2021.08.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-2.4012.233.2021.2.RST

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.233.2021.2.RST
z 9 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2021 r. (data wpływu 28 kwietnia 2021 r.) uzupełnionym w dniu 2 sierpnia 2021 r. (data wpływu 4 sierpnia 2021 r.) na wezwanie Organu z dnia 23 lipca 2021 r. (doręczone w dniu 26 lipca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2021 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego. Wniosek został uzupełniony w dniu 2 sierpnia 2021 r. (data wpływu 4 sierpnia 2021 r.) na wezwanie Organu z dnia 23 lipca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka A. AB jest spółką prawa szwedzkiego z siedzibą w Szwecji, która zamierza dokonać rejestracji dla celów podatku od towarów i usług na terenie Polski jako czynny podatnik VAT.

Spółka A. jest podmiotem, który będzie zajmował się obsługą platformy internetowej (sklepu internetowego) służącej do sprzedaży odzieży używanej przez internet. Głównym założeniem modelu biznesowego jest to, że odzież używana jest sprzedawana przez prywatnego sprzedawcę nieprowadzącego działalności gospodarczej na rzecz Spółki A., a następnie Spółka A. sprzedaje odzież prywatnemu nabywcy nieprowadzącemu działalności gospodarczej.

Model sprzedaży towarów w Polsce jest oparty na następującym systemie:

Działalność Spółki A. odbywa się za pośrednictwem internetowej platformy sprzedażowej (sklepu internetowego), która służy do prezentacji towaru (odzieży używanej).
Prywatny sprzedawca, dokonuje prezentacji sprzedawanego towaru (odzieży używanej) na platformie internetowej, a towar jest dostarczany do magazynu zlokalizowanego w Polsce i prowadzonego przez podmiot trzeci tj. Spółkę B. sp. z o.o. bądź do innego magazynu zlokalizowanego poza Polską.
Prywatny nabywca składa poprzez stronę internetową wniosek o zakup towaru. W chwili złożenia przez klienta wniosku o zakup towaru, Spółka A. nabywa towar od prywatnego sprzedawcy i rejestruje zakup. Następnie towar jest sprzedawany przez Spółkę B prywatnemu nabywcy, a towar jest transportowany firmą transportową z magazynu bezpośrednio do prywatnego nabywcy w Polsce lub za granicę.
Jeżeli towary w zamówieniu wielopozycyjnym częściowo znajdują się w Polsce, a częściowo w Szwecji, planuje się najpierw wysłać towary z polskiego magazynu do magazynu szwedzkiego (lub odwrotnie, w zależności od lokalizacji klienta) przed wysłaniem całego zamówienia do nabywcy.
Dodatkowo, Spółka A. planuje nabywać produkty niehandlowe, takie jak pudełka i inne artykuły, które będą następnie wykorzystywane do wysyłania towarów z magazynu w Polsce.

Do prowadzenia działalności w Polsce Spółka A. będzie korzystała z usług Spółki B, która posiada swoją siedzibę w Polsce oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Spółka B. jest operatorem logistycznym świadczącym swoje usługi głównie na rzecz innych podmiotów niż Spółka A. Spółka B będzie zatrudniał cały personel i świadczył usługi logistyczne związane z magazynowaniem oraz wysyłaniem towarów na rzecz Spółka A.

Oznacza to, iż Spółka A w ramach prowadzonej na terenie Polski działalności nie będzie posiadać należącego do niej personelu ani środków technicznych (magazynu ani biura). Całość usług logistycznych, w tym związanych z magazynowaniem towaru w Polsce oraz jego przygotowaniem do wysyłki zostanie zlecona Spółce B. Natomiast platforma internetowa będzie zlokalizowana na serwerach poza Polską i obsługiwana spoza terenu Polski.

Na terenie Polski, Spółka A. będzie nabywała również usługi transportowe oraz materiały wykorzystywane do wysyłki towarów z polskiego magazynu.

Co istotne, w ramach przedstawionego modelu działalności Spółki A nie będzie posiadała na terenie Polski zarządu czy też personelu. Sposób wykonywania usług logistycznych przez Spółkę B będzie niezależny od Spółki A. Spółka A nie będzie miał wpływu na decydowanie o funkcjonowaniu magazynu Spółki B w Polsce oraz o decydowaniu na sposób świadczenia usług transportowych.

W praktyce, działalność Spółki A. w Polsce będzie zautomatyzowana poprzez stronę internetową, która będzie obsługiwana spoza Polski. Również wszyscy pracownicy Spółki będą zatrudnieniu poza Polską.

Ponadto w odpowiedzi na wezwanie Organu na zadane pytania wskazano:

Na czym konkretnie polega działalność Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej (tj. w Szwecji), na jakich czynnościach/działaniach niniejsza działalność polega?

W odniesieniu do powyższego pytania Spółka wskazuje, że jej działalność w kraju siedziby opiera się na prowadzeniu czynności związanych z nabywaniem oraz odsprzedażą używanych ubrań. Na terenie Szwecji Spółka posiada wszystkie zasoby zajmujące się obsługą handlową, administracyjną, marketingową, zarządczą oraz wszelką inną niezbędną do prowadzenia spraw przedsiębiorstwa.
W jaki sposób jest realizowana/zorganizowana Państwa działalność gospodarcza w kraju siedziby działalności gospodarczej, tj. w Szwecji?

Na terenie Szwecji Spółka prowadzi swoją działalność podstawową tj. nabywa i odsprzedaje odzież używaną.
Działalność Spółki w kraju siedziby realizowana jest poprzez działalność biura zatrudniającego osoby zajmujące się działalnością handlową, obsługą administracyjną, marketingową i zarządczą. W ramach swojej działalności Spółka posiada również w kraju siedziby serwery dedykowane do obsługi platformy internetowej oraz pracowników IT zajmujących się ich nadzorowaniem oraz konserwacją.
Czy wykonują/zamierzają wykonywać Państwo (rozpoznają w zakresie podatku od towarów i usług) czynności opodatkowane na terytorium Polski, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania?

Tak. Spółka na terenie Polski będzie prowadziła działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT polegającą głównie na sprzedaży odzieży używanej.
Przez jaki okres planują Państwo współpracować ze Spółką B?

Okres współpracy pomiędzy Spółką A. a Spółką B. jest nieokreślony.
Czy świadczenie usług przez Spółkę B będzie odbywać się zgodnie wytycznymi/oczekiwaniami/ilościami wskazanymi/określonymi przez Państwa?

Jak Spółka wskazywała w opisie zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej - sposób oraz tryb wykonywania usług logistycznych przez Spółkę B będzie niezależny od Spółki A. Spółka nie będzie posiadała wpływu na sposób oraz metodę świadczenia usług przez operatora logistycznego. Natomiast Spóła A określa miejsce dostawy towaru wysyłanego z magazynu Spółki B.
W jakim zakresie będzie odbywać się współpraca z Spółką B, prosimy opisać jakie działania/czynności będą realizowane w ramach tej współpracy, na jakich zasadach będą realizowane?

Spółka B będzie zajmował się przyjmowaniem do magazynu odzieży używanej dostarczonej od prywatnego sprzedawcy bądź z innego magazynu, następnie magazynowaniem tego towaru, jego przygotowaniem do dalszej wysyłki, a następnie jego wysyłką z magazynu do prywatnego nabywcy lub do wskazanego przez Spółkę A innego magazynu (np. w Szwecji).
Czy będą Państwo posiadali bezpośrednią kontrolę nad zasobami technicznymi/rzeczowymi Spółki B?

Nie. Całość usług realizowanych przez Spółkę B. będzie odbywała się za pośrednictwem zasobów technicznych i rzeczowych należących do Spółki B. Spółka nie będzie posiadała kontroli nad ww. zasobami, pozostawiając przedmiotowe zadania operatorowi logistycznemu.
Czy będą Państwo mieli wpływ na to jaka część zasobów technicznych/rzeczowych Spółki B ma zostać wykorzystana do wykonania danej czynności/zadania?

Nie. Spółka w ramach współpracy ze Spółką B nie będzie miała wpływu na zakres zasobów wykorzystanych przez operatora logistycznego do realizacji powierzonych mu zleceń.
Czy będą Państwo posiadali bezpośrednią kontrolę nad zasobami osobowymi Spółki B?
Nie. Spółka B. jest niezależnym podmiotem zatrudniającym w ramach swojej struktury własnych pracowników dedykowanych do realizowania zadań zleconych przez pracodawcę. Spółka A nie posiada wpływu na ilość oraz sposób pracy osób desygnowanych do realizacji zadań realizowanych na rzecz Spółki A.
Czy będą Państwo mieli wpływ na to jaka część zasobów osobowych Spółki B ma wykonywać czynności/zadania, czy będą mieli Państwo wpływ na czas pracy zasobów osobowych Spółki B, czy będą mieli Państwo wpływ na to, które zasoby osobowe Spółki B mają realizować określone czynności/zadania?

