2021.08.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.217.2021.2.MS
z 25 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 5 maja 2021 r. (data wpływu do Organu 14 maja 2021 r.), uzupełnionym 28 lipca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia w jaki sposób należy ustalić limit odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, dla podatku zagranicznego zapłaconego w Stanach Zjednoczonych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia w jaki sposób należy ustalić limit odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, dla podatku zagranicznego zapłaconego w Stanach Zjednoczonych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 lipca 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.217.2021.1.MS wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 28 lipca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także jako: „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oraz jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski, tj. podatnikiem podatku dochodowego w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; zwana dalej: „ustawą o CIT”).

Spółka jako przedmiot przeważającej działalności klasyfikuje działalność gospodarczą w zakresie tworzenia i rozwijania oprogramowania w ramach klasy PKD 62.01.Z (Działalność związana z oprogramowaniem). Działalność biznesowa Spółki koncentruje się wokół rozwiązań informatycznych w postaci oprogramowania przeznaczonego do tworzenia kopii zapasowych danych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka udostępnia swoim klientom autorskie oprogramowanie wytworzone w ramach działalności.

Spółka z tytułu sprzedaży oprogramowania osiąga przychody zarówno w Polsce, jak i za granicą m.in. w Stanach Zjednoczonych. Głównym źródłem przychodu Spółki jest sprzedaż licencji do oprogramowania. Wnioskodawca sprzedaje licencje do oprogramowania zarówno w kraju, jak i za granicą.

Spółka podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski. Z tytułu sprzedaży licencji do oprogramowania podmiotom zagranicznym, Spółka otrzymuje wynagrodzenie (przychód) udokumentowany wystawionymi przez Spółkę fakturami VAT.

Kontrahent ze Stanów Zjednoczonych, wypłacając na rzecz Spółki wynagrodzenie z tytułu sprzedaży licencji do oprogramowania potrąca podatek u źródła (zwany dalej: „podatek u źródła”), zgodnie z postanowieniami umowy z dnia 8 października 1974 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (dalej: „Umowa”). Umowa dopuszcza opodatkowanie należności licencyjnych w państwie źródła (tj. w Stanach Zjednoczonych), przy czym stosownie do postanowień Umowy stawka podatku u źródła nie może przekroczyć 10% kwoty brutto należności licencyjnych.

Potrącany przez kontrahenta podatek u źródła obliczany jest od kwoty widniejącej na fakturze wystawionej przez Spółkę za udzielenie licencji. Podatek u źródła pobierany jest zatem od kwoty przychodu uzyskanego przez Spółkę z tytułu licencji tj. bez potrącania kosztów jego uzyskania, co oznacza, że osiągnięty za granicą przychód z tytułu licencji równy jest dochodowi („Przychód Osiągnięty w Stanach Zjednoczonych”).

W odniesieniu do prowadzonej działalności gospodarczej w postaci udzielania licencji na oprogramowanie Spółka ponosi na terenie Polski szereg wydatków, które kwalifikuje do kosztów uzyskania przychodów, w tym również ogólne koszty administracyjne związane z funkcjonowaniem Spółki.

Ustalenie kwoty kosztów uzyskania przychodów dotyczących przychodów uzyskanych za granicą z tytułu sprzedaży licencji do oprogramowania nie jest możliwe. Wynika to z faktu, iż Spółka uzyskuje przychody ze sprzedaży licencji w Polsce oraz w Stanach Zjednoczonych ponosząc jednocześnie wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodów, które są związane z całością prowadzonej działalności bez rozróżnienia na poszczególne kraje. Spółka nie prowadzi odpowiedniej ewidencji, która pozwalałaby na przyporządkowanie kosztów do uzyskanego za granicą przychodu. W księgach rachunkowych Spółki nie istnieją konta ani analityka kont, na której ewidencjonowane byłyby koszty związane ze sprzedażą na rzecz kontrahenta z USA.

Wskazane koszty uzyskania przychodów, co do zasady są ponoszone i byłyby ponoszone na praktycznie niezmienionym poziomie niezależnie od tego, czy Wnioskodawca udzieliłby licencji kontrahentowi zagranicznemu (ze Stanów Zjednoczonych) czy też sprzedawał je jedynie na terytorium Polski albo na terytorium innego kraju. Wskazane wydatki są bowiem związane z prowadzoną działalnością w obszarze udzielania licencji na oprogramowanie niezależnie od ilości i miejsca udzielonych licencji.

