Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4015.96.2021.3.BB
z 30 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 7 maja 2021 r. (data wpływu do Organu – 11 maja 2021 r.), uzupełnionym 15 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania nabytego w spadku roszczenia o odszkodowanie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania nabytego w spadku roszczenia o odszkodowanie.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 7 lipca 2021 r. znak: 0111-KDIB2-3.4015.96.2021.2.BB wezwano Zainteresowanych do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 15 lipca 2021 r.

We wniosku złożonym przez:

-Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

Pana A.M.;

-Zainteresowaną niebędącą stroną postępowania:

Panią H.M.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zainteresowani są małżeństwem we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Oboje byli i są polskimi rezydentami podatkowymi. Zainteresowani otrzymali w drodze dziedziczenia testamentowego spadek po J.K. (Spadkodawczyni), która zmarła w dniu 19 grudnia 2018 r. Spadkodawczyni była ciotką (siostrą matki) Zainteresowanego będącego stroną postępowania.

W dniu 12 marca 2015 r. (tj. jeszcze za życia Spadkodawczyni), Burmistrz Miasta, działając w imieniu Gminy, wystąpił do Wojewody o wydanie decyzji, w trybie art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r., Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, stwierdzającej nabycie przez Gminę, z dniem 1 stycznia 1999 r., z mocy prawa, własności nieruchomości, będącej w dniu 31 grudnia 1998 r. w jej władaniu, zajętej pod drogę publiczną.

Decyzją z 25 listopada 2019 r. (a więc wydaną już po śmierci Spadkodawczyni), Wojewoda stwierdził nabycie z mocy prawa, z dniem 1 stycznia 1999 r., przez Gminę, własności nieruchomości zajętej pod drogę publiczną, oznaczonej jako działka nr (…) (w wersji decyzji po wydaniu postanowienia z dnia 9 lipca 2020 r. w przedmiocie sprostowania omyłki pisarskiej), wydzielonej z działek nr (…), objętych księgą wieczystą nr (…), stanowiącej w dniu 31 grudnia 1998 r. własność Spadkodawczyni, która zmarła 19 grudnia 2018 r., a spadek po niej nabyli Zainteresowani w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z 21 sierpnia 2019 r.

W związku z uprawomocnieniem się postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, każdy z zainteresowanych złożył w dniu 10 marca 2020 r. we właściwym Urzędzie Skarbowym zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych SD-3. Zeznania podatkowe zawierały informację, że w skład spadku wchodzi m.in. gospodarstwo rolne dla którego prowadzona jest księga wieczysta o nr (…). Decyzjami z 17 czerwca 2020 r. Naczelnik właściwego Urzędu Skarbowego ustalił dla każdego z Zainteresowanych wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowani wskazali ponadto, że:

W skład masy spadkowej po Spadkodawczyni weszło roszczenie o ustalenie odszkodowania za zajętą działkę oznaczoną jako działka nr (…).

Zeznania SD-3 złożone przez Zainteresowanych 10 marca 2020 r. nie obejmowały odrębnego wskazania działki nr (…) jako wchodzącej w skład spadku. Obejmowały wskazanie gospodarstwa rolnego o łącznej powierzchni 1,1582 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta (…). W dniu składania zeznania SD-3 we wskazanej księdze wieczystej w dziale I-O Oznaczenie nieruchomości w rubryce 1.4. w podrubryce 1.4.1 widniała działka (…), jako jedna z działek wchodzących w skład nieruchomości objętych ww. księgą wieczystą. Jednakże w tym dniu w obrocie funkcjonowała już decyzja stwierdzająca nabycie prawa własności działki (…) przez Gminę z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r.

W związku z powyższym opisem – po przeformułowaniu – zadano następujące pytanie:

Czy odziedziczone przez Zainteresowanych roszczenie o ustalenie odszkodowania za zajętą działkę oznaczoną jako działka nr (…) podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn?

Zdaniem Zainteresowanych, odziedziczone w spadku po Spadkodawczyni roszczenie o ustalenia odszkodowania za zajętą działkę oznaczoną jako działka nr (…) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Jak przyjął Sąd Najwyższy w uchwale z 26 października 2005 r., sygn. akt III BZP 1/05, do spadku wchodzą roszczenia odszkodowawcze.

Niewątpliwie źródłem roszczenia o ustalenia odszkodowania w niniejszej sprawie jest regulacja art. 73 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną oraz działanie Spadkodawczyni polegające na złożeniu (zgodnie z art. 73 ust. 4 ww. ustawy) 12 grudnia 2005 r. wniosku o przyznanie odszkodowania za przedmiotową nieruchomość. Z chwilą złożenia przedmiotowego wniosku Spadkodawczyni stałą się stroną postępowania administracyjnego, którego wynikiem miało być wydanie decyzji ustalającej odszkodowanie, jak również określającej jego wysokość.

W toku tego postępowania Spadkodawczyni zmarła, nie doczekawszy wydania decyzji ustalającej odszkodowanie, w tym jego wysokość. W jej miejsce w postępowaniu administracyjnym wstąpili Zainteresowani, w stosunku do których decyzją z 7 grudnia 2020 r. Starosta Bielski wydał decyzję ustalającą odszkodowanie w określonej wysokości. Dopiero w tym momencie można mówić o powstaniu skonkretyzowanego co do stron i wysokości roszczenia Zainteresowanych do wypłaty odszkodowania.

Jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 listopada 2020 r. (II FSK 2133/18): „Z unormowań zamieszczonych w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.s.d. oraz w art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze u.p.s.d. wynika, iż podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie praw majątkowych oraz że podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych praw majątkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Skoro w chwili przyjęcia spadku nie istniało odszkodowanie za nabyte przez Skarżącą prawo majątkowe, więc podstawą opodatkowania nie może być wartość odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość. Podstawę opodatkowania stanowi wartość roszczenia do nieruchomości z dnia przyjęcia spadku, a osobnym zagadnieniem jest ustalenie wartości tego roszczenia”, a także „Należy w pierwszej kolejności rozważyć czy nabycie roszczenia o odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość jest tożsame z ustalanym w toku postępowania administracyjnego odszkodowaniem. W niniejszej sprawie w dacie otwarcia spadku oraz w dacie jego przyjęcia odszkodowanie nie wchodziło w jego skład. Spadkobranie stało się dla Skarżącej tylko źródłem ustalenia następstwa prawnego w drodze sukcesji uniwersalnej, ale nie prowadziło ono do żadnego nabycia prawa własności, czy ukształtowanej co do zasady i wielkości wierzytelności a nawet jej ekspektatywy. Zgodnie z art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Spadek to zatem ogół cywilnoprawnych i majątkowych praw oraz obowiązków przysługujących spadkodawcy w chwili jego śmierci, czyli także roszczenia. Sposób ich realizacji i tryb dochodzenia uzależniony jest jednak od woli i aktywności spadkobiercy. Ustalenie zatem ewentualnego odszkodowania będzie następowało jako realizacja własnych uprawnień spadkobiercy. Samo uzyskanie roszczenia nie jest wobec tego tożsame z możliwym do uzyskania w przyszłości przez spadkobiercę odszkodowaniem”.

Zainteresowani stoją zatem na stanowisku, że dopiero wydanie decyzji o ustaleniu odszkodowania w określonej wysokości powoduje, że powstaje skonkretyzowane prawo majątkowe. Gdyby taka decyzja została wydana za życia Spadkodawczyni, a Zainteresowani, jako jej spadkobiercy, odziedziczyliby uprawnienie do otrzymania odszkodowania wynikającego z takiej decyzji, wtedy takie roszczenie podlegałoby podatkowi od spadków i darowizn.

Natomiast w przedstawionym stanie faktycznym, ze względu na brak ustalenia i skonkretyzowania odszkodowania w momencie przyjęcia spadku przez Zainteresowanych, należy stwierdzić, że nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Nie bez znaczenia jest przy tym brzmienie sentencji decyzji ustalającej odszkodowanie, w której wyraźnie wskazano, że osobami, na rzecz których ustalono odszkodowanie, są Zainteresowani, a nie Zainteresowani jako spadkobiercy Spadkodawczyni.

Uzasadniając niniejsze stanowisko Zainteresowani przyjmują za prawidłową (w drodze analogii) tezę wysłowioną w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 17 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Ol 879/17: „aby roszczenie odszkodowawcze weszło w skład spadku musi być skonkretyzowane zarówno co do prawa jak i co do wartości. Niezakończony proces przez Sądem powoduje, że nie jest możliwe ustalenie, iż roszczenie to w ogóle istnieje. Sąd bowiem może oddalić to roszczenie. Dopóki proces się nie zakończy nie jest również możliwe ustalenie wartości tego roszczenia bowiem uwzględniając powództwo dopiero Sąd w wyroku określi wartość tego roszczenia”. Przekładając to na grunt stanu faktycznego, niezakończone postępowanie przed Starostą w przedmiocie ustalenia odszkodowania powodowało, że nie jest możliwe ustalenie, czy roszczenie to w ogóle istniało. Organ mógł bowiem oddalić to roszczenie. Niemożliwe było również ustalenie jego wartości, bowiem dopiero uwzględniając wniosek Organ w decyzji określił wartość roszczenia, a nastąpiło to dopiero po otwarciu spadku (decyzją Starosty z dnia 7 grudnia 2020 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Zainteresowanych tylko w zakresie podatku od spadków i darowizn. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Ponieważ opisane we wniosku spadkobranie, nastąpiło – jak zostało wskazane we wniosku – 19 grudnia 2018 r., w niniejszej sprawie będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym w tamtym czasie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U z 2018 r. poz. 644), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. dziedziczenia.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie zawierają definicji pojęcia dziedziczenie, przy jego interpretacji odwołać się należy do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.).

Stosownie do art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej (tj. Księgi czwartej). Zgodnie natomiast z § 2 ww. przepisu, nie należą natomiast do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Z zacytowanych przepisów wynika, iż spadkobiercy z mocy prawa wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą tylko i wyłącznie prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawnie nadzieje na nabycie prawa, które przysługiwały spadkodawcy w chwili jego śmierci.

Przedmiotem spadku mogą być zarówno rzeczy, jak i prawa majątkowe. Prawa majątkowe są więc składnikiem masy spadkowej.

Stosownie do art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze dziedziczenia – z chwilą przyjęcia spadku.

Jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym na fakt nabycia (art. 6 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 7276 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej. Z kolei jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej to kwota ta wynosi 4902 zł (art. 9 ust. 1 pkt 3).

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy, zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 powołanej ustawy, do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II – zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III – innych nabywców.

Zgłoszenia dokonuje się na druku zeznania podatkowego SD-3, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 listopada 2015 r. w sprawie zeznania podatkowego składanego przez podatników podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2015 r., poz. 2068).

Z treści wniosku wynika, że w dniu 12 marca 2015 r. (tj. jeszcze za życia Spadkodawczyni), Burmistrz Miasta, działając w imieniu Gminy, wystąpił do Wojewody o wydanie decyzji, w trybie art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, stwierdzającej nabycie przez Gminę, z dniem 1 stycznia 1999 r., z mocy prawa, własności nieruchomości, będącej w dniu 31 grudnia 1998 r. w jej władaniu, zajętej pod drogę publiczną.

Nieruchomość zajęta pod drogę publiczną stanowiła własność Spadkodawczyni, która zmarła 19 grudnia 2018 r., a spadek po niej nabyli Zainteresowani w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z 21 sierpnia 2019 r.

W związku z uprawomocnieniem się postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, każdy z zainteresowanych złożył 10 marca 2020 r. we właściwym Urzędzie Skarbowym zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych SD-3. Zeznania podatkowe zawierały informację, że w skład spadku wchodzi m.in. gospodarstwo rolne dla którego prowadzona jest księga wieczysta. Decyzjami z 17 czerwca 2020 r. Naczelnik właściwego Urzędu Skarbowego ustalił dla każdego z Zainteresowanych wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

W skład masy spadkowej po Spadkodawczyni weszło roszczenie o ustalenie odszkodowania za zajętą działkę oznaczoną jako działka nr (…).

Zeznania SD-3 złożone przez Zainteresowanych nie obejmowały odrębnego wskazania działki nr (…) jako wchodzącej w skład spadku. Obejmowały wskazanie gospodarstwa rolnego o łącznej powierzchni 1,1582 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta. W dniu składania zeznania SD-3 we wskazanej księdze wieczystej w dziale I-O Oznaczenie nieruchomości w rubryce 1.4. w podrubryce 1.4.1 widniała działka (…), jako jedna z działek wchodzących w skład nieruchomości objętych ww. księgą wieczystą. Jednakże w tym dniu w obrocie funkcjonowała już decyzja stwierdzająca nabycie prawa własności działki (…) przez Gminę z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r.

Zainteresowani stoją na stanowisku, że odziedziczone w spadku po Spadkodawczyni roszczenie o ustalenia odszkodowania za zajętą działkę oznaczoną jako działka nr (…) nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, ze względu na fakt, że odszkodowanie na dzień śmierci Spadkodawczyni nie zostało ustalone i skonkretyzowane.

Z przedstawionym stanowiskiem nie można się zgodzić.

Bez wątpienia roszczenie o odszkodowanie za zajętą nieruchomość powstało za życia Spadkodawczyni.

Roszczenie o odszkodowanie stanowi prawo majątkowe. W piśmiennictwie podkreśla się, że pojęcie praw majątkowych należy rozumieć jak najszerzej. Na ogół za majątkowe uważa się prawa i obowiązki, które mają wymiar ekonomiczny i są bezpośrednio uwarunkowane takim interesem uprawnionego czy zobowiązanego.

Zatem do praw majątkowych w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, które dają określonej osobie korzyść w znaczeniu materialnym, należy także prawo powstałe w wyniku dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z tytułu zajęcia nieruchomości.

Takie roszczenie niewątpliwie stanowi część spadku, ponieważ gdyby tak nie było to Zainteresowani jako osoby nieuprawnione nigdy nie nabyliby tego prawa, gdyby go nie odziedziczyli.

Oceny tej nie zmienia fakt, iż zasadność roszczenia, czyli jego skonkretyzowanie jest zależne od właściwego organu administracji, ponieważ powodzenie postępowania przed tym organem zależy od rzeczywistego istnienia roszczenia materialnoprawnego. Jeśli roszczenie to faktycznie istniało, to istniało też prawo, które to roszczenie chroniło.

Z tych względów nie można się zgodzić z twierdzeniem Zainteresowanych, że roszczenie o odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Roszczenie to istniało na moment śmierci spadkodawcy i weszło do masy spadkowej.

Zatem z uwagi na fakt, że do chwili śmierci Spadkodawczyni roszczenie o wypłatę odszkodowania nie zostało zaspokojone i weszło do masy spadkowej, roszczenie to podlegało opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo, w odniesieniu do przywołanego przez Zainteresowanych na potwierdzenie stanowiska wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wskazać należy, iż został on wydany w indywidualnej sprawie, w związku z czym nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.