2021.08.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.249.2021.3.EB
z 4 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2021 r. (data wpływu 28 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2021 r. (data wpływu 15 lipca 2021 r.) oraz pismem z dnia 21 lipca 2021 r. (data wpływu 26 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

zwolnienia z opodatkowania sprzedaży działek nr 1 i nr 2 – jest nieprawidłowe,
zwolnienia z opodatkowania dostawy działki nr 3 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania sprzedaży działek nr 1, nr 3, nr 2. Wniosek uzupełniono w dniu 15 lipca 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i w dniu 26 lipca 2021 r. o podpis na uzupełnieniu do wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca mając uprawnienia rolnicze (Akademia (…)) w latach 1983, 1994 i 1996 na terenie gminy M. zakupił trzy działki rolne o numerach: 1 o powierzchni 1,3100 ha; 3 o powierzchni 3,6700 ha i 2 o powierzchni 3,7100 ha. Na tych działkach Wnioskodawca założył sad. W roku 2016 zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej grunty powyższe przeznaczono na tereny obiektów produkcyjnych, magazynów, dróg wewnętrznych i zieleni izolacyjnej.

25 marca 2021 r. całość Wnioskodawca sprzedał miejscowemu małżeństwu, zamieszkałemu w M. – Panu J.S. i K.S. Transakcja została zawarta w Kancelarii. Całość transakcji została zawarta w jednym akcie notarialnym.

W marcu 2021 r. Pan J.S. zgłosił się do Wnioskodawcy z zamiarem kupna tych trzech działek. Zarówno Wnioskodawca jak i kupujący nie korzystali z usług pośredników. Cały czas, tj. od założenia sadu Wnioskodawca był rolnikiem ryczałtowym i nie podejmował żadnych innych działalności gospodarczych, oraz nie był czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca nie podejmował działań wykraczających poza zakres zwykłego zarządu majątkiem własnym. Wnioskodawca nie starał się o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu. Wnioskodawca nie uzbrajał terenu, nie dzielił go na działki i nie wytyczał dróg wewnętrznych.

Sprzedaż przez Wnioskodawcę działek jest sprzedażą okazjonalną i jednorazową i nie powinna być kwalifikowana jako prowadzenie handlowej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U Nr 54 poz. 535).

Działka 3 (zabudowana) zgodnie z nowymi przepisami nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż do pierwszego zasiedlenia doszło w tym przypadku w roku 2005 w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r.(Dz. U. z 2019 r. poz. 1520).

Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca składa dopiero teraz, gdyż musiał się rozeznać w przepisach i zasięgnąć porad w tej sprawie.

W piśmie z dnia 12 lipca 2021 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy o następujące informacje:

Działki niezabudowane nr 1 i 2 będące przedmiotem zbycia były wykorzystywane tylko w ramach działalności rolniczej.
Nabycie działek nr 1, 3 i 2 nie zostało wykonane w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Była to czynność zwolniona od podatku (nie został naliczony podatek VAT).
Przy nabyciu działek nr 1, 3 i 2 nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego.
1. Działkę 1 Wnioskodawca wykorzystywał wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku VAT. Zainteresowany wykonuje działalność rolniczą. Podstawa prawna zwolnienia z podatku VAT – zwolnienie podmiotowe – związane z wielkością przychodów z działalności rolnej.
2. Działkę 3 Wnioskodawca wykorzystywał wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku VAT. Wykonuje działalność rolniczą. Podstawa prawna zwolnienia z podatku VAT – zwolnienie podmiotowe – związane z wielkością przychodów z działalności rolnej.
3. Działkę 2 Wnioskodawca wykorzystywał wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku VAT. Wykonuje działalność rolniczą. Podstawa prawna zwolnienia z podatku VAT – zwolnienie podmiotowe – związane z wielkością przychodów z działalności rolnej.
1. Działka nr 1 była wykorzystywana na potrzeby własne, tzn. na potrzeby produkcji rolnej.
2. Działka nr 3 była wykorzystywana na potrzeby własne, tzn. na potrzeby produkcji rolnej.
3. Działka nr 3 była wykorzystywana na potrzeby własne, tzn. na potrzeby produkcji rolnej.
1. Dla działki 1 Wnioskodawca nie wykonywał jakichkolwiek czynności nakładów w celu przygotowania działki do sprzedaży. Nie uzbrajał terenu tej działki, nie wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej działki, nie występował o wytyczanie dróg dojazdowych do tej działki, nie dzielił jako nieruchomości tej działki i nie działał w kierunku zmierzającym do zwiększenia wartości i atrakcyjności tej działki. Dla tej działki nie zamieszczał w środkach masowego przekazu ogłoszeń, oraz nie podejmował jakichkolwiek działań marketingowych dla tej działki.
2. Dla działki 3 Wnioskodawca nie wykonywał jakichkolwiek czynności nakładów w celu przygotowania działki do sprzedaży. Nie uzbrajał terenu tej działki, nie wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej działki, nie występował o wytyczanie dróg dojazdowych do tej działki, nie dzielił jako nieruchomości tej działki i nie działał w kierunku zmierzającym do zwiększenia wartości i atrakcyjności tej działki. Dla tej działki Wnioskodawca nie zamieszczał w środkach masowego przekazu ogłoszeń, oraz nie podejmował jakichkolwiek działań marketingowych dla tej działki.
3. Dla działki 2 Wnioskodawca nie wykonywał jakichkolwiek czynności nakładów w celu przygotowania działki do sprzedaży. Nie uzbrajał terenu tej działki, nie wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej działki, nie występował o wytyczanie dróg dojazdowych do tej działki, nie dzielił jako nieruchomości tej działki i nie działał w kierunku zmierzającym do zwiększenia wartości i atrakcyjności tej działki. Dla tej działki Wnioskodawca nie zamieszczał w środkach masowego przekazu ogłoszeń, oraz nie podejmował jakichkolwiek działań marketingowych dla tej działki.
1. Działkę 1 w okresie od 2 czerwca 2019 r. do 15 marca 2021 r. Wnioskodawca udostępnił z powodu przejścia na emeryturę rolniczą (a także złego stanu zdrowia i fizycznej niemożliwości uprawy pola) swojemu bratu, na podstawie umowy dzierżawy.
2. Działkę 3 w okresie od 2 czerwca 2019 r. do 15 marca 2021 r. Wnioskodawca udostępnił z powodu przejścia na emeryturę rolniczą (a także złego stanu zdrowia i fizycznej niemożliwości uprawy pola) swojemu bratu, na podstawie umowy dzierżawy.
3. Działkę 2 w okresie 2 czerwca 2019 r. do 15 marca 2021 r. Wnioskodawca udostępnił z powodu przejścia na emeryturę rolniczą (a także złego stanu zdrowia i fizycznej niemożliwości uprawy pola) swojemu bratu, na podstawie umowy dzierżawy.
4. Umowa dzierżawy z bratem Wnioskodawcy opiewała dla tych wszystkich trzech działek łącznie 1, 3 i 2 na kwotę 1 zł (słownie jeden złoty 00/100 zł) miesięcznie.
Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich, ani żadnych innych o zbliżonym charakterze.
1. Działka 1 – na moment sprzedaży objęta była miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikało że działka przeznaczona jest pod zabudowę.
2. Działka 3 – na moment sprzedaży objęta była miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikało że działka przeznaczona jest pod zabudowę.
3. Działka 2 – na moment sprzedaży objęta była miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikało że działka przeznaczona jest pod zabudowę.
1. Do momentu sprzedaży działki 1 Wnioskodawca nie występował o wydanie i nie została wydana Jemu decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
2. Do momentu sprzedaży działki 3 Wnioskodawca nie występował o wydanie i nie została wydana Jemu decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
3. Do momentu sprzedaży działki 2 Wnioskodawca nie występował o wydanie i nie została wydana Jemu decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
Nie jest wiadome Wnioskodawcy, aby ktokolwiek do momentu sprzedaży działek nr 1, 3 i 2 występował o wydanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i warunków zabudowy.
Odnośnie działki zabudowanej nr 3:
1. na działce nr 3 będącej przedmiotem sprzedaży znajdował się w momencie sprzedaży jeden budynek murowany o powierzchni 12 m², związany trwale z gruntem, pełniący funkcję budynku gospodarczego.
2. na działce nr 3 w momencie nabycia nie było żadnych budynków. Budynek ten wybudował w roku 2002 Wnioskodawca sposobem gospodarczym.
3. w związku z wybudowaniem na działce nr 3 budynku gospodarczego nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego.
4. budynek na działce nr 3 od momentu jego wybudowania do momentu sprzedaży wykorzystywany był wyłącznie do produkcji rolniczej (budynek gospodarczy).
5. na działce nr 3 doszło do pierwszego zasiedlenia budynku w roku 2002 z chwilą ukończenia jego budowy.
6. zasiedlenie budynku na działce nr 3 nastąpiło w roku 2002. Sprzedaż działki nr 3 wraz z budynkiem nastąpiła w roku 2021. Tak więc okres między pierwszym zasiedleniem a sprzedażą wyniósł ponad dwa lata.
7. po wybudowaniu na działce 3 budynku – do momentu jego sprzedaży – Wnioskodawca nie ponosił żadnych wydatków na przebudowę i ulepszenie budynku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.
8. budynek nigdy nie był udostępniany osobom trzecim na podstawie umów cywilno-prawnych, za wyjątkiem okresu dzierżawy w okresie od 2 czerwca 2019 r. do 15 marca 2021 r. bratu, na podstawie umowy dzierżawy.
9. budynek na działce nr 3 był wyłącznie wykorzystywany do działalności gospodarczej zwolnionej od podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54 poz. 553) sprzedaż działek nr 1 i 2 (niezabudowanych) jest zwolniona z opłaty podatku VAT?
Czy na podstawie art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) dotyczącego zmiany definicji pierwszego zasiedlenia, sprzedaż działki nr 3 (zabudowanej) jest zwolniona z opłaty podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. nr 54 poz. 553) Wnioskodawca uważa, że od sprzedaży działek 1 i 2 (niezabudowanych) powinna być zwolniona z opłaty podatku VAT.

Na podstawie art. 2 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 1520) dotyczącej zmiany definicji pierwszego zasiedlenia, Wnioskodawca uważa, że od sprzedaży działki 3 (zabudowanej) powinna być zwolniona z opłaty podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

zwolnienia z opodatkowania sprzedaży działek nr 1 i nr 2 – jest nieprawidłowe,
zwolnienia z opodatkowania dostawy działki nr 3 – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku, wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca mając uprawnienia rolnicze zakupił trzy działki rolne o numerach: 1, 3 i 2. Na tych działkach Wnioskodawca założył sad. W roku 2016 grunty powyższe przeznaczono na tereny obiektów produkcyjnych, magazynów, dróg wewnętrznych i zieleni izolacyjnej. 25 marca 2021 r. całość Wnioskodawca sprzedał miejscowemu małżeństwu. Transakcja została zawarta w Kancelarii. Całość transakcji została zawarta w jednym akcie notarialnym.

W marcu 2021 r. zgłosił się do Wnioskodawcy kupiec z zamiarem kupna tych trzech działek. Zarówno Wnioskodawca jak i kupujący nie korzystali z usług pośredników. Cały czas, tj. od założenia sadu Wnioskodawca był rolnikiem ryczałtowym i nie podejmował żadnych innych działalności gospodarczych, oraz nie był czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca nie podejmował działań wykraczających poza zakres zwykłego zarządu majątkiem własnym. Wnioskodawca nie starał się o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu. Wnioskodawca nie uzbrajał terenu, nie dzielił go na działki i nie wytyczał dróg wewnętrznych. Sprzedaż przez Wnioskodawcę działek jest sprzedażą okazjonalną i jednorazową i nie powinna być kwalifikowana jako prowadzenie handlowej działalności gospodarczej. Działki niezabudowane nr 1 i 2 będące przedmiotem zbycia były wykorzystywane tylko w ramach działalności rolniczej. Nabycie działek nie zostało wykonane w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Była to czynność zwolniona od podatku (nie został naliczony podatek VAT). Przy nabyciu działek nr 1, 3 i 2 nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Działki nr 1, 3 i 2 Wnioskodawca wykorzystywał wyłącznie do czynności zwolnionych od podatku VAT. Zainteresowany wykonuje działalność rolniczą. Podstawa prawna zwolnienia z podatku VAT – zwolnienie podmiotowe – związane z wielkością przychodów z działalności rolnej. Działki nr 1, 3 i 2 były wykorzystywane na potrzeby własne tzn. na potrzeby produkcji rolnej. Dla działek nr 1, 3 i 2 Wnioskodawca nie wykonywał jakichkolwiek czynności nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży. Nie uzbrajał terenu tych działek, nie wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla tych działek, nie występował o wytyczanie dróg dojazdowych dla tych działek, nie dzielił jako nieruchomości tych działek i nie działał w kierunku zmierzającym do zwiększenia wartości i atrakcyjności tych działek. Dla tych działek nie zamieszczał w środkach masowego przekazu ogłoszeń, oraz nie podejmował jakichkolwiek działań marketingowych dla tych działek. Działki nr 1, 3 i 2 w okresie od 2 czerwca 2019 r. do 15 marca 2021 r. Wnioskodawca udostępnił z powodu przejścia na emeryturę rolniczą (a także złego stanu zdrowia i fizycznej niemożliwości uprawy pola) swojemu bratu na podstawie umowy dzierżawy. Umowa dzierżawy z bratem Wnioskodawcy opiewała dla tych wszystkich trzech działek łącznie na kwotę 1 zł (słownie jeden złoty 00/100 zł) miesięcznie. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich, ani żadnych innych o zbliżonym charakterze. Działki nr 1, 3 i 2 – na moment sprzedaży objęte były miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikało, że działki przeznaczone są pod zabudowę. Do momentu sprzedaży działek nr 1, 3 i 2 Wnioskodawca nie występował o wydanie i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Nie jest wiadome Wnioskodawcy, aby ktokolwiek do momentu sprzedaży działek 1, 3 i 2 występował o wydanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i warunków zabudowy.

W pierwszej kolejności należy ustalić czy w stosunku do sprzedaży działek nr 1, nr 3 i 2 Wnioskodawca występował w charakterze podatnika.

Przez umowę dzierżawy – zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740 ze zm.), wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc, dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki.

W konsekwencji, dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w przypadku sprzedaży nieruchomości – działek nr 1, nr 3 i nr 2, Wnioskodawca nie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego.

Wydzierżawianie przez Wnioskodawcę przedmiotowych działek spowodowało, że utraciła one charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych nieruchomości powoduje, że były one wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

W niniejszej sprawie należy również odwołać się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), z którego wynika, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z ww. orzeczenia wynika również, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Wskazać należy, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W analizowanej sprawie Nieruchomość, która została sprzedana (3 działki) były przedmiotem odpłatnej umowy dzierżawy, co wskazuje na wykorzystywanie jej do celów działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, Wnioskodawca, dokonując sprzedaży Nieruchomości – działek nr 1, nr 3 i nr 2 nie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem prywatnym, nie było to bowiem typowe (zwykłe) rozporządzanie prawem własności.

W ocenie tut. Organu uznać należy, że podejmowane przez Wnioskodawcę działania oraz dokonane czynności wykluczają sprzedaż Nieruchomości o numerze 1, 3 i 2 w ramach zarządu swoim majątkiem prywatnym. Wobec powyższego, należy stwierdzić, że sprzedaż przez Zainteresowanego przedmiotowych Nieruchomości była dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca działał jako podatnik zdefiniowany w art. 15 ust. 1 ustawy. Z uwagi na powyższe, w tej konkretnej sytuacji nie można uznać, że przedmiotem dostawy był składnik majątku osobistego Zainteresowanego, a sprzedaż Nieruchomości stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem osobistym.

Podsumowując powyższe, w niniejszej sprawie występowały przesłanki wystarczające do uznania Wnioskodawcy za podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Wnioskodawca występował jako wydzierżawiający działki, czyli wykorzystywał je w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem analiza opisu sprawy oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że Sprzedający dokonując transakcji zbycia przedmiotowych Nieruchomości działek nr 1, nr 3 i nr 2 występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy), a powyższa czynność w świetle ustawy będzie traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów, zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem dostawa ww. Nieruchomości podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy sprzedaż działek niezabudowanych nr 1 i nr 2 była zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku. Zatem dla działek niezabudowanych nr 1 i nr 2 należy przeanalizować zwolnienia od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – w myśl art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741 ze zm.) reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Ponadto, stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z przedstawionych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania z ww. zwolnienia od podatku przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane. Przy czym – jak wyjaśniono wyżej – o tym, że dany teren jest terenem budowlanym przesądzają zapisy w planie zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy.

W analizowanym przypadku, na dzień sprzedaży działek nr 1 i 2 objęte były one miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym były przeznaczone pod zabudowę. Zatem przedmiotowe działki niezabudowane (nr 1 i nr 2) stanowiły teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy, co wyklucza dla dostawy tych działek zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zatem Nieruchomość niezabudowana obejmująca działki nr 1 i nr 2 będąca przedmiotem transakcji, była traktowana w myśl art. 2 pkt 33 ustawy jako teren budowlany, którego dostawa nie mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Skoro nie można było zastosować zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (tj. teren będzie miał charakter budowlany), to należy przeanalizować warunki do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

NSA w wyroku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że „zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok ETS z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje zatem, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Jak wskazano w opisie sprawy transakcja nabycia działek przez Wnioskodawcę była czynnością zwolnioną od podatku (nie został naliczony podatek VAT).

Zatem w momencie nabycia nieruchomości nie wystąpił podatek naliczony, który mógłby podlegać odliczeniu. Nie można tym samym uznać, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, skoro nabył ww. działki bez naliczenia podatku VAT.

Ponadto, jak wskazano w opisie sprawy przedmiotowe działki były przez Wnioskodawcę wydzierżawiane. Tym samym, działki te nie były wykorzystywane przez Zainteresowanego od momentu nabycia do momentu sprzedaży wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT.

Oznacza to, że nie zostały spełnione warunki do zastosowania zwolnienia dostawy działek nr 1 i 2 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Jak wskazano powyżej warunki do zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy muszą być spełnione łącznie.

Zatem, w świetle przywołanych przepisów i okoliczności sprawy należy stwierdzić, że dostawa działek niezabudowanych nie korzystała ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, w konsekwencji przedmiotowa transakcja była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, sprzedaż Nieruchomości – działek niezabudowanych nr 1 i nr 2, nie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także kwestii, czy sprzedaż działki nr 3 (zabudowanej) była zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Analiza opisu sprawy oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że Sprzedający dokonując transakcji zbycia przedmiotowej Nieruchomości działki nr 3 występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy), a powyższa czynność w świetle ustawy była traktowana jako odpłatna dostawa towarów, zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem dostawa ww. Nieruchomości podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jak wynika z powyższego przepisu, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich miało miejsce pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata.

Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika – bowiem w obydwu przypadku doszło do korzystania z budynku.

Należy przy tym wskazać, że jak wynika z art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Stosownie do art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwił podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W analizowanej sprawie Nieruchomość – działka nr 3 jest zabudowana budynkiem gospodarczym, który Wnioskodawca wybudował w roku 2005. Od momentu oddania budynku do używania pierwszemu użytkownikowi po jego wybudowaniu lub ewentualnym ulepszeniu do dnia sprzedaży tego obiektu upłynęło już więcej niż 2 lata. Ponadto Zainteresowany nie ponosił żadnych wydatków na przebudowę lub ulepszenie tego budynku.

Zatem, dla budynku usytuowanego na nieruchomości nr 3 spełnione były warunki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Ponadto, dostawa gruntu, na którym usytuowany jest budynek (czyli działki nr 3) korzystała ze zwolnienia, co wynika z treści art. 29a ust. 8 ustawy.

Podsumowując, dostawa działki nr 3 zabudowanej budynkiem gospodarczym korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Należy ponadto zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo należy wskazać, że analiza załączników dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem tut. Organ nie jest uprawniony do oceny załączników dołączonych do wniosku lub uzupełnienia, a niniejszą interpretację wydano jedynie w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin