Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.488.2021.2.JM
z 26 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 czerwca 2021 r. (data wpływu 25 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 18 sierpnia 2021 r. (data wpływu 19 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia od podatku sprzedaży pojazdu samochodowego – jest nieprawidłowe.

• zwolnienia od podatku sprzedaży pozostałych ruchomości – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

29 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży pojazdu samochodowego i pozostałych ruchomości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 18 sierpnia 2021 r. (data wpływu 19 sierpnia 2021 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz przedstawienie własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Spółka jawna prowadząca działalność pod firmą:, zwana dalej w skrócie Spółką, stroną lub wnioskodawcą, prowadzi działalność w zakresie między innymi praktyki medycznej ogólnej a jej klientami są osoby fizyczne.

Strona jest nie podatkiem VAT czynnym. Sprzedaż usług medycznych w zakresie praktyki lekarskiej ogólnej osobom fizycznym Spółka prowadzi w siedzibie. Powyżej opisane usługi są wykonywane w większości w ramach umowy zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia. W roku kalendarzowym 2020 Spółka uzyskała obrót brutto w kwocie wyżej od 200.000,00 zł. Przy prowadzeniu działalności Spółka wykorzystuje pojazd samochodowy oraz wyposażenie, między innymi, wyposażenie gabinetów lekarskich, zwanych dalej ruchomościami. Spółka nie pomniejszyła podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur ruchomości. Natomiast pojazd samochodowy Spółka nabyła od osoby fizycznej nie będącej podatnikiem VAT czynnym, a nabycie ww. pojazdu zostało udokumentowane przez strony umową cywilnoprawną. Wnioskodawca zamierza w przyszłości dokonać sprzedaży pojazdu samochodowego i części ruchomości.

Na pytania Organu:

1. W związku ze wskazaniem w opisie sprawy, że: „Strona jest nie podatkiem VAT czynnym”, należy jednoznacznie wskazać czy są Państwo czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług? Jeśli tak od kiedy?
2. Czy w związku z przekroczeniem w 2020 r. wartości realizowanej sprzedaży powyżej 200.000 zł zarejestrowaliście się Państwo jako czynny podatnik podatku od towarów i usług? Jeśli nie, to należy wskazać dlaczego.
3. Czy w związku z przekroczeniem w 2020 r. wartości realizowanej sprzedaży powyżej 200.000 zł realizują Państwo dostawę towarów/świadczenie usług, które są czynnościami opodatkowanymi, niekorzystającymi ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.)? Jeśli tak, to należy wskazać jakie są to dostawy towarów/świadczenia usług?
4. Do jakich czynności wykorzystywali Państwo w okresie przed przekroczeniem w 2020 r. wartości realizowanej sprzedaży powyżej 200.000 zł oraz do jakich czynności wykorzystują/będą Państwo wykorzystywać pojazd samochodowy oraz pozostałe ruchomości po przekroczeniu w 2020 r. wartości realizowanej sprzedaży powyżej 200.000 zł:
   • opodatkowanych podatkiem od towarów i usług;
   • zwolnionych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług;
   • niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

5. Czy pojazd samochodowy oraz pozostałe ruchomości wykorzystywali/wykorzystują/będą wykorzystywać Państwo wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT? Jeżeli tak, to jaką działalność zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT, do której były/są/będą przez Państwa wykorzystywane ww. pojazdy samochodowe i pozostałe ruchomości, wykonywali Państwo – należy podać podstawę prawną zwolnienia?
   
   

Wnioskodawca odpowiedział, że:

Ad. I.1.

Spółka nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ad. I.2.

Spółka w związku z przekroczeniem w roku 2020 wartości zrealizowanej sprzedaży powyżej 200.000,00 zł nie zarejestrowała się jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, gdyż wykonuje wyłącznie usługi medyczne zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. I.3.

W związku z przekroczeniem w 2020 r. wartości realizowanej sprzedaży powyżej 200.000,00 zł Spółka od dnia 01 stycznia 2021 r. do dnia sporządzenia niniejszego pisma nie realizuje dostaw towarów (świadczenia usług), które są czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług, niekorzystającymi ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.).

Ad. I.4a.

Spółka przed przekroczeniem w roku 2020 wartości realizowanej sprzedaży powyżej 200.000,00 zł pojazd samochodowy wykorzystywała, wykorzystuje w roku 2021 oraz będzie wykorzystywać w przyszłości, wyłącznie do wykonywania i sprzedaży czynności zwolnionych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ad. I.4b.

Spółka przed przekroczeniem w roku 2020 wartości realizowanej sprzedaży powyżej 200.000,00 zł posiadane wyposażenie wykorzystywała, wykorzystuje w roku 2021 oraz będzie wykorzystywać w przyszłości, wyłącznie do wykonywania oraz sprzedaży czynności zwolnionych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ad. I.4c.

Spółka przed przekroczeniem w roku 2020 wartości realizowanej sprzedaży powyżej 200.000,00 zł posiadane wyposażenie gabinetów lekarskich wykorzystywała, wykorzystuje w roku 2021 oraz będzie wykorzystywać w przyszłości, wyłącznie do wykonywania oraz sprzedaży czynności zwolnionych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ad. I.5a.

Spółka posiadany pojazd samochodowy wykorzystywała, wykorzystuje i będzie w przyszłości wykorzystywać wyłącznie na cele działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług tj. do wykonywania usług w zakresie opieki lekarskiej, które to usługi są zwolnione na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług, z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ad. I.5b.

Spółka posiadane wyposażenie wykorzystywała, wykorzystuje i będzie w przyszłości wykorzystywać wyłącznie na cele działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług tj. do wykonywania usług w zakresie opieki lekarskiej, które to usługi są zwolnione na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług, z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Ad. I.5c.

Spółka posiadane wyposażenie gabinetów lekarskich wykorzystywała, wykorzystuje i będzie w przyszłości wykorzystywać wyłącznie na cele działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług tj. do wykonywania usług w zakresie opieki lekarskiej, które to usługi są zwolnione na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów usług z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do uznania w przyszłości że sprzedaż przez Spółkę pojazdu samochodowego oraz ruchomości jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku),

Strona zmienia treść własnego stanowiska w sprawie, które to stanowisko otrzymuje brzmienie następujące:

poz. 76 Stanowisko wnioskodawcy przyporządkowane do pytania

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług należy interpretować z uwzględnieniem celu tej regulacji. Istotą tej regulacji jest to, że podatnik nabywa, importuje lub wytwarza towar i z uwagi na to, że towar ten będzie wykorzystywał na cele działalności zwolnionej od podatku, nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zatem podmiot ten ponosi ciężar ekonomiczny tego podatku. Traktowany jest bowiem jako konsument. Następnie towar ten zbywa. Dostawa ta wówczas podlega zwolnieniu od podatku. W przeciwnym razie, gdyby to zwolnienie nie miało miejsca, podatnik byłby ponownie, a więc w rezultacie podwójnie opodatkowany. Uwzględniając cel powyższego unormowania analogicznie należy traktować sytuację, gdy podatnik nabył towary, które były przeznaczone do działalności zwolnionej od podatku i w związku z tym nie miał prawa do odliczenia, a następnie ten towar został zbyty. Co zasady zatem, przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. należy interpretować z uwzględnieniem celu tej regulacji. Dlatego też reasumując powyższe, wnioskodawca będzie miał prawo do uznania w przyszłości że sprzedaż przez Spółkę pojazdu samochodowego oraz ruchomości będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego w zakresie:

• zwolnienia od podatku sprzedaży pojazdu samochodowego – jest nieprawidłowe.

• zwolnienia od podatku sprzedaży pozostałych ruchomości – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z poźn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez pojęcie sprzedaży – zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się zarówno odpłatną dostawę towarów, jak i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku. Podkreślić należy, że zastosowanie obniżonych stawek podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest tylko wówczas, gdy wynika to wprost z ustawy lub przepisów wykonawczych do ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
  

• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Należy nadmienić, że brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że: „Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24). Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, że przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, że nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit. c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że – podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym – nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25). W tej sytuacji (…) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)”.

W art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, str. 1) wskazano, że nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: dostawy towarów przeznaczonych w całości dla działalności, która jest zwolniona od podatku na podstawie art. 28 ust. 3 lit. b), jeśli dla tych towarów nie przedsięwzięte zostały odliczenia podatkowe, jak również dla towarów, od których nabycia lub produkcji nie przysługiwało na podstawie art. 17 ust. 6 prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej Dyrektywy, przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

TSUE w podanym wyżej wyroku orzekł, że art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z dnia 14 lutego 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia.

Jak wynika z opisu sprawy pojazd samochodowy Spółka nabyła od osoby fizycznej niebędącej podatnikiem VAT czynnym, a nabycie ww. pojazdu zostało udokumentowane przez strony umową cywilnoprawną. Zatem transakcja nie była objęta podatkiem od towarów i usług.

Tym samym nie można uznać, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, skoro dostawa nie była objęta tym podatkiem. W takiej sytuacji nie można mówić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu pojazdu samochodowego, lub że takie prawo Wnioskodawcy nie przysługiwało.

Zatem dostawa pojazdu samochodowego nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na fakt, że nie został spełniony jeden z warunków, o których mowa w tym przepisie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży pojazdu samochodowego należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do zwolnienia od podatku sprzedaży pozostałych ruchomości, należy zauważyć, że w opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że Spółka nie pomniejszyła podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur ruchomości. Spółka posiadane wyposażenie wykorzystywała, wykorzystuje i będzie w przyszłości wykorzystywać wyłącznie na cele działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Analiza przedstawionego opisu sprawy oraz treści przywołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że w związku z nabyciem pozostałych ruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dokumentujących ich nabycie, a ww. pozostałe ruchomości (wyposażenie) służyły/służą/będą służyć wyłącznie do działalności zwolnionej. Zatem ich sprzedaż będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży pozostałych ruchomości należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.