Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1.4011.386.2021.1.MR
z 7 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 maja 2021 r. (data wpływu), uzupełnionym 31 maja 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

11 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe

Wnioskodawca wraz z małżonką (na prawach wspólności małżeńskiej) od 1999 roku posiadają prywatny majątek w postaci prawa własności do niezabudowanej nieruchomości gruntowej o powierzchni ok. 1,42 ha. W skład nieruchomości objętej jedną księgą wieczystą, wchodzą 4 działki budowlane o pow. łącznej ok. 1.400 m2 oraz grunt rolny (łąka IV klasy) o powierzchni ok. 12.800 m2. Przedmiotowa nieruchomość, od momentu zakupu, nigdy nie była wykorzystywana do celów gospodarczych oraz nie była przedmiotem umów najmu, dzierżawy, użyczenia itp. Od działki rolnej opłaca podatek rolny, natomiast od działek budowlanych podatek od nieruchomości niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Od momentu zakupu do dzisiaj nie prowadzili żadnych zorganizowanych czynności o charakterze profesjonalnym polegających na podziale tych działek, zmianie stanu uzbrojenia, ogrodzenia, oświetlenia, utwardzeniu nawierzchni itp. Także nigdy nie próbowali aktywnie pozyskiwać najemców lub dzierżawców za pomocą strony internetowej, własnych ogłoszeń w portalach internetowych, a także poprzez pośredników zarządzania czy obrotu nieruchomościami. Nadto nie prowadzili jakichkolwiek innych działań, które powodowałyby konieczność zastosowania dla tych czynności, przepisów ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych z tytułu działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wraz z żoną prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej na odrębnej nieruchomości w innej części miasta, opisanej odrębną księgą wieczystą, która została umową spółki, włączona do jej majątku. Podstawową formą działalności spółki jest PKD 95.24.Z (naprawa i konserwacja mebli i wyposażenia domowego), ale jako działalność uboczna także 68.20.Z (wynajem nieruchomości własnych), polegająca na najmie nadmiarowych części tej odrębnej nieruchomości, na której prowadzona jest działalność gospodarcza spółki cywilnej.

Odrębna nieruchomość, której dotyczy wniosek o wydanie interpretacji, nigdy nie stanowiła majątku opisanej wyżej spółki cywilnej – stanowi ona ich własność prywatną nie związaną z działalnością gospodarczą.

Bez działania z ich strony, zgłosiły się do Wnioskodawcy podmioty gospodarcze pragnące wynająć lub wydzierżawić przedmiotową nieruchomość w celu prowadzenia przez nie działalności gospodarczej na tej nieruchomości. Planowane umowy najmu lub dzierżawy (od 1 do 3 umów) mają być zawarte na czas oznaczony z terminem obowiązywania od 5 do 10 lat. Ponieważ są to nieruchomości niezabudowane, umowy będą tak skonstruowane, że nie będzie na Wnioskodawcy ciążył żaden obowiązek związany z utrzymaniem przedmiotowej nieruchomości (remonty budynków, naprawy, uzbrojenie, ogrodzenie itp.) i wszelkie czynności związane z najmem prywatnym będą ograniczały się do comiesięcznego wystawiania rachunku celem pobrania czynszu.

Przychody z najmu prywatnego Wnioskodawca szacuje na kwotę około 140.000 zł netto rocznie. Dochody te - jako odrębne od dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej w formie spółki - określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy PDOF, Wnioskodawca zamierza opodatkować przy zastosowaniu ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych (w 2021 roku w skali 8,5% do przychodu i 12,5% ponad przychód 100.000 zł).

Przedmiotowa nieruchomość, którą Wnioskodawca ma zamiar wynająć (wydzierżawić) nie została – i nie będzie - wprowadzona do majątku związanego z wykonywaniem przez niego działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej oraz oświadcza, że jego wolą jest aby ta nieruchomość należała do jego majątku osobistego, niezwiązanego z działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w wypadku sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w terminie do 6 lat od rozwiązania opisanych wyżej, hipotetycznych umów najmu (dzierżawy), będzie miał zastosowanie przepis z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z potraktowaniem przedmiotowej nieruchomości, jako wycofanej z działalności gospodarczej, co wyklucza zwolnienie z podatku dochodowego na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym o osób fizycznych, dotyczącej sprzedaży nieruchomości po upływie 5 lat od końca roku, w którym dokonano nabycia?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.f. przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Powyższy przepis dotyczy sytuacji, w której nieruchomość była przez podatnika wykorzystywana w działalności gospodarczej, następnie z tej działalności została wycofana i sprzedana. Jeżeli wskazana nieruchomość nie jest składnikiem działalności gospodarczej, powyższy przepis - w jego opinii - nie znajdzie tutaj zastosowania.

Najem prywatny na gruncie podatku dochodowego nie jest uznawany za działalność gospodarczą, natomiast sam fakt, że nieruchomość była wykorzystywana przez najemcę dla celów jego działalności nie ma znaczenia dla zastosowania tego przepisu. Powyższe wynika przede wszystkim z treści art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym zostały uregulowane źródła przychodu. Pozarolnicza działalność gospodarcza, do której odnosi się również art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych została uregulowana w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, a tzw. najem prywatny, czyli najem wykonywany poza działalnością gospodarczą został uregulowany w poz. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Biorąc pod uwagę funkcjonowanie w praktyce stosowania prawa domniemanie racjonalności ustawodawcy, czyli założenie, że ustawodawca tworząc prawo wie co robi, należy stwierdzić, że skoro, w art. 10 ust. 2 pkt 3 analizowanej ustawy odwołuje się do pojęcia działalności gospodarczej (wskazanej w art. 10 ust. 1 tego artykułu), a nie wskazuje odwołuje do najmu wykonywanego poza działalnością, to w analizowanym przypadku, przepis ten nie znajdzie zastosowania.

Należy tutaj również mieć również na uwadze stanowisko przedstawione w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2019 r. II FSK 1078/17: „Przepisy te jednak nie wyjaśniają, które z tak definiowanych składników należy uznawać za związane z działalnością gospodarczą. Decydujący zatem dla tego rozróżnienia pomiędzy najmem rzeczy w ramach zarządu majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą (nazywanym także niekiedy mylnie "prywatnym", "osobistym" lub "okazjonalnym"), a najmem rzeczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest zamiar samego podatnika. To on decyduje o tym czy "powiązać" określone składniki swojego mienia z wykonywaniem działalności gospodarczej, czy też zachować je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą i oddać np. w najem. Podzielić tu należy stanowisko zawarte w wyroku NSA z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 379/14, w świetle którego "Zarobkowy, zorganizowany i ciągły najem lokali dokonywany we własnym imieniu, który miał charakter powtarzalny i nie przypadkowy, nie pozwala wbrew stanowisku samych podatników na klasyfikowanie przychodów z tego tytułu do źródła przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.)".

Czy też stanowisko przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku II FSK 3175/17 z dnia 22 sierpnia 2018 r.: „W rozważanej sytuacji, wobec braku innych ustawowych kryteriów różnego podatkowego potraktowania tych rodzajów najmu, prawidłowe jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, według którego o zaliczeniu przychodów z najmu do źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 3 lub pkt 6 u.p.d.o.f. decyduje sam podatnik, który może sam zadecydować o tym czy najem nieruchomości wykonywać będzie jako wskazaną w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. pozarolniczą działalność gospodarczą, czy jako najem wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f”.

W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, pomimo faktu, że będzie wynajmował powyższą nieruchomość w ramach tzw. najmu prywatnego, będzie mógł ją sprzedać w dowolnym terminie, bez obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu, bowiem do jej nabycia doszło w roku 1999, a więc sprzedaż nastąpiłaby po upływie 5 lat od końca roku, w którym dokonano nabycia.

W dniu 24 maja 2021 r. NSA odniósł się – na wniosek Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców – do kwestii opodatkowania najmu. Sprawa (uchwała sygn. akt – II FPS 1/21) dotyczyła kwalifikowania przychodów z najmu i składników majątkowych niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Wątpliwości co do kwestii, czy w takiej sytuacji decydujące są kryteria przedmiotowe czy zamiar samego podatnika, uchwała rozstrzyga w sposób następujący: „Przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze są zaliczane bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.), chyba że stanowią składnik majątkowy mienia osoby fizycznej, który został przez nią wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej”. W efekcie kwestia tego, czy wynajmowana nieruchomość należy do majątku osobistego lub firmowego, powinna być zależna od woli podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3);
• odpłatne zbycie z zastrzeżeniem ust. 2:



1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy).

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że – dokonane poza działalnością gospodarczą – odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W myśl zaś art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

• wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W związku z powyższym, przychodem z działalności gospodarczej objętym regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 będzie przychód z opłatnego zbycia składników majątku, które spełniają definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik faktycznie ujął te składniki w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Jak stanowi art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w cytowanym wyżej przepisie art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga, aby był to jeden z wymienionych w lit. a)-c) rodzajów działalności oraz opiera się na następujących przesłankach:

• zarobkowym celu działalności,
• wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
• prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Za takim rozumieniem pojęcia „zorganizowany” przemawia również definicja słownikowa. Zgodnie z Nowym Słownikiem Poprawnej Polszczyzny (Wydawnictwo Naukowe PWN pod redakcją Andrzeja Markowskiego Warszawa 2000), organizować to przygotowywać, zakładać jakieś przedsięwzięcie, bądź w znaczeniu drugim nadawać czemuś reguły, wprowadzać porządek (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Op 18/08).

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności, (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Zatem, każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki stanowi w rozumieniu ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą niezależnie od tego czy podatnik dokonał jej rejestracji czy też nie.

Jednocześnie, składnik majątku wykorzystywany w działalności, która spełnia warunki określone w art. 5 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest składnikiem majątku używanym w działalności gospodarczej.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy wskazać należy, że opisana sprzedaż nieruchomości:

• nie będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej oraz
• będzie dotyczyć składnika majątku, który nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej (był oddany w najem na warunkach, które nie mają charakteru prowadzenia działalności gospodarczej).

Jak wskazano we wniosku Od momentu zakupu do dzisiaj nie prowadzili [Wnioskodawca oraz małżonka] żadnych zorganizowanych czynności o charakterze profesjonalnym polegających na podziale tych działek, zmianie stanu uzbrojenia, ogrodzenia, oświetlenie, utwardzeniu nawierzchni itp. Także nigdy nie próbowali aktywnie pozyskiwać najemców lub dzierżawców za pomocą strony internetowej, własnych ogłoszeń w portalach internetowych, a także poprzez pośredników zarządzania czy obrotu nieruchomościami.

Opisana sprzedaż nie spowoduje zatem powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w oparciu o okoliczności przedstawione przez Wnioskodawcę, stwierdzić należy, że planowane zbycie przedmiotowej nieruchomości należy rozpatrywać w kontekście przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 powołanej wyżej ustawy.

W związku z tym, że sprzedaż nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego w którym nastąpiło nabycie, to przychód uzyskany z jej sprzedaży nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W tej interpretacji indywidualnej Organ odniósł się tylko do kwestii będącej przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tj. do skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na tę interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.