2021.08.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.256.2021.2.DM
z 2 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 kwietnia 2021 r. (data wpływu 22 kwietnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 20 lipca 2021 r. (data wpływu 22 lipca 2021 r.) oraz pismem z 20 lipca 2021 r. (data wpływu 26 lipca 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 13 lipca 2021 r. (doręczone 19 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania, że czynność przekazania pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez powiat zgodnie z art. 130a ustawy prawo o ruchu drogowym, do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji nie podlega opodatkowaniu - jest nieprawidłowe,

braku obowiązku dodatkowego zgłoszenia do Urzędu Skarbowego wykonywanych czynności – jest prawidłowe,

uznania, że dostawa pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu lub sprzedaż pojazdów do dalszego użytkowania nie stanowi sprzedaży o charakterze ciągłym w rozumieniu art. 19a ustawy – jest prawidłowe,

udokumentowania fakturą VAT sprzedaży pojazdów, które zgodnie z orzeczeniem rzeczoznawcy, są uznane jako wycofane z eksploatacji i nie nadające się do dalszego użytkowania, jako sprzedaż złomu lub też sprzedaż pojazdów używanych przeznaczonych do dalszego użytkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych czynności związanych z przekazywaniem pojazdów usuniętych z drogi i przejętych przez powiat do stacji demontażu bądź ich sprzedażą w celu dalszego użytkowania.

Złożony wniosek uzupełniony został na wezwanie tutejszego organu z 13 lipca 2021 r. (doręczone 19 lipca 2021 r.) pismem z 20 lipca 2021 r. (data wpływu 22 lipca 2021 r.) oraz pismem z 20 lipca 2021 r. (data wpływu 26 lipca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, sprecyzowany następnie w nadesłanym uzupełnieniu:

Powiat (…) zarejestrowany jest jako czynny podatnik podatku VAT.

Zgodnie z art. 2 ust. 1, art. 12 pkt 11 i art. 40 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 920), powiat wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilno-prawnych.

W związku z nowelizacją ustawy - Prawo o ruchu drogowym art. 130a ust. 5f usuwanie pojazdów i przechowywanie ich na parkingu strzeżonym z dniem 21 sierpnia 2011 r. stało się zadaniem własnym powiatu.

Opłaty dokonane przez właścicieli pojazdów za usunięcie pojazdu z drogi i za przechowywanie na parkingu stanowią dochód własny powiatu.

Nowe prawo wprowadza przepis nakładający na właściciela pojazdu obowiązek uiszczenia należności za usunięcie, przechowywanie i oszacowanie pojazdu. Wówczas Starosta w drodze decyzji administracyjnej nakłada obowiązek zapłaty tych należności. W razie niewykonania decyzji Starosty dobrowolnie, obowiązek uiszczenia stosownych opłat dochodzony jest w trybie egzekucji administracyjnej przez Naczelników Urzędów Skarbowych. Ustawodawca w art. 130a ust. 6a ustawy, określił maksymalną wysokość stawek opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów.

Zadanie powiatu obejmujące usuwanie pojazdów - holowanie z miejsca zdarzenia na parking strzeżony wykonywane są przez podmiot wyłoniony w przetargu zgodnie z przepisami ustawy Prawo zamówień publicznych. Za wykonane usługi holowania wykonawca otrzymuje wynagrodzenie zgodnie z zawartą umową na podstawie faktury VAT dla zamawiającego. Właściciele usuniętych pojazdów za odholowanie i postój na parkingu strzeżonym wnoszą opłaty na rachunek bankowy powiatu. Parking strzeżony prowadzony jest przez Zarząd Dróg Powiatowych - jednostkę organizacyjną powiatu, gdzie przetrzymywane są samochody. Obowiązkiem właściciela jest odebranie zholowanego auta. Jeśli właściciel odbiera własne auto z parkingu wówczas Zarząd Dróg Powiatowych wylicza ilość godzin dobowych parkingu i podaje kwotę do zapłaty na rachunek bankowy powiatu. Jeśli natomiast nie odbiera własnego auta, co zdarza się bardzo często, to po upływie 3 m-cy sprawa kierowana jest do sądu, który następnie wydaje Decyzję o przepadku pojazdu na rzecz powiatu. Na podstawie Decyzji o przepadku samochód przechodzi na własność powiatu, który posiada na stanie po kilkanaście samochodów. Dlatego też, aby nie przetrzymywać pojazdów i nie ponosić dodatkowych kosztów z nimi związanych, Powiat zleca wykonanie wyceny wartości pojazdu przeznaczonego do sprzedaży, do oceny rzeczoznawcy. Są pojazdy, które posiadają określoną wartość i nadają się do dalszego użytkowania, ale w większości przypadków są takie pojazdy, które posiadają wartość złomu, jako pojazdy wycofane z eksploatacji i przeznaczone są do stacji demontażu w celu jego likwidacji. Takie sytuacje będą powtarzały się cyklicznie, czynności te będą ciągle się powtarzać.

Przy przekazywaniu i transporcie pojazdów do stacji demontażu Powiat (…) nie ponosi żadnych kosztów. Przekazanie pojazdu do stacji demontażu odbywa się odpłatnie.

Wyrejestrowanie pojazdu następuje po wydaniu zaświadczenia o demontażu pojazdu. Pojazd przekazywany jest do dalszej eksploatacji. Stacja demontażu przejmuje pojazd w celu dokonania jego demontażu.

Operacja demontażu i wycofania pojazdu z eksploatacji polega na tym, że stacja demontuje pojazd na części, oleje, smary, płyny, które trafiają do utylizacji, a następnie stacja wystawia zaświadczenie o demontażu pojazdu zgodnie z art. 24 ustawy z 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1610 ze zm.). Zdarzają się sytuacje, gdzie pojazd nadaje się do dalszej eksploatacji i wtedy jest przeznaczony do sprzedaży kupującemu, powiat wystawia fakturę VAT. Pojazdy, o których mowa we wniosku, są oddawane do stacji demontażu lub też na sprzedaż do dalszej eksploatacji (wystawiana jest faktura VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w nadesłanym uzupełnieniu:

Czy przekazanie pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez powiat zgodnie z art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym, do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?
Czy dostawy pojazdów do stacji demontażu powtarzające się w określonych odstępach czasu i dokonywane jako odrębne transakcje jednorazowe (powtarzające się stale), stanowią podstawę do dodatkowego zgłoszenia do Urzędu Skarbowego, gdzie Powiat jest już zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz w zgłoszeniu o nadanie NIP - „Kierowanie podstawowymi rodzajami działalności publicznej”. Z uwagi na powyższe, czy dostawy pojazdów do stacji demontażu rodzą obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT i wystawiania faktur (art. 19 ust.4 ustawy o VAT)?
Czy sprzedaż pojazdów, które zgodnie z orzeczeniem rzeczoznawcy, są uznane jako wycofane z eksploatacji i nie nadające się do dalszego użytkowania, można uznać jako sprzedaż złomu lub też sprzedaż pojazdów używanych przeznaczonych do dalszego użytkowania, wystawiając na sprzedaż fakturę VAT ze stawką 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zgodnie z art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych z drogi należy do zadań własnych powiatu. Zadania te Starosta wykonuje przy pomocy jednostek organizacyjnych powiatu. Przekazanie pojazdu, jako pojazdu wycofanego z eksploatacji nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ powiat nie działa tu jako podatnik VAT ani w chwili nabycia, ani w chwili zbycia. Dostawa pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu lub też sprzedaż pojazdów do dalszego użytkowania, jako czynności powtarzające się, nie uznaje się za sprzedaż o charakterze ciągłym, ponieważ ustawa o podatku VAT nie definiuje pojęcia sprzedaży o charakterze ciągłym. Samo pojęcie sprzedaży zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT oznacza odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług.

Natomiast sprzedaż o charakterze ciągłym to czynności dokonywane nieprzerwanie, regularnie i z dużą częstotliwością. Powtarzające się czynności sprzedaży pojazdów z przepadku na rzecz powiatu lub sprzedaży pojazdów do stacji demontażu nie wymagają dodatkowego rejestrowania, jako odrębnej działalności gospodarczej, ponieważ zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilno-prawnych. Powiat jest już zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT z uwagi na zawarte umowy cywilno-prawne, które obowiązują do rozliczania podatku VAT. Sprzedaż pojazdów odzyskanych z przepadku na rzecz powiatu, który jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dotyczy to zarówno pojazdów wycofanych z eksploatacji przeznaczonych do sprzedaży jako złom lub też pojazdów przeznaczonych do dalszego użytkowania, na sprzedaż których wystawić należy fakturę VAT ze stawką 23%.

Otrzymanie interpretacji podatkowej jest niezbędne dla prawidłowego rozliczania podatku od towarów i usług VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

nieprawidłowe w zakresie uznania, że czynność przekazania pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez powiat zgodnie z art. 130a ustawy prawo o ruchu drogowym, do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji nie podlega opodatkowaniu,

prawidłowe w zakresie braku obowiązku dodatkowego zgłoszenia do Urzędu Skarbowego wykonywanych czynności,

prawidłowe w zakresie uznania, że dostawa pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu lub sprzedaż pojazdów do dalszego użytkowania nie stanowi sprzedaży o charakterze ciągłym w rozumieniu art. 19a ustawy,

prawidłowe w zakresie udokumentowania fakturą VAT sprzedaży pojazdów, które zgodnie z orzeczeniem rzeczoznawcy, są uznane jako wycofane z eksploatacji i nie nadające się do dalszego użytkowania, jako sprzedaż złomu lub też sprzedaż pojazdów używanych przeznaczonych do dalszego użytkowania.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Pod pojęciem sprzedaży – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług o którym mowa w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jak wynika z powyższego wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo – przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

jego podmiotem jest wyłącznie organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz

odnosi się jedynie do czynności nałożonych przepisami prawa, dla których powołano te organy, z wyłączeniem czynności realizowanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Generalnie zatem wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego.

Podkreślić przy tym należy, że wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy, stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 920 ze zm.), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Z kolei stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 6 i pkt 15 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, m.in. w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych oraz porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Jednocześnie w art. 4 ust. 4 ustawy o samorządzie powiatowym wskazano, że ustawy mogą określać niektóre sprawy należące do zakresu działania powiatu jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez powiat.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami. Powiat nie może prowadzić działalności gospodarczej wykraczającej poza zadania o charakterze użyteczności publicznej (art. 6 ust. 2 cyt. ustawy).

W myśl art. 130a ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450 ze zm.), zwanej dalej ustawą Prawo o ruchu drogowym, pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;
pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2;
pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu przez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem; przepisu nie stosuje się, jeżeli kierujący posiada pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 4 lub 5 albo w art. 135a ust. 5 lub 6, upoważniające do kierowania pojazdem.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

kierowała nim osoba:
1. znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
2. nieposiadająca przy sobie wymaganych dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;
jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.

Pojazd usunięty z drogi w przypadkach określonych w ust. 1-2 oraz art. 140ad ust. 7 umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie, z uwzględnieniem ust. 7. (art. 130a ust. 5c ustawy Prawo o ruchu drogowym).

W myśl art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych.

Według art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym, Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.

Starosta – stosownie do art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym – w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu.

Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia (art. 130a ust. 10a ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Według art. 130a ust. 10d ustawy Prawo o ruchu drogowym, przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.

W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 130a ust. 10e ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Zgodnie z art. 130a ust. 10f ustawy Prawo o ruchu drogowym, do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Powiat (…) zarejestrowany jest jako czynny podatnik podatku VAT. Zgodnie z art. 2 ust. 1, art. 12 pkt 11 i art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. W związku z nowelizacją ustawy - Prawo o ruchu drogowym, art. 130a ust. 5f, usuwanie pojazdów i przechowywanie ich na parkingu strzeżonym stało się zadaniem własnym powiatu. Opłaty dokonane przez właścicieli pojazdów za usunięcie pojazdu z drogi i za przechowywanie na parkingu stanowią dochód własny powiatu.

Starosta w drodze decyzji administracyjnej nakłada obowiązek zapłaty należności za usunięcie, przechowywanie i oszacowanie pojazdu. W razie niewykonania decyzji Starosty dobrowolnie, obowiązek uiszczenia stosownych opłat dochodzony jest w trybie egzekucji administracyjnej przez Naczelników Urzędów Skarbowych.

Zadanie powiatu obejmujące usuwanie pojazdów - holowanie z miejsca zdarzenia na parking strzeżony wykonywane są przez podmiot wyłoniony w przetargu. Za wykonane usługi holowania wykonawca otrzymuje wynagrodzenie zgodnie z zawartą umową na podstawie faktury VAT dla zamawiającego. Właściciele usuniętych pojazdów za odholowanie i postój na parkingu strzeżonym wnoszą opłaty na rachunek bankowy powiatu. Parking strzeżony prowadzony jest przez Zarząd Dróg Powiatowych - jednostkę organizacyjną powiatu, gdzie przetrzymywane są samochody. Obowiązkiem właściciela jest odebranie zholowanego auta. Jeśli właściciel nie odbiera własnego auta, to po upływie 3 m-cy sprawa kierowana jest do sądu, który następnie wydaje Decyzję o przepadku pojazdu na rzecz powiatu. Na podstawie Decyzji o przepadku samochód przechodzi na własność powiatu, który posiada na stanie po kilkanaście samochodów. Dlatego też, aby nie przetrzymywać pojazdów i nie ponosić dodatkowych kosztów z nimi związanych, Powiat zleca wykonanie wyceny wartości pojazdu przeznaczonego do sprzedaży, do oceny rzeczoznawcy. Są pojazdy, które posiadają określoną wartość i nadają się do dalszego użytkowania, ale w większości przypadków są takie pojazdy, które posiadają wartość złomu, jako pojazdy wycofane z eksploatacji i przeznaczone są do stacji demontażu w celu jego likwidacji.

Przy przekazywaniu i transporcie pojazdów do stacji demontażu Powiat (…) nie ponosi żadnych kosztów. Przekazanie pojazdu do stacji demontażu odbywa się odpłatnie.

Operacja demontażu i wycofania pojazdu z eksploatacji polega na tym, że stacja demontuje pojazd na części, oleje, smary, płyny, które trafiają do utylizacji, a następnie stacja wystawia zaświadczenie o demontażu pojazdu zgodnie z art. 24 ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Zdarzają się sytuacje, gdzie pojazd nadaje się do dalszej eksploatacji i wtedy jest przeznaczony do sprzedaży kupującemu, powiat wystawia fakturę VAT. Pojazdy, o których mowa we wniosku, są oddawane do stacji demontażu lub też na sprzedaż do dalszej eksploatacji (wystawiana jest faktura VAT).

W związku z powyższym opisem wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem VAT przekazania pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez powiat do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji.

Należy zauważyć, że jak wynika z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W orzeczeniu z 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zatem z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi a zapłatą istnieje adekwatny związek.

Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność. Odpłatnością jest więc także np. otrzymanie akcji spółki, w związku z którym wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy pojazdy, o których mowa we wniosku, na podstawie decyzji sądu o przepadku pojazdu, stają się własnością Powiatu. Wnioskodawca wskazał, że przy przekazywaniu i transporcie pojazdów do stacji demontażu Powiat nie ponosi żadnych kosztów. Przekazanie pojazdu do stacji demontażu odbywa się odpłatnie.

W związku z powyższym nie można się zgodzić ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że ponieważ Powiat nie działa tu jako podatnik VAT ani w chwili nabycia, ani w chwili zbycia, przekazanie pojazdu, jako pojazdu wycofanego z eksploatacji nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Jak bowiem wynika z okoliczności sprawy - przekazanie pojazdu do stacji demontażu odbywa się odpłatnie, a jak Powiat wskazał – pojazdy o których mowa we wniosku są oddawane do stacji demontażu lub też na sprzedaż do dalszej eksploatacji (wystawiana jest faktura VAT).

W konsekwencji spełniony zostaje tu warunek „odpłatności”, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a przekazanie pojazdów usuniętych z drogi i przejętych przez Powiat ma charakter cywilnoprawny. Tym samym Powiat występuje dla tej czynności w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy oraz wykonuje czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy, stanowiące dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy.

Podsumowując, przekazanie pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez Powiat do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji zgodnie z art. 130a ustawy Prawo u ruchu drogowym, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii obowiązku dodatkowego zgłoszenia do Urzędu Skarbowego wykonywanych czynności.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako "podatnika VAT czynnego", a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako "podatnika VAT zwolnionego", i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie (ust. 4 ww. przepisu).

Zgodnie z art. 1 ustawy z 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2020 r. poz. 170), ustawa określa:

zasady ewidencji:
1. podatników,
2. płatników podatków,
3. płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej "płatnikami składek ubezpieczeniowych";
zasady i tryb nadawania numeru identyfikacji podatkowej, zwanego dalej "NIP";
zasady posługiwania się identyfikatorem podatkowym.

Stosownie do art. 2 pkt 1 i 2 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków.

Jak stanowi art. 3 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, identyfikatorem podatkowym jest NIP - w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

W myśl art. 5 ust. 1 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 864 ze zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

W przypadku gdy z przepisów prawa podatkowego wynikają różne terminy dokonania czynności, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jeden raz, w terminie najwcześniejszym – art. 7.

Zgodnie z art. 8c ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, naczelnik urzędu skarbowego wydaje decyzję o odmowie nadania NIP w przypadku gdy podmiotowi został nadany NIP.

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że Wnioskodawca nie ma obowiązku złożenia nowego zgłoszenia do urzędu skarbowego i rejestrowania odrębnej działalności gospodarczej. Powiat jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, z kolei jak wynika z przepisów - zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, a naczelnik urzędu skarbowego odmawia nadania NIP w przypadku gdy podmiot ma już nadany nr NIP.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Zgodzić się należy również ze stanowiskiem Powiatu, że dostawy pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu lub też sprzedaży pojazdów do dalszego użytkowania, jako czynności powtarzających się, nie uznaje się za sprzedaż o charakterze ciągłym.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 19a ust. 3 ustawy, usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Jak stanowi ust. 4 cyt. artykułu, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis art. 19a ust. 1 cyt. ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w aktualnie obowiązującym stanie prawnym, dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

Obecnie przepisy regulujące podatek od towarów i usług nie definiują pojęcia „sprzedaży o charakterze ciągłym”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 935/11 odniósł się do tego pojęcia następująco: „(...) sprzedaż o charakterze ciągłym (...) polega na świadczeniach ciągłych podatnika, obejmujących pewne stałe zachowania w czasie trwania stosunku obligacyjnego, zaspokajające interes odbiorcy tych świadczeń, poprzez ich trwały – pod względem czasowym i funkcjonalnym – charakter oraz cechujące się niemożliwością wyodrębnienia powtarzających się czynności podatnika, co jest charakterystyczne dla świadczeń ciągłych (okresowych)”.

Pojęcie sprzedaży ciągłej należy rozumieć zgodnie z zasadami, prawa cywilnego odnosząc je do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym, którym to mianem określa się zobowiązanie, którego przedmiotem są świadczenia okresowe lub świadczenia ciągłe. Świadczenia ciągłe polegają na określonym, stałym zachowaniu dłużnika w czasie trwania zobowiązania. W odróżnieniu od świadczeń okresowych, nie da się w nich wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można by było traktować jako świadczenia samodzielne (brak możliwości precyzyjnego wyodrębnienia etapów w jakich są realizowane) (por. Z. Radwański „Zobowiązania-część ogólna” wyd. C.H. Beck, Warszawa 2003, str. 51).

Istotą sprzedaży ciągłej jest zatem stałe zachowanie się osoby zobowiązanej do określonego świadczenia, zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta. Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, bowiem jest ono realizowane nieustannie - stan realizacji świadczenia trwa - przez określony okres (np. w przypadku najmu, usług telekomunikacyjnych, dostarczania energii, dzierżawy, przechowywania itp.).

Niemożność jednorazowego wykonania czynności o charakterze ciągłym powinna wynikać z rodzaju czynności (istoty świadczenia), a nie z okoliczności, że na mocy jednej umowy zawartej na określony czas dokonanych zostanie wiele świadczeń, które co do zasady mogą być wykonane jednorazowo. Samo zawarcie więc pomiędzy kontrahentami umowy, z której wynika zobowiązanie do dokonywania stałych dostaw towarów nie przesądza o uznaniu danej sprzedaży za sprzedaż o charakterze ciągłym.

Zapewnienie ciągłości dostaw towaru na rzecz kontrahenta zgodnie ze zgłaszanym zapotrzebowaniem nie przesądza o tym, że jest to sprzedaż o charakterze ciągłym. Każda bowiem z tych dostaw może być wyodrębniona co do daty i ilości dostarczonego towaru. Zatem dokonywanie dostaw w ramach długofalowej umowy o współpracy na rzecz danego kontrahenta na każdorazowe, sprecyzowane ilościowo zamówienie kontrahenta, nie oznacza by można było mówić o sprzedaży o charakterze ciągłym. Nie w tak rozumianej częstotliwości tkwi bowiem istota sprzedaży ciągłej, chodzi o trwałość dostawy czy sprzedaży nieprzerwanie przez cały okres trwania umowy, oraz o czynności które są stale w fazie wykonywania.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że na podstawie decyzji sądu o przepadku pojazdu usuniętego z drogi, pojazd taki staje się własnością Powiatu. Niektóre z pojazdów posiadają określoną wartość, ale w większości przypadków przeznaczone są one do stacji demontażu w celu likwidacji. Powiat przekazuje takie pojazdy za odpłatnością (jak wykazano wyżej – w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT). Jednak w przedstawionym przypadku mamy do czynienia z odrębnymi dostawami określonych towarów, które można wyodrębnić jako samodzielne świadczenia (określone co do przedmiotu oraz czasu ich realizacji). W przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 19a ust. 4 ustawy, a sprzedaży pojazdów na rzecz stacji demontażu nie można uznać za sprzedaż o charakterze ciągłym.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca powziął również wątpliwość dotyczącą kwestii udokumentowania fakturą VAT sprzedaży pojazdów, które zgodnie z orzeczeniem rzeczoznawcy, są uznane jako wycofane z eksploatacji i nie nadające się do dalszego użytkowania.

Aby wskazać czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT dla dostawy pojazdów do stacji demontażu, należy w pierwszej kolejności przeanalizować, czy przedmiotowa dostawa nie będzie objęta zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT.

Zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych towarów i czynności zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

NSA w wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 627/12 wskazał, że „zwolnienie, o którym mowa w art. 136 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, a więc również wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u., przysługuje tylko wtedy, gdy podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku na skutek ograniczeń i zakazów przewidzianych przepisami dyrektywy lub u.p.t.u., co wynika np. ze związku ze sprzedażą zwolnioną od podatku (por. art. 86 i art. 88 ustawy), a więc nie ma zastosowania, gdy brak odliczenia podatku w poprzedniej fazie obrotu wynika z faktu, że dana czynność w ogóle nie podlegała opodatkowaniu (por. wyrok TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finanse A/S) oraz gdy podatnik, mając prawo do odliczenia podatku naliczonego, z uprawnienia tego nie skorzystał”.

W wyroku, na który powołuje się Naczelny Sąd Administracyjny, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że ze zwolnienia z VAT nie będzie korzystać dostawa towarów, w stosunku do których podatnik nie odliczył VAT naliczonego z powodów innych niż ściśle określone w art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE. Tym samym, przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE wskazuje, że w przypadkach, w których przy nabyciu towaru VAT w ogóle nie wystąpił, nie można uznać, że mamy do czynienia z brakiem prawa do odliczenia VAT.

Powyższe oznacza, że zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie może mieć zastosowania do zbycia towaru przez podatnika, jeżeli transakcja sprzedaży, w wyniku której nabył on wcześniej ten towar nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że – jak wskazał Wnioskodawca – pojazdy, o których mowa we wniosku, stają się własnością Powiatu na podstawie Decyzji o przepadku pojazdu wydawanej przez sąd, a więc do tego nabycia nie dochodzi w ramach czynności podlegających opodatkowaniu VAT. W chwili nabycia przez Wnioskodawcę pojazdów nie wystąpił podatek od towarów i usług, nie można zatem uznać, że Powiatowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji nie można mówić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. pojazdów, lub że takie prawo Wnioskodawcy nie przysługiwało, skoro przy nabyciu tej pojazdów nie wystąpił VAT należny, który mógłby podlegać odliczeniu przez Wnioskodawcę.

Zatem, ponieważ nie został spełniony warunek braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zw. z nabyciem pojazdów przez Powiat, późniejsza dostawa opisanych pojazdów na rzecz stacji demontażu nie może korzystać ze zwolnienia przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji sprzedaż przedmiotowych pojazdów na rzecz stacji demontażu nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, lecz podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług przy zastosowaniu właściwej stawki podatku.

Odnosząc się natomiast do sposobu dokumentowania dostawy pojazdów do stacji demontażu, należy wskazać, że zasady dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 (art. 106b ust. 2 ustawy).

Jednakże, w myśl ust. 3 cyt. artykułu, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust.
2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów – co do zasady – podatnik VAT jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Generalnie ustawodawca nie nakłada na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Jednakże nie ma przeszkód, aby w powyższych sytuacjach (na żądanie nabywcy) podatnik wystawiał fakturę.

Mając zatem na uwadze okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie z tytułu dostawy samochodów do stacji demontażu, dla dostawy przedmiotowych pojazdów nie znajduje zastosowania zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, a dostawa ta opodatkowana jest właściwą stawką podatku. W konsekwencji, Wnioskodawca zobowiązany jest udokumentować dostawy przedmiotowych pojazdów do stacji demontażu wystawiając faktury sprzedaży.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie uznania, że czynność przekazania pojazdu usuniętego z drogi i przejętego przez powiat zgodnie z art. 130a ustawy prawo o ruchu drogowym, do stacji demontażu, jako pojazd wycofany z eksploatacji podlega opodatkowaniu oraz braku obowiązku dodatkowego zgłoszenia do Urzędu Skarbowego wykonywanych czynności, uznania, że dostawa pojazdów wycofanych z eksploatacji do stacji demontażu lub sprzedaż pojazdów do dalszego użytkowania nie stanowi sprzedaży o charakterze ciągłym w rozumieniu art. 19a ustawy, a także udokumentowania fakturą VAT sprzedaży pojazdów, które zgodnie z orzeczeniem rzeczoznawcy, są uznane jako wycofane z eksploatacji i nie nadające się do dalszego użytkowania, jako sprzedaż złomu lub też sprzedaż pojazdów używanych przeznaczonych do dalszego użytkowania. Natomiast w zakresie stawki podatku VAT dla sprzedaży pojazdów, które zgodnie z orzeczeniem rzeczoznawcy, są uznane jako wycofane z eksploatacji i nie nadające się do dalszego użytkowania, można uznać jako sprzedaż złomu lub też sprzedaż pojazdów używanych przeznaczonych do dalszego użytkowania zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w(…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin