2021.07.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP4-2.4012.206.2021.3.SKJ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.206.2021.3.SKJ
z 20 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 marca 2021 r. (data wpływu 10 kwietnia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 28 maja 2021 r. (data wpływu 28 maja 2021 r.) na wezwanie Organu z 12 maja 2021 r. (doręczone 27 maja 2021 r.) oraz pismem z 6 lipca 2021 r. (data wpływu 8 lipca 2021 r.) na wezwanie Organu z 22 czerwca 2021 r. (doręczone 5 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia od opodatkowania transakcji sprzedaży lokali mieszkalnych w kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia od opodatkowania transakcji sprzedaży lokali mieszkalnych w kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniony został pismem z 28 maja 2021 r. (data wpływu 28 maja 2021 r.) oraz pismem z 6 lipca 2021 r. (data wpływu 8 lipca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

(…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest czynnym podatnikiem VAT od 15 marca 2019 roku. Przedmiotem działalności spółki zgodnie z PKD:68.10.Z jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, a także wynajem i zarządzanie nieruchomościami (PKD 68.31.Z). Spółka w roku 2019 stała się właścicielem zabudowanej nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę gruntu o numerze ewidencyjnym 1 położonej w miejscowości (…), powiecie (…), województwie (…) o obszarze 0,0664 ha dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer (…), poprzez zakup od osób fizycznych w dniu 8 kwietnia 2019 r. - udziału 2/16 – akt notarialny Repertorium (…) 18 kwietnia 2019 r. – udziału 12/16 – akt notarialny Repertorium (…) 18 października 2019 r. – udziału 2/16 – akt notarialny Repertorium (…). Zakup nieruchomości nie był objęty podatkiem VAT.

Obiekt (kamienica) położony jest w (…) przy ul. (…) służył jako budynek mieszkalny wielorodzinny wraz z funkcją usługową. W skład kamienicy wchodziły:

Piwnice o powierzchni łącznej 72,13 m²,
Parter o łącznej powierzchni 208,37 m² obejmujący: klatkę schodową, 2 korytarze, kuchnię, 3 pomieszczenia WC, 1 łazienkę, 6 pokoi, 2 lokale użytkowe (biura), pomieszczenie gospodarcze,
I piętro o łącznej powierzchni 210,81 m² obejmujące: klatkę schodową, 2 korytarze, 2 kuchnie, 9 pokoi, 1 pomieszczenie WC, 2 łazienki, 1 garderobę,
Poddasze o łącznej powierzchni 214,32 m² obejmujące: klatkę schodową, 2 korytarze, 1 kuchnię, 1 łazienkę, 7 pokoi, 1 garderobę, 1 pomieszczenie gospodarcze (schowek).

Przedmiotowe mieszkania były zasiedlone przed nabyciem Kamienicy i przez wiele lat zamieszkiwane. Zgodnie z danymi z Ksiąg Wieczystych Kamienica została wybudowana w roku 1900. Po zakupie kamienicy przez Spółkę tylko część lokali mieszkalnych była zajęta i wynajmowana przez Spółkę, z uwagi na zły stan techniczny.

Zakupiona kamienica, ani poszczególne lokale nie stanowią i nigdy nie będą stanowiły środków trwałych spółki.

Nieruchomość od momentu zakupu traktowana jest jako inwestycja. Spółka w roku 2021 przystąpiła do prac odtworzeniowych w kamienicy celem wydzielenia samodzielnych lokali mieszkalnych i ich późniejszej sprzedaży łącznie z komórkami lokatorskimi. Spółka dokona również wydzielenia miejsc parkingowych, które będą znajdowały się na gruncie przed kamienicą. Remont spółka zamierza przeprowadzić nie zmieniając generalnie istniejącej bryły budynku. Zakres prac będzie obejmował wyburzenie poddasza, wymianę jego stropu z drewnianego na murowany. Zmiana konstrukcji i nachylenia dachu ze spadzistego na bardziej płaski, dzięki czemu uzyska wyższe mieszkania. W wyniku przebudowy (nadbudowy) wysokość istniejącego budynku zwiększy się o 0,125 m z 11,73 m do 11,855 m. Na zakres tych prac Spółka otrzymała w dniu 10 marca 2021 r. pozwolenie na budowę wydane przez Starostę (…) (decyzja nr (…)). Dodatkowo Spółka zamierza przeprowadzić prace w zakresie odnowienia elewacji zewnętrznej, przebudowy i budowy nowych ścian działowych, wymiany stolarki okiennej, wymiany izolacji, wymiany tynków i posadzek, odnowienia i wybudowania nowych przyłączy wodnokanalizacyjnych oraz C.O., założenie nowej instalacji elektrycznej, remontu klatek schodowych i korytarzy wewnątrz budynku. Docelowo w wyniku przeprowadzenia prac remontowych w kamienicy dojdzie do wydzielenia nowych lokali mieszkalnych ponumerowanych od nr 1 do nr 15. Do każdego lokalu mieszkalnego zostanie przypisana komórka lokatorska o tożsamym numerze.

Po przeprowadzeniu prac powierzchnia inwentaryzowanego budynku będzie wyglądała następująco:

Piwnice o łącznej powierzchni 73,4 m² obejmujące wspólne pomieszczenie techniczne, klatkę schodową, korytarz, 15 oznaczonych komórek lokatorskich przypisanych do poszczególnych mieszkań,
Parter o łącznej powierzchni 208,51 m² obejmujący klatkę schodową, 2 korytarze oraz 5 wyodrębnionych lokali mieszkalnych o numerach od 1 do 5,
I piętro o łącznej powierzchni 205,26 m² obejmujące klatkę schodową, 2 korytarze oraz 5 wyodrębnionych lokali mieszkalnych o numerach od 6 do 10
Poddasze o łącznej powierzchni 210,03 m² obejmujące klatkę schodową, 2 korytarze oraz 5 wyodrębnionych lokali mieszkalnych o numerach od 11 do 15.

Wszystkie lokale mieszkalne będą zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, których powierzchnia użytkowa nie będzie przekraczała 150 m².

W uzupełnieniu z 6 lipca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że sprzedaż lokalu mieszkalnego w kamienicy wraz z przypisaną komórką lokatorską oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego będą objęte jedną księgą wieczystą.

Komórki lokatorskie oraz prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego nie będą zbywane bez lokalu mieszkalnego, nie będą przedmiotem odrębnej dostawy. Komórki lokatorskie jak również prawo do wyłącznego korzystania z miejsca parkingowego należą do części wspólnych budynku i nie ustanowiono ich odrębnej własności.

Parking został przez Wnioskodawcę nabyty wraz z kamienicą, nie stanowi odrębnej nieruchomości.

Spełnia definicję budowli w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333).

Parking nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie były ponoszone na niego nakłady. Tak jak kamienica traktowany był przez Spółkę jako inwestycja. Parking został wybudowany przed przystąpieniem do realizacji prac odtworzeniowych kamienicy. Nie został wybudowany przez Spółkę, a jedynie był przedmiotem prac odtworzeniowych (wyrównanie podłoża, położenie nowej kostki brukowej, wyznaczenie miejsc poprzez namalowanie linii i ponumerowanie).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż lokali mieszkalnych w przedmiotowej Kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, że sprzedaż lokali wraz z komórkami lokatorskimi i miejscami parkingowymi w dotychczasowej substancji Kamienicy po przeprowadzeniu prac budowlanych stanowić będzie czynność zwolnioną z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust 1 pkt 10 ustawy o VAT z uwagi na fakt, że:

po wybudowaniu Kamienicy wszystkie lokale były użytkowane i doszło do ich pierwszego zasiedlenia a między datą pierwszego zasiedlenia i planowaną data sprzedaży upłynął okres dwóch lat,

w związku z przeprowadzonymi przez Spółkę pracami nie nastąpiło ulepszenie Kamienicy w stopniu stanowiącym o tym, że sprzedaż lokali w dotychczasowej kamienicy po wykonaniu tychże prac będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Ustawowa definicja pierwszego zasiedlenia została zawarta w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, który stanowi, iż przez pierwsze zasiedlenie rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powyżej przedstawionych regulacji istotną kwestią przesądzającą co do możliwości zastosowania zwolnienia z podatku VAT sprzedaży lokali na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, jest ustalenie czy i kiedy doszło do pierwszego zasiedlenia Kamienicy. Zwolnienie z opodatkowania nie wystąpi bowiem gdy dostawa lokali dokonywana będzie w ramach pierwszego zasiedlenia bądź nie upłynął okres dwóch lat pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą lokali.

Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o podatku VAT i Dyrektywy 112 należy stwierdzić, iż ustawodawca polski dokonał znaczącego zawężenia powyższej definicji w porównaniu do definicji unijnej. W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. W swym wyroku Sąd stwierdził, że definicja zawarta w dyrektywie unijnej ma charakter autonomiczny i polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania zwolnienia z tytułu pierwszego zasiedlenia. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. NSA stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112. Mowa tu o warunku użytym w art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT „wykonania czynności podlegających opodatkowaniu”. W pozostałym zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia rozumie się użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Dyrektywa 112 zmierza raczej do uznania, że zasiedlenie należy rozumieć jako rozpoczęcie faktycznego użytkowania obiektu.

W konsekwencji, zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy 112 oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. W związku z powyższym należy uznać, że doszło do pierwszego zasiedlenia lokali, gdyż były one użytkowane po wybudowaniu Kamienicy w 1937 r.

Tak przedstawione stanowisko Wnioskodawcy znajduje oparcie w licznych interpretacjach indywidualnych organów podatkowych oraz wyrokach sądów administracyjnych:

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lutego 2016 r. o sygn. I FSK 1573/14,

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14,

Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2016 r. o sygn. IPPP3/4512-208/16-2/ISZ,

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 lipca 2017 r. o sygn. 0115-KDIT1-2.4012.329.2017.1.PS,

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 lipca 2017 r. o sygn. 0114-KDIP1-1.4012.237.2017.1.DG.

Spółka stoi na stanowisku, że w związku z pracami wykonywanymi przez Spółkę w Kamienicy nie doszło do ulepszenia w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 14 lit. b Ustawy o VAT. Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „ulepszenie”.

Natomiast, zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały może zostać uznany za ulepszony jedynie w przypadku wystąpienia wszystkich poniższych przesłanek:

nastąpiła przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja,

suma wydatków (poniesionych na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję lub modernizację) przekracza kwotę 10 000 zł,

wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości początkowej, tj. z dnia przyjęcia środków trwałych do używania.

W wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Zatem, ulepszenie to działanie wpływające na rzeczywistą funkcjonalność środka trwałego i wiąże się z ingerencją w istniejącą substancję oraz powstanie nowej substancji. Z kolei, prace odtworzeniowe będą ściśle mieściły się w działaniach polegających na przywróceniu stanu pierwotnego przy zastosowaniu wyrobów budowlanych innych niż użyte pierwotnie.

Synonimem prac odtworzeniowych jest remont, przez który, zgodnie z art. 3 pkt 8 Prawa budowlanego należy rozumieć „wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych, niż użyto w stanie pierwotnym”.

Powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. W orzeczeniu z dnia 8 października 2010 (I FSK 944/09) NSA dokonał następującego podziału: „cechą remontu nie jest to, że prace odtworzeniowe może podejmować jedynie podatnik, który wskutek własnego użytkowania doprowadził do zużycia środka trwałego, lecz to że w efekcie tych prac dochodzi do przywrócenia środka do stanu poprzedniego”.

Prowadzone przez Spółkę prace odtworzeniowe w Kamienicy oraz w poszczególnych lokalach, takie jak: wymiana okien; wymiana instalacji elektrycznych, C.O., hydraulicznych; wymiana instalacji kanalizacyjnej dla całego budynku; częściowa wymiana stropów w całym budynku na stropy betonowe; wykonanie nowych warstw podłogowych (warstwy akustyczne, termiczne) prowadziły będą do odtworzenia stanu pierwotnego obiektu, przy użyciu wyrobów budowlanych innych, niż użyto w stanie pierwotnym. Ani Kamienica, ani poszczególne lokale nie stanowią środków trwałych Spółki.

Kamienica jest traktowana przez Spółkę jako inwestycja. Pomimo dokonywania licznych prac budowalnych w Kamienicy nie można mówić o dokonywaniu w tym budynku ulepszeń wskazanych w art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż ani Kamienica ani poszczególne lokale nie stanowią u Wnioskodawcy środków trwałych. Skoro nie dojdzie do ulepszenia tych lokali, nie można uznać, że dojdzie do ich przebudowy oraz ponownego zasiedlenia, o którym mowa w ww. przepisie. Zatem pomiędzy zasiedleniem Kamienicy a dostawą poszczególnych Lokali znajdujących się w Kamienicy upłynie okres przekraczający dwa lata. Tym samym do dostawy lokali, po przeprowadzeniu przez Spółkę prac budowlanych w Kamienicy, które na moment planowanej sprzedaży nie będą środkami trwałymi u Wnioskodawcy, zastosowanie znajdzie zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ transakcja nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz od daty pierwszego zasiedlenia minie okres przekraczający ponad dwa lata.

W przypadku sprzedaży lokalu wraz z prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, znajdującego się w części zewnętrznej, która jest integralnie związana z prawem własności do lokalu podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 2 ust. 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2021 r., poz. 1048).

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Treść przywołanych wyżej przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

W myśl art. 3 ust. 2 ww. ustawy, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia „lokal użytkowy” zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1065, ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Mieszkaniem – stosownie do § 3 pkt 9 ww. rozporządzenia – jest zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego. Z kolei, przez pomieszczenie techniczne należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12). Natomiast pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych – § 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), dalej K.c. za części składowe nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością.

Z kolei art. 47 § 1 K.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z powyższego wynika, że nie można nabyć w oderwaniu od lokalu mieszkalnego części wspólnej budynku mieszkalnego.

Zatem, jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż odrębnej własności lokalu mieszkalnego wraz ze stosownym udziałem w jej częściach wspólnych, to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji. Jeżeli natomiast sprzedaż obejmuje dwa przedmioty: lokal mieszkalny ze stosownym udziałem w jej częściach wspólnych oraz udział w wyodrębnionym na odrębną własność lokalu niemieszkalnym w budynku mieszkalnym (objęty odrębną księgą wieczystą), to sprzedaż ta opodatkowana jest odrębnie.

Z opisu sprawy wynika, że (…) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotem działalności spółki jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek a także wynajem i zarządzanie nieruchomościami. Spółka w 2019 roku stała się właścicielem zabudowanej nieruchomości gruntowej. Zakup nieruchomości nie był objęty podatkiem VAT.

Mieszkania zlokalizowane w budynku były zasiedlone przed nabyciem Kamienicy i przez wiele lat zamieszkiwane. Zgodnie z danymi z Ksiąg Wieczystych Kamienica została wybudowana w roku 1900. Po zakupie kamienicy przez Spółkę tylko część lokali mieszkalnych była zajęta i wynajmowana przez Spółkę, z uwagi na zły stan techniczny. Zakupiona kamienica, ani poszczególne lokale nie stanowią i nigdy nie będą stanowiły środków trwałych spółki.

Nieruchomość od momentu zakupu traktowana jest jako inwestycja. Spółka w 2021 roku przystąpiła do prac odtworzeniowych w kamienicy celem wydzielenia samodzielnych lokali mieszkalnych i ich późniejszej sprzedaży łącznie z komórkami lokatorskimi. Spółka dokona również wydzielenia miejsc parkingowych, które będą znajdowały się na gruncie przed kamienicą. Remont spółka zamierza przeprowadzić nie zmieniając generalnie istniejącej bryły budynku. Zakres prac będzie obejmował wyburzenie poddasza, wymianę jego stropu z drewnianego na murowany. Zmiana konstrukcji i nachylenia dachu ze spadzistego na bardziej płaski, dzięki czemu uzyska wyższe mieszkania. W wyniku przebudowy (nadbudowy) wysokość istniejącego budynku zwiększy się o 0,125 m z 11,73 m do 11,855 m. Na zakres tych prac Spółka otrzymała w dniu 10 marca 2021 r. pozwolenie na budowę. Dodatkowo Spółka zamierza przeprowadzić prace w zakresie odnowienia elewacji zewnętrznej, przebudowy i budowy nowych ścian działowych, wymiany stolarki okiennej, wymiany izolacji, wymiany tynków i posadzek, odnowienia i wybudowania nowych przyłączy wodnokanalizacyjnych oraz C.O., założenie nowej instalacji elektrycznej, remontu klatek schodowych i korytarzy wewnątrz budynku. Docelowo w wyniku przeprowadzenia prac remontowych w kamienicy dojdzie do wydzielenia nowych lokali mieszkalnych ponumerowanych od nr 1 do nr 15. Do każdego lokalu mieszkalnego zostanie przypisana komórka lokatorska o tożsamym numerze.

Wszystkie lokale mieszkalne będą zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, których powierzchnia użytkowa nie będzie przekraczała 150 m².

Sprzedaż lokalu mieszkalnego w kamienicy wraz z przypisaną komórką lokatorską oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego będą objęte jedną księgą wieczystą. Komórki lokatorskie oraz prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego nie będą zbywane bez lokalu mieszkalnego, nie będą przedmiotem odrębnej dostawy. Komórki lokatorskie jak również prawo do wyłącznego korzystania z miejsca parkingowego należą do części wspólnych budynku i nie ustanowiono ich odrębnej własności.

Parking został przez Wnioskodawcę nabyty wraz z kamienicą, nie stanowi odrębnej nieruchomości.

Spełnia definicję budowli w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego (Dz. U. z 2020r. poz. 1333).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy sprzedaż lokali mieszkalnych w Kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych będzie korzystała ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę/jedną dostawę towarów, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych.

Na gruncie ustawy, opodatkowanie podatkiem VAT ustawodawca powiązał z wystąpieniem określonych zdarzeń, tj. np. z dostawą towaru lub ze świadczeniem usługi. Dla opodatkowania podatkiem VAT istotne jest zatem tylko to, czy w danym przypadku mamy do czynienia z jedną z czynności enumeratywnie wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy.

W przypadku czynności o charakterze złożonym, o sposobie opodatkowania decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też z szeregiem jednostkowych czynności.

Stanowisko to potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. wyrok w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96), wyrok w sprawie pomiędzy Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV przeciwko Statssecretaris van Financien (C-41/04).

Natomiast w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ukształtował się pogląd, zgodnie z którym, dla określenia właściwej stawki podatku dla sprzedaży na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym w garażu wielostanowiskowym istotnym jest precyzyjne wskazanie przedmiotu tej czynności. NSA w wydanych orzeczeniach (por. wyroki z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 724/09; z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I FSK 156/12) dokonuje podziału stanów faktycznych, w ramach którego wyróżnia:

uznanie lokalu garażu wielostanowiskowego jako elementu nieruchomości wspólnej (podobnie jak ciągów komunikacyjnych, strychów itp.) z określeniem korzystania z poszczególnych miejsc postojowych w ramach podziału quad usum,
wyodrębnienie garażu na odrębną własność i sprzedaż udziału we współwłasności na rzecz właścicieli lokali korzystających z miejsc postojowych w ramach podziału quad usum.

Z orzecznictwa NSA wynika, że jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym udziałem w częściach wspólnych nieruchomości, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego, dla którego nie zostaną założone odrębne księgi wieczyste, znajdującego się wewnątrz budynku lub na zewnątrz budynku, integralnie związanego z prawem własności lokalu mieszkalnego, to sprzedaż ta stanowi jednolite świadczenie. Miejsca postojowe nie mogą być wówczas odrębnym od lokalu mieszkalnego przedmiotem obrotu. Tylko w takim przypadku sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji zbycia lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego i w całości stanowi przedmiot jednej czynności cywilnoprawnej, tj. umowy sprzedaży opodatkowanej.

Natomiast jeżeli w ramach sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego zostaną założone odrębne księgi wieczyste, wówczas mamy do czynienia z dwoma odrębnymi świadczeniami i tym samym miejsce postojowe jest odrębnym od lokalu mieszkalnego przedmiotem obrotu.

Powyższe wyroki odnoszą się do opodatkowania sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego, wskazując istotę opodatkowania czynności sprzedaży nieruchomości, w przypadku gdy te nieruchomości objęte są odrębnymi księgami wieczystymi.

Zatem dla ustalenia prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży lokali mieszkalnych w przedmiotowej Kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych konieczna jest w pierwszej kolejności analiza okoliczności, w których dochodzi do tego zbycia oraz ustalenie czy planowana dostawa będzie miała charakter jednolitej transakcji.

Istotne znaczenie dla ustalenia właściwego opodatkowania ma sposób sprzedaży przypisanych komórek lokatorskich oraz prawa do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni. Analizie poddać należy okoliczność, czy sprzedaż przypisanych komórek lokatorskich oraz prawa do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni jest, czy też nie może być przedmiotem odrębnej własności, a przez to czy może stanowić przedmiot samodzielnego obrotu, a wiec czy komórki lokatorskie bądź prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni może być sprzedawane i nabywane tylko i wyłącznie z lokalem mieszkalnym, do którego zostało przypisane, czy też odrębnie.

Jeżeli przypisane komórki lokatorskie bądź prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, o którym mowa we wniosku nie może być przedmiotem samodzielnego obrotu – jako odrębna część nieruchomości, a będzie zbywane jako prawo związane z lokalem mieszkalnym i jest objęte jedną księgą wieczystą to wówczas dostawa będzie miała charakter jednolitej transakcji.

W przypadku czynności o charakterze złożonym, o uznaniu dostawy za jednolitą transakcję decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też z szeregiem jednostkowych czynności. Ocena tej okoliczności winna odbywać się przy tym w oderwaniu od treści umowy łączącej strony, a jedynie w oparciu o to, czy dokonywane przez podatnika czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter. Sama wola stron umowy, tzn. określenie w jej treści, że celem transakcji jest nabycie świadczenia kompleksowego, a nie poszczególnych wyodrębnionych świadczeń, nie decyduje o zakresie opodatkowania podatkiem VAT.

Zasadniczo każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być uznawane za odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność (usługę lub dostawę), to nie powinna ona być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Jeżeli zatem dwa lub więcej niż dwa świadczenia dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wskazał Wnioskodawca, sprzedaż lokalu mieszkalnego w kamienicy wraz z przypisaną komórką lokatorską oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego będą objęte jedną księgą wieczystą. Komórki lokatorskie oraz prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego nie będą zbywane bez lokalu mieszkalnego, nie będą przedmiotem odrębnej dostawy. Komórki lokatorskie jak również prawo do wyłącznego korzystania z miejsca parkingowego należą do części wspólnych budynku i nie ustanowiono ich odrębnej własności.

W konsekwencji planowana dostawa lokali mieszkalnych w przedmiotowej Kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych będzie miała charakter jednolitej transakcji.

W dalszej kolejności wskazać należy, że zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku (podmiotowe lub przedmiotowe).

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego – w rozumieniu ustawy podatkowej – jest więc:

przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,

rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,

rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,

adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,

modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Tym samym nakłady na ulepszenie środków trwałych zmierzają do podjęcia bądź rozszerzenia działalności w drodze budowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodujących istotną zmianę cech użytkowych.

Zatem nieruchomość (np. lokal), który nie będzie stanowić u podatnika środka trwałego, nie może ulec ulepszeniu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ponieważ pojęcie ulepszenia, do którego odwołuje się ustawodawca w art. 2 pkt 14 ustawy odsyłając do przepisów o podatku dochodowym, dotyczy ulepszenia środków trwałych.

W analizowanym przypadku – jak wskazano we wniosku – Spółka w 2019 roku stała się właścicielem zabudowanej nieruchomości gruntowej. Obiekt (kamienica) służył jako budynek mieszkalny wielorodzinny wraz z funkcją usługową. Zakupiona kamienica ani poszczególne lokale nie stanowią i nigdy nie będą stanowiły środków trwałych spółki. Spółka w 2021 roku przystąpiła do prac odtworzeniowych w kamienicy celem wydzielenia samodzielnych lokali mieszkalnych i ich późniejszej sprzedaży łącznie z komórkami lokatorskimi. Spółka dokona również wydzielenia miejsc parkingowych, które będą znajdowały się na gruncie przed kamienicą. W konsekwencji pomimo dokonywania prac odtworzeniowych w obiekcie nie można mówić o dokonywaniu w obiekcie (kamienicy) ulepszeń wskazanych w art. 2 pkt 14 ustawy, gdyż nie stanowi on u Wnioskodawcy środka trwałego. Tym samym skoro w rozpatrywanej sprawie nie mamy do czynienia ze środkiem trwałym, nakłady ponoszone przez Wnioskodawcę na przedmiotowy obiekt nie stanowią ulepszenia w rozumieniu art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak już zaznaczono powyżej, na gruncie prawa podatkowego „ulepszenie” jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkiem trwałym.

Zatem kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania planowanej przez Wnioskodawcę dostawy lokali mieszkalnych w przedmiotowej kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

We wniosku wskazano, że przedmiotowy obiekt (kamienica) służył jako budynek mieszkalny wielorodzinny wraz z funkcją usługową. Przedmiotowe mieszkania były zasiedlone przed nabyciem kamienicy i przez wiele lat zamieszkiwane. Zgodnie z danymi z ksiąg wieczystych kamienica została wybudowana w roku 1900. Zatem pomiędzy pierwszym zasiedleniem obiektu (kamienicy) a dostawą lokali mieszkalnych w przedmiotowej kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Tym samym spełnione zostaną obydwa warunki umożliwiające zwolnienie z podatku od towarów i usług dla dostawy lokali mieszkalnych w przedmiotowej kamienicy wraz przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych, ponieważ transakcja nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz od daty pierwszego zasiedlenia minął okres przekraczający ponad dwa lata.

Podsumowując, w związku z powyższym stwierdzić należy, że sprzedaż lokali w przedmiotowej kamienicy wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni po przeprowadzeniu prac odtworzeniowych będzie zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ w stosunku do obiektu (kamienicy), który będzie przedmiotem prac odtworzeniowych celem wydzielenia samodzielnych lokali mieszkalnych i ich późniejszej sprzedaży łącznie z komórkami lokatorskimi doszło już do pierwszego zasiedlenia i pomiędzy tym pierwszym zasiedleniem, a planowaną dostawą lokali mieszkalnych wraz z przypisanymi komórkami lokatorskimi oraz prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin