2021.08.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0115-KDIT1-1.4012.812.2017.12.RM

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.812.2017.12.RM
z 12 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18 (data wpływu prawomocnego wyroku i zwrot akt 17 maja 2021 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 listopada 2017 r. (data wpływu 16 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania usług wyżywienia wychowanków MOS i SOSW, za które odpłatności ponoszą ich rodzice/opiekunowie prawni - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania usług wyżywienia wychowanków MOS i SOSW, za które odpłatności ponoszą ich rodzice/opiekunowie prawni.

Dotychczasowy przebieg postępowania:

W dniu 11 stycznia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidulaną prawa podatkowego znak: 0115-KDIT1-1.4012.812.2017.1.MM, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku opodatkowania usług wyżywienia wychowanków MOS i SOSW, za które odpłatności ponoszą ich rodzice/opiekunowie prawni.

W dniu 24 stycznia 2018 r. Wnioskodawca wniósł skargę na ww. interpretację (data wpływu 31 stycznia 2018 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, wyrokiem z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18 uchylił zaskarżoną interpretację z 11 stycznia 2018 r. znak: 0115-KDIT1-1.4012.812.2017.1.MM.

W dniu 8 czerwca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną od wyroku WSA w Gdańsku, którą następnie wycofał 8 marca 2021 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z 25 marca 2021 r. sygn. akt I FSK 1492/18 (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 31 marca 2021 r.), umorzył postępowanie kasacyjne od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18, uchylający zaskarżoną interpretację z dnia 11 stycznia 2018 r. znak: 0115-KDIT1-1.4012.812.2017.1.MM wraz ze zwrotem akt, wpłynął do Krajowej Informacji Skarbowej 17 maja 2021 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony z 7 listopada 2017 r. w zakresie braku opodatkowania usług wyżywienia wychowanków MOS i SOSW, za które odpłatności ponoszą ich rodzice/opiekunowie prawni, wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Powiat (…) jest jednostką samorządu terytorialnego i zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Od 1 stycznia 2017 r. scentralizował się ze swoimi jednostkami organizacyjnymi w zakresie rozliczeń podatku VAT.

Centralizacji podlega również …. (SOSW), dla którego organem prowadzącym jest Powiat (…).

SOSW jest jednostką budżetową działającą w oparciu o Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 2 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach.

Misją SOSW jest tworzenie uczniom niepełnosprawnym intelektualnie warunków do rozwoju intelektualnego, psychicznego i fizycznego, a w szczególności wyposażenie go – stosownie do jego możliwości – w takie wiadomości i umiejętności, które pozwolą mu na funkcjonowanie w społeczeństwie w miarę niezależnie, samodzielnie i godnie.

W celu realizacji zadań opiekuńczych i wspomagania rozwoju uczniów w SOSW funkcjonuje stołówka, której utworzenie wynika ze Statutu Ośrodka. Jest ona wydzierżawiona firmie zewnętrznej.

Opłaty za wyżywienie od uczniów zamieszkujących w internacie pobierane są na podstawie faktur VAT wystawianych przez SOSW, traktując sprzedaż posiłków jako działalność zwolnioną na podstawie art. 43 ust.1 pkt 24 ustawy o podatku od towarów i usług.

SOSW rozlicza się z firmą zewnętrzną za obiady na rzecz wychowanków zamieszkujących w internacie przy Szkole na podstawie faktur wystawionych przez dzierżawcę stołówki.

Natomiast zgodnie z art. 76 ust. 4 rozporządzenia: „wysokość opłat za posiłki, a także termin i sposób ich wnoszenia ustala dyrektor placówki w uzgodnieniu z organem prowadzącym”. Koszty związane z opłatami za posiłki w SOSW są uregulowane w Zarządzeniu Dyrektora SOSW w sprawie odpłatności rodziców/opiekunów prawnych za posiłki spożywane przez dzieci w stołówce Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego.

Pobyt w internacie dla wychowanków placówki jest nieodpłatny.

Centralizacji podlega również … (MOS), dla którego organem prowadzącym jest Powiat (…)

MOS jest jednostką budżetową działającą w oparciu o Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 2 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach.

MOS jest placówką dla dzieci i młodzieży, które są niedostosowane społecznie lub zagrożone niedostosowaniem społecznym lub uzależnieniem i wymagają stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania oraz specjalistycznej pomocy psychoedukacyjnej.

W celu realizacji zadań opiekuńczych i wspomagania rozwoju uczniów w Młodzieżowym Ośrodku Socjoterapii funkcjonuje stołówka, której utworzenie wynika ze Statutu Ośrodka. MOS prowadzi stołówkę samodzielnie.

Opłaty za wyżywienie od wychowanków pobierane są na podstawie faktur VAT wystawianych MOS, traktując sprzedaż posiłków, jako działalność zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 76 ust. 1 wyżej wspomnianego rozporządzenia: „Rodzice dzieci i młodzieży przebywających w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych, młodzieżowych ośrodkach socjoterapii, specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych, specjalnych ośrodkach wychowawczych oraz ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych wnoszą opłatę za posiłki w stołówce ośrodka równą wysokości kosztów surowca przeznaczonego na wyżywienie”. Natomiast zgodnie z art. 76 ust. 4 rozporządzenia: „wysokość opłat za posiłki, a także termin i sposób ich wnoszenia ustala dyrektor placówki w uzgodnieniu z organem prowadzącym”.

Koszty związane z opłatami za posiłki w MOS są uregulowane w Zarządzeniu Dyrektora MOS w sprawie wysokości dziennej stawki żywieniowej dla wychowanków.

Pobyt w internacie dla wychowanków placówek jest nieodpłatny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy SOWS może obciążać rodziców/opiekunów prawnych swoich wychowanków za posiłki na podstawie faktur VAT, wskazując jako podstawę prawną art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy o podatku od towarów i usług mówiący o zwolnieniu tych usług z podatku VAT, czy też czynności te nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?
Czy MOS może obciążać rodziców/opiekunów prawnych swoich wychowanków za posiłki na podstawie faktur VAT wskazując, jako podstawę prawną art. 43 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku od towarów i usług mówiący o zwolnieniu tych usług z podatku VAT, czy też czynności te nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Odpłatność dokonywana za wyżywienie wychowanków SOWS przez rodziców/opiekunów prawnych uczniów przebywających w internacie przy Ośrodku nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ zgodnie z art. 76 ust. 1 ww. rozporządzenia, rodzice dzieci i młodzieży przebywających w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych wnoszą „opłatę” za posiłki w stołówce Ośrodka. Posiłki wydawane w stołówce stanowią statutową działalność SOSW, a tym samym mieszczą się w czynnościach związanych z prowadzeniem Ośrodka, a więc w zadaniach własnych Powiatu. Dlatego też wnoszone opłaty należy traktować jako opłatę publiczno-prawną.

Poza tym, zgodnie z art. 76 ust. 4 rozporządzenia, wysokość opłat za posiłki jest ustalana odgórnie: termin i sposób wnoszenia opłat za posiłki ustala dyrektor placówki w uzgodnieniu z organem prowadzącym.

Ma tu również zastosowanie przepis art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Usługa wyżywienia wychowanków SOSW jest bowiem świadczona przez organ władzy publicznej, a odpłatność za nią jest pobierana w formie opłaty i regulowana odrębnymi przepisami prawa.

Ad. 2

Odpłatność dokonywana za wyżywienie wychowanków MOS przez rodziców/opiekunów prawnych uczniów przebywających w internacie przy Ośrodku nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ zgodnie z art. 76 ust. 1 ww. rozporządzenia, rodzice dzieci i młodzieży przebywających w młodzieżowych ośrodkach socjoterapii wnoszą „opłatę” za posiłki w stołówce ośrodka. Posiłki wydawane w stołówce stanowią statutową działalność MOS, a tym samym mieszczą się w czynnościach związanych z prowadzeniem Ośrodka, a więc w zadaniach własnych Powiatu. Dlatego też wnoszone opłaty należy traktować jako opłatę publiczno-prawną.

Ma tu również zastosowanie przepis art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Usługa wyżywienia wychowanków MOS jest bowiem świadczona przez organ władzy publicznej, a odpłatność za nią jest pobierana w formie opłaty i regulowana odrębnymi przepisami prawa.

Mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18, należy uznać, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ wskazuje, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 5a ustawy stanowi, że towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda jednak czynność stanowiąca usługę, w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zapis ten jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym, krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z przywołanych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zatem w przypadku, gdy jednostka samorządu terytorialnego (np. powiat) wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być traktowana jako podatnik podatku od towarów i usług, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Konieczność spełniania dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 – Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza – art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji. Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Należy nadmienić, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła żadnych widocznych efektów (bez względu na cel i rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny – niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1868, z późn. zm.), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Według ust. 2 przywołanego artykułu, powiat ma osobowość prawną.

Stosownie do art. 4 ust.1, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie:

edukacji publicznej;
promocji i ochrony zdrowia;
pomocy społecznej;
3a) wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej;
polityki prorodzinnej;
wspierania osób niepełnosprawnych;

(…).

W celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami, o czym stanowi art. 6 ust. 1 ww. ustawy.

Należy przy tym zauważyć, że jednostki organizacyjne powiatu, to wyodrębnione przez niego jednostki niemające osobowości prawnej, które prowadzą działalność w formie zakładu lub jednostki budżetowej.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 2 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach (Dz. U. z 2015 r. poz. 1872 ze zm.), wydanego na podstawie art. 71 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256 poz. 2572 ze zm.), rozporządzenie określa:

rodzaje i szczegółowe zasady działania publicznych:
1. placówek oświatowo-wychowawczych,
2. młodzieżowych ośrodków wychowawczych,
3. młodzieżowych ośrodków socjoterapii,
4. specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych,
5. specjalnych ośrodków wychowawczych,
6. ośrodków umożliwiających dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi realizację obowiązku rocznego przygotowania przedszkolnego, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki,
7. placówek zapewniających opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobierania nauki poza miejscem stałego zamieszkania
– zwanych dalej „placówkami”;
warunki pobytu dzieci i młodzieży w placówkach;
wysokość i zasady odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w placówkach.

Jak stanowi § 21 ust. 1 przywołanego rozporządzenia, w skład młodzieżowego ośrodka wychowawczego i młodzieżowego ośrodka socjoterapii wchodzi co najmniej jedna z następujących szkół:

szkoła podstawowa specjalna;
gimnazjum specjalne;
szkoła ponadgimnazjalna specjalna.

Zgodnie z ust. 2 ww. paragrafu, wychowanek młodzieżowego ośrodka wychowawczego i młodzieżowego ośrodka socjoterapii uczęszcza do szkoły funkcjonującej w ośrodku.

Z § 25 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że młodzieżowy ośrodek wychowawczy i młodzieżowy ośrodek socjoterapii zapewniają wychowankom całodobową opiekę.

Według § 33 ust. 1 tegoż rozporządzenia, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze są prowadzone dla dzieci i młodzieży, które:

wymagają stosowania specjalnych oddziaływań wychowawczych, pomocy psychologiczno-pedagogicznej i zajęć rewalidacyjnych, oraz
posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na niepełnosprawność, o której mowa w § 32, oraz które z powodu tej niepełnosprawności nie mogą uczęszczać do szkoły w miejscu zamieszkania.

Stosownie do ust. 2 wskazanego paragrafu, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze mogą być również prowadzone dla dzieci, które:

wymagają stosowania specjalnych oddziaływań wychowawczych, pomocy psychologiczno-pedagogicznej i zajęć rewalidacyjnych, oraz
posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na niepełnosprawność, o której mowa w § 32, oraz które z powodu tej niepełnosprawności nie mogą uczęszczać do przedszkola w miejscu zamieszkania.

Dzieci i młodzież są przyjmowani do specjalnego ośrodka szkolno-wychowawczego na okres, na jaki wydano orzeczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2, o czym stanowi ust. 3 ww. paragrafu.

Zgodnie z ust. 4 tego paragrafu, pobyt wychowanka w specjalnym ośrodku szkolno-wychowawczym może trwać do czasu zakończenia wychowania przedszkolnego lub ukończenia nauki w szkole wchodzącej w skład ośrodka lub w szkole, o której mowa w § 35 ust. 4, nie dłużej jednak niż do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym wychowanek kończy 24. rok życia.

W myśl § 35 ust. 1 przywołanego rozporządzenia, w skład specjalnego ośrodka szkolno-wychowawczego wchodzi co najmniej jedna z następujących szkół:

szkoła podstawowa specjalna;
gimnazjum specjalne;
szkoła ponadgimnazjalna specjalna.

Jak stanowi § 40 ust. 1 ww. rozporządzenia, specjalny ośrodek szkolno-wychowawczy i specjalny ośrodek wychowawczy zapewniają wychowankom całodobową opiekę.

Zgodnie z § 76 ust. 1 tego rozporządzenia, rodzice dzieci i młodzieży przebywających w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych, młodzieżowych ośrodkach socjoterapii, specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych, specjalnych ośrodkach wychowawczych oraz ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych wnoszą opłatę za posiłki w stołówce ośrodka równą wysokości kosztów surowca przeznaczonego na wyżywienie.

Stosownie do ust. 2 pkt 1 wskazanego paragrafu, rodzice dzieci i młodzieży przebywających w bursie wnoszą opłatę za posiłki w stołówce bursy równą wysokości kosztów surowca przeznaczonego na wyżywienie.

Wysokość opłat za posiłki, o których mowa w ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1, a także termin i sposób ich wnoszenia ustala dyrektor placówki w uzgodnieniu z organem prowadzącym (§ 76 ust. 4 ww. rozporządzenia).

W myśl § 76 ust. 8 rozporządzenia, Organ prowadzący placówkę może zwolnić rodziców z całości lub części opłat, o których mowa w ust. 1-3:

w przypadku szczególnie trudnej sytuacji materialnej rodziny, w szczególności gdy dochód na osobę w rodzinie nie jest większy niż kwota, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej;
w szczególnie uzasadnionych przypadkach losowych.

Z treści wniosku wynika, że Powiat jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Od 1 stycznia 2017 r. Powiat dokonał centralizacji w zakresie rozliczeń podatku VAT ze swoimi jednostkami organizacyjnymi.

Centralizacji podlega … (SOSW) oraz …. (MOS), dla których organem prowadzącym jest Powiat.

SOSW i MOS to jednostki budżetowe, które działają na podstawie Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 2 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach.

W celu realizacji zadań opiekuńczych i wspomagania rozwoju uczniów, zarówno w SOSW jak i MOS funkcjonuje stołówka, której utworzenie wynika ze Statutów ww. Ośrodków.

Zgodnie z art. 76 ust. 1 powołanego rozporządzenia, rodzice dzieci i młodzieży przebywających w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych, młodzieżowych ośrodkach socjoterapii, specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych, specjalnych ośrodkach wychowawczych oraz ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych wnoszą opłatę za posiłki w stołówce ośrodka równą wysokości kosztów surowca przeznaczonego na wyżywienie. Koszty związane z opłatami za posiłki w SOSW są uregulowane w Zarządzeniu Dyrektora SOSW w sprawie odpłatności rodziców/opiekunów prawnych za posiłki spożywane przez dzieci w stołówce SOWS. Natomiast koszty związane z opłatami za posiłki w MOS są uregulowane w Zarządzeniu Dyrektora MOS w sprawie wysokości dziennej stawki żywieniowej dla wychowanków.

Stołówka działająca w SOSW jest wydzierżawiona firmie zewnętrznej. SOSW rozlicza się z firmą zewnętrzną za obiady na rzecz wychowanków zamieszkujących w internacie przy Szkole, na podstawie faktur wystawionych przez dzierżawcę stołówki. Opłaty za wyżywienie od uczniów zamieszkujących w internacie pobierane są na podstawie faktur wystawianych przez SOSW. SOSW traktuje sprzedaż posiłków jako działalność zwolnioną, na podstawie art. 43 ust.1 pkt 24 ustawy.

Z kolei MOS prowadzi stołówkę samodzielnie. Opłaty za wyżywienie od wychowanków pobierane są na podstawie faktur wystawianych przez MOS, który traktuje sprzedaż posiłków, jako działalność zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26a ustawy.

Pobyt w internacie dla wychowanków placówek SOSW i MOS jest nieodpłatny.

Powiat powziął wątpliwość czy odpłatność za wyżywienie wychowanków SOWS przebywających w internacie przy Ośrodku (pytanie 1) oraz odpłatność za wyżywienie wychowanków MOS (pytanie 2) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będących przedmiotem pytania Powiatu, trzeba mieć na uwadze stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wyrażone w zapadłym w niniejszej sprawie wyroku z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18.

Jak wskazał WSA w ww. wyroku, z ugruntowanego orzecznictwa sądowo-administracyjnego wynika, że powiat jest organem władzy publicznej, w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy. Przy czym, wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników, ma charakter podmiotowo-przedmiotowy, co oznacza, że musi zostać spełniona również przesłanka przedmiotowa wyłączenia, tj. realizowanie czynności z zakresu władztwa publicznego (por. m.in. wyroki TSUE w sprawach C-202/90 i C-288/07).

W kwestii wskazanej przesłanki przedmiotowej, WSA odwołał się do orzecznictwa TSUE, z którego wynika, że działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu tego przepisu jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy (por. np. wyroki 107/84, 235/85, C-446/98, C-288/07, C-260/98, C- 408/97). Jedynym kryterium pozwalającym na rozróżnienie dwóch rodzajów działalności, tj. wykonywanych w oparciu o reżim publicznoprawny lub prywatnoprawny, jest sposób ich traktowania przez prawo poszczególnych państw członkowskich (wyrok TSUE C-4/89).

W orzeczeniu C-430/04, TSUE przypomniał, że art. 4 (5) - aktualnie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 112 służy zapewnieniu przestrzegania zasady neutralności podatkowej, która sprzeciwia się w szczególności temu, aby świadczenie podobnych usług, które są zatem względem siebie konkurencyjne, było traktowane w różny sposób z punktu widzenia podatku VAT (wyrok w sprawie C-498/03). Skoro bowiem sformułowanie "w charakterze władzy publicznej" nawiązuje do sposobu wykonywania działalności, a art. 4 (5) warunkuje wyłączenie z opodatkowania od okoliczności, jaką jest wykonywanie działalności w charakterze władzy publicznej, to zakresem wyłączenia objęta jest działalność, której wykonywanie poddane jest przepisom prawa publicznego, a nie prawa prywatnego.

WSA, uwzględniając zaprezentowane stanowisko TSUE stwierdził, że dokonując wykładni art. 15 ust. 6 ustawy należy rozgraniczyć sferę imperium, która jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług od sfery dominium, w której stosownie do wskazanych wyżej przepisów, organy powinny być traktowane jak podatnicy tego podatku. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej oraz urząd obsługujący ten organ, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy.

Z tego właśnie względu, ustawodawca uznał w art. 15 ust. 6 ustawy, że organy (urzędy) nie są podatnikami w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilno-prawnych. Powyższy przepis nie jest samodzielną podstawą do określenia, kiedy organ władzy publicznej bądź obsługujący ten organ urząd jest podatnikiem VAT. Nie można go bowiem interpretować w oderwaniu od definicji podatnika wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy jako podmiotu wykonującego działalność gospodarczą w rozumieniu ust. 2 tego artykułu, przy czym działalność ta musi być wykonywana samodzielnie - we własnym imieniu i na własny rachunek.

Naczelną zasadą regulacji wspólnotowych jest wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych (por.: J. Antosik, C. Przygodzki, Organy publiczne jako podatnicy VAT, Przegląd Podatkowy z 2003 r., Nr 12, str. 27). Stąd też, zdaniem WSA w tym kontekście należy rozpatrywać, czy czynności związane z pobieraniem wskazanych we wniosku opłat realizowane są przez Powiat w ramach jego zadań z zakresu władzy publicznej, czy też Powiat działa w tym zakresie jako przedsiębiorca.

Zdaniem Sądu, pobieranie opłat (danin publicznych) jest formą sprawowania władztwa publicznego.

W wyroku z 10 grudnia 2002 r., sygn. P 6/02 (OTK-A 2002/7/91),Trybunał Konstytucyjny wskazał, że: „(…) opłatą jest danina publicznoprawna charakteryzująca się cechami podobnymi do podatku i cła, z tym że w przeciwieństwie do podatków i ceł, jest świadczeniem odpłatnym. Opłaty pobierane są bowiem w związku z wyraźnie wskazanymi usługami i czynnościami organów państwowych lub samorządowych, dokonywane w interesie konkretnych podmiotów. Stanowią zatem swoistą zapłatę za uzyskanie zindywidualizowanego świadczenia oferowanego przez podmiot prawa publicznego. W klasycznej postaci opłaty odznaczają się pełną ekwiwalentnością, co oznacza że wartość świadczenia administracyjnego odpowiada wysokości pobranej opłaty (zob. P. Smoleń, Opłaty [w:] W. Wojtowicz (red.), A. Gorgol, A. Kuś, A. Niezgoda, P. Smoleń, Zarys finansów publicznych i prawa finansowego, Warszawa 2002, s. 257- 258). Oprócz tego że są świadczeniami odpłatnymi są także - jak podatki - świadczeniami pieniężnymi, powszechnymi, bezzwrotnymi, ustalanymi jednostronnie przez państwo. Z tej racji, że są jedną z form pozyskiwania dochodów budżetu państwa lub budżetów samorządu terytorialnego, powinny być odprowadzane, o ile regulacje szczególne nie stanowią inaczej, do budżetów jednostek samorządowych. Jako dochody publiczne, przymusowe mogą być pobrane w drodze egzekucji administracyjnej. Opłaty publiczne pobierane są zawsze w związku z określonym, konkretnym działaniem organów państwa (samorządu terytorialnego). Jeżeli opłata pobierana jest za określoną usługę - może zawierać pewne cechy ceny, jeżeli zaś jest świadczeniem dodatkowym, pobieranym w wysokości wyższej niż faktycznie świadczona usługa - zawiera cechy podatku. Dla uznania opłat za dochody i daniny publiczne kluczowe znaczenie mają nie tylko wskazane wyżej cechy ale i także okoliczność, że przeznaczane są na cele publiczne albo związane są z realizacją takich celów. Cele te określają ustawy szczególne”.

Powiat jest organem prowadzącym dla MOS oraz SOWS działających w formie jednostek budżetowych. Zasady działania tych placówek określa rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 2 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach (Dz.U. z 2015 r. poz. 1872).

Przedmiotowe rozporządzenie zostało wydane przez Ministra Edukacji Narodowej na podstawie delegacji ustawowej, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy o systemie oświaty, który stanowi, że minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określa, w drodze rozporządzenia: 1) rodzaje i szczegółowe zasady działania placówek publicznych, o których mowa w art. 2 pkt 3, 5 i 7, warunki pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz może określić wysokość i zasady odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach.

Problematykę funkcjonowania młodzieżowych ośrodków socjoterapii reguluje rozdział 3 wymienionego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej.

W myśl § 17 ust. 1 rozporządzenia, młodzieżowe ośrodki socjoterapii są prowadzone dla dzieci i młodzieży, które:

z powodu zaburzeń rozwojowych, trudności w uczeniu się i zaburzeń w funkcjonowaniu społecznym są zagrożone niedostosowaniem społecznym i wymagają stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy, wychowania, pomocy psychologiczno- pedagogicznej i socjoterapii, oraz
posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na zagrożenie niedostosowaniem społecznym.

W myśl § 17 ust. 2 rozporządzenia, dzieci i młodzież są przyjmowani do młodzieżowych ośrodków socjoterapii na okres, na jaki wydano orzeczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.

Natomiast rozdział 4 ww. rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej reguluje problematykę funkcjonowania specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych.

W myśl § 33 ust. 1 rozporządzenia, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze są prowadzone dla dzieci i młodzieży, które:

wymagają stosowania specjalnych oddziaływań wychowawczych, pomocy psychologiczno-pedagogicznej i zajęć rewalidacyjnych, oraz
posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na niepełnosprawność, o której mowa w § 32, oraz które z powodu tej niepełnosprawności nie mogą uczęszczać do szkoły w miejscu zamieszkania.

Specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze mogą być również prowadzone dla dzieci, które:

wymagają stosowania specjalnych oddziaływań wychowawczych, pomocy psychologiczno-pedagogicznej i zajęć rewalidacyjnych, oraz
posiadają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na niepełnosprawność, o której mowa w § 32, oraz które z powodu tej niepełnosprawności nie mogą uczęszczać do przedszkola w miejscu zamieszkania.

W myśl § 76 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej rodzice dzieci i młodzieży przebywających w młodzieżowych ośrodkach socjoterapii, specjalnych ośrodkach szkolno- wychowawczych (...) wnoszą opłatę za posiłki w stołówce ośrodka równą wysokości kosztów surowca przeznaczonego na wyżywienie. W myśl ust. 4 wysokość opłat za posiłki, o których mowa w ust. 1, a także termin i sposób ich wnoszenia ustala dyrektor placówki w uzgodnieniu z organem prowadzącym.

W myśl § 76 ust. 8 rozporządzenia organ prowadzący placówkę może zwolnić rodziców z całości lub części opłat, o których mowa w ust. 1-3:

w przypadku szczególnie trudnej sytuacji materialnej rodziny, w szczególności gdy dochód na osobę w rodzinie nie jest większy niż kwota, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej;
w szczególnie uzasadnionych przypadkach losowych.

Zdaniem Sądu, w świetle powołanych przepisów nie może budzić wątpliwości, że w powyższej sferze Powiat jest podporządkowany ścisłemu reżimowi publiczno¬prawnemu. Tym samym nie może działać w sposób wolnorynkowy czy konkurencyjny jako podmiot gospodarczy. Celem prowadzenia stołówek nie jest bowiem świadczenie usług gastronomicznych jako takich, ale wyłącznie pełnienie funkcji socjalno-bytowych, polegających na zapewnieniu żywienia w ramach realizacji przez ww. jednostki budżetowe ich funkcji opiekuńczej. Ponieważ placówki te nie prowadzą działalności dla zysku, opłaty za korzystanie ze stołówki mogą być kalkulowane wyłącznie na poziomie zapewniającym jedynie pokrycie faktycznych kosztów wytworzenia posiłków. Niedopuszczalne jest ustalanie jakichkolwiek narzutów zapewniających placówkom zysk lub refundację kosztów, których zgodnie z ustawą nie mogą one przerzucać na korzystających z usług stołówki.

W opinii Sądu, w świetle art. 15 ust. 6 ustawy, opłaty pobierane przez gminne jednostki organizacyjne na podstawie § 76 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej nie powinny być opodatkowane VAT, bowiem realizowane są w sferze imperium, a ponadto nie wpływają na konkurencję prywatną.

Przy tym Sąd wskazał, że na kwestię częściowej odpłatności w opłatach publicznoprawnych zwracał uwagę TSUE.

W wyroku w sprawie C-246/08 Komisja przeciwko Finlandii, Trybunał uznał, że w przypadku, gdy zapłata uiszczana przez beneficjentów usług świadczonych przez podmioty publiczne (w sytuacji rozpatrywanej w wyroku: usług pomocy prawnej) zależy jedynie częściowo od rzeczywistej wartości świadczonych usług, a jej związek z tą wartością jest tym mniejszy, im skromniejsze są dochody i majątek beneficjenta, nie można uznać, że pomiędzy tymi usługami a świadczeniem ekwiwalentnym płaconym przez beneficjenta istnieje bezpośredni związek wymagany przepisami dyrektywy do tego, aby można było uznać owo świadczenie za wynagrodzenie za usługi, a tym samym do tego, aby można było te usługi uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o podatku VAT. Podobne stanowisko TSUE zajął w wyroku w sprawie C-520/14 Gemeente Borsele dotyczącej uznania za działalność gospodarczą świadczenia przez gminę usług odpłatnego dowozu dzieci do szkół w przypadku, gdy wysokość odpłatności uzależniona jest od dochodów rodziców.

Według Sądu, z podobną sytuacją (§ 76 ust. 8 rozporządzenia) mamy do czynienia w niniejszej sprawie, co wskazuje, że w analizowanej sprawie znajduje zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy. Oznacza to, że w zakresie opłat, o których mowa w sprawie Powiat nie jest podatnikiem VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa, zapadły w analizowanej sprawie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18, jak również przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca pobierając opłaty z tytułu wyżywienia wychowanków SOWS przebywających w internacie przy Ośrodku oraz wychowanków MOS nie działa jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, bowiem w zakresie, w jakim realizuje niniejsze zadania, jest objęty wyłączeniem z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Tym samym czynności wykonywane przez Wnioskodawcę nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 184/18.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin