Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.112.2021.1.JC
z 23 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 marca 2021 r. (data wpływu 26 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziałów w Spółkach Zależnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziałów w Spółkach Zależnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) jest niemiecką spółką kapitałową, utworzoną zgodnie z prawem Republiki Federalnej Niemiec oraz posiadającą siedzibę w Republice Federalnej Niemiec. Spółka jest niemieckim rezydentem dla celów podatkowych.

Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem w dwóch polskich spółkach kapitałowych – A. (“Spółka Zależna 1”) i B. (“Spółka Zależna 2”; razem ze Spółką Zależną 1 jako: „Spółki Zależne”). Spółki Zależne są rezydentami podatkowymi Polski, tj. podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów.

Spółki Zależne prowadzą działalność gospodarczą w postaci zespołu elektrowni wiatrowych (tzw. “farm wiatrowych”) i nie są podmiotami rozpoczynającymi działalność. W skład majątku Spółek Zależnych, zgodnie z ewidencją bilansową sporządzona na dzień 31 grudnia 2020 roku, wchodzą następujące składniki majątku trwałego:

• budynki, lokale i obiekty inżynierii lądowej i wodnej - na które składają się:
  • fundamenty dla turbin,
    
  • maszty (wieże) dla turbin,
    
  • linie energetyczne (w tym przyłącza),
    
  • światłowody,
    
  • drogi gminne - (sklasyfikowane jako inwestycje w obcy środek trwały),
    
  • drogi do turbin,
    
  • platformy do turbin,
    
  • fundament pod rozdzielnię - dotyczy wyłącznie Spółki Zależnej 1,
    
• urządzenia techniczne i maszyny - na które składają się:
  • gondole z hubem i rotorem,
    
  • rozdzielnice kontenerowe,
    
  • system alarmowy,
    
  • system monitoringu wizyjnego - dotyczy wyłącznie Spółki Zależnej 1,
    
  • rozdzielnicę kompensacji mocy biernej - dotyczy wyłącznie Spółki Zależnej 2,
    
  • Przyłącza internetowe i komunikacyjne.
    
  
  

Oprócz rzeczowych aktywów trwałych Spółki Zależne w ewidencji bilansowej sporządzonej na dzień 31 grudnia 2020 roku wykazują również inne aktywa, w tym:

• Wartości niematerialne i prawne,
  

• Długoterminowe rozliczenia międzyokresowe,
  

• Zapasy,
  

• Należności krótkoterminowe,
  

• Inwestycje krótkoterminowe,
  

• Krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe.
  
  
  

Pojedyncze elektrownie wiatrowe (tzw. wiatraki) są skonstruowane w ten sposób, iż maszt (wieża) jest przymocowana do fundamentu, który jest trwale związany z gruntem. Na wieży natomiast umiejscowione jest urządzenie przekształcające energię wiatru w energię elektryczną tj. gondola z hubem i rotorem tzw. turbina. Głównym elementem turbiny wiatrowej jest gondola z hubem i rotorem, dzięki którym jest dokonywana konwersja energii wiatru na energię elektryczną. Powyższe wyliczenie elementów inwestycji należy traktować jako przykładowe, a nie wyczerpujące wyliczenie wszystkich elementów.

Ponadto wymienione powyżej drogi, wchodzące w skład składników majątku trwałego Spółek Zależnych, zgodnie z ewidencją bilansową, są również trwale związane z gruntami, na których są posadowione.

Podkreślenia wymaga fakt, że Spółki Zależne nie posiadają własnych gruntów, ani prawa do użytkowania wieczystego gruntów, a także innych środków trwałych w budowie. Grunty, na których prowadzona jest działalność gospodarcza Spółek Zależnych poprzez tzw. farmy wiatrowe, są przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych podobnych umów. Dodatkowo, Spółki Zależne nie prowadzą inwestycji długoterminowych (w tym w zakresie nieruchomości), a także nie posiadają udziałów lub akcji w innych jednostkach.

Jednocześnie elementy elektrowni wiatrowej i inne pozostałe składniki majątku sklasyfikowane dla celów bilansowych jako urządzenia techniczne i maszyny, mogą zostać w łatwy sposób rozmontowane i nie są trwale związane z gruntami będącym własnością osób trzecich, które Spółka wynajmuje/dzierżawi w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, w ewidencji bilansowej Spółek Zależnych sporządzonej na dzień 31 grudnia 2020 roku, Spółki Zależne wykazują następujące pozycje w wartości zerowej:

• grunty (w tym prawo użytkowania wieczystego gruntu),
  

• środki trwałe w budowie,
  

• zaliczki na środki trwałe w budowie,
  

• inwestycje długoterminowe: nieruchomości,
  

• udziały lub akcje (dotyczy wszystkich pozycji w ewidencji bilansowej).
  
  
  

W przyszłości, Wnioskodawca planuje przeniesienie udziałów w Spółkach Zależnych do niemieckiej spółki powiązanej C. (dalej: “Spółka Powiązana”).

Obecnie Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem Spółki Powiązanej. Przed dokonaniem przeniesienia udziałów Spółek Zależnych do Spółki Powiązanej, Wnioskodawca przeniesie w drodze podziału tzw. z języka niemieckiego Abspaltung (ang. spin off) wszystkie swoje udziały w Spółce Powiązanej do swojego obecnego, jedynego udziałowca tj. do spółki niemieckiej D. (dalej: “Udziałowiec”). Zatem, na moment przeniesienia udziałów w Spółkach Zależnych, Spółka Powiązana będzie spółką-siostrą Wnioskodawcy, a jedynym udziałowcem Wnioskodawcy i Spółki Powiązanej będzie D.

W ramach planowanej transakcji udziały w Spółkach Zależnych zostaną przeniesione do Spółki Powiązanej na gruncie niemieckiego kodeksu spółek handlowych w drodze podziału tzw. z języka niemieckiego Abspaltung (ang. spin off). Wspomniane przeniesienie skutkować może wydaniem nowych udziałów przez Spółkę Powiązaną do Udziałowca. Jednak, z uwagi na regulacje prawa niemieckiego oraz biorąc pod uwagę fakt, że Wnioskodawca oraz Spółka Powiązana będą należeć do Udziałowca, na gruncie prawa niemieckiego dopuszczalne jest zrezygnowanie z wydania nowych udziałów przez Spółkę Powiązaną. Alternatywnie, rozważane jest połączenie Wnioskodawcy z inną spółką zależną Udziałowca, będącą spółką niemiecką.

Niezależnie od wybranej opcji przeprowadzenia planowanej transakcji, w jej wyniku, dojdzie do przeniesienia udziałów Spółek Zależnych, a zmianie ulegnie ich dotychczasowy udziałowiec.

Spółki Zależne nie uzyskują przychodów z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze lub z przeniesienia własności, których przedmiotem są nieruchomości lub prawa do nieruchomości, oraz z tytułu udziałów w innych spółkach nieruchomościowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy poprzez “nieruchomości” w myśl art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT i “majątek nieruchomy” w myśl art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej należy rozumieć części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (zgodnie z definicją nieruchomości zawartą w art. 46 i 48 KC)?
2. Czy poszczególne elementy farmy wiatrowej trwale związane z gruntami będącymi własnością osób trzecich stanowią majątek nieruchomy Spółek Zależnych, w związku z czym stanowią “nieruchomość” w myśl art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT i “majątek nieruchomy” w myśl art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej definiowane zgodnie z art. 46 i 48 KC?
3. Czy współczynnik, o którym mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4 w zw. z art. 3 ust. 4 ustawy o CIT (“50%”) i w art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej (“głównie”, tj. ponad 50%), w przypadku Spółek Zależnych, powinien zostać obliczony na podstawie wartości wynikających z bilansu (z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych i bez uwzględnienia długów i innych zobowiązań podmiotu) jako stosunek wartości pozycji bilansowej “budynki, lokale, prawa do lokali i obiekty inżynierii lądowej i wodnej” (pomniejszonej o wartości elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntem będącym własnością osób trzecich), bez uwzględnienia pozycji “urządzenia techniczne i maszyny” do wartości wszystkich aktywów tj. pozycji bilansowej “aktywa razem”?
4. Czy planowana operacja zbycia udziałów w Spółkach Zależnych będzie podlegała w Polsce po stronie Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych o ile nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości nie stanowią co najmniej 50% wartości aktywów Spółek Zależnych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Poprzez “nieruchomości” w myśl art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT i “majątek nieruchomy” w myśl art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej należy rozumieć części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (zgodnie z definicją nieruchomości zawartą w art. 46 i 48 KC).
2. Poszczególne elementy farmy wiatrowej związane trwale z gruntami będącymi własnością osób trzecich nie stanowią majątku nieruchomego Spółek Zależnych, w związku z czym nie spełniają definicji “nieruchomości” w myśl art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT i definicji “majątku nieruchomego” w myśl art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej w rozumieniu art. 46 i 48 KC.
3. Współczynnik, o którym mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4 w zw. z art. 3 ust. 4 ustawy o CIT (“50%”) i w art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej (“głównie”, tj. ponad 50%), w przypadku Spółek Zależnych, powinien zostać obliczony na podstawie wartości wynikających z bilansu (tj. z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych i bez uwzględnienia długów i innych zobowiązań podmiotu) jako stosunek wartości pozycji bilansowej “budynki, lokale, prawa do lokali i obiekty inżynierii lądowej i wodnej” (pomniejszonej o wartości elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntem będącym własnością osób trzecich) bez uwzględnienia wartości pozycji bilansowej “urządzenia techniczne i maszyny”, do wartości wszystkich aktywów tj. pozycji bilansowej “aktywa razem”.
4. Planowana operacja zbycia udziałów w Spółkach Zależnych nie będzie podlegała w Polsce po stronie Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych o ile nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości nie stanowią co najmniej 50% wartości aktywów Spółek Zależnych.

Ad. 1

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm. dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei, zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości.

Zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy o CIT, wartość aktywów, o której mowa w ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, ustala się na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc uzyskania przychodu, o którym mowa w tym przepisie.

Ponadto, zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 4a ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej.

Zgodnie z art. 4a pkt 35 ustawy o CIT, przez spółkę nieruchomościową rozumie się podmiot inny niż osoba fizyczna, obowiązany do sporządzania bilansu na podstawie przepisów o rachunkowości, w którym:

• na pierwszy dzień roku podatkowego, a w przypadku gdy spółka nieruchomościowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego - na pierwszy dzień roku obrotowego, co najmniej 50% wartości rynkowej aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowiła wartość rynkowa nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw do takich nieruchomości oraz wartość rynkowa tych nieruchomości przekraczała 10 000 000 zł albo równowartość tej kwoty określoną według kursu średniego walut obcych, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego pierwszy dzień roku podatkowego - w przypadku podmiotów rozpoczynających działalność,
  

• na ostatni dzień roku poprzedzającego rok podatkowy, a w przypadku gdy spółka nieruchomościowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego - na ostatni dzień roku poprzedzającego rok obrotowy, co najmniej 50% wartości bilansowej aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowiła wartość bilansowa nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw do takich nieruchomości i wartość bilansowa tych nieruchomości przekraczała 10 000 000 zł albo równowartość tej kwoty określoną według kursu średniego walut obcych, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego odpowiednio rok podatkowy albo rok obrotowy oraz w roku poprzedzającym odpowiednio rok podatkowy albo rok obrotowy przychody podatkowe, a w przypadku gdy spółka nieruchomościowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego - przychody ujęte w wyniku finansowym netto, z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze lub z przeniesienia własności, których przedmiotem są nieruchomości lub prawa do nieruchomości, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4, oraz z tytułu udziałów w innych spółkach nieruchomościowych, stanowiły co najmniej 60% ogółu odpowiednio przychodów podatkowych albo przychodów ujętych w wyniku finansowym netto - w przypadku podmiotów innych niż określone w lit. a.
  
  
  

W przypadku osiągnięcia przez Wnioskodawcę dochodu (przychodu) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ze względu na to, że Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym w Republice Federalnej Niemiec, analizy ewentualnego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych dochodu z tytułu rozważanego zbycia całości udziałów posiadanych w Spółkach Zależnych należy dokonywać z uwzględnieniem przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (“UPO”). Zasady opodatkowania zysków z przeniesienia własności majątku zostały uregulowane w art. 13 UPO niemiecko-polskiej.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej zyski z przeniesienia własności akcji, udziałów lub innych praw w spółce, której aktywa majątkowe składają się głównie, bezpośrednio lub pośrednio z majątku nieruchomego, położonego w Umawiającym się Państwie lub z praw wchodzących w skład tego majątku nieruchomego, mogą być opodatkowane w tym Państwie.

Jednocześnie, na podstawie art. 6 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości gruntowych, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych lub zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych; statki morskie, statki żeglugi śródlądowej i statki powietrzne nie stanowią majątku nieruchomego.

W przepisach ustawy o CIT brak jest definicji „nieruchomości” lub „majątku nieruchomego”. Przy czym, definicji “majątku nieruchomego” nie ma w prawie polskim wcale. Należy zatem odwołać się do przepisów zawartych w innych ustawach w zakresie pojęcia “nieruchomości”.

Ponieważ art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT dotyczy wartości aktywów, które są zdefiniowane w art. 3 ust. 1 pkt 12 UoR, pomocniczo można odwołać się do przepisów UoR. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. a UoR, do środków trwałych zalicza się nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.

Natomiast, pojęcie „nieruchomości” zdefiniowane zostało w art. 46 § 1 KC. W myśl powyższego przepisu nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Z kolei, stosownie do art. 48 § 1 KC - z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z powyższych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, wynika, że na gruncie polskiego prawa cywilnego, nieruchomościami mogą być jedynie grunty (w tym prawa użytkowania wieczystego gruntu) oraz budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W ocenie Wnioskodawcy, na cele określenia pojęcia “nieruchomości” nie powinno się natomiast brać pod uwagę szerszego pojęcia “nieruchomości” wynikającego z przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości na podstawie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1170). Stanowisko Wnioskodawcy znajduje m.in. potwierdzenie w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.410.2019.2.JC wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (“Dyrektor KIS”) z dnia 19 grudnia 2019 roku:

“zdefiniowana w KC nie jest tożsama z przedmiotem podatku od nieruchomości. Każdy obiekt budowlany (z wyjątkiem obiektów małej architektury) podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nawet wówczas, gdy nie stanowi nieruchomości ani też jej części składowej. Wobec tego należy przyjąć, że przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest szerszy niż definicja „nieruchomości”, o której mowa w art. 46 KC, tj. przedmiotem podatku są budynki, budowle i grunty, bez względu na to czy stanowią nieruchomość w rozumieniu art. 46 KC. Tym samym, ze względu na to, że art. 13 ust. 2 lit. a UPO odwołuje się bezpośrednio do pojęcia „majątku nieruchomego”, przy rozpatrywaniu zakresu tego pojęcia w polskim prawie nie należy brać pod uwagę pełnego zakresu opodatkowania podatkiem od nieruchomości”.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym poprzez “nieruchomości” w myśl art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT i “majątek nieruchomy” w myśl art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej należy rozumieć części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (zgodnie z definicją nieruchomości zawartą w art. 46 w zw. z art. 48 KC).

Ad. 2

Zgodnie z powyższym stanowiskiem Wnioskodawcy pojęcie “nieruchomości” powinno być definiowane zgodnie z art. 46 w zw. z art. 48 KC. Analizując powyższe regulacje oraz opis zdarzenia przyszłego należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, że Spółki Zależne realizują swoją działalność gospodarczą w formie farm wiatrowych na gruntach nienależących do nich. Ponadto, Spółki Zależne nie posiadają prawa użytkowania wieczystego do tych gruntów.

Stosownie do art. 48 KC, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Jednocześnie, zgodnie z art. 191 KC (superficies solo cedit) własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Mając na uwadze powyższe przepisy KC, w ocenie Wnioskodawcy, poszczególne elementy farm wiatrowych posadowionych na gruncie będącym własnością osoby trzeciej i trwale z tym gruntem związane stanowią część nieruchomości gruntowej będącej własnością tej osoby trzeciej (tj. wydzierżawiającego lub wynajmującego). Jednocześnie, te same elementy farmy wiatrowej będą stanowić ruchomości dla dzierżawcy lub najemcy ww. gruntu. W konsekwencji, elementy farmy wiatrowej trwale związane z gruntem, które posadowione są na gruncie będącym własności osoby trzeciej, nie mogą stanowić dla dzierżawcy lub najemcy tego gruntu odrębnej nieruchomości.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w komentarzu do art. 191 KC red. Osajda 2020, wyd. 27 / P. Księżak, zgodnie z którym: “Artykuł 191 KC wyraża ogólną zasadę, że połączenie rzeczy ruchomej z nieruchomością w taki sposób, że stała się ona jej częścią składową, powoduje rozciągnięcie własności nieruchomości również na tę rzecz. (...) Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 KC). Dlatego zgodnie z zasadą superficies solo cedit własność przyłączonej rzeczy ruchomej nabywa ex lege właściciel nieruchomości prawem przyrostu. Jest to pierwotny sposób nabycia własności. Nie ma znaczenia, która z rzeczy była cenniejsza, zawsze własność nieruchomości pochłania własność ruchomości. (...) Przepis art. 191 KC ma charakter bezwzględnie obowiązujący i strony nie mogą w umowie postanowić inaczej (por. wyr. SA w Katowicach z 24.4.2003 r. I ACa 1170/02, OSA/Kat. 2004, Nr 2, poz. 14). (...) Skutek z art. 191 KC jest nieodwracalny. Prawa do rzeczy ruchomej wygasają i ewentualne oddzielenie tej części składowej od nieruchomości nie powoduje, że odżywają”.

Ponadto, zgodnie z komentarzem art. 191 KC red. Załucki 2020, wyd. 2 / Wrzecionek: „Wszystko, co zostaje z nieruchomością w sposób trwały połączone, w tym wzniesione, zasadzone, zasiane itp., staje się częścią składową gruntu i jednocześnie własnością właściciela tego gruntu (nieruchomości).

Ustawodawca w komentowanym przepisie nawiązał do pojęcia części składowej, o którym mowa w art. 47 § 2-3 oraz art. 48-49 KC. Zatem częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (...)".

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie się odnieść do Konwencji Modelowej w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD w brzmieniu z dnia 21 listopada 2017 roku (“Konwencja”) będącej wzorcem dla zawieranych przez państwa umów w zakresie unikania podwójnego opodatkowania i Komentarza do Konwencji.

Zgodnie z art. 13 ust. 5 Konwencji i pkt 28.4 Komentarza do Konwencji, w celu określenia kraju opodatkowania całości zysków otrzymywanych ze sprzedaży udziałów i ustalenia odpowiedniego współczynnika w tym zakresie, należy porównać wartość nieruchomości (ang. “immovable property”) z wartością całości mienia należącego do spółki (ang. “value of all the property owned by the company”), której udziały są sprzedawane.

Ustalając zakres pojęciowy „mienia należącego do spółki” należy wskazać, że w polskim systemie prawnym kwestie związane z własnością rzeczy i praw majątkowych zostały uregulowane w poszczególnych przepisach KC. Zgodnie z art. 44 KC, mieniem jest własność i inne prawa majątkowe. Z kolei, prawo własności zostało zdefiniowane w art. 140 KC, w myśl którego, w granicach określonych przez odrębne ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy; ponadto, w tych samych granicach właściciel może rozporządzać rzeczą. Na podstawie wskazanego art. 140 KC, należy stwierdzić, że prawo własności stanowi najszerszą formę korzystania z rzeczy, która może być ograniczona jedynie poprzez przepisy odrębnych ustawy, zasady współżycia społecznego oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa własności. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, od prawa własności należy odróżnić użytkowanie rzeczy na podstawie umowy najmu lub dzierżawy.

Zgodnie z art. 659 § 1 KC, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Natomiast, zgodnie z art. 693 § 1 KC, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. W świetle tych przepisów, w ocenie Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że zarówno w przypadku umowy najmu, jak i umowy dzierżawy, najemca lub dzierżawca nabywają prawo do korzystania z rzeczy, lecz nie prawo własności do niej. Tym samym, nie można uznać, że w ramach umowy najmu lub dzierżawy rzecz najmowana lub dzierżawiona staje się mieniem należącym do najemcy lub dzierżawcy.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że Spółki Zależne nie posiadają praw własności w stosunku do nieruchomości gruntowych użytkowanych przez Spółki Zależne na podstawie umów o czasowe użytkowanie gruntu (w tym najmu lub dzierżawy). W związku z tym, w myśl przywołanych powyżej przepisów KC, poszczególne elementy farm wiatrowych posadowionych na takich nieruchomościach gruntowych i trwale z nimi związane nie mogą stanowić mienia nieruchomego Spółek Zależnych, ponieważ stanowią one mienie osoby trzeciej będącej właścicielem gruntu, jako składowe części tego gruntu. Jednocześnie, z perspektywy Spółek Zależnych takie elementy farm wiatrowych stanowią ruchomości. Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, składnikami majątku trwale związanymi z gruntem są fundamenty i drogi, które to składniki majątku w myśli zasady superficies solo cedit stanowią majątek (własność) nieruchomy osoby trzeciej, z której gruntem są trwale związane.

