Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
DOP4.8221.8.2021.CPXV
z 21 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, ze zm.), dalej: Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 12 czerwca 2020 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.119.2020.1.AM, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zmienia z urzędu wymienioną interpretację, stwierdzając że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym, nabywanych na rzecz „Personelu” –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 6 marca 2020 r. … (dalej: Wnioskodawca, Spółka) zwróciła się o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym, nabywanych na rzecz „Personelu”.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej również: „Spółka” lub „Wnioskodawca”), jest podatnikiem VAT czynnym objętym w Polsce nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, działającym w branży IT.

Spółka zatrudnia szereg wysokiej klasy specjalistów, w tym z branży IT. Część osób współpracuje ze Spółką na podstawie umowy o pracę (dalej: „Pracownicy”), a część na podstawie umów cywilnoprawnych o stałej współpracy zawieranych w ramach prowadzonej przez nie jednoosobowej działalności gospodarczej (dalej: „Współpracownicy”).

Spółka wykonuje usługi na rzecz kontrahentów za pomocą Pracowników i Współpracowników, zwanych dalej łącznie również „Personelem”. Personel część prac wykonuje bezpośrednio u kontrahentów Wnioskodawcy, a część w biurach Wnioskodawcy, przy czym Współpracownicy wynajmują część powierzchni biurowej Wnioskodawcy na potrzeby wykonywania przez nich obowiązków i są w związku z tym uprawnieni do korzystania z części wspólnych biura, w tym kuchni oraz jej wyposażenia.

Konkurencja na rynku pracowników i stałych współpracowników IT jest ogromna, w związku z czym Wnioskodawca stara się zapewnić Pracownikom i Współpracownikom obok odpowiednio skalkulowanego wynagrodzenia również odpowiednie warunki pracy. Stąd gwarantuje im stały dostęp do artykułów spożywczych.

Część artykułów spożywczych oferowanych przez Spółkę Personelowi wyłożona jest w kuchniach oraz ogólnodostępnych powierzchniach biur Wnioskodawcy z przeznaczeniem do konsumpcji na miejscu podczas wykonywania w biurze obowiązków zawodowych przez Pracowników i Współpracowników.

Stanowią one wyposażenie firmowych kuchni. Dotyczy to wody, w tym mineralnej, kawy, herbaty, mleka (innych napojów np. napoje sojowe, mleko sojowe, napój owsiany, napój ryżowy, napój kokosowy i podobne używane do kawy zamiast mleka), cukru, przypraw, sosów, płatków, musli, owoców, warzyw (np. marchewki).

Część produktów spożywczych dostępna jest w biurach Wnioskodawcy w trakcie spotkań wewnętrznych oraz szkoleń; w tym przypadku obok powyższych dostępne są również ciastka, soki (nektary i podobne napoje), orzeszki, migdały, suszone owoce (inne bakalie). Podczas niektórych spotkań i szkoleń wewnętrznych zapewniane są również kanapki, pizza lub zestawy lunchowe. Dotyczy to między innymi całodziennych lub kilkugodzinnych szkoleń wstępnych zapewnianych nowozatrudnionym Pracownikom i Współpracownikom, okresowych spotkań o charakterze informacyjno-szkoleniowym dotyczących działalności Spółki, nowych produktów, projektów, obszarów ekspansji Spółki, możliwości rozwoju, podsumowania dotychczasowych osiągnięć Spółki, czy poszczególnych działów itp. Pizza, kanapki lub zestawy lunchowe zamawiane są u podmiotów zewnętrznych i dostarczane przez nie do biura Wnioskodawcy na wymienione spotkania i szkolenia.

Udostępnienie Personelowi artykułów spożywczych jest obecnie standardową praktyką na rynku pracy, w szczególności w takich branżach jak IT. Brak zapewnienia produktów spożywczych znacząco utrudnia pozyskanie nowego Personelu oraz zatrzymanie dotychczasowego w Spółce. Zapewnienie Personelowi artykułów spożywczych ma na celu zachęcenie do podjęcia i kontynuowania pracy u Wnioskodawcy.

Jednocześnie wpływa to pozytywnie na poprawę ich samopoczucia i atmosfery pracy oraz umożliwia skoncentrowanie się na wykonywaniu obowiązków, dzięki czemu zwiększa się ich wydajność i efektywność. Zapewnienie dostępu do produktów spożywczych ma również zachęcać Personel do wspólnego spędzania przerw (np.: obiadowej, czy przerwy na kawę) w pracy w kuchniach w biurach Wnioskodawcy, co powinno usprawniać wymianę wiedzy i informacji pomiędzy Personelem oraz poprawić komunikację.

To zaś łącznie z przyjazną atmosferą pracy może bezpośrednio przełożyć się na sprawną realizację projektów, nad którymi Personel pracuje.

Produkty spożywcze dostępne są również podczas spotkań z kontrahentami, które odbywają się w biurach Wnioskodawcy. Dotyczy to w szczególności, wody, soków, kawy, herbaty, mleka i innych i podobnych napojów używane do kawy zamiast mleka, cukru, owoców, ciastek, orzeszków, migdałów i innych bakalii.

Tego rodzaju drobny poczęstunek ma na celu zapewnienie odpowiedniej atmosfery spotkania i nie ma nic wspólnego z wystawnością czy kreowaniem wizerunku Spółki.

Spółka nabywa produkty spożywcze z dostawą do biura i opłaca otrzymane od dostawców faktury dokumentujące ich nabycie ze środków obrotowych. W związku z wejściem w życie przepisów dotyczących tzw. białej listy, w przypadku faktur opiewających na kwoty powyżej 15 tysięcy złotych, Spółka weryfikuje kontrahentów na tzw. białej liście i dokonuje płatności na rachunek tam wskazany (w przypadku braku rachunku na w/w liście Spółka będzie opłacała fakturę na znany jej rachunek i zgłaszała ten fakt do urzędu skarbowego - zgodnie z art. 15d ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Wnioskodawca zaznacza, że wyżej wymienione artykuły spożywcze nie stanowią prezentów ani próbek w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 20104 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie i okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego, ma on prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych wszystkich wydatków na produkty spożywcze udostępniane w biurach Spółki. Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Na gruncie powołanych przepisów ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, z wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wskazuje, iż Spółka wykonuje usługi na rzecz kontrahentów za pomocą Personelu, który owe zlecenia będzie wykonywał. Pozyskanie nowych zleceń, często wiąże się z konicznością pozyskania nowych Pracowników i Współpracowników. Jednocześnie konieczne jest stałe bieżące uzupełnianie zasobów kadrowych. W branży IT panuje duża konkurencja na rynku pracowników i stałych współpracowników. Wnioskodawca współpracuje z wysokiej klasy specjalistami, trudno dostępnymi na rynku, dlatego musi stosować odpowiedni system zachęt, który pozwoli pozyskać i zatrzymać w Spółce Personel. Stąd Wnioskodawca obok odpowiednio skalkulowanego wynagrodzenia oferuje również odpowiednie warunki pracy, na które składa się między innymi stały dostęp do artykułów spożywczych.

Spółka podkreśla, że udostępnienie Personelowi artykułów spożywczych jest obecnie standardową praktyką na rynku pracy, w szczególności w takich branżach jak IT. Brak zapewnienia produktów spożywczych znacząco utrudnia pozyskanie nowego Personelu oraz zatrzymanie dotychczasowego.

Zapewnienie Personelowi artykułów spożywczych ma na celu między innymi zachęcenie do podjęcia i kontynuowania pracy u Wnioskodawcy i prowadzi do zmniejszeniem fluktuacji, Personelu, a tym samym ograniczenia kosztów finansowych i organizacyjnych odejścia jednych i zatrudnienia nowych osób, co bez wątpienia przyczynia się do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Ponoszone przez Spółkę wydatki dotyczące zakupu omawianych artykułów spożywczych z przeznaczeniem dla Pracowników i Współpracowników są przejawem i wyrazem starań Wnioskodawcy o stan zdrowia, kondycji fizycznej jego Pracowników i Współpracowników. Starania te przyczyniają się do poprawy ich samopoczucia oraz zwiększenia ich lojalności wobec pracodawcy. Udostępniane Personelowi w biurze artykuły spożywcze umożliwiają mu skoncentrowanie się na wykonywaniu obowiązków, dzięki czemu zwiększa się jego wydajność i efektywność. To zaś przekłada się na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów.

Wnioskodawca również podkreśla, że wspólne spożywanie przez Personel artykułów spożywczych w biurach Spółki ma na celu również usprawnienie wymiany wiedzy i informacji pomiędzy Personelem i stanowi dodatkowy czynnik wpływający na poprawę komunikacji oraz budowanie pozytywnej atmosfery w pracy, co w konsekwencji powoduje, iż prace w Spółce prowadzone są w sposób sprawniejszy, pozwalając w ten sposób szybciej i sprawniej zrealizować cele biznesowe założone przez Spółkę. To zaś bez wątpienia ma pozytywny wpływ na osiąganie przychodów.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że wydatki Wnioskodawcy ponoszone na zapewnienie w biurach Spółki produktów spożywczych dostępnych do spożycia dla Personelu w trakcie wykonywania obowiązków zawodowych jest racjonalne i uzasadnione gospodarczo oraz ma wpływ na zarówno na zabezpieczenie źródła przychodów, jak też na uzyskiwanie przychodów. Powyższe dotyczy również posiłków (pizza, kanapki, zestawy lunchowe) zapewnianych podczas szkoleń i spotkań wewnętrznych. Nie tylko wpływają one pozytywnie na atmosferę spotkań i szkoleń, ale również ułatwiają skoncentrowanie się na przedmiocie spotkania; jednocześnie pozwalają lepiej i bardziej efektywnie wykorzystać czas spotkania lub szkolenia, np. Pracownicy i Współpracownicy spożywają pizzę lub kanapki słuchając jednocześnie osoby prowadzącej szkolenie lub uczestnicząc w warsztatach. Wspólne spożywanie przez Personel zestawów lunchowych podczas spotkań wewnętrznych w biurach Spółki ma na celu również usprawnienie wymiany wiedzy i informacji pomiędzy Pracownikami, co bezpośrednio może przełożyć się na sprawną realizację projektów, nad którymi pracują. W konsekwencji ma to pozytywny wpływ na osiąganie przychodów. Wnioskodawca zaznacza, że posiłki takie jak pizza, kanapki czy zestawy lunchowe nie są dostępne na wszystkich spotkaniach wewnętrznych, lecz jedynie na szkoleniach i wybranych, trwających dłużej spotkaniach w biurach Spółki, mających istotne znaczenie dla Wnioskodawcy i obejmujących większą liczbę osób, niekiedy też Pracowników i Współpracowników, którzy na co dzień pracują w innych biurach niż biuro, w którym odbywa się spotkanie czy szkolenie. Spółka zaznacza, że wymienione posiłki (pizza, kanapki, zestawy lunchowe) nie dotyczą krótkich, kilkuosobowych spotkań.

Spotkania z kontrahentami, podczas których zdarza się, że są podawane wymienione w opisie stany faktycznego artykuły spożywane, odbywają się w celu nawiązania i kontynuacji współpracy, omówienia warunków współpracy, prowadzenia negocjacji biznesowych, itp. Tego rodzaju drobny poczęstunek to obecnie standard, ma on na celu zapewnienie odpowiedniej atmosfery spotkania i pozytywnie wpływa na przebieg rozmów, co potencjalnie może przełożyć się na uzyskanie przychodów. Nabycie oraz serwowanie omawianych produktów spożywczych podczas spotkań z kontrahentami jest zatem celowe, racjonalne i uzasadnione gospodarczo.

Po zweryfikowaniu pozytywnej części definicji kosztów podatkowych zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i wykazaniu, że dany wydatek pozostaje w związku z działalnością gospodarczą, jest celowy racjonalny i gospodarczo uzasadniony oraz wpływa lub obiektywnie może mieć wpływ na uzyskania przychodu lub zabezpieczenie źródła przychodów, należy przejść do elementu negatywnego omawiane definicji, to jest wyłączeń z kosztów podatkowych wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „reprezentacja” . Jak wynika z orzecznictwa „reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT: „(...) stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. (...) wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.” (tak, np. wyrok NSA z dnia z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11). Wydatki o charakterze reprezentacyjnym skierowane są przede wszystkim na zewnątrz, nie dotyczą zatem Pracowników czy Współpracowników, wykonujących obowiązki zawodowe w biurze Wnioskodawcy.

Wydatki na produkty spożywcze dostępne na co dzień w biurach Wnioskodawcy oraz udostępniane Personelowi podczas szkoleń i istotnych dla Spółki spotkań wewnętrznych opisanych w treści niniejszego wniosku mają wpływ na stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych przez Personel oraz zwiększenie ich zaangażowania w pracę. Nie mają one cech wystawności czy okazałości a ich celem nie jest kreowanie wizerunku Spółki, czy podkreślanie jej zasobności. Również drobne poczęstunki serwowane w trakcie spotkań biurze Spółki z kontrahentami, nie mają charakteru okazałości czy wykwintności, a ich celem nie jest kreowanie pozytywnego wizerunku czy okazywania zasobności. Kawa, herbata, sok, czy drobne ciasteczka to zwyczajowo przyjęte poczęstunki podczas spotkań z kontrahentami w biurze.

W odniesieniu do Współpracowników Wnioskodawca podkreśla, że wynajmują oni za określoną w umowie odpłatnością część powierzchni biurowej Wnioskodawcy na potrzeby wykonywania przez nich obowiązków i są w związku z tym uprawnieni do korzystania z części wspólnych biura, w tym kuchni oraz jej wyposażenia np. kuchenki mikrofalowej, lodówki, ekspresu do kawy czy ręczników papierowych. Ich dostęp do produktów spożywczych jest zatem w pełni uzasadniony, podobnie jak dostęp do papierowych ręczników znajdujących się w kuchni czy mydła. Jednocześnie w zaistniałych okolicznościach różnicowanie Pracowników i Współpracowników w prawie dostępu do produktów spożywczych byłoby nieuzasadnione, co więcej wpływałoby negatywnie na atmosferę pracy i współpracę zespołów. Mogłoby bowiem być potraktowane przez Współpracowników jako przejaw ich dyskryminacji ze względu na formę zatrudnienia, co bez wątpienia pogorszyłoby atmosferę pracy oraz mogłoby w efekcie mieć wpływ na zmniejszenie wydajności Współpracowników oraz całych zespołów złożonych z Pracowników i Współpracowników. To zaś bez wątpienia mogłoby mieć negatywny wpływ na przychody Spółki.

W świetle powyższego Wnioskodawca podnosi, że opisane w niniejszym wniosku wydatki na produkty spożywcze nie stanowią kosztów reprezentacji, o których w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Spółka nabywa produkty spożywcze z dostawą do biura i opłaca otrzymane od dostawców faktury dokumentujące ich nabycie ze środków obrotowych. Wydatki ponoszone przez Spółkę na wymienione produkty spożywcze są zatem ponoszone z własnych środków, mają charakter definitywny i są odpowiednio udokumentowane. Ich ponoszenie jest celowe, racjonalne i gospodarczo uzasadnione oraz ma lub potencjalnie może mieć wpływ na uzyskanie przychodu lub zabezpieczenie źródła przychodów, a zatem pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wymienione wydatki nie mieszczą się na liście wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych wymienionej w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Omawiane wydatki spełniają zatem definicja kosztów podatkowych zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Spółka zaznacza, że w przypadku faktur opiewających na kwoty powyżej 15 tysięcy złotych Spółka weryfikuje kontrahentów na tzw. białej liście i dokonuje płatności na rachunek tam wskazany (w przypadku braku rachunku na w/w liście Spółka będzie opłacała fakturę na znany jej rachunek i zgłaszała ten fakt do urzędu skarbowego - zgodnie z art. 15d ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, opisane we wniosku wydatki spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a jednocześnie nie mieszczą się w żadnej z kategorii wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT i tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Końcowo Spółka zaznacza, że stanowisko zbieżne ze stanowiskiem wnioskodawcy wyrażane było w indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, np.: w Interpretacji Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z dnia 2 września 2019r. (znak: 0111-KDIB2-3.4010.175.2019.3.AD).

W interpretacji indywidualnej z dnia 12 czerwca 2020 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.119.2020.1.AM Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków ponoszonych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych opisanych w stanie faktycznym, nabywanych na rzecz „Personelu”, w zakresie w jakim dotyczą:

• -„Pracowników”, tj. osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę za prawidłowe,
• „Współpracowników”, tj. osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych za nieprawidłowe.
  
  

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest nieprawidłowa.

Stanowisko Szefa Krajowej Administracji Skarbowej:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm.; dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle treści tego przepisu za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile, jak wynika z art. 15 ust. 1 in fine, nie zostały one wymienione w katalogu kosztów (wydatków) zawartym w art. 16 ust. 1.

W analizowanym zakresie za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 ustawy CIT trzeba przyjąć kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, a tym samym we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego wydatku na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. W tym kontekście istotne jest również, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony wydatek jako koszt podatkowy, była dokonywana z perspektywy jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy na temat tego, czy dany wydatek może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten musi być zawsze osiągnięty.

Przepis art. 16 ust. 1 ustawy CIT zawiera zamknięty katalog kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich wydatków, które zostały wymienione w tym przepisie.

Ze wskazanego katalogu kosztów enumeratywnie wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w rozpoznawanej sprawie istotne znaczenie ma wyłączenie ukształtowane w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Zatem przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT wprost eliminuje z kategorii kosztów uzyskania przychodów te wydatki, które poniesiono na reprezentację, w szczególności zaś na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Jak wynika z redakcji tego przepisu elementem kosztu determinującym niedopuszczalność zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodów jest sam cel jego poniesienia. W konsekwencji takiej redakcji cytowanego przepisu wymienione w nim przykładowe wydatki (ponoszone na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów) będą stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że nie zostaną poniesione na reprezentację podatnika.

Pojęcie "reprezentacja" nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przepisach innych ustaw. Pojęcie to natomiast było wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć organów podatkowych jak i sądów administracyjnych, w tym m.in. wydanym w składzie siedmiu sędziów wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11.

W powołanym wyroku sąd podniósł, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika na potrzeby ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie "reprezentacji" kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Celem zatem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie - jak stwierdził NSA w powyższym wyroku - pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Jednocześnie sąd podkreślił, że kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

Stanowisko zaprezentowane przez sąd zostało potwierdzone w interpretacji ogólnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 25 listopada 2013 r. Nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której wskazano, że „analiza tez wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 prowadzi do wniosku, iż nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop i art. 23 ust. 1 pkt 23 updof ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej”.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy zauważyć należy, że opisane w stanie faktycznym wydatki spełniają kryteria przesłanki pozytywnej zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu, tj. związku ponoszonych wydatków z osiąganiem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła.

Wydatki ponoszone przez Spółkę dotyczące zakupu artykułów spożywczych z przeznaczeniem dla pracowników są bowiem przejawem starań Spółki o kondycję i samopoczucie pracowników, co w dalszej perspektywie może przyczyniać się do poprawy atmosfery w miejscu pracy, zwiększania motywacji do pracy, wzrostu wydajności pracy. To z kolei pozwoli szybciej i sprawniej zrealizować cele biznesowe założone przez Spółkę, co może przełożyć się na uzyskiwane przez Spółkę przychody. Zapewnienie dostępu do produktów spożywczych ma również zachęcać Personel do wspólnego spędzania przerw (np.: obiadowej, czy przerwy na kawę) w pracy w kuchniach w biurach Wnioskodawcy, co powinno usprawniać wymianę wiedzy i informacji pomiędzy Personelem oraz poprawić komunikację. Ponadto, udostępnienie pracownikom artykułów spożywczych ma ich zachęcić do podjęcia i kontynuowania pracy u Wnioskodawcy.

Koszty poniesione przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych udostępnianych następnie do ogólnej konsumpcji pracownikom Spółki w czasie ich pracy, nie należą także do kategorii kosztów reprezentacyjnych. Wydatki na artykuły spożywcze są w istocie "kosztami pracowniczymi" podobnymi w swej naturze do innych świadczeń płacowych oraz pozapłacowych dokonywanych na rzecz pracowników. Wydatki te mają wpływ na stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników.

Taki związek przyczynowo-skutkowy z osiąganiem przychodów ze źródła przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów wykazują również wydatki na zakup artykułów spożywczych, które udostępniane są osobom zatrudnionym na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. osobom fizycznym prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą („Współpracownicy”). Wnioskodawca zapewnia Pracownikom i Współpracownikom obok odpowiednio skalkulowanego wynagrodzenia również odpowiednie warunki pracy. Stąd gwarantuje im stały dostęp do artykułów spożywczych. Spółka oferuje Personelowi artykuły spożywcze, które wyłożone są w kuchniach oraz ogólnodostępnych powierzchniach biur Wnioskodawcy z przeznaczeniem do konsumpcji na miejscu podczas wykonywania w biurze obowiązków zawodowych przez Pracowników i Współpracowników oraz artykuły dostępne w biurach Wnioskodawcy w trakcie spotkań wewnętrznych oraz szkoleń. Jak podkreśla Wnioskodawca udostępnienie artykułów spożywczych jest obecnie standardową praktyką na rynku pracy, w szczególności w takich branżach jak IT, w której funkcjonuje Wnioskodawca. Brak zapewnienia produktów spożywczych znacząco utrudnia pozyskanie nowego Personelu oraz zatrzymanie dotychczasowego. Zapewnienie Personelowi artykułów spożywczych ma na celu między innymi zachęcenie do podjęcia i kontynuowania pracy u Wnioskodawcy i prowadzi do zmniejszeniem fluktuacji, Personelu, a tym samym ograniczenia kosztów finansowych i organizacyjnych odejścia jednych i zatrudnienia nowych osób, co bez wątpienia przyczynia się do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle powyższych wyjaśnień należy stwierdzić, że wydatki na zakup artykułów spożywczych opisanych w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, zarówno w zakresie, w jakim dotyczą „Pracowników”, jak i „Współpracowników” spełniają przesłanki zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Należy również wskazać, że wydatki na artykuły spożywcze ponoszone przez Spółkę nie znajdują się w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. W szczególności przedmiotowe wydatki nie mogą zostać uznane za koszty reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT.

Ze wskazanych powodów, Szef Krajowej Administracji Skarbowej podziela stanowisko Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania zmienianej interpretacji.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

-w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)

lub

-w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.