Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.160.2021.3.BD
z 23 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 11 kwietnia 2021 r. (data wpływu – 20 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym 20 kwietna oraz 28 lipca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy nabycia/przelewu wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy nabycia/przelewu wierzytelności. Wniosek 20 kwietnia 2021 r. został uzupełniony samoistnie.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 14 lipca 2021 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.160.2021.2.BD 0111-KDIB3-1.4012.525.2021.3.WN wezwano Zainteresowanych do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 28 lipca 2021 r.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  P. S.A. (Cedent);
  
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  M. (Cesjonariusz)

przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 2020 r. Sąd Rejonowy w G. wydał postanowienie o otwarciu przyspieszonego postępowania układowego wobec S. S.A. (dalej jako S.). Zainteresowany będący stroną postępowania (dalej jako Cedent) posiadała wobec S. bezsporne i uznane na spisie wierzytelności (głównie wierzytelności pożyczkowe). W dniu 24 sierpnia 2020 r., Sędzia – Komisarz w S. wydał postanowienie w przedmiocie przeprowadzenia głosowania nad układem. W dniu 23 lutego 2021 r. Zainteresowany będący stroną postępowania jako pożyczkodawca S. wystosował do Spółki pisma, wypowiadające dwie umowy pożyczki. Na wypowiedzenie przez Zainteresowanego będący stroną postępowania umów pożyczek wpłynął brak wywiązywania się przez S. z postanowień ww. umów, w tym w szczególności brak spłaty rat kapitału przypadających na dzień 31 stycznia 2021 r. oraz należnych odsetek umownych za okres od czerwca 2019 r. Zainteresowany będący stroną postępowania poinformował także S. o zamiarze dochodzenia swoich wierzytelności poprzez realizację zabezpieczeń, tj. zastawu na akcjach Spółki X, będących własnością Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania (dalej jako Cesjonariusz). W tym samym dniu, tj. 23 lutego 2021 r. do Cesjonariusza wpłynęło zawiadomienie od Cedenta o naruszeniu przez S. postanowień umowy i zamiarze dochodzenia przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania jako Cedenta swoich wierzytelności z zabezpieczeń ustanowionych na mocy umów zastawów rejestrowych na akcjach Spółki X. W wyniku podjętych negocjacji pomiędzy Cesjonariuszem a Cedentem strony ustaliły, że możliwe jest zawarcie umowy przelewu wyżej wymienionych wierzytelności, z których Cedent chce dochodzić swoich roszczeń poprzez skorzystanie z ustanowionych zabezpieczeń. Dodatkowo strony ustaliły przejęcie przez Zainteresowanego będącego stroną postępowania także innych wierzytelności wobec S. Uzasadnieniem dla objęcia umową przelewu wierzytelności pod warunkiem zawieszającym z Cesjonariuszem wszystkich wierzytelności, o których mowa powyżej było objęcie ich jedną kartą do głosowania nad układem. W dniu 10 marca 2021 r. Zainteresowani zawarli umowę przelewu wierzytelności pod warunkiem zawieszającym. Na mocy powyższej umowy Cedent, przeniósł, pod warunkami zawieszającymi wskazanymi w umowie, na Cesjonariusza swoje wierzytelności wobec S. Strony zgodnie postanowiły, że wartość wierzytelności będzie ustalona z uwzględnieniem sposobu ich zabezpieczenia i ujęcia w propozycjach układowych z postępowania układowego prowadzonego wobec S. Strony zgodnie potwierdziły, że ustalona wartość wierzytelności odpowiada ich wartości rynkowej. W zamian za skuteczny przelew wierzytelności, Cesjonariusz przeniósł na rzecz Cedenta własność akcji imiennych Spółki X. Z uwagi na różnicę wartości rynkowej nabywanych wierzytelności i przenoszonych akcji Spółki X, Cedent dodatkowo dopłaci na rzecz Cesjonariusza określoną kwotę w gotówce tytułem rozliczenia umowy. Przejście wierzytelności na rzecz Cesjonariusza oraz zaktualizowanie się zobowiązań Stron związanych z przeniesieniem własności akcji Spółki X, następuje po upływie jednego dnia od dnia wydania przez Sędziego – Komisarza postanowienia w przedmiocie stwierdzenia przyjęcia układu w S. (tj. postanowienia stwierdzającego przyjęcie układu lub postanowienia stwierdzającego nieprzyjęcie układu), w przypadku spełnienia się łącznie następujących warunków zawieszających:

• w postaci skutecznego oddania przez Cedenta ważnego głosu nad układem w S., zgodnie z instrukcją głosowania przekazaną Cedentowi przez Cesjonariusza,
• w postaci uzyskania przez Cedenta niezbędnych zgód korporacyjnych;

Cedent oddał głos nad układem w dniu 11 marca 2021 r., zgodnie z instrukcją Cesjonariusza.

