Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
114-KDIP1-3.4012.348.2021.1.KK
z 23 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 21 maja 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 24 maja 2021 r.) uzupełnionym pismem z 25 maja 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 25 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej w trybie postępowania egzekucyjnego (GKm 63/19) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z 25 maja 2021 r. (data wpływu drogą elektroniczną e-PUAP 25 maja 2021 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej w trybie postępowania egzekucyjnego (GKm 63/19).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest niezabudowana nieruchomość gruntowa (grunty orne) dz. ew. 1 obrębu (…) o pow. 0,0544 ha, RIVb o pow. 0,3117 ha, RV o pow. 0,0627, o łącznej powierzchni 0,4288 ha, położonej: (…), dla której Sąd Rejonowy w (…) prowadzi księgę wieczystą o numerze (…), stanowiącej własność dłużnej Spółki (…) z siedzibą w (…), NIP (…), REGON: (…), KRS: (…).

Dłużna Spółka (…) z siedzibą w (…), pomimo wezwania dokonanego przez komornika, nie złożyła oświadczenia czy jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) w świetle art. 15-17 w zw. z art. 106c i 106i ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Spółka nie podejmuje żadnej korespondencji kierowanej przez organ egzekucyjny na adres rejestrowy(aktualny we wszystkich dostępnych rejestrach). Dłużna Spółka zarejestrowana została 15 lipca 2005 r. Spółka nie znajduje się w upadłości. Z księgi wieczystej (…) wynika, iż dłużna Spółka nabyła nieruchomość w dniu 7 lipca 2010 r. Z aktu notarialnego (załączonego do księgi wieczystej) z dnia 7 lipca 2010 r. Repertorium (…), sporządzonego przed notariuszem B. J., w kancelarii notarialnej w (…) przy ul. (…), wynika natomiast, iż dłużna Spółka nabyła przedmiotową nieruchomość od osoby fizycznej tj. od Pana T. B., którego pełnomocnikiem był Pan J. B. Z umowy sprzedaży wynika, że nieruchomość stanowiła składnik majątku osobistego T. B., który z żoną umów małżeńskich rozszerzających nie zawierał. T. B. nieruchomość nabył od osób fizycznych. Dłużna Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT i prowadzi działalność deweloperską.

Nieruchomość usytuowana jest na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy (…) - Obszar I, obejmujący część wsi (…)i (…), zatwierdzony Uchwałą Rady Gminy (…) z dnia 31 lipca 2008 r. Teren tego obszaru oznaczony jest w planie symbolem 7UP. Przeznaczenie podstawowe - usługi (w tym budynki biurowe), produkcja, przetwórstwo przemysłowe i rzemieślnicze, budownictwo, handel detaliczny i ekspozycyjny o powierzchni sprzedaży nie większej niż 2000 m2, handel hurtowy, hotele i restauracje, transport, gospodarka magazynowa, usługi poczty i telekomunikacji, administracja, pośrednictwo finansowe, obsługa techniczna i naprawa pojazdów mechanicznych, sprzedaż paliw do pojazdów. Przeznaczenie uzupełniające: garaże i budynki gospodarcze (wolnostojące, wybudowane lub dobudowane), obiekty małej architektury, urządzenia budowlane, urządzenia infrastruktury technicznej, zieleń urządzona, urządzenia ochrony środowiska, obiekty i urządzenia niezbędne ze względów technologicznych, socjalnych, przeciwpożarowych dla potrzeb działki lub potrzeb lokalnych. Przeznaczenie dopuszczalne: pomieszczenia o charakterze służbowym lub socjalnym, bez wydzielania odrębnej działki. Zakazano: lokowania szpitali, domów opieki społecznej lub budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, lokalizacji nowej zabudowy mieszkaniowej i adoptowania innych budynków na cele mieszkalne - jeżeli na działce znajduje się już budynek mieszkalny, obiektów handlowych o powierzchni powyżej 2000 m2- lokalizacji nowej zabudowy zagrodowej, powierzchni biologicznej czynnej - 20%. Dopuszcza się maksymalną wysokość zabudowy do 3 kondygnacji nadziemnych i nie więcej niż 12 m do kalenicy dachu budynków mieszkalnych, do 5 kondygnacji nadziemnych dla magazynów, budynków usługowych, budynków biurowych lub produkcyjnych, do 2 kondygnacji nadziemnych - nie więcej niż 10 m dla garaży i budynków gospodarczych.

Działka położona jest częściowo w korytarzu napowietrznej linii elektroenergetycznej 15 KV i jej jednego słupa. Nieruchomość zlokalizowana jest w południowo-zachodniej części gminy (…), we wsi (…), blisko drogi krajowej nr 7. Nieruchomość usytuowana jest w bezpośrednim sąsiedztwie terenów niezabudowanych. Teren działki ma kształt regularny, zbliżony do trapezu o wymiarach ok. 16 m x 268 m x 280 m. Działka jest niezabudowana, teren nieogrodzony, porośnięty trawą i chwastami. Na terenie działki przy północno-zachodniej granicy w odległości ok. 185 m od drogi dojazdowej, położony jest słup elektroenergetyczny z linią elektroenergetyczną napowietrzną 15 KV, przebiegającą w poprzek działki. Słup elektroenergetyczny z linią elektroenergetyczną napowietrzną, znajdujący się na działce nr 1, należy do przedsiębiorstwa budowlanego i nie stanowi własności Dłużnika. Przedmiotowa działka znajduje się w dalszym zasięgu miejskiej instalacji elektroenergetycznej, kanalizacyjnej i gazowej. Posiada ona dostęp do drogi publicznej.

Komornik nie ma wiedzy, czy dłużnej spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości lub do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego. Organ egzekucyjny nie posiada wiedzy czy dla nieruchomości została wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Komornik nie ma wiedzy, przez jaki okres dłużna Spółka wykorzystywała nieruchomość. Organ egzekucyjny nie posiada żadnych informacji na temat jakichkolwiek prac modernizacyjnych oraz poniesionych nakładów przez dłużną Spółkę po zakupie przedmiotowej nieruchomości gruntowej. Komornik nie ma wiedzy, czy nieruchomość jest przedmiotem najmu. Komornik nie posiada ww. informacji dla pełnej i prawidłowej oceny, czy przedmiotowa nieruchomość będzie podlegała opodatkowaniu VAT i w jakiej wysokości. Brak informacji wynika z tego, że wszelkie podjęte przez komornika czynności nie umożliwiły uzyskania wszystkich niezbędnych informacji, co wynika z braku jakiegokolwiek kontaktu z przedstawicielami czy udziałowcami dłużnej Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż licytacyjna zajętej nieruchomości podlega opodatkowaniu VAT, a jeśli tak to w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w (…), nie posiada specjalistycznej wiedzy w zakresie podatku VAT, uważa, że od sprzedaży ww. nieruchomości należy odprowadzić podatek VAT, z uwagi na fakt, iż nieruchomość nabyta została przez spółkę prawa handlowego, która jest podatnikiem podatku VAT (od osoby fizycznej, u której nieruchomość ta wchodziła w skład majątku osobistego) i nieruchomość ta przeznaczona jest pod zabudowę zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego. Przedmiotowa nieruchomość, jako nieruchomość niezabudowana jest objęta ww. planem zagospodarowania przestrzennego, w którym przewidziano przeznaczenie jej pod zabudowę. Dostawa takiej nieruchomości podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku od towarów i usług. W takim przypadku sprzedaż ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W myśl bowiem art. 2 pkt 4 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają temu podatkowi czynności cywilnoprawne w zakresie w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Z uwagi na powyższe, organ egzekucyjny prosi o dokonanie fachowej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1438 ze zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści wskazanego wyżej przepisu wynika zatem, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Należy zauważyć, że przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów nieruchomość, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej, należy stwierdzić, że dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który będzie działał w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo, odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik - właściciel danej nieruchomości - jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem egzekucji komorniczej jest nieruchomość niezabudowana o nr 1. Dłużna Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT i prowadzi działalność deweloperską. Spółka nabyła nieruchomość w dniu 7 lipca 2010 r. od osoby fizycznej.

Nieruchomość usytuowana jest na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Teren tego obszaru oznaczony jest w planie symbolem 7UP. Przeznaczenie podstawowe- usługi (w tym budynki biurowe), produkcja, przetwórstwo przemysłowe i rzemieślnicze, budownictwo, handel detaliczny i ekspozycyjny o powierzchni sprzedaży nie większej niż 2000 m2, handel hurtowy, hotele i restauracje, transport, gospodarka magazynowa, usługi poczty i telekomunikacji, administracja, pośrednictwo finansowe, obsługa techniczna i naprawa pojazdów mechanicznych, sprzedaż paliw do pojazdów.

