2021.08.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.219.2021.2.PB
z 25 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2021 r., który wpłynął w tym samym dniu za pośrednictwem platformy ePUAP, uzupełnionym 20 maja 2021 r. oraz 13 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i warunków określających zastosowanie 9% stawki podatkowej do opodatkowania dochodu uzyskanego w 2020 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i warunków określających zastosowanie 9% stawki podatkowej do opodatkowania dochodu uzyskanego w 2020 r.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 6 sierpnia 2021 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.219.2021.1.PB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 sierpnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako Spółka, Wnioskodawca) jest podmiotem zajmującym się sprzedażą urządzeń energooszczędnych oraz działalnością w zakresie efektywności energetycznej. Osiągnięty przez Spółkę w 2020 roku przychód wynosił 5 465 856,52 zł, natomiast dochód do opodatkowania (po odliczeniu poniesionych w tym roku kosztów oraz straty podatkowej za lata ubiegłe) to 4 785 710,25 zł.

W 2020 roku Spółka posiadała status małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 CIT.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 13 sierpnia 2021 r., Wnioskodawca wskazał ponadto, że:

W stosunku do Wnioskodawcy nie mają zastosowania wyłączenia wynikające z przepisów art. 19 ust. 1a- 1c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Wnioskodawca osiąga przychody o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pochodzące ze sprzedaży akcji na giełdzie papierów wartościowych. W roku 2020 r. przychody te sięgały 15 358,40 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opodatkowaniu według stawki z art. 19 ust. 1 pkt 1 CIT (19%) podlegać winna całość dochodu osiągniętego przez Spółkę w 2020 roku, czy też jedynie jego nadwyżka ponad limit wyliczony na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT (a kwota tej nadwyżki nie przekraczająca będzie opodatkowana według stawki z art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT, tj. 9%)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym dochód przez nią osiągnięty w 2020 roku winien być opodatkowany według dwóch stawek - 9% oraz 19%, przy czym granicą pomiędzy tymi dwoma wartościami („progiem podatkowym”) będzie kwota wyliczona na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT. Innymi słowy -według stawki z art. 19 ust. 1 pkt 1 CIT (19%) opodatkowana winna być jedynie nadwyżka ponad limit wyliczony na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT (a kwota tej nadwyżki nie przekraczająca będzie opodatkowana według stawki z art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT, tj. 9%).

Przedstawiając pokrótce warunki do zastosowania w CIT stawki 9% należy wskazać, że jest ono obwarowane dwoma warunkami. Pierwszy z nich oparty jest o wspomniany wyżej limit z art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT (o którym dalej), natomiast drugi, oparty o art. 19 ust. 1d CIT związany jest z posiadaniem przez daną spółkę statusu małego podatnika. Jak już wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka taki status niewątpliwie posiada (taki stan rzeczy występował zarówno w 2020 roku, jak i występuje obecnie, w roku 2021). Spełnienie warunku drugiego pozostaje więc poza sporem w niniejszej sprawie.

Skupiając się już w tym miejscu na limicie z art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT należy wskazać, że istnieją poważne wątpliwości interpretacyjne co do jego stosowania oraz wysokości. W dniu 1 stycznia 2021 roku w życie weszła ustawa z dnia 28 listopada 2020 r. (Dz.U. 2020 poz. 2123), na mocy której ww. limit został zmieniony z 1.200.000 euro na 2.000.000 euro. Dla celów niniejszego argumentu nie jest jednak istotna sama wysokość ww. kwoty (która zostanie omówiona dalej), ale treść uzasadnienia do ustawy tę zmianę wprowadzającej. Otóż stwierdza się w nim wprost, iż "Podatnicy (...), mogą stosować stawkę podatku określoną w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy zmienianej w art. 2 do końca miesiąca, w którym ich przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły tej kwoty, (...) Począwszy od następnego miesiąca, podatnicy są obowiązani do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 2."

Z powyższego jednoznacznie wynika, że intencją ustawodawcy było wprowadzenie w podatku dochodowym od osób prawnych progresji. Wprost bowiem wskazuje się, że stawkę 9% stosuje się do końca miesiąca, w którym przychody nie przekroczyły limitu, a stawkę 19% stosuje się dopiero od początku miesiąca po nim następującego. W tym świetle nieuzasadnione jest przyjmowanie, iż w przypadku przekroczenia limitu o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT należy zastosować stawkę 19% w odniesieniu do całości dochodów - byłaby to interpretacja wprost niezgodna z jednoznacznym w tym zakresie zamiarem ustawodawcy.

Za takim odczytaniem ww. normy przemawia również wynikająca m.in. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 2 Konstytucji RP zasada proporcjonalności i adekwatności. Przyjęcie stanowiska odwrotnego do prezentowanego w niniejszym wniosku (a więc takiego, zgodnie z którym przekroczenie limitu z art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT powoduje utratę prawa do zastosowania stawki 9%, a w konsekwencji konieczność opodatkowania całości dochodów według stawki 19%) może doprowadzić do sytuacji, w której rzeczywista stawka podatkowa w odniesieniu do części dochodu podatnika w zdecydowany sposób ten dochód przewyższy. Co za tym idzie, powstałe w ten sposób świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa będzie jaskrawie nieproporcjonalne i będzie obarczone stawką w żaden sposób nie wynikającą z ustawy, co stanowić będzie naruszenie art. 217 Konstytucji.

Tytułem uproszczonego przykładu - podatnik osiąga w roku podatkowym odpowiadający dochodowi przychód w wysokości 5.109.999 zł (koszty wynoszą, dla uproszczenia, 0 zł) oraz spełnia kryterium małego podatnika. Nie ma w takiej sytuacji wątpliwości, że ma on prawo do opodatkowania całości dochodu z wykorzystaniem stawki CIT w wysokości 9%. Jego podatek wyniesie więc 459.899,91 zł.

Przyjęcie opisanego wyżej, skrajnie negatywnego dla podatników założenia spowoduje, że zwiększenie tego dochodu (przychodu) o jedynie dwa złote (do 5.110.001 zł, a więc o ułamek procenta) doprowadzi do konieczności zastosowania od całości dochodów stawki 19%, co podniesie wysokość podatku aż do 970.900,19 zł (a więc ponad dwukrotnie). Opisywana nadwyżka (a więc te 2 zł) będą więc opodatkowane stawką nieprzewidzianą dla żadnego ze znanych podatków.

Można więc stwierdzić, że taka interpretacja przepisów prawa stanowi niejako „karę” dla podatników za ich przedsiębiorczość. Powoduje ona, że dążenie przez nich do jak najwyższego zysku jest tak naprawdę nieopłacalne. Trzymając się ww. przykładu należy wskazać, że aby osiągnąć ok. 4.650.000 zł „czystego” zysku (po opodatkowaniu) przedsiębiorca musi osiągnąć podlegający opodatkowaniu dochód w wysokości 5.109.000 zł (przy zastosowaniu stawki 9% od całości dochodów) lub aż ok. 5.750.000 zł (przy zastosowaniu stawki 19% od całości dochodów).

Oznacza to, że zysk po opodatkowaniu jest dla tego podatnika identyczny (ok. 4.650.000 zł), niezależnie od tego czy osiągnie dochód (przychód) w wysokości ok. 5.109.000 zł, czy też ok. 5.750.000 zł. Jest to sytuacja niemożliwa do zaakceptowania.

Wskazany wyżej problem znacznego „skoku podatkowego” w zależności od stosowanej stawki został rozwiązany przez art. 27 ust. 1 PIT, gdzie jednoznacznie wskazano, że wyższa stawka (32%) ma zastosowanie jedynie do części podstawy opodatkowania przekraczającej limit 85 528 zł. Należy jednak zauważyć, iż CIT (w przeciwieństwie do PIT) jest podatkiem opłacanym wyłącznie przez podmioty proporcjonalne. Stąd w żaden sposób nie dziwi różnica w sposobie przedstawienia tych, w opinii Wnioskodawcy analogicznych, regulacji.

Ustawa o PIT zawiera prostą w odczytaniu tabelkę, w której ustawodawca nawet wstępnie wyliczył część zobowiązania podatkowego osób przekraczających ww. limit. Natomiast sposób obliczenia podatku wynikający z ustawy o CIT jest dużo bardziej skomplikowany i wymaga on sięgnięcia do co najmniej 3 jednostek redakcyjnych, (art. 19 ust. 1 CIT, art. 19 ust. 1d CIT oraz art. 4a pkt 10 CIT) przeczytania ich we wzajemnej łączności oraz odniesienia się do przychodów z dwóch lat podatkowych (które diametralnie różni sposób ich obliczenia).

Stopień skomplikowania powyższego powoduje również daleko idące problemy w odczytaniu tych przepisów nawet przez profesjonalistów. Należy bowiem wskazać, że, tak jak wyżej wspomniano przepisy podatkowe w spornym zakresie odnoszące się do roku 2020 były dalece nieprecyzyjne. Wynika to m.in. z wątpliwości dotyczących katalogu elementów składających się na limit - niekorzystna dla podatników interpretacja mówi o tym, że przychody z zysków kapitałowych są opodatkowane zawsze wg stawki 19%, lecz wliczają się do limitu uprawniającego do zastosowania stawki 9%. W przepisach CIT wskazywano również na dwa różne limity (2 mln euro w odniesieniu do małego podatnika oraz 1,2 mln euro w odniesieniu do limitu uprawniającego do stawki 9%), co zostało poprawione dopiero w roku 2021.

Ta poprawka może również budzić wątpliwości interpretacyjne. W art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT wskazuje się, że limit 2 mln euro dotyczy przychodów osiągniętych w roku podatkowym. Co prawda przepis ten obowiązuje od 2021 roku, jednak nie można zapomnieć, iż rozliczenie 2020 roku odbywa się właśnie w roku 2021 (kiedy to już obowiązuje „nowy” limit). Należałoby więc stwierdzić, że pomimo wejścia w życie w 2021 roku, ma on zastosowanie również do dochodów osiągniętych w roku podatkowym rozliczanym już w momencie jego obowiązywania. Argument ten jest logiczny również ze względu na wspomniane wyżej zrównanie limitów uprawniających do zastosowania stawki 9% do 2 milionów euro.

Przejść należy w tym miejscu do ostatniej, lecz również bardzo istotnej kwestii związanej z przedstawianym w niniejszym wniosku stanowiskiem, a więc sposobem obliczania ww. limitu.

Z racji na fakt, iż podstawę opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych stanowi dochód podatnika, a limit z art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT (przy założeniu, że obowiązującą kwotą w 2020 była kwota 1.200.000 euro, a więc 5.110.000 zł) odnosi się do przychodu, należy znaleźć sposób jego wyliczenia w taki sposób, aby odpowiadał on stanowi faktycznemu konkretnej sprawy. W opinii Spółki najwłaściwszym rozwiązaniem tego problemu będzie zastosowanie proporcji, której składnikami będą przychód Spółki za 2020 rok (5 465 856,52 zł), jej dochód do opodatkowania (za ten sam rok - 4 785 710,25 zł) oraz ww. kwota limitu (5.110.000 zł). Dla uproszczenia należy przedstawić powyższe w formie tabeli:

Tabela – załącznik PDF

Zgodnie z powyższymi obliczeniami limit, nad którym nadwyżka winna być opodatkowana stawką 19% to w niniejszej sprawie 4 474 134,89 zł. Kwota ta pozostaje w identycznej proporcji do osiągniętego przez Spółkę dochodu do opodatkowania, w jakiej pozostaje limit o którym mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 CIT do osiągniętego przez Spółkę przychodu.

Należy zwrócić uwagę, że zaproponowany przez Stronę sposób liczenia „progu podatkowego” nie opiera się na przeniesieniu limitu dot. przychodów i zastosowania go wprost do dochodów Spółki (co stanowiłoby przejaw „kreatywnej księgowości” i w sztuczny sposób wyłączałoby konieczność zapłacenia podatku w wysokości 19%), lecz uwzględnia on konieczność zapłacenia podatku obliczanego w odpowiedniej proporcji według wyższej stawki.

Trzeba jednak wskazać, że właśnie określenie „proporcja” stanowi meritum niniejszego wniosku. Spółka w żaden sposób nie uchyla się od konieczności zastosowania stawki 19% w odniesieniu do części swoich dochodów (czyli od nadwyżki ponad ww. limit). Nie zgadza się jednak z opresyjną interpretacją przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którą przekroczenie określonego progu skutkuje nałożeniem na nią podatku zdecydowanie przekraczającego osiągnięty dochód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Przepisy dotyczące 9% stawki podatku dochodowego od osób prawnych zostały wprowadzone na mocy ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159) od 1 stycznia 2019 r. Od tego momentu istnieje możliwość stosowania obniżonej stawki podatku dochodowego od osób prawnych wynoszącej 9%.

Zgodnie z treścią znowelizowanego art. 19 ust. 1 updop w brzmieniu obowiązującym w 2020 r., podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi:

19% podstawy opodatkowania;
9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych – w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Obniżona stawka podatku 9% jest stosowana w odniesieniu do przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych i ma zastosowanie wyłącznie do małych podatników oraz podatników rozpoczynających działalność, z zastrzeżeniem ust. 1a-1e ww. ustawy, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły równowartości 1.200.000 euro. Po przekroczeniu tego limitu podatnik traci prawo do obniżonej stawki podatku.

Zgodnie z art. 19 ust. 1a updop, podatnik, który został utworzony:

w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników, z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę, albo
w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą lub spółki niebędącej osobą prawną, albo
przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które wniosły na poczet kapitału podatnika uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, albo
przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej wnoszące, tytułem wkładów niepieniężnych na poczet kapitału podatnika, składniki majątku uzyskane przez te osoby albo jednostki w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli te osoby albo jednostki posiadały udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników, albo
przez osoby prawne, osoby fizyczne albo jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, jeżeli w roku podatkowym, w którym podatnik został utworzony, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym, zostało do niego wniesione na poczet kapitału uprzednio prowadzone przedsiębiorstwo, zorganizowana część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14

-nie stosuje przepisu ust. 1 pkt 2 w roku podatkowym, w którym rozpoczął działalność, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym.

Ponadto, z treści art. 19 ust. 1b updop, wynika, że przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do podatkowych grup kapitałowych.

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 1c updop, przepisu ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do:

spółki dzielonej,
podatnika, który wniósł tytułem wkładu do innego podmiotu, w tym na poczet kapitału:
1. uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, zorganizowaną część przedsiębiorstwa albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty 10 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wniesiono te składniki majątku, w zaokrągleniu do 1000 zł, przy czym wartość tych składników oblicza się, stosując odpowiednio przepisy art. 14, lub
2. składniki majątku uzyskane przez tego podatnika w wyniku likwidacji innych podatników, jeżeli ten podatnik posiadał udziały (akcje) tych innych likwidowanych podatników
- w roku podatkowym, w którym dokonano podziału albo wniesiono wkład, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym.

Zgodnie z art. 19 ust. 1d updop, podatnicy, o których mowa w ust. 1 pkt 2, stosują stawkę podatku, o której mowa w tym przepisie, jeżeli posiadają status małego podatnika.

Z kolei, warunek, o którym mowa w ust. 1d, nie dotyczy podatników rozpoczynających prowadzenie działalności, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1c, w roku rozpoczęcia tej działalności (art. 19 ust. 1e updop).

Powyższe przepisy odwołują się niejednokrotnie do pojęcia „małego podatnika”. Definicja „małego podatnika” została zawarta w art. 4a pkt 10 updop. Zgodnie z tym przepisem w brzmieniu obowiązującym do końca 2019 r., ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Z dniem 1 stycznia 2020 r. weszła zmiana, zgodnie z którą ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2.000.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że w 2020 r. za małego podatnika uznaje się podmiot, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2019 r. nie przekroczyła kwoty 8.746.800 zł. W 2019 r. pierwszym dniem roboczym października był 1 października i to według kursu na ten dzień należy przeliczyć kwoty wyrażone w euro. Wg wyliczenia średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2019 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 1 października 2019 r. Nr 190/A/NBP/2019) wynosił 4,3734 zł x 2.000.000 euro = 8.746.800 zł, w zaokrągleniu 8.747.000 zł.

W myśl art. 25 ust. 1 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a, art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24d i art. 24f, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Z kolei stosownie do art. 25 ust. 1b updop, podatnicy rozpoczynający działalność, w pierwszym roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1c, oraz mali podatnicy, mogą wpłacać zaliczki kwartalne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie kwartały. Przez kwartał rozumie się kwartał roku kalendarzowego.

Zgodnie z art. 25 ust. 1g updop w brzmieniu obowiązującym w 2020 r., podatnicy rozpoczynający działalność, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 1a, w pierwszym roku podatkowym oraz mali podatnicy, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 1c, mogą obliczać zaliczki przy zastosowaniu stawki podatku określonej w art. 19 ust. 1 pkt 2 za miesiące lub kwartały, w których ich przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł. Począwszy od następnego miesiąca lub kwartału, podatnicy są obowiązani do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1.

Literalna wykładnia przepisu art. 25 ust. 1g updop nie budzi wątpliwości. Należy wskazać, że określeni podatnicy mają swobodę wyboru stawki, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop (9%) w zakresie obliczania zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych. Możliwość takiego wyboru, tj. preferencyjnego korzystania z wpłat zaliczek w wysokości 9% dotyczy wyłącznie okresu (miesięcy/kwartałów), w których przychody podatnika osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wskazanego limitu 1.200.000 euro. Powyższe wynika bezpośrednio z treści art. 25 ust. 1g updop, który stanowi, że podatnicy (…) mogą obliczać zaliczki przy zastosowaniu stawki podatku określonej w art. 19 ust. 1 pkt 2 za miesiące lub kwartały, w których ich przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro (…). Zatem w okresie (miesiącu/kwartale), w którym suma przychodów przekroczy limit 1.200.000 euro, nie jest już możliwe stosowanie stawki 9%. Należy przy tym wskazać, że z powyższą treścią przepisu koresponduje jego część in fine. Ostatnie zdanie art. 25 ust. 1g updop stanowi bowiem, że począwszy od następnego miesiąca lub kwartału, podatnicy są obowiązani do stosowania stawki podatku, o której mowa w art. 19 ust. 1 pkt 1 (19%).

Ustawodawca wskazał zatem, że skoro uprawnienie do stosowania stawki preferencyjnej możliwe jest tylko w okresie (miesiącach/kwartałach), w których suma przychodów nie przekracza limitu 1.200.000 euro, to od następnego miesiąca/kwartału, po miesiącu/kwartale w którym takie uprawnienie było jeszcze możliwe, należy stosować stawkę podstawową 19%.

Z literalnego brzmienia art. 19 ust. 1 pkt 2 updop w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2020 r. wynika, że podatek, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, wynosi 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych – w przypadku podatników, u których przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Należy zauważyć, że w uzasadnieniu do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw z 25 września 2018 r. (druk sejmowy nr 2854 – Sejm RP VIII kadencji, Uzasadnienie część ogólna s. 27), wskazano, że Zmiany przepisu regulującego sposób wpłacania zaliczek odnoszą się do regulacji dotyczącej stawki 9% CIT. Wprowadzają one rozwiązanie polegające na tym, iż podatnicy uprawnieni do stosowania niższej stawki (mali podatnicy oraz rozpoczynający działalność) mogą płacić zaliczki przy uwzględnieniu tej niższej stawki, lecz jedynie do momentu, w którym ich przychody w bieżącym roku podatkowym nie przekroczą kwoty 1,2 mln euro. Po przekroczeniu tego progu dalsze zaliczki będą musiały być obliczane przy zastosowaniu stawki podstawowej.

Z powyższego wynika, że jeżeli całość przychodów osiągniętych w roku podatkowym nie przekracza wartości 1.200.000 euro stosuje się wtedy stawkę 9%, natomiast jeżeli całość przychodów przekroczy wskazany próg, zastosowanie znajduje stawka 19%.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zajmującą się sprzedażą urządzeń energooszczędnych oraz działalnością w zakresie efektywności energetycznej. Osiągnięty przez Spółkę w 2020 roku przychód wynosił 5 465 856,52 zł, natomiast dochód do opodatkowania (po odliczeniu poniesionych w tym roku kosztów oraz straty podatkowej za lata ubiegłe) to 4 785 710,25 zł. W 2020 roku Spółka posiadała status małego podatnika w rozumieniu art. 4a pkt 10 CIT. W stosunku do Wnioskodawcy nie mają zastosowania wyłączenia wynikające z przepisów art. 19 ust. 1a- 1c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca osiąga przychody o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pochodzące ze sprzedaży akcji na giełdzie papierów wartościowych. W roku 2020 r. przychody te sięgały 15 358,40 zł.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia czy w przypadku przekroczenia w ciągu roku podatkowego limitu przychodów określonego art. 19 ust. 1 pkt 2, opodatkowaniu według 19% stawki podatkowej podlegać winna całość dochodu osiągniętego przez Spółkę w 2020 roku, czy też jedynie jego nadwyżka wyliczona ponad ten limit.

Biorąc powyższe pod uwagę zauważyć należy, że fakt przekroczenia przez Wnioskodawcę kwoty przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług), o której mowa w art. 4a pkt 10 updop, pozostaje bez wpływu na uprawnienia Wnioskodawcy wynikające z art. 19 ust. 1 pkt 2 oraz art. 25 ust. 1g updop, do stosowania w okresach, w których jego przychody nie przekroczyły kwoty 1.200.000 euro, określonej w tych artykułach, 9% stawki podatkowej. Tym samym, zważywszy, że w 2020 roku Wnioskodawca posiadał status małego podatnika, może On stosować preferencyjną stawkę podatkową w wysokości 9%, ale jedynie do momentu nieprzekroczenia limitu określonego w art. 19 ust. 1 pkt 2 updop, tj. wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro. Po przekroczeniu tego limitu podatnik traci prawo do zastosowania obniżonej stawki podatku i jest obowiązany do obliczania zaliczek wg. wyższej 19% stawki. Nie ma natomiast obowiązku wstecznego dokonywania korekty zaliczek już wpłaconych. Należy zwrócić uwagę, że stosownie do treści art. 25 ust. 1 updop zaliczki na podatek dochodowy oblicza się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Tym samym obliczone za kolejne okresy 2020 r. zaliczki na podatek dochodowy powinny uwzględnić opodatkowanie osiągniętych dochodów od początku roku według stawki w wysokości 19%.

Odnosząc się do kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca dokonując rozliczenia rocznego należnego podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2020 (art. 27 ust. 1 updop) będzie uprawniony do obliczenia należnego podatku przy zastosowaniu, w skali jednego roku podatkowego, dwóch stawek podatku: preferencyjnej (9%) i podstawowej (19%), wskazać należy, że w rozliczeniu rocznym Wnioskodawca winien ustalić wysokość należnego podatku za rok podatkowy z zastosowaniem 19% stawki podstawowej. Od tak ustalonej (wg 19% stawki) wysokości podatku należnego Spółka, w celu ustalenia podatku do zapłaty, odlicza podatek uiszczony w ciągu roku (w formie zaliczek). Powstała różnica wskazuje na konieczność zapłaty podatku dochodowego lub na powstanie ewentualnej nadpłaty (w sytuacji gdy wysokość podatku należnego za rok jest niższa od podatku zapłaconego w formie zaliczek w ciągu roku).

Taki sposób obliczenia należnego podatku za rok 2020 upoważnia do stwierdzenia, że podatek ten jest obliczany wg jednej 19% stawki.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto nadmienić należy, iż wydając niniejszą interpretację Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie odniósł się do tej części opisu stanu faktycznego Wnioskodawcy, która dotyczy przedstawionych przez niego sposobów wyliczeń. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie obejmuje bowiem badania prawidłowości przedstawionych przez Wnioskodawcę wyliczeń rachunkowych, bowiem zasady ich arytmetycznego wyliczenia nie podlegają urzędowej interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin