2021.08.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.589.2021.1.AKU

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.589.2021.1.AKU
z 25 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2021 r. (data wpływu 25 maja 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego związku z pobytem w Zjednoczonych Emiratach Arabskich – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2021 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego związku z pobytem w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest obywatelem Polski, nie posiadała i nie posiada obywatelstwa innego niż polskie.

W lutym 2018 r. Wnioskodawczyni wyjechała z Polski do Zjednoczonych Emiratów Arabskich (dalej: „ZEA”), gdzie rozpoczęła wykonywać pracę na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony (Employment contract) w firmie z siedzibą w D., w ZEA. Pracodawcą Wnioskodawczyni jest oddział międzynarodowej korporacji z siedzibą w ZEA. Wynagrodzenie za świadczoną pracę Wnioskodawczyni uzyskuje od podmiotu z ZEA, w lokalnej walucie (dirham Zjednoczonych Emiratów Arabskich), na rachunek bankowy w ZEA należący do Wnioskodawczyni. Miejscem świadczenia pracy jest ZEA, a także z uwagi na służbowe polecenia pracodawcy, inne kraje m.in. Liban czy Pakistan (są to wyjazdy na kilkudniowe delegacje).

Wnioskodawczyni jednocześnie wskazuje, że z momentem wyjazdu do ZEA w lutym 2018 r., Jej więzi z krajem macierzystym – Polską, ulegały stopniowemu rozwiązaniu. Od czasu wyjazdu z Polski do ZEA (w lutym 2018 r.) obecność Wnioskodawczyni w Polsce była rzadka i sprowadzała się do spędzania kilku tygodni w roku, jednak w żadnym z lat począwszy od 2018 r. Jej obecność w Polsce nie przekraczała 183 dni w roku podatkowym. W początkowych miesiącach pobytu w ZEA Wnioskodawczyni żyła w przekonaniu, że po kilku miesiącach pracy powróci z powrotem do Polski. U swojego dotychczasowego pracodawcy w Polsce z momentem wyjazdu do ZEA Wnioskodawczyni otrzymała urlop bezpłatny. Kariera zawodowa Wnioskodawczyni w ZEA zaczęła się dynamicznie rozwijać i Wnioskodawczyni do dzisiaj pracuje w ZEA. Jej urlop bezpłatny u pracodawcy w Polsce wygasł z końcem grudnia 2020 r. i od tego czasu stosunek pracy z polskim pracodawcą został rozwiązany. Z uwagi na rozwój życia zawodowego i plany przyszłościowe Wnioskodawczyni przeprowadziła się do ZEA z zamiarem trwałego osiedlenia oraz przeniosła do ZEA swój ośrodek interesów życiowych oraz gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni zaznacza również, że w ZEA posiada grupę znajomych i tam też prowadzi swoje życie towarzyskie.

Wnioskodawczyni nie jest zatrudniona w Polsce, ani nie wykonuje w Polsce żadnej pracy. Wnioskodawczyni zaznacza, iż Jej pobyt w Polsce ma charakter incydentalny i nie przekracza 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawczyni przyjeżdża do Polski w zasadzie raz bądź dwa razy w roku (zwykle na święta Bożego Narodzenia). Średnio, w roku podatkowym Wnioskodawczyni przebywa w Polsce nie dłużej niż 3 tygodnie. Wnioskodawczyni nie ma jeszcze męża ani dzieci, jednakże posiada na terenie Polski dwie nieruchomości, które stanowią dla Niej lokatę kapitału. Jedno z posiadanych mieszkań Wnioskodawczyni wynajmuje od listopada 2019 r., zaś drugie z mieszkań Wnioskodawczyni początkowo traktowała jako miejsce noclegu, gdy przyjeżdża Ona do Polski. Z czasem jednak Wnioskodawczyni doszła do wniosku, iż z uwagi na rzadki i incydentalny pobyt w Polsce, nie ma potrzeby aby mieszkanie stało puste przez większość roku i pod koniec 2020 r. postanowiła je wynająć w ramach najmu prywatnego. Ze względu na aktualną sytuację związaną z pandemią do dnia dzisiejszego nie udało Jej się jednak znaleźć najemców. Wnioskodawczyni zaznacza jednocześnie, iż przedmiotowe mieszkania nie stanowią dla Niej centrum interesów życiowych. Mieszkania te dla Wnioskodawczyni stanowią jedynie formę „lokaty kapitału”. Z uwagi na prowadzony w Polsce wynajem jednego z mieszkań, Wnioskodawczyni posiada w Polsce konta bankowe, które są niezbędne do rozliczeń z najemcami i ponoszeniem opłat za przedmiotowe mieszkania. Ponadto, Wnioskodawczyni od lutego 2018 r. do końca 2020 r. opłacała na terenie Polski dobrowolnie składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż w odniesieniu do czynności wynajmu lokali mieszkalnych, są to czynności wykonywane przez Nią w sposób zarobkowy, ale czynności te nie posiadają cech zorganizowania i ciągłości. Wynajem lokali mieszkalnych, o których mowa we wniosku wykonywany jest w sposób zarobkowy, gdyż zgodnie z art. 659 1 Kodeksu cywilnego umowa najmu charakteryzuje się tym, że wynajmujący otrzymuje czynsz od najemcy w zamian za oddanie mu rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony. Każda zatem umowa najmu ma charakter zarobkowy i według obowiązującego prawa nie może być inaczej, niezależnie czy to będzie najem jednego mieszkania, czy też kilku. Prowadzony przez Wnioskodawczynię wynajem nie ma jednakże żadnej zorganizowanej struktury do obsługi najmu (nie zatrudnia ona pracowników ani nie korzysta z usług zarządcy), a organizacja polega jedynie (jeśli jest taka potrzeba) – na przygotowaniu lokalu do wynajmu, poszukiwaniu ewentualnych najemców lokali w mediach społecznościowych i na portalach internetowych oraz ustaleniu płatności i sposobu jej realizacji. Najem nie jest również prowadzony w sposób ciągły i nie ma charakteru stałego, a raczej jest on okazjonalny, nieregularny i przypadkowy, gdyż umowy podpisane są na okresy roczne i trudno przewidzieć, czy po upływie tego okresu mieszkania będą nadal wynajmowane, co jest głównie uzależnione od popytu na nie. Przychody z najmu nie przekraczają rocznie 100 000 zł. Najem nie spełnia także definicji usług hotelarskich w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych.

W zakresie wynajmu mieszkań Wnioskodawczyni wskazuje, iż nie udzieliła żadnej osobie pełnomocnictwa do zarządu mieszkaniami, które posiada. W miarę możliwości Wnioskodawczyni załatwia sprawy osobiście podczas wizyt w Polsce, bądź w formie mailowej lub telefonicznej na odległość. Ponadto, Wnioskodawczyni wskazuje, iż wyjeżdżając z Polski nie dokonała wymeldowania (w Urzędzie Miasta) z miejsca zamieszkania w Polsce, a także z chwilą wyjazdu do ZEA nie złożyła właściwemu Naczelnikowi Urzędu Skarbowego zgłoszenia dotyczącego aktualizacji adresu, wskazując nowy adres miejsca zamieszkania jako D. na formularzu ZAP-3.

Wnioskodawczyni zaznacza jednak, iż takie oświadczenie, na formularzu ZAP-3 złożyła wraz z deklaracją PIT-36 za rok 2020.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

Czy Wnioskodawczyni w trakcie swojego pobytu w ZEA jest traktowana jako polski rezydent podatkowy i w Polsce powinna podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, nie będzie Ona polskim rezydentem podatkowym przez cały czas trwania pobytu w ZEA, od roku wyjazdu (luty 2018 r.).

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426; dalej jako: „ustawa o PIT”), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl zaś art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Cytowany wyżej przepis wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Tym samym, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT.

Ustawodawca nie zdefiniował jednak w ustawie o PIT, co kryje się pod pojęciem „centrum interesów życiowych”. W zakresie ustalenia znaczenia tego pojęcia odnieść należy się do orzecznictwa polskich sądów administracyjnych, interpretacji indywidualnych oraz stanowisk przedstawicieli doktryny. I tak, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 30 października 2017 r., nr 0114-KDIP3-3.4011.416.2017.1.JK3 wskazał, że „przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.”

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 164/09 wskazał, że „oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem”.

Jak podkreślają przedstawiciele doktryny, przy definiowaniu ośrodka interesów życiowych na gruncie ustawy o PIT „nie można opierać się na prostej, wybiórczej interpretacji, lecz trzeba podjąć próbę analizy wszystkich możliwych do uchwycenia zachowań podatnika, jego aktywności. Dopiero całościowa analiza dostarcza wyczerpującej ilości informacji, w oparciu o które można wyciągnąć wniosek o wystąpieniu bądź nie rezydencji podatkowej” (B. Brzeziński, Model Konwencji OECD. Komentarz, Warszawa 2010, s. 291).

Stosownie zaś do art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2b ustawy o PIT, za takie dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów uważa się m.in. przychody z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających.

Ustawodawca zastrzega jednocześnie, iż omawiane wyżej przepisy, tj. art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy o PIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o PIT).

Przenosząc powyższe na grunt opisanego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, stoi Ona na stanowisku, iż wraz z chwilą wyjazdu do ZEA w lutym 2018 r. w celach zawodowych przeniosła Ona swój ośrodek interesów życiowych i gospodarczych do ZEA i stała się rezydentem podatkowym Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Tym samym, począwszy od rozliczenia rocznego dla celów PIT za 2018 r., w składanych deklaracjach podatkowych powinna Ona wykazywać wyłącznie dochody osiągane na terytorium Polski w ramach tzw. „ograniczonego obowiązku podatkowego”, o którym mowa w art. 3 ust. 2a i 2b ustawy o PIT.

Kluczowe dla przedmiotowej sprawy jest wskazanie, że Wnioskodawczyni od 2018 r. nie posiada na terenie Polski miejsca zamieszkania (art. 3 ust. 1a ustawy o PIT), a co za tym idzie, nie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terenie Polski.

W pierwszej kolejności, zgodnie z opisem stanu faktycznego, Wnioskodawczyni nie przebywa na terytorium Polski więcej niż 183 dni w roku podatkowym. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, od 2018 r. Wnioskodawczyni spędza w Polsce w danym roku podatkowym nie więcej niż miesiąc, a zatem nie jest spełnione pierwsze kryterium uznania, że Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski

Po drugie, „centrum interesów życiowych” Wnioskodawczyni znajduje się w ZEA. Zgodnie z omawianą definicją, centrum interesów życiowych podatnika stanowi kompilacja jego centrum interesów osobistych (m.in. powiązań rodzinnych, ogniska domowego) i centrum interesów gospodarczych (źródła dochodów, miejsca prowadzenia działalności zarobkowej i aktywności zawodowej). Z punktu widzenia Wnioskodawczyni, Jej centrum interesów zarówno osobistych, jak i gospodarczych znajduje się na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich. To bowiem tam Wnioskodawczyni pracuje i osiąga dochody ze świadczonej pracy, mieszka, posiada przyjaciół i znajomych, posiada rachunek bankowy w lokalnej walucie itp. To zatem w ZEA Wnioskodawczyni ma istotniejsze więzi osobiste i ekonomiczne i to z tego państwa zarządza ona swoim mieniem. Z Polską zaś Wnioskodawczynię wiąże jedynie majątek nieruchomy położony w kraju, stanowiący lokatę kapitału, tj. dwa mieszkania, z których jedno Wnioskodawczyni wynajmuje, a drugie zamierza wynająć w ramach najmu prywatnego oraz rachunek bankowy prowadzony w polskim banku dla celów rozliczeniowych w zakresie zarządu majątkiem położonym w Polsce.

Z uwagi więc na fakt, że Wnioskodawczyni od dnia wyjazdu z Polski mieszka i pracuje w ZEA, a Jej obecność w Polsce ma charakter incydentalny i nie przekracza 183 dni w roku podatkowym, obiektywnie uznać należy, że nie zostały spełnione warunki posiadania miejsca zamieszkania na terytorium Polski wymienione w art. 3 ust. 1a ustawy o PIT.

Mając na uwadze powyższe, w związku z faktem, że w stosunku do Wnioskodawczyni nie znajduje zastosowania przepis art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, to jedocześnie nie znajduje zastosowania art. 4a ustawy o PIT nakazujący stosować stosowną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym, w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Abu Zabi w dniu 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 81, poz. 373, z późn. zm.).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawczyni, w przedmiotowej sprawie nie może być uznana za polskiego rezydenta podatkowego począwszy od lutego 2018 r., a tym samym Wnioskodawczyni od czasu wyjazdu do ZEA, tj. począwszy od rozliczenia dla celów PIT za 2018 r., podlega opodatkowaniu w Polsce wyłącznie od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski. W konsekwencji, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do wykazania i opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych z tytułu pracy wykonywanej od lutego 2018 r. na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2020 r., nr 0112-KDWL.4011.23.2020.2.DK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest polską obywatelką. W lutym 2018 r. wyjechała z Polski do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, gdzie rozpoczęła pracę na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony (Employment contract). Pracodawcą Wnioskodawczyni jest oddział międzynarodowej korporacji z siedzibą w ZEA. Wynagrodzenie za świadczoną pracę Wnioskodawczyni uzyskuje od podmiotu z ZEA, w lokalnej walucie, na rachunek bankowy w ZEA należący do Wnioskodawczyni. Miejscem świadczenia pracy jest ZEA, a także z uwagi na służbowe polecenia pracodawcy inne kraje, m.in. Liban czy Pakistan (są to wyjazdy na kilkudniowe delegacje).

Od momentu wyjazdu do Zjednoczonych Emiratów Arabskich Wnioskodawczyni przebywała w Polsce mniej niż 183 dni w roku podatkowym. Z uwagi na rozwój życia zawodowego i plany przyszłościowe Wnioskodawczyni przeprowadziła się do ZEA z zamiarem trwałego osiedlenia oraz przeniosła do ZEA swój ośrodek interesów życiowych oraz gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Posiada w tym państwie grupę znajomych i tam prowadzi swoje życie towarzyskie.

Wnioskodawczyni na okres pobytu w ZEA posiada tzw. „Resident Identity Card UAE”. Dokument ten jest odpowiednikiem polskiego dowodu osobistego. Wnioskodawczyni posiada również kartę pracownika, która potwierdza legalność Jej zatrudnienia oraz wizę rezydenta w ZEA, która jest ujawniona w Jej paszporcie, a którą opłaca pracodawca. Pracodawca Wnioskodawczyni opłaca również Jej ubezpieczenie zdrowotne w ZEA. Wnioskodawczyni nie jest zatrudniona w Polsce, ani nie wykonuje w Polsce żadnej pracy. Wnioskodawczyni posiada na terenie Polski dwie nieruchomości, które stanowią dla Niej lokatę kapitału. Jedno z posiadanych mieszkań Wnioskodawczyni wynajmuje od listopada 2019 r., zaś drugie z mieszkań Wnioskodawczyni pod koniec 2020 r. postanowiła wynająć w ramach najmu prywatnego, jednakże do dnia dzisiejszego nie udało Jej się jednak znaleźć najemców. Z uwagi na prowadzony w Polsce wynajem jednego z mieszkań, Wnioskodawczyni posiada w Polsce konta bankowe, które są niezbędne do rozliczeń z najemcami i ponoszeniem opłat za przedmiotowe mieszkania. Ponadto, Wnioskodawczyni od lutego 2018 r. do końca 2020 r. opłacała na terenie Polski dobrowolnie składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Wnioskodawczyni złożyła wraz z deklaracją PIT-36 za rok 2020 zgłoszenie dotyczące aktualizacji adresu, wskazując D. jako nowy adres miejsca zamieszkania.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego zastosowanie znajdą odpowiednie uregulowania Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 81, poz. 373, z późn. zm.; dalej: „UPO PL-ZEA”).

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Zjednoczone Emiraty Arabskie notyfikowały ww. Konwencję do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369). Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Zjednoczonych Emiratów Arabskich dzień 1 września 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy). Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Umową z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Zjednoczonych Emiratów Arabskich zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 28 października 2019 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., oraz w realizacji postanowień Protokołu między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich zmieniającego Umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., oraz Protokół, sporządzony w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r., podpisanego w Abu Zabi dnia 11 grudnia 2013 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 2327).

Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI).

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 ww. Konwencji).

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz
w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy począwszy od innych dat niż daty stosowania postanowień Umowy. Poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła od dochodów nierezydentów lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeżeli również w ww. stanowiskach nie wskazano inaczej, to zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Polskę:

w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz
w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 marca 2020 r.

Należy w tym miejscu podkreślić, że art. 35 ust. 1 lit. a Konwencji MLI odnosi się jedynie do podatków pobieranych u źródła od nierezydentów podatkowych – w przepisie tym jest bowiem mowa o podatkach pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji.

W odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, termin rozpoczęcia stosowania Konwencji MLI należy określić na podstawie art. 35 ust. 1 lit. b Konwencji MLI.

Wskazać również należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540), rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

Przepisy Konwencji MLI mają zatem zastosowanie do dochodów z pracy najemnej uzyskanych od dnia 1 stycznia 2021 r.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 UPO PL-ZEA, w rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza:

w przypadku Polski, osobę, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również Polskę, jej jednostki terytorialne lub organy lokalne,
w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich:
1. osobę fizyczną, która ma miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i jest obywatelem Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz
2. spółkę, która została utworzona w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i ma tam miejsce faktycznego zarządu, pod warunkiem, że spółka może przedstawić dowód na to, że wyłącznym właścicielem jej kapitału są Zjednoczone Emiraty Arabskie i/lub instytucja rządowa Zjednoczonych Emiratów Arabskich i/lub federalny lub lokalny rząd i/lub osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i spółka jest kontrolowana przez powyżej wymienione osoby mające miejsce zamieszkania lub faktyczny zarząd w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Na podstawie art. 4 ust. 3 UPO PL-ZEA, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPO PL-ZEA, z uwzględnieniem postanowień artykułów 19, 20 i 21 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 UPO PL-ZEA, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:

odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i
wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, oraz
wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Umawiającym się Państwie.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, której głównym celem jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Odnosząc się do powyższych przepisów oraz nakreślonego stanu faktycznego uznać należy, że ośrodek interesów osobistych Wnioskodawczyni od lutego 2018 r. znajduje się w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdyż od tego czasu mieszka Ona w ZEA, posiada grupę znajomych i tam też prowadzi swoje życie towarzyskie. Jej pobyt w Polsce ma charakter incydentalny i nie przekracza 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawczyni przyjeżdża do Polski w zasadzie raz bądź dwa razy w roku (zwykle na święta Bożego Narodzenia).

Przechodząc do powiązań gospodarczych również należy uznać, że od lutego 2018 r. Wnioskodawczyni ma silniejsze powiązania gospodarcze z ZEA, ponieważ pracuje na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony (Employment contract) w firmie z siedzibą w D., w ZEA. Pracodawcą Wnioskodawczyni jest oddział międzynarodowej korporacji z siedzibą w ZEA. Wynagrodzenie za świadczoną pracę Wnioskodawczyni uzyskuje od podmiotu z ZEA, na rachunek bankowy w ZEA należący do Wnioskodawczyni. Na okres pobytu w ZEA posiada tzw. „Resident Identity Card UAE” oraz kartę pracownika, która potwierdza legalność Jej zatrudnienia w ZEA. Wnioskodawczyni posiada wizę rezydenta w ZEA, którą opłaca Jej pracodawca. Pracodawca Wnioskodawczyni opłaca również Jej ubezpieczenie zdrowotne w ZEA.

Wobec powyższego, mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że od momentu wyjazdu z Polski, tj. od lutego 2018 r., i przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni dla celów podatkowych są Zjednoczone Emiraty Arabskie. Zatem, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od tej daty Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w tym okresie w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte przez Wnioskodawczynię na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (jeśli nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin