Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.473.2021.2.AP
z 12 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy elektronicznej ePUAP 8 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło za pośrednictwem platformy elektronicznej ePUAP 9 lipca 2021 r. oraz pismem, które wpłynęło w dniu 14 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W dniu 9 lipca 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku, wysłane za pośrednictwem platformy elektronicznej ePUAP, na wezwanie Organu.

W dniu 14 lipca 2021 r. wpłynęło pełnomocnictwo szczególne, nadane za pośrednictwem poczty w dniu 9 lipca 2021 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firma „…”. Przeważającym przedmiotem działalności jest przetwarzanie i konserwowanie mięsa, z wyłączeniem mięsa z drobiu. Wnioskodawca prowadzi pełną księgowość, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. Formą opodatkowania stosowaną przez Wnioskodawcę jest podatek liniowy, a rodzajem dokumentacji podatkowej są księgi rachunkowe. W ramach prowadzonej przez siebie działalności Wnioskodawca prowadzi handel, tak z podmiotami z Polski jak i z zagranicy.

W 2019 r. dostarczył towary na rzecz trzech kontrahentów z siedzibą w Niemczech:

1. … (dalej: „A”), NIP: …,
2. … (dalej: „B”),
3. … (dalej: „C”), NIP: …,

dalej łącznie nazywani: „Kontrahentami za dostarczony towar”.

Kontrahentom zostały wystawione faktury, rozpoznane jako przychody należne.

Do dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji, wierzytelności Wnioskodawcy w stosunku do kontrahentów nie zostały przez nich zrealizowane w całości lub w części.

Na dzień 5 grudnia 2020 r., w stosunku do Spółki B, której łączna suma długu wobec Wnioskodawcy wynosi 311 373,33 euro, zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, co do pozostałych kontrahentów, tj. Spółki A oraz C, łączne kwoty długu wynoszą: A - 171 300,49 euro, zaś C: 192 907,22 euro.

Mając na uwadze powyższy stan rzeczy Wnioskodawca nawiązał kontakt z kancelariami niemieckimi, które maja Go reprezentować w procesie zmierzającym do zasądzenia na Jego rzecz kwot, wynikających z sumy łącznych zobowiązań poszczególnych kontrahentów. Przybliżone koszty postępowań sądowych obejmujące koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego przy założeniu wyczerpania pełnej, dwuinstancyjnej drogi sądowej, wyniosą około 25 000 euro. Uzyskanie prawomocnego wyroku lub nakazu zapłaty pozwoli wszcząć wobec kontrahentów Wnioskodawcy postępowanie egzekucyjne. Z informacji jakimi dysponuje Wnioskodawca, kontrahenci nie posiadają żadnych środków pozwalających chociażby w najmniejszym stopniu uczynić zadość roszczeniom Wnioskodawcy, a co za tym idzie, wielce prawdopodobne i uzasadnione jest przypuszczenie, że organ prowadzący egzekucję w Niemczech wyda postanowienie lub inny równoważny dokument stwierdzający nieściągalność długu.

W związku z powyższym, Wnioskodawca liczy się z koniecznością dokonania stosownych odpisów aktualizujących i w konsekwencji zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu, jako należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona (przy założeniu, że wierzytelności te zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została uprawdopodobniona). Uprawdopodobnienie nieściągalności, zgodnie z obowiązującymi przepisami nastąpi, m.in. w chwili, w której wierzytelność zostanie zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu. Nadmienić należy, że wierzytelności, które mają zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, będą wierzytelnościami nieprzedawnionymi, zaś odpisy aktualizujące wartość należności zostaną dokonane zgodnie z przepisami o rachunkowości, a Wnioskodawca będzie dysponował dokumentami, o których mowa w art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub potwierdzającymi nieściągalność wydanymi przez uprawniony do tego organ.

Mając na uwadze powyższe oraz posiadając wiedzę, co do stanu majątkowego dłużników, Wnioskodawca poprzez swojego pełnomocnika w pierwszej kolejności skontaktował się telefonicznie z Krajową Informacją Skarbową i przedstawiwszy wyżej opisaną sprawę zadał pytanie: Czy biorąc pod uwagę koszty postępowań oraz spodziewane korzyści płynące z dobrodziejstwa art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca musi na etapie sądowym dochodzić pełnej kwoty z przysługującej Mu wierzytelności, aby móc dokonać stosownego zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu? W rozmowie telefonicznej uzyskana odpowiedź satysfakcjonowała Wnioskodawcę, gdyż wskazywała, że wystarczy uprawdopodobnić nieściągalność części długu, aby móc dokonać zaliczenia całości wydatku do kosztów uzyskania przychodu. Odpowiedź była, zdaniem Wnioskodawcy, logiczna, bo skoro nieściągalność wierzytelności, co do części kwoty 10 000 euro, byłaby uprawdopodobniona, to wnioskując z mniejszego na większe, tym bardziej byłaby uprawdopodobniona nieściągalność, co do kwoty 170 000 euro, czy 190 000 euro, a co pozwoliłoby również na uniknięcie bardzo wysokich kosztów postępowania sadowego, które pomimo zasadności roszczenia nie doprowadziłoby do zaspokojenia wierzyciela.

Wnioskodawca wystąpi do sądu, celem zasądzenia części wierzytelności od każdego z kontrahentów, aby przede wszystkim potwierdzić informacje, że ich stan majątkowy nie jest w stanie zaspokoić roszczeń Wnioskodawcy. Po wydaniu wyroku Wnioskodawca będzie dysponował wyrokiem sądu, a na skutek bezskutecznej egzekucji postanowieniem stosownego organu równoznacznego z postanowieniem o nieściągalności wierzytelności lub równoważnym, na gruncie prawa polskiego postanowieniem o bezskuteczności egzekucji.

W piśmie, które wpłynęło w dniu 9 lipca 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od 10 stycznia 1997 r. Wnioskodawca zaliczył do przychodów z prowadzonej działalność gospodarczej wystawione faktury na rzecz dwóch niemieckich kontrahentów w listopadzie 2019 r. oraz grudniu 2019 r., zaś wobec jednego w lutym 2020 r., marcu 2020 r., kwietniu 2020 r. i maju 2020 r. Wnioskodawca podjął, celem wyegzekwowania należności, następujące działania: wystąpił z wnioskiem o wydanie nakazu zapłaty, który został wydany, ale kontrahent został postawiony w stan upadłości, zaś co do pozostałych kontrahentów zlecił dwukrotnie działania windykacyjne, które nie przyniosły żadnego skutku. Ponadto, wzywał kontrahentów do zapłaty oraz wielokrotnie jeździł do Niemiec, celem odzyskania należności. Należności, wynikające z faktur, nie uległy przedawnieniu, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca dołożył należytej staranności przy weryfikacji kontrahentów, sprawdził ich wiarygodność i przez długi okres czasu handel przebiegał bez zarzutów. Wnioskodawca nie zamierza skorzystać z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast zamierza skorzystać z art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy, i na tej podstawie dokonać odpisów aktualizujących od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca będzie dysponował dokumentami potwierdzającymi nieściągalność po ich wydaniu przez stosowne organy. Udokumentowanie nieściągalności przedmiotowych wierzytelności nastąpi po wydaniu stosownych dokumentów przez organy sądowe oraz egzekucyjne. Proces zmierzający do zasądzenia na rzecz Wnioskodawcy kwoty wynikającej z zobowiązań kontrahentów rozpocznie się niezwłocznie po uzyskaniu pozytywnej interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie. Należności nie zostały odpisane jako nieściągalne. Jedynie w przypadku kontrahenta, którego upadłość została ogłoszona, został dokonany odpis aktualizujący.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie przepisów ustawy o podatku od osób fizycznych, tj. art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostanie uprawdopodobniona nieściągalność pełnej kwoty wierzytelności pozwalająca uznać ją przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodu, jeżeli na mocy wyroku sądu oraz postanowienia organu egzekucyjnego zostanie stwierdzona nieściągalność jej części pozwalająca uznać, że skoro część wierzytelności jest nieściągalna to tym bardziej cała wierzytelność?

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), sam fakt uprawdopodobnienia nieściągalności części wierzytelności bez względu na łączną sumę zobowiązań daje uprawnienie do zaliczenia pełnej wartości odpisów aktualizujących do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wynikających z tej wierzytelności, gdyż fakt nieściągalności części wierzytelności implikuje niemożność dochodzenia jej w pełnej wysokości. Wynika to z treści art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym wyraźnie jest mowa o uprawdopodobnieniu nieściągalności.

Zauważyć na marginesie należy, że ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 20 w. ustawy, użył sformułowania „udokumentować”, które ma bardziej imperatywny wydźwięk.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, udokumentowana wyrokami lub postanowieniami nieściągalność części wierzytelności w kwocie niższej, aniżeli pełna kwota wierzytelności kontrahenta wobec Wnioskodawcy, uprawdopodabnia - zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 21 w zw. z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nieściągalność pełnej wierzytelności, a tym samym daje podstawę do dokonania odpisów aktualizujących od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie do przychodów należnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Analiza przytoczonego przepisu prowadzi do wniosku, że – co do zasady – odpisy aktualizujące nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r., poz. 217, z późn. zm.),
  

• zostały dokonane od należności, bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• nieściągalność tych należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 ww. ustawy.
  
  

Ponadto należności, które są aktualizowane przez dokonanie odpisu aktualizującego, nie mogą być odpisane jako przedawnione.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności zawarte zostały w art. 35b ustawy o rachunkowości.

Stosownie do przepisu art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

1. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości oraz w stosunku do których zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu – do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu-komisarzowi w postępowaniu upadłościowym lub umieszczonej w spisie wierzytelności w postępowaniu restrukturyzacyjnym;
2. należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza lub jedynie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego – w pełnej wysokości należności;
3. należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna – do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
4. należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego – w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
5. należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców – w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.
   
   

Należy mieć również na uwadze fakt, że odpis aktualizacyjny musi spełniać warunki zawarte w art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Analiza przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku, że – co do zasady – odpisy aktualizujące nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, jednak w ściśle określonych sytuacjach mogą one stanowić koszt podatkowy, o ile nie uległy przedawnieniu.

Aby więc przewidziane ustawą o rachunkowości odpisy aktualizujące wartość należności mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu cytowanego art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należności te powinny być uprzednio zaliczone do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy oraz nieściągalność wierzytelności musi być uprawdopodobniona. Oczywiście nie może to być wierzytelność, która uległa przedawnieniu. Niezbędne jest zatem kumulatywne spełnienie ww. przesłanek.

Na mocy art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.
   
   

Wyliczenie to ma charakter otwarty, co oznacza, że podatnik może przedstawić inne dowody na okoliczność nieściągalności wierzytelności niż zostały wskazane. Inne przesłanki takiego uprawdopodobnienia muszą mieć jednakże charakter prawny równorzędny w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Nie może to być jednak sama wiedza podatnika na temat finansowej sytuacji dłużnika, lecz takie dowody i fakty, które pozwalają na wyciągnięcie wniosku, że istnieje duże prawdopodobieństwo nieściągalności wierzytelności.

Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem niedającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest zatem wskazaniem okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu, nie jest natomiast przeprowadzeniem dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym.

Należy zauważyć, że art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnia możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (o których mowa w art. 23 ust. 3 ww. ustawy – w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności), jak i rachunkowych (tj. dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości).

Koszt podatkowy nie wystąpi więc w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność, czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Koszt podatkowy nie wystąpi również w sytuacji dokonania odpisu aktualizującego należność, jeżeli nie dojdzie do uprawdopodobnienia nieściągalności takiej należności.

Zatem, odpisy aktualizujące należności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

• musi być rachunkowo dokonany odpis aktualizujący wartość należności oraz
  

• nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona.
  
  

Jeżeli zatem odpis aktualizujący zostanie dokonany przed uprawdopodobnieniem nieściągalności, spełnienie drugiego z warunków nastąpi w momencie uprawdopodobnienia nieściągalności. Natomiast w przypadku, gdy do uprawdopodobnienia nieściągalności doszłoby przed dokonaniem odpisu aktualizującego, jego zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nastąpi dopiero w momencie jego dokonania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności prowadzi handel, tak z podmiotami z Polski jak i z zagranicy. W 2019 r. dostarczył towary na rzecz trzech kontrahentów z siedzibą w Niemczech. Kontrahentom zostały wystawione faktury, rozpoznane jako przychody należne. Do dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji wierzytelności Wnioskodawcy w stosunku do kontrahentów nie zostały przez nich zrealizowane w całości lub w części. Na dzień 5 grudnia 2020 r., w stosunku do Spółki B, której łączną suma długu wobec Wnioskodawcy wynosi 311 373,33 euro, zostało wszczęte postępowanie upadłościowe, co do pozostałych kontrahentów, tj. Spółki A oraz C, łączne kwoty długu wynoszą: A - 171 300,49 euro, zaś C: 192 907,22 euro. Wnioskodawca nawiązał kontakt z kancelariami niemieckimi, które maja Go reprezentować w procesie zmierzającym do zasądzenia na Jego rzecz kwot wynikających z sumy łącznych zobowiązań poszczególnych kontrahentów. Przybliżone koszty postępowań sądowych obejmujące koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego przy założeniu wyczerpania pełnej, dwuinstancyjnej drogi sądowej, wyniosą około 25 000 euro. Uzyskanie prawomocnego wyroku lub nakazu zapłaty pozwoli wszcząć wobec kontrahentów Wnioskodawcy postępowanie egzekucyjne. Z informacji jakimi dysponuje Wnioskodawca, kontrahenci nie posiadają żadnych środków pozwalających chociażby w najmniejszym stopniu uczynić zadość roszczeniom Wnioskodawcy, a co za tym idzie, wielce prawdopodobne i uzasadnione jest przypuszczenie, że organ prowadzący egzekucję w Niemczech wyda postanowienie lub inny równoważny dokument stwierdzający nieściągalność długu. Wnioskodawca liczy się z koniecznością dokonania stosownych odpisów aktualizujących i w konsekwencji zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu jako należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona (przy założeniu, że wierzytelności te zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została uprawdopodobniona). Uprawdopodobnienie nieściągalności, zgodnie z obowiązującymi przepisami nastąpi, m.in. w chwili, w której wierzytelność zostanie zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu. Wierzytelności, które maja zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, będą wierzytelnościami nieprzedawnionymi, zaś odpisy aktualizujące wartość należności zostaną dokonane zgodnie z przepisami o rachunkowości, a Wnioskodawca będzie dysponował dokumentami, o których mowa w art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub potwierdzającymi nieściągalność wydanymi przez uprawniony do tego organ. Wnioskodawca wystąpi do sądu, celem zasądzenia części wierzytelności od każdego z kontrahentów, aby przede wszystkim potwierdzić informacje, że ich stan majątkowy nie jest w stanie zaspokoić roszczeń Wnioskodawcy. Po wydaniu wyroku Wnioskodawca będzie dysponował wyrokiem sądu, a na skutek bezskutecznej egzekucji postanowieniem stosownego organu równoznacznego z postanowieniem o nieściągalności wierzytelności lub równoważnym na gruncie prawa polskiego z postanowieniem o bezskuteczności egzekucji. Wnioskodawca zaliczył do przychodów z prowadzonej działalność gospodarczej wystawione faktury na rzecz dwóch niemieckich kontrahentów w listopadzie 2019 r. oraz grudniu 2019 r., zaś wobec jednego w lutym 2020 r., marcu 2020 r., kwietniu 2020 r. i maju 2020 r. Wnioskodawca podjął, celem wyegzekwowania należności, następujące działania: wystąpił z wnioskiem o wydanie nakazu zapłaty, który został wydany, ale kontrahent został postawiony w stan upadłości, zaś co do pozostałych kontrahentów zlecił dwukrotnie działania windykacyjne, które nie przyniosły żadnego skutku. Ponadto, wzywał kontrahentów do zapłaty oraz wielokrotnie jeździł do Niemiec, celem odzyskania należności. Należności, wynikające z faktur, nie uległy przedawnieniu, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca dołożył należytej staranności przy weryfikacji kontrahentów, sprawdził ich wiarygodność i przez długi okres czasu handel przebiegał bez zarzutów. Wnioskodawca zamierza dokonać odpisów aktualizujących od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 21 ust. 3. Wnioskodawca będzie dysponował dokumentami potwierdzającymi nieściągalność po ich wydaniu przez stosowne organy. Udokumentowanie nieściągalności przedmiotowych wierzytelności nastąpi po wydaniu stosownych dokumentów przez organy sądowe oraz egzekucyjne. Proces zmierzający do zasądzenia na rzecz Wnioskodawcy kwoty wynikającej z zobowiązań kontrahentów rozpocznie się niezwłocznie po uzyskaniu pozytywnej interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie. Należności nie zostały odpisane jako nieściągalne. Jedynie w przypadku kontrahenta, którego upadłość została ogłoszona, został dokonany odpis aktualizujący.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że na gruncie rozpatrywanej sprawy powyższe przesłanki zarówno podatkowe, jak i rachunkowe, warunkujące zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej odpisu aktualizującego wartość należności zostaną spełnione, jeśli nieściągalność powyższej wierzytelności zostanie uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, odpis aktualizujący wartość należności wyszczególnionej w art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości, uprzednio zaliczonej do przychodów należnych w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, został dokonany przez Wnioskodawcę.

Tym samym, dokonany przez Wnioskodawcę odpis aktualizujący wartość nieściągalnej wierzytelności, o której mowa we wniosku, może stanowić dla Niego koszt podatkowy.

Zatem, udokumentowana wyrokami lub postanowieniami nieściągalność części wierzytelności w kwocie niższej, aniżeli pełna kwota wierzytelności kontrahenta wobec Wnioskodawcy, uprawdopodabnia - zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 21 w zw. z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nieściągalność pełnej wierzytelności, a tym samym daje podstawę do dokonania odpisów aktualizujących od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie do przychodów należnych.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu, a pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.