Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.57.2021.1.MK
z 24 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 marca 2021 r. (data wpływu 10 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie uznania za płatnika akcyzy od sprzedaży samochodu osobowego, dokonywanej w trybie egzekucji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie uznania za płatnika akcyzy od sprzedaży samochodu osobowego, dokonywanej w trybie egzekucji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Dnia […] funkcjonariusze Komendy Miejskiej Policji w […] wydali dyspozycję […] usunięcia z drogi pojazdu marki […] o numerze rejestracyjnym […]. Pojazd odebrano od kierującego, którym był […]. Z dokumentacji przekazanej do tut. Organu - po upływie terminu, o którym mowa w art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - wynika, iż ww. pojazd został zatrzymany do kontroli, w trakcie której okazało się, że kierujący nie posiadał dokumentów uprawniających do kierowania pojazdem (zakaz prowadzenia pojazdów), brak było informacji o aktualnej polisie OC. Stosownie do informacji uzyskanej z Komendy Policji przedmiotowy pojazd nie był poszukiwany, jak również nie figurował jako utracony.

Z informacji […] wynika, iż pojazd został wyrejestrowany w Niemczech, tablice rejestracyjne zostały unieważnione, a dowód rejestracyjny zatrzymany.

Pojazd nie został zarejestrowany ponownie w żadnym państwie członkowskim Unii Europejskiej, zgodnie zaś z art. 130a ust. 10b ustawy Prawo o ruchu drogowym „jeżeli pojazd usunięty (...) nie jest zarejestrowany w żadnym z państw członkowskich Unii Europejskiej, przekazuje się go właściwemu miejscowo naczelnikowi urzędu celno-skarbowego w celu uregulowania jego sytuacji zgodnie z przepisami prawa celnego”. Stosownie do zapisów postanowienia NSA z dnia 16 kwietnia 2013 r. I OW 227/12 - zarówno wykładnia językowa przepisu art. 130a ust. 10b ustawy prawo o ruchu drogowym, jak i wykładnia celowościowa, prowadzą do jednoznacznej konkluzji o właściwości organu celnego w sprawie uregulowania sytuacji prawnej pojazdu usuniętego z drogi, który nie jest zarejestrowany w żadnym z państw Unii Europejskiej.

Mając powyższe na uwadze, […] przekazał sprawę do […], wnosząc o uregulowanie sytuacji pojazdu zgodnie z przepisami prawa celnego. W odpowiedzi uzyskaliśmy informację, że akta sprawy zostały przesłane do […] celem określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym dla […]. […] wskazał także, że przedmiotowy pojazd został nabyty wewnątrzwspólnotowo, zatem brak jest podstaw do zastosowania art. 130a ust. 10b ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Postanowieniem z dnia […] Sąd Rejonowy […] orzekł o przepadku przedmiotowego pojazdu na rzecz Gminy Miasta […].

Mając na uwadze postanowienia Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przepisy działu II rozdziału 6 ustawy dotyczące przechowywania, oszacowania i sprzedaży ruchomości stosuje się m.in. do ruchomości, które stały się własnością powiatu na podstawie prawomocnego orzeczenia przepadku przedmiotów w postępowaniu administracyjnym, w postępowaniu cywilnym. Gmina Miasto […] zobowiązana jest do zbycia przedmiotowego pojazdu zgodnie z przepisami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (art. 105 i następne). Przed zbyciem, pojazd nie będzie rejestrowany przez Gminę Miasto […]. Wartość pojazdu, zgodnie z oceną techniczną wykonaną przez rzeczoznawcę motoryzacyjnego z uprawnieniami biegłego skarbowego wynosi 550,00 zł.

Skierowane zostało zapytanie do […] czy Gmina Miasto […] zobowiązana będzie do zapłaty podatku akcyzowego zbywając przedmiotowy pojazd, gdyż nie posiada informacji odnośnie jego zapłaty przez […]. […] wskazał, że nie został zapłacony podatek akcyzowy przez […]. Zgodnie ze stanowiskiem […] w przypadku sprzedaży samochodu osobowego, dokonanego w trybie egzekucji, Gmina Miasto […] zobowiązana będzie do złożenia deklaracji AKC-P oraz zapłaty akcyzy stosownie do art. 103 ustawy o podatku akcyzowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy […], działający w imieniu Gminy Miasta [….], dokonując zbycia pojazdu marki […] o numerach rejestracyjnych […], działa jako organ egzekucyjny określony w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i w związku z tym jest płatnikiem akcyzy od sprzedaży zgodnie z art. 103 ustawy o podatku akcyzowym, a tym samym zobowiązany będzie do złożenia deklaracji na formularzu AKC-P oraz zapłaty podatku akcyzowego stosownie do art. 103 ustawy o podatku akcyzowym?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z § 3 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przepisy działu II rozdziału 6 ustawy dotyczące przechowywania, oszacowania i sprzedaży ruchomości stosuje się do ruchomości, które stały się własnością Skarbu Państwa albo powiatu na podstawie prawomocnego orzeczenia przepadku przedmiotów wydanego w postępowaniu cywilnym. Dodatkowo na podstawie § 4 ust. 1 pkt 2 lit. b Rozporządzenia przepisy działu II rozdziału 6 ustawy, dotyczące organu egzekucyjnego, stosuje się odpowiednio do starostów w zakresie likwidacji ruchomości, które zostały przejęte na rzecz powiatu na podstawie przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Tymczasem zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym organy egzekucyjne, określone w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz komornicy sądowi wykonują czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks postępowania cywilnego, są płatnikami akcyzy od sprzedaży dokonywanej w trybie egzekucji, samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, od którego akcyza nie została zapłacona.

Stosownie do art. 1 pkt 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przez organ egzekucyjny rozumie się organ uprawniony do stosowania w całości lub w części określonych w ustawie środków służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanych ich obowiązków o charakterze pieniężnym lub obowiązków o charakterze niepieniężnym oraz zabezpieczania wykonania tych obowiązków.

W przedmiotowej sprawie […] stosuje przepisy egzekucyjne jedynie odpowiednio, a sprzedaż ruchomości nie służy doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanego jego obowiązków, gdyż brak jest osoby zobowiązanej w myśl art. 1 pkt 20 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

[…], działający w imieniu Gminy Miasta […], nie działa jako organ egzekucyjny w myśl art. 1 pkt 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Tym samym przepis art. 103 ustawy o podatku akcyzowym nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2020 r., poz. 722 ze zm.) zwanej dalej "ustawą" lub "ustawą o podatku akcyzowym" – ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej "akcyzą", wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 100 ust. 1 ustawy w przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. import samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
   
2. nabycie wewnątrzwspólnotowe samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym;
   
3. pierwsza sprzedaż na terytorium kraju samochodu osobowego niezarejestrowanego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym:
   
   1. wyprodukowanego na terytorium kraju,
   2. od którego nie została zapłacona akcyza z tytułu czynności, o których mowa w pkt 1 albo 2.
   
   
   
   

Przedmiotem opodatkowania akcyzą, zgodnie z art. 100 ust. 1a ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r. na podstawie art. 1 pkt 35 ustawy z dnia 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z 2021 r. poz. 694; zwanej dalej "ustawą nowelizującą") jest również:

1. dokonanie w pojeździe samochodowym, innym niż samochód osobowy, zarejestrowanym na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, zmian konstrukcyjnych zmieniających rodzaj tego pojazdu na samochód osobowy;
2. nabycie lub posiadanie samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, jeżeli nie można ustalić podmiotu, który dokonał wcześniejszej czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w ust. 1 pkt 3 lit. b albo ust. 2, a w wyniku kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony.
   
   

W przypadku samochodu osobowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest również sprzedaż na terytorium kraju samochodu osobowego niezarejestrowanego na terytorium kraju, następująca po sprzedaży, o której mowa w ust. 1 pkt 3, jeżeli wcześniej akcyza nie została zapłacona w należnej wysokości, a w wyniku kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony – art. 100 ust. 2 ustawy.

Jeżeli w stosunku do samochodu osobowego powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności podlegającej opodatkowaniu to nie powstaje obowiązek podatkowy na podstawie innej czynności podlegającej opodatkowaniu, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości – art. 100 ust. 3 ustawy.

Samochody osobowe są to pojazdy samochodowe i pozostałe pojazdy mechaniczne objęte pozycją CN 8703 przeznaczone zasadniczo do przewozu osób, inne niż objęte pozycją 8702, włącznie z samochodami osobo – art. 100 ust. 4 ustawy.

Do opodatkowania akcyzą samochodów osobowych stosuje się odpowiednio art. 10 ust. 12 i 13, art. 14 ust. 1-3aa, 4, 4g, 6, 8, 10 i 11, art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a, ust. 2, 2b, 2c, 3ba i 4, art. 18 ust. 1-3, art. 19 ust. 1-3, ust. 6 pkt 1, ust. 7 pkt 1 lit. a i ust. 8-11, art. 21 ust. 5 i art. 27-29a oraz przepisy wydane na podstawie art. 20 – art. 100 ust. 6 ustawy.

Zgodnie z art. 101 ust. 2 ustawy obowiązek podatkowy z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym powstaje z dniem:

1. przemieszczenia samochodu osobowego z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju - jeżeli nabycie prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel nastąpiło przed przemieszczeniem samochodu na terytorium kraju;
2. nabycia prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel - jeżeli nabycie prawa rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel nastąpiło po przemieszczeniu samochodu osobowego na terytorium kraju;
3. złożenia wniosku o rejestrację samochodu osobowego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym - jeżeli podmiot występujący z wnioskiem o rejestrację na terytorium kraju nabytego wewnątrzwspólnotowo samochodu osobowego nie jest jego właścicielem.
   
   

Obowiązek podatkowy z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego albo sprzedaży, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 3 lit. a, nie powstaje, jeżeli ten samochód osobowy został dostarczony wewnątrzwspólnotowo lub wyeksportowany w terminie 30 dni od dnia nabycia wewnątrzwspólnotowego albo sprzedaży, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 3 lit. a. Fakt dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu jest potwierdzany przez dokumenty, o których mowa w art. 107 ust. 3 – art. 101 ust. 2a ustawy.

Obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży na terytorium kraju samochodu osobowego niezarejestrowanego na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym powstaje z dniem wydania, a w przypadkach, o których mowa w art. 100 ust. 5 pkt 2-9, z dniem wykonania tych czynności – art. 101 ust. 3 ustawy.

Jeżeli sprzedaż samochodu osobowego powinna być potwierdzona fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z dniem wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania, a w przypadkach, o których mowa w art. 100 ust. 5 pkt 2-9, z dniem wykonania tych czynności. Sprzedawca jest obowiązany do wykazania na wystawionej fakturze kwoty akcyzy od dokonanej sprzedaży – art. 101 ust. 4 ustawy.

Jeżeli nie można określić dnia, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 100 ust. 1 lub ust. 2, za datę jego powstania uznaje się dzień, w którym uprawniony organ podatkowy stwierdził dokonanie czynności podlegającej opodatkowaniu – art. 101 ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r. (na podstawie art. 1 pkt 36 lit. b ustawy nowelizującej).

Z kolei zgodnie z art. 101 ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r., jeżeli nie można określić dnia, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania danej czynności lub wystąpienia stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 100 ust. 1, 1a lub 2, za dzień jego powstania uznaje się dzień, w którym uprawniony organ podatkowy stwierdził dokonanie czynności lub wystąpienie stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu.

Stosownie do art. 102 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2021 r., podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności, o których mowa w art. 100 ust. 1 lub 2.

W myśl natomiast art. 102 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r. (na podstawie art. 1 pkt 37 ustawy nowelizującej), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej:

1. która dokonuje czynności, o których mowa w art. 100 ust. 1 lub 2, lub
2. która nabyła lub posiada samochód osobowy, o którym mowa w art. 100 ust. 1a pkt 2, lub
3. na której ciąży obowiązek złożenia zawiadomienia o dokonaniu w pojeździe samochodowym zarejestrowanym na terytorium kraju zmian konstrukcyjnych zmieniających rodzaj tego pojazdu na samochód osobowy, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym – w przypadku, o którym mowa w art. 100 ust. 1a pkt 1.
   
   

W przypadkach, o których mowa w art. 101 ust. 2 pkt 1 i 2, jeżeli przemieszczenia samochodu osobowego z terytorium państwa członkowskiego na terytorium kraju dokonał inny podmiot niż podmiot, który nabył prawo rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która nabyła prawo rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel - art. 102 ust. 2 ustawy.

W przypadku, o którym mowa w art. 101 ust. 2 pkt 3, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która wystąpiła o rejestrację tego samochodu na terytorium kraju, zgodnie z przepisami o ruchu drogowym - art. 102 ust. 3 ustawy.

W przypadku gdy samochód osobowy stanowi przedmiot współwłasności, za podatników uznaje się wszystkich współwłaścicieli, nawet gdy czynności podlegających opodatkowaniu dokonał jeden ze współwłaścicieli. Współwłaściciele ponoszą solidarną odpowiedzialność za zobowiązanie podatkowe - art. 102 ust. 3 ustawy.

Organy egzekucyjne, określone w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1460, z późn. zm.), są płatnikami akcyzy od sprzedaży, dokonywanej w trybie egzekucji, samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, od którego akcyza nie została zapłacona - art. 103 ust. 1 ustawy.

Płatnik akcyzy od sprzedaży, dokonywanej w trybie egzekucji, samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, jest obowiązany obliczać i wpłacać akcyzę na rachunek właściwego urzędu skarbowego w terminie do 7. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym sprzedano samochód, a także przekazać w tym terminie do właściwego naczelnika urzędu skarbowego deklarację o wysokości pobranej i wpłaconej akcyzy według ustalonego wzoru – art. 103 ust. 2 ustawy.

Deklaracje o wysokości akcyzy pobranej i wpłaconej przez płatnika składa się za pomocą środków komunikacji elektronicznej – art. 103 ust. 2a ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2021 r. (na podstawie art. 1 pkt 38 ustawy nowelizującej).

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres danych zawartych w deklaracji o wysokości akcyzy pobranej i wpłaconej przez płatnika oraz wzór tej deklaracji, zamieszczając objaśnienia co do sposobu prawidłowego składania deklaracji oraz informacje o miejscu ich składania, jak również zapewniając możliwość prawidłowego obliczenia kwoty akcyzy - art. 103 ust. 3 ustawy.

Szczegółowy zakres danych zawartych w deklaracji o wysokości akcyzy pobranej i wpłaconej przez płatnika oraz wzór deklaracji o wysokości akcyzy pobranej i wpłaconej przez płatnika określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie deklaracji o wysokości akcyzy pobranej i wpłaconej przez płatnika (Dz.U. z 2018 r. poz. 630).

Do samochodów osobowych nabytych wewnątrzwspólnotowo przed dniem 1 lipca 2021 r. stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym – art. 25 ustawy nowelizującej.

Jak wynika z art. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2020 r. poz. 1427 ze zm.) ustawa określa:

1. sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków, o których mowa w art. 2;
2. prowadzone przez organy egzekucyjne postępowanie i stosowane przez nie środki przymusu służące doprowadzeniu do wykonania lub zabezpieczenia wykonania obowiązków, o których mowa w art. 2;
3. (uchylony).
4. zasady i sposób prowadzenia Rejestru Należności Publicznoprawnych oraz udostępniania danych z tego rejestru.
   
   

Przez organ egzekucyjny w rozumieniu art. 1a pkt 7 ww. ustawy rozumie się organ uprawniony do stosowania w całości lub w części określonych w ustawie środków służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanych ich obowiązków o charakterze pieniężnym lub obowiązków o charakterze niepieniężnym oraz zabezpieczania wykonania tych obowiązków.

Przez zobowiązanego rozumie się osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej albo osobę fizyczną, która nie wykonała w terminie obowiązku o charakterze pieniężnym lub obowiązku o charakterze niepieniężnym, a w postępowaniu zabezpieczającym - również osobę lub jednostkę, której zobowiązanie nie jest wymagalne albo jej obowiązek nie został ustalony lub określony, ale zachodzi obawa, że brak zabezpieczenia mógłby utrudnić lub udaremnić skuteczne przeprowadzenie egzekucji, a odrębne przepisy na to zezwalają – art. 1a pkt 20 ww. ustawy.

W myśl art. 19 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji:

§ 1 Naczelnik urzędu skarbowego jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych oraz do zabezpieczania takich należności w trybie i na zasadach określonych w dziale IV, z zastrzeżeniem § 2-8.

§ 2 Właściwy organ gminy o statusie miasta, wymienionej w odrębnych przepisach oraz gminy wchodzącej w skład powiatu warszawskiego jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, dla których ustalania lub określania i pobierania jest właściwy ten organ.

§ 2a Organ egzekucyjny, o którym mowa w § 2, może upoważnić kierownika nieposiadającej osobowości prawnej jednostki organizacyjnej gminy do działania w jego imieniu jako organ egzekucyjny. Na wniosek kierownika upoważnienie może być udzielone również pracownikowi tej jednostki.

§ 3 (uchylony).

§ 4 Dyrektor oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyznaczony przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania egzekucji z wynagrodzenia za pracę, ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, z renty socjalnej, z wierzytelności pieniężnych oraz z rachunków bankowych, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i należności pochodnych od składek oraz nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczenia społecznego lub innych świadczeń wypłacanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, które nie mogą być potrącane z bieżących świadczeń.

§ 4a Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia, siedziby i właściwość rzeczową oraz miejscową dyrektorów oddziałów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyznaczonych do działania jako organy egzekucyjne, uwzględniając strukturę organizacyjną Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz dostępność systemu teleinformatycznego obsługującego egzekucję administracyjną.

§ 5 (uchylony).

§ 6 (uchylony).

§ 7 Dyrektor oddziału regionalnego Agencji Mienia Wojskowego jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania egzekucji z wynagrodzenia za pracę albo ze świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego i ubezpieczenia społecznego, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych z tytułu opłat za używanie lokalu i opłat pośrednich oraz odszkodowań od żołnierzy i osób wspólnie z nimi zajmujących lokale mieszkalne znajdujące się w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego.

§ 8 Organem egzekucyjnym w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych może być ponadto inny organ w zakresie określonym odrębnymi ustawami.

§ 9 Organ egzekucyjny wymieniony w § 2, 4, 7 i 8 jest uprawniony do stosowania sposobów zabezpieczenia w zakresie określonym w art. 32a § 3 i art. 35 § 2.

Z kolei zgodnie z art. 105 § 1 ww. ustawy, zajęte ruchomości, z zastrzeżeniem § 2 i 3, organ egzekucyjny:

1. sprzedaje w drodze licytacji publicznej;
2. sprzedaje po cenie oszacowania podmiotom prowadzącym działalność handlową;
3. przekazuje do sprzedaży podmiotom prowadzącym sprzedaż komisową tego rodzaju ruchomości;
4. sprzedaje w drodze przetargu ofert;
5. sprzedaje z wolnej ręki.
   
   

Natomiast art. 130a ust. 10a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 450 z późn. zm.), stanowi że cyt. „Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela między innymi w przypadku nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c; lub kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu przez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem; przepisu nie stosuje się, jeżeli kierujący posiada pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 4 lub 5 albo w art. 135a ust. 5 lub 6, upoważniające do kierowania tym pojazdem.

Zgodnie z § 3 pkt 1 lit. a rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1805), przepisy działu II rozdziału 6 ustawy (o postępowaniu egzekucyjnym w administracji), dotyczące przechowywania, oszacowania i sprzedaży ruchomości stosuje się do ruchomości, które stały się własnością Skarbu Państwa albo powiatu na podstawie prawomocnego orzeczenia przepadku przedmiotów, wydanego w postępowaniu karnym, w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, w postępowaniu administracyjnym, w postępowaniu cywilnym oraz w postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

Natomiast zgodnie z § 4 pkt 1 pkt 2 lit. b cytowanego rozporządzenia, przepisy działu II rozdziału 6 ustawy dotyczące organu egzekucyjnego stosuje się odpowiednio do starostów w zakresie likwidacji ruchomości, które zostały przejęte na rzecz powiatu na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

Ponadto w cytowanym rozporządzeniu w § 2 wskazano, że ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o likwidacji ruchomości, rozumie się przez to czynności związane ze sprzedażą, nieodpłatnym przekazaniem lub zniszczeniem ruchomości.

Mając powyższe przepisy na uwadze wskazać należy, że ustawodawca w art. 103 ustawy o podatku akcyzowym określił instytucję płatnika akcyzy od samochodów osobowych, które podlegają sprzedaży w ramach postępowania egzekucyjnego. W sytuacji gdy sprzedaż samochodu osobowego dotyczy pojazdu niezarejestrowanego na terenie kraju, od którego nie została zadeklarowana lub określona kwota akcyzy w prawidłowej wysokości w związku z wcześniejszymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, organy egzekucyjne wykonujące czynności egzekucyjne zgodnie z przepisami szczególnymi, są zobowiązane do obliczenia i wpłacenia akcyzy na rachunek właściwego urzędu skarbowego oraz do złożenia deklaracji o wysokości pobranej i wpłaconej akcyzy.

Definicję organu egzekucyjnego zawarto w art. 1a pkt 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zgodnie z którą organem egzekucyjnym jest organ uprawniony do stosowania w całości lub w części określonych w ustawie środków służących doprowadzeniu do wykonania przez zobowiązanych ich obowiązków o charakterze pieniężnym lub obowiązków o charakterze niepieniężnym oraz zabezpieczania wykonania tych obowiązków.

Organem egzekucyjnym jest zatem organ, który jest właściwy do wszczęcia i prowadzenia administracyjnego postępowania egzekucyjnego, a o tym, które organy pełnią funkcję organów egzekucyjnych, przesądzają przepisy ustawy egzekucyjnej, a niekiedy również przepisy szczególne, w tym rozporządzenia w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Ze względu na zakres kompetencji organy egzekucyjne uprawnione do prowadzenia egzekucji należności pieniężnych można podzielić na organy uprawnione do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych oraz organy, których kompetencje są ograniczone do stosowania tylko niektórych środków. W świetle art. 19 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jedynym organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich przewidzianych w ustawie środków egzekucyjnych w egzekucji należności pieniężnych, do zabezpieczenia tych należności, a także do realizacji wniosków o odzyskanie należności pieniężnych oraz podjęcie środków zabezpieczających należności pieniężne określonych w ustawie o wzajemnej pomocy do realizacji wniosków obcych państw o udzielenie pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych, jest naczelnik urzędu skarbowego. Wszystkie pozostałe organy właściwe w sprawach egzekucji należności pieniężnych prowadzą egzekucję administracyjną w ograniczonym zakresie (por. Kijowski Dariusz Ryszard (red.), Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Komentarz, wyd. II, LEX 2015).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zobowiązany jest do zbycia przedmiotowego samochodu osobowego zgodnie z przepisami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (art. 105 i następne). Przedmiotowy samochód osobowy został nabyty wewnątrzwspólnotowo i jest pojazdem niezarejestrowanym wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, od którego akcyza nie została zapłacona.

Jak równocześnie wynika z przepisów szczególnych - rozporządzenia w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, gmina miejska która działa na prawach powiatu jest organem egzekucyjnym, w przypadku sprzedaży samochodu, który został jej przekazany na skutek orzeczenia o przepadku pojazdu na rzecz Skarbu Państwa.

W świetle przedstawionego opisu sprawy oraz cytowanych wyżej przepisów, stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie działać w sprawie jako organ egzekucyjny, a co za tym idzie, stanie się płatnikiem akcyzy od sprzedaży, dokonywanej w trybie egzekucji, samochodu osobowego niezarejestrowanego wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, od którego akcyza nie została zapłacona.

Organ jednocześnie zauważa, że sprzedaży w trybie określonym w art. 105 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji dokuje organ egzekucyjny. Skoro zatem Wnioskodawca, jak sam wskazał w opisie zdarzania przyszłego, dokonuje takiej sprzedaży zgodnie z tymi uregulowaniami, tym samym nie sposób nie uznać go w tej sprawie za organ egzekucyjny, o którym mowa w art. 103 ustawy o podatku akcyzowym.

Nadto fakt, że Wnioskodawca stosuje przepisy egzekucyjne jedynie odpowiednio, nie ma dla określania jego statusu w sprawie znaczenia. Jak wskazano wyżej większość organów właściwych w sprawach egzekucji, prowadzi egzekucję w ograniczonym zakresie – stosując przepisy odpowiednio.

Reasumując, […], działający w imieniu Gminy Miasta […] (gminy miejskiej która działa na prawach powiatu), dokonując zbycia objętego wnioskiem pojazdu, przekazanego Wnioskodawcy po wyroku Sądu Rejonowego, w którym orzeczono jego przepadek na rzecz Gminy, działa jako organ egzekucyjny i w związku z tym jest płatnikiem akcyzy od sprzedaży zgodnie z art. 103 ustawy o podatku akcyzowym, a tym samym zobowiązany będzie do złożenia deklaracji oraz zapłaty podatku akcyzowego.

Organ nie podziela zatem stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego we wniosku pytania, uznając ja za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.