Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.270.2021.2.SP
z 6 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z 11 maja 2021 r. (data wpływu 17 maja 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności udzielenia pożyczki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania czynności udzielenia pożyczki.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  • A. Sp. z o.o.

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  
  • B. S.A.
    
  
  
  

przedstawiono następujący stan faktyczny:

B. S.A. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej pozyskuje od A. Sp. z .o.o. środki pieniężne na podstawie zawieranych umów pożyczek.

Obie Spółki są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług, a ich głównym profilem działalności jest działalność portali internetowych.

A. sp. z o.o. (dalej zwana Pożyczkodawcą) nie ujawniła w KRS, przedmiotu działalności obejmującego udzielanie pożyczek/kredytów (jedynie w zapisach umowy spółki zawarto zapis o pozostałych formach udzielania kredytów).

Z udzielanych pożyczek czerpie zyski, w postaci otrzymanych od B. S.A. (dalej zwaną Pożyczkobiorcą) odsetek (oprocentowania). Przychody z odsetek Pożyczkodawca zalicza do przychodów z działalności gospodarczej. Pożyczkobiorca płaci Pożyczkodawcy odsetki zgodnie z zapisami umowy pożyczki, co Pożyczkodawca dokumentuje fakturami VAT wystawionymi na rzecz Pożyczkobiorcy.

Pożyczkodawca finansuje udzielane przez siebie pożyczki ze środków pochodzących z bieżącej działalności gospodarczej, z uwagi zaś na ilość udzielonych w roku 2020 pożyczek, z początkiem roku 2021 postanowił o prowadzeniu wyodrębnionego rachunku bankowego dla potrzeb gromadzenia środków z przeznaczeniem na pożyczki (nie tylko dla Pożyczkobiorcy). Środki pieniężne objęte umowami pożyczek, Pożyczkodawca przekazuje za pośrednictwem systemu PayPal tj. zasila swoje konto PayPal kwotą udzielonej pożyczki, z którego następnie Pożyczkobiorca bezpośrednio reguluje swoje zobowiązania.

Zwrot pożyczki następuje na rachunek bankowy Pożyczkodawcy prowadzony dla waluty, w której została udzielona pożyczka. Pożyczkodawca nie udzielał i nie przewiduje udzielać pożyczek na rzecz konsumentów

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku od towarów i usług:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, Pożyczkodawca udzielając Pożyczkobiorcy opisane we wniosku pożyczki jako podatnik VAT, świadczy odpłatne usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT będące jednocześnie usługami zwolnionymi z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, z kolei w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zdaniem Pożyczkodawcy udzielone przez niego pożyczki na rzecz Pożyczkobiorcy podlegają zakwalifikowaniu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Są to czynności o charakterze gospodarczym, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, ich celem jest spełnienie oznaczonego świadczenia dla odbiorcy (udostępnienie środków pieniężnych na wskazany w umowie okres czasu), za usługę tę strony ustaliły wynagrodzenie w formie oprocentowania (odsetek). Zaznaczyć należy, że usługi te wykonuje zarejestrowany podatnik VAT przy wykorzystywaniu środków wchodzących w skład jego przedsiębiorstwa, co więcej nie są to usługi, którym można byłoby przypisać charakter incydentalny. Usługi te charakteryzują się powtarzalnością, ukierunkowane są na czerpanie zysku (za wykonane usługi Pożyczkodawca otrzymuje wynagrodzenie), co świadczy niewątpliwie o zawodowym charakterze prowadzenia działalności w tym zakresie. Nie zmienia tego fakt, że Pożyczkodawca nie ujawnił tego rodzaju usług wśród przedmiotów działalności gospodarczej w KRS, gdyż wpisy w tym zakresie pełnią rolę informacyjną.

W ocenie Zainteresowanych, nie sposób byłoby przyjąć, że świadczenie w/w odpłatnych usług przez przedsiębiorcę posiadającego status podatnika podatku VAT, pozostaje poza ustawą VAT z tego powodu, że nie mieści się w profilu działalności Pożyczkodawcy ujawnionym w KRS.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w linii rozstrzygnięć organów podatkowych np.: interpretacja indywidualna Dyrektora KAS z dnia 18.01.2021 r. sygn. akt 01111-KDIB3- 1.4012.894.2020.3.MKU; z dnia 29.01.2021 r. sygn. akt 0111-KDIB3-1.412.986.202.2.KO.

W konsekwencji stwierdzić należy, że opisane czynności udzielania pożyczek mieszczą się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem VAT i jednocześnie w świetle art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy podlegają zwolnieniu z podatku. W myśl tego przepisu, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Dodać należy, że istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 Kodeksu Cywilnego, zgodnie z którym to przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełniania przez Pożyczkodawcę świadczenia, Pożyczkobiorca może w sposób swobodny dysponować udostępnionymi mu środkami pieniężnymi, niemniej wraz z nadejściem oznaczonego w umowie terminu, zobowiązany jest zwrócić Pożyczkodawcy udzieloną mu pożyczkę. Jednocześnie stwierdzić należy, że dla ważności i skuteczności umów pożyczek oraz ich kwalifikacji jako czynności zwolnionych przedmiotowo z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, irrelewantny jest sposób udostępniania pożyczonych środków pieniężnych, który może przyjąć każdą postać przewidzianą prawem (np. wypłaty gotówki, w formie przelewu, udzielenie kredytu na rachunku bankowym, wręczenie czeku, weksla), jak też nastąpić wedle sposobu przyjętego przez Zainteresowane strony tj. z wykorzystaniem systemu(…)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r. poz. 685 ze. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym łącznie spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  
  

Przy tym wskazać należy, że w dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem - przez umowę pożyczki, dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet, gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek lub prowizji z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług.

Czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Przy czym jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że A. Sp. z .o.o. (Pożyczkodawca) i B. S.A. (Pożyczkobiorca) są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług, a ich głównym profilem działalności jest działalność portali internetowych. Pożyczkobiorca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej pozyskuje od Pożyczkodawcy środki pieniężne na podstawie zawieranych umów pożyczek. Pożyczkodawca z udzielanych pożyczek czerpie zyski, w postaci otrzymanych od Pożyczkobiorcy odsetek (oprocentowania). Przychody z odsetek Pożyczkodawca zalicza do przychodów z działalności gospodarczej. Pożyczkobiorca płaci Pożyczkodawcy odsetki zgodnie z zapisami umowy pożyczki, co Pożyczkodawca dokumentuje fakturami VAT wystawionymi na rzecz Pożyczkobiorcy.

Wątpliwości dotyczą ustalenia czy Pożyczkodawca udzielając Pożyczkobiorcy pożyczki jako podatnik VAT, świadczy odpłatne usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy będące jednocześnie usługami zwolnionymi z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że opisane we wniosku czynności polegające na udzieleniu przez Pożyczkodawcę oprocentowanych pożyczek na rzecz Pożyczkobiorcy są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług, spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielenie pożyczki przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz pożyczkobiorcy, polegające na udostępnieniu środków finansowych na wskazany w umowie okres czasu.

W konsekwencji, czynności polegające na udzieleniu oprocentowanych pożyczek na rzecz Pożyczkobiorcy, stanowią odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przy czym świadczone usługi mieszczą się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jako wymienione wprost w tym przepisie – usługi udzielania pożyczek.

Zatem w odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, należy wskazać, że czynność udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczki Pożyczkobiorcy stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, przy czym czynność ta korzysta ze zwolnienia od tego podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy podatku od towarów i usług. W zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.