Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.189.2021.2.BKD
z 6 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 kwietnia 2021 r. (który za pośrednictwem platformy e-puap wpłynął tego samego dnia), uzupełnionym 7 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• wpłacony wkład Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe,
• prawidłowe jest uznanie kosztów produkcji Filmu jako kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, w rozumieniu art. 15 ust. 4 Ustawy CIT – jest prawidłowe,
• jeśli koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami, to czy Spółka ma prawo rozpoznawać je jako koszty uzyskania przychodu od momentu wystąpienia pierwszego przychodu z Filmu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2021 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do bezpośrednich kosztów podatkowych wydatków poniesionych na wkład finansowy w produkcję filmu oraz momentu poniesienia tych wydatków. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 25 czerwca 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.189.2021.1.BKD wezwano do jego uzupełnienia co nastąpiło 7 lipca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka”) jest spółką z o.o. z siedzibą w Polsce, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od całości swoich dochodów na terenie Polski. We wrześniu 2018 r. Spółka - jako koproducent - zawarła z X sp. z o.o. jako producentem (dalej: „Producent”) umowę o współpracę (dalej: „Umowa”) przy produkcji i dystrybucji filmu fabularnego pod tytułem roboczym „Y” (dalej: „Film”). Zgodnie z Umową Producent pełni rolę producenta filmu a Wnioskodawca koproducenta filmu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz.U. nr 132, poz. 1111 ze zm); obok Wnioskodawcy w roli koproducenta występują inne podmioty - polskie spółki kapitałowe.

Obowiązki i uprawnienia Producenta zgodnie z Umową:

Producent był odpowiedzialny za produkcję Filmu na warunkach wynikających z Umowy, w szczególności zgodnie z harmonogramem i kosztorysem, które stanowią załączniki do Umowy oraz następnie za dystrybucję Filmu. Zgodnie z Umową, Producent był uprawniony do zawierania innych umów z innymi koproducentami (Spółka nie była jedynym koproducentem Filmu) oraz ze sponsorami i podmiotami lokującymi produkty w Filmie. Producent był uprawniony i zobowiązany do dokonywania wszelkich czynności faktycznych i prawnych związanych z produkcją Filmu, w tym do zawierania umów ze współtwórcami i realizatorami filmu, autorami utworów wkładowych wykorzystywanych w filmie, artystami wykonawcami i innymi osobami i podmiotami.

Finansowanie Filmu:

Zgodnie z Umową Film został wyprodukowany z wykorzystaniem:

1. wkładów finansowych i rzeczowych koproducentów, w tym Spółki oraz Producenta;
2. sponsorów i podmiotów lokujących produkty. Pozyskiwane przez Producenta świadczenie rzeczowe sponsorów czy podmiotów lokujących produkty miały służyć podniesieniu jakości i atrakcyjności Filmu.
   
   

Producent był zobowiązany przeznaczyć środki finansowe i rzeczowe przekazane przez koproducentów wyłącznie na rzecz produkcji Filmu. Producent był zobowiązany do prowadzenia odrębnej rachunkowości związanej z produkcją Filmu i posiadania odrębnego rachunku bankowego, na którym gromadzono środki służące produkcji Filmu. Wnioskodawca ma prawo do kontroli dokumentacji finansowo-księgowej związanej z produkcją Filmu (umowy, faktury i rachunki), w tym jest uprawniony do przeglądania tych dokumentów w siedzibie Producenta.

Wkład Spółki:

Spółka była zobowiązana do wniesienia w ramach wkładu finansowego w produkcję Filmu kwoty 3 mln złotych netto powiększonej o kwotę należnego VAT w określonych ratach, których terminy były uzależnione od zaawansowania produkcji Filmu. Wkład ten został przez Spółkę w pełni wpłacony na przestrzeni 2018 i 2019 r.

Współwłasność Filmu:

Zgodnie z Umową Spółka stała się współwłaścicielem Filmu w części proporcjonalnej do wniesionego wkładu, tj. 47,78%. W szczególności Spółce przysługuje współwłasność (wraz z Producentem i innymi koproducentami) autorskich praw majątkowych i praw pokrewnych do Filmu.

Inne uprawnienia Spółki zgodnie z Umową:

Wnioskodawca miał prawo do sprawowania nadzoru merytorycznego i artystycznego nad realizacją Filmu, w tym do uczestniczenia w kolaudacjach i przekazywania swoich uwag do Filmu. Ostateczny odbiór gotowego Filmu nastąpił po ostatniej kolaudacji protokołem podpisanym przez strony Umowy. Producent przedłożył Spółce kosztorys wynikowy produkcji Filmu, gdzie zostały wskazane wszystkie wydatki poniesione w związku z produkcją Filmu. Do przedmiotowego kosztorysu dołączono wykaz dokumentów źródłowych (faktury zakupu, listy płac, rachunki) składających się na powyższe kwoty. Film wszedł do dystrybucji kinowej w 2020 r. Film zaczął przynosić przychody w 2020 r. Spółka w 2020 r. wystawiła trzy faktury przychodowe w związku z Filmem - faktury zostały wystawione na podstawie otrzymanych przez Spółkę raportów z rozliczenia Filmu (zestawienia przychodów wygenerowanych przez Film) i udziału Spółki we współwłasności Filmu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy wpłacony wkład Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy prawidłowe jest uznanie kosztów produkcji Filmu jako kosztów bezpośrednio związane z przychodami, w rozumieniu art. 15 ust.4 Ustawy CIT?
3. Jeśli koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami, to czy Spółka ma prawo rozpoznawać je jako koszty uzyskania przychodu od momentu wystąpienia pierwszego przychodu z Filmu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

W chwili przekazania wkładu finansowego na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia, kwota ta nie stanowi dla Spółki kosztu uzyskania przychodu. Kosztem tym będą mogły być natomiast poszczególne wydatki sfinansowane z tej kwoty, w części przypadającej na Wnioskodawcę zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia, przy jednoczesnym spełnieniu przez te wydatki kryteriów wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. dalej: „Ustawa CIT”) oraz przy założeniu, że nie będą podlegały wyłączeniu z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Ad. 2)

Wnioskodawca uważa, że koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami uzyskiwanymi z Filmu. Jednocześnie koszty te, jako koszty dotyczące wspólnego przedsięwzięcia, rozliczane są według udziału w zyskach z Filmu przypadającego Spółce (wynikającego z Umowy) zgodnie z przepisem art. 5 ust. 2 Ustawy CIT.

Ad. 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, moment uzyskania pierwszego przychodu z Filmu przez Spółkę jest momentem, od którego wszystkie nakłady związane z produkcją Filmu powinny zostać rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów. Koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednie i w związku z tym koszty te powinny zostać ujęte w kosztach uzyskania przychodu Spółki w roku, w którym zostały uzyskane odpowiadające im przychody, czyli w 2020 r.

Uzasadnienie.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła umowę koprodukcyjną. Stosownie do art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz.U. z 2018 r., poz. 597, z późn. zm.), koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych. Przepis art. 5 pkt 6 ww. ustawy o kinematografii stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu. W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1062), prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególnie dotyczące utworów audiowizualnych. Z przepisu art. 69 ww. ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza. Ponadto na podstawie przepisu art. 70 ust. 1 ww. ustawy domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości. Przedmiotem Umowy jest określenie wzajemnych praw i obowiązków w ramach realizacji projektu polegającego na produkcji Filmu, gdzie Spółka jest jednym z koproducentów. Zgodnie z postanowieniami Umowy, w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu Spółka wnosi do produkcji wkład finansowy. Udział Spółki w budżecie Filmu wyniósł 47,78%. Oryginalny egzemplarz Filmu jest współwłasnością Spółki, Producenta i pozostałych koproducentów w częściach odpowiadających ich wkładowi w produkcję Filmu, wyrażoną procentowym udziałem każdego z tych podmiotów w budżecie produkcji (wartości wniesionych wkładów). Podmiotem wiodącym w realizacji Filmu, odpowiedzialnym za realizację całości był Producent. Producent odpowiada za przygotowania do produkcji Filmu, produkcję Filmu oraz postprodukcję Filmu (montaż oraz udźwiękowienie). Producent odpowiada za zawarcie stosownych umów z reżyserem, operatorem obrazu, dźwięku oraz innymi osobami, których udział w realizacji Filmu będzie niezbędny. Producent zobowiązany jest do prowadzenia dokumentacji rzeczowej i finansowej, w sposób umożliwiający okresową ocenę wykonania zadania pod względem rzeczowo-finansowym. Spółka była uprawniona do kontroli ksiąg, rachunków i rachunkowości dotyczących produkcji Filmu oraz wszystkich dokumentów związanych z produkcją Filmu. W związku z nabyciem przez Producenta praw majątkowych na Spółkę przechodzą autorskie prawa majątkowe do Filmu (w postaci ukończonej i nieukończonej) oraz prawa pokrewne powstałe w związku z produkcją Filmu. Prawa, o których mowa powyżej, przechodzą na Koproducenta w związku z wniesieniem przez Koproducenta wkładu finansowego w zamian za udział we wpływach z eksploatacji Filmu. Uzyskane przez Strony wpływy netto z rozpowszechniania Filmu - w zamian za wniesiony wkład pieniężny, są dzielone będą pomiędzy Strony zgodnie z ustaloną proporcją - na Spółkę przypada 47,78%. Podstawę do wystawienia Producentowi przez Spółkę faktury na kwotę stanowiącą udział Wnioskodawcy w wykazanych zyskach z Filmu (zysk jest proporcjonalnym do udziałów Wnioskodawcy wpływem netto z tytułu rozpowszechniania Filmu) stanowią raporty sprawozdawczo-rozliczeniowe. Jak wskazano powyżej, zgodnie z Umową, Producent i Spółka jako koproducent i inni koproducenci, podjęli współpracę w dziedzinie produkcji filmowej i wyprodukowali Film. Od początku ich zamiarem było wspólne zorganizowanie i sfinansowanie produkcji a następnie uzyskiwanie przychodów z dystrybucji w odpowiednich proporcjach, zgodnie z zasadami określonymi w Umowie. Spółka wniosła wkład własny w postaci wkładu pieniężnego. W świetle powyższego należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem, w którym strony wspólnie, poprzez wkład pracy, wkład finansowy i rzeczowy tworzą wspólne dzieło - Film. Własność tego dzieła przysługuje im w odpowiednich proporcjach, zgodnie z przysługującym im prawem zawartym w Umowie. Wkładem tym, ze strony Spółki jako jednego z koproducentów, były przekazane Producentowi środki finansowe - które były przeznaczone i zostały wykorzystane we wspólnym przedsięwzięciu - wyprodukowaniu Filmu.

Wpłacony wkład finansowy - prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów. O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych (powinno być: „prawnych”) decydują przepisy art. 15 i 16 Ustawy CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 Ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Wykładnia językowa zwrotu „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” prowadzi do wniosku, że istotne jest w tym wypadku ukierunkowanie przez podatnika działania polegającego na poniesieniu wydatku na osiągnięcie celu w postaci przychodu. W myśl słownikowej definicji słowo „cel” oznacza to, do czego się dąży, co się chce osiągnąć. Zwrot użyty przez ustawodawcę zakłada zatem potencjalny charakter przychodu, kładąc wyraźnie nacisk na zamiar podatnika i celowość jego postępowania. Działanie, z którym wiąże się poniesienie wydatku nie musi przy tym, jak wskazuje się w literaturze i orzecznictwie, wpływać zawsze w sposób bezpośredni na fakt uzyskania przychodu. Może być tylko jednym z ogniw pośrednich prowadzących jako całość w efekcie do uzyskania przysporzenia (przychodu). O kosztowym charakterze danego wydatku decydować może ponadto także fakt ukierunkowania przez podatnika wydatku na „zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów”. Użyty przez ustawodawcę zwrot jeszcze wyraźniej wskazuje na możliwość zaliczania do kosztów także wydatków wiążących się z przychodami w sposób tylko pośredni, w tym wydatków o charakterze ogólnym. Wydatki te, choć nie da się z reguły wykazać ich wymiernego wpływu na konkretne przychody, jako związane z utrzymywaniem lub rozszerzaniem funkcjonowania i działalności podatnika (spółki), powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Podsumowując, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 Ustawy CIT. Przepis ten zawiera bowiem enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 Ustawy CIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Z kolei w myśl art. 5 ust. 2 Ustawy CIT zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku. Przepisy te ustalają nadrzędne zasady rozliczeń podatkowych dokonywanych przez podmioty biorące udział we wspólnym przedsięwzięciu. W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego przekazana przez Spółkę w ramach wspólnego przedsięwzięcia kwota pieniężna (wkład finansowy na produkcję Filmu) jest wkładem inwestycyjnym we wspólne przedsięwzięcie, w wyniku realizacji którego powstał określony produkt (film), z eksploatacji którego Wnioskodawca jako koproducent uzyskuje przychody. Mając powyższe na względzie stwierdzić zatem należy, że w chwili przekazania wkładu finansowego na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia, kwota ta nie stanowi dla Spółki kosztu uzyskania przychodu. Kosztem tym będą mogły być natomiast poszczególne wydatki sfinansowane z tej kwoty, w części przypadającej na Wnioskodawcę zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia, przy jednoczesnym spełnieniu przez te wydatki kryteriów wymienionych w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT oraz przy założeniu, że nie będą podlegały wyłączeniu z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. W ocenie Wnioskodawcy nie ma on prawa do zaliczenia wpłaconego wkładu do kosztów uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są poszczególne wydatki sfinansowane z tej kwoty, w części przypadającej na Wnioskodawcę, zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia spełniające dyspozycje art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidulnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 31 maja 2016 r., nr IPPB6/4510-186/16-2/AM, w której organ podatkowy stwierdził, że: „Mając powyższe na względzie stwierdzić zatem należy, że w momencie przekazania wskazanych we wniosku środków pieniężnych (wkładu finansowego) na rzecz realizacji wspólnego przedsięwzięcia, kwota ta nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodu. Kosztem tym będą mogły być natomiast poszczególne wydatki sfinansowane z tej kwoty, w części przypadającej na Wnioskodawcę zgodnie z posiadanym udziałem w zysku ze wspólnego przedsięwzięcia, o ile będą one spełniały kryteria wymienione w cyt. art. 15 ust. 1 ww. ustawy oraz przy założeniu, że nie będą podlegały wyłączeniu z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

Uznanie kosztów produkcji Filmu jako kosztów bezpośrednio związanych z przychodami. Ustawa CIT dzieli koszty na koszty bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami. Koszty bezpośrednie to takie, które można powiązać z konkretnym przychodem podatkowym. Zasadniczo powinny one zostać ujęte dla celów podatkowych w dacie osiągnięcia odpowiadającego im przychodu. Z kolei koszty pośrednie nie dotyczą konkretnego przychodu, jednak ich poniesienie zmierza do zabezpieczenia lub zachowania źródła uzyskania przychodu. Zasadą jest, że pośrednie koszty powinny zostać rozpoznane dla celów podatkowych w momencie ich poniesienia. Ustawa CIT nie zawiera precyzyjnych wytycznych, które koszty uzyskania przychodów należy traktować jako koszty bezpośrednie, a które jako pośrednie. Podstawowym kryterium przy klasyfikacji kosztów jako bezpośrednich jest możliwość identyfikacji bezpośredniego związku konkretnych kosztów z konkretnymi przychodami. Ewidencja księgowa u Producenta jest prowadzona w taki sposób, że możliwe jest precyzyjne przypisanie konkretnych kosztów do Filmu. Do kosztów takich należy zaliczyć między innymi: koszty scenariuszy, licencje dotyczące utworów muzycznych wykorzystywanych w Filmie, koszty wynagrodzeń reżysera, koszty wynagrodzeń scenografów, charakteryzatorów oraz pozostałych osób pracujących na planie filmowym, koszty wynagrodzeń aktorów, pozostałe koszty realizacji Filmu - kostiumy, rekwizyty, materiały charakteryzatorskie, wynajem pomieszczeń na potrzeby Filmu, scenografii, transportu, wyżywienie oraz zakwaterowanie ekipy filmowej na planie, koszty post produkcji - montaż filmu, udźwiękowienie, koszty efektów specjalnych itd. Mając na uwadze powyżej opisany związek konkretnych kosztów (kosztów Filmu) z konkretnymi przychodami dotyczącymi tego Filmu, Wnioskodawca uważa, że koszty produkcji Filmu stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami uzyskiwanymi z Filmu. Jednocześnie koszty te, jako koszty dotyczące wspólnego przedsięwzięcia, rozliczane są wg udziału w zyskach przypadającego Spółce (wynikającego z Umowy) zgodnie z przepisem art. 5 ust. 2 Ustawy CIT. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidulnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 maja 2014 r., nr IPPB5/423-119/14-2/IŚ.

