Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.249.2021.2.BB
z 2 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 16 czerwca 2021 r. (data wpływu – 21 czerwca 2021 r.), uzupełnionym 26 sierpnia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przeniesienia własności nieruchomości po 34 latach od zawarcia warunkowej umowy sprzedaży – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przeniesienia własności nieruchomości po 34 latach od zawarcia warunkowej umowy sprzedaży.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w piśmie z 13 sierpnia 2021 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.249.2021.1.BB wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 26 sierpnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

30 lat temu Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupili działkę budowlaną o powierzchni 20 arów. Został sporządzony przez notariusza akt notarialny – umowa sprzedaży warunkowej. Wnioskodawczyni i mąż zapłacili za działkę 250.000,00 złotych i od tej kwoty notariusz pobrał opłatę skarbową w wysokości 10%, tj. 25.000,00 złotych według § 45 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 maja 1983 roku (Dz. U. Nr 34 poz. 161) oraz opłatę za dokonanie czynności notarialnej na podstawie § 3 i 10 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 lutego 1985 r. (Dz. U. Nr 17 poz. 76) w kwocie 3.500,00 zł.

W styczniu tego roku przeglądając dokumenty, Wnioskodawczyni i mąż zorientowali się, że nie mają właściwego aktu, tj. aktu przeniesienia własności. Po wielu staraniach, 9 czerwca 2021 roku został sporządzony akt notarialny – umowa przeniesienia własności i notariusz pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% od podanej wartości w kwocie 3.200,00 złotych. Notariusz pobrał również opłatę skarbową, podatek od towarów i usług i taksę notarialną.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wyjaśniła, że:

1. Umowa warunkowej sprzedaży działki budowlanej została dokonana 11 sierpnia 1987 roku w Państwowym Biurze Notarialnym w K. przed notariuszem.
2. Wnioskodawczyni nie posiada wiedzy z jakiego powodu została pobrana opłata skarbowa w wysokości 10% od umowy sprzedaży warunkowej i dlaczego notariusz powołał się na § 45 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 maja 1983 roku. Wnioskodawczyni może domniemywać, że kierował się obowiązującymi wówczas przepisami prawa.
   
   

Ponadto, Wnioskodawczyni cytuje zapisy z warunkowej umowy sprzedaży:

„VI. Koszty tego aktu, umowy przenoszącej własność oraz opłatę skarbową ponosi kupujący.”

„VIII. Notariusz pouczył strony o przepisach art. 9 ust. 2 ustawy o opłacie skarbowej, art. 107 ustawy karnej skarbowej i § 4 rozp. Min. Spraw. o opłatach notarialnych.”

„IX. Przedpłaty na podatek dochodowy nie obliczono, albowiem sprzedający uzyskali przedmiot umowy przed dziesięciu laty, co wynika z dokumentów księgi wieczystej.

Pobrano: opłatę skarbową według § 45 ust. 1 pkt 1 rozp. Rady Min. z dnia 16 maja 1983 r. (Dz. U. Nr 34 poz. 161) w wysokości 10% od ceny 250.000 zł, czyli kwotę 25.000 zł, oraz opłatę za dokonanie czynności notarialnej na podstawie § 3 i 10 rozp. Min. Spraw. z dnia 12 lutego 1985 r. (Dz. U. Nr 17 poz. 76) w kwocie 3.500 zł.”

W związku z powyższym opisem, zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni nie spełniła (razem z mężem) wszystkich ciążących na niej (nich) obowiązków wobec Skarbu Państwa nałożonych na nią (nich) przepisami prawa 30 lat temu uiszczając opłatę skarbową – dziś podatek od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosowny podatek od zakupu działki został już raz pobrany i, pomimo że notariusz miał obowiązek pobrać podatek od czynności cywilnoprawnych przy sporządzeniu aktualnej umowy notarialnej, to urząd skarbowy, do którego została skierowana opłata od czynności cywilnoprawnych (to ten sam urząd skarbowy co 30 lat temu) na wniosek Wnioskodawczyni powinien zwrócić jej zapłacony dwukrotnie od tej samej czynności podatek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie Organ podkreśla, że zgodnie z dyspozycją art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, oraz jako że został złożony wniosek indywidualny ORD-IN, niniejsza interpretacja została wydana tylko dla Wnioskodawczyni w jej indywidualnej sprawie.

Zatem przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena skutków podatkowych przeniesienia własności nieruchomości po 34 latach od zawarcia warunkowej umowy sprzedaży w odniesieniu do Wnioskodawczyni jako nabywcy i nie obejmuje ona skutków podatkowych jakie mogą wystąpić po stronie jej męża.

W myśl art. 14 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 815 ze zm.) do czynności cywilnoprawnych dokonanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy obowiązujące w chwili dokonania czynności.

Z treści wniosku wynika, iż chwilą dokonania czynności była data 11 sierpnia 1987 r., a zatem będą miały do niej zastosowanie przepisy obowiązujące w tym dniu, tj. ustawa z dnia 19 grudnia 1975 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 45 poz. 226).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy o opłacie skarbowej z 1975 r., opłatę skarbową pobiera się m.in. od pism stwierdzających zobowiązanie osób fizycznych i osób prawnych niebędących jednostkami gospodarki uspołecznionej do odpłatnego przeniesienia własności rzeczy lub praw albo do zawarcia oznaczonej umowy, a także od pism stwierdzających odpłatne przeniesienie przez osoby fizyczne i osoby prawne niebędące jednostkami gospodarki uspołecznionej własności w wyniku zniesienia współwłasności lub działu spadku i pism stwierdzających zmianę.

Art. 3 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnych oraz od dokumentów stwierdzających te czynności ciąży solidarnie na osobach biorących udział w tych czynnościach, z wyjątkiem opłaty skarbowej od rachunków stwierdzających sprzedaż rzeczy lub świadczenie usług w wykonywaniu działalności zarobkowej; w tym wypadku do uiszczenia opłaty skarbowej obowiązany jest sprzedawca rzeczy lub świadczący usługę (wystawca rachunku).

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o opłacie skarbowej, obowiązek podatkowy od dokumentów stwierdzających czynności cywilnoprawne – z chwilą sporządzenia dokumentu, chyba że opłata pobierana jest przez płatnika.

Jak stanowił art. 8 ust. 3 tejże ustawy, jeżeli od czynności cywilnoprawnej lub dokumentu stwierdzającego tę czynność uiszczono należną opłatę skarbową, dokument późniejszy stwierdzający tę samą czynność nie podlega opłacie skarbowej.

Jeżeli zgodnie z przepisami prawa lub umową powstanie lub ustanie skutków czynności cywilnoprawnej uzależniono od warunku, obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej powstaje z chwilą sporządzenia pisma (art. 8 ust. 5 cyt. ustawy).

Art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o opłacie skarbowej stanowił, że do obliczania i pobierania od zobowiązanego opłaty skarbowej oraz do wpłacania jej na rachunek budżetu właściwej rady narodowej obowiązany jest jako płatnik notariusz – od sporządzonych przed nim dokumentów stwierdzających czynności cywilnoprawne lub przedstawionych mu celem dokonania czynności notarialnej oraz od poświadczeń przez niego dokonanych.

Stosownie do § 46 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 maja 1983 r. w sprawie opłaty skarbowej (Dz.U. Nr 34, poz. 161) – które to rozporządzenie zostało wydane na mocy delegacji ustawowej zawartej m.in. w art. 7 ust. 1 ustawy o opłacie skarbowej – opłata skarbowa od dokumentu stwierdzającego sprzedaż nieruchomości albo prawa wieczystego użytkowania wynosi w stosunku do podstawy jej obliczenia 10%. Zgodnie z ust. 2 pkt 3 cyt. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się także do umów zawierających zobowiązanie do przeniesienia własności nieruchomości.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupili działkę budowlaną o powierzchni 20 arów. Został sporządzony przez notariusza akt notarialny – umowa sprzedaży warunkowej. Wnioskodawczyni i mąż zapłacili za działkę 250.000,00 złotych i od tej kwoty notariusz pobrał opłatę skarbową w wysokości 10%, tj. 25.000,00 złotych. Umowa warunkowej sprzedaży działki budowlanej została dokonana 11 sierpnia 1987 roku w Państwowym Biurze Notarialnym w K. przed notariuszem. 9 czerwca 2021 roku został sporządzony akt notarialny – umowa przeniesienia własności i notariusz pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% od podanej wartości w kwocie 3.200,00 złotych.

Przenosząc przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego na grunt ówczesnych przepisów zauważyć należy, iż zgodnie z powołanym wyżej art. 1 ust. 1 pkt 3 lit. b) ustawy z 1975 r. o opłacie skarbowej, opłacie skarbowej podlegały m.in. pisma stwierdzające zobowiązanie osób fizycznych i osób prawnych niebędących jednostkami gospodarki uspołecznionej do odpłatnego przeniesienia własności rzeczy lub praw albo do zawarcia oznaczonej umowy.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 4, art. 8 ust. 3 oraz art. 8 ust. 5 ustawy z 1975 r. o opłacie skarbowej oraz § 46 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie opłaty skarbowej, notariusz pobrał od warunkowej umowy sprzedaży zawartej przez Wnioskodawczynię należną na mocy wymienionych przepisów opłatę skarbową w wysokości 10% wartości działki budowlanej, którą Wnioskodawczyni zakupiła. Opłata ta została przez Wnioskodawczynię uiszczona w 1987 roku.

W myśl art. 157 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) jeżeli umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości została zawarta pod warunkiem lub z zastrzeżeniem terminu, do przeniesienia własności potrzebne jest dodatkowe porozumienie stron obejmujące ich bezwarunkową zgodę na niezwłoczne przejście własności.

W myśl art. 156 Kodeksu cywilnego jeżeli zawarcie umowy przenoszącej własność następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przenoszącej własność zależy od istnienia tego zobowiązania.

Zgodnie z zasadami prawa cywilnego sama warunkowa umowa nie przenosi więc własności (gdyż jest jedynie umową zobowiązującą, nie ma skutku rozporządzającego). Aby doszło do przeniesienia prawa własności wymagane jest zatem zawarcie odrębnej umowy. Taką właśnie odrębną umowę przenoszącą prawo własności zawarła Wnioskodawczyni.

Zawarcie przyrzeczonej umowy nie zmienia jednak faktu, że od przedmiotowej czynności został już uiszczony należny podatek (opłata skarbowa).

Jak wynika z powołanego wyżej art. 14 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, do czynności cywilnoprawnych dokonanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy obowiązujące w chwili dokonania czynności.

W przedstawionym stanie faktycznym umowa sprzedaży została zawarta w 1987 r. zatem zastosowanie do niej mają jedynie przepisy ustawy o opłacie skarbowej w obowiązującym wówczas brzmieniu. Obowiązująca obecnie ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie. Tym samym na Wnioskodawczyni nie ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia umowy przenoszącej własność działki budowlanej w wykonaniu warunkowej umowy sprzedaży.

Wnioskodawczyni może więc złożyć do właściwego organu podatkowego, tj. naczelnika urzędu skarbowego, wniosek o stwierdzenie nadpłaty w trybie ww. przepisów ustawy Ordynacja podatkowa; wniosek ten będzie podlegał weryfikacji w postępowaniu prowadzonym przez ten organ.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.