Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4019.7.2021.1.PK
z 3 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 maja 2021 r. (data wpływu 8 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od sprzedaży detalicznej w przedmiocie braku opodatkowania odsprzedaży mediów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od sprzedaży detalicznej w przedmiocie braku opodatkowania odsprzedaży mediów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

(…) jest spółką prawa handlowego, której jedynym, 100% akcjonariuszem jest Skarb Państwa. Podstawową działalnością (…) jest prowadzenie działalności polegającej na świadczeniu usług (…). Wspomniany zakres działalności znajduje potwierdzenie w Statucie Spółki, zgodnie z którym przedmiotem działalności (…) jest w szczególności prowadzenie działalności polegającej na świadczeniu usług (…).

W ramach prowadzonej działalności (…) świadczy również usługi najmu lokali mieszkalnych na rzecz między innymi osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą nabywających towary, o których mowa poniżej bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą (dalej „Najemcy”).

W związku ze świadczonymi usługami najmu lokali mieszkalnych, (…) dokonuje zakupu energii elektrycznej, gazu ziemnego, ciepła oraz wody, które następnie odsprzedaje (refakturuje) na rzecz Najemców.

Spółka powzięła wątpliwość czy odsprzedaż przez Spółkę na rzecz Najemców wyżej wymienionych mediów, w związku ze świadczeniem przez Spółkę na ich rzecz usług wynajmu lokali mieszkalnych, podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (t.j.: Dz.U. z 2020 r., poz. 1293 ze zm., dalej „ustawa o PSD”).

Wartość przychodów z tytułu sprzedaży detalicznej w przypadku Spółki przekracza ustawowy próg, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o PSD.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym powyższej stanie faktycznym, odsprzedaż przez Spółkę na rzecz Najemców energii elektrycznej, gazu ziemnego, ciepła oraz wody, w związku ze świadczeniem przez Spółkę na ich rzecz usług wynajmu lokali mieszkalnych, podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy o PSD?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym powyżej stanie faktycznym odsprzedaż przez Spółkę na rzecz Najemców energii elektrycznej, gazu ziemnego, ciepła oraz wody, w związku ze świadczeniem przez Spółkę na ich rzecz usług wynajmu lokali mieszkalnych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy o PSD.

Zgodnie z art. 5 ustawy o PSD [Dz. U. z 2020 r, poz. 1293], przedmiotem opodatkowania podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej. Stosownie do art. 4 ustawy o PSD, podatnikami podatku są sprzedawcy detaliczni.

W art. 3 pkt 5 ustawy o PSD ustawodawca wskazał, że pod pojęciem sprzedaży detalicznej rozumie się dokonywanie na terytorium Polski, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 287 ze zm., dalej „Ustawa o prawach konsumenta”),
2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 Ustawy o prawach konsumenta

-także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy o PSD, ilekroć w ustawie jest mowa o konsumencie rozumie się przez to osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 3 pkt 6 ustawy o PSD, pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy ruchome lub ich części.

Zgodnie z art. 3 pkt 4 ustawy o PSD, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedawcy detalicznym rozumie się przez to osobę fizyczną, osobę prawną, spółkę cywilną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej dokonujące sprzedaży detalicznej.

Podstawę opodatkowania podatkiem stanowi osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17 000 000 zł (art. 6 ust. 1 ustawy o PSD).

Stosownie do art. 7 pkt 1 ustawy o PSD, nie podlega opodatkowaniu podatkiem sprzedaż detaliczna energii elektrycznej oraz gazu ziemnego dostarczanych do konsumentów za pośrednictwem sieci dystrybucyjnych, ciepła dostarczanego do konsumentów siecią ciepłowniczą ani wody dostarczanej do konsumentów przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne.

Z wykładni przytoczonych przepisów wynika, że dla opodatkowania danego przychodu podatkiem od sprzedaży detalicznej niezbędne jest łączne spełnienie następujących warunków:

1. źródłem przychodu jest sprzedaż detaliczna, zdefiniowana w art. 3 pkt 5 ustawy o PSD;
2. przedmiotem sprzedaży detalicznej są towary, których definicję ustawodawca zawarł w art. 3 pkt 6 ustawy o PSD;
3. sprzedaż detaliczna prowadzona jest przez sprzedawcę detalicznego, zdefiniowanego w art. 3 pkt 4 ustawy o PSD;
4. wartość przychodu z tytułu sprzedaży detalicznej przekracza ustawowy próg, o którym mowa w art. 6 ust. 1 ustawy o PSD;
5. sprzedaż detaliczna nie jest objęta jednym z wyłączeń, o których mowa w art. 7 ustawy o PSD.
   
   

Wyłączenia od opodatkowania przewidziane w art. 7 pkt 1 ustawy o PSD dotyczą sprzedaży określonych mediów, tj.:

1. energii elektrycznej oraz gazu ziemnego dostarczanych do konsumentów za pośrednictwem sieci dystrybucyjnych,
2. ciepła dostarczanego do konsumentów siecią ciepłowniczą,
3. wody dostarczanej do konsumentów przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne.
   
   

W ocenie Spółki, nie powinno ulegać wątpliwości, że Najemców, na rzecz których Spółka (wynajmujący) odsprzedaje (refakturuje) media należy uznać za konsumentów w rozumieniu ustawy o PSD.

Należy również zwrócić uwagę, że przepis art. 7 pkt 1 ustawy o PSD przewiduje stricte przedmiotowe wyłączenia z zakresu opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej. Jak wynika bowiem z brzmienia przedmiotowej regulacji, ustawodawca wymaga, by media zostały „dostarczone” do konsumenta w określony sposób:

(i) w przypadku energii elektrycznej oraz gazu ziemnego - za pośrednictwem sieci dystrybucyjnych;

(ii) w przypadku ciepła - za pośrednictwem sieci ciepłowniczej;

(iii) w przypadku wody - przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne.

Należy zauważyć, że we wszystkich wyżej wymienionych przypadkach ustawodawca odwołuje się do technicznego sposobu dostarczania określonych mediów odbiorcom (konsumentom).

Na gruncie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (t.j.: Dz. U. z 2020 r., poz. 833 ze zm., dalej „Prawo energetyczne”) sieć dystrybucyjna to sieć gazowa wysokich, średnich i niskich ciśnień, z wyłączeniem gazociągów kopalnianych i bezpośrednich, albo sieć elektroenergetyczna wysokich, średnich i niskich napięć, za której ruch sieciowy jest odpowiedzialny operator systemu dystrybucyjnego. Wskazać tutaj jeszcze można, że zgodnie z przepisami Prawa energetycznego odbiorca to każdy, kto otrzymuje lub pobiera paliwa lub energię na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym, zaś odbiorca końcowy to odbiorca dokonujący zakupu paliw lub energii na własny użytek; do własnego użytku nie zalicza się energii elektrycznej zakupionej w celu jej zużycia na potrzeby wytwarzania, przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej.

Przepisy ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j.: Dz. U. z 2020 r., poz. 2028 ze zm. dalej „Ustawa o zaopatrzeniu w wodę”) stanowią, że dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie pisemnej umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym a odbiorcą usług. Do zakupu wody lub wprowadzania przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne ścieków do urządzeń kanalizacyjnych niebędących w jego posiadaniu stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest obowiązane do zawarcia umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków z osobą, której nieruchomość została przyłączona do sieci i która wystąpiła z pisemnym wnioskiem o zawarcie umowy.

Wobec powyższego, w przypadku odsprzedaży przez Spółkę (wynajmującego) energii elektrycznej, gazu ziemnego czy ciepła na rzecz Najemców, wspomniane media w dalszym ciągu dostarczane będą do danego Najemcy za pośrednictwem określonej sieci.

Podobnie, w przypadku odsprzedaży przez Spółkę (wynajmującego) wody na rzecz Najemców, należy przyjąć, że wspomniana woda jest w dalszym ciągu dostarczana do danego Najemcy przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne.

W ocenie Spółki, okoliczność odsprzedaży (refakturowania) wyżej wymienionych mediów przez Spółkę (wynajmującego) na rzecz Najemców nie pozbawia Spółki prawa do skorzystania z wyłączenia przewidzianego w art. 7 pkt 1 ustawy o PSD. W szczególności, nie sposób uznać by wyłączenie z zakresu opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej sprzedaży któregokolwiek z mediów wymienionych w art. 7 pkt 1 ustawy o PSD miało charakter przedmiotowo-podmiotowy.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że wyłączenie określone w art. 7 pkt 1 ustawy o PSD obejmować będzie odsprzedaż przez Spółkę (wynajmującego):

(i) energii elektrycznej oraz gazu ziemnego dostarczanych do Najemców za pośrednictwem sieci dystrybucyjnych;

(ii) ciepła dostarczanego do Najemców za pośrednictwem sieci ciepłowniczej;

(iii) wody dostarczanej do Najemców przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne.

Za stanowiskiem Spółki przemawia również wskazywany przez komentatora cel wprowadzenia do ustawy o PDS wyłączenia zawartego w art. 7 tej ustawy: „Wyłączenia powyższe zostały wprowadzone - jak można mniemać - z różnych powodów. Z jednej strony są to względy społeczne i obawy o wzrost cen towarów istotnych dla ludności (wskazywano, że wyłącza się z opodatkowania sprzedaż gazu płynnego, wykorzystywanego przez gospodarstwa domowe dla celów socjalno-bytowych). Notabene w jakiejś mierze podaje to w wątpliwość twierdzenia zawarte w uzasadnieniu projektu ustawy, że komentowany podatek ma charakter podatku bezpośredniego i nie zostanie przerzucony na konsumentów. Należy tutaj jednakże wskazać, że w czasie prac nad ustawą nie uwzględniono wniosków niektórych podmiotów (np. Polskiej Organizacji Przemysłu i Handlu Naftowego czy też Polskiej Izby Paliw Płynnych) w sprawie wyłączenia z podatku sprzedaży paliw płynnych, uzasadniając to koniecznością równego traktowania wszystkich sprzedawców detalicznych. Z podobnej przyczyny odmówiono wyłączenia z podatku sprzedaży samochodów osobowych” (por. A. Bartosiewicz [w:] Ustawa o podatku od sprzedaży detalicznej. Komentarz, Warszawa 2016, art. 7).

Podsumowując, w ocenie Spółki, odsprzedaż (refakturowanie) przez Spółkę na rzecz Najemców:

1. energii elektrycznej dostarczanej do Najemców za pośrednictwem sieci dystrybucyjnej;
2. gazu ziemnego dostarczanego do Najemców za pośrednictwem sieci dystrybucyjnej;
3. ciepła dostarczanego do Najemców siecią ciepłowniczą;
4. wody dostarczanej do Najemców przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne,

w związku ze świadczeniem przez Spółkę na ich rzecz usług wynajmu lokali mieszkalnych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od sprzedaży detalicznej na gruncie przepisów ustawy o PSD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Wnioskodawcy w kontekście przedstawionego stanu faktycznego. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.