Działka jest niezabudowana, teren nieogrodzony, porośnięty trawą i chwastami. Na terenie działki położony jest słup energetyczny z linią elektroenergetyczną napowietrzną 15 KV, przebiegającą w poprzek działki. Słup energetyczny z linią elektroenergetyczną napowietrzną, znajdujący się na działce nr 1 należy do przedsiębiorstwa budowlanego i nie stanowi własności Dłużnika.

Komornik nie ma wiedzy, czy dłużnej spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości lub do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego.

Wnioskodawczyni nie ma wiedzy, czy nieruchomość jest przedmiotem najmu.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawczyni sprowadzają się do ustalenia, czy sprzedaż nieruchomości niezabudowanej w drodze licytacji komorniczej będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Aby ustalić, czy Wnioskodawczyni, jako Komornik Sądowy, będzie zobowiązany do opodatkowania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, należy dokonać analizy, czy Dłużnik w okolicznościach opisanych we wniosku będzie podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W analizowanej sprawie, planowana przez Komornika sprzedaż nieruchomości należącej do Spółki (Dłużnika) stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego w ramach transakcji sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w trybie licytacji komorniczej, Dłużnik wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Czynność ta zatem będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Podkreślić jednak należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższego przepisu należy przyjąć, że opodatkowane są te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Z kolei w art. 2 pkt 33 ustawy, ustawodawca wskazał, że przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741 ze zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza ww. plan miejscowy, wskazując czy teren jest budowlany, czy też szerzej – przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu należy wskazać, że zawartego w art. 7 ust. 1 ustawy wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów”, akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Jak wynika z opisu sprawy Dłużnik nie posiada władztwa ekonomicznego w odniesieniu do słupa energetycznego z linią elektroenergetyczną posadowionego na Nieruchomości, więc nie sposób przyjąć, że Dłużnik dokona dostawy ww. naniesienia na zbywalnym gruncie. W świetle rozwiązań przyjętych w ustawie o podatku od towarów i usług, w ramach transakcji sprzedaży działki nr 1 nie wystąpi dostawa towaru jakim jest słup energetyczny, którego właścicielem jest inny podmiot gospodarczy, a nie Dłużnik.

Wobec tak przedstawionego opisu oraz obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro znajdujące się na nieruchomości naniesienie w postaci słupa energetycznego nie stanowi własności Dłużnika, to nie sposób przyjąć, że dokona On dostawy gruntu wraz z tym naniesieniem. Tak więc, w przypadku planowanej transakcji sprzedaży, przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt.

Tym samym sprzedaż działki nr 1, dla której obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, wg którego przeznaczona jest pod tereny usług (w tym budynki biurowe), produkcji, przetwórstwa przemysłowego i rzemieślniczego, budownictwo, handel detaliczny i ekspozycyjny o powierzchni sprzedaży nie większej niż 2000 m2, handel hurtowy, hotele i restauracje, transport, gospodarka magazynowa, usługi poczty i telekomunikacji, administracja, pośrednictwo finansowe, obsługa techniczna i naprawa pojazdów mechanicznych, sprzedaż paliw do pojazdów, spełnia definicję terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. W rezultacie, jej sprzedaż w drodze licytacji nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W przypadku braku możliwości zastosowania zwolnienia dla sprzedaży powyższej działki na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia dla dostawy tych części gruntu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z opisem sprawy Dłużnik nabył przedmiotową Nieruchomość w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Dłużnik - Spółka z o.o. prowadzi działalność deweloperską, która to działalność nie podlega zwolnieniu z podatku VAT. Z opisu sprawy nie wynika, aby działka w jakikolwiek sposób była wykorzystywana, jest porośnięta trawą i chwastami.

Zatem z wniosku nie wynika, aby Dłużnik wykorzystywał ww. Nieruchomość wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Tym samym, nie jest spełniony jeden z warunków zwolnienia zawarty w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Skoro do ww. transakcji nie znajdzie zastosowania zwolnienie z podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy oraz z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, to opisana we wniosku transakcja sprzedaży w drodze licytacji publicznej działki nr 1 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z zastosowaniem właściwej stawki.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że kwestia ustalenia wysokości stawki podatku VAT dla dostawy towarów lub świadczenia usług od dnia 1 lipca 2020 r. może być rozstrzygnięta tylko w ramach wydania wiążącej informacji stawkowej określonej w art. 42a ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.