Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.438.2021.1.WH
z 3 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 czerwca 2021 r. (data wpływu 21 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu umieszczania baneru reklamowego wewnątrz budynku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

21 czerwca 2021 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu umieszczania baneru reklamowego wewnątrz budynku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina Miejska (…) jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z uwagi m.in. na wykonywanie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dotyczących najmu i dzierżawy.

Gmina zawarła umowę najmu na podstawie której wynajmuje powierzchnię pod umieszczenie baneru reklamowego wewnątrz budynku stanowiącego jej własność. W zawartej umowie określone są prawa i obowiązki związane z jej umieszczeniem. Do obowiązku najemcy należy między innymi:

• przedstawienie wynajmującemu do akceptacji projektu oraz sposobu montażu reklamy przed jej umieszczeniem,
• dbanie o estetykę umieszczonej reklamy,
• usunięcie jej na własny koszt w ostatnim dniu trwania umowy.

Ponadto wynajmujący zastrzega sobie prawo do zgłoszenia uwag do projektu i montażu reklamy. W przypadku ich nie uwzględnienia przysługuje mu prawo do wypowiedzenia umowy. Świadczenie ww. usługi odbywa się zazwyczaj w okresach miesięcznych.

Zgodnie z zawartą umową najmu najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu miesięczne wynagrodzenie (czynsz) wynikające z zawartej umowy. Przedmiotowe należności regulowane są na podstawie comiesięcznie wystawianych faktur VAT z terminem płatności wynikającym z zawartej umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie umowy najmu dotyczącej zezwolenia na umieszczenie reklamy w obiekcie stanowiącym własność Gminy, na gruncie ustawy o VAT, należy kwalifikować jako usługę reklamy, dla której obowiązek podatkowy będzie powstawał na podstawie art. 19a ust. 1 ust. 3 i ust. 8, czy jako usługę najmu, dla której obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b, z uwzględnieniem ust. 7 tego artykułu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 roku, poz. 685 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zazwyczaj świadczenie usług najmu następuje przez dłuższy czas i jest rozliczane w okresach rozliczeniowych. Dla większości usług podatnicy stosują miesięczne lub kwartalne okresy rozliczeniowe dla tego typu umów. Oprócz usług rozliczanych okresowo usługi te mogą być także świadczone w sposób jednorazowy lub w okresie dłuższym niż kwartał.

Terminy płatności wynikają zwykle z zawartych umów i określane są na konkretny dzień miesiąca albo liczone są w dniach od daty wystawienia (np. 14, 21, 30 dni od daty wystawienia) lub dostarczenia faktury do kontrahenta/pod miotu nabywającego usługę (np. 14, 21, 30 dni od daty otrzymania przez kontrahenta). Płatność może być dokonywana w terminie płatności, po tym terminie lub w niektórych przypadkach przed tą datą.

Transakcje najmu/dzierżawy dokumentowane są przez czynnych podatników fakturami VAT. Co do zasady faktury są wystawiane przed terminem płatności. Na fakturach jest wskazywany okres, którego usługa dokumentowana fakturą dotyczy w postaci okresu (miesiąc, kwartał danego roku) lub w postaci wskazania dat granicznych (okres od-do).

Obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług najmu/dzierżawy powstaje w dniu wystawienia faktury - jeśli fakturę wystawiono w terminie przewidzianym przepisami prawa, tj. nie później niż z upływem terminu płatności.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji usług reklamowych. Zgodnie z internetowym "Słownikiem języka polskiego" PWN reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi. Z kolei w ocenie TSUE pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. Usług reklamowe stanowią czynności związane z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegające na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, zachęty i skłaniania klientów do korzystania z usług przedsiębiorcy.

W związku z powyższym Gmina stoi na stanowisku, że przedmiotowa umowa stanowi usługę najmu powierzchni, a nie usługę reklamową, ponieważ jest to umowa długoterminowa, rozliczana w cyklu miesięcznym w której wskazany jest konkretnym termin płatności. Faktury za tę usługę wystawiane są przed terminem płatności ze wskazaniem w treści, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczą.

Ponadto Kodeks Cywilny w art. 659 § 1 określa, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się do oddania najemcy określonej rzeczy do używania, na oznaczony lub nieoznaczony czas, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przytoczony przepis jednoznacznie wskazuje, że zawarta przez Gminę umowa jest umową, najmu, gdyż jej przedmiotem jest możliwość korzystania z cudzych rzeczy lub praw.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast świadczenie usług to – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z uwagi m.in. na wykonywanie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dotyczących najmu i dzierżawy. Gmina zawarła umowę najmu na podstawie której wynajmuje powierzchnię pod umieszczenie baneru reklamowego wewnątrz budynku stanowiącego jej własność. W zawartej umowie określone są prawa i obowiązki związane z jej umieszczeniem. Do obowiązku najemcy należy między innymi: przedstawienie wynajmującemu do akceptacji projektu oraz sposobu montażu reklamy przed jej umieszczeniem, dbanie o estetykę umieszczonej reklamy, usunięcie jej na własny koszt w ostatnim dniu trwania umowy. Wynajmujący zastrzega sobie prawo do zgłoszenia uwag do projektu i montażu reklamy. W przypadku ich nie uwzględnienia przysługuje mu prawo do wypowiedzenia umowy. Świadczenie ww. usługi odbywa się zazwyczaj w okresach miesięcznych. Zgodnie z zawartą umową najmu najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu miesięczne wynagrodzenie (czynsz) wynikające z zawartej umowy. Przedmiotowe należności regulowane są na podstawie comiesięcznie wystawianych faktur z terminem płatności wynikającym z zawartej umowy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy zawarcie umowy najmu dotyczącej zezwolenia na umieszczenie reklamy w obiekcie stanowiącym własność Gminy, w świetle ustawy, należy kwalifikować jako usługę reklamy, dla której obowiązek podatkowy będzie powstawał na podstawie art. 19a ust. 1, ust. 3 i ust. 8 ustawy, czy jako usługę najmu, dla której obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, z uwzględnieniem ust. 7 tego artykułu.

Nie ulega wątpliwości, że udostępnienie powierzchni pod reklamę, niezależnie jakiego rodzaju, stanowi na gruncie ustawy usługę, której odpowiednie zakwalifikowanie pod kątem podatkowym zdecyduje o prawidłowym ustaleniu momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT.

Zgodnie z zasadą ogólną sformułowaną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Z kolei na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze.

Jak wynika z treści art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

Z treści art. 19a ust. 8 ustawy wynika, że jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Powyższy przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Dla określonych w art. 19a ust. 3 ustawy usług, dla których w związku z ich świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, obowiązek podatkowy powstanie w momencie ich wykonania, a więc z upływem każdego okresu, do którego płatności lub rozliczenia odnoszą. Jednakże w sytuacji, gdy przed wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Natomiast w przypadku usług najmu, dzierżawy, leasingu bądź usług o podobnym charakterze, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury dokumentującej te usługi.

We wniosku Gmina wskazała, że zawarła umowę, na podstawie której wynajmuje powierzchnię pod umieszczenie baneru reklamowego wewnątrz budynku stanowiącego jej własność. Jednocześnie, jak wskazał Wnioskodawca, do obowiązku najemcy należy między innymi przedstawienie wynajmującemu do akceptacji projektu oraz sposobu montażu reklamy przed jej umieszczeniem. Ponadto wynajmujący zastrzega sobie prawo do zgłoszenia uwag do projektu i montażu reklamy. W przypadku ich nie uwzględnienia przysługuje mu prawo do wypowiedzenia umowy.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) - zwanej dalej k.c., przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z zapisów kodeksu cywilnego wynika, że najem polega przede wszystkim na oddaniu najemcy rzeczy do używania bądź też do korzystania i pobierania z niej pożytków.

W myśl natomiast art. 693 § 1 k.c., przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

W przedmiotowej sprawie, oddanie najemcy powierzchni na umieszczenie baneru reklamowego nie można utożsamiać z klasycznym wynajmem, bądź dzierżawą. Brak jest tu bowiem charakterystycznego dla umów najmu elementu wydania rzeczy w celu posiadania, czy korzystania z udostępnionej powierzchni, czy też dla dzierżawy – pobierania pożytków w znaczeniu cywilistycznym. Istotą tego świadczenia jest umożliwienie drugiej stronie, tj. najemcy przekazywania określonych informacji dotyczących towarów i usług w celu nakłonienia odbiorców reklamy do ich nabycia. Nie następuje tu klasyczne wydanie rzeczy do używania. Ponadto, jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawca ma wpływ na treść i wygląd umieszczonych reklam, tj. akceptuje projekt oraz sposób montażu reklamy.

W orzeczeniu z dnia 17 listopada 1993 r. w sprawie C-69/12 ETS stwierdził, że „koncepcja reklamy ściśle pociąga za sobą rozpowszechnianie treści mających na celu informowanie konsumentów o istnieniu i cechach produktu lub usługi, z zamiarem zwiększenia sprzedaży. Chociaż treści te z reguły są rozpowszechniane za pomocą słowa mówionego lub pisanego i/lub obrazów, za pomocą prasy, radia i/lub telewizji, może to także być realizowane za pomocą częściowego lub wyłącznego wykorzystania innych środków. W celu ustalenia, w przypadku gdy stosowane są wyłącznie inne środki, czy przedmiotowa transakcja stanowi usługę reklamową w rozumieniu art. 9(2)(e) VI Dyrektywy, konieczne jest w każdym przypadku uwzględnienie wszystkich okoliczności z otoczenia danej usługi. Jedna z takich okoliczności, umożliwiająca scharakteryzowanie usługi jako „reklamowej”, występuje w przypadku, gdy zastosowane środki zostały pozyskane za pomocą agencji reklamowej. Jednakże, aby scharakteryzować usługę w ten sposób, nie jest warunkiem koniecznym, by jej dostawcą była agencja reklamowa. Zawsze możliwe jest, by usługa reklamowa była świadczona przez przedsiębiorstwo, którego wyłącznym ani nawet głównym przedmiotem działalności nie jest reklama, chociaż jest to mało prawdopodobna ewentualność. Wystarczy zatem, aby transakcja, taka jak sprzedaż nabywcy przez dostawcę, w ramach kampanii reklamowej, rzeczy ruchomych dystrybuowanych nieodpłatnie klientom lub sprzedawanych im po obniżonej cenie, bądź organizacja koktajlu, konferencji prasowej, seminarium, imprezy rekreacyjnej, lub innych postaci public relations, obejmowała przekaz treści mających na celu informowanie ogółu ludności o istnieniu i cechach produktu lub usługi będącego przedmiotem działalności, w celu zwiększenia sprzedaży tego produktu lub usługi, aby działalność taka została scharakteryzowana jako usługa reklamowa w rozumieniu art. 9(2)(e) VI Dyrektywy. Powyższe dotyczy również wszelkiej działalności stanowiącej nieodłączną część kampanii reklamowej, a która w ten sposób przyczynia się do przekazywania treści reklamowych. Dotyczy to również sprzedaży, w ramach kampanii reklamowej, przez dostawcę odbiorcy rzeczy ruchomych lub usług świadczonych w toku różnych imprez public relations, nawet jeżeli towary te i usługi, rozważane odrębnie, nie wiązałyby się z przekazywaniem treści reklamowych”. (pkt 17-20 wyroku).

Na konieczność szerokiego rozumienia pojęcia usług reklamy zwrócił również uwagę ETS w wyroku z 17 listopada 1993 r. w sprawie C-68/92 Komisja Europejska przeciwko Francji gdzie wskazał m.in., że „wystarczy zatem, by działalność promocyjna, taka jak sprzedaż towarów po cenach obniżonych, wydawanie konsumentom towarów sprzedanych osobie je rozprowadzającej przez agencję reklamową, świadczenie usług po cenach obniżonych lub nieodpłatnie bądź organizacja koktajlu lub bankietu obejmowały rozpowszechnianie treści mających na celu informowanie ogółu o istnieniu i cechach produktu lub usługi będących przedmiotem tej działalności w celu zwiększenia sprzedaży tego produktu lub usługi, aby działalność taka została scharakteryzowana jako usługa reklamowa w rozumieniu art. 9(2)(e) VI Dyrektywy. Powyższe dotyczy również dowolnej działalności stanowiącej niemożliwą do wyodrębnienia część kampanii reklamowej, które w ten sposób przyczynia się do przekazywania treści reklamowych. Ma to miejsce w przypadku produkcji artykułów pomocniczych wykorzystywanych w konkretnej reklamie”. (por. pkt 18-19 wyroku).

Analogiczne stanowisko przedstawił Trybunał w orzeczeniu z 17 listopada 1993 r. w sprawie C-73/92 Komisja Europejska przeciwko Hiszpanii.

Z powyższych wyroków wynika, że ETS interpretuje usługi reklamowe bardzo szeroko jako czynności powodujące rozprzestrzenianie się informacji o produkcie, jego jakości w celu zwiększenia wysokości sprzedaży. ETS podkreśla, że za usługi reklamowe uznawane są również czynności, które same w sobie trudno uznać za reklamowe, lecz stanowią nierozerwalną część przedsięwzięcia promocyjnego. Przykładowo sprzedaż towarów po obniżonej cenie przez agencję reklamową w ramach akcji promocyjnej uznana byłaby za część usługi reklamowej, mimo że sprzedaż towarów jako taka nie jest przecież usługą reklamową. Usługą reklamy w rozumieniu Dyrektywy VAT są również m.in. usługi wsparcia sprzedaży wykonywane przez przedstawicieli handlowych.

Analizując opis usługi świadczonej we wniosku w kontekście powołanych orzeczeń TSUE należy stwierdzić, że posiada ona cechy charakterystyczne i właściwe dla usług reklamowych. Zatem, ze względu na brak przesłanek charakterystycznych dla usługi najmu czy dzierżawy nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że opisana we wniosku usługa stanowi usługę najmu.

W tym miejscu należy wskazać, że moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia.

Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania tej usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określany przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług. Ponadto, stosownie do art. 3531 k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

W rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że skoro usługa świadczona przez Zainteresowanego stanowi usługę reklamy i nie jest usługą najmu, to tym samym obowiązek podatkowy nie powstaje dla niej na zasadach szczególnych określonych w cyt. art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) ustawy jak dla najmu, lecz na zasadach ogólnych, określonych w art. 19a ust. 1 ustawy w powiązaniu z art. 19a ust. 3 ustawy. Z opisu sprawy wynika, że umowa umieszczenie reklamy w obiekcie stanowiącym własność Gminy jest umową długoterminową rozliczaną w cyklu miesięcznym.

Zatem należy przyjąć, że umowa zawiera następujące po sobie terminy rozliczeń, bowiem zawierana jest długoterminowo i płatna jest na podstawie comiesięcznie wystawianych faktur, i tym samym znajduje zastosowanie zapis z art. 19a ust. 3 ustawy.

Zatem zawarcie umowy najmu dotyczącej zezwolenia na umieszczenie reklamy w obiekcie stanowiącym własność Gminy, w świetle ustawy, należy kwalifikować jako usługę reklamy, dla której obowiązek podatkowy powstaje na podstawie art. 19a ust. 1 w związku z ust. 3 ustawy.

Należy jednak zauważyć, że w sytuacji gdy zapłata od nabywcy za opisaną usługę uiszczona została przed wykonaniem świadczenia, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania, w odniesieniu do otrzymanej kwoty na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.