UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 31 sierpnia 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4011.190.2017.1.MZ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 11 września 2017 r. (data wpływu dodatkowej opłaty).

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 18 września 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych Znak: 0111-KDIB2-2.4011.190.2017.2.MZ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Ponadto w części wniosku dotyczącej wyjaśnienia w jaki sposób (skuteczny i zgodny z prawem) Wnioskodawca może wpłynąć na klinikę, która wystawiła faktury, aby przekazała Wnioskodawcy w udokumentowany sposób wartość soczewek, co umożliwiłoby Wnioskodawcy skorzystanie z przysługującego prawa do odliczenia tego wydatku, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał 18 września 2017 r. postanowienie Znak: 0111-KDIB2-2.4011.257.2017.1.MZ o odmowie wszczęcia postepowania. Postanowienie to w wyniku wniesionego zażalenia zostało utrzymane w mocy postanowieniem z 28 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4011.257.2017.2.HS.

Wnioskodawca pismem z 25 października 2017 r. (data wpływu 31 października 2017 r.) złożył skargę na ww. interpretację indywidualną.

Odpowiedzi na skargę udzielono pismem z 28 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4011.190.2017.4.MZ, w którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podtrzymał stanowisko zawarte w ww. zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 26 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 1240/17 uchylił zaskarżoną interpretację. W ww. wyroku Sąd uznał, że wydatek poniesiony przez Skarżącego na zabieg polegający na usunięciu naturalnych soczewek metodą fakoemulsyfikacji i wszczepieniu w ich miejsce nowych, sztucznych był wydatkiem, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. odpłatnością za zabieg rehabilitacyjny. Wydatek ten może zostać odliczony w całości z uwagi na treść ww. przepisu.

Od powyższego wyroku Organ pismem z 20 kwietnia 2018 r. złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 3 grudnia 2020 r., sygn. akt II FSK 2034/18 oddalił skargę kasacyjną i podzielił stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku. Sąd podkreślił, że wykazanie na fakturze kwoty łącznie za soczewki oraz zabieg jest w tej sytuacji prawidłowe. Odliczeniu podlega bowiem usługa wraz z materiałem w sumie składającym się na zabieg rehabilitacyjny, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 26 stycznia 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 1240/17 wpłynął do Organu 10 maja 2021 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest inwalidą I grupy. Jedną z podstaw przyznania tej grupy jest występująca w obu oczach choroba AMD (age related macular degeneration) – zwyrodnienie żółtej plamki związane z wiekiem. W trakcie procesu leczenia, a w zasadzie powstrzymywania rozwoju tej nieuleczalnej choroby, zaszła konieczność usunięcia z obu oczu naturalnych soczewek i zastąpienia ich specjalistycznymi sztucznymi, dostosowanymi do stopnia zaawansowania choroby AMD – zabieg nie refundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Zabiegi te zostały przeprowadzone w październiku 2016 r.

Wnioskodawca uzyskał informację, że odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej jako wydatek związany z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych może wyłącznie wartość nowych sztucznych soczewek, bez kosztów ich wszczepienia.

Jednakże w fakturach otrzymanych z kliniki dokonującej zabiegów w opisie przedmiotu sprzedaży użyto określenia „usługa medyczna (85.12.12.)”, bez rozbicia na wartość soczewek i samego zabiegu polegającego na usunięciu naturalnych soczewek metodą fakoemulsyfikacji i wszczepieniu w ich miejsce nowych, sztucznych. W związku z tym Wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem do administracji tej kliniki, czy możliwe jest wystawienie faktury korygującej lub innego dokumentu, w którym wskazana byłaby wartość wszczepionych sztucznych soczewek. Dopiero na przełomie maja i czerwca br. Wnioskodawca otrzymał ustną odpowiedź, że żadne zmiany faktury, ani informacje o kosztach soczewki nie są możliwe, a wystawione przez nich faktury ujmujące w całości koszty soczewek i zabiegów są prawidłowe. Wnioskodawca nie chciał wchodzić w spór czy konflikt z kliniką, w której pozostaje w ciągłym procesie leczenia.

Między innymi raz w miesiącu Wnioskodawca otrzymuje zastrzyk do oka o wartości ok. 2.000 zł, refundowany tym razem przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Kontynuacja leczenia na tych warunkach zależy po każdym zastrzyku od opinii lekarza prowadzącego. W związku z tym Wnioskodawca nie dokonał odliczenia zakupu i wstawienia soczewek w zeznaniu podatkowym za rok 2016.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy i w jaki sposób Wnioskodawca może dokonać korekty zeznania za rok 2016, a mianowicie:

• czy może dokonać odliczenia pełnej kwoty obejmującej zarówno wartość soczewek jak i koszty związane z tymi zabiegami, zgodnie z posiadanymi fakturami – za rozwiązaniem tym przemawia fakt, że przecież w wypadku kupna tylko samych soczewek Wnioskodawca nie byłby w stanie samodzielnie ich wstawić i użytkować w celu „ułatwienia wykonywania czynności życiowych”, w przeciwieństwie np. do okularów, kul czy wózka inwalidzkiego;
• jeżeli jednakże okazałoby się, że możliwe jest odliczenie wyłącznie wartości soczewek, to w jaki sposób (skuteczny i zgodny z prawem) Wnioskodawca może wpłynąć na klinikę, która wystawiła faktury (też przecież zgodne z przepisami), aby przekazała mu w udokumentowany sposób wartość soczewek, co umożliwiłoby mu skorzystanie z przysługującego prawa do odliczenia tego wydatku?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wynika bezpośrednio z brzmienia art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) odliczenie wydatków „poniesionych na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych” ma na celu poprawę warunków życia osoby dotkniętej inwalidztwem. Tendencja ta jeszcze wyraźniej uwidacznia się w treści niektórych rodzajów tych wydatków, wyliczonych enumeratywnie w art. 26 ust. 7a powołanej ustawy, a mianowicie:

• pkt 1 – adaptacja i wyposażenie mieszkania,
• pkt 2 – przystosowanie pojazdu mechanicznego,
• pkt 3 – zakup i naprawę sprzętu,
• pkt 14 – używanie samochodu osobowego.
  
