Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.162.2021.1.ASK
z 10 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 czerwca 2021 r. (data wpływu 9 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania wskazanych we wniosku wydatków za wydatki mające charakter remontowy, zaliczane jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wydatków poniesionych na:

• elewację budynków (z wyłączeniem wydatków na ocieplenie), o których mowa w pkt a oraz wydatków na naprawę placu manewrowego, o których mowa w pkt b – jest prawidłowe;

• ocieplenie budynku – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy Spółka może zakwalifikować wydatki poniesione na elewację budynku oraz gruntowną naprawę całego placu manewrowego używanych w prowadzonej działalności gospodarczej – bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2016 Spółka z o. o. zakupiła nieruchomość składającą się z gruntu oraz z trzech budynków, których budowę zakończono w roku 1997, 1998 i 2020 oraz placu obsługującego zakupione budynki.

Zakupiona nieruchomość została przyjęta na stan majątku trwałego spółki i od 2016 roku od budynków wraz z placem manewrowym naliczana została miesięczna amortyzacja.

W skład wartościowy budynków wchodzi:

1. Kompleks trzech budynków gospodarczo magazynowych, w którym Spółka prowadziła własną działalność handlową, a obecnie po przeprowadzeniu siedziby do (…) przy ulicy (…), w opisanej wyżej nieruchomości prowadzi działalność gospodarczą w postaci najmu wszystkich posiadanych pomieszczeń gospodarczych, tworząc w ten sposób kompleks obiektów handlowo-usługowych.
2. Plac manewrowy łączący swym zakresem wszelkie pomieszczenia przeznaczone na prowadzona przez spółkę działalność gospodarczą.

W opisanej wyżej nieruchomości leżącej w (…) przy ulicy (…) - budynkach Spółka postanowiła wykonać remonty budowlane opisane poniżej to jest w punkcie a i b niniejszego zapytania:

1. Remont pierwszy: Spółka zaplanowała wymienić starą elewację budynków na nową elewację z jednoczesnym położeniem ocieplenia, ponieważ stara elewacja przez lata uległa już zniszczeniu i zużyciu, spękaniu, miejscami dużymi placami odpada od ścian w wyniku czego powstają mostki termiczne, powstają również poważne zacieki po opadowe, a to wszystko stwarza realną groźbę w sezonie zimowym niedogrzania budynku, przemarznięcia murów i przedostania się wilgoci z zewnątrz budynku do pomieszczeń gospodarczych wewnątrz budynków. Miało to miejsce już w latach poprzednich, kiedy w pomieszczeniach biurowych budynku B stwierdziliśmy grzyb na wewnętrznych ścianach pomieszczeń biurowych i musiał być on mechanicznie usuwany ze ścian wewnętrznych obiektu.


Głównym celem przeprowadzanych prac jest całkowite naprawienie elewacji zewnętrznej budynków.


Nowa elewacja będzie docieplona tylko w części B budynku, w którym wilgoć poczyniła największe zniszczenia. Elewacja wszystkich budynków położona będzie według obecnie panujących wymogów technicznych i stosowanej technologii, przywracając tym samym pierwotny stan użytkowy budynku przy zachowaniu obecnej wartości użytkowej, która nie ulegnie zmianie.

Wartość prac remontowych wraz z materiałem na remont elewacji budynków przekroczy kwotę 70 000,00 zł netto. Faktury za przeprowadzony remont będą wystawione na Spółkę, czyli właściciela przedmiotowej nieruchomości.


Opisany wyżej rodzaj kosztów w świetle obowiązujących przepisów nie został zaliczony przez Spółkę do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.


Ten rodzaj kosztów nie można również zaliczyć do wydatków przeznaczonych na ulepszenie środków trwałych o którym pisze ustawodawca w obowiązujących przepisach podatkowych i w przepisach prawa budowlanego.



2. Remont drugi: Spółka zaplanowała gruntowną naprawę nawierzchni całego placu manewrowego.


Z uwagi na upływ czasu oraz intensywną eksploatację nawierzchni placu poprzez poruszanie się po niej ciężkich maszyn, typu: samochodów dostawczych TIR oraz innych samochodów ciężarowych, które dostarczały i odbierały towar handlowy Spółki oraz wózków widłowych, położony na placu beton, kostka brukowa oraz krawężniki i płyty betonowe uległy zniszczeniu, spękaniu, porobiły się wyrwy, doły, wykruszenia, liczne pęknięcia, co może spowodować liczne mechaniczne uszkodzenia poruszających się po placu pojazdów mechanicznych, a w szczególności wózków widłowych i samochodów osobowych i ciężarowych.


W związku z powyższym złym stanem technicznym placu Spółka postanowiła dokonać remontu placu poprzez zastosowanie materiałów odpowiadających aktualnym standardom technologicznym.


Zużytą nawierzchnię wyrównać, utwardzić i uzupełnić warstwą bitumiczną. Wyłożoną warstwę podsypową piasku i cementu, utwardzić i ułożyć na niej kostkę brukową.

Wartość prac remontowych wraz z materiałem na remont opisanego placu przekroczy 76 000,00 zł netto. Opisane prace remontowe placu nie zwiększą wartości użytkowej i technicznej placu.

Na skutek przeprowadzenia prac remontowych nie zostanie zwiększona powierzchnia placu, jedynie zostanie przywrócona jego pierwotna wartość użytkowa, zaś jego funkcje nie ulegną zmianie.

Faktury za przeprowadzony remont będą wystawione na Spółkę, czyli właściciela przedmiotowej nieruchomości.

Opisany wyżej rodzaj kosztów w świetle obowiązujących przepisów nie został zaliczony przez Spółkę do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Ten rodzaj kosztów nie można również zaliczyć do wydatków przeznaczonych na ulepszenie środków trwałych, o którym pisze ustawodawca w obowiązujących przepisach podatkowych i w przepisach prawa budowlanego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka może zakwalifikować wydatki (opisane w punkcie a.) poniesione na wymianę elewacji budynku używanego w prowadzonej działalności gospodarczej – bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu?
2. Czy Spółka może zakwalifikować wydatki (opisane w punkcie b.) poniesione na gruntowną naprawę całego placu manewrowego używanego w prowadzonej działalności gospodarczej –bezpośrednio i jednorazowo do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W oparciu o przedstawione wyżej fakty (art. 15 ust. 1 updop, art. 3 punkt 8 prawo budowlane) uważam, że przedstawione powyżej i podjęte przez Spółkę prace remontowe spełniają warunki obowiązujące wobec pojęcia remontu, to znaczy - prace remontowe zostaną wykonane w istniejących obiektach budowlanych - zaliczonych do środków trwałych Spółki, a wykonane roboty budowlane polegają wyłącznie na odtworzeniu stanu pierwotnego istniejącego już środka trwałego, przy czym do wykonania powyższych robót remontowych dopuszczono zastosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

W związku z powyższym Spółka uważa, że opisane wyżej i poniesione oraz zaplanowane wydatki finansowe spełniają w pełni charakter robót remontowych o charakterze odtworzeniowym, co zgodnie z obowiązującym prawem pozwala Spółce całkowite koszty remontowe poniesione z tytułu remontu obiektów wymienionego w punkcie a i b w całości i jednorazowo zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodu Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie uznania wskazanych we wniosku wydatków za wydatki mające charakter remontowy, zaliczane jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wydatków poniesionych na:

• elewację budynków (z wyłączeniem wydatków na ocieplenie), o których mowa w pkt a oraz wydatków na naprawę placu manewrowego, o których mowa w pkt b – jest prawidłowe;

• ocieplenie budynku – jest nieprawidłowe.
  
  
  

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 UPDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Art. 15 ust. 4d ustawy o CIT stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Artykuł 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16g ust. 13 ustawy o CIT stanowi, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000,00 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest więc:

• przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
  

• rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
  

• rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
  

• adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
  

• modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  
  

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, ewentualnie obniżce kosztów eksploatacji.

Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje przytoczonych w art. 16g ust. 13, pojęć takich jak: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja czy modernizacja. Pojęcie remontu również nie zostało wyjaśnione w tej ustawie. Tym samym zasadne jest sięgnięcie w tym zakresie do definicji zawartych w innych gałęziach prawa. Pojęcie to definiują przepisy prawa budowlanego.

Remontem, zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm.), jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie wydatków - czy są to wydatki na remont - należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) i podlegające amortyzacji.

Należy również podkreślić, że podatnik może odrębnie traktować wydatki o charakterze remontowym i ulepszeniowym ponoszone w ramach jednego zadania inwestycyjnego, jako że decydujące znaczenie dla kwalifikacji podatkowej ma tutaj ocena danego wydatku, a nie całego projektu. Ustawa o CIT posługuje się przy tym pojęciem wydatku, a nie procesu, czy zadania inwestycyjnego (na który składa się więcej rodzajów wydatków). Ani art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, ani żaden inny przepis tej ustawy nie wyklucza, przy jednoczesnym prowadzeniu w danym obiekcie różnych prac budowlanych, możliwości uznania części z nich jako prac remontowych, a części jako prac modernizacyjnych. Dla właściwej kwalifikacji podatkowej niezbędna jest ocena charakteru poszczególnych wydatków.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zakupił nieruchomość składającą się z gruntu oraz trzech budynków oraz placu obsługującego zakupione budynki. Nieruchomość została przyjęta na stan majątku trwałego spółki i od 2016 od budynków wraz z placem manewrowym naliczana została miesięczna amortyzacja. Spółka postanowiła wykonać remonty budowlane. W pierwszym z nich Spółka zaplanowała wymienić starą elewację budynków na nową z jednoczesnym położeniem ocieplenia. Elewacja budynków położona będzie według obecnie panujących wymogów technicznych i stosowanej technologii, przywracając tym samym pierwotny stan użytkowy budynku przy zachowaniu obecnej wartości użytkowej, która nie ulegnie zmianie. Spółka postanowiła dokonać również gruntowną naprawę nawierzchni całego placu manewrowego. Na skutek przeprowadzonych prac remontowych nie zostanie zwiększona powierzchnia placu, jedynie zostanie przywrócona jego pierwotna wartość użytkowa, zaś jego funkcje nie ulegną zmianie.

Zatem, mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że prowadzone przez Wnioskodawcę prace polegające na wymianie elewacji budynków (z wyłączeniem ocieplenia) oraz na gruntownej naprawie placu manewrowego mają charakter remontowy. Zmierzają bowiem do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i nie prowadzą jednocześnie do podwyższenia bądź istotnej zmiany jego cech użytkowych.

Wydatki na prace związane z położeniem ocieplenia, są wydatkami na ulepszenie środka trwałego. Spowodują bowiem wzrost wartości użytkowej środka trwałego, poprawę standardów technicznych, a także obniżenie kosztów eksploatacji (np. poprzez zmniejszenie kosztów ogrzewania), a więc modernizację. Nie mogą zostać więc potraktowane jako remont środka trwałego, gdyż nie mają charakteru odtworzeniowego.

Sposób zaliczania przedmiotowych wydatków na ulepszenie środka trwałego uzależniony jest jednak od ich wartości. Wydatki na ulepszenie w kwocie przekraczającej 10.000,00 zł podwyższają wartość środka trwałego stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o CIT i podlegają amortyzacji podatkowej. Natomiast wydatki w kwocie nie przekraczającej 10.000,00 zł mogą zostać zaliczone jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym, wydatki poniesione na wymianę elewacji budynku, opisane w pkt a (z wyłączeniem ocieplenia) oraz na gruntową naprawę całego placu manewrowego (opisanego w pkt b) mają charakter remontowy i należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast wydatki na prace związane z ociepleniem budynków nie mogą zostać uznane jako remont, lecz ulepszenie środka trwałego. Sposób ich zaliczenia do kosztów uzależniony jest od tego, czy przekroczą kwotę 10.000,00 zł, stosownie do treści art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania wskazanych we wniosku wydatków za wydatki mające charakter remontowy, zaliczane jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wydatków poniesionych na:

• elewację budynków (z wyłączeniem wydatków na ocieplenie), o których mowa w pkt a oraz wydatków na naprawę placu manewrowego, o których mowa w pkt b – jest prawidłowe;
  

• ocieplenie budynku – jest nieprawidłowe.
  
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.