2021.08.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.227.2021.4.BM
z 30 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 maja 2021 r. (data wpływu 17 maja 2021 r.), uzupełnionym 12 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, a w tym sprzedaży na raty, na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinien wykazać przychód z transakcji w kwocie otrzymanej płatności od Nabywcy i koszt uzyskania przychodu w wysokości wartości brutto zbywanych wierzytelności (pakietów) - (pytanie oznaczone we wniosku nr 5),
rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów najmu urządzeń elektronicznych zastosowanie u Wnioskodawcy, jako podmiotu zbywającego, mają art. 12 ust. 4b oraz art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 6)

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, a w tym sprzedaży na raty, na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinien wykazać przychód z transakcji w kwocie otrzymanej płatności od Nabywcy i koszt uzyskania przychodu w wysokości wartości brutto zbywanych wierzytelności (pakietów);
rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów najmu urządzeń elektronicznych zastosowanie u Wnioskodawcy, jako podmiotu zbywającego, mają art. 12 ust. 4b oraz art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 5 sierpnia 2021 r., znak: 0111-KDIB1-3.4010.227.2021.3.BM oraz 0111-KDIB3-1.4012.423.2021.3.ICZ, wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 12 sierpnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, Spółka Akcyjna, jest spółką specjalizującą się w produkcji urządzeń elektronicznych,(...) obecnym na rynku polskim od połowy lat dziewięćdziesiątych (zwaną dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Wnioskodawca posiada wieloletnie doświadczenie w(...). Jako wyspecjalizowany producent Wnioskodawca projektuje, konstruuje i produkuje szeroką gamę urządzeń,(...). Działalność Wnioskodawcy dotyczy więc produkcji oraz handlu (najmu) urządzeniami elektronicznymi głównie na terytorium Polski. Ponadto Wnioskodawca prowadzi kompleksową obsługę posprzedażową.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną z siedzibą w Rzeczypospolitej Polskiej oraz zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia. Wnioskodawca jest także zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca zamierza zawrzeć w najbliższym czasie z podmiotem (spółką) z siedzibą w Belgii działającym w formie prawnej societe anonyme - odpowiednik polskiej spółki akcyjnej (dalej: „Nabywca”) umowę sprzedaży wierzytelności - „(…)” (zwana dalej: „Umowa”). Nabywca - spółka belgijska - nie jest podatnikiem VAT czynnym w Polsce. Umowa ta ma charakter umowy ramowej dla dokonywanych okresowo transakcji (nabywania wierzytelności/pakietów). Celem zawarcia umowy jest zapewnienie finansowania Wnioskodawcy. Wnioskodawca i Nabywca nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT).

Wskazana Umowa dotyczyć będzie sprzedaży wierzytelności (pakietów wierzytelności) wynikających z zawartych przez Wnioskodawcę z Kontrahentami umów sprzedaży na raty lub umów najmu urządzeń elektronicznych (np. kas fiskalnych). W konsekwencji, przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności wynikające z wystawionych faktur dotyczących sprzedaży na raty oraz wierzytelności wynikające z zawartych umów najmu podlegające fakturowaniu w przyszłości.

W transakcji Wnioskodawca (podatnik VAT czynny w Polsce) będzie podmiotem sprzedającym wierzytelności, a podmiot z siedzibą w Belgii ich nabywcą - Nabywca (podmiot niezarejestrowany jako podatnik VAT w Polsce).

Transakcje będą dokonywane okresowo oraz będą dotyczyć pakietów wierzytelności o wartości zbiorczej nie niższej niż suma określona w Umowie (w skład pakietu wchodzić mogą wierzytelności wynikające ze sprzedaży na raty oraz przyszłe wierzytelności w tytułu umów najmu).

Przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności spełniające następujące warunki: (i) będą denominowane w złotych, (ii) okres zapadalności wynosić będzie od 12 do 60 miesięcy, (iii) wartość poszczególnych wierzytelności wchodzących w skład zbywanego pakietu będzie określona w przedziale wskazanym w Umowie, (iv) wierzytelności powstały zgodnie z obowiązującymi przepisami i mogą podlegać cesji, (v) zbywca zapewni że wierzytelności są wolne od obciążeń i stanowią zbywalne prawo, (vi) wierzytelność wynikać będą z zawartych przez Wnioskodawcę umów sprzedaży na raty lub umowy najmu urządzeń fiskalnych (umowy te będą ważne i będą podlegać realizacji, strony nie naruszyły i nie naruszą wzajemnych zobowiązań z nich wynikających, nie jest wymagana zgodna Kontrahenta na cesję, umowa jest regulowana przez polskie prawo), (vii) wierzytelność nie będzie przedmiotem sporu, zatrzymania, potrącenia oraz zabezpieczenia, (viii) wierzytelność nie będzie przedmiotem jakiejkolwiek umowy w związku z którą prawo państwa obcego sprzeciwiałoby się jej cesji, (ix) w następstwie cesji nie istnieją jakiekolwiek przeszkody do jej wykonania, (x) wierzytelność nie jest przedmiotem akredytywy lub innego zbliżonego instrumentu, (xi) powstanie wierzytelności nie jest następstwem przestępstwa.

Transakcje sprzedaży wierzytelności (cesji) - pakietów wierzytelności - będą przeprowadzone nie rzadziej niż raz w miesiącu, ale nie częściej jednak niż raz w ciągu dwóch tygodni.

Nabywca zobowiązany będzie do nabycia pakietu wierzytelności przedstawionego mu przez Wnioskodawcę w formie Oferty, o ile będą spełnione uzgodnione w Umowie warunki. Nabywca może jednak odmówić nabycia danego pakietu wierzytelności z uzasadnionej przyczyny.

W przypadku zawarcia poszczególnych umów cesji (akceptacji każdorazowej Oferty) pomiędzy Wnioskodawcą a Nabywcą zostanie podpisane przez strony „Potwierdzenie przyjęcia Oferty” (dokument „Acknowledgement and Accceptance”) w formie określonej w Umowie.

Po przyjęciu Oferty przez Nabywcę i podpisaniu dokumentu Potwierdzenia przez strony Wnioskodawca będzie zobowiązany do dalszego wystawiania faktur na Kontrahentów (jeśli faktury będą wystawiane zgodnie z przepisami i zapisami odpowiedniej umowy łączącej Wnioskodawcę i Kontrahenta), z tym że na wystawionej fakturze wskazany będzie do realizacji płatności rachunek bankowy Nabywcy. Dotyczyć to może w szczególności umów najmu.

Nabywca zapłaci Wnioskodawcy w uzgodnionym terminie cenę za nabywane poszczególne pakiety wierzytelności. Cena będzie ustalana miedzy stronami w wysokości wartości nabywanego pakietu wierzytelności pomniejszonego o ustalone przez strony w umowie dyskonto - określone jako procent od kwoty wierzytelności będących przedmiotem zbycia (cesji).

W związku z zawartą umową sprzedaży każdego pakietu wierzytelności dokonywane będą następujące czynności: (i) Wnioskodawca i Nabywca przekażą w formie uzgodnionej w Umowie informację do Kontrahentów, których wierzytelności będą przedmiotem transakcji, a w tym informację o rachunku bankowym Nabywcy, na który powinny być dokonywane płatności dotyczące zbytych wierzytelności, (ii) Kontrahenci będą zobowiązani w ustalonym terminie i w formie określonej w Umowie przekazać pisemne potwierdzenie otrzymania i akceptację informacji o dokonanej transakcji (cesji), (iii) Wnioskodawca przekaże Nabywcy oryginalne dokumenty związane z transakcją, a w tym raport o dłużniku z BIG Info Monitor S.A., oryginalną umowę z Kontrahentem, oryginalne Potwierdzenie zawarcia każdej transakcji.

Nabywca może odstąpić od zawartej transakcji wyłącznie w następujących wyjątkowych przypadkach określonych w Umowie: (i) pakiet wierzytelności lub jego część, pojedyncza wierzytelność lub jej część zostaną objęte zabezpieczeniem innym niż wynikające z Umowy, (ii) wierzytelność była już przedmiotem sprzedaży, (iii) wierzytelność jest związana z przestępstwem (powstała w wyniku przestępstwa), (iv) umowa cesji wierzytelności (pakietu), umowa sprzedaży na raty lub umowa najmu urządzeń (związane z powstaniem wierzytelności będących przedmiotem transakcji) lub inny dokument dotyczący sprzedaży, najmu i cesji: stały się nieważne, bezskuteczne, doszło do odstąpienia lub stwierdzenia nieważności.

Wnioskodawca po dokonaniu każdej transakcji zbycia pakietu wierzytelności (przyjęciu Oferty przez Nabywcę) zobowiązany jest do wykonywania umowy z Kontrahentem (umów sprzedaży na raty i/lub umów najmu) w taki sposób aby Kontrahent płacił w uzgodnionym terminie swoje zobowiązania (do Nabywcy), a także zobowiązany jest do podejmowania czynności faktycznych oraz działań administracyjnych zmierzających do wyegzekwowania należności. W tym zakresie istotnym jest, że Nabywca jest także nieograniczony w jakikolwiek sposób w podejmowaniu czynności służących do wyegzekwowania należności (wierzytelności) związanych z nabytymi pakietami.

W uzupełnieniu wniosku z 12 sierpnia 2021 r., Wnioskodawca wskazał dodatkowo odpowiedzi na następujące pytania:

Czy wierzytelności własne, o których mowa we wniosku, będące przedmiotem sprzedaży, były uprzednio zaliczone do przychodów należnych w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

W przypadku Umowy ramowej mamy do czynienia z wierzytelnościami z tytułu umów sprzedaży na raty oraz umów najmu.
W przypadku sprzedaży na raty Wnioskodawca postępuje na cele rozliczenia podatku dochodowego tak jak przy umowach sprzedaży i wykazuje przychód należny.

W sytuacji zaś cesji umów najmu dochodzić będzie do przeniesienia wierzytelności wynikających z takich umów (przyszłych wierzytelności). W tym względzie (przy umowach najmu), zdaniem Wnioskodawcy, powinien mieć zastosowanie art. 12 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiący: „W przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty”.

Co Wnioskodawca rozumie poprzez wskazanie, że winien wykazać przychód z transakcji w kwocie otrzymanej płatności od Nabywcy? Czy kwota ta będzie odpowiadać kwocie wskazanej w zawartej umowie?

Zapis, którego dotyczy pytanie związany jest z rozliczeniem sprzedaży wierzytelności wynikających z umów sprzedaży, a w tym sprzedaży na raty (nie dotyczy cesji umów najmu, które nie wygasają i mają być realizowane w przyszłości). Generalnie z tytułu sprzedaży takich wierzytelności, Spółka zamierza stosować się do stanowiska wynikającego z Interpretacji Ogólnej DD5.8201.11.2020, w którym w aspekcie prezentacyjnym transakcji sprzedaży (cesji) wierzytelności określono: „ Odnosząc się do tej kwestii Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej przychyla się do prezentowanego również w większości interpretacji stanowiska, iż odpłatne zbycie przez podatnika podatku dochodowego wierzytelności wynikającej z dokonanej wcześniej przez takiego podatnika na rzecz podmiotu trzeciego (dłużnika) sprzedaży towarów lub usług stanowi odrębną od wskazanej sprzedaży towarów lub usług operację gospodarczą, wywołującą po stronie zbywcy wierzytelności skutki w podatku dochodowym w postaci wystąpienia , przychodu oraz kosztów uzyskania, przychodu.”

przychód

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy Wnioskodawca rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, a w tym sprzedaży na raty, na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinien wykazać przychód z transakcji w kwocie otrzymanej płatności od Nabywcy i koszt uzyskania przychodu w wysokości wartości brutto zbywanych wierzytelności (pakietów)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 5)
Czy rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów najmu urządzeń elektronicznych zastosowanie u Wnioskodawcy, jako podmiotu zbywającego, mają art. 12 ust. 4b oraz art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 6)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, a w tym sprzedaży na raty, na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinien wykazać przychód z transakcji w kwocie otrzymanej płatności od Nabywcy i koszt uzyskania przychodu w wysokości wartości brutto zbywanych wierzytelności (pakietów). Wskazane powyżej stanowisko jest zbieżne z określonym w Interpretacji Ogólnej z dnia 15 lutego 2021 r. w sprawie zasad ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodu przy zbyciu wierzytelności własnych w ramach umowy factoringu numer DD5.8201.11.2020, w której Minister wskazał między innymi: „Odnosząc się do tej kwestii Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej przychyla się do prezentowanego również w większości interpretacji stanowiska, iż odpłatne zbycie przez podatnika podatku dochodowego wierzytelności wynikającej z dokonanej wcześniej przez takiego podatnika na rzecz podmiotu trzeciego (dłużnika) sprzedaży towarów lub usług stanowi odrębną od wskazanej sprzedaży towarów lub usług operację gospodarczą, wywołującą po stronie zbywcy wierzytelności skutki w podatku dochodowym w postaci wystąpienia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu. (...) Opisane powyżej zasady ustalania kosztu uzyskania przychodu należy zatem stosować w następujący sposób:

należy ustalić, czy i w jakiej wysokości poniesiony został koszt w rozumieniu art. 15 ust. 1 co do zasady, jest nim nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto,
należy ustalić, czy powstała strata ze zbycia wierzytelności,
jeżeli nie powstała strata, to koszt poniesiony stanowi koszt uzyskania przychodu w całości,
jeżeli powstała strata, a zbyta wierzytelność była zarachowana jako przychód należny, to należy ustalić stosunek straty do tego przychodu,
jeżeli strata jest wyższa od tego przychodu, to nadwyżka powinna być odjęta od kosztu poniesionego i dopiero jego zmniejszona kwota stanowi koszt uzyskania przychodu,
jeżeli strata jest niższa albo równa temu przychodowi, to koszt poniesiony stanowi koszt zyskania przychodu w całości.

Podsumowując, dla faktoranta przy zbyciu (cesji) wierzytelności na rzecz faktora podstawą ustalenia kosztów uzyskania przychodów jest zasada ogólna wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztem poniesionym w rozumieniu art. 15 ust. 1 będzie - co do zasady - nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto (tj. z uwzględnioną w wartości wierzytelności kwotą podatku VAT). Wyłączenie wynikające z art. 16 ust 1 pkt 39 ustawy o CIT, nie stanowi o tym co jest kosztem podatkowym, ale koryguje zasadę ogólną poprzez określenie, co nie może być uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów”.

Ad. 2.

Rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów najmu urządzeń elektronicznych zastosowanie u Wnioskodawcy, jako podmiotu zbywającego, mają art. 12 ust. 4b oraz art. 15 ust. 7 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 12 ust. 4b ustawy o CIT: „W przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty”. Na podstawie zaś art. 15 ust. 7 ustawy o CIT: „W przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do kosztów uzyskania przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego zalicza się zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie”.

W przypadku transakcji opisanej w stanie faktycznym, Wnioskodawca przenosząc zgodnie z Umową na rzecz Nabywcy wierzytelności (pakiety) z tytułu zawartych umów najmu urządzeń elektronicznych nie będzie zaliczał do przychodów otrzymanych od Nabywcy kwot, gdyż jako przychód wykaże fakturowane przychody z tytułu najmu (uzyskane od najemcy - Kontrahenta). Do kosztów uzyskania przychodu zaliczy jednak dyskonto od każdego pakietu w wysokości określonej w Umowie zawartej przez Wnioskodawcę i Nabywcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ww. ustawy przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z tym przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl natomiast art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej. Jednocześnie, jak stanowi art. 14 ust. 2 ustawy o CIT, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy, praw majątkowych lub usług określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że za przychód w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenie podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Stanowisko to potwierdzają także przedstawiciele doktryny, w ocenie których „Przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej” (tak: P.Małecki, M.Mazurkiewicz, Komentarz do art. 12 u.p.d.o.p., CIT. Komentarz, Lex, 2012).

Z pojęciem wierzytelności koreluje prawo wierzyciela do przeniesienia własności posiadanych wierzytelności na inny podmiot. Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U . z 2020 r. poz. 1740 ze zm.; dalej: „kc”) wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 510 § 1 kc stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Z kolei zgodnie z art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę, przy czym art. 555 kc stanowi, iż przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody.

Zbycie wierzytelności podmiotowi trzeciemu nie jest związane z transakcją zawartą między wierzycielem a jego dłużnikiem – jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym. Zbycie wierzytelności nie prowadzi do spłaty tej wierzytelności przez dłużnika, ponieważ ten w dalszym ciągu nie uregulował swojego zobowiązania, tylko po zbyciu tej wierzytelności, jest on zobowiązany wobec innego podmiotu.

W konsekwencji, przychód uzyskany w wyniku cesji wierzytelności stanowi odrębną kategorię przychodu od przychodu z tytułu pierwotnie zawartej transakcji, w związku z którą powstała ta wierzytelność. W tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Wierzyciel w takiej sytuacji otrzymuje wynagrodzenie od nabywcy za zbytą wierzytelność, które nie stanowi jednak kwoty tytułem spłaty wierzytelności przez pierwotnego dłużnika. W związku z powyższym, w omawianej sprawie znajdzie zastosowanie art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji przychód z tytułu sprzedaży wierzytelności powinien zostać rozpoznany w wysokości odpowiadającej cenie zawartej w umowie zbycia wierzytelności, ustalonej na poziomie rynkowym.

W tym zakresie ugruntowała się już jednolita linia orzecznicza, w której sądy kwestionują wynikowe rozliczanie sprzedaży własnej wierzytelności uznając, że taka sprzedaż stanowi odrębną czynność prawną i z tego względu skutkuje powstaniem przychodu podatkowego. Tak orzekł np. NSA w wyroku z 22 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1948/09: „(…) chybione jest stanowisko organów podatkowych, że odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, gdyż w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. (…) zbycie wierzytelności własnej jest innym zdarzeniem, aniżeli sprzedaż towaru, stanowiąca źródło powstania tej wierzytelności, czy też sprzedaż wierzytelności przez podmiot, dla którego obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot działalności gospodarczej. (…) sprzedaż wierzytelności własnej nie jest już sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych (…) jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Ponadto przychód ze sprzedaży wierzytelności własnej nie został wyłączony z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. (…)”.

Tak samo NSA wskazał w wyroku z 31 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2273/10: „sprzedaż wierzytelności własnej nie jest już sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Ponadto przychód ze sprzedaży wierzytelności własnej nie został wyłączony z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p.”.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyrokach: z 17 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2069/10 i z 25 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1827/11.

Podsumowując, w niniejszej sprawie w związku ze zbyciem wierzytelności na rzecz Nabywcy powstanie przychód podatkowy w wysokości odpowiadającej cenie zawartej w umowie ustalonej na poziomie rynkowym.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym, rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, a w tym sprzedaży na raty, na cele podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca powinien wykazać przychód z transakcji w kwocie otrzymanej płatności od Nabywcy, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
został właściwie udokumentowany;
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, w tym w sposób określony w art. 12 ust. 1 pkt 7, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny - do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny.

Odnośnie wysokości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w związku ze sprzedażą (cesją) wierzytelności należy wskazać, że odpłatne zbycie przez podatnika wierzytelności własnej stanowi odrębną operację gospodarczą, wywołującą po stronie zbywcy wierzytelności skutki w podatku dochodowym w postaci wystąpienia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu.

Zbycie wierzytelności podmiotowi trzeciemu nie jest związane z transakcją zawartą między wierzycielem a jego dłużnikiem - jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym. Zbycie wierzytelności nie prowadzi do spłaty tej wierzytelności przez dłużnika, ponieważ ten w dalszym ciągu nie uregulował swojego zobowiązania, tylko po zbyciu tej wierzytelności, jest on zobowiązany wobec innego podmiotu. Uzyskana w wyniku sprzedaży tej wierzytelności kwota nie może być zatem traktowana jako spłata wierzytelności dokonanej przez pierwotnego dłużnika.

Przenosząc powyższe na grunt sytuacji, w której podatnik przenosi na rzecz innego podmiotu wierzytelność własną, przy określaniu kosztów uzyskania przychodów podatnika zastosowanie znajdować będą przepisy wyżej wskazanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 tej ustawy.

Drugi z wyżej przywołanych przepisów określa, iż nie uważa się za koszty uzyskania strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, w tym w sposób określony w art. 12 ust. 1 pkt 7 tej ustawy, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny - do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny. Przepis ten zawiera zakaz wykazywania w kosztach uzyskania przychodów straty rozumianej jako ujemna różnica pomiędzy wartością „brutto" wierzytelności a kwotą przychodu z tytułu zbycia (cesji) tej wierzytelności.

Konsekwencją tych przepisów jest to, iż Wnioskodawca do swoich kosztów uzyskania przychodów może/ będzie mógł zaliczyć wartość zbywanej wierzytelności pieniężnej w jej pełnej kwocie uwzględniającej podatek od towarów i usług, ponieważ limit z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT dotyczy stricte straty, która może być kosztem podatkowym do wysokości nieprzekraczającej jednak wartości uprzednio rozpoznanego przychodu należnego w kwocie netto.

Innymi słowy, art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT wprowadza generalną zasadę, zgodnie z którą gdy podatnik odpłatnie zbywa wierzytelność, to strata, jaka może powstać w związku z taką transakcją, czyli różnica pomiędzy wartością „brutto” wierzytelności a kwotą przychodu z tytułu zbycia (cesji) tej wierzytelności, nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Opisane powyżej zasady ustalania kosztu uzyskania przychodu należy zatem stosować w następujący sposób:

należy ustalić, czy i w jakiej wysokości poniesiony został koszt w rozumieniu art. 15 ust. 1 - co do zasady, jest nim nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto,
należy ustalić, czy powstała strata ze zbycia wierzytelności,
jeżeli nie powstała strata, to koszt poniesiony stanowi koszt uzyskania przychodu w całości,
jeżeli powstała strata, a zbyta wierzytelność była zarachowana jako przychód należny, to należy ustalić stosunek straty do tego przychodu,
jeżeli strata jest wyższa od tego przychodu, to nadwyżka powinna być odjęta od kosztu poniesionego i dopiero jego zmniejszona kwota stanowi koszt uzyskania przychodu,
jeżeli strata jest niższa albo równa temu przychodowi, to koszt poniesiony stanowi koszt uzyskania przychodu w całości.

Reasumując, rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, w tym sprzedaży na raty, na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinien wykazać koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadą ogólną wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztem poniesionym w rozumieniu art. 15 ust. 1 będzie - co do zasady - nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto (tj. z uwzględnioną w wartości wierzytelności kwotą podatku VAT).

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Ad. 2.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przepis ten wskazuje, że co do zasady przysporzenie majątkowe uznaje się za przychód podatkowy w dacie jego faktycznego uzyskania, a więc na zasadzie kasowej.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Aby dany przychód można było przyporządkować do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, musi być on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo - skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą o ile nie stanowią przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Przychody z działalności gospodarczej powstają na zasadzie kasowej albo memoriałowej, co zostało uregulowane w art. 12 ust. 3 - 3e ustawy o CIT, zawierającym zasady określające moment powstania tych przychodów.

Ustawodawca wprowadził ponadto regulacje dotyczące zasad rozpoznawania przychodu w odniesieniu do wybranych szczególnych sytuacji faktycznych. Przykładem takich unormowań jest m.in. art. 12 ust. 4b ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4b ustawy o CIT, w przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty.

Uregulowanie art. 12 ust. 4b ustawy o CIT odnosi się do sytuacji zmiany wierzyciela. Zmiana osób w zobowiązaniu jest możliwa, zarówno po stronie wierzyciela jak i po stronie dłużnika.

Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przeniesienie wierzytelności może nastąpić na nabywcę w drodze umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły (art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego).

Powołany przepis art. 12 ust. 4b ustawy o CIT dotyczy przeniesienia wierzytelności przez wynajmującego lub wydzierżawiającego (użyczającego) na osobę trzecią i wyłącza z przychodów wierzyciela kwoty wypłacane przez osobę trzecią na jego rzecz z tytułu przeniesienia wierzytelności.

Reasumując, w świetle brzmienia przepisu art. 12 ust. 4b ustawy o CIT, w przypadku przeniesienia na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu umowy najmu, pod warunkiem że umowy te między stronami nie wygasają, opłaty ponoszone przez najemcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego w dniu wymagalności zapłaty.

Odnosząc się z kolei do sposobu ustalenia kosztów ponownie przytoczyć należy treść art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
musi zostać właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W myśl art. 15 ust. 7 ustawy o CIT, w przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do kosztów uzyskania przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego zalicza się zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Reasumując mając na uwadze treść art. 15 ust. 7 ustawy o CIT, w przypadku sprzedaży (cesji) wierzytelności z tytułu umów najmu, koszty uzyskania przychodu z tej transakcji należy ustalić w wysokości zapłaconego osobie trzeciej dyskonta lub wynagrodzenia.

Zatem, w przedstawionym we wniosku opisie, rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów najmu urządzeń elektronicznych zastosowanie u Wnioskodawcy, jako podmiotu zbywającego, mają art. 12 ust. 4b oraz art. 15 ust. 7 ustawy o CIT.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia czy:

Wnioskodawca rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów sprzedaży, a w tym sprzedaży na raty, na cele podatku dochodowego od osób prawnych powinien wykazać przychód z transakcji w kwocie otrzymanej płatności od Nabywcy i koszt uzyskania przychodu w wysokości wartości brutto zbywanych wierzytelności (pakietów),
rozliczając transakcję sprzedaży (cesji) wierzytelności (pakietów) z tytułu umów najmu urządzeń elektronicznych zastosowanie u Wnioskodawcy, jako podmiotu zbywającego, mają art. 12 ust. 4b oraz art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych

należy uznać za prawidłowe.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1-4 zostały/zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin