Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.510.2021.1.MM
z 4 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 13 maja 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: „Ubezpieczający”) prowadzi działalność gospodarczą, wpisaną do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. We wskazanej działalności prowadzona jest ewidencja na podstawie księgi przychodów i rozchodów - podatek liniowy, zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawy o PIT”).

Wykonywany przez Wnioskodawcę zawód wymaga od Niego znacznego nakładu czasowego oraz wysokiego stopnia zaangażowania. Czas pracy Wnioskodawcy nie pozwala Mu na bieżące zarządzanie i administrowanie prowadzoną działalnością w zakresie czynności urzędowych, bankowych, rozliczeniowych, kontrolnych etc. oraz wykonywanie funkcji reprezentacyjnych. Ilość czynności oraz ich szeroki zakres zmusiły Go do powołania prokurenta (dalej również: „Ubezpieczony”), bez którego działalność Jego przedsiębiorstwa byłaby w znacznym stopniu ograniczona, ponieważ musiałby te czynności wykonywać osobiście i nie mógłby w tym czasie wykonywać czynności zawodowych, co w konsekwencji spowodowałoby znaczy spadek przychodów.

Ze względu na szczególnie szerokie uprawnienia, które wymagają dużego zaufania, Wnioskodawca prokurentem ustanowił swoją żonę, działając na podstawie art. 109(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.; dalej: „KC”). Udzielona prokura jest prokurą samoistną i obejmuje umocowanie do czynności sądowych i pozasądowych, jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Podstawą wpisu do CEIDG było udzielone przez Wnioskodawcę pełnomocnictwo, które zostało zaakceptowane przez Prokurenta. Wnioskodawca nie ma rozdzielności majątkowej z małżonką.

Powołanie prokurenta poprzedzone zostało określeniem zasad współpracy „Warunki świadczenia dla Prokurenta” pomiędzy Wnioskodawcą a prokurentem.

Ponadto, Wnioskodawca w dniu 1 lipca 2020 r. zawarł z Towarzystwem Ubezpieczeń indywidualną umowę ubezpieczenia, w której Ubezpieczającym jest Wnioskodawca, a Ubezpieczonym prokurent.

Wnioskodawca rozważa zawarcie z prokurentem umowy zlecenia, określonej w art. 743 KC (dalej: „Zlecenie”), w celu doprecyzowania zakresu czynności podejmowanych przez prokurenta oraz ustalenia wynagrodzenia prokurenta. Zawarcie tej umowy ma być potwierdzeniem szerszego zakresu obowiązków Prokurenta, a także podstawą jego ewentualnej odpowiedzialności.

Zgodnie z postanowieniami zlecenia, Wnioskodawca zobowiązany będzie do świadczenia na rzecz prokurenta:

1. miesięcznej regularnej wpłaty na polisę ubezpieczeniową (Ubezpieczonym jest prokurent), zawartą przez Wnioskodawcę, płatną przelewem na rachunek podstawowy polisy,
2. nieregularnej wpłaty dodatkowej na polisę ubezpieczeniową (Ubezpieczonym jest prokurent), płatną przelewem na rachunek dodatkowy polisy.
   
   

W ramach wykonywania powierzonej funkcji prokurent otrzyma wynagrodzenie w formie opisanych powyżej świadczeń, zmieni się podstawa prawna ich wypłaty. Prokurent będzie otrzymywał wynagrodzenie wyłącznie na podstawie umowy zlecenia.

Rachunek ubezpieczeniowy zawartej przez Wnioskodawcę polisy składa się z dwóch subkont:

1. subkonto składek podstawowych - które Wnioskodawca powinien opłacać regularnie przez oznaczony w umowie ubezpieczenia czas, oraz
2. konto dodatkowych składek funduszowych - na które Wnioskodawca może nieobowiązkowo wpłacać środki.
   
   

Zawarta przez Wnioskodawcę umowa nie stanowi grupowej umowy ubezpieczenia, jest indywidualną umową ubezpieczenia. Ponadto umowa ma charakter ochronno-inwestycyjny, co oznacza, że składka podstawowa dzieli się na część ochronną oraz na część funduszową, która jest inwestowana w ubezpieczeniowe fundusze kapitałowe. Celem ubezpieczenia na życie jest ochrona życia Ubezpieczonego oraz inwestowanie środków pochodzących z wpłacanych składek.

Umowa zawarta przez Wnioskodawcę z Towarzystwem Ubezpieczeń należy do umów dotyczących ryzyka grup 1, 3 i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 11 września 2015 r., o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r., poz. 381, z późn. zm.).

Wnioskodawca jako Ubezpieczający zobowiązany jest do opłacania składek ubezpieczeniowych tzw. składki regularnej (subkonto składek podstawowych), obejmującej składkę za Ubezpieczenie podstawowe, która dzielona jest wg następującej proporcji na:

1. składkę ochronną - kwota z tytułu ubezpieczenia podstawowego, która przeznaczona jest na pokrycie kosztów udzielanej przez Towarzystwo ochrony ubezpieczeniowej z tytułu wystąpienia następujących zdarzeń ubezpieczeniowych: śmierć Ubezpieczonego w następstwie nieszczęśliwego wypadku, trwałe inwalidztwo ubezpieczonego w następstwie nieszczęśliwego wypadku, choroba nowotworowa ubezpieczonego i poważne zachorowanie ubezpieczonego;
2. składkę funduszową - zamieniana jest na jednostki funduszy ewidencjonowane na rachunku podstawowym.
   
   

Uprawnionym do otrzymania świadczenia (składka ochronna) będzie Ubezpieczony lub osoby uprawnione (uposażone). I tak, do otrzymania świadczenia uprawnionym będzie:

• w przypadku wystąpienia u Ubezpieczonego choroby śmiertelnej, nowotworu złośliwego, wystąpienia poważnego zachorowania, powstania trwałego inwalidztwa w następstwie nieszczęśliwego wypadku - Ubezpieczony,
  

• w przypadku śmierci Ubezpieczonego, w przypadku śmierci w następstwie nieszczęśliwego wypadku - osoby uprawnione, w odpowiedniej części (w przypadku Ubezpieczonego w przedstawionym stanie faktycznym są to członkowie jej rodziny). Nie będzie to jednak ubezpieczający jako firma.
  
  

Umowa nie przewiduje wypłaty środków z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie, ponieważ zgodnie z ogólnymi warunkami indywidualnego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, przedmiotem Umowy jest życie i zdrowie Ubezpieczonego w czasie trwania ubezpieczenia. Zakres ubezpieczenia podstawowego obejmuje zaistnienie w okresie ubezpieczenia następujących zdarzeń ubezpieczeniowych:

1. śmierć Ubezpieczonego,
2. zdiagnozowanie u Ubezpieczonego choroby śmiertelnej,
3. śmierć Ubezpieczonego w następstwie Nieszczęśliwego wypadku,
4. zdiagnozowanie u Ubezpieczonego nowotworu złośliwego,
5. zdiagnozowanie u Ubezpieczonego poważnego zachorowania,
6. powstanie u Ubezpieczonego trwałego inwalidztwa w wyniku nieszczęśliwego wypadku.
   
   

Umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono:

• wyklucza wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy;
  

• wyklucza wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.
  
  

Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia jest to rodzaj umowy ubezpieczenia na życie, a nie umowy na dożycie. W związku z tym przesłanka ograniczenia wypłaty z tytułu dożycia wieku oznaczonego w Umowie jest spełniona, gdyż wypłata z tytułu dożycia nie jest przedmiotem Umowy.

Ponadto, zawarta umowa i postanowienia Ogólnych Warunków Ubezpieczenia, stanowiących integralną część umowy ubezpieczenia, nie regulują kwestii dotyczącej możliwości zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z Umowy. Należy stwierdzić, że jest to ograniczenie dla Wnioskodawcy (a więc to, czego nie może zrobić). Nie jest konieczne ograniczanie tego w samej polisie, ani w OWU. W związku z tym przesłanka ograniczenia możliwości zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy jest spełniona.

Część ochronna pobierana jest przez Towarzystwo w formie opłaty za ryzyko.

Za część funduszową (inwestycyjną) składki nabywane są jednostki uczestnictwa ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych, zapisywane na indywidualnym rachunku podstawowym polisy. Do czasu dokonania cesji praw albo praw i obowiązków z umowy ubezpieczenia przez Ubezpieczającego na Ubezpieczonego, prawa do jednostek uczestnictwa ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych przysługują Ubezpieczającemu. W drodze umowy cesji Ubezpieczający będzie mógł przenieść na ubezpieczonego prawa do środków zgromadzonych na polisie, ale również może przenieść obowiązki opłacania składek regularnych w wysokości zadeklarowanej we wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia.

Zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpieczenia, związanymi z tym produktem, o wypłatę częściową lub całkowitą środków z polisy może wystąpić do ubezpieczyciela jedynie Wnioskodawca. Wszelkie prawa do polisy poza zdarzeniami ubezpieczeniowymi ma Ubezpieczający (Wnioskodawca). Część kapitałowa polisy do czasu wypłaty jej na rzecz prokurenta stanowi jedynie ekspektatywę wypłaty, do tego momentu prokurent nie ma z tego tytułu żadnej korzyści, zarówno materialnej, jak i niematerialnej (przychodem, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, są otrzymane postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, co w tym przypadku nie ma miejsca).

Możliwy jest częściowy lub całkowity wykup z polisy bez dokonywania cesji praw lub praw i obowiązków przed upływem 10 lat. Taki częściowy wykup wiąże się z poniesieniem opłat transakcyjnych, jeżeli będzie dokonany przed upływem 10 lat, chyba że dotyczy konta dodatkowego. Jeżeli natomiast dojdzie do świadczenia ubezpieczeniowego, to osobą uprawnioną będzie ubezpieczony lub w przypadku jego śmierci osoba uposażona, np. członek rodziny. Uprawnionym do otrzymania świadczenia nie będzie Wnioskodawca, tylko Ubezpieczony lub osoby uprawnione.

Podsumowując, uprawnionym do otrzymania środków z części kapitałowej z zasady jest Ubezpieczony, natomiast istnieje możliwość przekazania przez Ubezpieczającego całości środków na rzecz innej osoby, w tym Ubezpieczonego - taki właśnie zamiar (przekazania środków na rzecz Ubezpieczonego) zakłada współpraca między stronami umowy. Decyzja Wnioskodawcy będzie uzależniona od staranności Ubezpieczonego, jaką wykazywać będzie przez okres, jaki będzie pełnił funkcję prokurenta oraz skutków działań, jakie podejmie. Jeżeli działania prokurenta będą sprzeczne z interesem Wnioskodawcy, ten może nie dokonać jakichkolwiek wypłat z części kapitałowej na rzecz prokurenta. Warunki te będą opisane w umowie zlecenia między stronami. Nadpłaty na polisę mogą być dokonywane na przykład, gdy Ubezpieczający będzie miał wolne środki i tym samym będzie chciał zabezpieczyć przyszłe wpłaty na koncie podstawowym lub będzie chciał dodatkowo gratyfikować prokurenta za jego działanie na rzecz Wnioskodawcy.

Jeżeli prokurent wywiąże się z powierzonej mu funkcji, w przyszłości ma stać się również zarządcą sukcesyjnym. Wnioskodawca może dokonać wypłaty na swoją rzecz. Gdy to zrobi, to środki z polisy staną się Jego przychodem, jednak nie jest to zamysłem Wnioskodawcy. Ubezpieczający myśli tutaj o długofalowym rozwiązaniu, które ma na celu zmotywowanie prokurenta do pełnienia należytej staranności w powierzonej mu funkcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć w koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 22 ustawy o PIT, miesięcznie wydatki które zostaną poniesione na podstawie Zlecenia na powyżej opisaną polisę, w której ubezpieczającym jest Wnioskodawca, a Ubezpieczonym prokurent?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W niniejszym zdarzeniu przyszłym bezsprzecznym jest, że występuje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymi kosztami, a osiągniętymi przychodami. Możliwości zarobkowe Wnioskodawcy byłyby w znacznym stopniu ograniczone, gdyby nie wsparcie ze strony prokurenta. Świadczenie będące wynagrodzeniem, jakie otrzymuje prokurent z tytułu pełnionej funkcji i realizowanych zadań, może być dowolnie kształtowane przez strony powstałego stosunku zobowiązaniowego. Jeżeli wolą stron było, aby w ramach wynagrodzenia dla prokurenta Wnioskodawca zawarł na jego rzecz umowę ubezpieczenia i opłacał składkę, to w dalszym ciągu jest zachowany związek wynagrodzenia z wykonywaną funkcją.

Ponoszony przez Wnioskodawcę koszt jest w pełni racjonalny, gospodarczo uzasadniony i obiektywnie przyczynia się do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła. Uwzględniając, że wykonywanie funkcji, niezwykle istotnej dla działalności, prokurent uzależnił od opisanego powyższej świadczenia, to należy stwierdzić, że opłacana przez Wnioskodawcę składka na ubezpieczenie stanowi w całości koszt uzyskania przychodów.

Podobne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2020 r., Nr 0114- KDWP.4011.83.2020.3.ŁZ, w której wskazano: „Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić: należy, że wydatek w postaci składek opłaconych przez Wnioskodawcę z tytułu umowy ubezpieczenia z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym zawartej na rzecz prokurenta (narzeczonej Wnioskodawcy), stanowiących wynagrodzenie z tytułu pełnienia przez nią funkcji prokurenta, będzie miało związek z uzyskiwaniem przychodu przez Wnioskodawcę z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Nie jest także wymienione w art. 23 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Będzie zatem mogło stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, pod warunkiem właściwego udokumentowania”.

Zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku ponoszone przez Wnioskodawcę koszty nie podlegają wyłączeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osoba prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki; kosztem uzyskania przychodów jest jednak wynagrodzenie małżonka podatnika i małoletnich dzieci podatnika, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki, należne z tytułów określonych w art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 2, 8 i 9 lub z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. z 2018 r. poz. 1244), z zastrzeżeniem pkt 55 i art. 22 ust. 6ba.

