Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDSB1-1.4019.16.2021.4.WF
z 29 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że Państwa stanowisko przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2021 r. (data wpływu) uzupełnionym 07 lipca 2021 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym, dotyczącej braku obowiązku uiszczania opłaty od sprzedaży napojów w prowadzonych przez Państwa sklepach detalicznych, w przypadku gdy nie jesteście ich producentem, nie zlecacie ich produkcji, jak również nie nabyliście ich w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, ani nie jesteście ich importerem – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

15 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie opłaty od środków spożywczych.

Z tytułu wniosku z 15 kwietnia 2021 r. uiścili Państwo opłatę w wysokości 80 zł na rachunek Krajowej Informacji Skarbowej 16 kwietnia 2021 r.

Na mocy ustawy z 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 694) od 16 kwietnia 2021 r., organem właściwym w sprawie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnych przepisów dotyczących opłaty, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2021 r., poz. 183, ze zm.), zwanej dalej ustawą, jest Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 22 czerwca 2021 r. znak 0111-KDSB1-1.4019.16.2021.1.WF, wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 07 lipca 2021 r.

We wniosku przedstawili Państwo następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest obrót szerokim asortymentem produktów spożywczych, w tym także napojów i syropów ujętych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (dalej: „PKWiU”) w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11, w których składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1 Ustawy (dalej: „Wyroby”, „Napoje”). Spółka nabywa takie Wyroby w kraju ale również dokonuje ich wewnątrzwspólnotowego nabycia bądź importu do Polski. Zaś klientami Spółki nabywającymi Wyroby mogą być osoby fizyczne (konsumenci) oraz podmioty prowadzące różnego rodzaju działalność zarówno w zakresie handlu hurtowego, sprzedaży detalicznej czy też świadczenia usług. W ramach wykonywanej działalności gospodarczej Spółka prowadzi również na terytorium Polski sklepy detaliczne, w których dokonuje odpłatnego zbywania Wyrobów, które są w nich dostępne dla każdego, tzn. są sprzedawane zarówno osobom fizycznym jak i podmiotom gospodarczym (dalej: „Sklepy”). W ramach sprzedaży dokonywanej przez Spółkę w Sklepach dochodzi do zawarcia umowy w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. z 2020 r. poz. 287; dalej: „Ustawa o prawach konsumenta”). Spółka nie różnicuje ceny ze względu na rodzaj klienta tj. czy jest to osoba fizyczna czy też prawna. Cena obowiązująca w Sklepach jest tak zwaną ceną detaliczną. Jeśli klient zainteresowany jest zakupem ilości hurtowych i zastosowaniem ceny hurtowej wtedy taka sprzedaż nie jest dokonywana w Sklepach.

W związku z powyższym opisem zadali Państwo następujące pytanie.

Czy sprzedaż Wyrobów dokonywana przez Spółkę w prowadzonych przez nią Sklepach detalicznych może być rozpatrywana jako czynność rodząca obowiązek uiszczenia opłaty o której mowa w art. 12a ust. 1 Ustawy (dalej: „Opłata”), w przypadku gdy Wnioskodawca nie jest ich producentem, nie zlecał ich produkcji, nie nabył ich w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ani nie jest ich importerem?

Państwa stanowisko.

Sprzedaż Wyrobów dokonywana przez Spółkę w prowadzonych przez nią Sklepach detalicznych nie jest czynnością rodzącą u Spółki obowiązek uiszczenia Opłaty jeśli Wnioskodawca nie jest ich producentem, nie zlecał ich produkcji, nie nabył ich w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ani nie jest ich importerem. Przepisy Ustawy o zdrowiu publicznym w art. 12a ust. 1 przewidują, że wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem: cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz.Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.), zwanym dalej „rozporządzeniem nr 1333/2008”, kofeiny lub tauryny - podlega Opłacie. W myśl art. 12a ust. 2 Ustawy, przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 Ustawy, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty Opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1 Ustawy, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2 Ustawy, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3 Ustawy. Ponadto, zgodnie z art. 12a ust. 3 Ustawy, przez sprzedaż detaliczną, o której mowa w art. 12a ust. 2 Ustawy, rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom (podkreślenie Wnioskodawcy) na podstawie umowy zawartej: w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 Ustawy o prawach konsumenta, poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 Ustawy o prawach konsumenta - także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej. Definicja „sprzedaży detalicznej”, która została określona w art. 12a ust. 3 Ustawy, posługuje się pojęciem konsument, które nie zostało określone w samej Ustawie. W związku z brakiem ustawowej definicji pojęcia „konsument”, aby prawidłowo je zinterpretować pod kątem regulacji dotyczących Opłaty, w pierwszej kolejności należy ustalić znaczenie językowe tego słowa. Wykładnia językowa bowiem jest podstawowa wykładnią jaką należy używać zgodnie z zasadami wykładni przepisów prawa. Jedną z zasad wykładni językowej jest, że interpretowanym zwrotom prawnym nie należy nadawać znaczenia odmiennego od potocznego, chyba że istnieją dostateczne racje przypisania im odmiennego znaczenia. W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy należy sięgnąć do znaczenia jakie powszechnie przypisuje się słowu „konsument”. Według definicji z internetowej wersji Słownika Języka Polskiego PWN , konsument to „nabywca towarów lub usług albo użytkownik jakichś zasobów lub dóbr”, „osoba spożywająca posiłek w jakimś lokalu” lub „organizm odżywiający się substancjami organicznymi”. Wobec wskazanej językowej definicji „konsumenta”, należy w ocenie Spółki wnioskować, że konsumentem powinien być każdy, kto nabywa produkty na swoje własne potrzeby , w celu ich własnej konsumpcji. Należy podkreślić, że definicje słownikowe nie odnoszą się one w żadnym miejscu do faktu, czy nabywca kupuje dane dobra w ramach prowadzonej działalności gospodarczej czy też nie. Zatem za konsumenta należy również uznać podmiot gospodarczy, który nabywa produkty w celu własnego zużycia np. poprzez wydanie ich do konsumpcji pracownikom. Rozpatrując część działalności Spółki polegającą na sprzedaży Napojów w Sklepach detalicznych w świetle wskazanych powyżej przepisów i ich wykładni literalnej, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że Sklepy stanowią punkty, w których jest prowadzona wyłącznie sprzedaż detaliczna, o których mowa w art. 12a ust. 2 Ustawy. Sklep w praktyce biznesowej jest punktem przeznaczonym do zakupów przez klientów, którzy nabywają produkty w celu konsumpcji. Oferują one bowiem produkty w jednej cenie detalicznej i nie ulega ona zmianie nawet jeśli klient chciałby kupić jakąś większą ilość. Również należy zauważyć, że „ta większa ilość” nadal jest ilością którą klient jest w stanie włożyć do koszyka na zakupy i przewieźć do kasy. W żadnej mierze w Sklepach nie dochodzi w tym zakresie do sprzedaży hurtowej w rozumieniu praktyki biznesowej w zakresie handlu. Zdarza się, że w Sklepach zaopatrują się także przedsiębiorcy. Niemniej oni również nabywają produkty po cenach detalicznych. Produkty te w takiej sytuacji w praktyce są przekazywane na zużycie własne danego przedsiębiorcy na jego konsumpcję. Należy także zauważyć, iż cena detaliczna nie jest ceną po której ekonomicznie dany przedsiębiorca byłby zainteresowany nabyć dany produkt w celu dalszej odsprzedaży. Byłoby to ekonomicznie nieracjonalne. W ocenie Spółki w praktyce skutkuje to uznaniem, że każdego nabywcę Napojów w Sklepach Spółka powinna traktować jak konsumenta dla celów przepisów Ustawy. W szczególności bez znaczenie pozostanie fakt, czy dana sprzedaż będzie udokumentowana fakturą, czy zarejestrowana na kasie rejestrującej i udokumentowana paragonem. W konsekwencji powyższych rozważań, interpretując przepisy art. 12a Ustawy, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że w przypadku sprzedaży Napojów dokonywanej przez Wnioskodawcę w Sklepach, taka sprzedaż będzie stanowiła w każdym przypadku sprzedaż detaliczną, gdyż będzie: dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach działalności gospodarczej Spółki, stanowiła odpłatne zbywanie towarów, nabywcami Napojów będą w każdym przypadku konsumenci, rozumiani jako nabywcy niezależnie od tego czy dana sprzedaż będzie dokumentowana fakturą czy też paragonem, zawarta na podstawie umowy zawartej w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 Ustawy o prawach konsumenta. Zgodnie z art. 12a ust. 2 Ustawy, sprzedaż detaliczna własna Napojów może być uznana za wprowadzenie ich na rynek krajowy tylko w przypadku, kiedy jest wykonywana przez producenta, zlecającego produkcję bądź podmioty które dokonują wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów bądź importu. W konsekwencji, jeśli Napoje, które Spółka będzie sprzedawać w Sklepach nie będą produkowane przez Spółkę, ani ich produkcja nie będzie zlecana przez Spółkę w taki sposób że skład Napojów będzie przedmiotem umowy, ani nie będą nabyte przez Spółkę z zagranicy, to taka sprzedaż nie będzie podlegać Opłacie. Zdaniem Spółki taka wykładnia przepisów wynika również z wykładni systemowej i sposobu jaki Ustawodawca zdefiniował samo wprowadzenie na rynek krajowy jako czynności podlegającej Opłacie. W świetle art. 12a ust 2 Ustawy, sprzedaż do Spółki, jako podmiotu prowadzącego punkty, w których prowadzona jest sprzedaż detaliczna czyli Sklepy będzie podlegać Opłacie jako sprzedaż do pierwszego punktu, w którym prowadzona jest sprzedaż detaliczna, o ile nie zostanie zapłacona Opłata jeszcze na wcześniejszym etapie obrotu. Zatem właściwie Napoje, które będą na półkach sklepowych oferowane klientom Sklepów zgodnie z przewidzianym systemem poboru Opłaty, powinny być już Napojami z zapłaconą Opłatą. Niezasadne zatem byłoby aby twierdzić, że sprzedaż w Sklepach z jakichś powodów powinna jeszcze podlegać Opłacie. Rozpatrując pozostałe czynności stanowiące zgodnie z art. 12a ust. 2 Ustawy wprowadzenie Napojów na rynek krajowy mogące podlegać Opłacie, zdaniem Wnioskodawcy, w szczególności nie jest możliwe, aby dokonywana przez Spółkę sprzedaż Wyrobów w Sklepie mogła zostać uznana za sprzedaż: a) do pierwszego punktu w którym prowadzona jest sprzedaż detaliczna Spółka sama w sobie jest takim punktem, zatem przedsiębiorca który nabywa w Sklepach nie mógłby być „pierwszym”, nawet gdyby dokonywałby jakiś czynności, które wypełniałyby definicję sprzedaży detalicznej; b) na rzecz podmiotu prowadzącego jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową, o której mowa w art. 12e ust. 3 Ustawy. Odnosząc się do pojęcia „sprzedaży hurtowej” należy zaznaczyć, że Ustawa nie przewiduje jego definicji, w związku z czym, zgodnie z zasadami wykładni przepisów prawa ponownie należy odwołać się do jego potocznego, słownikowego znaczenia. Podążając za definicją słowa „hurt” zawartą w internetowej wersji Wielkiego Słownika Języka Polskiego , hurt to „kupno i sprzedaż towarów w dużych ilościach po cenach niższych niż w detalu”, natomiast zgodnie z internetową wersją Słownika Języka Polskiego PWN , hurt oznacza „sprzedaż lub kupno większych ilości towaru po cenach niższych niż w handlu detalicznym”. Tym samym, analizując znaczenie użytego przez ustawodawcę sformułowania „sprzedaż hurtowa”, w ocenie Spółki należy przez nią rozumieć, sprzedaż większych ilości towaru po cenach innych niż w handlu detalicznym. Zatem, skoro jak zostało wcześniej wskazane Spółka dokonuje wyłącznie sprzedaży detalicznej, nie można uznać, że prowadzi ona sprzedaż po cenach niższych niż detaliczne, bowiem każda cena w której Wyroby zostaną sprzedane w Sklepach powinna zostać uznana za cenę detaliczną. W rezultacie powyższych rozważań, zdaniem Wnioskodawcy, rozpatrując przedstawiony obraz łańcucha dostaw Wyrobów polegający na tym, że Napoje są sprzedawane detalicznie w Sklepach Spółki po cenach detalicznych, należy uznać, że klienci nabywający Wyroby od Wnioskodawcy nie mogą prowadzić jednocześnie sprzedaży detalicznej oraz hurtowej, gdyż aby prowadzić sprzedaż hurtową w rozumieniu Ustawy, nie mogą oni zaopatrywać się w Wyroby po cenach detalicznych (a więc wyższych od hurtowych) w Sklepach będących punktami, w których prowadzi się wyłącznie sprzedaż detaliczną. Jest to sprzeczne z zasadami ekonomicznymi i racjonalnością prowadzenia biznesu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Państwa stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12a ust. 1 ustawy wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

1. cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 1333/2008",
2. kofeiny lub tauryny

-podlega opłacie, zwanej dalej "opłatą".

Przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, zgodnie z art. 12a ust. 2 ustawy, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.

Stosownie do art. 12a ust. 3 ustawy, przez sprzedaż detaliczną rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),
2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

-także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

Zgodnie z przepisem art. 12d ust. 1 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej:

1. podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju;
2. zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.
   
   

Jak stanowi art. 12e ust. 1 ustawy, obowiązek zapłaty opłaty powstaje z dniem wprowadzenia na rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.

Z kolei w myśl art. 12e ust. 3 obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

Zgodnie z art. 12e ust. 4 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 3, pozostałe podmioty wprowadzające na rynek napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, za których wprowadzenie została zapłacona opłata, nie uwzględniają tych napojów w informacji, o której mowa w art. 12g ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika że prowadzicie Państwo sprzedaż produktów spożywczych w tym także napojów i syropów ujętych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11.

Klientami Państwa nabywającymi wymienione wyżej napoje i syropy mogą być osoby fizyczne, oraz podmioty prowadzące różnego rodzaju działalność zarówno w zakresie handlu hurtowego, sprzedaży detalicznej czy też świadczenia usług.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzicie Państwo również na terenie Polski sklepy detaliczne, w których dokonujecie odpłatnego zbywania wyrobów. W ramach sprzedaży w sklepach dochodzi do zawarcia umowy w lokalu przedsiębiorstwa.

Państwa wątpliwość budzi, czy sprzedaż wyrobów dokonywana w prowadzonych przez Państwa sklepach detalicznych, może być rozpatrywana jako czynność rodząca obowiązek uiszczania opłaty w przypadku gdy nie jesteście producentem napojów, nie zlecacie ich produkcji, nie nabywacie ich w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia, ani nie jesteście ich importerem.

W oparciu o wyżej powołane przepisy w tak przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, należy stwierdzić, że skoro prowadzą Państwo sprzedaż detaliczną oraz hurtową, to od wszystkich sprzedanych Państwu napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, winna zostać odprowadzona opłata.

Przepisy bowiem jednoznacznie wskazują, że opłacie od środków spożywczych podlega wprowadzanie napojów na rynek krajowy, przez które rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1 podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną i hurtową.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie braku obowiązku uiszczania opłaty od sprzedaży napojów w prowadzonych przez Państwa sklepach detalicznych, w przypadku gdy nie jesteście ich producentem, nie zlecacie ich produkcji, jak również nie nabyliście ich w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, ani nie jesteście ich importerem – jest prawidłowe

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Przysługuje Państwu prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.