Nie. Spółka B jest niezależnym podmiotem zatrudniającym w ramach swojej struktury własnych pracowników dedykowanych do realizowania zadań zleconych przez pracodawcę. Spółka A nie posiada wpływu na to jaka zasobów osobowych Spółki B ma wykonywać czynności/zadania, na czas pracy zasobów osobowych Spółki B, jak również na to które zasoby osobowe Spółki B mają realizować określone czynności/zadania.
Czy będą Państwo posiadali na terytorium Polski jakieś urządzenia/ maszyny?

Nie. Spółka A na terenie Polski nie będzie posiadał żadnego sprzętu bądź maszyn. Maszyny oraz sprzęt należące do Spółki zlokalizowane są na terenie Szwecji. Natomiast Spółka B. posiada własne maszyny oraz sprzęt.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów podatku od towarów i usług w Polsce w rozumieniu artykułu 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady nr 282/2011?
Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym w związku z tym, że dla nabywanych przez Spółkę usług logistycznych od Spółki B. miejscem świadczenia usług na podstawie art. 28b ustawy o podatku VAT nie będzie Polska, to w przypadku otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT dotyczącym nabywania usług logistycznych od Spółki B. Spółka A. nie będzie miała prawa do odliczenia tego podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku):

W opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka A nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów podatku od towarów i usług w Polsce w rozumieniu artykułu 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady nr 282/2011.
W opisanym zdarzeniu przyszłym w związku z tym, że dla nabywanych przez Spółkę usług logistycznych od Spółki B miejscem świadczenia usług na podstawie art. 28b ustawy o podatku VAT nie będzie Polska, to w przypadku otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT dotyczącym nabywania usług logistycznych od Spółki A. Spółka B. nie będzie miała prawa do odliczenia tego podatku VAT.

Stosownie do treści art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT.

Na podstawie zaś art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy o VAT nie definiują pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu wykonawczym Rady 282/2011, którego przepisy stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej (nie wymagają implementacji do prawa krajowego).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady 282/2011 pod pojęciem "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" należy rozumieć „dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Zatem zgodnie z przytoczoną definicją stałe miejsce prowadzenia działalności to miejsce:

charakteryzujące się wystarczającą stałością,

mające odpowiednie zaplecze personalne i techniczne zdolne odebrać i wykorzystać usługi świadczone dla tego stałego miejsca prowadzenia działalności.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym 282/2011 stanowi w istocie odzwierciedlenie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), co wyraźnie zostało podkreślone w pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego 282/2011, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać orzecznictwo TSUE. Ponadto, dla stosowania w praktyce pojęć zdefiniowanych w Rozporządzeniu Wykonawczym 282/2011 wskazane jest stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów.

Nie ulega zatem wątpliwości, że dla zdefiniowania pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" niezbędne jest odwołanie się do dorobku orzeczniczego TSUE, który wielokrotnie orzekał w tej kwestii. W szczególności należy wskazać na wyroki z dnia: 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (C-168/84); 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94); 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii (C-390/96); 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C- 190/95); 12 maja 2005 r. w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise (C- 452/03); 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (C-73/06) czy z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12).

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Podobnie orzekł TSUE w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt ftir Steuern, sygn. (C-73/06) - TSUE wskazał, iż "zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny."

W wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95), w którym TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Kolejnym przykładem jest także wyrok z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12), gdzie TSUE wskazał, że " (...) podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim "stałe miejsce prowadzenia działalności" w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej (...)".

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym 282/2011, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, czyli podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w dłuższym okresie,

miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenie usług (prowadzenie działalności gospodarczej) z tego miejsca.

W orzecznictwie TSUE podnosi się, że powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie. W przypadku, gdy którekolwiek z nich nie zostanie spełnione, nie będzie można uznać, iż powstało stałe miejsce prowadzenia działalności.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w interpretacjach polskich organów podatkowych i sądów administracyjnych, przykładowo potwierdził je Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 15 czerwca 2015 r. sygn. IPPP3/4512-392/15-3/JF, uznając następujące stanowisko za prawidłowe "należy podkreślić konieczność łącznego spełnienia przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie stałości, niezależności oraz obecności w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i ludzkiego. W związku z tym, jeśli wszystkie wymienione powyżej przesłanki nie zostaną spełnione łącznie, nie dojdzie do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej."

Odnosząc wymienione i opisane wyżej przesłanki stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej do przedstawionego w niniejszym wniosku opisu zdarzenia przyszłego, Spółka stoi na stanowisku, iż nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Nie zostały bowiem spełnione łącznie warunki zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy bowiem podkreślić, że działalność Spółki na terytorium Polski nie charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić samodzielne prowadzenie działalności na terenie Polski.

Spółka nie posiada w Polsce żadnego personelu, w tym zarządu. Spółka, za wyjątkiem posiadanych towarów, nie dysponuje żadnym innym prawem do ruchomości bądź nieruchomości zlokalizowanych na terytorium Polski. Spółka nie posiada biura, ani stałego adresu na terytorium Polski.

Do prowadzenia działalności w Polsce Spółka A będzie korzystał z usług podmiotów zewnętrznych tj. dostawcy usług logistycznych oraz dostawców usług transportowych (różni dostawcy usług). To dostawcy usług zatrudniają cały swój personel i świadczą swoje usługi całkowicie niezależnie od Spółki A.

Spółka nie ma wpływu na sposób świadczenia usług logistycznych i usług magazynowych, w szczególności nie jest uprawniona do narzucania sposobu działania, metod pracy czy stosowanych systemów, przy realizacji usług. Usługodawcy w pełni samodzielnie decydują o metodach, sposobach, systemach realizacji usług na rzecz Spółki. Spółka nie ma prawa do wydawania jakichkolwiek poleceń pracownikom usługodawców.

Spółka A nie prowadzi w Polsce działalności gospodarczej niezależnej w stosunku do głównej działalności prowadzonej w Szwecji. Podpisanie umowy ze Spółką B wynika zasadniczo z modelu transakcji i ma na celu umożliwienie rozszerzenia głównej działalności Spółki prowadzonej w Szwecji, polegającej na sprzedaży internetowej odzieży używanej, na inne rynki geograficzne. Usługi nabywane przez Spółkę w Polsce mają charakter pomocniczy oraz wspierający względem głównej działalności Spółki i są niezbędne do wykonywania tej działalności w Polsce.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Spółki w świetle przepisów Rozporządzenia Wykonawczego 282/2011 jak i polskiej ustawy VAT nie będzie ona posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z uwagi na niespełnienie łącznie przesłanek charakteryzujących tego typu działalność.

Należy podkreślić, że każdy stały obrót towarami w Polsce wymaga wykorzystywania usług logistycznych oraz transportowych. Skoro więc prawodawca unijny przy określaniu przesłanek do stwierdzenia stałego miejsca prowadzenia działalności posługuje się dwoma przesłankami tj. nie tylko stałością działalności ale również wymogiem posiadania niezbędnego zaplecza technicznego i personalnego, to nie można przyjąć, że jakikolwiek stały obrót gospodarczy powoduje uznanie, że występuje stałe miejsce prowadzenia działalności. Do uznania, że w danej sprawie występuje stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej niezbędne jest również posiadanie zaplecza technicznego i personalnego nad którym podmiot sprawuje pewien zakres kontroli i na który posiada wpływ. W niniejszej sprawie tego rodzaju zaplecze techniczne i personalne nie występuje. W związku z powyższym, zdaniem wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów podatku od towarów i usług w Polsce w rozumieniu artykułu 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady nr 282/2011.

Jeżeli więc, w opisanym zdarzeniu przyszłym w związku z tym, że dla nabywanych przez Spółkę usług logistycznych od Spółki B miejscem świadczenia usług na podstawie art. 28b ustawy o podatku VAT nie będzie Polska, to w przypadku otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT dotyczącym nabywania usług logistycznych od Spółki B. Spółka A. nie będzie miała prawa do odliczenia tego podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści art. 86 ustawy, wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów będących przedmiotem dostawy, czy też niezbędne do świadczenia usług; bezpośrednio więc wiążą się z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością gospodarczą, istnieć musi związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu.

Podkreślić również należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Z opisu sprawy wynika Wnioskodawca (Spółka) jest spółką z siedzibą w Szwecji. Działalność Spółki A. w kraju siedziby (Szwecji) opiera się na prowadzeniu czynności związanych z nabywaniem oraz odsprzedażą używanych ubrań. Spółka A jest podmiotem, który będzie zajmował się obsługą platformy internetowej (sklepu internetowego) służącej do sprzedaży odzieży używanej przez internet. Głównym założeniem modelu biznesowego jest to, że odzież używana jest sprzedawana przez prywatnego sprzedawcę nieprowadzącego działalności gospodarczej na rzecz Spółki A, a następnie Spółka sprzedaje odzież prywatnemu nabywcy nieprowadzącemu działalności gospodarczej. Na terenie Szwecji Spółka A posiada wszystkie zasoby zajmujące się obsługą handlową, administracyjną, marketingową, zarządczą oraz wszelką inną niezbędną do prowadzenia spraw przedsiębiorstwa oraz prowadzi swoją działalność podstawową tj. nabywa i odsprzedaje odzież używaną. Działalność Spółki A w kraju siedziby realizowana jest poprzez działalność biura zatrudniającego osoby zajmujące się działalnością handlową, obsługą administracyjną, marketingową i zarządczą. W ramach swojej działalności Spółka A posiada również w kraju siedziby serwery dedykowane do obsługi platformy internetowej oraz pracowników IT zajmujących się ich nadzorowaniem oraz konserwacją. Na terenie Polski Spółka A zamierza dokonać rejestracji dla celów podatku od towarów i usług jako czynny podatnik VAT. Spółka na terenie Polski będzie prowadziła działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. działalność polegającą na sprzedaży odzieży używanej. Działalność Spółki A w Polsce będzie zautomatyzowana poprzez stronę internetową, która będzie obsługiwana spoza Polski. Do prowadzenia działalności w Polsce Spółka A. będzie korzystała z usług Spółki B, która posiada swoją siedzibę w Polsce oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Spółka B będzie zajmował się przyjmowaniem do magazynu odzieży używanej dostarczonej od prywatnego sprzedawcy bądź z innego magazynu, następnie magazynowaniem tego towaru, jego przygotowaniem do dalszej wysyłki, a następnie jego wysyłką z magazynu do prywatnego nabywcy lub do wskazanego przez Spółkę A. innego magazynu (np. w Szwecji). Na terenie Polski, Spółki A będzie nabywała również usługi transportowe oraz materiały wykorzystywane do wysyłki towarów z polskiego magazynu. Spółka A nie będzie posiadała na terenie Polski zarządu czy też personelu. Spółka A w ramach prowadzonej na terenie Polski działalności nie będzie posiadać należącego do niej personelu ani środków technicznych (magazynu ani biura). Spółka A na terenie Polski nie będzie posiadała żadnego sprzętu bądź maszyn (maszyny oraz sprzęt należące do Spółki zlokalizowane są na terenie Szwecji, natomiast Spółka B posiada własne maszyny oraz sprzęt).

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii czy będzie posiadała w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oraz czy w przypadku otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, będzie miała prawo do odliczenia podatku od nabytych na terytorium Polski usług, do których stosuje się art. 28b ustawy.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Ponadto, orzecznictwo TSUE wskazuje, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej mającej siedzibę w innym państwie, wyłącznie opierając się na facie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną. W takim przypadku istotna jest analiza stosunków umownych między rzeczoną spółką, a jej spółką zależną w celu określania czy pierwsza z nich posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie członkowskim. Należy więc uwzględnić szereg kryteriów w celu ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Obejmuje to przede wszystkim analizę charakteru i zastosowania świadczonej usługi na rzecz podatnika-usługobiorcy czy też badanie stosunków umownych między spółką dominującą oraz spółką zależną.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka A. nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Szwecji. Działalność Spółki w kraju siedziby (Szwecji) opiera się na prowadzeniu czynności związanych z nabywaniem oraz odsprzedażą używanych ubrań. Spółka A. jest podmiotem, który będzie zajmował się obsługą platformy internetowej (sklepu internetowego) służącej do sprzedaży odzieży używanej przez internet. Głównym założeniem modelu biznesowego jest to, że odzież używana jest sprzedawana przez prywatnego sprzedawcę nieprowadzącego działalności gospodarczej na rzecz Spółki A., a następnie Spółka A. sprzedaje odzież prywatnemu nabywcy nieprowadzącemu działalności gospodarczej. Na terenie Szwecji Spółka A. posiada wszystkie zasoby zajmujące się obsługą handlową, administracyjną, marketingową, zarządczą oraz wszelką inną niezbędną do prowadzenia spraw przedsiębiorstwa oraz prowadzi swoją działalność podstawową tj. nabywa i odsprzedaje odzież używaną. Działalność Spółki A w kraju siedziby realizowana jest poprzez działalność biura zatrudniającego osoby zajmujące się działalnością handlową, obsługą administracyjną, marketingową i zarządczą. W ramach swojej działalności Spółka A posiada również w kraju siedziby serwery dedykowane do obsługi platformy internetowej oraz pracowników IT zajmujących się ich nadzorowaniem oraz konserwacją. Na terenie Polski Spółka A zamierza dokonać rejestracji dla celów podatku od towarów i usług jako czynny podatnik VAT. Spółka A na terenie Polski będzie prowadziła działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. działalność polegającą na sprzedaży odzieży używanej. Działalność Spółki A w Polsce będzie zautomatyzowana poprzez stronę internetową, która będzie obsługiwana spoza Polski. Do prowadzenia działalności w Polsce Spółka A będzie korzystał z usług Spółki B, która posiada swoją siedzibę w Polsce oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Okres współpracy pomiędzy Spółką A. a Spółką B. jest nieokreślony. Spółka B. jest operatorem logistycznym świadczącym swoje usługi głównie na rzecz innych podmiotów niż Spółka. Spółka B będzie zajmował się przyjmowaniem do magazynu odzieży używanej dostarczonej od prywatnego sprzedawcy bądź z innego magazynu, następnie magazynowaniem tego towaru, jego przygotowaniem do dalszej wysyłki, a następnie jego wysyłką z magazynu do prywatnego nabywcy lub do wskazanego przez Spółkę A innego magazynu (np. w Szwecji). Spółka B będzie zatrudniał cały personel i świadczył usługi logistyczne związane z magazynowaniem oraz wysyłaniem towarów na rzecz Spółki A. Całość usług realizowanych przez Spółkę B będzie odbywała się za pośrednictwem zasobów technicznych i rzeczowych należących do Spółki B. Spółka A w ramach współpracy z Spółką B nie będzie miała wpływu na zakres zasobów wykorzystanych przez operatora logistycznego do realizacji powierzonych mu zleceń. Spółka A nie będzie posiadała kontroli nad ww. zasobami, pozostawiając przedmiotowe zadania operatorowi logistycznemu. Spółka A nie posiada wpływu na to jaka część zasobów osobowych Spółki B ma wykonywać czynności/zadania, na czas pracy zasobów osobowych Spółki B, jak również na to które zasoby osobowe Spółki B mają realizować określone czynności/zadania. Sposób oraz tryb wykonywania usług logistycznych przez Spółkę B będzie niezależny od Spółki A. Spółka A nie będzie posiadała wpływu na sposób oraz metodę świadczenia usług przez operatora logistycznego. Spółka A określi miejsce dostawy towaru wysyłanego z magazynu Spółki B. Na terenie Polski, Spółki A będzie nabywała również usługi transportowe oraz materiały wykorzystywane do wysyłki towarów z polskiego magazynu. Spółka A nie będzie posiadała na terenie Polski zarządu czy też personelu. Spółka A w ramach prowadzonej na terenie Polski działalności nie będzie posiadać należącego do niej personelu ani środków technicznych (magazynu ani biura). Spółka A na terenie Polski nie będzie posiadała żadnego sprzętu bądź maszyn (maszyny oraz sprzęt należące do Spółki zlokalizowane są na terenie Szwecji, natomiast Spółka B posiada własne maszyny oraz sprzęt). Model sprzedaży towarów w Polsce jest oparty na następującym systemie: 1) Działalność Spółki A odbywa się za pośrednictwem internetowej platformy sprzedażowej (sklepu internetowego), która służy do prezentacji towaru (odzieży używanej). 2) Prywatny sprzedawca, dokonuje prezentacji sprzedawanego towaru (odzieży używanej) na platformie internetowej, a towar jest dostarczany do magazynu zlokalizowanego w Polsce i prowadzonego przez podmiot trzeci tj. Spółkę B bądź do innego magazynu zlokalizowanego poza Polską. 3) Prywatny nabywca składa poprzez stronę internetową wniosek o zakup towaru. W chwili złożenia przez klienta wniosku o zakup towaru, Spółka A nabywa towar od prywatnego sprzedawcy i rejestruje zakup. Następnie towar jest sprzedawany przez Spółkę A prywatnemu nabywcy, a towar jest transportowany firmą transportową z magazynu bezpośrednio do prywatnego nabywcy w Polsce lub za granicę. 4) Jeżeli towary w zamówieniu wielopozycyjnym częściowo znajdują się w Polsce, a częściowo w Szwecji, planuje się najpierw wysłać towary z polskiego magazynu do magazynu szwedzkiego (lub odwrotnie, w zależności od lokalizacji klienta) przed wysłaniem całego zamówienia do nabywcy. 5) Dodatkowo, Spółka planuje nabywać produkty niehandlowe, takie jak pudełka i inne artykuły, które będą następnie wykorzystywane do wysyłania towarów z magazynu w Polsce. Zatem nie można uznać, że Spółka A na terytorium Polski w sposób samodzielny w stosunku do działalności prowadzonej w Danii posiadając zaplecze personalne i techniczne będzie prowadzić w sposób stały część działalności gospodarczej. Co prawda, należy stwierdzić, że Spółka A będzie na terenie Polski prowadziła działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. działalność polegającą na sprzedaży odzieży używanej. Przy tym do prowadzenia działalności w Polsce Spółka A będzie korzystał z usług Spółki B, która będzie zajmował się przyjmowaniem do magazynu odzieży używanej dostarczonej od prywatnego sprzedawcy bądź z innego magazynu, następnie magazynowaniem tego towaru, jego przygotowaniem do dalszej wysyłki, a następnie jego wysyłką z magazynu do prywatnego nabywcy lub do wskazanego przez Spółkę A innego magazynu (np. w Szwecji). Ponadto na terenie Polski, Spółki A będzie nabywała usługi transportowe oraz materiały wykorzystywane do wysyłki towarów z polskiego magazynu. Niemniej działalność Spółki A w Polsce będzie zautomatyzowana poprzez stronę internetową, która będzie obsługiwana spoza Polski. Spółka A nie będzie posiadała na terenie Polski zarządu czy też personelu. Spółka A w ramach prowadzonej na terenie Polski działalności nie będzie posiadać należącego do niej personelu ani środków technicznych (magazynu ani biura). Spółka A na terenie Polski nie będzie posiadała żadnego sprzętu bądź maszyn (maszyny oraz sprzęt należące do Spółki zlokalizowane są na terenie Szwecji, natomiast Spółka B posiada własne maszyny oraz sprzęt). Jednocześnie całość usług realizowanych przez Spółkę B będzie odbywała się za pośrednictwem zasobów technicznych i rzeczowych należących do Spółki B. Przy czym Spółka B jest operatorem logistycznym świadczącym swoje usługi głównie na rzecz innych podmiotów niż Spółka A. Natomiast Spółka A w ramach współpracy z Spółką B nie będzie miała wpływu na zakres zasobów wykorzystanych przez operatora logistycznego do realizacji powierzonych mu zleceń. Spółka nie będzie posiadała kontroli nad wskazanymi zasobami, pozostawiając przedmiotowe zadania operatorowi logistycznemu. Spółka A nie posiada wpływu na to jaka część zasobów osobowych Spółki B ma wykonywać czynności/zadania, na czas pracy zasobów osobowych Spółki B, jak również na to które zasoby osobowe Spółki B mają realizować określone czynności/zadania. Sposób oraz tryb wykonywania usług logistycznych przez Spółkę B będzie niezależny od Spółki A. Spółka nie będzie posiadała wpływu na sposób oraz metodę świadczenia usług przez operatora logistycznego. Zatem, w tym konkretnym przypadku, należy stwierdzić, że mimo prowadzenia pewnej działalności na terytorium Polski nie są spełnione przesłanki do uznania, że Spółka A na terytorium Polski będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do wątpliwości dotyczących prawa do odliczenia podatku w związku z nabyciem na terytorium Polski usług, do których znajduje zastosowanie art. 28b ustawy wskazać należy, że Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej w Szwecji i jednocześnie, w niniejszej interpretacji wskazano, że nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem w analizowanym przypadku usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy nie będą opodatkowane na terytorium Polski stosownie do art. 28b ust. 2 ustawy. Tym samym, w przypadku, gdy Wnioskodawca otrzyma faktury dokumentujące nabycie na terytorium Polski usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy z wykazanym podatkiem znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy.

Zatem Spółka A nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz w przypadku otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie będzie miała prawa do odliczenia podatku od nabytych na terytorium Polski usług, do których stosuje się art. 28b ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin