Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.267.2021.3.LM
z 6 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2021 r. (data wpływu 27 kwietnia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 21 lipca 2021 r. (data wpływu 23 lipca 2021 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z 7 lipca 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.267.2021.2.LM (doręczone Stronie 15 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych w związku ze sprzedażą działek leśnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z 21 lipca 2021 r. (data wpływu 23 lipca 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 7 lipca 2021 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.267.2021.2.LM (doręczone 15 lipca 2021 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych w związku ze sprzedażą działek leśnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 30 maja 2018 r. Wnioskodawczyni zakupiła wraz ze znajomym działkę leśną o powierzchni ogólnej 15.242 m². Każdy z nabywców zapłacił za swoją część odpowiednio do wielkości udziałów. Wcześniej właściciel nie mógł dokonać podziału działki ze względu na ograniczenia czasowe - zamieszkuje na stałe USA. Po dokonaniu przez Wnioskodawczynię wraz z drugim nabywcą podziału nieruchomości na 2 działki, 20 sierpnia 2018 r. aktem notarialnym współwłasność została zniesiona. Wnioskodawczyni stała się wyłączną właścicielką nieruchomości gruntowej o powierzchni 11.242 m² i Wnioskodawczyni wystąpiła o jej podział ze względu na dużą powierzchnię. 15 czerwca 2020 r. Wnioskodawczyni uzyskała decyzję podziału w wyniku której powstały działki 9 (2662 m²) , 10 (2000 m²) 11 (2000 m²) 12 (2001 m²) , 13 (2000 m²) 14 (509 m²) – droga wewnętrzna i 15 (71 m²) – pod poszerzenie drogi publicznej. Wszystkie działki mają status działek leśnych i wg wpisu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy … działki położone są na terenach rekreacji i turystyki zbiorowej oznaczonej D1UT, co wyklucza budowę domu mieszkalnego.

W dniu 20 października 2020 r. działkę nr 13 Wnioskodawczyni sprzedała. Obecnie Wnioskodawczyni chciałaby sprzedać drugą z kolei działkę wraz z udziałem w drodze wewnętrznej nr 14. Wnioskodawczyni wskazuje, że nie zamierza dokonywać sprzedaży kolejnych gruntów. Działki są niezabudowane kupione od osoby prywatnej bez podatku VAT.

Na co dzień Wnioskodawczyni jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczyni prowadzi firmę budowlaną, która zajmuje się zakupem działek budowlanych budową na nich budynków mieszkalnych jednorodzinnych (bliźniaki, segmenty), a następnie ich sprzedażą. Działkę leśną Wnioskodawczyni zakupiła jako osoba prywatna, nie jako firma, stanowi prywatny majątek Wnioskodawczyni. Oprócz podziału działki Wnioskodawczyni nie dokonywała żadnych zmian w postaci uzbrojenia terenu czy jakichkolwiek prac w celu jej uatrakcyjnienia. Podziału nieruchomości Wnioskodawczyni dokonała na mniejsze ponieważ były właściciel nie mógł tego zrobić (Wnioskodawczyni zamierzała nabyć 6000 m²) Uzyskane ze sprzedaży powyższej działki środki pieniężne Wnioskodawczyni przeznaczyła na własne cele mieszkaniowe. Również kolejne ewentualne przyszłe środki pieniężne ze sprzedaży drugiej niezabudowanej działki Wnioskodawczyni chciałaby też w całości przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała że działka leśna która została sprzedana to działka nr 13, natomiast działka leśna, która będzie przedmiotem sprzedaży to działka nr 10 wraz z udziałem w drodze dojazdowej nr ew. 14

Sprzedaną działkę leśną nr ew. 13 w żaden sposób Wnioskodawczyni nie wykorzystywała. Jest to teren zadrzewiony zakrzaczony, nieuzbrojony i nieogrodzony.

Działkę leśną, którą Wnioskodawczyni zamierza sprzedać nr ew. 10 wraz z udziałem w drodze wewnętrznej dz. nr ew.14 również w żaden sposób nie wykorzystuje. Działka ta podobnie jak sprzedana działka nr ew. 13 jest zakrzaczona, zadrzewiona, nieuzbrojona i nieogrodzona. W celu sprzedaży działki nr ew. 13 Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań marketingowych. Nie wystawiała żadnych ogłoszeń w postaci banerów, nie wystawiała działki do sprzedaży w Internecie; również nie korzystała z pośrednictwa biur nieruchomości.

Działkę, którą Wnioskodawczyni zamierza sprzedać nr ew. 10 wraz z udziałem w drodze wewnętrznej dz. nr ew. 14 również w żaden sposób nie reklamowała, nie podejmuje i nie podejmowała żadnych działań marketingowych (w żadnej formie) w celu jej sprzedaży.

Działkę, którą Wnioskodawczyni sprzedała, kupiła Jej koleżanka.

Natomiast działkę, którą zamierza Wnioskodawczyni sprzedać chcą nabyć Jej sąsiedzi.

Wnioskodawczyni nie zamierza w przyszłości nabywać innych nieruchomości (poza działalnością gospodarczą) z przeznaczeniem na ich zbycie.

Działki leśne nr ew. 13 i 10 nie są i nigdy nie były przedmiotem umów najmu, umów dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze. Wyżej wymienione działki nie są i nigdy nie były w żaden sposób udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Wcześniej poza działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni nie dokonywała sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedając pierwszą niezabudowaną działkę leśną Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek VAT?
2. Czy Wnioskodawczyni sprzedając kolejną działkę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawczyni uważa że nie powinna płacić podatku od towarów i usług w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Ponieważ nie są to działki budowlane. Wnioskodawczyni uważa, że pomimo prowadzenia działalności gospodarczej związanej z budownictwem nieruchomość niezabudowana zakupiona została do celów prywatnych. Działka nie została zakupiona do celów odsprzedaży i nie jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą ponieważ z góry wyklucza tę działkę, jej przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego D1UT (teren rekreacji i turystyki zbiorowej) oraz użytek las (dla Firmowych celów Wnioskodawczyni działka jest bezużyteczna). Wnioskodawczyni nie wystawiała żadnych ogłoszeń w celu sprzedaży nieruchomości (Internet, baner, agencja nieruchomości). Wnioskodawczyni nie uzbrajała działek nie ogrodziła i nie podniosła ich wartości. Sprzedaż jednej działki i kolejnej z udziałem w drodze dojazdowej Wnioskodawczyni traktuje incydentalnie ponieważ po ewentualnej sprzedaży (przyszłej transakcji) Wnioskodawczyni nie zamierza dokonywać sprzedaży kolejnych pozostałych gruntów.

W uzupełniniu Wnioskodawczyni sprecyzowała własne stanowisko i wskazała, że nie powinna płacić podatku ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje w art. 43 ( zwolnienia przedmiotowe), w ust. 1 mówi, że zwalnia się od podatku: pkt 9 dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane;

Wyżej opisane działki są działkami leśnymi, oznaczone w wypisie z rejestru gruntów jako użytki gruntowe - lasy LsVI oraz według zaświadczenia Inspektora Wydziału Ochrony Środowiska działającego z upoważnienia Starosty … są to tereny leśne.

W związku z tym, że nie są to działki budowlane, od wykonanej transakcji sprzedaży i przyszłej transakcji sprzedaży Wnioskodawczyni powinna być zwolniona z opłaty podatku VAT, nie powinna płacić tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 30 maja 2018 r. zakupiła wraz ze znajomym działkę leśną o powierzchni ogólnej 15.242 m². Po dokonaniu przez Wnioskodawczynię wraz z drugim nabywcą podziału nieruchomości na 2 działki, 20 sierpnia 2018 r. aktem notarialnym współwłasność została zniesiona. Wnioskodawczyni stała się wyłączną właścicielką nieruchomości gruntowej o powierzchni 11.242 m². Wnioskodawczyni wystąpiła o podział działki ze względu na dużą powierzchnię. 15 czerwca 2020 r. Wnioskodawczyni uzyskała decyzję podziału, w wyniku której powstały m.in. działki nr 10 (2000 m²), 13 (2000 m²) 14 (509m²) – droga wewnętrzna. Wszystkie działki mają status działek leśnych i wg miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działki położone są na terenach rekreacji i turystyki zbiorowej, co wyklucza budowę domu mieszkalnego.

W dniu 20 października 2020 r. działkę 13 Wnioskodawczyni sprzedała. Obecnie Wnioskodawczyni zamierza sprzedać drugą działkę o nr ew. 10 wraz z udziałem w drodze wewnętrznej nr 14. Działki są niezabudowane kupione od osoby prywatnej bez podatku VAT.

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawczyni prowadzi firmę budowlaną, która zajmuje się zakupem działek budowlanych, budową na nich budynków mieszkalnych jednorodzinnych (bliźniaki, segmenty), a następnie ich sprzedażą. Działkę leśną Wnioskodawczyni zakupiła jako osoba prywatna, nie jako firma, stanowi prywatny majątek Wnioskodawczyni. Oprócz podziału działki Wnioskodawczyni nie dokonywała żadnych zmian w postaci uzbrojenia terenu czy jakichkolwiek prac w celu jej uatrakcyjnienia. Zarówno działka o nr 13 jak i działka nr 10 w żaden sposób nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię. Jest to teren zadrzewiony, zakrzaczony, nieuzbrojony i nieogrodzony. W celu sprzedaży działek Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych działań marketingowych. Nie wystawiała żadnych ogłoszeń w postaci banerów, nie wystawiała działek do sprzedaży w internecie; również nie korzystała z pośrednictwa biur nieruchomości. Działki leśne nr ew. 13 i 10 nie są i nigdy nie były przedmiotem umów najmu, umów dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze. Wyżej wymienione działki nie są i nigdy nie były w żaden sposób udostępniane odpłatnie osobom trzecim. Uzyskane ze sprzedaży powyższej działki środki pieniężne Wnioskodawczyni przeznaczyła na własne cele mieszkaniowe. Również kolejne ewentualne przyszłe środki pieniężne ze sprzedaży drugiej niezabudowanej działki Wnioskodawczyni chciałaby też w całości przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy sprzedając pierwszą niezabudowaną działkę leśną nr 13 Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek VAT, oraz czy sprzedaż kolejnej działki nr 10 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia nieruchomości gruntowej o charakterze leśnym, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpi bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż ww. nieruchomości gruntowych wypełni przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podejmie ani nie podejmowała takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawczyni sprzedając działkę nr 13 korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Również planowana sprzedaż działki nr 10 nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług ponieważ Wnioskodawczyni także z tytułu planowanej sprzedaży działki leśnej nr 10 będzie korzystała z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

Zatem brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży opisanych we wniosku działek Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Tym samym sprzedaż tych działek nie podlega i nie będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W związku z tym, że Wnioskodawczyni z tytułu zbycia działek leśnych nr 13 i 10 nie działała i nie będzie działać w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a tym samym nie ciąży na niej obowiązek zapłaty tego podatku w Urzędzie Skarbowym, brak jest podstaw aby rozstrzygać możliwość skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dostawy tych działek.

Zatem z uwagi na to, że Wnioskodawczyni nie została uznana za podatnika podatku VAT w związku z transakcją sprzedaży działek na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy to transakcja sprzedaży nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni z uwagi na uzasadnienie, że nie powinna Ona płacić podatku od towarów i usług i korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczenia wymaga, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Wnioskodawczyni ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym, w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.