Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.272.2021.1.APR
z 26 lipca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2021 r. (data wpływu 28 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla czynności zniesienia prawa współużytkowania wieczystego działki nr 1 i nr 2, oraz współwłasności posadowionych na niej budynków wraz z jednoczesną spłatą z tytułu przekroczenia wartości udziału na rzecz A S.A. - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla czynności zniesienia prawa współużytkowania wieczystego działki nr 1 i nr 2, oraz współwłasności posadowionych na niej budynków wraz z jednoczesną spłatą z tytułu przekroczenia wartości udziału na rzecz A S.A.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

A S.A. (dalej: A lub Spółka) zamierza dokonać zniesienia prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości, stanowiącej działki oznaczone w ewidencji gruntów nr 1 i nr 2 o łącznej pow. 0,1798 ha oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności budynków, położonych w miejscowości (…) przy ul. (…) i ul. (…), województwo (…), z jednoczesną spłatą na rzecz A S.A. z tytułu przekroczenia wartości udziału.

W wyniku podziału w 1992 r. państwowej jednostki organizacyjnej C na państwowe przedsiębiorstwo użyteczności publicznej A (poprzednika prawnego A S.A.) i C S.A. na podstawie Aktu przekazania Nr (…) niektórych składników majątku A otrzymała udział wynoszący 50% części w prawach nieruchomości. Nabycie przedmiotowej nieruchomości, z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r., zostało potwierdzone decyzją uwłaszczeniową Wojewody (…) z dnia 12 sierpnia 1992 r. A S.A. nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości, gdyż podstawą nabycia była decyzja administracyjna (a nie zawarta umowa cywilnoprawna).

Nieruchomość posiada urządzoną księgę wieczystą o nr (…) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w (…), IV Wydział Ksiąg Wieczystych, w której jako współużytkownicy wieczyści oraz współwłaściciele budynków ujawnieni są państwowe przedsiębiorstwo użyteczności publicznej „A” w udziale 14 części oraz C S.A w udziale 14 części.

Decyzją Burmistrz Gminy (…) z dnia 25 lutego 1999 r. został przeprowadzony podział działki oznaczonej nr (…) na działki: nr 1 o pow. 0,0743 ha i nr 2 o pow. 0,1055 ha.

Zgodnie z aktualną inwentaryzacją nieruchomość jest zabudowana:

1. budynkiem techniczno-biurowym o pow. użytkowej 536,70 m2, posadowionym na działce nr 2, o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1967 r., murowanym, posiadającym dwie kondygnacje nadziemne i jedną kondygnację podziemną, o pow. zabudowy 289 m2, o funkcji biurowej, zajmowanym przez C S.A.;
   
2. budynkiem technicznym o pow. użytkowej 67,10 m2, posadowionym na działce nr 2, o funkcji biurowej, zajmowanym przez C S.A., w kartotece ujętym jako budynek:
   
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1967 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 44 m2;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1967 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 47 m2;
3. budynkiem garażowym o pow. użytkowej 29,90 m2, posadowionym na działce nr 2, m2 o funkcji garażowej/magazynowej, zajmowanym jest przez C S.A., w kartotece ujętym jako budynek:
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1978 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 19 m2;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1978 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 19 m2;
4. budynkiem biurowym A S.A., o pow. użytkowej 777,24 m2, posadowionym na działce 1, o funkcji biurowej, w przedmiotowym budynku funkcjonuje Urząd (…). Budynek A ujęty jest w wojewódzkiej ewidencji zabytków nieruchomych województwa (…). Składa się z dwóch budynków konstrukcyjnie stanowiących jedną całość:
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1894 r., murowanym, posiadającym trzy kondygnacje nadziemne i jedną kondygnację podziemną, o pow. zabudowy 275 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1894 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 23 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
5. budynkiem garażowym A S.A. o pow. użytkowej 54,00 m2, posadowionym na działce 1, o funkcji transportu i łączności, wykorzystywanym dla potrzeb placówki (…), w kartotece ujętym jako trzy budynki:
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1970 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 19 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1970 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 19 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
     
   • o nr ewidencyjnym (…, wybudowanym w 1970 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 20 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.
     