  

Są to wydatki nie ukierunkowane bezpośrednio na osobę inwalidy, ale na różnego rodzaju dobra materialne, mające ułatwić jego funkcjonowanie, a obejmujące nie tylko ich zakup, ale również naprawę, instalację czy wymianę. Czyżby zatem ustawodawca wyżej stawiał naprawę sprzętu (pkt 3), remont mieszkania (pkt 1) czy wymianę opon w samochodzie (pkt 14 – vide wyjaśnienie na str. 5-7 ulotki „Ulga rehabilitacyjna” na stronie www.finanse.mf.gov.pl) aniżeli „remont czy naprawę” samego inwalidy poprzez przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego, pozwalającego na wymianę zużytych i niesprawnych elementów w organizmie ludzkim? Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź jaką uprzednio uzyskał podziela właśnie takie stanowisko, co zdaje się wynikać wyłącznie z literalnej interpretacji art. 26 ust. 7a pkt 3 powołanej ustawy (zakup i naprawa sprzętu). Odnosi się wrażenie, że ta uzyskana odpowiedź o możliwości odliczenia tylko zakupu sztucznych soczewek, nie jest do końca trafna, gdyż prowadzi do absurdalnego wniosku, że dla ustawodawcy ważniejsze jest funkcjonowanie i naprawa dóbr materialnych używanych przez inwalidę, aniżeli sam stan zdrowia inwalidy i możliwości jego poprawy.

Dokonując szerszej analizy norm prawnych odnoszących się do przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca przedstawił stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, który dokonując wykładni art. 26 ust. 1 pkt 6 i art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznał, że „(…) wydatkiem na cele rehabilitacyjne jest tylko taki, który odpowiada potrzebom niepełnosprawnego, wynikającym z jego niepełnosprawności i zmierza do osiągnięcia możliwie najwyższego poziomu jego funkcjonowania i uczestnictwa w życiu społecznym (…)” (wyrok z 12 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1723/12).

Wnioskodawca wskazał, że ta ogólna zasada znalazła wcześniej wyraźne odzwierciedlenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 22 czerwca 2009 r. (sygn. akt I SA/Gl 982/08, LEX nr 563356), który rozpatrywał kwestię, czy zabieg chirurgiczny może być uznany za zabieg rehabilitacyjny, przedstawiając następujące konkluzje:

„Sąd, co do zasady aprobuje pogląd – wyrażony przez organ interpretacyjny – że zabiegów chirurgicznych nie można utożsamiać z zabiegami rehabilitacyjnymi. Zasada ta jednak – nie może prowadzić do eliminowania z zabiegów rehabilitacyjnych takich zabiegów operacyjnych, które de facto decydują o możliwości wykonywania jakiejkolwiek rehabilitacji i bez których nie jest możliwe jej podjęcie. Ujmując rzecz inaczej, jeżeli zabieg chirurgiczny stanowi niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatną sprawność, to taki zabieg stanowi część rehabilitacji, tj. działania, którego efektem końcowym, jest maksymalne przywrócenie sprawności rehabilitowanemu. Jak zasadnie wykazała strona skarżąca, zarówno definicja zawarta w Słowniku wyrazów obcych (PWN Warszawa 1991) jak i w ustawie z dnia 23 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych zalicza działania lecznicze do zabiegów rehabilitacyjnych, a zatem pogląd organu, iż tylko i wyłącznie tzw. działania bezinwazyjne uznać można za działania rehabilitacyjne nie znajduje uzasadnienia. Należy także podkreślić, iż ocena jakie zabiegi wchodzą w zakres zabiegów rehabilitacyjnych lub leczniczo-rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organów czy to podatkowych czy interpretacyjnych i należy do lekarza specjalisty (…). Przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 stanowi, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne. W badanej sprawie – poza sporem pozostają inne okoliczności związane z prawem do odliczenia od dochodu wydatków tj. sprawa niepełnosprawności skarżącego i sprawa udokumentowania poniesionych wydatków. Zdaniem Sądu – z przedstawionego przez skarżącego stanu faktycznego – nie można było wywieść wniosku, że wydatek poniesiony przez niego w 2007 r. na zabieg wszczepienia endoprotezy nie był wydatkiem, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 u.p.d.o.f., tj. odpłatnością za zabieg rehabilitacyjny, a skoro tak, to przyjęcie za nieprawidłowe stanowiska skarżącego było nieuzasadnione.

Końcowym zasadne jest wskazanie, że podobny pogląd wynika zarówno z orzecznictwa sądowego (por. wyrok NSA z 17 października 1996 r., SA/Sz 2668/95, wyrok NSA z 22 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1313/05) jak i niektórych interpretacji Ministra Finansów – a konkretnie działających w jego imieniu dyrektorów izb skarbowych (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia (...).”

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona przez niego sytuacja faktyczna i prawna uzasadnia, aby zastosować do niej art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalający na dokonanie odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na usunięcie obu naturalnych soczewek i wszczepienie w ich miejsce nowych, sztucznych, gdyż w pełni odpowiada zaprezentowanej i utrwalonej linii orzecznictwa sądów administracyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej – interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.