Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.522.2021.2.MM
z 27 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 20 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 sierpnia 2021 r. (data wpływu 12 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia rat leasingowych w leasingu finansowym do kosztów uzyskania przychodów (pytanie Nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 sierpnia 2021 r. (data wpływu 12 sierpnia 2021 r.), na wezwanie Organu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT, a głównym przedmiotem działalności gospodarczej, którą prowadzi jest działalność pozostałych agencji transportowych. Wnioskodawczyni ma zamiar zająć się również wynajmem kamperów.

W związku z powyższym, nabędzie (stanie się korzystającym zgodnie z umową) kampery w ramach umowy leasingu operacyjnego lub leasingu finansowego. Kampery będą służyć wyłącznie do wynajmu dla osób fizycznych i prawnych. Wnioskodawczyni nie będzie korzystała z kamperów do celów prywatnych. Kampery będą miały dopuszczalną masę całkowitą do 3,5 tony, a w rozumieniu ustawy Prawo o ruchu drogowym, będą sklasyfikowane jako „samochód specjalny kempingowy”. Wartość każdego z pojazdów to ok. 280 000 zł – 300 000 zł.

W piśmie z dnia 9 sierpnia 2021 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że zagadnienie objęte przedmiotowym wnioskiem dotyczy zaistniałego stanu faktycznego. Umowy leasingowe zostały zawarte po dacie złożenia wniosku o wydanie interpretacji. Jednocześnie precyzuje pytanie zadane we wniosku ograniczając je wyłącznie do leasingu finansowego.

Działalność gospodarcza jest prowadzona od dnia 21 lutego 2011 r. w zakresie transportu, spedycji i usług związanych z transportem i jego obsługą. Od połowy roku jest prowadzona działalność związana z wynajmem kamperów. Wnioskodawczyni jako formę opodatkowania wybrała podatek liniowy oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Kampery spełniają definicję samochodu osobowego. Są to pojazdy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu nie więcej niż 9 osób. Z karty pojazdu wynika, że są to samochody specjalne kempingowe. Wartość pojazdów będzie przekraczać 150 000 zł. Wnioskodawczyni nie będzie prowadziła ewidencji. Warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów przeznaczonych wyłącznie do odprzedaży, sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika, oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Wnioskodawczyni w obecnym sezonie nabyła dwa kampery, a w kolejnych latach będą wprowadzone nowe pojazdy. W zakres prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej wchodzi wynajem i dzierżawa pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 77.12.Z). Wnioskodawczyni nabyła dwa kampery na podstawie umowy leasingu finansowego. Zgodnie z homologacją jest to samochód specjalny kempingowy. Umowy leasingu spełniają warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W umowie leasingowej ustalono wartość samochodu osobowego na podstawie zamówienia, a następnie faktury VAT zakupu nowego pojazdu.

Jest to leasing finansowy - po stronie korzystającego jest amortyzacja pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni będzie miała prawo do zaliczenia rat leasingowych w leasingu operacyjnym w całości do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni będzie miała prawo do zaliczenia rat leasingowych w leasingu finansowym w całości do kosztów uzyskania przychodów?
   
   

Pismem z dnia 9 sierpnia 2021 r. Wnioskodawczyni wycofała wniosek w zakresie pytania oznaczonego Nr 1, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, a zatem przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego Nr 2, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez samochód osobowy rozumie się pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony (...). Jak wskazano we wniosku, kampery będą miały dopuszczalną masę całkowitą mniejszą niż 3,5 tony, jednak będą sklasyfikowane jako „samochód specjalny kempingowy”.

Zatem, w świetle definicji zawartej w art. 5a pkt 19a ww. ustawy, nie będą one stanowiły samochodów osobowych.

Ponadto, będą wykorzystywane jedynie w celu wynajmu w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Powyższe oznacza, że w stosunku do kosztów ponoszonych na ww. kampery, nie należy stosować żadnego z ograniczeń w zaliczaniu ich w koszty podatkowe przewidzianych w art. 23 ust. 1 pkt 46-47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem kampery te nie będą samochodami osobowymi w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wszystkie ww. ograniczenia odnoszą się wyłącznie do samochodów osobowych.

W przypadku, w którym wydatki związane z pojazdami będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów - Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zaliczenia ich w całości w koszty uzyskania przychodów (na podstawie przepisu ogólnego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec powyższego, w zakresie zasad zaliczania wydatków w koszty podatkowe należy stosować zasady ogólne, tj. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że Wnioskodawczyni będzie mogła w niniejszej sprawie zaliczyć w koszty podatkowe wydatki związane z eksploatacją kampera w takiej części, w jakiej są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Z przepisów powyższych wynika zatem, co do zasady, że jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego – prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Od 1 stycznia 2019 r. zmieniły się zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy i innej o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego.

W myśl art. 1 pkt 7 lit. a) ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159), w art. 23 w ust. 1 po pkt 47 dodano pkt 47a.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od 1 stycznia 2019 r. - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Na mocy art. 23 ust. 5c ww. ustawy, w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.

Odnosząc się do kwestii, o której mowa w pytaniu zauważyć należy, że bezspornie z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła umowę leasingu finansowego dwóch samochodów osobowych – typu kamper (tj. samochodu turystycznego z miejscem do spania i wypoczynku) - o wartości przekraczającej limity określone w art. 23 ust. 1 pkt 47a i ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, celem jego wynajmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za samochód osobowy uznaje się pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
     
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
     
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
     
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Zgodnie z art. 5d ww. ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:

1. art. 5a pkt 19a lit. a) i b) stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. art. 5a pkt 19a lit. c) stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
   
   

W rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2021 r., poz. 450, z późn. zm.), pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego (art. 2 pkt 38 tej ustawy).

W świetle przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz analizy ww. przepisów zgodzić należy się z opinią Wnioskodawczyni, że pojazd, o którym mowa we wniosku (samochód typu kamper o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony), będzie uznany za samochód osobowy, zgodnie z wyżej przytoczoną definicją, zawartą art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wyłączenia w tym przepisie nie będą miały do tego pojazdu zastosowania.

W sytuacji zatem, w której Wnioskodawczyni będzie oddawała leasingowany samochód osobowy w najem innym podmiotom w zakresie, w jakim to przekazanie samochodu dokonywane jest w ramach działalności gospodarczej zastosowanie znajdzie art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym miejscu wskazać należy, że przepis ten wprost wskazuje, że ma zastosowanie do umów leasingu, o których mowa w art. 23a pkt 1, umów najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Bez znaczenia pozostaje fakt, że Wnioskodawczyni oddaje leasingowany pojazd w najem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli Wnioskodawczyni (korzystający) ponosi opłaty wynikające z umów leasingu, o których mowa w art. 23a pkt 1 (z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego) to znajdzie dla niego zastosowanie ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Gdyby wolą ustawodawcy było umożliwienie podatnikom pełnego odliczenia kosztów leasingu (rat leasingowych) w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawczynię, uczyniłby to jak w przypadku określonym w art. 23 ust. 5b ww. ustawy, w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych.

W tym kontekście, na marginesie sprawy, wyjaśnić należy, że stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych. Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Z literalnego brzmienia przepisów wynika, że ograniczenia, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, nie znajdą zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie, np. umowy leasingu albo umowy najmu. Istotne znaczenie ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni, że: w stosunku do kosztów ponoszonych na ww. kampery, nie należy stosować żadnego z ograniczeń w zaliczaniu ich w koszty podatkowe przewidzianych w art. 23 ust. 1 pkt 46-47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem kampery te nie będą samochodami osobowymi w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wszystkie ww. ograniczenia odnoszą się wyłącznie do samochodów osobowych. (…) Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zaliczenia ich w całości w koszty uzyskania przychodów (na podstawie przepisu ogólnego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) - jest nieprawidłowe.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych, czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) nakłada na Organ podatkowy obowiązek wydania interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.