Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.264.2021.1.PC
z 6 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2021 r. (data wpływu 7 maja 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku gromadzenia wskazanych dokumentów (faktury od przewoźnika towarów oraz bankowego potwierdzenia przelewu, potwierdzającego zapłatę za wysyłkę lub transport towarów) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku gromadzenia wskazanych dokumentów (faktury od przewoźnika towarów oraz bankowego potwierdzenia przelewu, potwierdzającego zapłatę za wysyłkę lub transport towarów).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp z o.o (dalej jako „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik podatku VAT i podatnik VAT-UE. Przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż produktów naturalnych przeznaczonych do stosowania w przemyśle spożywczym i kosmetycznym, głównie olejów roślinnych i innych tłuszczów roślinnych, łącznie z produktami towarzyszącymi, takimi jak bazy mydlane w przeważającej części niejadalne.

Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (zwane dalej: „WDT”) na rzecz kontrahentów z różnych państw Unii Europejskiej. Kontrahenci to podmioty posiadające właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. W przypadku większości dostaw, to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za organizację transportu, którego realizację zleca zewnętrznemu przewoźnikowi.

W związku z tym, że 1 stycznia 2020 r. zaczęło być stosowane Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające Rozporządzenie Wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (zwane dalej: „Rozporządzeniem”), ustanawiające możliwość skorzystania z domniemania dokonania WDT dla celów zastosowania stawki 0% w przypadku zgromadzenia określonych w Rozporządzeniu dokumentów, Spółka zastanawia się nad możliwością skorzystania z tego domniemania w przypadku tych dostaw wewnątrzwspólnotowych, gdy towary są transportowane przez osobę trzecią (przewoźnika) działającą na jej rzecz.

W celu skorzystania z domniemania WDT (a więc domniemania, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty) Spółka zamierza gromadzić następujące dokumenty:

• fakturę od przewoźnika towarów, oraz
  
• bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów.
  
  

W niektórych przypadkach, bankowe potwierdzenie przelewu może być przez Spółkę otrzymane w placówce (oddziale banku), jednak w większości przypadków będzie pobierane przez pracownika Spółki lub inną upoważnioną osobę z systemu bankowości elektronicznej banku.

Wnioskodawca zaznacza, że uzyskanie potwierdzenia z systemu bankowości elektronicznej banku wymaga zalogowania się do systemu bankowości elektronicznej banku za pomocą indywidualnych danych dostępowych Spółki. Po zalogowaniu możliwe jest wygenerowanie potwierdzenia przelewu w formacie PDF poprzez naciśnięcie odpowiedniego przycisku w systemie. Potwierdzenie dokonania płatności jest generowane w sposób automatyczny wprost z systemu bankowego i jest przez to zgodne z danymi w systemie banku. Osoba logująca się do systemu bankowości internetowej nie ma możliwości wpłynięcia na treść uzyskanego potwierdzenia, przede wszystkim nie wprowadza danych oraz wartości, które mają się na tym potwierdzeniu znaleźć. Dane te odpowiadają bowiem danym przelewu dokonanego z konta Wnioskodawcy. Otrzymany z systemu bankowości elektronicznej plik jest w formacie PDF. co uniemożliwia jego edycję bez ingerencji w integralność pliku. Nawet po naruszeniu takiej integralności możliwe jest zweryfikowanie autentyczności dokumentu poprzez porównanie jego danych z danymi w systemie bankowym.

Dodatkowo, Spółka pragnie wskazać, że możliwa jest sytuacja (i w praktyce będzie to regułą), w której na bankowym potwierdzeniu przelewu nie będzie znajdował się podpis pracownika banku ani pieczęć banku (co ma miejsce szczególnie w przypadku potwierdzeń przelewu generowanych z systemu bankowości elektronicznej).

Spółka wyjaśnia, że w odniesieniu do każdej dostawy wewnątrzwspólnotowej, będącej przedmiotem niniejszego wniosku, spełnione będą pozostałe warunki formalne, wymagane dla skorzystania ze stawki VAT 0% dla WDT (np. Wnioskodawca, składając deklarację podatkową, w której wykazuje dostawę wewnątrzwspólnotową, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE / Wnioskodawca terminowo składa poprawną informację podsumowującą / nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny VAT-UE, itd.). Spełnienie tych pozostałych warunków formalnych nie jest przedmiotem zapytania Spółki.

Spółka, nabywcy jej towarów, przewoźnicy odpowiedzialni za przewóz towarów, z usług których Spółka korzysta, oraz bank, za pośrednictwem którego dokonuje przelewów na rzecz przewoźników, są odrębnymi i niezależnymi od siebie podmiotami prawnymi, których nie łączą żadne powiązania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, w przypadku których towary są transportowane przez niezależnego przewoźnika działającego na rzecz Spółki, Spółka będzie mogła skorzystać z domniemania z art. 45a ust. 1 lit. a) i ust. 3 Rozporządzenia i w efekcie zastosować stawkę VAT 0%, jeżeli zgromadzi następujące dokumenty dotyczące konkretnej dostawy:

• fakturę od przewoźnika towarów oraz
  
• bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów, zarówno w przypadku potwierdzenia przelewu (i) uzyskanego od pracownika w oddziale banku oraz (ii) wygenerowanego przez Spółkę w systemie bankowości elektronicznej?
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka uważa, że będzie mogła skorzystać z domniemania z art. 45 ust. 1 lit. a) i ust. 3 Rozporządzenia i w efekcie zastosować stawkę VAT 0% do WDT (przy spełnieniu wszystkich pozostałych warunków formalnych, których spełnienie jest elementem opisu zdarzenia przyszłego i nie jest przedmiotem zapytania Spółki), jeżeli zgromadzi dla danej dostawy następujące dokumenty: fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów (bez względu na to, czy potwierdzenie przelewu zostanie odebrane w oddziale banku czy też zostanie wygenerowane bezpośrednio przez Spółkę z systemu bankowości elektronicznej).

Zgodnie z art. 45a ust. 1 Rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z określonych w tym przepisie przypadków.

Zgodnie z literą „a” tego ustępu, jednym z takich przypadków jest sytuacja, gdy sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b). potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Z kolei z art. 45a ust. 3 Rozporządzenia wynika, iż do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
   
2. następujące dokumenty:
   
   1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
      
   2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
      
   3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
      
      

Oznacza to, że dla skorzystania z domniemania, sprzedawca musi zgromadzić albo dwa dokumenty wymienione pod literą „a” albo jeden dokument spod litery „a” i jeden dokument spod litery „b”. Dokumenty muszą być wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

Jak stwierdził to polski ustawodawca w uzasadnieniu do ustawy implementującej rozwiązania aktów europejskich do polskiego porządku prawnego: „Rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 wprowadziło zmiany w zakresie dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia (stawki 0%) w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Pomimo że przedmiotowe rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, a zatem nie wymaga implementacji do krajowego porządku prawnego, zasadne jest omówienie wprowadzonych zmian w uzasadnieniu.

Rozporządzenie do celów zastosowania zwolnienia (stawki 0%) wprowadza instytucję domniemania pozwalającą uznać, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego. (...) Organ podatkowy może obalić przyjęte domniemanie, poprzez przedstawienie dowodów świadczących o tym, że towary w rzeczywistości nie zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Taka sytuacja może mieć miejsce, gdy podczas kontroli organy podatkowe stwierdzą, że towary nadal znajdują się w magazynie dostawcy. Przepis skonstruowany w taki sposób przenosi ciężar dowodowy na organ podatkowy Konsekwencją obalenia tego domniemania jest niemożliwość zastosowania stawki 0%. Nie jest możliwe stosowanie domniemania w odwrotny sposób Niespełnienie warunków domniemania nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.”

Powyższe oznacza, że art. 45a Rozporządzenia formułuje prawo podatnika do skorzystania z domniemania WDT, które to domniemanie umożliwia mu skorzystanie ze stawki 0% bez gromadzenia innych dokumentów niż wynikające z przepisów samego Rozporządzenia. Organy podatkowe mają oczywiście prawo badać zgromadzone dokumenty i uznać je za nieprawidłowe lub niespełniające warunków Rozporządzenia. W takiej sytuacji, podatnik może przedstawić inne dokumenty kreujące prawo do skorzystania z domniemania lub zgromadzić dokumenty wskazane w art. 42 polskiej ustawy o VAT i w ten sposób nadal mieć prawo do skorzystania ze stawki 0%.

Preferencja wynikająca dla podatnika z domniemania WDT polega więc na tym, że jeśli tylko podatnik zgromadzi wymagane dokumenty, będzie mógł on skorzystać ze stawki VAT 0% i to na organach podatkowych będzie spoczywał ciężar udowodnienia, że do dostawy nie doszło.

W praktyce więc, w przypadku dostaw, w których to sprzedawca organizuje transport za pomocą zewnętrznego przewoźnika, aby móc skorzystać z domniemania, dostawca musi zgromadzić albo dwa dokumenty z lit. „a” (np. fakturę od przewoźnika i dokument CMR) albo jeden dokument z lit. „a” (np. fakturę od przewoźnika) i jeden dokument z lit. „b” (np. dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów). Dokumenty muszą być wystawione przez dwa różne podmioty, które są niezależne zarówno od siebie, jak i od obu stron transakcji.

Zgodnie ze wskazanymi wyjaśnieniami KE dwie strony są uznawane za niezależne, jeśli:

1. nie dzielą wspólnej osobowości prawnej
2. nie spełniają kryteriów wskazanych w art. 80 Dyrektywy, tj nie istnieją między nimi powiązania o charakterze rodzinnym lub inne bliskie powiązania o charakterze osobistym, powiązania organizacyjne, własnościowe, w zakresie członkostwa, finansowe lub prawne.
   
   

Jak wskazano to w opisie zdarzenia przyszłego, w większości wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, realizowanych przez Spółkę, to Spółka jest odpowiedzialna za organizację transportu, który realizuje za pośrednictwem zewnętrznego, profesjonalnego przewoźnika. Spółka chce skorzystać z domniemania realizacji WDT, wskazanego w art. 45a Rozporządzenia. W celu skorzystania z domniemania. Wnioskodawca planuje gromadzić dwa, niesprzeczne ze sobą dokumenty: fakturę od przewoźnika oraz potwierdzenie przelewu wynagrodzenia za usługi przewoźnika.

Faktura od przewoźnika jest dokumentem, który jest wprost wskazany w treści Rozporządzenia jako jeden z dokumentów z grupy „a”, niezbędnych do skorzystania z domniemania WDT. Dodatkowo, jak zaznaczono to w opisie zdarzenia przyszłego, transport jest zlecany firmie przewozowej, która jest odrębnym przedsiębiorcą i której nie łączą ze Spółką ani nabywcą oraz bankiem Spółki powiązania wskazane powyżej w wyjaśnieniach KE. Oznacza to, że faktura zostanie uzyskana od podmiotu, który jest niezależny od każdej ze stron transakcji. W rezultacie, uzyskanie od przewoźnika faktury za transport towarów stanowić będzie pierwszy z dwóch dokumentów, jakie wymagane są dla ustanowienia domniemania WDT, o którym mowa w art. 45a ust. 1 Rozporządzenia.

Drugim rodzajem dokumentu, jaki Wnioskodawca zamierza gromadzić w celu skorzystania z domniemania realizacji WDT, jest potwierdzenie przelewu wynagrodzenia na rzecz przewoźnika, odpowiedzialnego za transport towarów. Spółka uważa, że potwierdzenie przelewu stanowi „dokument bankowy potwierdzający zapłatę za wysyłkę lub transport towarów” w rozumieniu art. 45a ust. 3 lit. b pkt 1 Rozporządzenia. Potwierdzenie takie zawiera bowiem w swojej treści informacje potwierdzające dokonanie zapłaty wynagrodzenia na rzecz przewoźnika. W potwierdzeniu tym wskazane są dane Wnioskodawcy, przewoźnika, tytuł płatności, data dokonania przelewu oraz kwota wynagrodzenia. Treść dokumentu w jednoznaczny sposób umożliwia zatem zidentyfikowanie płatności i potwierdza jej wykonanie.

Jednocześnie, w ocenie Spółki należy uznać, że nawet w sytuacji, gdy Spółka będzie korzystać z potwierdzenia przelewu wygenerowanego w systemie bankowości elektronicznej, dokument ten będzie pochodzić od banku, a więc można go będzie określić przymiotem „bankowy”. Jak to wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, uzyskanie dokumentu w systemie bankowości elektronicznej następuje poprzez naciśnięcie odpowiedniego przycisku, po uprzednim zalogowaniu się do konta Spółki. Dokument generowany jest automatycznie przez system informatyczny banku. Wnioskodawca nie wpisuje sam danych, wartości ani innych parametrów przelewu - możliwe jest jedynie wygenerowanie dokumentu odpowiadającego treścią zapisom na rachunku Spółki. Niemożliwym jest uzyskanie potwierdzenia niezgodnego z treścią operacji bankowych dokonywanych przez Spółkę, tj. niemożliwe jest uzyskanie z systemu potwierdzenia operacji, które nie zostały dokonane lub o innej treści niż zostały dokonane. W związku z tym, samodzielne pobranie potwierdzenia przelewu z systemu bankowości elektronicznej nie powoduje, że pobrane potwierdzenie przestaje być „dokumentem bankowym potwierdzającym zapłatę za wysyłkę lub transport towarów”. Spółka nie tworzy bowiem samodzielnie dokumentu potwierdzającego płatność, lecz dokonuje jedynie czynności technicznych, zmierzających do pobrania tego dokumentu z systemu bankowego. Działania Spółki nie zmieniają zatem tego, że dokument ten pochodzi od banku, jest generowany za pomocą rozwiązań informatycznych należących do banku i jest w swej treści zgodny z zapisami w systemie bankowym. Jednocześnie dokumenty te są generowane w formacie PDF, co zapewnia brak możliwości ich edycji oraz integralność treści.

W ocenie Spółki, dla dopuszczalności uznania potwierdzenia przelewu (w szczególności wygenerowanego z systemu bankowości elektronicznej) za „dokument bankowy potwierdzający zapłatę za wysyłkę lub transport towarów”, o którym mowa w art. 45a ust. 3 lit b pkt 1 Rozporządzenia, nie ma również znaczenia to, czy potwierdzenie to będzie zawierać podpis pracownika banku i pieczęć banku. Dokumentem bankowym jest bowiem dokument, którego treść „pochodzi” od banku, a więc bank - jako podmiot niezależny od stron transakcji - jest swoistym gwarantem jego treści. Z kolei, złożenie przez pracownika banku podpisu i pieczątki na dokumencie, który nie został wygenerowany z systemu bankowego (a więc nie pochodzi z banku) nie spowoduje, że dokument taki uzyska walor dokumentu bankowego. To zatem nie podpis pracownika banku ani nie pieczęć banku stanowią o tym, że dany dokument można traktować jako „dokument bankowy”.

Twierdzenie Wnioskodawcy co do braku znaczenia podpisu pracownika banku lub pieczęci na dokumencie przelewu znajduje potwierdzenie również w tym, że na potwierdzeniach przelewu generowanych z bankowości elektronicznej standardowo zamieszczona jest adnotacja o treści: „Niniejszy dokument został wygenerowany elektronicznie i nie wymaga podpisu ani stempla Dokument sporządzony na podstawie art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe”.

Z kolei, przepis art. 7 Prawa bankowego stanowi:

• „Oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej” (art. 7 ust. 1 Prawa bankowego).
  
• „Jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, uznaje się, że czynność dokonana w formie, o której mowa w ust. 1. spełnia wymagania formy pisemnej także wtedy, gdy forma została zastrzeżona pod rygorem nieważności” (art 7 ust. 3 Prawa bankowego).
  
  

Co więcej, w objaśnieniach podatkowych z dnia 17 grudnia 2020 r. w sprawie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dla celów podatku od towarów i usług, w przykładzie 2 umieszczonym w punkcie 5.1 jednoznacznie wskazano, że potwierdzenie zapłaty generowane z systemu bankowego stanowi dowód z grupy B, co dodatkowo potwierdza stanowisko Spółki.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, bank jest podmiotem niezależnym od Spółki, jej kontrahentów oraz przewoźnika. Nie łączą go z tymi podmiotami żadne powiązania. Oznacza to, że potwierdzenie przelewu wynagrodzenia za transport towarów stanowić będzie dokument bankowy, pochodzący od podmiotu, który jest niezależny od każdej ze stron transakcji. W rezultacie, uzyskanie takiego potwierdzenia przelewu (bez względu na to, czy Spółka odbierze je w oddziale banku czy wygeneruje samodzielnie z systemu bankowości elektronicznej) stanowić będzie drugi z wymaganych dokumentów, jakie konieczne są dla ustanowienia domniemania WDT, o którym mowa w art. 45a ust. 1 Rozporządzenia.

W związku z powyższym. Spółka uważa, że w przypadku dostaw, w których to ona organizuje transport za pośrednictwem przewoźnika, Spółka będzie mogła skorzystać z domniemania realizacji WDT z art. 45 ust. 1 lit. a) i ust. 3 Rozporządzenia i w efekcie zastosować stawkę VAT 0%, jeżeli zgromadzi dla danej dostawy następujące dokumenty: fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów (bez względu na to, czy potwierdzenie przelewu zostanie odebrane w oddziale banku czy też zostanie wygenerowane bezpośrednio z systemu bankowości elektronicznej). Skorzystanie z domniemania realizacji WDT pozwoli Spółce skorzystać ze stawki VAT 0% dla transakcji WDT, bez konieczności gromadzenia innych dokumentów, w szczególności tych wskazanych w art. 42 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2- 8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy (tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel) zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 42 ust. 1a ustawy stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1; lub
   
2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8;

- chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik podatku VAT i podatnik VAT-UE. Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT) na rzecz kontrahentów z różnych państw Unii Europejskiej. Kontrahenci to podmioty posiadające właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. W przypadku większości dostaw, to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za organizację transportu, którego realizację zleca zewnętrznemu przewoźnikowi. W celu skorzystania z domniemania WDT (a więc domniemania, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium kraju do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty) Spółka zamierza gromadzić następujące dokumenty: fakturę od przewoźnika towarów, oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów. W niektórych przypadkach, bankowe potwierdzenie przelewu może być przez Spółkę otrzymane w placówce (oddziale banku), jednak w większości przypadków będzie pobierane przez pracownika Spółki lub inną upoważnioną osobę z systemu bankowości elektronicznej banku. Spółka, nabywcy jej towarów, przewoźnicy odpowiedzialni za przewóz towarów, z usług których Spółka korzysta, oraz bank, za pośrednictwem którego dokonuje przelewów na rzecz przewoźników, są odrębnymi i niezależnymi od siebie podmiotami prawnymi, których nie łączą żadne powiązania. Przy tym spełnione będą pozostałe warunki formalne, wymagane dla skorzystania ze stawki VAT 0% dla WDT (np. Wnioskodawca, składając deklarację podatkową, w której wykazuje dostawę wewnątrzwspólnotową, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE / Wnioskodawca terminowo składa poprawną informację podsumowującą / nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny VAT-UE, itd.).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku gromadzenia wskazanych dokumentów (faktury od przewoźnika towarów oraz bankowego potwierdzenia przelewu, potwierdzającego zapłatę za wysyłkę lub transport towarów).

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a) wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
      
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
         
      2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
      Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
   
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
      
   2. następujące dokumenty:
      1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
         
      2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
         
      3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
   
   

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie ma zastosowania. W takiej sytuacji dostawca może udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Natomiast zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony),

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W art. 42 ust 4 ustawy wskazano, że w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez ich nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, powinien posiadać dokument zawierający co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów;
2. adres, pod który są przewożone towary, w przypadku gdy jest inny niż adres siedziby działalności gospodarczej lub miejsca zamieszkania nabywcy;
3. określenie towarów i ich ilości;
4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu - w przypadku gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.
   
   

Przy tym w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych. Istotne jest aby dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju. Dokumenty mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, email, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego wskazał, że gromadząc fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów, zamierza tymi dokumentami potwierdzać dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zauważyć zatem należy, że faktura od przewoźnika towarów, jako jeden z dowodów wysyłki lub transportu towarów, została wymieniona w art. 45a ust. 3 lit. a rozporządzenia 282/2011. Z kolei bankowe potwierdzenie przelewu tytułem zapłaty za wysyłkę lub transport towarów stanowi jeden z dokumentów wymienionych w art. 45a ust. 3 lit. b ppkt (i) rozporządzenia 282/2011. Wnioskodawca podał, że w większości przypadków takie potwierdzenia przelewu będą pobierane z sytemu bankowości elektronicznej banku (w formacie PDF, bez możliwości jego edycji i ingerencji w treść) przez pracownika Spółki, a niekiedy bezpośrednio otrzymywane w placówce banku. Spółka wskazała przy tym, że autentyczność takiego dokumentu będzie możliwa do potwierdzenia przez porównanie danych zawartych na przelewie i w systemie bankowym. Zauważyć należy, że to banki, w związku z upowszechnianiem zdalnych kanałów dostępu do rachunków bankowych, w tym za pośrednictwem bankowości elektronicznej, określają wiarygodne sposoby potwierdzania dokonywanych przelewów. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony przez bank Wnioskodawcy w formie elektronicznej, a przy tym dokument ten nie budzi wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach rozporządzenia 282/2011.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawca, gromadząc fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu z tytułu zapłaty za wysyłkę lub transport towarów, potwierdza dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów pojedynczymi dokumentami wymienionymi – odpowiednio – w art. 45a ust. 3 lit. a oraz lit. b rozporządzenia 282/2011. Jak wskazał Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka oraz przewoźnicy odpowiedzialni za przewóz towarów, a także bank, za pośrednictwem którego Spółka dokonuje przelewów, są niezależnymi od siebie, odrębnymi podmiotami, których nie łączą żadne powiązania. W konsekwencji Spółka wskazując, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez przewoźnika i posiadając wskazane dokumenty (fakturę od przewoźnika towarów oraz bankowe potwierdzenie dokonania przelewu, potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów), będzie mogła skorzystać z domniemania wymienionego w art. 45a ust. 1 lit. a rozporządzenia wykonawczego 282/2011 i zastosować dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawkę podatku w wysokości 0%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi dysponuje podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celnoskarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Ponadto zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/ zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.