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.511.2019.1.BKD wydanej przez Dyrektora KIS z dnia 10 stycznia 2020 roku, gdzie organ potwierdził w całości prawidłowość stanowiska wnioskodawcy: Z tej perspektywy Kodeksu Cywilnego dla celów kwalifikacji jako majątku nieruchomego „mieniem należących do spółki” SPV nie są także elementy farmy wiatrowej posadowione na takich nieruchomościach. Podsumowując powyższe, z punktu widzenia prawa cywilnego nie można stwierdzić, że nieruchomości gruntowe użytkowane przez spółkę na podstawie umowy dzierżawy lub najmu stanowią majątek SPV, który składa się głównie z majątku nieruchomego tj. „mienie należące do spółki”, gdyż spółka SPV nie posiada w stosunku do tych nieruchomości prawa własności. Jednocześnie, w świetle przepisów polskiego KC, do mienia nieruchomego należącego do SPV nie zaliczają się również elementy farmy wiatrowej zbudowanej na gruncie, które stanowią części składowe nieruchomości, a zatem z tej perspektywy są mieniem należącym do właściciela gruntu, a z perspektywy SPV są ruchomościami.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym poszczególne elementy farmy wiatrowej trwale związane z gruntami będącymi własnością osób trzecich nie stanowią majątku nieruchomego Spółek Zależnych, co w konsekwencji oznacza, że nie spełniają definicji “nieruchomości” w myśl art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT i definicji “majątku nieruchomego” w myśl art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej rozumianych zgodnie z art. 46 i 48 KC.

Ad. 3

Na wstępnie należy wskazać, że ustawa o CIT nie określa szczegółowej metodologii ustalenia przyjętego w art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT 50% progu jako stosunku wartości “nieruchomości” do wartości aktywów spółki. Metody kalkulacji wysokości stosunku wartości „majątku nieruchomego” do “aktywów majątkowych” nie zawiera również art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polska, wskazując jedynie, że aktywa majątkowe mają się składać “głównie” (tj. zgodnie z przyjętą praktyką, ponad 50%) z majątku nieruchomego.

Niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy posługiwanie się przez ustawodawcę pojęciami zdefiniowanymi w UoR i KC przy jednoczesnym braku zdefiniowania tychże pojęć w samej ustawie o CIT, wskazuje, iż dla celów określenia współczynnika udziału nieruchomości lub praw do nieruchomości w aktywach spółki pod uwagę powinny być brane dane bilansowe (tj. wynikające z bilansu księgowego sporządzanego zgodnie z odrębnymi przepisami UoR, a zatem - uwzględniające dokonane odpisy amortyzacyjne) obejmujące następujące pozycje:

1. grunty (w tym prawo użytkowania wieczystego gruntu),
2. budynki, lokale, prawa do lokali i obiekty inżynierii lądowej i wodnej,
3. środki trwałe w budowie,
4. zaliczki na środki trwałe w budowie,
5. inwestycje długoterminowe: nieruchomości,
6. aktywa razem.

W odniesieniu do pozycji wskazanej w pkt 2) powyżej, biorąc pod uwagę uzasadnienie przedstawione w stosunku do pytania nr 2 niniejszego wniosku, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku Spółek Zależnych, na cele obliczenia ww. udziału całkowita wartość tej pozycji powinna być odpowiednio pomniejszona o wartość wykazanych w tej pozycji elementów trwale związanych z gruntami niebędącymi własnością Spółek Zależnych, bowiem z perspektywy Spółek Zależnych stanowią one ruchomości. Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, takimi elementami farm wiatrowych są np. fundamenty i drogi.

Jednocześnie, zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazuje, iż w przypadku Spółek Zależnych, pozycje bilansu sporządzonego na dzień 31 grudnia 2020 roku wskazane w pkt 1), 3), 4) i 5) będą nieistotne z uwagi na ich zerową wartość.

Do określenia powyższego udziału nie należy natomiast uwzględniać pozycji “urządzenia techniczne i maszyny” wykazywanej w bilansie, ponieważ, w ocenie Wnioskodawcy, nie wypełniają one definicji nieruchomości w rozumieniu art. 46 i 48 KC, tj. nie stanowią elementów trwale z gruntem związanych, co oznacza, iż dla Spółek Zależnych stanowią ruchomości.

Ponadto, aby dokonać poprawnych obliczeń, wartość księgowa (bilansowa) położonego w Polsce nieruchomego majątku nie powinna uwzględniać zobowiązań (w tym długów; bez względu na ewentualne ustanowienie hipoteki na posiadanych nieruchomościach) związanych z tym majątkiem. Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, przy wyliczaniu ww. udziału nie powinny być uwzględniane pozycje pasywów.

Oznacza to, że dla celów kalkulacji współczynnika 50% wartości majątku nieruchomego położonego w Polsce, należy porównać wartość bilansową (księgową) majątku nieruchomego położonego w Polsce tj. w przypadku Spółek Zależnych wartości pozycji bilansowej “budynki, lokale, prawa do lokali i obiekty inżynierii lądowej i wodnej” z uwzględnieniem dokonanych odpisów amortyzacyjnych (pomniejszonego o wartość wykazanych w tej pozycji elementów farmy wiatrowej trwale związanych z gruntami niebędącymi własnością Spółek Zależnych), z wartością bilansową wszystkich składników majątkowych wynikającą z bilansów Spółek Zależnych.

Powyżej opisane podejście znajduje potwierdzenie w stanowiskach polskiej i międzynarodowej doktryny prawa podatkowego:

• J. Banach, Polskie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2000, s. 273: “(...) punktem wyjścia dla tego rodzaju rozstrzygnięcia [odnośnie ustalenia, czy mienie spółki składa się głównie z majątku nieruchomego - przyp. Wnioskodawcy] powinno być zawsze ustalenie wielkości majątku nieruchomego położonego na terytorium danego państwa, w całym majątku spółki. Ustalenia tego dokonujemy w oparciu o jej dane bilansowe”;
  

• M. Krawczyk [w:] red. M. Jamroży, A. Cloer, Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami, komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2007, s. 284: “W powszechnej opinii podstawą obliczeń tego udziału są dane bilansowe, niezależnie od przyjętej metody wyceny. Do pozycji aktywów, uwzględnianych w obliczeniach, należą wartość budynków i budowli, środków trwałych w budowie, inwestycji długoterminowych w nieruchomości”.
  

• Komentarz do Konwencji, pkt 28.4: “Ustalenie, czy wartość udziałów spółki w więcej niż 50 procentach bezpośrednio lub pośrednio stanowi majątek nieruchomy położony w Umawiającym się Państwie, będzie, co do zasady, dokonywane poprzez porównanie wartości takiego majątku nieruchomego z wartością całego majątku będącego własnością danej spółki bez uwzględniania długów lub innych zobowiązań spółki (niezależnie od tego, czy są zabezpieczone hipotekami na danej nieruchomości)”.
  
  
  

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że powyżej zaprezentowane podejście w zakresie obliczenia stosunku wartości nieruchomości do wartości aktywów spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora KIS:

• 0114-KDIP2-1.4010.529.2019.1.SP, z dnia 28 lutego 2020 roku,
  

• 0114-KDIP2-1.4010.410.2019.2.JC, z dnia 19 grudnia 2019 roku,
  

• 0114-KDIP2-1.4010.122.2017.1.AJ, z dnia 27 czerwca 2017 roku.
  
  
  

Biorąc pod uwagę następujące dane bilansowe Spółki Zależnej 1 na dzień 31 grudnia 2020 r.:

• budynki, lokale, prawa do lokali i obiekty inżynierii lądowej i wodnej (z wyłączeniem wartości elementów farm wiatrowych trwale związanych z gruntami będącymi własnością osób trzecich, tj. fundamentów i dróg):xx,
  

• aktywa razem: xx,
  

wartość nieruchomości w ogólnej wartości aktywów Spółki Zależnej 1 stanowi 24,21%.

Biorąc pod uwagę następujące dane bilansowe Spółki Zależnej 2 na dzień 31 grudnia 2020 r.:

• budynki, lokale, prawa do lokali i obiekty inżynierii lądowej i wodnej (z wyłączeniem wartości elementów farm wiatrowych trwale związanych z gruntami będącymi własnością osób trzecich, tj. fundamentów i dróg): xx,
  

• aktywa razem: xx,
  

wartość nieruchomości w ogólnej wartości aktywów Spółki Zależnej 2 stanowi 19,98%.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że współczynnik o którym mowa w art. art. 3 ust. 3 pkt 4 w zw. z art. 3 ust. 4 ustawy o CIT (“50%”) i w art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej nie zostałby przekroczony przez Spółkę Zależną 1 i Spółkę Zależna 2 nawet jeśli wartość pozycji w bilansie “budynki, lokale, prawa do lokali i obiekty inżynierii lądowej i wodnej” nie zostałaby pomniejszona o wartości elementów farmy wiatrowej stanowiącej mienie nieruchome podmiotów trzecich.

Biorąc pod uwagę zarówno dotychczasowe stanowisko organów podatkowych, jak również opinię literatury fachowej, oraz uwzględniając określone dane bilansowe Spółki Zależnej 1 i Spółki Zależnej 2, należy przyjąć, że Spółka Zależna 1 i Spółka Zależna 2 nie są spółkami, w których co najmniej 50% wartości aktywów stanowią, bezpośrednio lub pośrednio, nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym współczynnik, o którym mowa w art. 3 ust. 3 pkt 4 w zw. z art. 3 ust. 4 ustawy o CIT (“50%”) i w art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej (“głównie”, tj. ponad 50%), w przypadku Spółek Zależnych, powinien zostać obliczony na podstawie porównania wartości wynikających z bilansu (z uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych i bez uwzględnienia długów i innych zobowiązań podmiotu) jako stosunek pozycji “budynki, lokale, prawa do lokali i obiekty inżynierii lądowej i wodnej” (pomniejszonej o wartości elementów farmy wiatrowej stanowiącej mienie nieruchome podmiotów trzecich) bez uwzględnienia pozycji “urządzenia techniczne i maszyny”) do wartości wszystkich aktywów Spółek zależnych tj. Pozycji bilansowej “aktywa razem”.

Ad. 4.

Jak zostało wskazane w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1, zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości. Ponadto, zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy o CIT, wartość aktywów, o której mowa w ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, ustala się na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc uzyskania przychodu, o którym mowa w tym przepisie.

Przepisy ustawy o CIT należy stosować z uwzględnieniem UPO, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Umowy międzynarodowe - w tym UPO - mają pierwszeństwo przed przepisami lokalnego prawa podatkowego (w tym, przepisami ustawy o CIT).

W myśl art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej zyski z przeniesienia własności akcji, udziałów lub innych praw w spółce, której aktywa majątkowe składają się głównie, bezpośrednio lub pośrednio z majątku nieruchomego, położonego w Umawiającym się Państwie lub z praw wchodzących w skład tego majątku nieruchomego, mogą być opodatkowane w tym Państwie.

Tym samym, jeżeli w momencie przeniesienia własności udziałów Spółek Zależnych w związku z planowaną transakcją, aktywa Spółek Zależnych będą składały się głównie z majątku nieruchomego, położonego w Polsce, to ewentualny zysk osiągnięty przez Wnioskodawcę w związku z przeniesieniem własności Udziałów, podlegałby opodatkowaniu w Polsce.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, kluczowym dla rozstrzygnięcia, czy ewentualne zyski z przeniesienia własności udziałów Spółek Zależnych będą opodatkowane w Polsce, oprócz określenia, co należy rozumieć pod pojęciem „majątku nieruchomego” oraz „nieruchomości” (uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie przedstawione zostało w pkt 1 niniejszego wniosku), będzie także ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie “głównie” użyte w art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej. W zakresie pojęcia “głównie”, w uzasadnieniu swojego stanowiska w pkt 3 Wnioskodawca odwołał się do pkt 28.4 Komentarza do Konwencji, zgodnie z którym pojęcie to powinno być rozumiane jako “co najmniej 50%”. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, dopiero przekroczenie progu 50%, tj. osiągnięcie wartości ponad 50%, pozwala na uznanie Spółek Zależnych za spółki, których aktywa składają się głównie, bezpośrednio lub pośrednio, z majątku nieruchomego, położonego w Polsce. Przyjęcie takiego stanowiska uwzględnia postanowienia art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, w którym ustawodawca wprost wskazał 50% próg udziału nieruchomości w ogólnej wartości aktywów.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, jeśli wartości nieruchomości Spółki Zależnej 1 i Spółki Zależnej 2 ustalone w sposób przedstawiony w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy w pkt 3 niniejszego wniosku na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc uzyskania przez Wnioskodawcę przychodu z tytułu zbycia udziałów w Spółkach Zależnych w drodze planowanego podziału nie przekroczą odpowiednio 50% wartości aktywów Spółki Zależnej 1 i Spółki Zależnej 2, planowana transakcja podziału i przeniesienia udziałów Spółek Zależnych nie zostanie objęta zakresem art. 13 ust. 2 UPO niemiecko-polskiej i art. 3 ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, w konsekwencji nie będzie podlegała w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W niniejszej interpretacji tut. Organ nie oceniał wyliczeń zaprezentowanych przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku w sprawie, z uwagi na fakt, że przepis art. 14b Ordynacji podatkowej nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Zatem tut. Organ nie może potwierdzić prawidłowości przykładowych wyliczeń, bowiem zasady ich arytmetycznego wyliczenia nie podlegają urzędowej interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i tylko do nich się odnoszą; w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.