Moment rozliczenia wydatków w koszty uzyskania przychodów:

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 Ustawy CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Ze względu na fakt, iż prawa majątkowe (Film) nie zostały nabyte, lecz wytworzone we własnym zakresie nie stanowią one wartości niematerialnych i prawnych w myśl przepisów Ustawy CIT, a w konsekwencji tego Wnioskodawca nie może naliczać amortyzacji podatkowej od tych składników. Koszty bezpośrednio związane z produkcją Filmu należy zatem ująć jako koszt uzyskania przychodów w okresie, w którym powstanie odpowiadający im przychód. Wnioskodawca osiągnął pierwsze przychody z Filmu w 2020 r. Zgodnie z Umową, na podstawie otrzymanych raportów Wnioskodawca wystawił faktury (do tej pory 3, z czego 2 w 2020 r. a jedną w 2021 r.) i rozpoznał z tego tytułu przychód podatkowy. Jednocześnie Wnioskodawca nie jest w stanie przewidzieć, kiedy (i czy w ogóle) osiągnie kolejne przychody z Filmu i w jakiej będą wysokości. Wysokość przychodów oraz ich rozłożenie w czasie uwarunkowana jest od czynników niezależnych od Wnioskodawcy (np. oglądalność Filmu, ilość reemisji). W sytuacji zatem, gdy nie ma możliwości określenia, konkretnie kiedy i jakie Spółka uzyska przychody związane z uczestnictwem we wspólnym przedsięwzięciu - produkcją Filmu, jedynym uzasadnionym podejściem, zdaniem Wnioskodawcy, jest ujęcie kosztów bezpośrednich dotyczących danej produkcji w momencie uzyskania pierwszego przychodu związanego z Filmem, tj. w roku 2020. Według Wnioskodawcy takie podejście do powyższego zagadnienia pozwala na zachowanie wymaganego przepisami Ustawy CIT związku momentu rozpoznania kosztu bezpośredniego z przychodami (tj. zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 Ustawy CIT). Wnioskodawca podkreśla, że powyższe stanowisko jest zbieżne ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu odnoszącym się do momentu, w którym należy rozpoznać koszty produkcji filmowych, orzeczenie z dnia 20 marca 2007 r. (sygn. I SA/Wr 224/07, orzeczenie prawomocne). Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego „sporny wydatek niewątpliwie nie sposób zaliczyć do tzw. kosztów pośrednich (...) skoro wydatki te da się powiązać z określonym przychodem. (...) A zatem mając na uwadze przepis art. 15 ust. 4 w rozumieniu jak wyżej powołanym należy uznać, iż wydatki na zakup praw do emisji filmów oraz nakładów na realizacje w kooperacji wskazanych tytułów filmowych należy przypisać do roku podatkowego, w którym nastąpi po raz pierwszy przychód z tymi wydatkami związany”. Zdaniem Wnioskodawcy, koszty i przychody dotyczące Filmu jako wspólnego przedsięwzięcia rozliczane są wg udziału w zyskach (zapisanego w Umowie), tj. 47,8% i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w roku 2020 r. (data uzyskania pierwszego przychodu - przychody należne za rok 2020 - raport nr 2 Rozliczenie wpływów z tytułu eksploatacji filmu). Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidulnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 7 maja 2014 r., nr IPPB5/423-119/14-2/IŚ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że jeżeli Wnioskodawca, jako koproducent filmu ponosił wydatki, dla których przepisy ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm. dalej: „Ustawa CIT”) określają szczególny moment ich zaliczenia do kosztów podatkowych (jak np. dla wydatków z tytułu wynagrodzenia pracowników – por. art. 15 ust. 4g tej ustawy), to wydatki te stanowią koszt podatkowy w momencie określonym przez te przepisy, niezależnie od ich kwalifikacji do tzw. kosztów bezpośrednich, czy pośrednich.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.