Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.94.2018.9
z 5 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2021 r. sygn. akt II FSK 3470/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 15 czerwca 2021 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2018 r. (data wpływu 13 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie klasyfikacji przychodów z najmu lokali – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie klasyfikacji przychodów z najmu lokali.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 2 maja 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 0115-KDIT3.4011.94.2018.2.WR, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie klasyfikacji przychodów z najmu lokali.

Wnioskodawca na ww. interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego złożył skargę z dnia 18 maja 2018 r. (data wpływu 21 maja 2018 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2018 r. sygn. akt I SA/Op 191/18 oddalił skargę.

Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Wnioskodawca złożył skargę kasacyjną z dnia 24 września 2018 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2021 r. sygn. akt II FSK 3470/18 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie:

• uchylił w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 sierpnia 2018 r. sygn. akt I SA/Op 191/18,
• uchylił w całości interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 2 maja 2018 r. nr 0115-KDIT3.4011.94.2018.2.WR.

W dniu 15 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2021 r. sygn. akt II FSK 3470/18. Natomiast w dniu 23 lipca 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zwrócił do tut. organu akta sprawy.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką prowadzi od ponad 10 lat 10 - hektarowe gospodarstwo rolne. Z tego tytułu opłaca składki na ubezpieczenie rolnicze w KRUS. Z tego gospodarstwa rolnego, a także z pracy najemnej wykonywanej na terenie Niemiec, uzyskał dochody. Z zaoszczędzonych pieniędzy wybudował budynek mieszkalny, w którym znajduje się 20 mieszkań i lokal użytkowy na parterze. Lokale mieszkalne wynajmuje innym osobom. Ani Wnioskodawca, ani Jego żona nie prowadzą i nie prowadzili nigdy w przeszłości pozarolniczej działalności gospodarczej. Poza najmem ww. lokali mieszkalnych głównym źródłem utrzymania Wnioskodawcy jest gospodarstwo rolne. Od przychodów z najmu opłaca On wraz żoną zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8.5%. Wszystkie sprawy związane z najmem lokali wykonuje osobiście. Dokonuje napraw, konserwacji obiektu i lokali, poboru czynszu, zawierania umów, poszukiwania kandydatów na najemców itp. Nie funkcjonuje więc żadna struktura służąca wykonywaniu zadań związanych z najmem lokali.

Wnioskodawca zamierza w przyszłości przeznaczyć część mieszkań na potrzeby rodziców swoich i żony oraz dorastających dzieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dochody uzyskiwane z najmu mieszkań i lokalu użytkowego są dochodami z tytułu działalności gospodarczej i podlegają opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla osób prowadzących działalność gospodarczą, czy też należy je zaliczyć do źródła przychodów, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) i podlegają one opodatkowaniu jak najem prywatny?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajmując przedmiotowe nieruchomości nie jest On zobowiązany do zakładania działalności gospodarczej, tym bardziej, gdy działalność ta stanowi da Niego dodatkowe, a nie podstawowe źródło dochodów. Jest to źródło przychodu o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) i podlega opodatkowaniu jak najem prywatny.

Niewątpliwie najem, czy też dzierżawa, są odrębnym źródłem przychodów. Przepis art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. stanowi bowiem, że źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Należy więc każdorazowo ocenić, czy dany najem (dzierżawa) jest wykonywana w ramach działalności gospodarczej, czy też nie. Przepis art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. stanowi, że przez działalność gospodarczą należy rozumieć działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do przychodów z innych źródeł.

W tym miejscu zauważyć należy, że z wykonywaniem działalności gospodarczej mamy do czynienia wówczas, gdy działalność ta ma charakter zorganizowany i ciągły (powtarzalny i stały). Działalność gospodarcza powinna się charakteryzować pewnym stopniem jej zorganizowania. Powinna istnieć struktura - zarówno rzeczowa, jak i osobowa - służąca wykonywaniu działalności.

W interpretacji z dnia 29 kwietnia 2010 r, IBPBII/1/415-121/10/ASz, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że skoro wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej m.in. w zakresie wynajmu, to tym samym przedmiotem najmu nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą. To oznacza, że najem mieszkań stanowi źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody uzyskiwane z najmu mogą być opodatkowane - zgodnie z wolą podatnika – na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak zatem widać z powyższej interpretacji, najem dość znacznej ilości mieszkań został uznany jedynie za wykorzystywanie majątku niestanowiące działalności gospodarczej, a nie za działalność gospodarczą. Przy kwalifikacji przychodów z najmu ilość zawartych umów nie ma decydującego znaczenia. Jeżeli zatem w analizowanej sytuacji podatnik nie wprowadzi lokali do przedsiębiorstwa (a takie nie istnieje), to uzyskiwane przychody powinny być zaliczone do źródła, jakim jest najem.

Decydującym kryterium według fiskusa nie jest także rozmiar najmu określany liczbą wynajmowanych nieruchomości. Na przykład Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 22 kwietnia 2013 r., ITPB1/415-119A/13/IG stwierdził, że najem przez emeryta jednego domku letniskowego w sezonie jest w jego opinii działalnością gospodarczą. Najem okazjonalny, turystyczny zawsze jest postrzegany jako prowadzony w sposób ciągły i zorganizowany, a przychody z tego źródła kwalifikowane są do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują w jakich przypadkach, świadcząc określone usługi, należy zarejestrować działalność gospodarczą. Kwestie te reguluje natomiast ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. W myśl art. 2 tej ustawy, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Przyjmując jednakże bezpośrednią wykładnię ww. przepisu, już najem jednego mieszkania w sposób zorganizowany i ciągły owocowałby założeniem działalności gospodarczej. Dowodzi tego fakt, iż ustawodawca przewidział (chociażby w przypadku ryczałtu ewidencjonowanego) odrębne zasady rozliczania przychodów z najmu poza działalnością i w jej ramach.

W ocenie Wnioskodawcy, wynajmując przedmiotowe nieruchomości nie jest On zobowiązany do zakładania działalności gospodarczej, tym bardziej, gdy działalność ta stanowi da Niego dodatkowe, a nie podstawowe źródło dochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2020 r., sygn. akt II FSK 2470/18.

W art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.) wskazane zostały poszczególne źródła przychodów. Nie budzi wątpliwości, że każdy przychód może być przypisany do jednego tylko źródła. Z przypisaniem do źródła wiąże się zarówno określenie przedmiotu opodatkowania (dochód lub przychód), momentu powstania przychodu, jego zdefiniowanie, określenie podstawy opodatkowania, sposobu i stawki opodatkowania (według skali od sumy dochodów z różnych źródeł lub według stawki ryczałtowej tylko z jednego źródła).

W przepisie tym wśród źródeł przychodów wymieniono m.in.:

• pozarolniczą działalność gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 3),
• najem, podnajem, dzierżawę, poddzierżawę oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawę, poddzierżawę działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 6).

Pozarolniczą działalność gospodarczą ustawodawca zdefiniował w art. 5a pkt 6 ww. ustawy jako działalność zarobkową:

• wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
• polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
• polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z przywołanej definicji pozarolniczej działalności gospodarczej należy zatem wyprowadzić wniosek, że:

• inne wskazane w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródła przychodów mogą charakteryzować się cechami identycznymi z cechami pozarolniczej działalności gospodarczej (inaczej nie byłoby bowiem możliwe zaliczenie uzyskanych przychodów do przychodów z jednego z pozostałych źródeł);
• przychód można zaliczyć do przychodów ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy (pozarolnicza działalność gospodarcza) dopiero wówczas, gdy nie jest on zaliczony do innego źródła przychodów.

Zatem w przypadku przychodów z najmu w pierwszej kolejności należy ustalić, czy przychody te pochodzą ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy (najem prywatny), a dopiero po wykluczeniu tego źródła można przyjąć, że przychody te stanowią przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W odniesieniu do źródła przychodów jakim jest najem prywatny ustawodawca odwołał się do określonego rodzaju umów nazwanych oraz umów nienazwanych, o podobnym charakterze. Nie zdefiniował użytych w tym przepisie pojęć na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych. Tym samym przyjąć należy ich znaczenie wynikające z przepisów prawa cywilnego, regulujących poszczególne rodzaje umów. Z tych ostatnich wynika, że zarówno najem, jak i dzierżawa mają charakter ciągły (umowy zawierane są na określony czas lub bezterminowo - art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.), zorganizowany (wymagają podejmowania działań przez wynajmującego bądź wydzierżawiającego polegających m.in. na znalezieniu kontrahenta, przygotowania przedmiotu najmu i dzierżawy do umówionego użytku, utrzymywania rzeczy w stanie przydatnym do umówionego użytku w okresie trwania umowy - art. 662 Kodeksu cywilnego) i mają charakter odpłatny (art. 659 Kodeksu cywilnego). Czyli każdorazowo celem działania wynajmującego lub wydzierżawiającego jest uzyskanie zarobku. Najem i dzierżawa charakteryzują się zatem tymi samymi cechami, jakimi charakteryzuje się pozarolnicza działalność gospodarcza. W odniesieniu do tego źródła ustawodawca nie wskazuje innych cech odróżniających je od pozarolniczej działalności gospodarczej poza wskazaniem, że przychody nie są zaliczane do tego źródła, jeżeli dotyczą składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 10 ust. 1 pkt 6 in fine ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wyłączenie to potwierdza treść art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, zgodnie z którym przychody z najmu, dzierżawy, poddzierżawy i umów o podobnym charakterze składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą zalicza się do przychodów z działalności gospodarczej. Wskazanie przedmiotów, których najem lub dzierżawa są wyłączone ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, jest zatem jedyną cechą odróżniającą to źródło przychodów od źródła przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, że ustawodawca nie uzależnia zaliczenia przychodów do jednego z tych źródeł od przykładowo wielości wynajmowanych lub dzierżawionych składników majątku lub od wysokości przychodów z danego źródła.

Potwierdza to wprowadzona od 1 stycznia 2018 r. zmiana art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2157 ze zm.), zgodnie z którym to przepisem stawka ryczałtu od przychodów z najmu wynosi 8,5% do 100 000 zł przychodu i 12,5% powyżej tej kwoty. Dokonując owej zmiany ustawodawca nie zmienił definicji źródła przychodów. To zaś potwierdza wniosek, że wysokość przychodów (a tym samym aktywność podatnika w zakresie najmu lub dzierżawy) nie ma znaczenia dla określenia źródła przychodów.

Dokonując wykładni użytego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyrażenia "składniki majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą" zauważyć natomiast należy, że pojęcie "składniki majątkowe" zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 2 ww. ustawy i rozumie się przez nie aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 3 tej ustawy. Są to zatem kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych (art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, Dz. U. z 2016 r. poz. 1047 ze zm.).

Dla zaliczenia przychodów do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza ustawodawca wymaga, aby składniki majątku, będące przedmiotem najmu lub dzierżawy były związane z działalnością gospodarczą. „Związany” oznacza zaś „mający coś wspólnego z kimś lub czymś, dotyczący tego kogoś lub czegoś” (Wielki Słownik Języka Polskiego https://wsip.pl). Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z posiadaniem przedsiębiorstwa, czyli zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej. Przedsiębiorstwo obejmuje m.in. indywidualizujące je oznaczenie, własność ruchomości i nieruchomości, prawa najmu i dzierżawy, koncesje, licencje i zezwolenia, a także księgi i dokumenty związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa (art. 551 Kodeksu cywilnego, mający zastosowanie także do podatku dochodowego od osób fizycznych z mocy art. 5a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Prowadzenie przedsiębiorstwa wymaga zatem zidentyfikowania i wydzielenia z majątku podatnika będącego osobą fizyczną składników majątkowych, które będą służyć prowadzeniu działalności gospodarczej. Wiąże się to zazwyczaj m.in. z prowadzeniem ewidencji środków trwałych, ksiąg podatkowych, tworzeniem zorganizowanej struktury mającej umożliwić gospodarowanie tym majątkiem oraz finansowaniem wydatków związanych z utrzymaniem tego majątku z przychodów pochodzących z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podsumowując, w sytuacji gdy podatnik:

• nie podejmuje czynności zmierzających do wyraźnego wyodrębnienia przedsiębiorstwa poprzez stworzenie zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych mających służyć tej działalności,
• nie buduje struktury organizacyjnej pozwalającej mu na zarządzanie tą wydzieloną częścią majątku,
• nie wypracowuje strategii tej działalności (planów co do jej rozwoju, badania rynku pod kątem potrzeb potencjalnych najemców, dostosowywania składników majątkowych do tych potrzeb),

a jedynie lokuje, czy też inwestuje nadwyżki posiadanych środków (uzyskiwanych z różnych źródeł przychodu) w zakup nieruchomości lokalowych lub ich wytworzenie (remont, czy też budowę), które następnie wynajmuje, wówczas nie można uznać, że te składniki majątkowe związane są z działalnością gospodarczą.

Z opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku wynika wprost, że Wnioskodawca nie wydzielił ze swojego majątku przedsiębiorstwa rozumianego w sposób przedstawiony wyżej. Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że zarówno On, jak i Jego żona, nie prowadzą oraz nie prowadzili w przeszłości pozarolniczej działalności gospodarczej. Brak jest zatem podstaw do wniosku, że obiektywnie rzecz biorąc Wnioskodawca wynajmując lokale nie osiąga przychodów z najmu bowiem prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu. Wnioskodawca wraz z żoną zainwestowali zgromadzone oszczędności w celu dywersyfikacji źródeł przychodów oraz zwiększenia osiąganych dochodów w okolicznościach przewidzianych w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakres najmu (dwadzieścia lokali mieszkalnych i jeden lokal użytkowy) nie ma przy tym wpływu na wynik sprawy, o czym przesądza zmiana art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Brak jest zatem podstaw do wniosku, że Wnioskodawca inwestując oszczędności w nieruchomości, które od początku zamierzał wynajmować, obiektywnie rzecz biorąc prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą tylko z uwagi na szeroki zakres najmu. Przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę z najmu nie można w konsekwencji uznać za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, czyli za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pomimo tego, że spełniają one przesłanki przewidziane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy poinformować, że na dzień wydania pierwotnej interpretacji obowiązywał tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.).

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.