     
   
   

Strony uzgodniły, że zniesienie współużytkowania wieczystego gruntu i współwłasności posadowionych na niej budynków zostanie dokonane poprzez fizyczny podział nieruchomości, zgodnie z aktualnym stanem jej użytkowania przez każdą ze Stron.

A S.A. na podstawie Aktu Przekazania otrzymała udział 50% części w prawach do nieruchomości, a tym samym udział 899,00 m2 części powierzchni gruntu. Na mocy decyzji podziałowej i ustaleń pomiędzy stronami, A S.A. przypadnie działka nr 1 o pow. 743 m2 wraz z położonymi na niej budynkami, a więc A S.A. uzyska część powierzchni gruntu mniejszą o 156 m2 od przyznanej w Akcie Przekazania. Mając powyższe na uwadze, docelowy udział A S.A. w prawach do nieruchomości wyniesie 41,32%, a więc będzie on mniejszy o 8,68%.

Na rzecz C S.A., zgodnie z faktycznym stanem użytkowania, przypadnie działka nr 2 o pow. 1055 m2 wraz z posadowionym na niej budynkami, w związku z czym udział wynikający z Aktu Przekazania przypadający C S.A. z 50% w prawach do nieruchomości, zwiększy się do 58,68% części, tj. o 8,68%.

Z uwagi na przeprowadzony podział nieruchomości, a w konsekwencji przyznanie A S.A. mniejszego udziału, niż wynikający z Aktu Przekazania, C S.A. dokona na rzecz A S.A. spłaty różnicy w wartości przyznanych praw.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zniesienie prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości, stanowiącej działki nr 1 i nr 2 o łącznej pow. 0,1798 ha oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków wraz z jednoczesną spłatą na rzecz A S.A. z tytułu przekroczenia wartości udziału o 8,68%, korzystało będzie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy zniesienie prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości, stanowiącej działki nr 1 i nr 2 o łącznej pow. 0,1798 ha oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków wraz z jednoczesną spłatą na rzecz A S.A. z tytułu przekroczenia wartości udziału o 8,68%, korzystało będzie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.) - dalej: ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W rozumieniu ustawy o VAT, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów (uchwała 7 sędziów NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11).

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740) współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności (...).

Stosownie do art. 211 tej ustawy każdy ze współwłaścicieli może żądać, aby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Przepisy prawa cywilnego wyróżniają trzy sposoby zniesienia współwłasności: podział rzeczy wspólnej, przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli, sprzedaż rzeczy wspólnej.

Wskazać należy, że sprzedaż udziału we współwłasności, z uwagi na jego charakter prawny, przynoszący efekt rozporządzania tym udziałem jak towarem, np. przez prawną możliwość zbycia go na rzecz nabywcy, który może nim dysponować jak właściciel należy traktować jako dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2- 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust 1.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następnego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy o VAT rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W celu ustalenia czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem przedmiotowej nieruchomości nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich miało miejsce pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Zwolnienia tego nie można zastosować w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Wskazać również należy, iż kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się taką samą stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do zbywanego udziału wynoszącego 8,68%, zabudowanej nieruchomości możliwe jest zastosowanie zwolnienia z opodatkowania z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Budynki A o nr ewidencyjnych: (…), (…), (…), (…), (…) są użytkowane przez Spółkę do prowadzonej działalności gospodarczej związanej z prowadzeniem placówki (…), a więc są użytkowane na potrzeby własne A, zaś pomiędzy datą tego zasiedlenia a datą sprzedaży minie okres dłuższy niż dwa lata. Jednocześnie A nie ponosiła wydatków na ulepszenie, które przekraczałyby 30% wartości początkowej nieruchomości.

Wobec tego w ocenie Spółki, spełnione zostaną obie przesłanki określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, uzasadniające zastosowanie zwolnienia z podatku od towarów i usług danej transakcji. W przypadku przedmiotowej nieruchomości miało miejsce pierwsze zasiedlenie i okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie jest krótszy niż dwa lata. Zatem zniesienie prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków, będzie korzystało ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Gdyby jednak organ uznał, iż w stosunku do przedmiotowego budynku nie doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu ustawy o VAT, zatem w sprawie nie znajdzie zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zdaniem Spółki zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT gdyż:

• A nie przysługiwało w stosunku do tych obiektów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z ich nabyciem;
  

• A nie ponosiła wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miała prawo do obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosiła takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
  
  
  

Ponadto nieruchomość nie była przez A używana do działalności wyłącznie zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć również, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT ma charakter zwolnienia fakultatywnego, bowiem w myśl art. 43 ust. 10 ustawy o VAT, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy o VAT oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, po spełnieniu określonych warunków - możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w tym również:

• oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste (pkt 6);
  

• zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6 (pkt 7).
  
  
  

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r. s. 1 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą VAT”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o VAT zalicza do katalogu usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy.

Z przytoczonych przepisów nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Treść powołanego art. 7 ust. 1 ustawy, wskazuje, że ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”. Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, że przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż, czy zamiana rzeczy, jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Ponadto zauważyć należy, że aby dana czynność była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym.

Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

W świetle art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić (art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z powyższego unormowania wynika, że ustawodawca przyznaje każdemu ze współwłaścicieli roszczenie o zniesienie współwłasności. Jego zaspokojenie może nastąpić w trybie umownego zniesienia współwłasności lub w drodze orzeczenia sądowego. Żaden ze współwłaścicieli nie może skutecznie sprzeciwiać się zniesieniu współwłasności.

Ponadto, w myśl art. 211 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Zasadą jest, że zniesienie współwłasności powinno nastąpić przede wszystkim przez podział fizyczny rzeczy wspólnej. Podział rzeczy wspólnej prowadzi do zniesienia współwłasności. Jest bowiem oczywiste, że w wyniku podziału powstają nowe przedmioty własności - samoistne odrębne rzeczy, wydzielone z większej rzeczy macierzystej (poprzednio wspólnej). Przypadają one na wyłączną własność poszczególnym współwłaścicielom. Tym samym wygasa współwłasność macierzystej rzeczy wspólnej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że A zamierza dokonać zniesienia prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości, stanowiącej działki oznaczone w ewidencji gruntów nr 1 i nr 2 o łącznej pow. 0,1798 ha oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości, stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności budynków z jednoczesną spłatą na rzecz A S.A. z tytułu przekroczenia wartości udziału.

W wyniku podziału w 1992 r. państwowej jednostki organizacyjnej B na państwowe przedsiębiorstwo użyteczności publicznej A (poprzednika prawnego A S.A.) i C S.A. na podstawie Aktu przekazania niektórych składników majątku A otrzymała udział wynoszący 50% części w prawach nieruchomości. Nabycie przedmiotowej nieruchomości, z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r., zostało potwierdzone decyzją uwłaszczeniową Wojewody (…) z dnia 12 sierpnia 1992 r. A nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości, gdyż podstawą nabycia była decyzja administracyjna (a nie zawarta umowa cywilnoprawna).

Nieruchomość posiada urządzoną księgę wieczystą, w której jako współużytkownicy wieczyści oraz współwłaściciele budynków ujawnieni są państwowe przedsiębiorstwo użyteczności publicznej „A” w udziale 14 części oraz C w udziale 14 części.

Decyzją Burmistrz Gminy (…) z dnia 25 lutego 1999 r. został przeprowadzony podział działki oznaczonej nr (…) na działki: nr 1 o pow. 0,0743 ha i nr 2 o pow. 0,1055 ha.

