Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.382.2021.1.TR
z 28 czerwca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2021 r. (data wpływu 29 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: „Uniwersytet”) zatrudnia nauczyciela akademickiego (dalej: „Pracownik”) na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Osoba ta jest Kierownikiem wyodrębnionej w strukturach Wnioskodawcy jednostki (Zakładu), prowadzącej badania naukowe, działalność dydaktyczną i usługową. Do jej obowiązków służbowych należy, obok realizacji pracy naukowej, organizowanie i nadzorowanie zadań wykonywanych przez Zakład, w tym prowadzenie cotygodniowych spotkań zespołu, monitoring instalacji infrastruktury badawczej, szkolenia pracowników, zgłaszanie usterek technicznych instalacji badawczej i nadzorowanie napraw. Miejscem pracy Pracownika, wskazanym w umowie o pracę z Wnioskodawcą, nie jest siedziba Wnioskodawcy, ani jednostka organizacyjna Wnioskodawcy inna niż siedziba.

Pracownik poinformował Uniwersytet, że zamierza podjąć dodatkowo pracę dla podmiotu z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. Wnioskodawca nie ma wiedzy, jaki charakter ma praca na rzecz podmiotu amerykańskiego, jaki rodzaj umowy łączy Pracownika z tym podmiotem. Uniwersytet nie również informacji, czy powierzone przez podmiot zagraniczny obowiązki, Pracownik będzie wykonywał na terytorium Stanów Zjednoczonych (a jeśli tak, to jak długi będzie czas przebywania Pracownika w tym kraju), czy też będą one wykonywane zdalnie. Uniwersytet nie będzie stroną porozumienia z podmiotem, dla którego zadania Pracownik będzie wykonywał dodatkowo. Wnioskodawca nie będzie wypłacał żadnego wynagrodzenia Pracownikowi w związku z jego aktywnością na rzecz podmiotu amerykańskiego. Pracownik deklaruje, że Uniwersytet pozostaje jego podstawowym miejscem pracy. Pracownik będzie wykonywał obowiązki pracownicze względem Wnioskodawcy w niezmienionym zakresie. Uniwersytet będzie wypłacał Pracownikowi wynagrodzenie zgodnie z umową o pracę z Pracownikiem – tylko za pracę wykonywaną przez Pracownika na rzecz Uniwersytetu (nie za pracę na rzecz podmiotu amerykańskiego).

Wnioskodawca nie ma wiedzy, aby zmianie uległa rezydencja podatkowa Pracownika (nie otrzymał żadnego oświadczenia o zmianie jego rezydencji podatkowej, nie dysponuje jego certyfikatem rezydencji podatkowej, wskazującym na podleganie w Polsce jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

Uniwersytet, jako zakład pracy, na podstawie art. 31 ustawy o PDOF, zamierza nadal obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskiwanych przez Pracownika ze stosunku pracy łączącego Pracownika z Wnioskodawcą (zgodnie z zasadami określonymi w art. 32 ust. 1-5 oraz 7 ustawy o PDOF), a następnie przekazywać kwoty pobranych zaliczek na rachunek właściwego urzędu skarbowego, w myśl art. 38 ustawy o PDOF. Wnioskodawca nie będzie w żaden sposób uwzględniał ewentualnych przychodów (dochodów) uzyskiwanych przez Pracownika ze stosunku prawnego nawiązanego przez Pracownika z podmiotem amerykańskim, w szczególności nie będzie pobierał zaliczek na podatek od tych przychodów (dochodów).

Wnioskodawca zamierza także przekazywać, Pracownikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu informacje o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy według ustalonego wzoru (PIT-11), o których mowa w art. 39 ust. 1 ustawy o PDOF, w terminach i według reguł określonych w art. 42g ustawy o PDOF, traktując Pracownika jak rezydenta podatkowego Polski. W części C informacji PIT - 11 „dane identyfikacyjne i adres zamieszkania podatnika” w poz. 11 Wnioskodawca zamierza zaznaczyć, jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika, kwadrat 1 „nieograniczony obowiązek podatkowy (rezydent)”. W poz. 19 tego formularza „Kraj” Wnioskodawca zamierza wskazać Polskę, Wnioskodawca zamierza także podać dane adresowe Pracownika w Polsce, jakimi dysponuje z uwagi na łączącą go z tą osobą umową o pracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Uniwersytet postąpi prawidłowo obliczając i pobierając w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy Pracownika od dochodów uzyskiwanych przez niego ze stosunku pracy łączącego Pracownika z Wnioskodawcą, na zasadach określonych w art. 32 ust. 1-5 oraz 7 ustawy o PDOF i jednocześnie nie uwzględniając ewentualnych przychodów (dochodów) uzyskiwanych przez Pracownika ze stosunku prawnego nawiązanego przez Pracownika z podmiotem amerykańskim, w szczególności nie pobierając zaliczek na podatek od tych przychodów (dochodów)?
2. Czy Uniwersytet postąpi prawidłowo, sporządzając informację o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) w sposób przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, Uniwersytet postąpi prawidłowo obliczając i pobierając w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy Pracownika od dochodów uzyskiwanych przez niego ze stosunku pracy łączącego Pracownika z Wnioskodawcą, na zasadach określonych w art. 32 ust. 1-5 oraz 7 ustawy o PDOF i jednocześnie nie uwzględniając ewentualnych przychodów (dochodów) uzyskiwanych przez Pracownika ze stosunku prawnego nawiązanego przez Pracownika z podmiotem amerykańskim, w szczególności nie pobierając zaliczek na podatek od tych przychodów (dochodów).

Uniwersytet zatrudnia Pracownika na podstawie umowy o pracę. Ciążą na nim obowiązki, jakie ustawa o PDOF nakłada na zakłady pracy, w szczególności obliczenie i pobór zaliczek na podatek dochodowy. Stosunek pracy trwa nieprzerwanie i okoliczność, że Pracownik podejmuje zatrudnienie także u innego pracodawcy, czy też nawiązuje inny stosunek prawny, nie wpływa na sposób wykonywania przez Pracownika obowiązków służbowych, ani zakres tych powinności względem Uniwersytetu. Wnioskodawca nie ma wiedzy w zakresie warunków zatrudnienia Pracownika u innego podmiotu, w szczególności, czy jego podstawą jest umowa o pracę. Nie dysponuje szczegółami dotyczącymi rezydencji podatkowej tego innego podmiotu, jak również informacją co do tego, gdzie praca na rzecz tego innego podmiotu będzie wykonywana (czy jest to terytorium Stanów Zjednoczonych, Polski, czy innego państwa). Pracownik nie przekazał ponadto żadnej informacji odnośnie do zmiany swojej rezydencji podatkowej.

Uniwersytet jest zatem zobligowany nieprzerwanie realizować swoje obowiązki jako płatnik względem przychodów ze stosunku pracy uzyskiwanych przez Pracownika, co do którego nie ma informacji, aby przestał podlegać w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Nie zachodzą w opinii Wnioskodawcy okoliczności, uzasadniające odstąpienie od wskazanych powinności. W szczególności Uniwersytet nie dysponuje żadnymi dokumentami (oświadczeniami, certyfikatami rezydencji), które nakazywałyby modyfikację dotychczasowego podejścia z uwagi na opodatkowanie przychodów Pracownika w innym kraju niż Polska. Uniwersytet, dopóki nie dysponuje potwierdzoną informacją o braku polskiej rezydencji podatkowej Pracownika, jest zobowiązany do traktowania dokonywanych wypłat z tytułu umowy o pracę jako wypłat na rzecz osoby o nieograniczonym obowiązku podatkowym. Nie ma także powodu przyjmować, że praca na jego rzecz jest wykonywana poza terytorium Polski (w szczególności nie zachodzi okoliczność oddelegowania pracownika do realizacji zadań poza terytorium kraju). Modyfikacja stosowanego podejścia, a w szczególności zaniechanie poboru zaliczek, mogłoby prowadzić do niewywiązania się z powinności płatnika.

Jednocześnie na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika dotyczące przychodów, które Pracownik może osiągać ze stosunku prawnego nawiązanego z podmiotem amerykańskim. Wnioskodawca nie jest stroną tego stosunku prawnego, nie wypłaca ewentualnego wynagrodzenia w jego ramach, nie ma nawet informacji o zasadach wypłaty tego wynagrodzenia oraz jego wysokości.

W konsekwencji postępowanie Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, Uniwersytet postąpi prawidłowo, sporządzając informację o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) w sposób przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego. Uniwersytet jest zobligowany, jako zakład pracy, do sporządzenia i przesłania informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) za dany rok podatkowy. Wypełniony formularz przekazuje Pracownikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu. Wnioskodawca, dopóki nie dysponuje potwierdzoną informacją o utracie polskiej rezydencji podatkowej przez Pracownika (oświadczeniem Pracownika, certyfikatem rezydencji), jest obowiązany do wskazania w informacji PIT-11, że Pracownik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Prawidłowym jest zatem wskazanie w formularzu, że osoba ta jest polskim rezydentem oraz podanie w tym formularzu danych adresowych Pracownika w Polsce, jakimi Wnioskodawca dysponuje z uwagi na łączącą go z tą osobą umową o pracę. Postępowanie Uniwersytetu w tym zakresie należy zatem uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na płatniku ciążą zatem trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

• obliczenia,
• pobrania,
• wpłacenia

− podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych oraz daninę solidarnościową.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje przy tym dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku dochodowego od osób fizycznych:

• tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;
• obliczenie, pobór i zapłatę podatku przez płatnika.
  
  

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę, poprzez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 31, 33, 34, 35, 41 i 42e. Wymienione przepisy nakładają obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. na:

• osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy” – są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31);
• osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. – są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 41 ust. 1);.
• osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej – są obowiązane jako płatnicy pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4).
  
  

Ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
• określenie kategorii przychodów (dochodów), w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.
  
  

Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązku płatnika jest jednak istnienie relacji: udzielający świadczenia (płatnik) – uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika (czyli w istocie pochodzi od płatnika).

W szczególności, w odniesieniu do przywołanego art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nadającego status płatnika podatku „zakładom pracy”, należy podkreślić, że przepis ten dotyczy:

• przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy uzyskiwanych od zakładów pracy oraz
• zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy.
  
  

Analiza treści ww. przepisu wymaga wskazania, że ogólne określenie „przychodów” zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Pojęcie przychodu wiąże się z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się – stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy – wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy, przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy rozumiane są przez ustawodawcę szeroko. Pojęcie to obejmuje zarówno świadczenia pieniężne, jak i wartość świadczeń niepieniężnych, w tym świadczeń nieodpłatnych. W szczególności, ustawodawca nie ogranicza omawianego pojęcia do wynagrodzenia za pracę, a wskazany przez niego katalog rodzajów przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych zawarty w powołanym przepisie ma charakter przykładowego wyliczenia (świadczy o tym użyte sformułowanie „w szczególności”).

O tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy, decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy także inna osoba, niezwiązana z pracodawcą. Istotne jest także to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia z istniejącym stosunkiem pracy. Nie ma natomiast znaczenia, z jakiego źródła pracodawca pokrywa wypłatę danych świadczeń dla pracowników – czy pokrywa wypłatę tych świadczeń bezpośrednio ze środków własnych czy pośrednio poprzez zapewnienie wypłaty świadczeń ze źródeł bezpośrednio z pracodawcą niezwiązanych.

Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika (pracownika) powstaniem przysporzenia majątkowego, uzyskane bezpośrednio lub pośrednio od pracodawcy i mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie natomiast z przywołanym przez Wnioskodawcę art. 32 ust. 1-5 oraz ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. Zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:
   1. za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy nie przekroczył kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali - 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
   2. za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 17% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali;
   3. za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

• 1a. Jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu:
  1. dochody podatnika nie przekroczą górnej granicy pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej - zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu i są dodatkowo pomniejszane za każdy miesiąc o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1;
  2. dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższym przedziale skali, zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
• 1b.Płatnicy, którym podatnik złożył oświadczenie wymienione w ust. 1a, pobierają zaliczki według zasad określonych w ust. 1a pkt 1 i 2 począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostało złożone oświadczenie.
• 1c. W razie faktycznej zmiany stanu upoważniającego do obniżki zaliczek lub utraty możliwości do opodatkowania dochodów zgodnie z art. 6, podatnik jest zobowiązany poinformować o tym płatnika; w tym przypadku od miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatnik przestał spełniać warunki do obniżki zaliczek, zaliczki są pobierane według zasad określonych w ust. 1.
• 1e. Jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok jego dochody przekroczą kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali, płatnik pobiera zaliczki bez pomniejszania o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, od miesiąca, w którym otrzymał oświadczenie, albo od następnego miesiąca, jeżeli w miesiącu, w którym otrzymał oświadczenie, nie miał możliwości pobrania zaliczki bez takiego pomniejszenia.
• 1f. Jeżeli podatnik złoży płatnikowi pisemny wniosek o pobór zaliczek bez stosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 148, płatnik pobiera zaliczki bez stosowania tego zwolnienia najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał wniosek. Wniosek ten składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.
  

2. Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.
3. Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 1a i 2 pomniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:
   1. nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;
   2. nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
   3. nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
   4. nie otrzymuje świadczeń pieniężnych wypłacanych z Funduszu Pracy lub z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
   5. ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.

• 3a. Oświadczenia, o którym mowa w ust. 3, nie składa się, jeżeli stan faktyczny wynikający z oświadczenia złożonego w latach poprzednich nie uległ zmianie.
• 3b. Obliczoną zaliczkę zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez zakład pracy ze środków podatnika.
  

4. Zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.
5. Zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.
7. Zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3 od miesiąca, w którym otrzymał pisemne oświadczenie pracownika o rezygnacji z ich stosowania, albo od następnego miesiąca, jeżeli w miesiącu, w którym otrzymał oświadczenie, nie miał możliwości pobrania zaliczki bez zastosowania tych kosztów. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.
   
   

Z kolei stosownie do art. 39 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Na podstawie natomiast art. 42g ww. ustawy, płatnicy oraz podmioty, o których mowa w art. 42a, przesyłają roczne obliczenie podatku, o którym mowa w art. 34 ust. 7, oraz informacje, o których mowa w art. 34 ust. 8, art. 35 ust. 10, art. 39 ust. 1 i 3, art. 42 ust. 2 pkt 1, art. 42a ust. 1 oraz art. 42e ust. 6:

1. urzędowi skarbowemu - w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym;
2. podatnikowi - w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym.
   
   

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się przy tym – stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy – osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przesłanki uznania danej osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania w Polsce zostały określone jako tzw. alternatywa łączna (w postaci spójnika „lub”). Spełnienie choćby jednego z ww. warunków jest wystarczające dla uznania, że podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu omawianego przepisu.

Pierwsze z ww. kryteriów – posiadanie ośrodka interesów życiowych w Polsce – wymaga uwzględnienia okoliczności dotyczących osobistej i ekonomicznej sfery życia osoby fizycznej. Dla ustalenia centrum osobistych lub gospodarczych interesów osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę m.in. „lokalizację” więzi rodzinnych i towarzyskich, działalności zawodowej i pozazawodowej, posiadanego majątku. W szczególności, przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji (klubów), uprawiane hobby itp. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itp.

Druga z przesłanek wskazanych w art. 3 ust. 1a ustawy – przebywanie na terytorium Polski – odnosi się do dni pobytu w Polsce liczonych w danym roku podatkowym (czyli w przypadku osób fizycznych – w roku kalendarzowym).

Osoby fizyczne, które nie spełniają żadnego z kryteriów określonych w art. 3 ust. 1a ustawy, czyli:

• nie posiadają na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) ani
• nie przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym,

nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu omawianej ustawy.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zaznaczyć jednak należy, że w sytuacji gdy podmiot występuje z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej jako potencjalny płatnik, to z tej perspektywy (indywidualnej sprawy wnioskodawcy jako potencjalnego płatnika) ocena sytuacji faktycznych w pierwszej kolejności wymaga ustalenia, czy dany wnioskodawca jest świadczeniodawcą świadczeń, w odniesieniu do których rozważa rolę płatnika:

• a jeśli tak – kolejnym krokiem powinno być ustalenie, czy świadczenia realizowane przez danego wnioskodawcę mieszczą się w kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na świadczeniodawcy ciążą obowiązki płatnika podatku;
• natomiast jeśli nie – indywidualna sprawa wnioskodawcy jest wyjaśniona (kwestia kwalifikacji podatkowej świadczeń po stronie ich odbiorców nie jest indywidualną sprawą wnioskodawcy, więc nie może być przedmiotem wydanej dla niego interpretacji indywidualnej).
  
  

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ciążących na nim obowiązków płatnika wynikających ze świadczeń udzielanych Pracownikowi – będącemu nauczycielem akademickim – zatrudnionemu przez Wnioskodawcę na umowę o pracę na czas nieokreślony, w związku z informacją od tego Pracownika o zamiarze podjęcia bliżej nieokreślonej, dodatkowej pracy dla podmiotu z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. Wnioskodawca zaakcentował przy tym, że nie ma wiedzy, jaki charakter ma praca na rzecz podmiotu amerykańskiego, jaki rodzaj umowy łączy Pracownika z tym podmiotem. Nie ma również informacji, czy powierzone przez podmiot zagraniczny obowiązki, Pracownik będzie wykonywał na terytorium Stanów Zjednoczonych (a jeśli tak, to jak długi będzie czas przebywania Pracownika w tym kraju), czy też będą one wykonywane zdalnie. Wnioskodawca nie będzie stroną porozumienia z podmiotem, dla którego zadania Pracownik będzie wykonywał dodatkowo. Wnioskodawca nie będzie wypłacał żadnego wynagrodzenia Pracownikowi w związku z jego aktywnością na rzecz podmiotu amerykańskiego. Pracownik deklaruje, że Wnioskodawca pozostaje jego podstawowym miejscem pracy. Pracownik będzie wykonywał obowiązki pracownicze względem Wnioskodawcy w niezmienionym zakresie. Wnioskodawca będzie wypłacał Pracownikowi wynagrodzenie zgodnie z umową o pracę z Pracownikiem – tylko za pracę wykonywaną przez Pracownika na rzecz Wnioskodawcy (nie za pracę na rzecz podmiotu amerykańskiego). Wnioskodawca nie ma wiedzy, aby zmianie uległa rezydencja podatkowa Pracownika (nie otrzymał żadnego oświadczenia o zmianie jego rezydencji podatkowej, nie dysponuje jego certyfikatem rezydencji podatkowej, wskazującym na podleganie w Polsce jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma regulacji, które wymagałyby od płatnika, żeby uzyskiwał od podatników oświadczenia o rezydencji podatkowej, czy bardziej precyzyjnie: o centrum interesów życiowych lub o czasie przebywania na terytorium Polski. Nie ma również przepisów, które stanowiłyby, że treść takich oświadczeń jest wiążąca dla płatnika w kontekście traktowania podatnika jako osoby fizycznej mającej miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a tej ustawy albo jako osoby, które nie ma miejsca zamieszkania w Polsce w rozumieniu tego przepisu.

Podobnież, płatnik powinien dopełnić obowiązków informacyjnych oraz dokonać poboru podatku na podstawie posiadanych przez siebie informacji i dokumentów oraz informacji i dokumentów przedłożonych przez podatnika. Dla ustalenia swoich obowiązków jako płatnika podmiot może posłużyć się wyłącznie informacjami, które są w jego posiadaniu. Informacje takie płatnik analizuje indywidualnie w odniesieniu do każdego podatnika, działając w dobrej wierze i na podstawie wszystkich dostępnych mu danych.

Reasumując: na gruncie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, a w szczególności podnoszonego przez Wnioskodawcę faktycznego braku potwierdzonych informacji o dodatkowej pracy Pracownika, którą tenże dopiero ma zamiar podjąć, Wnioskodawca winien obliczając i pobierając w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy Pracownika od dochodów uzyskiwanych przez niego ze stosunku pracy łączącego Pracownika z Wnioskodawcą, na zasadach określonych w art. 32 ust. 1-5 oraz 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jednocześnie nie uwzględniając ewentualnych przychodów (dochodów) uzyskiwanych przez Pracownika ze stosunku prawnego nawiązanego przez Pracownika z podmiotem amerykańskim, w szczególności nie pobierając zaliczek na podatek od tych przychodów (dochodów).

Jednocześnie, Wnioskodawca sporządzając informację o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) będzie zobowiązany do sporządzenia i przesłania informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) za dany rok podatkowy, zarówno Pracownikowi, jak i właściwemu urzędowi skarbowemu. Dopóki Wnioskodawca nie będzie dysponował potwierdzoną informacją o utracie polskiej rezydencji podatkowej przez Pracownika, będzie zobowiązany do wskazania w informacji PIT-11, że Pracownik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu; jest polskim rezydentem podatkowym, z polskimi danymi adresowymi.

Niezależnie od powyższego, taka sytuacja nie zwalnia jednak Wnioskodawcy z obowiązku indywidualnej analizy sytuacji każdego podatnika, w tym opisanego Pracownika, w dobrej wierze, na podstawie wszystkich dostępnych mu – jako płatnikowi – danych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.