Zainteresowany na podstawie opisanego wyżej stanu faktycznego i po konsultacji z urzędem skarbowym złożył deklarację PCC-3, gdzie wskazał na zawarcie umowy sprzedaży wierzytelności oraz odprowadził właściwą kwotę podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 1%.

Dodatkowo Zainteresowani w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych uzupełnili opis stanu faktycznego wskazując, że umowa nabycia/przelewu wierzytelności ma charakter umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Została ona zawarta w celu zwolnienia się przez Cesjonariusza z zobowiązania do realizacji umowy zastawu na akcjach Spółki X należących do Cesjonariusza. Zdaniem Zainteresowanych nie była to umowa sprzedaży zgodnie z postanowieniami Kodeksu Cywilnego. Umowa nabycia/przelewu wierzytelności nie przybrała postaci którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych

Organ zaznacza, że przywołując treść opisu stanu faktycznego pominięto tę jego część, która w uzupełnienia wniosku odnosi się wyłącznie do zagadnień dotyczących podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy transakcja opisana w stanie faktycznym polegająca na przelewie wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Zainteresowanych, przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Z treści art. 1 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, iż podatkowi podlegają wyłącznie: 1) następujące czynności cywilnoprawne: a) umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych, b) umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, d) umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy, e) umowy dożywocia, f) umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat, h) ustanowienie hipoteki, i) ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności, j) umowy depozytu nieprawidłowego, k) umowy spółki; 2) zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, 3) orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa.

Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym. Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają wyłącznie umowy wymienione w regulacji art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zasadę numerus clausus czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Cesja wierzytelności polega na przeniesieniu wierzytelności z jednego podmiotu na inny podmiot. Jak wynika z powyższego w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie jest wymieniona umowa cesji wierzytelności. Umowa cesji należy do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umów przenoszących własność.

Z uwagi na to, iż ustawodawca w Kodeksie cywilnym nie nadał umowie przelewu (cesji) wierzytelności formy samoistnej czynności prawnej należy posiłkować się treścią art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego. Wynika z niego, że czynnością prawną stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności. Zatem umowa cesji, jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w przepisie art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, czyli umowy sprzedaży lub zamiany, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W opinii Zainteresowanych przedmiotowa umowa przelewu wierzytelności, ze względu na swój złożony charakter nie jest ani umową sprzedaży, ani umową zamiany.

Zdaniem Zainteresowanych w przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia z inną umową zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności. Należy podkreślić, że Cedent część swoich wierzytelności wobec S. miał zabezpieczone w formie zastawu na akcjach Spółki X należących do Cesjonariusza. Zatem przejęcie własności tych akcji należy uznać za zaspokojenie Zainteresowanego będącego stroną postępowania przez przejęcie przez niego na własność przedmiotu zastawu rejestrowego. W tym konkretnym przypadku strony postanowiły, że zaspokojenie wierzyciela (Zainteresowanego będącego stroną postępowania – Cedenta) odbędzie się w formie umowy przelewu wierzytelności, natomiast efekt ekonomiczny dla Zainteresowanego będącego stroną postępowania pozostał taki sam jak przy złożeniu oświadczenia dłużnikowi o zaspokojeniu wierzytelności poprzez przejęcie własności zastawu rejestrowego. Po skutecznym zawarciu przedmiotowej umowy Zainteresowany będący stroną postępowania nie posiada już wierzytelności wobec dłużnika a z drugiej strony staje się właścicielem akcji Spółki X, którymi zabezpieczone były wierzytelności. Co za tym idzie, zdaniem Zainteresowanego będącego stroną postępowania, umowa będąca przedmiotem wniosku stanowi formę realizacji zawartych przez niego umów zastawu rejestrowego, przez co nie może być rozpatrywana jako umowa sprzedaży, bądź umowa zamiany.

Zdaniem Zainteresowanych podstawą cesji wierzytelności w rozpatrywanej sprawie jest inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności, a co za tym idzie jako umowa nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawych.

Powyżej przywołano tylko tę część stanowiska Zainteresowanych, która odnosi się do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza interpretacja stanowi ocenę stanowiska Zainteresowanych wyłącznie w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 815 ze zm.) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona)
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona)
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie.

Stosownie do zapisu art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. W myśl art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stawki podatku wynoszą od umowy sprzedaży:

1. nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym – 2%,
2. innych praw majątkowych – 1%.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów – umowa sprzedaży podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności (praw) regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

W myśl art. 535 Kodeksu cywilnego – przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę, przy czym stosownie do art. 555 ww. ustawy, przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio między innymi do sprzedaży praw majątkowych.

Zatem umowa przelewu wierzytelności (praw) może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek w tym podatku.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że 10 marca 2021 r. Zainteresowani zawarli umowę przelewu wierzytelności pod warunkiem zawieszającym. Na mocy powyższej umowy Cedent, przeniósł, pod warunkami zawieszającymi wskazanymi w umowie, na Cesjonariusza swoje wierzytelności wobec S. Strony zgodnie postanowiły, że wartość wierzytelności będzie ustalona z uwzględnieniem sposobu ich zabezpieczenia i ujęcia w propozycjach układowych z postępowania układowego prowadzonego wobec S. Strony zgodnie potwierdziły, że ustalona wartość wierzytelności odpowiada ich wartości rynkowej. W zamian za skuteczny przelew wierzytelności, Cesjonariusz przeniósł na rzecz Cedenta własność akcji imiennych Spółki X. Z uwagi na różnicę wartości rynkowej nabywanych wierzytelności i przenoszonych akcji Spółki X, Cedent dodatkowo dopłaci na rzecz Cesjonariusza określoną kwotę w gotówce tytułem rozliczenia umowy. Przejście wierzytelności na rzecz Cesjonariusza oraz zaktualizowanie się zobowiązań Stron związanych z przeniesieniem własności akcji Spółki X, następuje po upływie jednego dnia od dnia wydania przez Sędziego – Komisarza postanowienia w przedmiocie stwierdzenia przyjęcia układu w S. (tj. postanowienia stwierdzającego przyjęcie układu lub postanowienia stwierdzającego nieprzyjęcie układu), w przypadku spełnienia się łącznie warunków zawieszających. Na podstawie opisanego stanu faktycznego i po konsultacji z urzędem skarbowym złożył deklarację PCC-3, gdzie wskazał na zawarcie umowy sprzedaży wierzytelności oraz odprowadził właściwą kwotę podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 1%.

Zainteresowani w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych uzupełnili opis stanu faktycznego wskazując, że umowa nabycia/przelewu wierzytelności ma charakter umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Została ona zawarta w celu zwolnienia się przez Cesjonariusza z zobowiązania do realizacji umowy zastawu na akcjach Spółki X należących do Cesjonariusza. W ocenie Zainteresowanych nie była to umowa sprzedaży zgodnie z postanowieniami Kodeksu Cywilnego. Umowa nabycia/przelewu wierzytelności nie przybrała postaci którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jak już wspomniano powyżej, katalog czynności cywilnoprawnych, ujęty w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma charakter zamknięty. Zatem czynności cywilnoprawne, które nie zostały w nim wymienione w sposób wyraźny, nie podlegają opodatkowaniu omawianym podatkiem.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli wskazana we wniosku umowa nabycia/przelewu wierzytelności istotnie – jak podkreślają to w opisie stanu faktycznego Zainteresowani – nie ma charakteru umów sprzedaży, zamiany, bądź też nie przyjęła postaci żadnej z innych czynności wymienionych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Zainteresowanych w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Dla oceny rzeczywistego charakteru umowy, istotnego znaczenia nabiera ustalenie jej treści, zwłaszcza w części odnoszącej się do obowiązków i uprawnień Zainteresowanych. Ocena taka jednakże wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego, które nie jest możliwe w ramach wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Postępowanie o udzielenie interpretacji ma bowiem na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). W postępowaniu tym organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez Zainteresowanych stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego. Organ podatkowy wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie może bowiem prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w postępowaniu kontrolnym czy podatkowym w oparciu o konkretną dokumentację.

W związku z tym Organ interpretacyjny opiera się na wskazaniu Zainteresowanych, że w sprawie doszło do zawarcia umowy nabycia/przelewu wierzytelności, która przybrała postać umowy nienazwanej. Natomiast ocena konkretnych rzeczywistych okoliczności sprawy może nastąpić wyłącznie w oparciu o dokumenty zgromadzone w postępowaniu podatkowym.

Końcowo wyjaśnić należy, że rolą Organu interpretacyjnego jest ocena, czy Zainteresowani prawidłowo oceniają skutki podatkowe w kontekście przedstawionego stanu faktycznego. Rola Organu interpretacyjnego sprowadza się do ściśle określonych przepisami Ordynacji podatkowej działań wymienionych w zacytowanym powyżej art. 14b § 1 tej ustawy. To oznacza także, iż w niniejszej interpretacji nie dokonano oceny charakteru (formy) opisanej umowy nabycia/przelewu wierzytelności; podane przez Zainteresowanych informacje przyjęto jako podstawę oceny skutków podatkowych zawartej umowy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.