Zgodnie z aktualną inwentaryzacją nieruchomość jest zabudowana:

1. budynkiem techniczno-biurowym o pow. użytkowej 536,70 m2, posadowionym na działce nr 2, o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1967 r., murowanym, posiadającym dwie kondygnacje nadziemne i jedną kondygnację podziemną, o pow. zabudowy 289 m2, o funkcji biurowej, zajmowanym przez C S.A.;
   
2. budynkiem technicznym o pow. użytkowej 67,10 m2, posadowionym na działce nr 2, o funkcji biurowej, zajmowanym przez C S.A., w kartotece ujętym jako budynek:
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1967 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 44 m2;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1967 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 47 m2;
3. budynkiem garażowym o pow. użytkowej 29,90 m2, posadowionym na działce nr 2, m2 o funkcji garażowej/magazynowej, zajmowanym jest przez C S.A., w kartotece ujętym jako budynek:
   
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1978 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 19 m2;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1978 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 19 m2;
4. budynkiem biurowym A S.A., o pow. użytkowej 777,24 m2, posadowionym na działce 1, o funkcji biurowej, w przedmiotowym budynku funkcjonuje Urząd (…). Budynek A ujęty jest w wojewódzkiej ewidencji zabytków nieruchomych województwa (…). Składa się z dwóch budynków konstrukcyjnie stanowiących jedną całość:
   
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1894 r., murowanym, posiadającym trzy kondygnacje nadziemne i jedną kondygnację podziemną, o pow. zabudowy 275 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1894 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 23 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
5. budynkiem garażowym (…) S.A. o pow. użytkowej 54,00 m2, posadowionym na działce 1, o funkcji transportu i łączności, wykorzystywanym dla potrzeb placówki (…), w kartotece ujętym jako trzy budynki:
   
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1970 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 19 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1970 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 19 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
     
   • o nr ewidencyjnym (…), wybudowanym w 1970 r., murowanym, posiadającym jedną kondygnację nadziemną, o pow. zabudowy 20 m2. A nie ponosiła wydatków na ulepszenie budynku, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Obiekty te nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze;
     
   
   

Strony uzgodniły, że zniesienie współużytkowania wieczystego gruntu i współwłasności posadowionych na niej budynków zostanie dokonane poprzez fizyczny podział nieruchomości, zgodnie z aktualnym stanem jej użytkowania przez każdą ze Stron.

A S.A. na podstawie Aktu Przekazania otrzymała udział 50% części w prawach do nieruchomości, a tym samym udział 899,00 m2 części powierzchni gruntu. Na mocy decyzji podziałowej i ustaleń pomiędzy stronami, A S.A. przypadnie działka nr 1 o pow. 743 m2 wraz z położonymi na niej budynkami, a więc A S.A. uzyska część powierzchni gruntu mniejszą o 156 m2 od przyznanej w Akcie Przekazania. Mając powyższe na uwadze, docelowy udział A S.A. w prawach do nieruchomości wyniesie 41,32%, a więc będzie on mniejszy o 8,68%.

Na rzecz C S.A., zgodnie z faktycznym stanem użytkowania, przypadnie działka nr 2 o pow. 1055 m2 wraz z posadowionym na niej budynkami, w związku z czym udział wynikający z Aktu Przekazania przypadający C S.A. z 50% w prawach do nieruchomości, zwiększy się do 58,68% części, tj. o 8,68%.

Z uwagi na przeprowadzony podział nieruchomości, a w konsekwencji przyznanie A S.A. mniejszego udziału, niż wynikający z Aktu Przekazania, C S.A. dokona na rzecz A S.A. spłaty różnicy w wartości przyznanych praw.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy zniesienie prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości, stanowiącej działki nr 1 i 2 oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków wraz z jednoczesną spłatą na rzecz A S.A. z tytułu przekroczenia wartości udziału o 8,68%, korzystało będzie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc przytoczone przepisy prawa na grunt rozpatrywanej sprawy należy zauważyć, że w myśl zasady wyrażonej w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Aby mówić zatem o dostawie towarów, musi nastąpić czynność polegająca na przeniesieniu prawa do rozporządzania (dysponowania) towarem jak właściciel.

W tym miejscu należy zauważyć, że umowne zniesienie współwłasności, polegające na podziale rzeczy wspólnej, ma charakter rozporządzenia tą rzeczą, prowadzącego do uzyskania przez każdego ze współwłaścicieli wyłącznego prawa własności do nowej rzeczy, co na gruncie podatku od towarów i usług stanowi dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy - jeżeli czynność ta ma charakter odpłatny, wyrażający się zastosowaniem dopłaty pieniężnej. Oznacza to, że tego rodzaju umowne zniesienie współwłasności rzeczy, które nie ma charakteru odpłatnego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jedynie w sytuacji, gdy w wyniku zniesienia współwłasności jeden ze wspólników uzyska własność nowej rzeczy o wartości niższej od wartości jego udziału we własności wspólnej rzeczy, a drugi ze wspólników zostanie zobowiązany do wyrównania tej wartości przez dopłatę pieniężną (z uwagi na to, że wartość jego nowej rzeczy jest wyższa od wartości przysługującego mu uprzednio udziału), na gruncie VAT ma miejsce odpłatna dostawa towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, której odpłatność wyznacza wielkość poczynionej dopłaty. W takiej bowiem sytuacji, skoro w wyniku zawartej umowy „część” pozyskanego przez współwłaściciela towaru w części przewyższającej wartość przysługującego mu udziału w rzeczy wspólnej, znalazła się w jego wyłącznym władaniu, oznacza to, że drugi współwłaściciel dokonał jej zbycia z przynależnej mu części towaru wspólnego, mającego charakter dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy za odpłatnością w wysokości ustalonej dopłaty pieniężnej.

Analizując przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w momencie zniesienia prawa współużytkowania wieczystego Wnioskodawca będzie dokonywał odpłatnej dostawy towarów na rzecz drugiego współużytkującego, w rozumieniu przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 ustawy. W przedmiotowej sprawie zarówno C S.A. jak i A w wyniku zniesienia prawa do współużytkowania wieczystego otrzymają inną niż pierwotnie część nieruchomości w związku z czym nie można w tej sytuacji uznać, że dostawa ta stanowi jedynie zmianę formy prawnej tytułu przypadającego do nieruchomości.

W niniejszej sprawie, C S.A. zapłaci A wynagrodzenie z tytułu zmniejszenia o 8,68% udziału A S.A. w stosunku do aktualnie posiadanego udziału ujawnionego w Księdze Wieczystej (50%). Stwierdzić zatem należy, że w powyższej sprawie dojdzie do sytuacji analogicznej jak w przypadku zbycia udziału w nieruchomości, gdy jeden podmiot (tj. współwłaściciel) zbywa na rzecz drugiego określony udział w nieruchomości otrzymując wynagrodzenie w postaci ceny sprzedaży.

Zniesienie prawa współużytkowania wieczystego, wywołuje w kontekście ekonomicznym skutki analogiczne, jak sprzedaż udziału w nieruchomości. W związku z czym na gruncie ustawy VAT czynność zniesienia prawa współużytkowania wieczystego – gdy dokonywane są między współwłaścicielami dopłaty – należy traktować jako równoważne sprzedaży udziału.

Wskazać należy, że zbycie udziału w nieruchomości prowadzi do przeniesienia na nabywcę takiego udziału prawa do rozporządzania towarem (nieruchomością) tak jak właściciel, w związku z czym stanowi dostawę towarów.

W związku z powyższym, zniesienie prawa współużytkowania wieczystego nieruchomości oraz współwłasności posadowionych na tej nieruchomości budynków wraz z jednoczesną spłatą na rzecz A S.A. z tytułu przekroczenia wartości udziału o 8,68%, będzie stanowiło odpłatną dostawę towarów w związku z czym będzie opodatkowane podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z okoliczności sprawy, zniesienie współużytkowania wieczystego gruntu i współwłasności posadowionych na tym gruncie budynków zostanie dokonane poprzez fizyczny podział nieruchomości, zgodnie z aktualnym stanem jej użytkowania przez każdą ze Stron.

Z powyższych zapisów wynika więc, że zarówno A S.A. jak i C S.A., staną się właścicielami budynków w takim zakresie, w jakim do tej pory z nich korzystały.

W wyniku dokonanego zniesienia współwłasności nie dojdzie do zmiany sposobu użytkowania budynków i nie będzie miała miejsca dostawa tych budynków.

W związku w przeprowadzonym postępowaniem znoszącym współwłasność A otrzyma mniejszą część gruntu niż wynikało to z dotychczasowego współużytkowania – A otrzyma nie 50% gruntu, którego współużytkownikiem była do tej pory, a tylko 41,32% tego gruntu. Natomiast C otrzyma większa część gruntu niż wynikało to udziału jaki spółka posiadała będąc współużytkownikiem gruntu.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy dojdzie w istocie do dostawy gruntu przez A na rzecz C. Przy czym nie będzie to, jak twierdzi Wnioskodawca, dostawa gruntu zabudowanego. Jak wynika z okoliczności sprawy A i C nie będą dokonywały na swoją rzecz dostawy budynków, gdyż zniesienie współwłasności posadowionych na gruncie budynków zostanie dokonane zgodnie z aktualnym stanem użytkowania nieruchomości i budynków przez każdą ze Stron.

W przedmiotowej sprawie dojdzie więc wyłącznie do dostawy gruntu niezabudowanego.

W związku z powyższym, nie może mieć zastosowania art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Przepis ten wskazuje na zastosowanie tych samych zasad opodatkowania dla dostawy gruntu jak dla dostawy budynków lub budowli trwale związanych z tym gruntem. Jak wyżej wyjaśniono w opisanej sprawie nie dochodzi do dostaw budynków, a zatem część gruntu będąca przedmiotem sprzedaży nie może być objęta dyspozycją art. 29a ust. 8 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Natomiast art. 2 pkt 33 ustawy stanowi, że przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu ww. art. 2 pkt 33 ustawy, pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane – są zwolnione od podatku.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren
z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który zgodnie z regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33 odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Z uwagi na to, że na gruncie będącym przedmiotem dostawy przez A na rzecz C posadowione są budynki, które Spółki użytkują zgodnie z ustalonym przy znoszeniu współużytkowania wieczystego podziałem, gruntu tego nie można uznać za grunt niezabudowany, który nie jest przeznaczony pod zabudowę. Część gruntu będąca przedmiotem dostawy stanowi teren budowlany.

Zatem do dostawy przedmiotowego gruntu nie będzie miało zastosowania zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w ww. art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu nieruchomości wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1
pkt 9 ustawy, to należy przeanalizować możliwość zwolnienia dostawy w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wynika z treści wniosku, nabycie nieruchomości nastąpiło z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. i zostało potwierdzone decyzją uwłaszczeniową Wojewody (…) z dnia 12 sierpnia 1992 r. A S.A. nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tej nieruchomości, gdyż podstawą nabycia była decyzja administracyjna, a nie zawarta umowa cywilnoprawna.

Zatem przy nabyciu przez A udziału w nieruchomości nie wystąpił podatek naliczony, który mógłby podlegać odliczeniu. Nie można więc mówić o braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy przy nabyciu udziału w nieruchomości, powyższy podatek nie wystąpił. W związku z tym warunek braku prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikający z ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie zostanie spełniony i A nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia wynikającego z tego przepisu przy sprzedaży części gruntu na rzecz C.

Zatem dostawa części gruntu niezabudowanego przez A na rzecz C nie będzie korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług ,o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 i art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy i będzie opodatkowana wg właściwej stawki podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), ul. (…), (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.