2021.08.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.212.2021.3.MW
z 25 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2021 r. (data wpływu 4 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z 29 lipca 2021 r. (data wpływu 4 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży nieruchomości (…) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży nieruchomości (…). Wniosek został uzupełniony pismem z 29 lipca 2021 r. (data wpływu 4 sierpnia 2021 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Nie jest zarejestrowana do celów VAT. W szczególności Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła i nie prowadzi działalności związanej z obrotem i zarządzaniem nieruchomościami, ani tez żadnej pokrewnej działalności. Wnioskodawczyni jest właścicielką opisanych poniżej nieruchomości, obejmujących poszczególne działki ewidencyjne położone w miejscowości (…) (dalej łącznie: „Nieruchomości”).

Historia nabycia Nieruchomości:

Na mocy umowy darowizny z 9 marca 2010 r. Dziadek Wnioskodawczyni i Ojciec Wnioskodawczyni darowali Wnioskodawczyni posiadane przez siebie udziały we własności w poszczególnych działkach ewidencyjnych, a Wnioskodawczyni przyjęła tę darowiznę.

W efekcie, Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielką, w udziale wynoszącym 5/6, następujących działek ewidencyjnych położonych w (…). Działki stanowiły część gospodarstwa rolnego, przy czym działka (…) zabudowana była drewniano-murowaną stodołą, parterowym podpiwniczonym budynkiem mieszkalnym nr (…) oraz parterowym podpiwniczonym budynkiem mieszkalno-gospodarczym nr (…).

Działki objęte były księgami wieczystymi prowadzonymi przez Sąd Rejonowy w (…) Wydział Ksiąg Wieczystych, przy czym właściwą dla działek (…), o łącznej powierzchni 2,3706 ha, jest księga wieczysta o numerze (…), natomiast dla działek (…), o łącznej powierzchni 0,6089 ha, jest księga wieczysta o numerze (…).

Działki (…) to tereny zalewowe, łąki. Działki (…) natomiast to działki rolne położone w pobliżu wału Wisły. Przedmiotem wniosku jest zaś działka (…), z której wydzielone zostały nieruchomości podlegające sprzedaży.

Precyzując:

W roku 2013 Gmina (…), na terenie której położona jest m.in. działka (…), opracowała miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP) części zachodniej obszaru gminy, zgodnie z którym opisywana działka (…) została przeznaczona pod budownictwo rodzinne i zagrodowe. Sama Wnioskodawczyni jednak nie występowała ani o warunki zabudowy, ani o opracowanie MPZP.

Współwłaścicielką wskazanych powyżej działek, w udziale wynoszącym 1/6, była Ciotka Wnioskodawczyni, niemniej na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w (…) z 30 stycznia 2014 roku współwłasność ta (na wniosek Wnioskodawczyni) została zniesiona.

Przyczyną wystąpienia przez Wnioskodawczynię o zniesienie współwłasności była choroba psychiczna ciotki, wówczas Wnioskodawczyni nie planowała jeszcze jakiejkolwiek sprzedaży tych nieruchomości. Zniesienie współwłasności niejako normowało status prawny działek, albowiem Wnioskodawczyni mogła – od czasu podziału – dobrowolnie nimi rozporządzać, bez zgody i udziału schorowanej ciotki, działając jako wyłączny właściciel.

Przy tym, działka (…) (zabudowana) została podzielona na dwie części, z których:

a) działka o nr (…), o pow. 0,2888 ha, zabudowana budynkiem mieszkalnym (tj. ww. parterowym podpiwniczonym budynkiem mieszkalno-gospodarczym nr (…), została przyznana w całości (…),

a) działka o nr (…) (dalej wciąż: (…), o pow. 1,4390 ha, zabudowana budynkiem mieszkalnym i gospodarczym do rozbiórki tj. ww. drewniano-murowaną stodołą, parterowym podpiwniczonym budynkiem mieszkalnym (…) została przyznana w całości Wnioskodawczyni.

Dla opisywanej działki (…) – w związku z ww. postępowaniem o zniesienie współwłasności – założona została księga wieczysta o numerze (…).

Historia posiadania i władania nieruchomością:

W roku 2016 Wnioskodawczyni wydzierżawiła część nieruchomości w celach uprawy rolnej przez dzierżawcę.

Umowa o dzierżawę przewidywała bowiem wydzierżawienie działki (…) oraz działek (…) na czas nieoznaczony (działki (…) jako tereny zalewowe nigdy nie były przedmiotem jakiejkolwiek umowy).

W 2018 roku, na wniosek Wnioskodawczyni, Zarząd Dróg Powiatowych (na mocy decyzji nr (…) wyraził zgodę na urządzenie zjazdu z drogi powiatowej nr (…) na działkę (…), w której określił m.in. warunki dotyczące budowy zjazdu. Zjazd został wybudowany i odebrany w 2020 r.

Wnioskodawczyni wskazuje, że wniosek o urządzenie wjazdu był konieczny, albowiem Właścicielka nie posiadała wjazdu na działkę (…). W celu dostania się na działkę, musiała ona korzystać z wjazdu przysługującego ciotce (należącego do ciotki).

Jednocześnie w 2018 roku, na wniosek Wnioskodawczyni, burmistrz (…) (na mocy decyzji (…) zatwierdził podział działki (…), tj. wydzielenie – zgodnie z obowiązującym MPZP – następujących działek ewidencyjnych, przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (…).

W efekcie działka (…) podzielona została na 12 odrębnych działek, z których wydzielone działki (…) posiadały dostęp do drogi publicznej (…) poprzez wydzieloną działkę (…), natomiast działki o numerach: (…) oraz (…) posiadały dostęp do drogi publicznej (ul. Sikorskiego) poprzez wydzielone działki (…).

Opisywany podział działki nr (…) został dokonany celem sprzedaży lub wynajęcia poszczególnych nieruchomości (działek) i tym samym uzyskania finansowania na leczenie i utrzymanie Wnioskodawczyni.

Mając na uwadze planowaną sprzedaż/wynajem, Wnioskodawczyni w sierpniu 2018 roku zawarła umowę z pośrednikiem (dalej: „Biuro 1”), zobowiązanych do poszukiwania potencjalnych nabywców i negocjowania warunków sprzedaży. Wnioskodawczyni zawarła w 2021 r. umowę z innym pośrednikiem (dalej: „Biuro 2”). Jednocześnie, w związku z zawarciem umowy z Biurem 2, rozwiązana została umowa z Biurem 1.

Działania Biura 1 oraz Biura 2, jak i też samej Wnioskodawczyni, opierały się jednak na wykonaniu odpowiedniej dokumentacji zdjęciowej i umieszczeniu ogłoszeń w intrenecie.

Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie zamierza prowadzić żadnych dodatkowych działań marketingowych lub reklamowych na szeroka skalę.

Rozporządzanie nieruchomością:

W roku 2020 Wnioskodawczyni sprzedała dwie działki (…).

Sprzedaż działki (…) miała miejsce 17 lutego 2020 r. (…), przy czym w związku z wyżej opisaną sytuacją dojazdową do drogi publicznej, Wnioskodawczyni dokonała również darowizny udziału w części własności działek przeznaczonych pod budowę drogi dojazdowej, tj. działek (…). Sprzedaż działki (…) miała miejsce 24 sierpnia 2020 r. (…), przy czym w związku z wyżej opisaną sytuacją dojazdową do drogi publicznej, Wnioskodawczyni dokonała również darowizny udziału w części własności działek przeznaczonych pod budowę drogi dojazdowej, tj. działek (…). Przy tym, jedna z ww. transakcji została zawarta dzięki współpracy z Biurem 1 (drugą działkę Wnioskodawczyni sprzedała we własnym zakresie, bez pomocy pośrednika).

Obydwie sprzedaże zostały dokonane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Obecnie, za pośrednictwem Biura 2, Wnioskodawczyni planuje dokonać dalszej sprzedaży poszczególnych, ww. wyodrębnionych działek.

Zgodnie z założeniami, sprzedaż ta będzie dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, w szczególności nie prowadzących jakiejkolwiek działalności budowlanej lub deweloperskiej.

W związku z omawianą sprzedażą, Wnioskodawczyni pragnie podkreślić, że w czasie posiadania przedmiotowych działek nie ponosiła żadnych nakładów na uzbrojenie działek, w tym nie dokonywała jakichkolwiek ulepszeń związanych ze ściśle określoną sprzedażą (np. zgodnie z wymogami potencjalnego nabywcy).

Nie występowała ona również o żadne pozwolenia na budowę, uzyskanie warunków technicznych i przyłączeniowych dla działek itp.

W styczniu 2021 r., na wniosek Właścicielki, lokalny Starosta wydał decyzję, na mocy której zezwolił Wnioskodawczyni na wyłączenie z produkcji rolniczej 738 m2 użytków rolnych przeznaczonych na cele nierolnicze pod budowę drogi dojazdowej na działce (…).

Wnioskodawczyni dodaje, że wspólnie z nabywcą jednej z działek, w celu umożliwienia dojazdu do działek, dokonała wysypania kamienia na część drogi dojazdowej.

Powyższe działania nie są jednak traktowane przez Wnioskodawczynię jako działania nakierowane na maksymalizacje zysków, ale działania związane z racjonalnym gospodarowaniem własnym majątkiem nieruchomym, w tym rozporządzaniem tym majątkiem na cele prywatne (osobiste).

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, chorującą na stwardnienie rozsiane, po dwóch poważnych operacjach kręgosłupa. Obecnie oczekuje na trzecią operację. Stąd niejako zmuszona została do wyprzedaży posiadanego majątku, a środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży działek Właścicielka planuje przeznaczyć na niezbędne leczenie, rehabilitację i utrzymanie siebie.

W szczególności, że część z tych środków może być (Wnioskodawczyni to rozważa) przeznaczona także na zapewnienie Wnioskodawczyni odpowiednich warunków miejsca zamieszkania (cele mieszkaniowe). Aktualnie bowiem Wnioskodawczyni zamieszkuje w lokalu odziedziczonym po rodzicach, którego stan wymaga remontu i znacznych nakładów.

Alternatywnie Wnioskodawczyni planuje również wybudować dom, co z ekonomicznego punktu widzenia może być dla niej najbardziej opłacalne. Budowa ta miałaby się odbyć na nieruchomości zakupionej 15 kwietnia 2021 r. (sfinansowanej m.in. ze sprzedaży ww. działek).

Kolejną przyczyną sprzedaży działek jest także fakt, iż ze względu na powołaną niepełnosprawność Wnioskodawczyni nie jest w stanie utrzymać działek w należytym stanie – nie może ona dokonać podstawowych czynności związanych z utrzymaniem działek, chociażby ich skoszenia. Dodatkowo działki generują inne koszty, przede wszystkim podatkowe, na których opłacenie Właścicielka – ze względu na trudną sytuację materialną – nie jest w stanie sobie pozwolić.

Końcowo, Wnioskodawczyni podkreśla, że nie przeznaczyła i nie planowała ani nie planuje przeznaczyć środków pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży działek na jakąkolwiek inwestycję związaną z dalszym obrotem nieruchomościami, ich zarządzaniem, czy też prowadzeniem jakiejkolwiek inne działalności.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała że:

Przedmiotem sprzedaży, o której mowa we wniosku będzie 6 działek ewidencyjnych powstałych z opisanego podziału działki ew. nr (…), a kolejno (…) (tj. podziału działki (…). Precyzując sprzedaż ma objąć następujące działki ewidencyjne (…).

Działki przez cały okres ich posiadania były wykorzystywane na cele prywatne. Precyzując, działki albo stały odłogiem albo (na przełomie lat 2016-2018) były przedmiotem dzierżawy (dotyczy całości działek (…) oraz (…) celem odciążenia Wnioskodawczyni z kosztów ich utrzymania (koszenia i opłaty podatku od gruntów). Od roku 2018 działki te jednak ponownie stały odłogiem, Wnioskodawczyni ponosiła koszy utrzymywania.

Wnioskodawczyni nie zamierza uatrakcyjniać ww. działek, sprzedaje je w takiej formie w jakiej są obecnie.

Wnioskodawczyni nie zamierza ponosić żadnych nakładów związanych z przygotowaniem działek do sprzedaży.

Jedyne dotychczas podjęte działania to ofertowanie sprzedaży za pośrednictwem biura sprzedaży, Wnioskodawczyni nie podejmowała ani nie zamierza podejmować innych działań marketingowych.

Wnioskodawczyni nigdy nie prowadziła ani nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej, w szczególności nie zamierza prowadzić jakiejkolwiek działalności związanej z profesjonalnym obrotem lub zarządzaniem nieruchomościami.

Wszystkie dotychczasowe działania Wnioskodawczyni podejmowała w ramach zarządu majątkiem prywatnym i tak też pozostanie.

Wnioskodawczyni nie zamierza także przeznaczać (przychodów) dochodów ze sprzedaży działek na jakąkolwiek działalność gospodarczą, lecz na cele prywatne, przede wszystkim związane z budową domu i utrzymaniem, przede wszystkim leczeniem pooperacyjnym kręgosłupa, związanym z chorobą – stwardnienie rozsiane.

Wnioskodawczyni nie była ani nie jestem rolnikiem ryczałtowym.

Co do zasady działki te nie będą stanowiły terenów zabudowanych.

Wyłącznie na jednej z działek (…), tj. działki (…) są pozostałości po częściowo rozebranej stodole (fundamenty oraz cztery słupy nośne – elementy konstrukcyjne), która do momentu sprzedaży będzie całkowicie rozebrana. Zgłoszenie do rozbiórki omawianej pozostałości po stodole zostało dokonane w roku 2018.

Rozbiórka ta nie jest jednak związana z uatrakcyjnieniem działki, ale z koniecznością rozbiórki z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwu. Na działce tej był też budynek, który właśnie z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwu w roku 2017 został poddany pracom rozbiórkowym.

Wnioskodawczyni nie wyklucza przy tym, że w ramach negocjowania warunków sprzedaży ustali z nabywcą, iż to on we własnym zakresie dokona ww. rozbiórki, jednak na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie jest w stanie jednoznacznie określić takich warunków. Wnioskodawczyni podkreśla jednak, że jeżeli ona będzie dokonywała rozbiórki to nie celem maksymalizacji zysków ze sprzedaży i uatrakcyjniania działki, lecz ze względu na konieczność rozbiórki z uwagi na zagrożenie zawaleniem (tzw. katastrofą budowlaną). Pozostałe działki będące przedmiotem sprzedaży stanowią tereny niezabudowane.

Poniższe odpowiedzi dotyczą jedynej zabudowanej działki (…):

Stodoła.

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu: Jakie konkretnie budynki i budowle lub ich części w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm.) oraz Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) będą się znajdować w momencie sprzedaży na tych działkach?].

423i.

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu: Jaki jest symbol PKOB poszczególnych budynków, budowli lub ich części znajdujących się na ww. działkach?]

Tak, są jeszcze pozostałości fundamentów.

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu: Czy ww. obiekty (budynki, budowle lub ich części posadowione na ww. dziadkach są/będą trwale związane z gruntem?].

Nie.

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu: Czy przy nabyciu lub wybudowaniu ww. budynków, budowli lub ich części przysługiwało Pani prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?].

Stodoła została wybudowana i oddana do użytku w roku 1978.

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu: Kiedy, (proszę wskazać daty) ww. budynki, budowle lub ich części wstały wbudowane i oddane do użytkowania?].

Jak wyżej [1978 r. – przypis Organu].

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu: Kiedy (proszę o podanie dat) miało miejsce pierwsze oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części po ich wybudowaniu?].

Nie.

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu Czy w odniesieniu do ww. budynków, budowli lub ich części znajdujących się na ww. działkach zostały poniesione/będą poniesione, do dnia zbycia wydatki na ich ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiące co najmniej 30% ich wartości początkowej?].

Nie, nie było ulepszeń, a gdyby były to wciąż nie przysługiwałoby Wnioskodawczyni prawo do odliczenia.

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu Czy miała Pani prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym ww. budynków i budowli?

Wnioskodawczyni posiada inne nieruchomości (działki), o których mowa we wniosku, których jestem wyłącznym właścicielem, i których sprzedaży lub wynajmu nie wykluczam w przyszłości.

Dotyczy to w szczególności pozostałych działek ewidencyjnych powstałych w związku z podziałem działki ew. nr (…), a kolejno (…) (tj. podziału działki (…). Precyzując, Wnioskodawczyni nie wyklucza sprzedaży lub wynajmu działek (…). Na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie jest w stanie sprecyzować możliwych działań, daty ich podjęcia lub finalizacji. Z pewnością jednak działki te nie będą uatrakcyjnianie przed sprzedażą, nie będą przedmiotem nakładów, ani nie będą wobec nich prowadzone szerokie działania marketingowe, inne niż ofertowanie sprzedaży/najmu przez biuro. Sprzedaż/najem nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym, podobnie jak ma to miejsce wobec ww. działek, będących przedmiotem wniosku.

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu czy posiada Pani jeszcze inne nieruchomości (lub udziały w nieruchomościach) przeznaczone w przyszłości do sprzedaży (oprócz opisanych we wniosku)? Jeśli tak to jakie?].

Wnioskodawczyni dokonała już sprzedaży działek ew. o nr (…) (działki (…) oraz (…) (działki (…), zgodnie z opisem przedstawionym we wniosku.
- sprzedała 2 ww. działki,
- weszła w ich posiadanie na mocy umowy darowizny opisanej we wniosku, oraz następczych działań związanych ze zniesieniem współwłasności i podziałem działki (…),
- darowizna nie była dokonywana w żadnym konkretnym celu,
- działki co do zasady stały odłogiem, czasowo jednak (w latach 2016-2018) były przedmiotem dzierżawy,
- sprzedaż została dokonana w roku 2020 (w lutym działka (…), a w sierpniu działka (…) celem zapewnienia środków finansowych na utrzymanie, przede wszystkim leczenie pooperacyjne kręgosłupa,
- działki te były niezabudowane i nieogrodzone,
- sprzedaż była nieopodatkowania VAT, Wnioskodawczyni złożyła do aktu oświadczenie, iż w tytułu czynności objętych aktem nie jest czynnym podatnikiem VAT (od ceny sprzedaży pobrano podatek PCC, nie składano deklaracji VAT-7 ani zgłoszenia VAT-R).

[Powyższe stanowi odpowiedź na pytanie Organu: Czy dokonywała już Pani wcześniej sprzedaży nieruchomości, jeśli tak, to należy podać:

ile i jakie to nieruchomości?
kiedy i w jaki sposób weszła Pani w posiadanie tych nieruchomości?
w jakim celu nieruchomości te zostały przez Pani nabyte ?
w jaki sposób nieruchomości były wykorzystywane przez Panią od momentu wejścia w ich posiadanie do chwili sprzedaży?
kiedy Pani dokonała ich sprzedaży i co by/o przyczyną ich sprzedaży?
ile działek zostało sprzedanych i jakich (niezabudowanych czy zabudowanych, jeśli zabudowanych to czy były to nieruchomości mieszkalne czy użytkowe)?
czy z tytułu ich sprzedaży odprowadzała Pani podatek VAT, składał deklaracje VAT-7 oraz zgłoszenie rejestracyjne VAT-R?

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy dokonane lub planowane transakcje sprzedaży działek będą podlegały opodatkowaniu VAT, a tym samym czy Wnioskodawczyni przy sprzedaży majątku prywatnego jest uznawana za podatnika podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni dokonana i planowana sprzedaż działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a tym samym Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawczyni, dokonując zbycia działek (oraz darowizny udziałów w niektórych działkach), tj. sprzedaży niezabudowanych działek na cele budowalne, powstałych na skutek podziału Nieruchomości stanowiącej majątek prywatny Wnioskodawczyni, nie będzie ona działała w charakterze podatnika podatku VAT. Czynności tej, zdaniem Wnioskodawczyni nie można uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT, a tym samym, sprzedaż działek nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ust. 2 stanowi natomiast, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zgodnie ze wskazaną wyżej definicją podatnika przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową, czyli stalą (nawet jeśli czynność została wykonana raz, ale okoliczności wskazują na to, że będą następne). Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celach odsprzedaży, lecz spożytkowania w celach prywatnych, jako mieszcząca się w zakresie wykonywania prawa własności.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (dalej także jako: „Dyrektywa”) (a tym samym art. 15 ust. 2 Ustawy VAT) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Przepis ustanawiający definicję działalności gospodarczej stanowi implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112. Tym samym pozyskane środki de facto zostaną przeznaczone w znacznej mierze na cele mieszkaniowe Właścicielki. Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. a i b Dyrektywy 2006/112 państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji: dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem; dostawa terenu budowlanego.

Na gruncie ww. przepisów w obrocie pojawił się problem związany z ustaleniem podmiotowości prawnopodatkowej na gruncie VAT związanej z przekroczeniem zarządu majątkiem prywatnym, który znalazł swoje rozstrzygnięcie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Istotne znaczenie w sprawie ma wyrok TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Orzeczenie to jest szczególnie istotne, wskazuje bowiem na sposób interpretacji krajowych przepisów podatkowych w odniesieniu do wspólnotowej Dyrektywy.

Za działalność gospodarczą uznaje się sytuacje, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując w stosunku do gruntu środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców (podatników w rozumieniu ustawy VAT).

Trybunał ustosunkowując się do zaprezentowanego stanu faktycznego wskazał, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37).

Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca.

Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały ani wysokość osiągniętych z nich przychodów.

Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.

Finalnie Trybunał wskazał, że „Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”. Twierdzenia Trybunału znalazły również aprobatę w późniejszych orzeczeniach (por. wyroki: Redlihs, C-263/11, EU:C:2012:497, pkt 36; Kezić, C-331/14, EU:C:2015:456, pkt 24, czy postanowienie TS, Gmina Wrocław, C-72/13, EU:C:2014:197, pkt 17).

Z utrwalonego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w tej mierze wynika natomiast, że stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli.

W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do gruntu.

Istotna jest więc ocena, czy z dokonanych w danej sprawie ustaleń wynika, że dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się tak, jak handlowiec (por. wyroki NSA: w składzie 7 sędziów z 29 października 2007 r., I FPS 3/07 z 22 października 2013 r., I FSK 1323/12 z 14 marca 2014 r. I FSK 319/13 z 16 kwietnia 2014 r., I FSK 781/13 z 29 kwietnia 2014 r., I FSK 621/13 z 11 września 2014 r., I FSK 1352/3 z 3 marca 2015 r., I FSK 1859/13 z 8 lipca 2015 r., I FSK 729/14).

Jednocześnie sądy administracyjne wypowiadają zgodny pogląd co do tego, że ustawodawca polski nie skorzystał z opcji w art. 12 ust. 1 i 3 dyrektywy 2006/112 umożliwiającej uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy budynku lub terenu budowlanego (por. wyrok NSA z dnia z 30 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1684/11 z 9 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1655/11 z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt 1 FSK 382/14).

Jak wynika z orzecznictwa krajowego, wskazując za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicach, który w wyroku z dnia 18 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/GI 551/17, wskazał że „przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną. Nie można zatem zgodzić się z organem, który uznał, że zamiar sukcesywnej sprzedaży posiadanego majątku wskazuje na znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1221)”.

Dalej Sąd w przywołanym wyroku wskazuje, że „co istotne dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem VAT na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności”.

Zaznaczenia wymaga, że w ustawie o podatku od towarów i usług brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów usług, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

Wywodzenie z normy art. 15 ust. 2 ustawy VAT, że Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE nie jest możliwe w świetle orzecznictwa TSUE i samego sformułowania art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (por. wyrok NSA z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1536/10).

Wobec powyższego zgodnie z orzeczeniem Trybunału do sądu krajowego należy ustalenie, czy skarżący dokonując sprzedaży nieruchomości lub jej części, czyli tak jak w rozpoznawanej sprawie, będzie działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, tak jak przyjął to organ, czy też w ramach zarządu majątkiem prywatnym, jak twierdzi skarżący. (...) Nie jest natomiast działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych) lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą (tak przynajmniej wskazał TSUE w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180 i C-181/10).

Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na mniejsze działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama w sobie nie jest decydująca. Notoryjnie wiadomym przecież jest, że sprzedaż większych nieruchomości może być utrudniona, co powoduje konieczność ich podziału w celu stworzenia możliwości realizacji sprzedaży, co w żadnym przypadku nie jest „uatrakcyjnieniem” gruntu, lecz koniecznym elementem umożliwiającym jego zbycie, które nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT.

Sprzedaż nieruchomości w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie oznacza, że sprzedający nie może mieć zamiaru uzyskania jak największej ceny z tego rodzaju sprzedaży. Nie jest to żadne kryterium wskazujące na prowadzenie działalności gospodarczej, gdyż naturalne jest, że również w obrocie „prywatnym” dąży się do uzyskania jak najkorzystniejszych warunków sprzedaży. Nie jest takim kryterium również fakt niewykraczającego poza zwykle ramy ogłoszeniowe informowanie otoczenia o chęci zbycia nieruchomości. Naturalnym jest, że zamiar sprzedaży rzeczy musi być w jakiś sposób uzewnętrzniony, co zwyczajowo czyni się w formie ogłoszeniowej. Jeżeli nie wykracza ona poza zwykle formy obowiązujące w obrocie rzeczami pomiędzy osobami nieprowadzącymi działalności gospodarczej, nie stanowi przesłanki uznania jej za przejaw prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług”.

W Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2015 r., sygn. I FSK 1859/13 czytamy, że: „fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji, gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

(...) Na aktywność „handlową” Skarżącego wskazuje kompleks wskazanych okoliczności, które należy oceniać sumarycznie. Decydujące dla powyższej oceny są zwłaszcza te elementy aktywności Skarżącego, które łączą się z jego nakładami inwestycyjnymi wykraczającymi poza standardowe działania zarządu majątkiem prywatnym, zasadniczo takie jak wybudowanie sieci wodno ¬ kanalizacyjnej. Same bowiem czynności - mające charakter aktywności o niewielkiej skali inwestycyjnej, jak np. podział działki z wydzieleniem koniecznych dróg wewnętrznych zapewniających dojazd oraz podjęcia zwyczajowych działań informacyjnych o sprzedaży działek - nie wykraczałyby poza mieszczącą się w granicach zarządu nieruchomością prywatną. Wzbogacenie jednak tych czynności o działania wskazujące na poważniejsze zaangażowanie inwestycyjne Skarżącego, w kontekście planowanej sprzedaży kilkunastu działek gruntu, musi być już ocenione kompleksowo jako aktywność porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem”.

Z innego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 kwietnia 2019 r. o sygn. I FSK 578/17 wynika, że „nie można się zgodzić z sądem pierwszej instancji, że całokształt działań podejmowanych przez skarżącego w stosunku do nieruchomości, które stanowiły jego własność, tj. podział nieruchomości na 7 mniejszych działek, wydzielenie drogi wewnętrznej, utwardzenie tej drogi, wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, dowodzi, że skarżący działa jak osoba prowadząca działalność w zakresie handlu nieruchomościami”.

Wskazuje na to, że podział nieruchomości na mniejsze działki w tym przypadku nie ma charakteru handlowego, ponieważ należał do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 9 października 2020 r., znak 0112-KDIL1-2.4012.368.2020.5.PM, wskazał, że nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystywania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 Ustawy VAT), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W tym miejscu należy wskazać także na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 234/16, w którym Sąd stwierdził, że: „Uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla czterech działek powstałych w wyniku podziału działki siedliskowej, a także sprzedaż za pośrednictwem portali internetowych oraz biura nieruchomości nie stanowi o zawodowej działalności skarżącej. (...) Korzystanie z biura nieruchomości czy portali internetowych przy sprzedaży nieruchomości przemawia raczej za tym, że skarżąca nie zajmuje się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Trudno przy tym wyobrazić sobie w jaki inny sposób mogłaby znaleźć potencjalnych nabywców działek”.

Mając zatem na uwadze przywołane unormowania oraz stanowisko orzecznictwa wskazać należy, że rozwiązanie spornej kwestii zależne jest od oceny, czy dokonując zamierzonej sprzedaży gruntu Wnioskodawca działać będzie w ramach zarządu swym majątkiem prywatnym, czy też w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Uwzględniając powyższe, w świetle zaprezentowanego stanu fatycznego dokonanie podziału nieruchomości na mniejsze działki oraz podejmowane przez Wnioskodawczynię czynności odpowiadają zarządowi majątkiem prywatnym, a nie ukierunkowanej na zarobek zorganizowanej działalności.

Wnioskodawczyni nie planuje czynić jakichkolwiek działań mających na celu zwiększenie wartości sprzedawanych przez niego działek, np. uzbrojenie terenu, wyposażenie w urządzenia i sieci wodociągowe, kanalizacji sanitarnej oraz energetycznej.

Planowana sprzedaż nie wpisuje się w aktywność, która byłaby porównywalna do działań podejmowanych przez podmioty trudniące się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Planowana sprzedaż działek nie wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W opinii Wnioskodawczyni nie będzie działała ona jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a w szczególności podejmowane przez nią działania poprzedzające sprzedaż nieruchomości nie będą miały charakteru działalności gospodarczej, tj. prowadzonych w sposób ciągły i zorganizowany. Sprzedaż nieruchomości, czy to z majątku prywatnego, czy w ramach działalności gospodarczej zawsze ma charakter finansowy. Niemniej jednak, podjęte przez Wnioskodawczynię działania nie mają na celu zwiększenia stanu posiadania, a mają stanowić zabezpieczenie jej podstawowych potrzeb życiowych.

Wnioskodawczyni dokonała podziału Nieruchomości, lecz jej działania nie były ukierunkowane na zarobkowy charakter. Nie można przyjąć, że obecnie planowane działania będą miały charakter ciągły i zorganizowany.

W opinii Wnioskodawczyni, podejmowane przez nią czynności, opisane w stanie faktycznym niniejszego wniosku nie nadają profesjonalnego charakteru jej działaniom.

W świetle powyższego wskazać należy, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży działek gruntu, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, a sprzedaż nieruchomości gruntowych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższą argumentację, która odnosi się także do Wnioskodawczyni, stwierdzić należy, że w przedstawionych okolicznościach dokonana i planowana sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a tym samym Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W szczególności Wnioskodawczyni przywołuje następujące argumenty, których zasadność potwierdzona była przywołanym orzecznictwem europejskim oraz polskim, a także piśmiennictwem organów interpretacyjnych:

Dzielona nieruchomość (…) została przekazana Wnioskodawczyni przez jej członków rodziny w drodze darowizny. Darowane nieruchomości od lat należały do rodziny Wnioskodawczyni.
Wnioskodawczyni nie dokonała zakupu działki w celu jej dalszej odsprzedaży – jak było to wskazane, została ich właścicielem w drodze darowizny.
Wnioskodawczyni nie podjęła żadnych działań, które można by nazwać marketingowymi. Jedyne co zrobiła, to skorzystanie z usług biur nieruchomości, które wystawiły stosowne ogłoszenia. Te działania w żaden sposób nie przekraczają powszechnie przyjętej praktyki wśród osób niebędących przedsiębiorcami.
Dokonywana sprzedaż mieści się w kategorii zwykłego zarządu majątkiem. Posiadacz ma bowiem prawo do zbycia majątku, którego jest właścicielem.
Wnioskodawczyni nie udzielała nikomu żadnych pełnomocnictw do reprezentowania jej w kwestiach związanych ze sprzedawanymi działkami.
Dokonywana jest sprzedaż majątku prywatnego, który nie był wcześniej przedmiotem obrotu.
Sprzedaż dokonywana jest z powodu sytuacji osobistej Wnioskodawczyni. Pozyskane środki, jak było to podnoszone, przeznaczone zostaną na niezbędne leczenie choroby Wnioskodawczyni, w tym prawdopodobnie również na planowaną operację.
Kolejnym powodem zbycia wskazanych we wniosku nieruchomości są problemy mieszkaniowe Wnioskodawczyni. W tej chwili mieszka ona w domu wymagającym generalnego remontu, na który potrzebne są odpowiednie fundusze.
Wnioskodawczyni zamierza przeznaczyć pozyskane środki na swoje cele mieszkaniowe, w tym wybudowanie domu, co z ekonomicznego punktu widzenia jest dla niej optymalnym rozwiązaniem.
Następnym argumentem związanym z sytuacją życiową Wnioskodawczyni jest konieczność dokonania spłaty należnej bratu Wnioskodawczyni w związku z faktem dziedziczenia określonych składników majątku po śmierci rodziców Wnioskodawczyni.
Wnioskodawczyni nie poczyniła żadnych działań, które mogłyby podnosić wartość Nieruchomości. Nie dokonywała ich uzbrojenia; nie wyposażała ich w instalację wodną lub kanalizacyjną, czy też elektryczną. Nie występowała ona również o ustanowienie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Wskazać należy, że podział działek, a następnie ich sprzedaż, nawet w ilości kilku lub kilkunastu, zgodnie z poglądem doktryny nie może być uznawany za wykonywanie działalności gospodarczej. Podobnie rzecz ma się z wytyczeniem dróg dojazdowych do wydzielonych działek.
Sprzedaż dużej działki, jaką bez wątpienia była dzielona nieruchomość (…) byłaby niemożliwa: jej podział de facto był czynnością konieczną, aby dokonać sprzedaży.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni, dokonana i planowana sprzedaż działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a Wnioskodawczyni nie działa w charakterze podatnika.

Stanowisko Wnioskodawczyni potwierdza szereg interpretacji indywidualnych, przykładowo:

0112-KDIL3.4012.11.2021.4 AW z 1 kwietnia 2021 r.,
0114-KDIP4-1.4012.19.2021.1.SL z 19 marca 2021 r.,
0112-KDIL1-1.4012.3.2021.2.MG z 11 marca 2021 r.,
0113-KDIPT1-3.4012.21.2021.1.MWJ z 19 lutego 2021 r.,
0112-KDIL1-1.4012.428.2020.2. WK z 8 grudnia 2020 r.,
0114-KDIP4-3.4012.505.2020.2.MP z 19 listopada 2020 r.,
0112-KDIL3.4012.532.2020.3.AWz 5 listopada 2020 r.,
0112-KDIL1-2.4012.368.2020.5.PM z 9 października 2020 r.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że sprzedaż nieruchomości opisana w stawnie faktycznym, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy, z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni z tytułu tej transakcji nie będzie działać w charakterze – zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy – podatnika VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym, z tytułu ww. transakcji nie wystąpi obowiązek uiszczenia podatku VAT.

Przy tym Wnioskodawczyni wnosi o wydanie interpretacji indywidualnej i uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie udziałów w nieruchomości gruntowej (działkach), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi również działalność gospodarczą jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości (działek) istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy, Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży nieruchomości (działek) podejmowała lub będzie podejmowała aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1 ze zm.) – a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy – jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z okoliczności przedstawionych w opisie sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, nie jest zarejestrowana do celów VAT. Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi działalności związanej z obrotem i zarządzaniem nieruchomościami, ani żadnej pokrewnej działalności. Wnioskodawczyni nie była ani nie jestem rolnikiem ryczałtowym.

Wnioskodawczyni jest właścicielką opisanych poniżej nieruchomości, które nabyła przyjmując darowiznę.

Przedmiotem sprzedaży, jest 6 działek ewidencyjnych powstałych z podziału działki nr (…) o numerach: (…).

W roku 2013 Gmina (…), na terenie której położona jest m.in. działka (…), opracowała miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego części zachodniej obszaru gminy, zgodnie z którym działka (…) została przeznaczona pod budownictwo rodzinne i zagrodowe. Wnioskodawczyni nie występowała o warunki zabudowy ani o opracowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu.

W roku 2016 Wnioskodawczyni wydzierżawiła część Nieruchomości (…) w celach uprawy rolnej przez dzierżawcę na czas nieokreślony. Działki były przedmiotem dzierżawy w latach 2016 – 2018.

W 2018 roku, na wniosek Wnioskodawczyni, Zarząd Dróg Powiatowych wyraził zgodę na urządzenie zjazdu z drogi powiatowej na działkę (…), w której określił m.in. warunki dotyczące budowy zjazdu. Zjazd został wybudowany i odebrany w 2020 r. Wnioskodawczyni wskazuje, że wniosek o urządzenie wjazdu był konieczny, albowiem Właścicielka nie posiadała wjazdu na działkę (…).

Jednocześnie w 2018 roku, na wniosek Wnioskodawczyni, Burmistrz (…) zatwierdził podział działki (…), tj. wydzielenie – zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – działek ewidencyjnych, przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. W efekcie działka (…) podzielona została na 12 odrębnych działek. Opisywany podział działki nr (…) został dokonany celem sprzedaży lub wynajęcia poszczególnych nieruchomości.

Wnioskodawczyni w sierpniu 2018 roku zawarła umowę z pośrednikiem, w celu poszukiwania potencjalnych nabywców i negocjowania warunków sprzedaży, a w 2021 r. z kolejnym pośrednikiem, rozwiązując jednocześnie umowę zawartą z w 2018 r.

Działania obu pośredników i samej Wnioskodawczyni, opierały się na wykonaniu odpowiedniej dokumentacji zdjęciowej i umieszczeniu ogłoszeń w intrenecie. Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie zamierza prowadzić żadnych dodatkowych działań marketingowych w celu sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawczyni nie ponosiła nakładów na uzbrojenie działek, w tym nie dokonywała ulepszeń związanych z określoną sprzedażą (np. zgodnie z wymogami potencjalnego nabywcy).

Wnioskodawczyni wskazała również, że wspólnie z nabywcą jednej z działek, w celu umożliwienia dojazdu do działek, dokonała wysypania kamienia na część drogi dojazdowej.

Wnioskodawczyni samodzielnie występowała w postępowaniu o wydzielenie działek, w jej imieniu nie działał żaden z kupujących, nie udzielała nikomu pełnomocnictwa do reprezentowania jej. Podobnie rzecz się miała w postępowaniu o wyłączenie części gruntów z produkcji rolnej. Nie występowała ona również o pozwolenia na budowę, uzyskanie warunków technicznych i przyłączeniowych dla działek.

Na jednej z działek (…) są pozostałości po częściowo rozebranej stodole (fundamenty oraz cztery słupy nośne – elementy konstrukcyjne), która do momentu sprzedaży będzie całkowicie rozebrana. Rozbiórka ta nie jest jednak związana z uatrakcyjnieniem działki, ale z koniecznością rozbiórki z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwu. Wnioskodawczyni nie wyklucza przy tym, że w ramach negocjowania warunków sprzedaży ustali z nabywcą, iż to on we własnym zakresie dokona ww. rozbiórki.

Wnioskodawczyni posiada inne nieruchomości (działki), których jestem wyłącznym właścicielem, i których sprzedaży lub wynajmu nie wyklucza w przyszłości.

Wnioskodawczyni dokonała już sprzedaży działek o nr (…) oraz (…), sprzedaż była nieopodatkowania VAT, Wnioskodawczyni złożyła oświadczenie, że z tytułu czynności objętych aktem nie jest czynnym podatnikiem VAT (od ceny sprzedaży pobrano podatek PCC, nie składano deklaracji VAT-7 ani zgłoszenia VAT-R).

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego, czy transakcje sprzedaży działek będą podlegały opodatkowaniu VAT, a tym samym czy Wnioskodawczyni dokonując ich sprzedaży działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawczyni podjęła w odniesieniu do działek będących przedmiotem sprzedaży, tj. działek wydzielonych z działki nr (…), o numerach (…).

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawczyni działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni podejmowała działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać, nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Jak już wskazano wcześniej, z wyroku TSUE 291/92 wynika, że podatnik w całym okresie posiadania nieruchomości musi wykazywać zamiar wykorzystania jej do celów prywatnych aby uznać, że mamy do czynienia ze sprzedażą majątku prywatnego.

W analizowanej sprawie nieruchomość z której wydzielono działki będące przedmiotem sprzedaży (…), była w latach 2016-2018 przedmiotem dzierżawy.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy i przedstawionych w tym zakresie objaśnień wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Dzierżawa przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości spowodowała, że straciła ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawczynię w sposób ciągły dla celów zarobkowych przedmiotowej nieruchomości spowodowało, że była ona wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

Dodatkowo Wnioskodawczyni podjęła ciąg działań, mających na celu zbycie lub wynajem nieruchomości, takich jak:

Wnioskodawczyni złożyła wniosek o zniesienie współwłasności działek, w których posiadanie weszła w udziale (…), przyjmując darowiznę w 2010 r. (w tym działki nr (…) z której następnie wydzielono działki będące przedmiotem sprzedaży). W dniu 30 stycznia 2014 r. współwłasność ta decyzją Sądu Rejonowego w (…) została zniesiona.
W 2018 r. Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o wyrażenie zgody na urządzenie zjazdu na działkę nr (…) – zjazd został wybudowany i odebrany w 2020 r.
W 2018 r. na wniosek Wnioskodawczyni doszło to podziału działki nr (…) na 12 mniejszych działek ewidencyjnych przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną – podział ten jak wskazuje Wnioskodawczyni został dokonany celem sprzedaży lub wynajęcia poszczególnych nieruchomości.
W 2018 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę z pośrednikiem sprzedaży nieruchomości, w 2021 r. zmieniła pośrednika rozwiązując umowę z 2018 r.
W 2020 r. Wnioskodawczyni sprzedała dwie działki (…).
W 2021 r. Wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o wyłączenie z produkcji rolniczej części użytków rolnych przeznaczonych na cele nierolnicze pod budowę drogi dojazdowej na działce (…).

Podkreślić należy, że kilkukrotny podział działek, wydzielenie działek z gruntu (…), który uprzednio był wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej w zakresie dzierżawy przez Wnioskodawczynię, wystąpienie o zgodę na urządzenie zjazdu na nieruchomość, urządzenie drogi dojazdowej, wysypanie kamienia na części drogi dojazdowej, zgłoszenie w 2018 r. do rozbiórki pozostałości po stodole znajdującej się na działce nr (…), fakt że Wnioskodawczyni dokonywała już sprzedaży nieruchomości - działek o nr (…) oraz (…) korzystając z usług pośrednika nieruchomości oraz że posiada inne nieruchomości, których sprzedaży lub wynajmu nie wyklucza w przyszłości przesądza, o uznaniu transakcji sprzedaży działek w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W ocenie Organu wykonanie ww. czynności wskazuje na podjęcie przez Wnioskodawczynię świadomych działań zmierzających do uatrakcyjnienia przedmiotu sprzedaży, a w konsekwencji do zwiększenia atrakcyjności i w rezultacie szans sprzedaży gruntu w celu osiągnięcia korzyści finansowej. Działania te świadczą o uatrakcyjnieniu działek celem podniesienia ich wartości.

Analizując powyższe stwierdzić należy, że opisane działania wskazują na aktywność w przedmiocie zbycia działek porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Czyli Wnioskodawczyni zachowuje się jak podmiot, którego przedmiotem działalności gospodarczej jest obrót nieruchomościami.

Wykonanie ww. czynności wskazuje na podjęcie przez Wnioskodawczynię świadomych działań mających na celu sprzedaż działek, które nie mogą zostać uznane za incydentalne i sporadyczne (zamiar sprzedaży działek opisanych we wniosku, oraz sprzedaż działek w przeszłości).

Z całokształtu opisanego zespołu konkretnych czynności wynika, że sprzedaż przedmiotowych działek nastąpi w warunkach, wskazujących na działania w ramach działalności gospodarczej. Wskazać należy, że podejmowane przez Wnioskodawczynię działania nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy, oraz powołane przepisy, należy stwierdzić, że sprzedaż działek nr (…) należy uznać za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Wnioskodawczyni z tytułu sprzedaży działek nr (…) będzie działała w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym ww. dostawa będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wobec powyższego Organ nie podziela stanowiska Wnioskodawczyni, zgodnie z którym zbycie objętych wnioskiem nieruchomości nie podlega opodatkowaniu a Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży działek gruntu nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawczyni powołała się na funkcjonujące w obrocie prawnym interpretacje indywidualne, Organ pragnie zauważyć, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i odnoszą się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjujących te sprawy wnioskach. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidulane nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja wywiera skutki prawne wyłącznie dla Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno–skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin