadpłaty do naczelnika urzędu skarbowego w trybie przewidzianym w art. 72-80 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa oraz do otrzymania zwrotu nadpłaty opłaty cukrowej w związku ze sprzedażą przedmiotowych napojów do Hurtowników, którzy dokonują wywozu napojów poza granicę Polski?
Jeżeli stanowisko Spółki przedstawione w odpowiedzi na pytanie 2 będzie nieprawidłowe, to komu przysługuje prawo do zwrotu nadpłaty opłaty cukrowej?
Czy w opisanym przez Spółkę stanie przyszłym / stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), w części w jakiej napoje są nabywane przez Spółkę od Dystrybutora (a następnie są sprzedawane przez Spółkę do Hurtowników i następnie są sprzedawane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej) dochodzi do sprzedaży hurtowej w myśl art. 12e ust. 3 ustawy o zdrowiu publicznym?

Państwa zdaniem,

w opisanym w stanie przyszłym / faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) transakcja nabycia przez Spółkę napojów od Dystrybutora (w zakresie w jakim napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej) nie powinna stanowić podstawy do ustalenia powstania obowiązku zapłaty opłaty cukrowej w takiej części w jakiej napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej. W tym bowiem przypadku nie dochodzi do faktycznego wprowadzenia napojów na rynek krajowy.
w opisanym w stanie przyszłym / faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) Spółka nie powinna być obciążana przez Dystrybutora opłatą cukrową od sprzedawanych jej napojów (tj. w części w jakiej napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej), ponieważ w analizowanym przypadku nie dochodzi do faktycznego wprowadzenia napojów na rynek krajowy.
w opisanym w stanie przyszłym / faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) Spółce przysługuje prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty do naczelnika urzędu skarbowego w trybie przewidzianym w art. 72-80 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa oraz do otrzymania zwrotu nadpłaty opłaty cukrowej w związku ze sprzedażą napojów do Hurtowników, którzy dokonują wywozu napojów poza granicę Polski, z uwagi na to, że opłatą cukrową zostanie obciążona finalnie Spółka, która nie przeniesie tej opłaty na Hurtowników oraz nie dojdzie do faktycznego wprowadzenia napojów na rynek krajowy.
jeżeli jednak odpowiedź na pytanie 2 byłaby negatywna, to jej zdaniem prawo do otrzymania zwrotu nadpłaty opłaty cukrowej będzie przysługiwało Dystrybutorowi.
w opisanym przez Spółkę stanie przyszłym / stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), w części w jakiej napoje są nabywane przez Spółkę od Dystrybutora (a następnie są sprzedawane przez Spółkę do Hurtowników i następnie są sprzedawane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej) nie dochodzi do sprzedaży hurtowej w myśl art. 12e ust. 3 ustawy o zdrowiu publicznym, ponieważ napoje nie są finalnie sprzedawane na rynku krajowym (do odbiorców, konsumentów krajowych) tylko są sprzedawane podmiotom z innych państw Unii Europejskiej.

Uzasadnienie Państwa stanowiska.

Zgodnie z art. 12a ust. 1 ustawy, wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 1333/2008",
kofeiny lub tauryny

-podlega opłacie, zwanej dalej "opłatą".

Stosownie do art. 12a ust. 2 ustawy, przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w ust. 1, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.v

Jak stanowią natomiast przywołane wyżej:

art. 12d ust. 1 ustawy, obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej:
1. podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju;
2. zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.
art. 12e ust. 3 ustawy, obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

Z kolei art. 12a ust. 3 ustawy stanowi, że przez sprzedaż detaliczną, o której mowa w ust. 2, rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),
poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

-także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

Jednocześnie ustawa nie definiuje pojęcia sprzedaży hurtowej, o której mowa w art. 12e ust. 3 ustawy. Zdaniem Spółki pojęcie sprzedaży hurtowej należy interpretować z uwzględnieniem art. 12a ust. 2 ustawy.

Spółka zwraca w tym przypadku uwagę na to, że art. 12a ust. 2 ustawy zawierający wyjaśnienie określenia „wprowadzenie na rynek krajowy napojów" nie stanowi jednocześnie definicji tego określenia, a jednie wymienia czynności jakie stanowią wprowadzenie napojów na rynek krajowy. Zdaniem Spółki wprowadzenie napoju na rynek krajowy należy rozumieć w sposób językowy oraz przy uwzględnieniu wykładni celowościowej ustawy. Celem ustawy było natomiast ograniczenie spożycia cukru przez mieszkańców Polski, a tym samym poprawę ich zdrowia - ustawa obowiązuje wyłączenie na terytorium Polski. Spółka jest zdania, że przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów należy rozumieć tylko taką sprzedaż, która powoduje że finalnie napój jest wprowadzony do obrotu detalicznego, prowadzącego do konsumpcji napoju na terytorium Polski, a nie innego państwa.

Zgodnie z art. 12h ust. 2 ustawy, w przypadku powstania nadpłaty w opłacie organ właściwy w sprawie opłaty dokonuje zwrotu nadpłaty ze środków należnych Narodowemu Funduszowi Zdrowia.

Zgodnie natomiast z art. 12j ust. 1 ustawy, do opłaty i dodatkowej opłaty, o której mowa w art. 12i ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), przy czym uprawnienia organów podatkowych przysługują odpowiednio naczelnikowi urzędu skarbowego, dyrektorowi izby administracji skarbowej, Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej, Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej i ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych.

Należy zauważyć, że sama ustawa o zdrowiu publicznym nie reguluje kwestii związanych z ubieganiem się o zwroty nadpłaconej kwoty opłaty cukrowej, stanowi natomiast, że do opłaty cukrowej odpowiednio należy stosować przepisy Ordynacji podatkowej.

Mając więc na uwadze powyższe Spółka jest zdania, że może ona złożyć do naczelnika urzędu skarbowego w trybie przewidzianym w art. 72-80 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty opłaty cukrowej.

W ocenie Spółki w przypadku gdy nabywane od Dystrybutora napoje zostaną finalnie wywiezione poza granice Polski powstanie nadpłata w opłacie cukrowej.

Przede wszystkim Spółka wskazuje, że w przedstawionej przez nią sytuacji nabywania napojów od Dystrybutora w celu odsprzedaży do Hurtowników, którzy następnie dokonają sprzedaży i wywozu napojów do podmiotów z innych państw, nie dojdzie finalnie do wprowadzenia napojów na rynek krajowy. Ustawa natomiast uzależnia obowiązek uiszczenia tej opłaty od dokonania wprowadzenia napojów na rynek krajowy.

Brak finalnego wprowadzenia napojów na rynek krajowy wynika z tego, że w analizowanej sytuacji nie zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 12a ust. 2 i 3 ustawy, czyli:

na terytorium Polski finalnie nie wystąpi sprzedaż do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna;
na terytorium Polski finalnie nie wystąpi sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub importera napoju,
mimo że Dystrybutor sprzeda napoje Spółce prowadzącej jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową, to część napojów nie zostanie finalnie wprowadzona na rynek krajowy, ponieważ zostanie sprzedana Hurtownikom, którzy dokonają jej sprzedaży do podmiotów z innych państw – w tej części uiszczona opłata cukrowa będzie więc nienależna.

Mając więc na uwadze to, że finalnie nie dojdzie do wprowadzenia napojów na rynek krajowy to zauważyć należy, że Dystrybutor uiszczając opłatę cukrową od wszystkich sprzedawanych Spółce napojów dokona nadpłaty tej opłaty w takiej części w jakiej napoje te zostaną następnie sprzedane Hurtownikom i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej.

Z uzasadnienia ustawy nowelizującej ustawę o zdrowiu publicznym (wprowadzającej tzw. opłatę cukrową), wynika, że zasadniczym celem projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z promocją prozdrowotnych wyborów konsumentów jest wykorzystanie polityki fiskalnej jako narzędzia walki z nadwagą i otyłością przez nałożenie opłaty na napoje z dodatkiem cukrów (...).

Zauważyć więc należy, że celem wprowadzenia opłaty cukrowej jest dążenie do wzrostu cen napojów, a tym samym zniechęceniu konsumentów do ich nabywania, co w konsekwencji wpłynie na ograniczenie spożycia cukrów i innych substancji wymienionych w art. 12a ust. 1 ustawy. Finalnie wprowadzenie opłaty ma więc wpłynąć na poprawę zdrowia mieszkańców Polski – ustawa obowiązuje bowiem tylko na terytorium Polski. Niezasadne jest więc ustalenie obowiązku zapłaty opłaty od napojów, które finalnie zostaną wywiezione z Polski i sprzedane w innych krajach.

Podkreślić więc należy, że opłata cukrowa wprowadzona przez polskiego ustawodawcę nie powinna finalnie obciążać konsumentów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej, w których to państwach nie obowiązuje ustawa.

Brak podstaw do obciążania opłatą cukrową konsumentów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej wynika również z faktu, że (zgodnie z art. 12c ust. 1 ustawy) opłata oraz dodatkowa opłata, o której mowa w art. 12i ust. 1, stanowią w wysokości:

96,5 % przychód Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ);
3,5% dochód budżetu państwa, w części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw finansów publicznych.

Nieracjonalnym byłoby więc zmuszanie obywateli innych państw członkowskich Unii Europejskiej do finalnego ponoszenie ekonomicznego ciężaru opłaty cukrowej, która finansuje polski NFZ oraz budżet Państwa Polskiego.

Z uwagi na powyższe Spółka uważa że transakcja nabycia przez Spółkę napojów od Dystrybutora (w zakresie w jakim napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej) nie powinna stanowić podstawy do ustalenia powstania obowiązku zapłaty opłaty cukrowej w takiej części w jakiej napoje te zostaną następnie sprzedane przez Spółkę do Hurtowników i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej. W tym bowiem przypadku nie dochodzi do faktycznego wprowadzenia napojów na rynek krajowy. Tym samym Spółka nie powinna być obciążana przez Dystrybutora opłatą cukrową od sprzedawanych jej napojów, ponieważ w analizowanym przypadku nie dochodzi do faktycznego wprowadzenia napojów na rynek krajowy.

Spółka jest ponadto zdania, że Dystrybutor uiszczając opłatę cukrową od wszystkich sprzedawanych Spółce napojów dokona nadpłaty tej opłaty w takiej części w jakiej napoje te zostaną następnie sprzedane Hurtownikom i następnie sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej.

Spółka uważa również, że prawo do uzyskania zwrotu nadpłaty przysługuje jej, a nie Dystrybutorowi, który dokonuje zapłaty tej opłaty. Dystrybutor sprzedając napoje Spółce otrzyma już rekompensatę za zapłaconą opłatę od Spółki w cenie napojów (uwzględniającej opłatę cukrową). Spółka natomiast nie dokona dalszego przerzucenia opłaty cukrowej na Hurtowników. Ekonomiczny ciężar zapłaty tej opłaty spocznie więc na Spółce. Mając więc na uwadze to, że w analizowanym przypadku nie dojdzie finalnie do wprowadzenia napojów na rynek krajowy oraz powstanie nadpłata w opłacie cukrowej, to Spółka ma prawo ubiegania się o stwierdzenie i zwrot nadpłaty opłaty cukrowej.

Gdyby jednak Organ interpretacyjny uznał powyższe stanowisko Spółki za nieprawidłowe, Spółka uważa że Dystrybutor będzie mógł wnioskować o stwierdzenie i zwrot nadpłaty opłaty cukrowej, jako podmiot na którym ciążył obowiązek jej zapłaty, po otrzymaniu od Spółki dokumentów potwierdzających sprzedaż do podmiotów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej napojów oraz wywóz napojów poza granicę Polski przez Hurtowników.

W przypadku otrzymania zwrotu nadpłaty opłaty cukrowej przez Dystrybutora, dokona on zwrotu tej nadpłaty Spółce, która poniosła jej ekonomiczny ciężar. Zwrot ten dokonany zostanie poprzez wystawienie faktury korygującej i zostanie wykonany przelewem bankowym.

Końcowo Spółka zwraca również uwagę (mimo że w związku z otrzymanym wezwaniem przeformułowała pytania, własne stanowisko przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej), że nie zgadza się ze stanowiskiem organu interpretacyjnego, jakoby pytania zadane w pierwotnym wniosku (nr 1 i 3) nie dotyczyły jej indywidualnej sytuacji. Od tej interpretacji uzależnione są bowiem skutki jakie wystąpią wobec Wnioskodawcy. Jeżeli organ interpretacyjny uzna, że Dystrybutor (w sytuacji opisanej przez Spółkę) niezasadnie uiszcza opłatę cukrową od części napojów sprzedawanych przez Spółkę Hurtownikom, które następnie są sprzedawane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw, a więc powstaje nadpłata w podatku cukrowym oraz że o zwrot nadpłaty może ubiegać się tylko Dystrybutor to Spółka będzie dążyła do tego aby Dystrybutor w przyszłości nie obciążał jej opłatą cukrową. Dla Spółki ma to ogromne znaczenie i wpływ na dalszą możliwość (opłacalność) prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie hurtowej sprzedaży napojów. Hurtownicy mogą nie zgodzić się bowiem na obciążanie ich opłatą cukrową przez Spółkę, tym samym mogą zrezygnować ze współpracy ze Spółką i szukać dla siebie innych dostawców. Zarówno wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w jego pierwotnym brzmieniu, jak i w brzmieniu zmienionym po otrzymaniu wezwania, dotyczy więc indywidualnej sytuacji Spółki, a nie jakiegoś innego podmiotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Państwa stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

nabycia przez Spółkę napojów od Dystrybutora (w przypadku gdy napoje te zostaną następnie sprzedane do Hurtowników i w dalszej kolejności sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej) bez opłaty od środków spożywczych,
nieobciążania przez Dystrybutora opłatą od środków spożywczych sprzedanych Spółce napojów (w tej części, w której te napoje zostaną sprzedane do Hurtowników i w dalszej kolejności sprzedane przez Hurtowników do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej),
prawa do złożenia przez Spółkę wniosku o stwierdzenie nadpłaty do Naczelnika Urzędu Skarbowego w trybie przewidzianym w art. 72-80 ustawy Ordynacja podatkowa oraz otrzymania zwrotu nadpłaty opłaty od środków spożywczych,
nieuznania, że dochodzi do sprzedaży hurtowej w myśl art. 12e ust. 3 ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie opisanego przez Spółkę modelu dystrybucji Napojów

– jest nieprawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę Państwa stanowiska wyłącznie w zakresie pytań oznaczonych nr 1-3 i 5. W zakresie pytania oznaczonego nr 4 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 12a ust. 1 ustawy wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 1333/2008",
kofeiny lub tauryny

-podlega opłacie, zwanej dalej „opłatą”.

Przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, zgodnie z art. 12a ust. 2 ustawy, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.

Z kolei w myśl art. 12e ust. 3 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

Stosownie do art. 12d ust. 1 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej:

podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju;
zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.

Jak stanowi art. 12e ust. 1 ustawy, obowiązek zapłaty opłaty powstaje z dniem wprowadzenia na rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.

Z wniosku wynika, że prowadzicie Państwo działalność m.in. w zakresie dystrybucji napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy (dalej jako: Napoje). Nabywacie Państwo Napoje od producenta / dystrybutora (dalej jako: Dystrybutor), z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży we własnych punktach sprzedaży detalicznej oraz w ramach sprzedaży hurtowej. Dystrybutor odprowadza opłatę od środków spożywczych od wszystkich sprzedanych Wam Napojów. Koszt uiszczonej przez Dystrybutora opłaty od środków spożywczych jest zawarty w cenie sprzedawanych Napojów. Następnie sprzedajecie Państwo Napoje m.in. do krajowych podmiotów (dalej jako: Hurtownicy) zajmujących się wyłącznie ich dalszą hurtową sprzedażą do podmiotów mających siedzibę oraz miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej. W obawie przed utratą rynku zbytu, poniesiona przez Państwa opłata od środków spożywczych nie jest uwzględniana w cenie sprzedaży w łańcuchu dostaw do Hurtowników.

Państwa zdaniem, ponieważ to Państwo ponosicie ekonomiczny ciężar opłaty od środków spożywczych, przysługuje Wam prawo do wystąpienia o zwrot nadpłaty.

W odniesieniu do powyższego zdarzenia przyszłego stoją Państwo na stanowisku, że:

– w przypadku nabycia napojów od Dystrybutora, które następnie zostaną sprzedane przez Państwa kontrahentów do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej, w cenie nabytych napojów nie powinna być zawarta opłata od środków spożywczych, gdyż nie następuje wprowadzenie tychże napojów na rynek krajowy,

– nie powinni być Państwo obciążani opłatą od środków spożywczych przez Dystrybutora od sprzedawanych przez niego napojów, w tej części, w której napoje te zostaną sprzedane przez Waszych nabywców do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów, opłacie od środków spożywczych podlega wprowadzanie na rynek krajowy napojów ujętych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32, 10.89 oraz w dziale 11, w składzie których znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie.

Należy zauważyć, że art. 12a ust. 2 ustawy jednoznacznie definiuje jak należy rozumieć wprowadzenie na rynek krajowy napojów.

Przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, podlegających opłacie, zgodnie z przytoczonym powyżej art. 12a ust. 2 ustawy, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.

Równocześnie art. 12e ust. 3 ustawy stanowi, że obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

W myśl art. 12e ust. 4 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 3, pozostałe podmioty wprowadzające na rynek napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, za których wprowadzenie została zapłacona opłata, nie uwzględniają tych napojów w informacji, o której mowa w art. 12g ust. 1 pkt 1.

Skoro zatem prowadzą Państwo sprzedaż detaliczną we własnych punktach sprzedaży oraz sprzedaż hurtową, to od wszystkich sprzedanych Państwu Napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, winna zostać odprowadzono opłata. Przepisy bowiem jednoznacznie wskazują, że opłacie podlega wprowadzenie na rynek krajowy napojów, przez które rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną i hurtową.

W zakresie obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych istotne jest ustalenie, czy doszło do wprowadzenia napoju podlegającego opłacie na rynek krajowy, bez znaczenia pozostaje w przedmiotowej sprawie dalsza ścieżka dystrybucji napojów, które zostały już wprowadzone na rynek krajowy, ustawa bowiem w tym zakresie nie zawiera jakichkolwiek regulacji.

Obowiązujące przepisy ustawy nie uzależniają wprowadzenia na rynek krajowy napojów od ich faktycznej konsumpcji na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i nr 2 – jest nieprawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również możliwości ubiegania się o zwrot nadpłaconej kwoty opłaty od środków spożywczych w trybie przewidzianym w art. 72-80 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 lit. c) Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o podatkach rozumie się przez to również opłaty oraz niepodatkowe należności budżetowe.

W myśl art. 6 Ordynacji podatkowej – podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Zgodnie natomiast z art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej – podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie do art. 7 § 2 Ordynacji podatkowej – ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wymienione w § 1.

Odnosząc się do oceny czy przysługuje Państwu prawo złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty oraz do otrzymania zwrotu opłaty od środków spożywczych (w zakresie obejmującym opłatę naliczoną od Napojów sprzedanych Hurtownikom, którzy dokonują ich wywozu poza granicę Polski) należy stwierdzić, że zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Na podstawie art. 73 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.

Zatem należy stwierdzić, że nadpłata powstaje gdy podatnik danego podatku wpłaci do organu podatkowego kwotę podatku, która w ogóle nie powinna być wpłacona albo gdy wpłacona kwota przewyższa kwotę która winna być wpłacona w danym czasie np. za rozlicznie okresowe podatku.

Zgodnie natomiast z art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej – uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki. Płatnik lub inkasent jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jeżeli wpłacony podatek nie został pobrany od podatnika.

Przenosząc powyższe przepisy na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w zakresie opłaty uiszczonej przez Dystrybutora od nabytych Napojów nie jesteście Państwo podmiotem, któremu przysługuje prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, bowiem to nie Państwo jesteście zobowiązani do jej uiszczenia. Skoro prowadzicie Państwo zarówno sprzedaż hurtową jak i detaliczną, to Dystrybutor sprzedający Państwu te napoje zobowiązany jest do uiszczenia opłaty, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy.

Okoliczność, że ekonomiczny ciężar opłaty od środków spożywczych uiszczonej przez inny podmiot został poniesiony przez Państwa jako element ceny nabytego napoju nie oznacza, że przeszło na Państwa również uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty.

Reasumując, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 uznano za nieprawidłowe.

Natomiast odnosząc się do ostatniego zagadnienia budzącego Państwa wątpliwości zwracacie Państwo uwagę na treść art. 12e ust. 3 ustawy w kontekście sprzedaży hurtowej.

Jak Państwo wskazali w opisie zdarzenia przyszłego zajmujecie się m.in. dystrybucją napojów. Napoje te nabywacie hurtowo od krajowego dystrybutora z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży we własnych punktach sprzedaży detalicznej oraz w ramach sprzedaży hurtowej.

Stoicie Państwo na stanowisku, że sprzedaż do Hurtowników, którzy następnie odsprzedają Napoje do podmiotów z innych państw Unii Europejskiej nie stanowi sprzedaży hurtowej, o której mowa w art. 12e ust. 3 ustawy, ponieważ finalnie Napoje nie są sprzedawane konsumentom na rynku krajowym.

Art. 12e ust. 3 ustawy wskazuje na powstanie obowiązku zapłaty opłaty w szczególnym przypadku jakim jest sprzedaż napojów podlegających tej opłacie podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. Zatem prowadzona jednocześnie przez jeden podmiot sprzedaż detaliczna i hurtowa zrównana została ze sprzedażą detaliczną. Podmiot sprzedający napoje podlegające opłacie od środków spożywczych, przedsiębiorcy prowadzącemu równocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową, odprowadza opłatę od wszystkich sprzedanych temu przedsiębiorcy napojów objętych opłatą.

Równocześnie przepis ten nie definiuje ani pojęcia sprzedaży detalicznej ani hurtowej. Powołany art. 12e ust. 3 ustawy wskazuje jedynie konsekwencje związane z prowadzeniem określonego, zgodnie z odrębnymi przepisami, zakresu prowadzonej działalności gospodarczej (sprzedaż detaliczna, sprzedaż hurtowa).

W kontekście analizowanego zdarzenia przyszłego, wprowadzenie na rynek krajowy następuje w momencie sprzedaży Napojów do podmiotu prowadzącego jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. Opłatę uiszcza się wówczas od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi Napojów. Bez znaczenia pozostaje natomiast dalsze przeznaczenie Napojów, ponieważ doszło już do powstania obowiązku zapłaty opłaty zgodnie z art. 12e ust. 1 ustawy.

Tym samym Państwa stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie pytania oznaczonego nr 5 – jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Przysługuje Państwu prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin