Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.254.2021.2.BJ
z 30 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 czerwca 2021 r. (data wpływu 8 czerwca 2021 r.), uzupełnionym 10 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w stosunku do ponoszonego przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu powiązanego wydatku na opłatę licencyjną z tytułu korzystania ze Znaku znajdzie zastosowanie art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy o CIT, a tym samym nie podlega on ograniczeniom odnoszącym się do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w stosunku do ponoszonego przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu powiązanego wydatku na opłatę licencyjną z tytułu korzystania ze Znaku znajdzie zastosowanie art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy o CIT, a tym samym nie podlega on ograniczeniom odnoszącym się do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 30 lipca 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.254.2021.1.BJ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 10 sierpnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej zwana: „Wnioskodawca”, „Spółka”) prowadzi działalność głównie w zakresie: usług obejmujących obróbkę metali i nakładania powłok na nie, a także dostaw półproduktów w branży motoryzacyjnej, sprzedaży hurtowej pozostałych maszyn i urządzeń, wyrobów chemicznych, odpadów i złomu.

Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca zawarł w dniu 15 grudnia 2014 r. z X GmbH (dalej zwany: „Podmiotem powiązanym” lub „Licencjodawcą”) umowę licencji, której przedmiotem było określenie zasad udzielenia licencji na korzystanie ze znaku towarowego w formie znaku słowno-graficznego „logo X” (zwanego dalej jako: Znak).

Licencjodawca posiada 100% udziałów w Sp. z o.o. Tym samym Licencjodawca oraz Wnioskodawca spełniają kryteria, określone w art. 11a ust. 1 pkt 4) w związku z art. 11a ust. 2 ustawy o CIT, kwalifikujące ich do podmiotów powiązanych.

Zgodnie z treścią zawartej umowy Licencjodawca udziela Wnioskodawcy pełnej, wyłącznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz niewyłącznej poza terytorium Rzeczypospolitej, odpłatnej licencji na korzystanie ze Znaku słowno-graficznego, z prawem do udzielenia sublicencji za uprzednią zgoda Licencjodawcy. W szczególności licencja ta obejmuje wszelkie formy używania Znaku w sposób zawodowy lub zarobkowy poprzez umieszczanie Znaku w firmie Wnioskodawcy, na towarach wprowadzanych do obrotu, importowanych i sprzedawanych jak również na dokumentach i certyfikatach, w Internecie oraz w informacjach przesyłanych drogą elektroniczną, a także w toku prowadzonej działalności gospodarczej oraz w celach reklamowych, marketingowych, wystawienniczych i innych.

Skutkiem korzystania ze znaku firma Wnioskodawcy stała się rozpoznawalna na rynku krajowym i europejskim co wpłynęło na wzrost udziału w rynku oraz wysokość obrotów Wnioskodawcy.

Nabycie prawa do użytkowania Znaku pozwala Wnioskodawcy ściśle realizować politykę firmy poprzez wyraźniejsze zaprezentowanie się na tle konkurencji oraz wpływa na jego wynik finansowy. Zaznaczyć należy, że realizacja produkcji zleconej przez podmiot trzeci uniemożliwia oznaczenie towarów nienależących do Wnioskodawcy.

Korzystanie ze Znaku przez Wnioskodawcę przekłada się na poziom zamówień, a tym samym na wielkość sprzedaży Wnioskodawcy. W opinii Wnioskodawcy koszt jaki stanowi uiszczanie opłaty licencyjnej jest możliwy do zweryfikowania i wyodrębnienia w ramach wytworzonego towaru lub świadczonej usługi, bowiem wartość wynagrodzenia z tytułu udzielonej licencji, przysługującego Podmiotowi powiązanemu, ustalona jest w oparciu o % udział w wartości rocznego obrotu netto z tytułu usług zrealizowanych przez Wnioskodawcę. Tym samym też wysokość wyżej wskazanej opłaty licencyjnej jest w sposób bezpośredni uzależniona od wysokości obrotu Wnioskodawcy, a w konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy ma wpływ na finalną cenę usługi i towarów.

