2021.07.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.208.2021.2.WR
z 29 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu 19 kwietnia 2021 r.), uzupełnionego pismem z 15 lipca 2021 r. (data wpływu - 19 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wliczenia do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, wartości sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wliczenia do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, wartości sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z 15 lipca 2021 r. (data wpływu – 19 lipca 2021 r.), które stanowiło odpowiedź na pismo Organu z 8 lipca 2021 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.208.2021.1.WR.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od 4.04.2016 roku Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, której przedmiotem jest produkcja i sprzedaż wysyłkowa odzieży. Wnioskodawczyni posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dochód z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności od 2016 do końca 2019 roku był opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 5,5%. W 2020 roku Wnioskodawczyni rozliczała się na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów), a od 1.01.2021 r. Wnioskodawczyni ponownie wybrała ryczałt od przychodów ewidencjonowanych jako formę rozliczania podatku. Zaliczki na podatek płatne są miesięcznie.

Wyprodukowaną przez odzież Wnioskodawczyni sprzedaje głównie konsumentom polskim (tj. mającym miejsce zamieszkania na terytorium Polski), ale również konsumentom zagranicznym. Sprzedaż konsumentom zagranicznym spełnia definicję sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Od początku prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawczyni korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT ze względu na niskie obroty, tj. na podstawie art. 113 ust 1 i ust 9 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała również co następuje:

Wniosek dotyczy wyłącznie stanu faktycznego opisanego we wniosku.
Całkowita wartość towarów wysyłanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju była mniejsza w danym roku od kwoty odpowiadającej kwocie ustalonej przez dane państwo członkowskie przeznaczania dla wysyłanych towarów.
Całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty odpowiadającej kwocie ustalonej przez dane państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych towarów.
Wnioskodawczyni nie wybrała miejsca opodatkowania dostawy towarów na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych towarów w sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT należy wliczać sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju?

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT nie należy wliczać sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Zgodnie z treścią art. 113 ust 1 ustawy o VAT: „Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku”. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu „do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się: 1) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży

1) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju”.

Powyższy przepis oznacza, że w celu obliczenia obrotu kwalifikowanego, do wartości sprzedaży nie wlicza się (a więc wyłącza się ze sprzedaży) wartości „sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju”.

Sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju (SWZTK) została zdefiniowana w art. 2 pkt 23 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, „ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju - rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej”.

Dział V ustawy o VAT w rozdziale 1. reguluje miejsce świadczenia dostawy towarów. Funkcją tych przepisów jest wyznaczenie miejsca świadczenia dla określonych czynności, a zatem, innymi słowy, wyznaczają miejsce opodatkowania określonych czynności, czyli wskazują państwo, które jest uprawnione do poboru podatku VAT z tytułu danej czynności.

Jednakże przepisy te nie mają żadnego znaczenia dla definicji danych czynności oraz nie zmieniają tych definicji. Tak też art. 23 zawarty w tym rozdziale przewiduje, że SWZTK jest co do zasady opodatkowana w kraju, do którego towar jest wysyłany (powyżej progu) oraz że SWZTK jest wyjątkowo opodatkowana w Polsce (poniżej progu). Jednak określenie miejsca opodatkowania nie ma znaczenia dla odpowiedzi na pytanie, czy wartość sprzedaży wynikająca z czynności uznanych za SWZTK wchodzi do obrotu kwalifikowanego, czy nie wchodzi. O tym decyduje literalnie niebudząca wątpliwości treść art. 113 ust. 2 ustawy o VAT

Sprzedaż części towarów w 2018 roku spełniała definicję SWZTK. Były to bowiem dostawy towarów wysyłanych przez Wnioskodawczynię z terytorium Polski na terytorium innych krajów członkowskich UE, a dostawy te były dokonywane na rzecz podmiotów niebędących podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Powyższe podejście zostało potwierdzone w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Podobna sprawa została rozstrzygnięta przez NSA w wyroku z dnia 21 lipca 2020 r. (I FSK 2032/17).

NSA w powołanym wyroku stwierdził, że: „Jak słusznie wskazał skarżący, przepis art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) o podatku od towarów i usług nie stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju w sytuacji, gdy opodatkowanie sprzedaży ma miejsce na terytorium innego kraju Unii Europejskiej. Nie różnicuje więc sprzedaży wysyłkowej, w której sprzedaż z terytorium kraju jest opodatkowana w kraju (art. 23 ust. 2 ustawy) od sprzedaży wysyłkowej, w której sprzedaż jest opodatkowana w innym kraju UE (art. 23 ust. 1 ustawy). Wobec tego, że ustawodawca w przepisie tym nie ustanowił żadnego dodatkowego odstępstwa (np. ze względu na miejsce dostawy), warunku ani wyjątku (np. odesłania ustawowego), jak ma to miejsce choćby w przypadku art. 113 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy, brak jest podstaw do tego, aby pojęciu sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju nadawać inne, węższe znaczenie, niż uczynił to prawodawca w art. 2 pkt 23 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej. W definicji tej mieści się więc zarówno sprzedaż z terytorium kraju opodatkowana w kraju z uwagi na brzmienie art. 23 ust. 2 ustawy od podatku od towarów i usług, jak i opodatkowana w innym kraju UE.

Wskazać przy tym należy, że ani organy, ani Sąd I instancji nie wyjaśniły podatnikowi z jakich przyczyn uznały, że przepisy dotyczące miejsca opodatkowania dostawy towarów mają istotne znaczenie dla wykładni art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Pomimo innego miejsca świadczenia, cały czas mamy przecież do czynienia ze sprzedażą wysyłkową z terytorium kraju w rozumieniu art. 2 pkt 23 cyt. ustawy. Uregulowania dotyczące miejsca świadczenia przy dostawie towarów nie zmieniają definicji sprzedaży wysyłkowej zawartej w tym przepisie. Efekty zastosowania różnego rodzaju wykładni w celu zdekodowania normy prawnej zawartej w analizowanym przepisie nie mogą zmierzać do podważenia jego jednoznacznej treści. W tym kontekście uzasadniony był również zarzut naruszenia przez WSA w Rzeszowie art. 141 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Sąd bowiem, powielając jedynie stanowisko organów, nie ustosunkował się do istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia zarzutów skargi w zakresie naruszenia art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez jego błędną wykładnię i szeroką argumentację skarżącego przytoczonej w tej materii.”

Identyczne stanowisko zajął WSA w Gliwicach (wyrok WSA w Gliwicach z 1 marca 2018 r., III SA/GI 1091/17): „Powyższe oznacza, że ustawodawca krajowy wprowadzając zwolnienie podmiotowe, o którym mowa w art. 113 ust. 1 VATU, skierował je do sprzedaży dokonywanej przez tych podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł, przy czym zastrzegł, że do wartości tej sprzedaży nie wlicza się m.in. sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju. Zdaniem Sądu, mając na uwadze treść przywołanych wyżej przepisów, brak jest podstaw do tego, aby pojęciu sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju nadawać inne, węższe znaczenie, niż uczynił to prawodawca w art. 2 pkt 23 VATU, szczególnie, że nie ustanowił on w art. 113 ustawy żadnego dodatkowego odstępstwa (np. ze względu na miejsce dostawy), warunku ani wyjątku (np. odesłania ustawowego), jak ma to miejsce choćby w przypadku art. 113 ust. 2 pkt 2 VATU. Prowadzi to do wniosku, że do ww. limitu sprzedaży, gdy jest realizowana wysyłkowo w warunkach, o których mowa w art. 2 pkt 23 VATU, nie wlicza się tejże sprzedaży wysyłkowej. Zatem do ustalenia wartości sprzedaży przyjmuje się jedynie wartość transakcji podlegających opodatkowaniu, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w art. 113 ust. 2 pkt 2 i ust. 13 VATU, a nie sumę wartości sprzedaży towarów w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy – przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez państwo członkowskie – w myśl art. 2 pkt 2 ustawy – rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Pod pojęciem sprzedaży – stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju była pojęciem zdefiniowanym w art. 2 pkt 23 ustawy. Zgodnie z tym przepisem (obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.), przez sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej, którzy nie mają obowiązku rozliczania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9, lub
innego niż wymieniony w lit. a podmiotu niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Zatem sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju to dostawa, która rozpoczyna się na terytorium Polski, a więc odbywa się „z kraju” do innego państwa członkowskiego i stąd właśnie taka jej nazwa. Sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju zachodzi wówczas, gdy polski podatnik od towarów i usług dokonuje dostawy towarów, które są przez niego lub na jego rachunek wysyłane (transportowane) z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego będącego miejscem przeznaczenia, dostawa zaś dokonywana jest na rzecz:

podatnika podatku od wartości dodanej (czyli podatnika VAT obowiązującego w danym państwie członkowskim), który jednak nie rozlicza wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
innego podmiotu, który nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju ma miejsce tylko wówczas, jeśli towary są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, a wysyłka lub transport kończą się w tym państwie (jest to państwo przeznaczenia).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy (obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.) – w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, z zastrzeżeniem ust. 2.

Stosownie do art. 23 ust. 2 ustawy (obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.) – w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, jeżeli całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Przepis ust. 2 stosuje się pod warunkiem, że całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów (art. 23 ust. 3 ustawy (obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.)).

W myśl art. 23 ust. 4 ustawy (obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.) – w przypadku przekroczenia kwoty, o której mowa w ust. 2, miejsce opodatkowania na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów obowiązuje, począwszy od dostawy, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 23 ust. 5 ustawy (obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.) – podatnicy, do których ma zastosowanie ust. 2, mogą wybrać miejsce opodatkowania określone w ust. 1 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub nazw państw członkowskich, których zawiadomienie to dotyczy.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju zasadą pozostaje opodatkowanie w państwie przeznaczenia wysyłki/transportu towarów, ponieważ dostawa ma miejsce w tym państwie.

Przyjęcie niniejszej zasady ma eliminować ewentualne zakłócenia konkurencji, które mogłyby mieć miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży z państw, w których obowiązują niższe stawki podatku, do państw, w których obowiązują stosunkowo wysokie stopy podatku. Sprzedaż wysyłkowa jest bowiem opodatkowana w państwie faktycznej konsumpcji (na terenie państwa, do którego dokonano dostawy w ramach sprzedaży wysyłkowej).

Powyższe warunki opodatkowania są regułą. Jednakże, co do zasady, mają one zastosowanie wówczas, gdy całkowita wartość sprzedaży wysyłkowej do danego państwa członkowskiego w ciągu roku podatkowego oraz w poprzednim roku podatkowym przekroczyła określone kwoty wyznaczone przez państwo członkowskie przeznaczenia towaru. Tym samym, w przypadku osiągania wartości sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju w wysokości nieprzekraczającej wyżej określonych kwot obowiązuje zasada opodatkowania takich transakcji w państwie wysyłki towarów.

Zgodnie z powyższym w przypadku sprzedaży wysyłkowej do danego państwa członkowskiego, w sytuacji gdy nie zostały przekroczone limity ustalone w państwie przeznaczenia, miejscem opodatkowania dostawy dokonanej w ramach tej sprzedaży jest państwo wysyłki, a więc – w przypadku sprzedaży wysyłkowej z kraju – Polska.

Niemniej jednak w sytuacji gdy nie zostały przekroczone limity ustalone w państwie przeznaczenia i miejscem opodatkowania dostawy dokonywanej w ramach sprzedaży wysyłkowej winno być państwo wysyłki, a więc – w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju – Polska, możliwe jest złożenie stosownego zawiadomienia o wyborze miejsca opodatkowania takiej sprzedaży na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia towaru. W takiej sytuacji – mimo że istnieją przesłanki opodatkowania dostawy w kraju, gdzie się ona rozpoczyna – miejscem opodatkowania jest jednak państwo przeznaczenia (zakończenia dostawy).

Wybór miejsca opodatkowania w państwie przeznaczenia towarów dotyczy tych dostaw, które, co do zasady, opodatkowane są w państwie wysyłki towaru, z uwagi na nie przekroczenie limitów ustalonych przez państwo członkowskie zakończenia dostawy. Jeśli podatnik składa polskiemu organowi podatkowemu zawiadomienie o wyborze opodatkowania w państwie przeznaczania, to tym samym rezygnuje z opodatkowania dostaw dokonywanych w ramach sprzedaży wysyłkowej w kraju (w Polsce).

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy – zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r.) – do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Przy ustalaniu prawa do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy, należy brać pod uwagę wyłącznie wartość sprzedaży towarów i usług podlegającej opodatkowaniu na terytorium kraju. W konsekwencji, przy ustaleniu limitu wartości sprzedaży, po przekroczeniu której podatnik traci ww. zwolnienie, nie uwzględnia się m.in. dostawy towaru, dla której miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, której przedmiotem jest produkcja i sprzedaż wysyłkowa odzieży.

Wyprodukowaną odzież Wnioskodawczyni sprzedaje głównie konsumentom polskim (tj. mającym miejsce zamieszkania na terytorium Polski), ale również konsumentom zagranicznym. Sprzedaż konsumentom zagranicznym spełnia definicję sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Wnioskodawczyni wskazała również, że:

Całkowita wartość towarów wysyłanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju była mniejsza w danym roku od kwoty odpowiadającej kwocie ustalonej przez dane państwo członkowskie przeznaczania dla wysyłanych towarów.
Całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty odpowiadającej kwocie ustalonej przez dane państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych towarów.
Wnioskodawczyni nie wybrała miejsca opodatkowania dostawy towarów na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych towarów w sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni dokonuje sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, która podlega opodatkowaniu na terytorium kraju, ponieważ nie zostały przekroczone limity, o których mowa w art. 23 ust. 2 i 3 ustawy, jak i Wnioskodawczyni nie wybrała miejsca opodatkowania dostaw towarów na terytorium państwa przeznaczenia.

Podatnik korzystający ze zwolnienia podmiotowego powinien wliczyć do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju w części, która podlega opodatkowaniu na terytorium kraju. Trzeba zauważyć, że niewliczanie – do limitu określonego w art. 113 ust. 1 ustawy – wartości sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju podlegającej opodatkowaniu poza granicami kraju ma na celu uniknięcie podwójnego opodatkowania tej samej transakcji, tj. zarówno w kraju, jak i w państwie przeznaczenia towaru. Natomiast wliczenie do ww. limitu wartości sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju podlegającej opodatkowaniu na terytorium kraju, ma na celu zapobieganie uniknięcia opodatkowania tej sprzedaży.

Zatem sprzedaż wysyłkowa z terytorium kraju do wysokości limitu ustalonego przez państwo członkowskie przeznaczenia towarów, podlega opodatkowaniu na terytorium kraju (stosownie do treści art. 23 ust. 2 ustawy). W konsekwencji – wbrew temu co twierdzi Wnioskodawczyni - wartość tej sprzedaży wysyłkowej – traktowanej jako sprzedaż krajowa – należy wliczać do limitu, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek wliczenia do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, wartości sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

W związku z przywołanymi przez Wnioskodawczynię we wniosku orzeczeniami stwierdzić należy, że Organ nie ma obowiązku powielania w treści interpretacji rozstrzygnięć zawartych w orzeczeniach sądów administracyjnych. Zgodnie ze stanowiskiem NSA: „Zastrzec należy, iż w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, orzecznictwo sądów administracyjnych ma istotne znaczenie, ponieważ zawiera wskazówki co do interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz ich zastosowania. Nie kwestionując i w żaden sposób nie podważając tego znaczenia, podkreślić jednak należy, że istnienie orzecznictwa sądów administracyjnych nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia” (wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2017 sygn. akt II FSK 2211/15).

Wskazać należy, że począwszy od 1 lipca 2021 r. zmianie uległa część przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na których Organ oparł niniejsze rozstrzygnięcie (począwszy od tego dnia zniesiono instytucję sprzedaży wysyłkowej). Niemniej z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotem wniosku jest wyłącznie zaistniały stan faktyczny, rozstrzygnięcie oparto na stanie prawnym obowiązujących w dniu zaistnienia zdarzenia. Tym samym rozstrzygnięcie zostało oparte na stanie prawnym obowiązującym przed wprowadzeniem wyżej wymienionych zmian.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin