Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDSB1-1.4019.157.2021.3.WF
z 17 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że Państwa stanowisko przedstawione we wniosku z 27 maja 2021 r. (data wpływu) uzupełnionym pismem z 23 lipca 2021 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie:

• braku obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych przez podmiot prowadzący sprzedaż detaliczną i hurtową napojów nabytych od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju – jest prawidłowe,
• braku obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych dotyczącej sprzedaży w 2021 r. napojów nabytych przed 1 stycznia 2021 r. (zapasy magazynowe) od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

27 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie opłaty od środków spożywczych.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 19 lipca 2021 r. znak 0111-KDSB1-1.4019.157.2021.1.WF wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełnili Państwo pismem z dnia 23 lipca 2021 r.

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawili Państwo następujący stan faktyczny.

Firma prowadzi działalność gospodarczą - handel wyrobami alkoholowymi oraz napojami. Firma prowadzi zarówno handel hurtowy jak i detaliczny. Sprzedaż detaliczna napojów jest dokonywana do różnych odbiorców, w tym do: osób fizycznych oraz przedsiębiorców na własne potrzeby (czyli do konsumentów) oraz do sklepów i innych podmiotów w celu dalszej sprzedaży. Firma kupuje towar bezpośrednio u producentów lub od innych podmiotów zajmujących się dystrybucją napojów.

Wniosek doprecyzowali Państwo o następujące informacje:

Napoje będące przedmiotem wniosku są ujęte w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32, 10.89 lub w dziale 11 oraz w ich składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym. Te substancje to: cukry będące monosacharydami lub disacharydami oraz środki spożywcze zawierające te substancje oraz substancje słodzące, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późniejszymi zmianami) oraz kofeina i tauryna.

Napoje będące na stanie magazynowym na dzień 31.12.2020 r. zostały nabyte od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania doprecyzowane w uzupełnieniu.

1. Czy, w związku z wprowadzeniem od 1 stycznia 2021 r. opłaty od środków spożywczych, zwanej też dalej „opłatą cukrową”, Firma ma obowiązek naliczania i odprowadzania opłaty cukrowej ?
2. Czy Firma ma obowiązek zapłaty opłaty od środków spożywczych dokonując w 2021 roku sprzedaży napojów zakupionych i znajdujących się na stanie magazynu w 2020 roku ?
   
   

W uzupełnieniu potwierdzili Państwo, że pytania dotyczą obowiązku zapłaty opłaty od napojów, o których mowa w art. 12b ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym.

Państwa zdaniem.

Ad. 1: W związku z prowadzeniem przez Firmę zarówno sprzedaży hurtowej jak i detalicznej, Firma nie ma obowiązku zapłaty opłaty cukrowej; obowiązek taki spoczywa na dostawcach dostarczających Firmie napoje objęte opłatą.

Ad. 2: Firma nie ma obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych dokonując w 2021 roku sprzedaży napojów zakupionych i znajdujących się na stanie magazynu w 2020 roku.

Uzasadnienie stanowiska:

Ad. 1. Na podstawie znowelizowanych przepisów ustawy z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (tekst jednolity: Dz.U. z 2021r. poz. 183), dalej zwanej ustawą o zdrowiu publicznym lub u.z.p., wprowadzony został nowy rodzaj opłaty - opłata od środków spożywczych, zwana też dalej „opłatą cukrową”. Zasady naliczania opłaty od środków spożywczych określone zostały w przepisach rozdziału 3a ustawy o zdrowiu publicznym. Na podstawie art. 12a ust. 1 u.z.p. opłacie cukrowej podlega wprowadzenie na rynek krajowy towarów wskazanych w tym przepisie. Przepisem art. 12a ust. 2 u.z.p. wskazano, że przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 u.z.p., „rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1 u.z.p., do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.” Zgodnie z cytowanym powyżej art. 12d ust. 1 u.z.p., „obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej: 1) podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju; 2) zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego”. Jak stanowi zaś art. 12e ust. 3 u.z.p obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą. Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne, należy stwierdzić, że w analizowanym stanie faktycznym Firma nie jest zobowiązana do naliczenia opłaty cukrowej od towarów sprzedawanych przez Firmę. Opłata cukrowa, jak podnoszone jest słusznie w piśmiennictwie, jest opłatą jednofazową, tj. pobieraną na jednym etapie obrotu. Oznacza to, że jeśli obowiązek poboru opłaty pojawił się na jednym z etapów obrotu, to nie występuje ponownie na kolejnym etapie obrotu (por. R.Kowalski i M.Pogoński, Odpowiedzi na pytania dot. u.z.p., nr QA 1658742 i QA 1638164, Lex Omega). Jak wynika jasno z treści art. 12e ust. 3 u.z.p. obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1 u.z.p., podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą. Oznacza to, że opłatę cukrową winien uiścić podmiot, który sprzedaje napoje Firmie. Z przepisu art. 12d ust. 1 u.z.p. wynika, że przesłanką, z którą wiąże się obowiązek uiszczenia opłaty cukrowej jest fakt sprzedaży napojów do punktów sprzedaży detalicznej. Fakt prowadzenia sprzedaży detalicznej przez Firmę nie stanowi jednak samodzielnej podstawy do nałożenia na Firmę takiego obowiązku, gdyż zgodnie z ww. przepisem obowiązek ten dotyczy tylko sytuacji sprzedaży detalicznej przez producenta, importera bądź pomiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Firma nie jest podmiotem, o jakim mowa powyżej w art. 12d ust. 1 u.z.p., (nie wprowadza towaru na rynek) a mając też na uwadze treść art. 12e ust. 3 u.z.p. należy uznać, że Firma nie ma obowiązku uiszczania opłaty cukrowej.

Ad. 2. Jak wspomniano powyżej, zgodnie z przepisem art. 12e ust. 3 u.z.p. obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1 u.z.p., podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą. Przepis powyższy, jak i pozostałe przepisy wprowadzające i regulujące opłatę od środków spożywczych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2021 r. Firma posiadała w tym dniu towary podlegające opłacie cukrowej, ale zakupione w 2020 roku i dokonuje ich sprzedaży w 2021 roku. Nowela z dnia 14 lutego 2020r. do ustawy o zdrowiu publicznym nie zawierała przepisów przejściowych, regulujących kwestie objęte m.in. niniejszym pytaniem. W ocenie Firmy także w tym przypadku Firma nie ma obowiązku odprowadzania opłaty cukrowej. Firma nie jest bowiem podmiotem wprowadzającym towar na rynek, o jakim mowa w art. 12a ust. 1 u.z.p. w zw. z art. 12a ust. 2 i art. 12d ust. 1 u.z.p. Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że podstawą zasadą każdego systemu prawa jest niedziałanie prawa wstecz. W orzecznictwie sądowym wielokrotnie zwracano uwagę, że skutki zdarzenia prawnego ocenia się według przepisów prawa materialnego obowiązującego w chwili, gdy dane zdarzenie nastąpiło i zasada ta (tempus regit actum) ma charakter podstawowej reguły prawa intertemporalnego. Przyjmuje się nawet, że zasadę tę należy domniemywać w razie braku przepisów odnoszących się do zagadnień międzyczasowych (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 września 2012r., III CZP 45/12 i inne cyt. w uchwale). „Zasada państwa prawnego wymaga, by zmiana prawa dotychczas obowiązującego, która pociąga za sobą niekorzystne skutki dla sytuacji prawnej podmiotów, dokonywana była zasadniczo z zastosowaniem techniki przepisów przejściowych, a co najmniej odpowiedniego vacatio legis”. Na bezpośrednie działanie ustawy nowej do zdarzeń mających miejsce przed jej wejściem w życie ustawodawca może się zdecydować wyjątkowo, tylko w sytuacji gdy przemawia za tym ważny interes publiczny (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 2 marca 1993r., K 9/92). Skoro więc ustawodawca nie skorzystał z możliwości uregulowania przedmiotowej kwestii w przepisach przejściowych, to należy uznać, że przepisy noweli z 14 lutego 2020r. mogą mieć zastosowanie wyłącznie do zdarzeń zaistniałych po jej wejściu w życie tj. po 1 stycznia 2021r. W świetle powyższego, z uwagi na brak przepisów przejściowych oraz podnoszone powyżej argumenty, przepisy noweli wprowadzającej tzw. opłatę cukrową należy stosować wyłącznie do towarów, które zostały nabyte przez Firmę w 2021 r., a napoje, które Firma zakupiła i posiadała na stanie magazynowym w 2020 r., nie podlegają opłacie cukrowej. W uzupełnieniu powyższego należy dodać, że podobne stanowisko zajął też Minister Zdrowia w przesyłanych interpretacjach (por. m.in. pismo znak: ZPN.611.55.2021 z 23 lutego 2021r. skierowane do Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców).

W świetle obowiązującego stanu prawnego Państwa stanowisko w sprawie przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• braku obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych przez podmiot prowadzący sprzedaż detaliczną i hurtową napojów nabytych od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju – jest prawidłowe,
• braku obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych dotyczącej sprzedaży w 2021 r. napojów nabytych przed 1 stycznia 2021 r. (zapasy magazynowe) od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju – jest prawidłowe.
  
  

Stosownie do art. 12a ust. 1 ustawy z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2021 r., poz. 183, ze zm.), zwanej dalej ustawą, wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

1. cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.),
2. kofeiny lub tauryny

-podlega opłacie, zwanej dalej "opłatą".

Z kolei art. 12a ust. 2 ustawy, stanowi iż przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w ust. 1, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.

Jednocześnie zgodnie z art. 12a ust. 3 ustawy przez sprzedaż detaliczną, o której mowa w ust. 2, rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),
2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r.

o prawach konsumenta

-także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

W myśl z art. 12b ust. 1 ustawy za napój, o którym mowa w art. 12a ust. 1, uważa się wyrób

w postaci napoju oraz syrop będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11, w którego składzie znajduje

się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie.

Zgodnie z art. 12d ust. 1 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej:

1. podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju;
2. zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.
   
   

Obowiązek zapłaty opłaty powstaje, w myśl art. 12e ust. 1 ustawy, z dniem wprowadzenia na rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 12e ust. 3 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

Stosownie do art. 12e ust. 4 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 3, pozostałe podmioty wprowadzające na rynek napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, za których wprowadzenie została zapłacona opłata, nie uwzględniają tych napojów w informacji, o której mowa w art. 12g ust. 1 pkt 1.

Obowiązek zapłaty opłaty powstaje, w myśl art. 12e ust. 1 ustawy, z dniem wprowadzenia na rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że prowadzicie Państwo działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego jak i hurtowego napojów. Napoje będące przedmiotem wniosku są ujęte w klasach 10.32, 10.89 lub w dziale 11 PKWiU. Prowadzicie Państwo sprzedaż do różnych podmiotów w tym do osób fizycznych oraz przedsiębiorców na własne potrzeby (czyli do konsumentów) oraz do sklepów i innych podmiotów w celu dalszej sprzedaży.

Ponadto na stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r. posiadaliście Państwo napoje, o których mowa w art. 12b ust. 1 ustawy, które będziecie Państwo sprzedawać w 2021 r.

Napoje będące na stanie magazynowym na dzień 31.12.2020 r. zostały nabyte od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju.

Państwa wątpliwość budzi to, czy jako podmiot prowadzący jednocześnie sprzedaż detaliczną i hurtową, będziecie zobowiązani do uiszczania opłaty od środków spożywczych od sprzedawanych napojów.

We własnym stanowisku podnosicie Państwo, że w związku z prowadzeniem zarówno sprzedaży hurtowej jak i detalicznej, nie macie obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych; obowiązek taki spoczywa na Państwa dostawcach.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że prowadzicie Państwo jednocześnie sprzedaż detaliczną i hurtową napojów nabytych od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju, nie będziecie Państwo zobowiązani do zapłaty opłaty, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy.

W związku z tym Państwa stanowisko w zakresie pytania wskazanego we wniosku jako nr 1 dotyczące braku obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych przez podmiot prowadzący sprzedaż detaliczną i hurtową napojów nabytych od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju – jest prawidłowe.

Kolejną wątpliwość budzi, czy w przypadku sprzedaży w 2021 r. napojów, o których mowa w art. 12b ust. 1 ustawy, będących na stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r., należy naliczyć opłatę od środków spożywczych.

W stanowisku zaprezentowanym we wniosku, wskazaliście Państwo, że sprzedaż w 2021 roku napojów zakupionych i znajdujących się na stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 roku nie rodzi obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych.

Odwołując się do uzasadnienia dotyczącego pytania nr 1, należy stwierdzić, że napoje znajdujące się na stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r., które zostały nabyte od podmiotów krajowych, zostały już wprowadzone na rynek krajowy, z uwagi na fakt, że prowadzicie Państwo jednocześnie sprzedaż detaliczną i hurtową. Zatem ich dalsza odsprzedaż w 2021 r. nie będzie podlegać opłacie, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, niezależnie od tego, komu sprzedacie Państwo te napoje.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania wskazanego we wniosku jako nr 2 w zakresie braku obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych dotyczącej sprzedaży w 2021 r. napojów nabytych przed 1 stycznia 2021 r. (zapasy magazynowe) od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Przysługuje Państwu prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.