Transakcja realizowana pomiędzy Wnioskodawcą, a Podmiotem powiązanym nie ma charakteru sztucznego. Podmiot powiązany jest spółką holdingową, która prowadzi również działalność operacyjną na terytorium swojej rezydencji podatkowej, polegającą między innymi na pośrednictwie sprzedażowym i udzielaniu pożyczek, zatem Podmiot Powiązany nie czerpie przychodów wyłącznie z opłat licencyjnych. Wnioskodawca informuje, że wartość opłaty licencyjnej jest poddawana aktualizacji dokonywanej przez niezależnego od stron transakcji biegłego rzeczoznawcę w oparciu o wycenę marki Podmiotu powiązanego. Zwrócić uwagę należy, że nieodpłatne korzystanie przez Wnioskodawcę ze Znaku skutkowałoby w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT koniecznością ustalenia przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Wnioskodawca zgodnie z art. 11k ustawy o CIT posiada dokumentacje cen transferowych odpowiednio Grupy oraz dokumentację podatkową transakcji z podmiotem powiązanym pomiędzy Sp. z o.o, a X GmbH dotyczącą usług nabywania licencji na korzystanie ze znaku towarowego.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 10 sierpnia 2021 r. Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące zagraniczny podmiot o którym mowa we wniosku, od którego Wnioskodawca nabywa licencję na korzystanie ze znaku towarowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stosunku do ponoszonego przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu powiązanego wydatku na opłatę licencyjną z tytułu korzystania ze Znaku znajdzie zastosowanie art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), a tym samym nie podlega on ograniczeniom odnoszącym się do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do ponoszonego przez niego wydatku na rzecz Podmiotu Powiązanego na opłatę licencyjną z tytułu korzystania ze Znaku znajdzie zastosowanie art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), a tym samym nie podlega on ograniczeniom odnoszącym się do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 2) ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Powyższy przepis w pkt 2 obejmuje swoim zakresem wyłączenie z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków m.in. z tytułu opłacanych licencji.

Od wyżej wskazanej zasady ustawodawca przewidział wyjątek zawarty w art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy o CIT zgodnie, z którym wyłączenie, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Kluczowe zatem dla zastosowania przepisu art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy o CIT jest ustalenie czy wydatek z tytułu opłaty licencyjnej za korzystanie ze Znaku mieści się w zakresie pojęciowym „kosztu uzyskania przychodu bezpośrednio związanego z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”.

Posiłkując się opublikowanymi przez Ministra Finansów wyjaśnieniami z dnia 25 kwietnia 2018 r. pn. „Koszty usług i praw bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usług” (dalej jako: Wyjaśnienia), stwierdzić należy, że o tym czy opłata będzie zakwalifikowana do wyżej wymienionych kosztów decyduje to czy wpływa ona na finalną cenę danego towaru lub usługi. Minister Finansów wskazuje również na to, że koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatek z tytułu opłaty licencyjnej za korzystanie ze Znaku spełnia wszelkie cechy pozwalające zakwalifikować ją jako koszt uzyskania przychodu bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi. Charakter bezpośredniego związku potwierdzają następujące fakty:

1. używanie Znaku ma wpływ na wynik finansowy i osiągane przez Spółkę zyski, a tym samym przyczynia się do wzrostu poziomu zamówień;
2. transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem powiązanym nie ma charakteru sztucznego;
3. posługiwanie się Znakiem pozwala utrzymać odpowiednią pozycję marki na rynku oraz ułatwia jej identyfikację;
4. wysokość opłaty licencyjnej jest aktualizowana w oparciu o wycenę niezależnego biegłego rzeczoznawcy i uzależniona od wysokości obrotu uzyskanego przez Spółkę;
5. koszt, który wpływa na finalną cenę usługi jest możliwy do zidentyfikowania stanowiąc % udziału w wartości rocznego obrotu Spółki.

Powyższe stwierdzenie Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych i wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacjach indywidualnych, jak również Wyjaśnieniach Ministra Finansów.

W szczególności w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1044/19, wskazano, że:

„(...) koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi. Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza (podobnie jak w przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami) z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnych towarem lub usługą.”

W wyroku zaś WSA w Warszawie z dnia 11 lutego 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 627/19, podtrzymanym wyrokiem NSA II FSK 62/21 z 4 marca 2021 r. oddalającym skargę kasacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Sąd podkreślił, że „(…) tam, gdzie dany koszt jest rzeczywiście niezbędny, konieczny dla wytworzenia towaru lub świadczenia usługi, tam, w ocenie Ustawodawcy, nie powinny istnieć ograniczenia w jego zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodu” (analogicznie czytamy w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 22 października 2020 r. sygn. akt I SA/Gl 711/20). Ponadto Sąd zwrócił uwagę na celowość wprowadzenia ograniczenia kosztowego, cyt.: W ocenie Sądu Ustawodawcy w art. 15e ust. 11 pkt 1 updop nie chodziło o przesądzenie, że ograniczeniom z ust. 1 pkt 1 ustawy nie podlegają koszty „inkorporowane” w cenie towaru czy usługi. Ustawodawca zamierzał osiągnąć cel zadeklarowany w innym miejscu uzasadnienia ustawy nowelizującej updop, gdzie wskazano, że „...przedmiotem większości działań związanych z tzw. agresywną optymalizacją podatkową są prawa i wartości o charakterze niematerialnym (np. znaki towarowe). Ich brak powiązania z realnie istniejącą substancją, a także zindywidualizowany charakter, powoduje, iż są one idealnym narzędziem do kreowania w tarczy podatkowej« (sztucznego, nieuzasadnionego ekonomicznie, generowania kosztów uzyskania przychodów). Z jednej bowiem strony ich przenoszenie do innych podmiotów ma aspekt czysto formalny, z drugiej istnieją obiektywne trudności z ustaleniem rynkowej wartości takiego prawa”. Ustawodawcy chodziło więc przede wszystkim o wyeliminowanie generowania sztucznych kosztów, które prowadzi do tzw. erozji bazy podatkowej. Intencją Ustawodawcy było eliminowanie kosztów pozornych, czyli tych wydatków, które nie spełniają ustawowej definicji z art. 15 ust. 1 ustawy, gdyż nie zostały poniesione w celu osiągnięcia, zachowania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, lecz w celu zawyżenia wyniku finansowego jednego podmiotu powiązanego kosztem wyniku drugiego takiego podmiotu. W rzeczywistości więc art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy jest dla wyeliminowania tego typu wydatków z kręgu kosztów zbytecznych, gdyż i tak nie spełniają one definicji kosztu ze względu na brak intencji osiągnięcia przychodu (zachowania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła). Wprowadzając do ustawy art. 15e ust. 1 Ustawodawca zamierzał jednak a limine uniknąć trudnych sporów z podatnikami co do tego, czy dany wydatek był rzeczywisty, czy zmierzał tylko do zwiększenia przychodów jednego podmiotu powiązanego (często z siedzibą za granicą) oraz do zmniejszenia dochodu innego takiego podatnika (zwykle krajowego), co w praktyce występuje wyłącznie z powodu powiązań kapitałowych i personalnych pomiędzy podmiotami, i co nie jest wynikiem normalnej gry rynkowej. Można powiedzieć, że Ustawodawca przyjmuje „domniemanie”, że stosunki prawne i gospodarcze pomiędzy podmiotami powiązanymi, które mają za przedmiot pewne usługi niematerialne, są „podejrzane” i zmierzają zazwyczaj do sztucznej, nielegalnej erozji bazy podatkowej.”

Podobnie stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 stycznia 2020 r. sygn. akt II FSK 1750/19, w którym orzekł, że „użyty przez ustawodawcę zwrot „bezpośrednio” oznacza, że wydatki na nabycie usług niematerialnych ponoszone przez podatnika na rzecz kontrahentów nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ust. 1 w zw. z art. 15e ust. 11 pkt 1 u.p.d.o.p., jeżeli wydatki te pozostają w takim związku przyczynowo - skutkowym, że warunkują, w przyjętym modelu biznesowym, nabycie lub wytworzenie danego rodzaju towarów bądź świadczenie konkretnego typu usługi.”

W podobnych stanach faktycznych w wydanych interpretacjach indywidualnych Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej często odstępuje od sporządzenia uzasadnienia i w całości zgadza się ze stanowiskiem podatnika, że:

1. „(...) Opłata licencyjna ponoszona przez Spółkę na rzecz Podmiotu powiązanego, stanowi koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem towarów lub świadczeniem usługi (w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT)
2. Tym samym, ograniczenie w zaliczaniu niektórych wydatków do kosztów uzyskania przychodów (o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT), nie znajdzie zastosowania do Opłaty licencyjnej.” Interpretacja indywidualna z 22 marca 2021 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.17.2021.1.AS;
3. „(…) ponoszone koszty opłat licencyjnych z tytułu Licencji mają charakter kosztów bezpośrednio związanych z nabyciem przez Wnioskodawcę towaru lub świadczeniem usług, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm.) ustawy o CIT, w konsekwencji ww. koszty nie powinny podlegać ograniczeniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, a więc powinny móc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy w pełnej wysokości.” Interpretacja indywidualna z 5 lutego 2021 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.337.2020.1.JG;
4. ,,(...) wydatki ponoszone przez „Y” tytułem opłaty licencyjnej za korzystanie ze znaku towarowego nie podlegają ograniczeniu w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn zm., dalej: updop), z uwagi na ich bezpośredni związek z wytwarzaniem i sprzedażą produktów”. Interpretacja indywidualna z 29 października 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.267.2020.1.PP;

Dodatkowo w uzasadnieniu do interpretacji indywidualnej Dyrektor KIS stanął na stanowisku, że: a „(...) koszty opłat licencyjnych ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu powiązanego stanowią koszty, o których mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 updop.” Interpretacja indywidualna z 26 listopada 2020 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.292.2020.1.RK.

Ponadto w Wyjaśnieniach Ministra Finansów zawarto przykład dotyczący opłaty za używanie znaku towarowego, zgodnie którym: Spółka (polski rezydent) zawarła z podmiotami z grupy kapitałowej umowy licencyjne, na podstawie których nabyła prawo do wykorzystania w Polsce znaków towarowych za wynagrodzeniem. Przedmiotem tych umów są znaki towarowe służące do oznakowania poszczególnych produktów sprzedawanych przez Spółkę, tj. nazwy poszczególnych produktów, ich wzory graficzne, wzory wykorzystania ich na opakowaniach produktów. Udzielona Spółce licencja dotyczy prawa do używania tych znaków na terytorium Polski, tj. prawa do wykorzystania tych znaków w dystrybucji produktów oraz prawa do prowadzenia działalności marketingowej i promocyjnej tych produktów w Polsce. W szczególności Spółka nabywa prawo do wykorzystywania znaków towarowych w kampaniach marketingowych, produkcji i dystrybucji materiałów promocyjnych. Brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby Spółce w praktyce sprzedaż produktów na rzecz konsumentów w Polsce. Produkty te z kolei Spółka nabywa od innego podmiotu z grupy Wynagrodzenie licencjodawcy uzależnione jest od wartości sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi w danym okresie rozliczeniowym (stanowi określony w umowie procent obrotu tymi towarami).

Podsumowując zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo zaliczyć opłatę licencyjną jako koszt uzyskania przychodu, który jest bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi zgodnie z art. 15e ust. 11 ustawy o CIT, a tym samym nie powinien stosować ograniczenia w wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów uregulowanych w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.