Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.304.2021.2.MG
z 2 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2021 r. (data wpływu 19 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2021 r. (data wpływu 27 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 27 lipca 2021 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komornikiem sądowym przy Sądzie Rejonowym w (...). Działając zgodnie z wnioskiem wierzyciela komornik dokonał w dniu 12 kwietnia 2016 r. zajęcia nieruchomości, w użytkowaniu wieczystym, dłużnika Pana A zamieszkałego (...), która położona jest w miejscowości (...), Gmina (...), na działce oznaczonej nr 1 i nr 2, obrębu 3 (...). Dla nieruchomości Sąd Rejonowy w (...) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW (...).

Właścicielem gruntu jest Skarb Państwa. Właścicielem naniesień budowlanych nieruchomości jest B Sp. z o.o. z siedzibą w (...), jednakże egzekucja z nieruchomości prowadzona jest nadal przeciwko dłużnikowi A na podstawie art. 930 k.p.c., zgodnie z którym rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie.

Zgodnie z opisem i oszacowaniem nieruchomości przedmiotem jest nieruchomość rolna zabudowana – działki oznaczonej nr 1 i nr 2 o łącznej powierzchni 5,4484 ha (obręb nr 3), w użytkowaniu wieczystym do 3 marca 2091 r. oraz prawo własności naniesień budowlanych. Nieruchomość zabudowana jest obiektami wybudowanymi technologiami materiałowymi z lat 70-80 tych, o łącznej powierzchni użytkowej 4558,05 m², modernizowanymi w latach 2005-2007. Są to budynki inwentarsko-biurowo-magazynowe, w których mieściło się przedsiębiorstwo zajmujące się obrotem zwierząt hodowlanych. Teren jest oświetlony, uzbrojony w liczną instalację kanalizacyjną, ściekową i zbierającą wody opadowe. Instalacja wodociągowa rozprowadzona jest do budynków. Nieruchomość zaopatrzona jest we własne ujęcie wody – studnię głębinową i hydrofornię oraz stację energetyczną. Odprowadzenie ścieków odbywa się do szamb. Teren wyposażony jest w wewnętrzne drogi, utwardzone asfaltem i asfaltobetonem oraz płytami betonowymi. Nieruchomość zlokalizowana jest przy drodze wiejskiej o nawierzchni utwardzonej, z wjazdem od ulicy. Nieruchomość położona jest w pobliżu trasy (…) i ok. 2000 m od trasy szybkiego ruchu (…). W części zachodniej działki oznaczonej nr 2 są składowane odpady, pochodzące z sortowni (…), w ilości ok. 150T. Teren przedmiotowej nieruchomości nie posiada aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy (...). Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy (...) teren działek nr 1 i nr 2 znajduje się na terenach produkcji, drobnej wytwórczości, rzemiosła i innych form aktywności gospodarczej.

Nieruchomość została oszacowana na kwotę (…) zł.

Wniosek został uzupełniony w dniu 27 lipca 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy o następujące informacje:

1. nieruchomość rolna zabudowana – działki ozn. nr 1 i nr 2 o łącznej powierzchni 5,4484 ha, (obręb nr 3), w użytkowaniu wieczystym do 3 marca 2091 r. oraz prawo własności naniesień budowlanych. Nieruchomość zabudowana jest obiektami wybudowanymi technologiami materiałowymi z lat 70-80 tych o łącznej powierzchni użytkowej 4 558,05 m², modernizowane w latach 2005-2007. Są to budynki inwentarsko-biurowo-magazynowe, w których mieściło się przedsiębiorstwo zajmujące się obrotem zwierząt hodowlanych,

Zgodnie z oświadczeniem dłużnika Pana A:

2. dłużnik Pan A jest nadal czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od roku 2017 – działalność gospodarcza Spółka z o.o. (…). Dłużnik nie prowadził i nie prowadzi działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy;
3. dłużnik nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy, korzystającym ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług;
4. dłużnik nabył prawo użytkowania wieczystego działek nr 1 i nr 2 w roku 2004;
5. nabycie przez dłużnika działek nie nastąpiło w ramach transakcji podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dłużnik dokonał zakupu od Firmy C (faktura bez podatku VAT);
6. przy nabyciu działek nr 1 i nr 2 dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego i nie korzystał z tego prawa;
7. dłużnik nabył działki w celu prowadzenia działalności gospodarczej – dłużnik prowadził bazę eksportową zwierząt – zakup i sprzedaż na eksport;
8. dłużnik nabył ww. działki (budynki) w celu wykorzystywania ich w prowadzonej działalności gospodarczej;
9. dłużnik od dnia nabycia wykorzystywał działki do prowadzenia działalności gospodarczej, dłużnik prowadził bazę eksportową zwierząt – zakup i sprzedaż na eksport;
10. działki nr 1 i nr 2 były wykorzystywane przez dłużnika w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Dłużnik prowadził bazę eksportową zwierząt zakup i sprzedaż na eksport;
11. dłużnik nie prowadził żadnej innej działalności, która była zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT;
12. działki były udostępniane osobom trzecim od stycznia do grudnia 2019 r., odpłatnie za kwotę 2.500,00 zł miesięcznie;
13. na działkach nr 1 i nr 2 nie znajdują się urządzenia budowlane w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane;
14. dłużnik zakupił działki wraz z budynkami;
15. budynki, budowle lub ich części nie były udostępniane osobom trzecim;
16. dłużnik od dnia nabycia wykorzystywał budynki, budowle i ich części znajdujące się na działkach nr 1 i nr 2 do celów prowadzonej działalności gospodarczej – zakup i eksport zwierząt, a następnie chów trzody chlewnej;
17. wszystkie budynki, budowie lub ich części były wykorzystywane przez dłużnika w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą zakup i eksport zwierząt, a następnie chów trzody chlewnej;
18. dłużnik nie prowadził żadnej innej działalności, która była zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT;
19. w odniesieniu do wszystkich budynków, budowli lub ich części do pierwszego zasiedlenia doszło w roku 2004;
20. w odniesieniu do wszystkich budynków, budowli lub ich części pomiędzy pierwszym zasiedleniem ww. budynków/budowli lub ich części, a ich dostawą nie upłynął okres dłuższy niż 2 lata;
21. dłużnik ponosił wydatki na ulepszenie wszystkich budynków, budowli (malowanie budynków, remont dachu), wydatki na ulepszenie nie były wyższe niż 30% wartości początkowej ww. budynków/budowli. Dłużnik nie dokonywał istotnych zmian w celu zmiany ich wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków ich zasiedlenia;
    1. wydatki były ponoszone w roku 2005;
    2. przeprowadzane były w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej;
    3. dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od ww. wydatków;
22. wydatki na modernizację obiektów znajdujących się na działkach nr 1 i nr 2 w latach 2005-2007 poniósł Pan (...), na podstawie faktur.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sprecyzowanym w piśmie z dnia 20 lipca 2021 r.), dłużnik jest czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzi działalność gospodarczą pod firmą B Firma Handlowa Pan A. Na nieruchomości nie prowadzi działalności gospodarczej. Obecnie pobiera świadczenie emerytalno-rentowe. Nieruchomość nie jest przeznaczona na cele mieszkaniowe i nie stanowi lokalu mieszkalnego.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości działki nr 1 i nr 2, dla której sporządzona jest księga wieczysta KW (...), nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej „ustawą” – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1427, 1492 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 11 i 41) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt, budynek, budowle lub ich część, spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik – właściciel danej nieruchomości – jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (komornik sądowy) dokonał w dniu 12 kwietnia 2016 r. zajęcia nieruchomości, w użytkowaniu wieczystym dłużnika, na działkach oznaczonych nr 1 i nr 2. Dla nieruchomości Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą.

Zgodnie z opisem i oszacowaniem nieruchomości przedmiotem jest nieruchomość rolna zabudowana, w użytkowaniu wieczystym do 3 marca 2091 r. oraz prawo własności naniesień budowlanych. Nieruchomość zabudowana jest obiektami wybudowanymi technologiami materiałowymi z lat 70-80 tych, o łącznej powierzchni użytkowej 4558,05 m², modernizowanymi w latach 2005-2007. Są to budynki inwentarsko-biurowo-magazynowe, w których mieściło się przedsiębiorstwo zajmujące się obrotem zwierząt hodowlanych. Teren jest oświetlony, uzbrojony w liczną instalację kanalizacyjną, ściekową i zbierającą wody opadowe. Instalacja wodociągowa rozprowadzona jest do budynków. Nieruchomość zaopatrzona jest we własne ujęcie wody – studnię głębinową i hydrofornię oraz stację energetyczną. Odprowadzenie ścieków odbywa się do szamb. Teren wyposażony jest w wewnętrzne drogi, utwardzone asfaltem i asfaltobetonem oraz płytami betonowymi. Nieruchomość zlokalizowana jest przy drodze wiejskiej o nawierzchni utwardzonej, z wjazdem od ulicy. W części zachodniej działki oznaczonej nr 2 są składowane odpady, pochodzące z sortowni (…), w ilości ok. 150 T. Teren przedmiotowej nieruchomości nie posiada aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy. Zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy teren ww. działek znajduje się na terenach produkcji, drobnej wytwórczości, rzemiosła i innych form aktywności gospodarczej.

Dłużnik jest nadal czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od roku 2017 – działalność gospodarcza Spółka z o.o. (…).

Dłużnik nie prowadził i nie prowadzi działalności rolniczej.

Dłużnik nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym.

Dłużnik nabył prawo użytkowania wieczystego ww. działek w roku 2004.

Dłużnik nabył ww. działki (budynki) w celu wykorzystywania ich w prowadzonej działalności gospodarczej.

Dłużnik od dnia nabycia wykorzystywał działki do prowadzenia działalności gospodarczej, dłużnik prowadził bazę eksportową zwierząt – zakup i sprzedaż na eksport.

Działki ww. były wykorzystywane przez dłużnika w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Dłużnik prowadził bazę eksportową zwierząt zakup i sprzedaż na eksport.

Dłużnik nie prowadził żadnej innej działalności, która była zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT.

Działki były udostępniane osobom trzecim od stycznia do grudnia 2019 r., odpłatnie za kwotę 2.500,00 zł miesięcznie.

Budynki, budowle lub ich części nie były udostępniane osobom trzecim.

Dłużnik od dnia nabycia wykorzystywał budynki, budowle i ich części znajdujące się na ww. działkach do celów prowadzonej działalności gospodarczej – zakup i eksport zwierząt, a następnie chów trzody chlewnej.

Wątpliwości Wnioskodawcy (komornika sądowego) dotyczą kwestii ustalenia, czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności należy zatem ustalić, czy dłużnik w stosunku do ww. transakcji działa/będzie działał jako podatnik.

Dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, polegającej na wykorzystaniu towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Dla ustalenia, czy podmiot dokonujący transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą.

Skoro nieruchomość rolna zabudowana była wykorzystywana przez dłużnika do prowadzenia przez Niego działalności gospodarczej, to należy stwierdzić, że to dłużnik – w sensie ekonomicznym jest właścicielem tej nieruchomości i to On dokona w efekcie dostawy nieruchomości – przeniesienia prawa do rozporządzania nią jak właściciel.

Analiza przedstawionego opisu sprawy, dokonana w kontekście przywołanych wyżej przepisów prawa, prowadzi do wniosku, że podjęte przez dłużnika działania w całym okresie posiadania nieruchomości rolnej zabudowanej, w której skład wchodzą zabudowane działki oznaczone nr 1 i nr 2, mające być przedmiotem planowanej sprzedaży w drodze licytacji komorniczej nie mają na celu wykorzystywania nieruchomości do zaspokojenia potrzeb osobistych dłużnika, tylko wykorzystanie jej do celów gospodarczych – zarobkowych.

Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, dłużnik Pan A jest nadal czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od roku 2017 – działalność gospodarcza Spółka z o.o. (…). Dłużnik nabył działki w celu prowadzenia działalności gospodarczej – dłużnik prowadził bazę eksportową zwierząt – zakup i sprzedaż na eksport. Dłużnik od dnia nabycia wykorzystywał działki do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Dłużnik od dnia nabycia wykorzystywał wszystkie budynki, budowle i ich części znajdujące się na działkach nr 1 i nr 2 do celów prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy – zakup i eksport zwierząt, a następnie chów trzody chlewnej. Dłużnik nie prowadził żadnej innej działalności, która była zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT. Działki były udostępniane osobom trzecim od stycznia do grudnia 2019 r., odpłatnie za kwotę 2.500,00 zł miesięcznie. Budynki, budowle lub ich części nie były udostępniane osobom trzecim.

Ponadto w tym miejscu wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 693 § 1 Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z kolei na podstawie art. 659 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Istota umowy dzierżawy/najmu wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy/najemcy. Dzierżawca/najemca za oddaną mu w dzierżawę/najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem powyższe postępowanie dłużnika w analizowanej sprawie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym.

Zatem nie cele osobiste – w przypadku dłużnika brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym – a cele gospodarcze leżą u podstaw działania dłużnika, wobec czego sprzedaż nieruchomości rolnej zabudowanej, w której skład wchodzą działki oznaczone nr 1 i nr 2 nie będzie stanowiła rozporządzania majątkiem osobistym. Sprzedaż przedmiotowych działek wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Skoro zbycie będzie wykraczało poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności, będzie stanowiło działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a dłużnik wystąpi w charakterze podatnika tego podatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji, dostawa przez Wnioskodawcę w drodze licytacji komorniczej przedmiotowej nieruchomości należącej do dłużnika będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, bowiem dłużnik z tytułu analizowanej dostawy wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi tylko w zakresie zadanego pytania. Inne kwestie nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności ustalenia czy planowana dostawa korzysta ze zwolnienia od podatku albo jest opodatkowana podatkiem VAT.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku i uzupełnienia do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym załączone do wniosku lub uzupełnienia do wniosku dokumenty nie mogą być przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.