W konsekwencji, kosztem uzyskania przychodu będzie wynagrodzenie ww. osób ze stosunku pracy oraz niektórych rodzajów działalności wykonywanej osobiście, pod warunkiem, że zostało zapłacone.

Uwzględniając fakt, że Wnioskodawca ustanowił prokurentem swoją żonę, a wypłata wynagrodzenia w formie składek opłaconych przez Wnioskodawcę z tytułu umowy ubezpieczenia zawartej z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym na rzecz prokurenta (żony Wnioskodawcy) odbywać się będzie na podstawie umowy zlecenia między Ubezpieczającym, a Ubezpieczonym - w opinii Wnioskodawcy koszt wynagrodzenia (składek na polisę) będzie stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Należy także nadmienić, że kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Co jednak istotne, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. W myśl wspomnianych wcześniej zasad, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Należy przy tym zaznaczyć, że poniesione wydatki muszą być należycie udokumentowane, a na podatniku ciąży obowiązek wykazania wspomnianego związku przyczynowego przed organem podatkowym.

Umowa ubezpieczenia została zdefiniowana w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 805 § 1 tej ustawy, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

W myśl art. 805 § 2 pkt 2 Kodeksu cywilnego, świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

Przepis art. 829 § 1 pkt 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że ubezpieczenie osobowe może w szczególności dotyczyć przy ubezpieczeniu na życie – śmierci osoby ubezpieczonej lub dożycia przez nią oznaczonego wieku.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka, o którym mowa w dziale I w grupach 1, 3 i 5 oraz w dziale II w grupach 1 i 2 załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2020 r., poz. 895), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

1. wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,
2. możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,
3. wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.
   
   

Zatem z powyższej regulacji prawnej wynika, że w przypadku zawarcia przez pracodawcę umowy ubezpieczenia na rzecz pracownika, kosztami podatkowymi dla tego pracodawcy mogą być jedynie składki, które opłaca on z tytułu umów ubezpieczenia, dotyczących ryzyka z grupy 1, 3 i 5 działu I oraz z grupy 1 i 2 działu II (według klasyfikacji wymienionej w ww. załączniku do ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej), przy równoczesnym spełnieniu innych warunków wskazanych w ww. przepisie.

Z powyższego zaś załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2020 r., poz. 895, z późn. zm.) wynika, że do wskazanych w ww. art. 23 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych umów ubezpieczenia możliwych do rozliczania w ramach kosztów podatkowych pracodawcy – należy m.in. wymieniona w dziale I w grupie 3 umowa ubezpieczenia na życie, jeżeli jest związana z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym.

Zatem, składki opłacone przez pracodawcę z tytułu zawartej na rzecz pracownika umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, mogą stanowić koszty podatkowe pod warunkiem wypełnienia pozostałych przesłanek wyłączających z ww. art. 23 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dotyczących zawartej umowy ubezpieczenia, tj. uprawnionym do otrzymania świadczenia nie może być pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy, możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy oraz wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.

Z powołanego przepisu wynika pośrednio, że składki opłacane na rzecz osób niebędących pracownikami, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jednocześnie w celu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych, pracodawca musi wykazać i udokumentować związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem (opłaconą składką ubezpieczeniową), a uzyskiwanymi przychodami lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał jednak, że zawarta umowa ubezpieczenia dotyczy prokurenta, którym jest Jego żona. W ramach wykonywania powierzonej funkcji prokurent otrzyma wynagrodzenie w formie opisanych we wniosku świadczeń, zmieni się podstawa prawna ich wypłaty - będzie otrzymywał wynagrodzenie wyłącznie na podstawie umowy zlecenia.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną ‒ także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki; kosztem uzyskania przychodów jest jednak wynagrodzenie małżonka podatnika i małoletnich dzieci podatnika, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną ‒ także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki, należne z tytułów określonych w art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 2, 8 i 9 lub z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. z 2018 r., poz. 1244), z zastrzeżeniem pkt 55 i art. 22 ust. 6ba.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odrębnym źródłem przychodów jest m.in: działalność wykonywana osobiście (pkt 2).

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń

Zgodnie z art. 13 ust. 8 lit. a) tej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zatem skoro w rozpatrywanej sprawie, prokurent będzie otrzymywał wynagrodzenie w formie opisanych we wniosku świadczeń wyłącznie na podstawie umowy zlecenia (umowy cywilnoprawnej) łączącej dwa odrębne podmioty gospodarcze - Wnioskodawcę (jako osobę prowadzącą indywidualną działalność gospodarczą) oraz prokurenta (żonę Wnioskodawcy), wówczas wykonywanie usług w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie może być uznane za pracę własną w rozumieniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że ponoszone przez Wnioskodawcę miesięczne wydatki na podstawie zlecenia na opisaną we wniosku polisę w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile w istocie wydatki te spełniać będą przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.