Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.200.2021.1.ŚS
z 29 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 kwietnia 2021 r. (data wpływu 30 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia Wydatków do kosztów uzyskania przychodu w dacie podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji i likwidacji nakładów na podstawie uchwały Zarządu Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2021 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia Wydatków do kosztów uzyskania przychodu w dacie podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji i likwidacji nakładów na podstawie uchwały Zarządu Spółki.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zwany dalej „Spółką”, w 2005 r. zaczął ponosić wydatki dotyczące budowy sieci wodno-kanalizacyjnej w związku z planowaną wówczas budową osiedla mieszkaniowego przez Miasto X, zwane dalej: „Miastem”. W ramach tej inwestycji Spółka pełniła rolę inwestora na etapie opracowania projektu budowlano-wykonawczego. Na mocy decyzji Prezydenta Miasta X z dnia 25 czerwca 2008 r. (sygn. …) Spółka uzyskała pozwolenie na budowę inwestycji „Sieć wodno-kanalizacyjna X" obejmującej przedsięwzięcie polegające na wykonaniu uzbrojenia podziemnego pod przyszłe osiedle mieszkaniowe. Powyższe przedsięwzięcie miało być inwestycją wspólną z Miastem oraz było ujęte w planie budżetu Miasta. Wartość wspólnej inwestycji była wyceniana na 34 972 617,78 zł. Jednocześnie na mocy pisma z dnia 24 czerwca 2010 r. Spółka zawiadomiła Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o zamiarze rozpoczęcia robót budowlanych na podstawie uzyskanego pozwolenia na budowę. Jako inwestor na etapie opracowywania projektu budowlano-wykonawczego Spółka poniosła wydatki w wysokości 646 018,59 zł, dalej jako: „Wydatki”, które obejmowały:

1. wykonanie projektów budowlanych,
2. opracowanie materiałów przetargowych,
3. opłaty ponoszone na rzecz Miasta z tytułu wypisów i wyrysów z operatu ewidencyjnego,
4. opłaty z tytułu badań laboratoryjnych wykonywanych przez Powiatową Stację Sanitarno- Epidemiologiczną.
   
   

Budowa osiedla była jednak przekładana, w związku z czym przedmiotowa inwestycja nie doszła do skutku. Z tego względu w 2013 r. Spółka stworzyła odpis aktualizujący na to zadanie na podstawie uchwały Zarządu Spółki. Z uwagi na brak informacji na temat dalszych planów przeprowadzenia inwestycji ze strony Miasta, Spółka zwróciła się z zapytaniem do Naczelnika Wydziału Inwestycji i Remontów w Urzędzie Miasta w X z prośbą o wyjaśnienie. Spółka otrzymała w dniu 15 stycznia 2021 r. informację zwrotną, iż tereny o których mowa nie są aktualnie oferowane do sprzedaży z uwagi na brak infrastruktury drogowej oraz ograniczenia w zagospodarowaniu związane z przebiegiem linii wysokiego napięcia. Na podstawie otrzymanej odpowiedzi Spółka nie ma możliwości realizowania przedmiotowej inwestycji, wobec czego rozważana jest decyzja o likwidacji przedmiotowych nakładów przez Zarząd Spółki w drodze uchwały oraz uwzględnienia tej decyzji w ewidencji księgowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia Wydatków do kosztów uzyskania przychodu w dacie podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji i likwidacji nakładów na podstawie uchwały Zarządu Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej jako: „ustawa z dnia 15 lutego 1992 r.”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Nie jest jednak konieczne, aby wydatek faktycznie przełożył się na uzyskanie przychodu, aby zaliczyć go do kosztów podatkowych. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem nie każdy wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 19 lutego 2020 r. (sygn. akt II FSK 1057/18) cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia.

Stosownie natomiast do wyroku NSA z dnia 21 stycznia 2020 r. (sygn. akt II FSK 577/18) przez wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1, należy rozumieć taki wydatek, który chociażby potencjalnie mógł spowodować osiągnięcie przychodów. Poniesienie wydatku powinno zatem otworzyć możliwość osiągnięcia przychodów, związek pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów może mieć zaś charakter zarówno bezpośredni, jak i pośredni.

Ponadto z użytego w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. zwrotu „w celu” wywodzi się, że poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.

Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 21 stycznia 2020 r. (sygn. akt II FSK 321/18) dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu nie wystarczy intencja podatnika, z jaką czyni on wydatek konieczna jest także analiza celowości wydatku w kontekście całokształtu okoliczności, w jakich się znalazł się podatnik, w tym w związku z przedmiotem jego działalności.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 10 stycznia 2020 r. (sygn. akt II FSK 279/18) użycie w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. zwrotu „w celu” oznacza, że nie zawsze wydatek przynieść musi skutek w postaci osiągnięcia przychodu. Dla oceny, czy dany wydatek został poczyniony w celu zachowania lub zabezpieczenia jego źródła, należy mieć na względzie charakter związku przyczynowo-skutkowego między kosztem a przychodem.

Mając na uwadze powyższe Wydatki Spółki powinny podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mimo że ostatecznie ich poniesienie nie wiązało się z powstaniem odpowiadającemu mu przychodu. Nie ma bowiem wątpliwości, że ponosząc wydatki związane z budową sieci wodno-kanalizacyjnej Spółka mogła oczekiwać, iż w przyszłości uzbrojenie terenu pod nowe osiedle zostanie zrealizowane, jeżeli Miasto X przeznaczyło na to odpowiednie środki w swoim budżecie. Uzasadnione były zatem wydatki poniesione na projekt budowlano-wykonawczy sieci wodno-kanalizacyjnej, opracowanie materiałów przetargowych oraz opłaty poniesione na rzecz organów administracyjnych. Proces budowlany już się bowiem rozpoczynał, co potwierdziło uzyskanie odpowiednich decyzji administracyjnych. Spółka mogła zatem racjonalnie zakładać, że w wobec poniesionych kosztów powstanie w przyszłości odpowiadający im przychód. Poniesione wydatki oraz oczekiwane przychody oddawały natomiast charakter i profil prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Ostateczne brak powstania przychodu jest natomiast okolicznością niezależną od Spółki. Niedoprowadzenie inwestycji do końca było wynikiem działań Miasta, które nie zdecydowało się ostatecznie na jej przeprowadzenie.

Warto w tym kontekście zwrócić również uwagę na wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 11 grudnia 2019 r. (sygn. akt I SA/Bd 658/19) zgodnie z którym ocena celowości wydatku, czyli jego zdolności do wytworzenia przychodu jest pewną prognozą. Jak zauważył WSA, decyzje ekonomiczne są podejmowane w warunkach niepewności i ryzyka i nie sposób zatem wymagać od podatnika pełnej skuteczności działania. O zaliczeniu wydatku do kosztów decyduje moment jego dokonania. Organ podatkowy powinien więc oceniać celowość działań podatnika, mając na względzie warunki i czas ich podejmowania. Zdaniem WSA kryterium racjonalności działań podatnika, który poniósł wydatek z myślą o osiągnięciu przychodu, podlega ocenie organów podatkowych, nie mogą one jednak w tej ocenie zastępować podatnika i decydować o tym, co jest bardziej opłacalne dla przedsiębiorcy. O sposobie prowadzenia działalności gospodarczej i o tym, co jest celowe, decyduje podatnik i to do niego należą ocena oraz wybór sposobów działania, bez ingerencji organu podatkowego. Z punktu widzenia wniosków zawartych w powyższym wyroku poniesione przez Spółkę wydatki spełniają przesłanki uwzględnienia ich w kosztach uzyskania przychodu.

W konstrukcji kosztów uzyskania kluczowy jest moment ich potrącenia. Zazwyczaj następuje ono w dacie poniesienia lub w okresie, w którym osiągnięto odpowiadające im przychody. Zgodnie jednak z art. 15 ust. 4f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

Przez „inwestycje”, zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., rozumie się natomiast środki trwałe w budowie w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. 2021 poz. 217, dalej jako: „ustawa z dnia 29 września 1994 r.”). Na mocy art. 3 ust. 1 pkt 16 tej ustawy przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Z kolei przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. nie definiują pojęcia „likwidacja”.

Zgodnie jednak ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy przedstawionym w interpretacji indywidualnej z 18 stycznia 2017 r. Znak: 0461-ITPB1.4511.934.2016.1.DP tego pojęcia nie można utożsamiać wyłącznie z fizycznym unicestwieniem rzeczy. Tożsamy pogląd przedstawiony został w orzecznictwie. Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 25 czerwca 2013 r. (sygn. akt II FSK 2225/11) likwidacja powinna polegać na podjęciu decyzji o trwałym wykreśleniu (usunięciu) środka trwałego w budowie z aktywów (co winno znaleźć potwierdzenie w odpowiednich zapisach w księgach rachunkowych), a nie tylko na aktualizacji ich wartości. Poniesione przez Spółkę wydatki dotyczyły przede wszystkim sporządzonych dokumentów i nie ma możliwości fizycznej likwidacji poniesionych nakładów. Spółka może zatem zaliczyć koszt zaniechanej inwestycji do kosztów uzyskania przychodów w dacie podjęcia decyzji o likwidacji inwestycji w formie uchwały Zarządu Spółki pod warunkiem jednak, że decyzja ta jest definitywna oraz, że efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie będzie wykorzystywany w przyszłości. Po podjęciu decyzji przez Zarząd Spółki, inwestycja zostanie wykreślona z ewidencji księgowej.

Jednocześnie zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. W efekcie wydatki projektowe oraz przetargowe w zakresie budowy sieci wodno-kanalizacyjnej należy uznać za rozpoczęcie procesu inwestycyjnego. Jeżeli zatem po jej opracowaniu Spółka uznała, że inwestycja nie może zostać zrealizowana, mamy do czynienia z zaniechaniem inwestycji, a więc wydatki na opracowanie koncepcji mogą być potrącone w dacie likwidacji inwestycji. Środki trwałe w budowie nie mogą być zaliczone do środków trwałych, gdyż nie są kompletne i zdatne do użytku.

Kiedy jednak zostaną ukończone, to zostaną wykazane w ewidencji i staną się środkami trwałymi (aktywami trwałymi). Budowa jest procesem, który zaczyna się etapem projektowym. Wydatek na opracowanie koncepcji architektonicznej jest niewątpliwie ściśle związany z procesem budowy, a tym samym wydatek ten stanowi nakład na środek trwały w budowie. Jeżeli zatem Spóła nie przeszła do etapu wykonawczego i przeprowadzenie budowy nie jest już możliwe, to mamy do czynienia z zaniechaną inwestycją. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.363.2020.4.MF, gdzie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej za prawidłowe uznał stanowisko wnioskodawcy, iż wydatki na usługi związane z planowaną inwestycją budowlaną (opracowanie projektu budowlanego, mapki, operaty, itp.) poniesione likwidowaną inwestycję stanowią koszty uzyskania przychodów.

Podsumowując:

Spółka ma prawo rozliczyć w kosztach podatkowych wszystkie wydatki z tytułu przedmiotowej inwestycji, która nie została dokończona. Podjęte przez Spółkę przedsięwzięcie miało niewątpliwie związek z uzyskiwaniem przychodów. Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Spółka jest uprawniona do zaliczenia poniesionych kosztów wskazanej inwestycji do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w dacie podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji i likwidacji nakładów w postaci uchwały Zarządu Spółki i uwzględnieniu tej decyzji w ewidencji księgowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja ma charakter ogólny, dlatego każdorazowo, jeśli ustawa nie wskazuje bezpośrednio, dany wydatek powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej pod kątem istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Odnosząc się do momentu zakwalifikowania do kosztów podatkowych kosztów zaniechanych inwestycji należy wskazać, że w myśl art. 15 ust. 4f ustawy o CIT, wydatki poniesione przez podatnika w związku z zaniechaną inwestycją są kosztem podatkowym w dacie zbycia lub likwidacji inwestycji.

Zatem, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

• sprzedaży niedokończonej inwestycji,
• zlikwidowania zaniechanej inwestycji.
  
  

Analizując istotę likwidacji jako procesu gospodarczego należy przyjąć, że powinna być ona działaniem nieodwracalnym i trwałym. Aby uznać powyższe wydatki za koszty zaniechanych inwestycji, na podstawie art. 15 ust. 4f ustawy o CIT − co do zasady − musi dojść do fizycznej likwidacji.

W odniesieniu do dokumentacji będą to przede wszystkim przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2020 r., poz. 217), w tym art. 74 tej ustawy, określające terminy jej przechowywania w myśl którego m. in.:

• dowody księgowe dotyczące środków trwałych w budowie, pożyczek, kredytów oraz umów handlowych, roszczeń dochodzonych w postępowaniu cywilnym lub objętych postępowaniem karnym albo podatkowym - przechowuje się przez 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym operacje, transakcje i postępowanie zostały ostatecznie zakończone, spłacone, rozliczone lub przedawnione;
• pozostałe dowody księgowe i dokumenty - 5 lat.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Spółka w 2005 r. zaczęła ponosić wydatki dotyczące budowy sieci wodno-kanalizacyjnej w związku z planowaną wówczas budową osiedla mieszkaniowego przez Miasto X, zwane dalej: „Miastem”. W ramach tej inwestycji Spółka pełniła rolę inwestora na etapie opracowania projektu budowlano-wykonawczego. Na mocy decyzji Prezydenta Miasta X z dnia 25 czerwca 2008 r. (sygn. …) Spółka uzyskała pozwolenie na budowę inwestycji „Sieć wodno-kanalizacyjna X" obejmującej przedsięwzięcie polegające na wykonaniu uzbrojenia podziemnego pod przyszłe osiedle mieszkaniowe. Powyższe przedsięwzięcie miało być inwestycją wspólną z Miastem oraz było ujęte w planie budżetu Miasta. Wartość wspólnej inwestycji była wyceniana na

34 972 617,78 zł. Jednocześnie na mocy pisma z dnia 24 czerwca 2010 r. Spółka zawiadomiła Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego o zamiarze rozpoczęcia robót budowlanych na podstawie uzyskanego pozwolenia na budowę. Jako inwestor na etapie opracowywania projektu budowlano-wykonawczego Spółka poniosła wydatki w wysokości 646 018,59 zł, dalej jako: „Wydatki”, które obejmowały:

1. wykonanie projektów budowlanych,
2. opracowanie materiałów przetargowych,
3. opłaty ponoszone na rzecz Miasta z tytułu wypisów i wyrysów z operatu ewidencyjnego,
4. opłaty z tytułu badań laboratoryjnych wykonywanych przez Powiatową Stację Sanitarno- Epidemiologiczną.

Budowa osiedla była jednak przekładana, w związku z czym przedmiotowa inwestycja nie doszła do skutku. Z tego względu w 2013 r. Spółka stworzyła odpis aktualizujący na to zadanie na podstawie uchwały Zarządu Spółki. Z uwagi na brak informacji na temat dalszych planów przeprowadzenia inwestycji ze strony Miasta, Spółka zwróciła się z zapytaniem do Naczelnika Wydziału Inwestycji i Remontów w Urzędzie Miasta w X z prośbą o wyjaśnienie. Spółka otrzymała w dniu 15 stycznia 2021 r. informację zwrotną, iż tereny o których mowa nie są aktualnie oferowane do sprzedaży z uwagi na brak infrastruktury drogowej oraz ograniczenia

w zagospodarowaniu związane z przebiegiem linii wysokiego napięcia. Na podstawie otrzymanej odpowiedzi Spółka nie ma możliwości realizowania przedmiotowej inwestycji, wobec czego rozważana jest decyzja o likwidacji przedmiotowych nakładów przez Zarząd Spółki w drodze uchwały oraz uwzględnienia tej decyzji w ewidencji księgowej.

Zatem dla określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych kosztów zaniechanej przez Spółkę inwestycji uzasadnionym jest, aby uwzględnić następujące kategorie wydatków:

1. wydatki związane z wytworzeniem dokumentacji inwestycyjnej,
2. wydatki na zakup innych usług związanych z realizacją inwestycji jako nakłady, których efekty mają formę intelektualną i niematerialną,
3. wydatki rzeczowe.
   
   

Zaniechanie inwestycji może dotyczyć poniesionych kosztów dokumentacji konkretnego zadania inwestycyjnego już na etapie wstępnych prac badawczych, dotyczących konkretnego obiektu, tj. np. projekt budowlany, czy dokumentacja projektowa.

Systemowa wykładnia daje podstawę do oceny, że w ramach likwidacji zaniechanych inwestycji, wystarczające do uznania kosztów wytworzenia dokumentacji inwestycyjnej jako kosztów uzyskania przychodów, jest podjęcie decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego.

Analogiczne skutki będą miały zastosowanie do wartości związanych z zaniechaną inwestycją określonych jako intelektualne i niematerialne, które mogą być zawarte w dokumentacjach, analizach, ekspertyzach i opiniach, itd. W odniesieniu do nakładów, których efekty mają formę intelektualną i niematerialną nieracjonalna byłaby ich fizyczna likwidacja; ze względów dowodowych bowiem zniszczenie nośników, na których są one przechowywane pozbawiłoby podatnika możliwości udowodnienia rzeczywistego poniesienia kosztu uzyskania przychodów.

W takim przypadku wystarczające do uznania kosztów zaniechanej inwestycji jest podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji i sporządzenie protokołu likwidacyjnego, dokumentującego skutki decyzji o zaniechaniu inwestycji. Warunkiem uznania tych wydatków za koszty podatkowe jest, aby efekt nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję nie był wykorzystywany w przyszłości.

Tutaj należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że Spółka jest uprawniona do zaliczenia wydatków obejmujących wykonanie projektów budowlanych, opracowanie materiałów przetargowych oraz opłat ponoszone na rzecz Miasta z tytułu wypisów i wyrysów z operatu ewidencyjnego, i opłat z tytułu badań laboratoryjnych wykonywanych przez Powiatową Stację Sanitarno- Epidemiologiczną do kosztów uzyskania przychodów przychodu w dacie likwidacji nakładów na podstawie uchwały Zarządu Spółki z uwzględnieniem tej decyzji w ewidencji księgowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.