Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.408.2021.2.HD
z 2 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2021 r. (data wpływu) uzupełnionym w dniu 26 sierpnia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych i obowiązków informacyjnych związanych ze zwolnieniem z długu/umorzeniem kredytu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 26 sierpnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych i obowiązków informacyjnych związanych ze zwolnieniem z długu/umorzeniem kredytu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Bank (dalej „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Działalność Banku podlega nadzorowi państwowego organu nad rynkiem finansowym, jakim jest Komisja Nadzoru Finansowego.

Bank udziela kredytów i pożyczek osobom fizycznym, w tym m.in. z przeznaczeniem na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych takich jak: nabycie domu lub mieszkania (w tym wraz z gruntem lub udziałem w gruncie), nabycie gruntu pod budowę, rozbudowę, modernizację domu lub mieszkania, przeprowadzenie modernizacji lub remontu domu lub mieszkania należącego do kredytobiorcy, w tym adaptację obiektu niemieszkalnego na cele mieszkaniowe. Powyższe dotyczy zarówno nabycia na własność (lub współwłasność), lecz także na zasadzie ograniczonego prawa rzeczowego, w tym w postaci udziału w prawie.

W dalszej części opisu, gdy mowa jest o „nabyciu przedmiotu kredytowania” należy rozumieć przez to uzyskanie przez kredytobiorcę jakichkolwiek korzyści wynikających z wydatkowania środków z kredytu, tak jak je powyżej opisano, a gdy jest mowa o „kredycie”, należy rozumieć przez to także pożyczkę.

Możliwe jest udzielenie takiego kredytu, w którym jest kilku współkredytobiorców, przy czym środki z kredytu mogą być wypłacane tylko niektórym wspołkredytobiorcom, względnie tylko niektórzy współkredytobiorcy nabywają przedmiot kredytowania.

Przykładowo: przedmiotem kredytowania jest nabycie mieszkania dla osób w młodym wieku o niskiej zdolności kredytowej (np. osoby rozpoczynające działalność zawodową, które założyły rodzinę, i w związku z tym potrzebują mieszkania), i dla zwiększenia zdolności kredytowej po stronie kredytobiorców stroną umowy są także rodzice kredytobiorców. W powyżej opisanych sytuacjach może dojść do umorzenia kredytu (zawarcia umowy zwolnienia z długu), przy czym umorzenie może dotyczyć albo wszystkich kredytobiorców, albo tylko niektórych kredytobiorców. Każdy z kredytobiorców ponosi solidarną odpowiedzialność za zapłatę długu jako strona umowy kredytowej, tj. Bank może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników (kredytobiorców) łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a spłacenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dokonane przez Bank zwolnienie z długu współkredytobiorcy, który nie nabywa przedmiotu kredytowania, w sytuacji, gdy zwolnienie z długu dotyczy wszystkich kredytobiorców, i skutkuje w całości wygaśnięciem zobowiązania spowoduje, że ów współkredytobiorca uzyskuje przychody, i w związku z tym na Banku ciąży obowiązek informacyjny z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w sytuacji, w której umorzenie kredytu obejmie tylko część współkredytobiorców, tj. pozostali współkredytobiorcy nadal odpowiadają za cały dług, na Banku ciąży obowiązek informacyjny z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, we wszystkich opisanych przypadkach, objętych pytaniami 1-2, po stronie kredytobiorców zwalnianych z długu nie powstaje przychód, a zatem na Banku nie ciąży obowiązek wystawiania informacji o przychodach z innych źródeł (PIT-11).

Do pytania 1 – kredytobiorca (współkredytobiorca), który nie nabywa przedmiotu kredytowania, nie uzyskuje żadnych korzyści w związku z udzieleniem kredytu, ponieważ środki z kredytu nie wpływają na zwiększenie wartości jego majątku. W razie zwolnienia takiego kredytobiorcy z długu realne przysporzenie powstaje po stronie kredytobiorcy, który wykorzystał środki z kredytu, zwiększając swój stan majątku. W praktyce współdłużnik, który nie nabywa przedmiotu kredytowania, pozostaje stroną umowy kredytowej tylko z uwagi na to, aby zapewnić zdolność kredytową umożliwiającą skorzystanie z kredytu przez tych współkredytobiorców, którzy nabyli przedmiot kredytowania. Jest to sytuacja analogiczna do zabezpieczenia osobowego w postaci poręczenia, gdy osoby nie korzystające z kredytu odpowiadają za spłatę.

Powyższe potwierdzają organy podatkowe w opublikowanych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, np.: Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 13 czerwca 2014 r. nr ITPB2/415-601/14/DSZ, Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 listopada 2019 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.401.2019.1.AMN.

Ponadto ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym w razie zwolnienia z długu poręczyciela nie uzyskuje on przychodu – a jest to sytuacja analogiczna do zwolnienia z długu współkredytobiorcy, który nie nabył przedmiotu opodatkowania.

Potwierdzają to m.in. następujące interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: z dnia 2 października 2019 r. nr 0115-KDIT2-2.4011.301.2019.1.MM oraz z dnia 17 maja 2018 r. nr 0113-KDIPT2-3.4011.166.2018.1.IR.

Do pytania 2 – współkredytobiorcy są dłużnikami solidarnymi. Umorzenie wierzytelności tylko niektórym dłużnikom solidarnym powoduje, że całość zobowiązania obciąża pozostałych dłużników (art. 373 Kodeksu cywilnego), a zatem Bank może żądać od nich spełnienia świadczenia wynikającego z umowy kredytu (pożyczki) w pełnym zakresie. Z kolei dłużnik, który dokonuje spłaty kredytu (pożyczki) w takiej sytuacji, zgodnie z przywołanym wyżej art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, może żądać zwrotu spełnionego świadczenia od pozostałych współdłużników w częściach równych. Zwolnienie ich z długu przez Wnioskodawcę nie zmienia bowiem treści stosunku prawnego wiążącego ich z dłużnikiem, którego w dalszym ciągu obciąża zobowiązanie z tytułu kredytu (pożyczki). Jedynym skutkiem dokonanego przez Bank umorzenia jest brak możliwości dochodzenia spełnienia świadczenia od tych współkredytobiorców, co nie oznacza uwolnienia się przez nich od ciężaru spłaty przypadającej na nich części kredytu względem pozostałego dłużnika na zasadzie świadczenia regresowego.

Oznacza to, że samo umorzenie tego zobowiązania względem części współdłużników nie prowadzi do powstania po ich stronie żadnego przysporzenia majątkowego, które mogłoby zostać uznane za przychód z innych źródeł na gruncie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji o przychodach z innych źródeł (PIT-11) w takiej sytuacji.

Powyższe potwierdzają organy podatkowe w opublikowanych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, np. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 lutego 2019 r. nr 0113-KDIPT3.4011.52.2019.1.MH.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Wskazać również należy, że dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 – inne źródła.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym, świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Działalność Banku podlega nadzorowi państwowego organu nad rynkiem finansowym, jakim jest Komisja Nadzoru Finansowego. Bank udziela kredytów i pożyczek osobom fizycznym, w tym m.in. z przeznaczeniem na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych takich jak: nabycie domu lub mieszkania (w tym wraz z gruntem lub udziałem w gruncie), nabycie gruntu pod budowę, rozbudowę, modernizację domu lub mieszkania, przeprowadzenie modernizacji lub remontu domu lub mieszkania należącego do kredytobiorcy, w tym adaptację obiektu niemieszkalnego na cele mieszkaniowe. Powyższe dotyczy zarówno nabycia na własność (lub współwłasność), lecz także na zasadzie ograniczonego prawa rzeczowego, w tym w postaci udziału w prawie. W dalszej części opisu, gdy mowa jest o „nabyciu przedmiotu kredytowania” należy rozumieć przez to uzyskanie przez kredytobiorcę jakichkolwiek korzyści wynikających z wydatkowania środków z kredytu, tak jak je powyżej opisano, a gdy jest mowa o „kredycie”, należy rozumieć przez to także pożyczkę. Możliwe jest udzielenie takiego kredytu, w którym jest kilku współkredytobiorców, przy czym środki z kredytu mogą być wypłacane tylko niektórym wspołkredytobiorcom, względnie tylko niektórzy współkredytobiorcy nabywają przedmiot kredytowania. Przykładowo: przedmiotem kredytowania jest nabycie mieszkania dla osób w młodym wieku o niskiej zdolności kredytowej (np. osoby rozpoczynające działalność zawodową, które założyły rodzinę, i w związku z tym potrzebują mieszkania), i dla zwiększenia zdolności kredytowej po stronie kredytobiorców stroną umowy są także rodzice kredytobiorców. W powyżej opisanych sytuacjach może dojść do umorzenia kredytu (zawarcia umowy zwolnienia z długu), przy czym umorzenie może dotyczyć albo wszystkich kredytobiorców, albo tylko niektórych kredytobiorców. Każdy z kredytobiorców ponosi solidarną odpowiedzialność za zapłatę długu jako strona umowy kredytowej, tj. Bank może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników (kredytobiorców) łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a spłacenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych.

Przystępując do oceny skutków podatkowych i obowiązków informacyjnych ciążących na Wnioskodawcy (Banku) związanych ze zwolnieniem z długu/z umorzeniem kredytu współkredytobiorców, w pierwszej kolejności wskazać należy, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z kolei instytucja zwolnienia z długu uregulowana została w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Z art. 373 ww. Kodeksu wynika również, że zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników.

Z zacytowanych przepisów wynika, że w przypadku zobowiązań solidarnych zwolnienie z długu jednego z dłużników nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania. Zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma więc skutku względem współdłużników. Regulacja ta oznacza, że mimo iż zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności odnoszą skutek wobec dłużnika, którego dotyczą, współdłużnicy ponoszą nadal solidarną odpowiedzialność wobec wierzyciela za cały dług, a dłużnik zwolniony z długu lub wobec którego wierzyciel zrzekł się solidarności jest nadal zobowiązany do pokrycia przypadającego nań udziału w długu wobec współdłużnika, który spełnił świadczenie. Z powyższego wynika więc, że zobowiązanie solidarne trwa nadal, z tą tylko różnicą, że wierzyciel nie może domagać się jego wykonania od podmiotu, który został z tego zobowiązania zwolniony. Nie oznacza to jednak, że zobowiązanie takie nie może zostać wykonane. Stosunek zobowiązaniowy trwa bowiem nadal.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w sytuacji gdy umorzenie przez Bank kredytu obejmie tylko część współkredytobiorców, a pozostali współkredytobiorcy nadal odpowiadają za cały dług – osoby te nie uzyskają faktycznie korzyści majątkowej kosztem Banku, która mogłaby zostać potraktowana jak trwałe przysporzenie w ich majątku, spełniając w ten sposób definicję przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jakkolwiek bowiem Bank od tych osób nie może domagać się wykonania zobowiązania, to jednak zobowiązanie takie trwa nadal i może zostać wykonane przez innych ze współdłużników solidarnych. Wobec tego, że po stronie osób (współkredytobiorców), z którymi Bank zawrze umowy zwolnienia z długu i dokona umorzenia kredytu, a pozostali współkredytobiorcy nadal będą odpowiadać za cały dług – nie powstanie przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek sporządzania informacji, o której mowa w art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast gdy zwolnienie z długu dotyczy wszystkich współkredytobiorców, i skutkuje wygaśnięciem zobowiązania wobec Banku w całości po stronie każdego ze współkredytobiorów odpowiadających solidarnie za dług, w tym współkredytobiorcy który nie nabywa przedmiotu kredytowania dochodzi do uzyskania korzyści majątkowej gdyż zostaje on zwolniony z obowiązku zapłaty wynikającego z umowy kredytowej zobowiązania, przez co nie dochodzi do uszczuplenia jego majątku. W konsekwencji należy stwierdzić, że również współkredytobiorca który nie nabywa przedmiotu kredytowania uzyskuje przychód kwalifikowany do innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też – stosownie do art. 42a ust. 1 ustawy – Bank zobowiązany będzie do sporządzenia na imię tego kredytobiorcy informacji PIT-11.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż jakkolwiek interpretacje podatkowe kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, a zatem nie mają one zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.