Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.190.2021.2.BJ
z 16 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2021 r. (data wpływu 4 maja 2021 r.), uzupełnionym 14 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dokonana przez Wnioskodawcę zapłata równowartości sumy gwarancyjnej na rzecz gwaranta (ubezpieczyciela), wypłacona z tytułu rękojmi i mająca za zadanie pokrycie kosztów wykonawstwa zastępczego Zamawiającego, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 CIT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dokonana przez Wnioskodawcę zapłata równowartości sumy gwarancyjnej na rzecz gwaranta (ubezpieczyciela), wypłacona z tytułu rękojmi i mająca za zadanie pokrycie kosztów wykonawstwa zastępczego Zamawiającego, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 CIT.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 lipca 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.190.2021.1.BJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 14 lipca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) zawarła wraz z dwoma innymi podmiotami, tj. X S.A. oraz Y Sp. z o.o., umowę konsorcjum (dalej: „Konsorcjum”). Funkcję Lidera Konsorcjum objęła X S.A.

Celem Konsorcjum było wspólne przystąpienie do realizacji określonego zadania inwestycyjnego (robót budowlanych). Zadanie inwestycyjne realizowane było na podstawie kontraktu zawartego pomiędzy Konsorcjum a Miejskim Przedsiębiorstwem Wodociągów i Kanalizacji S.A. (Zamawiający) (dalej: „kontrakt”).

Należyte wykonanie kontraktu, w tym ewentualne roszczenie Zamawiającego o zwrot kosztów zastępczego wykonania robót zostało zabezpieczone gwarancją bankową wystawioną na rzecz Zamawiającego przez Lidera Konsorcjum.

Celem należytego wykonania kontraktu, Lider Konsorcjum zawarł ze Spółką umowę wykonawczą, która doprecyzowywała ustalony przez Konsorcjum podział rzeczowy koniecznych do wykonania robót (prac) i odpowiedzialność za ich wykonanie.

Należyte wykonanie umowy wykonawczej, w tym ewentualne roszczenie Lidera konsorcjum o zwrot kosztów zastępczego wykonania robót zostało zabezpieczone gwarancją ubezpieczeniową wystawioną na rzecz Lidera Konsorcjum przez Spółkę.

Zrealizowane w ramach kontraktu prace Konsorcjum (wykonawcy kontraktu) zostały udokumentowane odpowiednim Świadectwem Wykonania (robót), w którym określono, że Konsorcjum nie usunęło części zgłoszonych wad związanych z zakresem rzeczowym robót przypisanych Spółce.

Zakres czynności niezbędnych do wykonania celem usunięcia wad został jednak zinwentaryzowany i oszacowany, a Zamawiający postanowił o usunięciu wad we własnym zakresie lub przy wykorzystaniu zewnętrznego wykonawcy (zastępcze wykonanie).

Celem pokrycia kosztów wykonania zastępczego i usunięcia wad Zamawiający zażądał wypłaty całości sumy gwarancyjnej. W efekcie, Zamawiający skorzystał z gwarancji bankowej udzielonej przez Lidera Konsorcjum wskazując, że Konsorcjum nie wykonało swoich zobowiązań z tytułu rękojmi za wady lub gwarancji jakości. Na tej podstawie, następczo Lider Konsorcjum skorzystał z gwarancji ubezpieczeniowej udzielonej przez Spółkę. W odniesieniu do obu gwarancji, gwarant wypłacił świadczenie na rzecz beneficjenta oraz zgłosił regres do zobowiązanego. Spółka spełniła świadczenie regresowe na rzecz gwaranta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonana przez Wnioskodawcę zapłata równowartości sumy gwarancyjnej na rzecz gwaranta (ubezpieczyciela), wypłacona z tytułu rękojmi i mająca za zadanie pokrycie kosztów wykonawstwa zastępczego Zamawiającego, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonana przez niego zapłata równowartości sumy gwarancyjnej na rzecz gwaranta (ubezpieczyciela) może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 CIT.

Uzasadniając powyższe Wnioskodawca wskazuje co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wprost wymienionych w art. 16 ust. 1 CIT.

Za koszty uzyskania przychodu należy zatem uważać takie wydatki, których poniesienie przez podatnika było spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu (lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła) i które nie zostały wymienione w art. 15 ust. 1 CIT.

W katalogu włączeń wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu, w art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT znalazły się kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT stanowi więc wyjątek od wyrażonej w art. 15 ust. 1 CIT zasady ogólnej dotyczącej zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W doktrynie i orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się na tle art. 15 ust. 1 CIT, że wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli:

1. został poniesiony przez podatnika;
2. wydatek ma charakter definitywny;
3. został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tj. między wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ lub przynajmniej może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów - wydatek ten musi dać się ocenić jako niezbędny bądź przynajmniej pożyteczny w zakresie uzyskania przychodu;
4. wydatek ten, choćby pośrednio, ma związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
5. wydatek nie został enumeratywnie wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 CIT).
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie ww. przesłanki zostały spełnione.

Odnosząc się przy tym, w szczególności do ww. pkt c i d Wnioskodawca podkreśla, że realizacja określonych zadań inwestycyjnych (tu: w ramach Konsorcjum) stanowi podstawowy zakres prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a jednocześnie - w omawianym przypadku - udzielenie gwarancji było niezbędne dla celów realizacji umowy wykonawczej i tym samym kontraktu oraz decydowała o osiągnięciu przez Spółkę przychodów z tytułu realizacji odpowiedniej części zadania inwestycyjnego.

Odnosząc się do powyższego należy również zauważyć, iż realizacja tego rodzaju zadań inwestycyjnych (robót budowlanych) z samej swojej specyfiki wiąże się z koniecznością wykonywania różnorodnych prac na dużą skalę, niejednokrotnie przy współpracy wielu podmiotów, co implikuje zwiększone ryzyko pojawienia się wad i usterek.

Należy więc stwierdzić, że pojawianie się usterek stanowi normalny element działalności w zakresie robót budowlanych, a ich usuwanie jest nieodzowną częścią działalności podmiotów realizujących roboty budowlane (tu: Spółki), podobnie jak udzielenie gwarancji jakości lub rękojmi za wady, czy składania innego rodzaju zabezpieczeń jak np. kaucje gwarancyjne.

Na tle powyższego, wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z usuwaniem ujawnionych wad i usterek, bezsprzecznie pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, z której Spółka czerpie przychód, polegającą na wykonywaniu robót budowlanych (tu: określonej części zadania inwestycyjnego).

Jednocześnie, skoro strony kontraktu postanowiły, że w przypadku stwierdzonych wad zgłoszonych w okresie rękojmi i gwarancji, Zamawiający jest uprawniony do samodzielnego usunięcia tych wad, tj. zlecenia usunięcia wad innemu podmiotowi w ramach wykonawstwa zastępczego (i analogiczne postanowienia zostały przyjęte w umowie wykonawczej dotyczącej realizacji części zadania inwestycyjnego przyporządkowanego Spółce) to stwierdzić, że koszty wykonawstwa zastępczego to koszty, które Spółka musiałaby ponieść, gdyby samodzielnie wykonywała prace związane z naprawą wad.

Na tle powyższego, podkreślenia wymaga również fakt, że pokrycie przez Wnioskodawcę opisanych w niniejszym wniosku kosztów wykonania zastępczego (tu: w ramach gwarancji jakości lub rękojmi za wady) nie podlega dyspozycji ww. art. 16 ust. 1 CIT, w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT.

Zgodnie bowiem z dyspozycją przepisu art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT, kosztem uzyskania przychodów nie będą wyłącznie kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów,
2. wad wykonanych robót i usług,
3. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
4. zwłoki w usunięciu wad towarów,
5. zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług.
   
   

W konsekwencji należy przyjąć, że art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT, stanowiąc wyjątek od zasady określonej w art. 15 ust. 1 tej ustawy winien być interpretowany ściśle, to jest powinien być rozumiany jako przepis wyłączający możność uznania za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań wskazanych expressis verbis w art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT.

W piśmiennictwie podkreśla się, że przepis ten dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót albo usług będących przedmiotem działalności gospodarczej, a zatem wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych. Nie chodzi jednak o każdą wadę.

Błędem jest kwalifikowanie do art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT wszelkich kar umownych i odszkodowań, zamiast jak wynika z tego przepisu kar umownych i odszkodowań ze ściśle określonych tytułów.

Przyjęcie poglądu, że kara umowna lub odszkodowanie ze swej istoty nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, czyniłoby regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT zbędną.

Należy zatem uznać, że kary umowne i odszkodowania z innych niż powyższe tytułów mogą być zaliczane do kosztów podatkowych, pod warunkiem spełnienia przesłanek zawartych w art. 15 ust. 1 CIT.

Powyższe twierdzenie jest ściśle związane z uznaniem, iż wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT nie obejmuje wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego niż wskazane w tym przepisie.

Okoliczność taka występuje właśnie w niniejszej sprawie, co ma kluczowe znaczenie.

Odnosząc się do zagadnienia kary umownej oraz odszkodowania wskazać należy, że pojęcia te nie zostały wprost uregulowane w przepisach ustawy o CIT, a co za tym idzie zasadnym jest odwołanie się do regulacji ujętych w kodeksie cywilnym (ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, dalej: „k.c.").

Ogólna zasada wyrażona w art. 471 k.c., stanowi, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik jest odpowiedzialny jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonuje, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza.

Zgodnie z przepisem art. 483 § 1 k.c., można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Z kolei art. 415 k.c. stanowi, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Jest to podstawowa regulacja, z której wywodzone jest prawo do żądania odszkodowania.

Z powyższego wynika zatem jednoznacznie, iż wypłata odszkodowania jest ściśle związana z powstaniem szkody, a przy tym szkoda taka musi być skonkretyzowana i rzeczywista. Nie ma bowiem mowy o odpowiedzialności odszkodowawczej, jeżeli szkoda ta jest jedynie potencjalna i nie jest możliwe określenie jej rozmiarów.

Jednocześnie jak wskazuje wykładnia ww. przepisów odpowiedzialność odszkodowawcza może być związana z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania umownego, jednak samo niewykonanie lub nienależyte wykonanie nie rodzi jeszcze zobowiązania odszkodowawczego. Kluczowe jest bowiem aby właśnie z tego niewykonania lub nienależytego wykonania umowy powstała określona szkoda.

Pojęcie odszkodowania (jak i kary umownej) należy więc wyraźnie odróżnić od pojęcia gwarancji zabezpieczającej należyte wykonanie umowy - robót budowlanych, czy też rękojmi za wady tych robót.

W zakresie wad robót budowlanych wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 656 § 1 k.c. do skutków opóźnienia się przez wykonawcę z rozpoczęciem robót lub wykończeniem obiektu albo wykonywania przez wykonawcę robót w sposób wadliwy lub sprzeczny z umową, do rękojmi za wady wykonanego obiektu, jak również do uprawnienia inwestora do odstąpienia od umowy przed ukończeniem obiektu stosuje się odpowiednio przepisy o umowie o dzieło.

Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 638 § 1 zd. pierwsze k.c. do odpowiedzialności za wady dzieła stosuje się odpowiednio przepisy o rękojmi przy sprzedaży. Ponadto, jeżeli zamawiającemu została udzielona gwarancja na wykonane dzieło, zastosowanie znajdują również przepisy o gwarancji przy sprzedaży.

Stosownie do treści przepisu art. 556 k.c. sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia). Wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. Jeżeli zatem dzieło ma wady, zamawiający może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, chyba że przyjmujący zamówienie niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla zamawiającego wymieni dzieło wadliwe na wolne od wad albo wadę usunie. Zamawiający może również żądać wymiany dzieła na wolne od wad albo usunięcia wady.

Natomiast, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu (art. 577 § 1 k.c.).

Zgodnie z treścią przepisu art. 577 § 3 k.c. jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów wynika zatem, że w przypadku, gdy roboty budowlane zostały wykonane wadliwie, na wykonawcy ciąży [m.in.] obowiązek usunięcia tych wad. Z taką sytuacją mamy właśnie do czynienia w zakresie w jakim Konsorcjum (w tym Spółka) zobowiązane było do usunięcia wad.

Omawiane usunięcie wad stanowi jednak o dokonaniu napraw gwarancyjnych, które w żadnym wypadku nie zostały wprost wskazane w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 CIT.

Jednocześnie fakt, iż naprawy gwarancyjne nie są wykonywane przez Spółkę, tylko w ramach wykonawstwa zastępczego, nie ma znaczenia. Spółka bowiem wciąż obciążona jest (tu: w ramach udzielonej gwarancji) kosztami takiego wykonawstwa zastępczego tak jak samodzielnie dokonywała omawianych napraw.

Istotą wykonania zastępczego jest bowiem podjęcie przez wierzyciela (tu: Zmawiającego) czynności zmierzających do wykonania zobowiązania zgodnie z jego treścią, czyli zaspokojenie interesu wierzyciela w wypadku, gdy dłużnik (tu: Spółka) we wskazanym terminie nie spełnia świadczenia, do którego jest zobowiązany (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 2000 r., sygn. akt III CKN 441/00). Z chwilą wykonania czynności zastępczych zobowiązanie dłużnika do spełnienia świadczenia przekształca się w obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez wierzyciela. Roszczenie to ogranicza się tylko do kosztów uzasadnionych, czyli koniecznych (W. Popiołek (w:) Kodeks..., s. 65; T. Wiśniewski (w:) Komentarz..., s. 536).

Niezależnie od obowiązku pokrycia kosztu czynności zastępczej lub kosztów usunięcia tego, co wbrew zobowiązaniu zostało uczynione, dłużnika obciąża także stosowny obowiązek odszkodowawczy. Roszczenie o zwrot kosztów wykonania zastępczego i roszczenie o naprawienie szkody na gruncie prawa cywilnego pozostają zatem od siebie niezależne. Stanowią odrębne instytucje.

Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 480 § 1 k.c. w razie zwłoki dłużnika w wykonaniu zobowiązania czynienia, wierzyciel może, zachowując roszczenie o naprawienie szkody, żądać upoważnienia przez sąd do wykonania czynności na koszt dłużnika. W zaistniałym stanie faktycznym upoważnienie do wykonania czynności na koszt Spółki wynikało zaś z zawartych umów (kontraktu i umowy wykonawczej).

Zatem wykonanie zastępcze nie stanowi z samej swej istoty ani kary umownej ani odszkodowania, lecz wyłącznie zobowiązanie do naprawienia wad przedmiotu umowy.

W konsekwencji nie sposób przyporządkować wydatków poniesionych w celu pokrycia kosztów wykonania zastępczego do żadnej z kategorii kosztów wymienionych w art. 16 CIT, w tym zwłaszcza 16 ust. 1 pkt 22 CIT.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do zaliczenia w poczet kosztów podatkowych dokonanej przez siebie zapłaty równowartości sumy gwarancyjnej odzwierciedlającej koszty wykonawstwa zastępczego napraw gwarancyjnych (usunięcia wad), które Spółka musiałaby ponieść, aby samodzielnie dokonała odpowiednich prac naprawczych w ramach gwarancji jakości i rękojmi.

W szczególności, że - jak już wspomniano - zarówno samo udzielenie gwarancji jak i powstawanie wad, a w konsekwencji konieczność ich naprawy jest nieodzownym elementem działalności gospodarczej w zakresie realizacji robót budowlanych i bezsprzecznie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i osiąganymi przychodami.

Prezentowane tutaj stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają także [m.in.] następujące stanowiska interpretacyjne:

• Dyrektora Izby skarbowej w Warszawie z dnia 17 grudnia 2014 r., Znak: IPPB3/423-1114/14-2/GJ,
• Dyrektora Izby skarbowej w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2016 r., Znak: IPPB6/4510-400/16-2/AP,
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 marca 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.4.2019.2.AZE,
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 lutego 2021 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.469.2020.1.J.
  
  

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości zajętego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.