Obliczając podatek dochodowy do zapłaty w Polsce, Spółka łączy przychody osiągnięte w kraju z przychodami osiągniętymi za granicą z tytułu należności licencyjnych i pomniejsza je o koszty uzyskania przychodów związane z osiągniętymi przychodami, w efekcie uzyskując kwotę dochodu całkowitego („Dochód Całkowity”). Do tak obliczonej kwoty Dochodu Całkowitego, Wnioskodawca stosuje stawkę podatku dochodowego od osób prawnych w wysokości 19%, uzyskując kwotę podatku od wszystkich dochodów („Podatek od Dochodu Całkowitego”). Zważywszy na fakt, że kontrahent ze Stanów Zjednoczonych pobiera Podatek u Źródła zgodnie ze stawką wynikającą z art. 13 ust. 2 Umowy, Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku zapłaconego za granicą jednakże z uwzględnieniem limitu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 Ustawy CIT.

W piśmie z 20 lipca 2021 r. będącym uzupełnieniem wniosku, Wnioskodawca wskazał dane identyfikacyjne zagranicznych podmiotów (kontrahentów ze Stanów Zjednoczonych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest ustalenie limitu odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, dla podatku u źródła zapłaconego za granicą poprzez ustalenie proporcji kwoty Przychodu Osiągniętego w Stanach Zjednoczonych w danym roku podatkowym do kwoty Dochodu Całkowitego, a następnie odniesienie tak ustalonej proporcji do kwoty Podatku od Dochodu Całkowitego?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest ustalenie limitu odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, dla podatku u źródła zapłaconego za granicą poprzez ustalenie proporcji kwoty Przychodu Osiągniętego w Stanach Zjednoczonych w danym roku podatkowym do kwoty Dochodu Całkowitego, a następnie odniesienie tak ustalonej proporcji do kwoty Podatku od Dochodu Całkowitego.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; zwana dalej: „ustawą o CIT”), jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Art. 3 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Z kolei zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Zdaniem Spółki, prawidłowe jest ustalenie limitu odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT dla Podatku u Źródła zapłaconego w Stanach Zjednoczonych poprzez ustalenie proporcji kwoty Przychodu Osiągniętego w Stanach Zjednoczonych w danym roku podatkowym do Dochodu Całkowitego Spółki, a następnie odniesienie tak ustalonej proporcji do kwoty obliczonego Podatku od Dochodu Całkowitego.

W myśl art. 22b ustawy o CIT, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 ustawy o CIT stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Powyższa przesłanka jest w przypadku Spółki spełniona, z uwagi na fakt, że pomiędzy Polską a Stanami Zjednoczonymi została podpisana umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Odnosząc regulację wynikającą z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT do sytuacji Spółki oraz mając na względzie, iż:

Spółka podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i osiąga dochody (przychody) na terytorium Polski, jak i za granicą (tj. w Stanach Zjednoczonych);
dochody (przychody) osiągane przez Wnioskodawcę w Stanach Zjednoczonych podlegają tam opodatkowaniu;
przychód osiągnięty w Stanach Zjednoczonych nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie postanowień umowy międzynarodowej, której Rzeczpospolita Polska jest stroną (nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT),

-spełnione są przesłanki do dokonania przez Spółkę odliczenia Podatku u Źródła od Podatku od Dochodu Całkowitego Spółki zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy CIT.

Jednocześnie wskazać należy, iż regulacje ustawy o CIT przewidują ograniczenie w zakresie wysokości kwoty podatku zapłaconego za granicą, która może podlegać odliczeniu w Polsce. Zgodnie z regulacją art. 20 ust. 1 zdanie 3 ustawy o CIT, kwota odliczenia nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

W ocenie Wnioskodawcy, dla celów ustalenia proporcji, według której obliczona zostanie maksymalna kwota podatku u źródła podlegającego odliczeniu, należy przyjąć, iż kwota dochodu osiągniętego w państwie obcym, o którym mowa w przywołanym art. 20 ust. 1 Ustawy CIT, równa jest - w zaistniałym przypadku - kwocie Przychodu Osiągniętego w Stanach Zjednoczonych.

Wynika to z faktu, iż w przypadku sprzedaży licencji do oprogramowania w Stanach Zjednoczonych podstawą opodatkowania Podatku u Źródła jest przychód bez uwzględniania kosztów uzyskania przychodów. Zagraniczny kontrahent pobiera bowiem podatek u źródła od (całości) wynagrodzenia wynikającego z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę. Ponadto, w ocenie Spółki najistotniejszym elementem konstrukcyjnym odliczenia podatku zapłaconego za granicą jest jego wysokość, a nie charakter podstawy, od której jest on obliczany. Wynika to z faktu, iż - tak jak w przypadku przedmiotowych licencji - podatek obliczany jest przez kontrahenta, który przy kalkulacji podatku u źródła nie uwzględnia, z uwagi na brak takiej możliwości - kosztów uzyskania przychodów.

Podkreślić przy tym należy, iż w przypadku Wnioskodawcy, ustalenie kwoty kosztów uzyskania przychodów dotyczących przychodów uzyskanych za granicą z tytułu sprzedaży licencji do oprogramowania nie jest możliwe. Wynika to z faktu, iż - jak wskazano w opisie stanu faktycznego - Wnioskodawca uzyskuje przychody ze sprzedaży licencji w Polsce oraz w Stanach Zjednoczonych ponosząc jednocześnie wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodów, które są związane z całością prowadzonej działalności bez rozróżnienia na poszczególne kraje. Spółka nie prowadzi odpowiedniej ewidencji, która pozwalałaby na przyporządkowanie kosztów do uzyskanego za granicą przychodu.

Wnioskodawca wskazuje również, że koszty uzyskania przychodów, co do zasady są ponoszone i byłyby ponoszone na praktycznie niezmienionym poziomie niezależnie od tego, czy Wnioskodawca udzieliłby licencji kontrahentowi zagranicznemu (ze Stanów Zjednoczonych) czy też sprzedawał je jedynie na terytorium Polski. Wskazane wydatki są bowiem związane z prowadzoną działalnością w obszarze udzielania licencji na oprogramowanie niezależnie od ilości i miejsca udzielonych licencji.

Niezależnie od powyższego, wskazać przy tym należy, iż poniesione przez Wnioskodawcę koszty dotyczące uzyskania przychodów ze sprzedaży licencji są uwzględniane w rachunku podatkowym przy obliczaniu Dochodu Całkowitego (który ustalany jest z uwzględnieniem Przychodu Osiągniętego w Stanach Zjednoczonych) i Podatku od Dochodu Całkowitego.

Mając na względzie powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż ustalając limit odliczenia Podatku u Źródła zapłaconego w Stanach Zjednoczonych, Spółka powinna ustalić proporcję kwoty Przychodu Osiągniętego w Stanach Zjednoczonych w danym roku podatkowym do Dochodu Całkowitego. Tak ustalona proporcja powinna zostać następnie odniesiona do obliczonego Podatku od Dochodu Całkowitego. Powyższe obliczenia można przedstawić za pomocą następującego wzoru:

L = 19% x B x (A/B), gdzie:

L- limit odliczenia Podatku u Źródła zapłaconego w Stanach Zjednoczonych od Podatku od Dochodu Całkowitego;

A- Przychód Osiągnięty w Stanach Zjednoczonych w danym roku podatkowym;

B- Dochód Całkowity Spółki za dany rok podatkowy.

W przypadku, gdy tak wyliczony limit odliczenia (L) będzie większy lub równy kwocie Podatku u Źródła zapłaconego w Stanach Zjednoczonych, Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia od Podatku od Dochodu Całkowitego całej kwoty Podatku u Źródła zapłaconego w Stanach Zjednoczonych.

W sytuacji natomiast, gdy kwota limitu odliczenia (L) będzie mniejsza niż Podatek u Źródła uiszczony w Stanach Zjednoczonych, Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonania odliczenia jedynie części Podatku u Źródła zapłaconego w Stanach Zjednoczonych odpowiadającej ustalonej kwocie limitu odliczenia (L).

Potwierdzenie takiego stanowiska znaleźć można przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia z dnia 13 września 2017 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.184.2017.1.AJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Polski normodawca w przepisach ustawy o CIT regulujących problematykę dochodów uzyskiwanych przez podatników posiadających nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce (rezydentów), którzy uzyskują dochody ze źródeł położonych poza terytorium Polski unormował jako jedyną metodę eliminacji podwójnego opodatkowania tzw. metodę zaliczenia zwykłego (proporcjonalnego).

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie.

Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powołany art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, ustanawia następujące przesłanki materialne pozwalające na dokonanie odliczenia podatku zapłaconego w państwie źródła, tj.:

podmiot podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (jest rezydentem);
podatnik ten osiąga dochody (przychody) zarówno na terytorium Polski, jak i za granicą;
dochody (przychody) osiągane na terytorium państw obcych podlegają opodatkowaniu w tych państwach;
dochody te nie są wolne od podatku na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, i tym samym nie ma zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT,
podatek od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium państw obcych został faktycznie zapłacony w tych państwach.

Zgodnie z art. 20 ust. 6 ustawy o CIT, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Jak stanowi art. 20 ust. 8 ustawy o CIT, określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, oraz zwolnienia, o którym mowa w ust. 3, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Z kolei, jak wynika z art. 22a ustawy o CIT, przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zatem, postanowienia tych umów mają pierwszeństwo w zastosowaniu przed ustawodawstwem krajowym, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Należy mieć na uwadze również art. 22b ustawy o CIT, zgodnie z którym zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Powyższa przesłanka jest w przypadku Wnioskodawcy spełniona z uwagi na umowę zawartą między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisaną w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178; dalej umowa „polsko-amerykańska”).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Stanach Zjednoczonych, do wysokości limitu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca z tytułu sprzedaży oprogramowania osiąga przychody zarówno w Polsce, jak i za granicą m.in. w Stanach Zjednoczonych. Głównym źródłem przychodu Spółki jest sprzedaż licencji do oprogramowania. Wnioskodawca sprzedaje licencje do oprogramowania zarówno w kraju, jak i za granicą. Spółka podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski. Z tytułu sprzedaży licencji do oprogramowania podmiotom zagranicznym, Spółka otrzymuje wynagrodzenie.

Kontrahent ze Stanów Zjednoczonych, wypłacając na rzecz Spółki wynagrodzenie z tytułu sprzedaży licencji do oprogramowania potrąca podatek u źródła, zgodnie z postanowieniami umowy polsko-amerykańskiej. Podatek u źródła pobierany jest od kwoty przychodu uzyskanego przez Spółkę z tytułu licencji tj. bez potrącania kosztów jego uzyskania.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia limitu odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, dla podatku zagranicznego zapłaconego w Stanach Zjednoczonych, w sytuacji, gdy pobrany on został od przychodu zagranicznego bez uwzględnienia kosztów zagranicznych.

Mając na uwadze wyżej cytowane przepisy stwierdzić należy, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, Spółce przysługuje prawo odliczenia od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów, kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Stanach Zjednoczonych. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

W celu dokonania prawidłowego obliczenia limitu podatku zapłaconego za granicą podlegającego odliczeniu od podatku dochodowego od osób prawnych, należy:

1.obliczyć podatek (zgodnie z regulacjami ustawy o CIT) od sumy dochodów uzyskanych w kraju i za granicą, tj.:

(A+B) x 19% = C

gdzie:

A– dochód krajowy,

B– dochód zagraniczny,

C– wyliczona kwota podatku od łącznych dochodów;

2.następnie wyliczony podatek (C) (od łącznych dochodów) należy pomnożyć przez dochód uzyskany za granicą (B), a następnie podzielić przez łączny dochód z kraju i zagranicy, tj.:

(C x B) / (A+B) = D – limit podatku zapłaconego w państwie źródła podlegający odliczeniu.

Analiza powyżej cytowanego przepisu art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, prowadzi do wniosku, że dla celów kalkulacji limitu odliczenia konieczne jest uwzględnienie dochodu uzyskanego w obcym państwie. Oznacza to, że do przychodu uzyskanego w obcym państwie powinny być przypisane odpowiadające mu koszty uzyskania, o ile koszty takie są rozliczane w rachunku podatkowym ustalanym na terytoriom Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy zauważyć, że zgodnie z powyższą regulacją podatek w Polsce oblicza się od sumy dochodów uzyskanych w kraju i za granicą (zgodnie z regulacjami polskiej ustawy CIT), a następnie od obliczonego w ten sposób podatku odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Limitem odliczenia jest jednak ta część podatku obliczonego zgodnie z regulacjami polskimi, która proporcjonalnie przypada na dochód zagraniczny (uwzględniony do opodatkowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej).

Biorąc powyższe pod uwagę, tut. Organ nie zgadza się z twierdzeniem Spółki, że prawidłowe jest ustalenie limitu odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, dla podatku u źródła zapłaconego za granicą poprzez ustalenie proporcji kwoty Przychodu Osiągniętego w Stanach Zjednoczonych (a nie dochodu jak wskazano w niniejszej interpretacji), w danym roku podatkowym do kwoty Dochodu Całkowitego, a następnie odniesienie tak ustalonej proporcji do kwoty Podatku od Dochodu Całkowitego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same lub zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe choć jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak, w praktyce może mieć miejsce. W związku z powyższym ustawodawca przewidział możliwość zmiany już wydanych interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trzeba jednak pamiętać, że proces zmiany interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej jest długotrwały, poprzedza go bowiem dogłębna analiza z zachowaniem stosownych procedur, które dopiero w końcowej fazie powodują wycofanie z systemu informacji podatkowej poprzednio wydanych interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin