Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.265.2021.2.AW
z 3 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP 3 czerwca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy faktura dokumentująca Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 powinna zostać rozpoznana przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodu w roku podatkowym 2019, tj. w roku, w którym Wnioskodawca poniósł przedmiotowy koszt, tj. ujął go w księgach rachunkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy faktura dokumentująca Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 powinna zostać rozpoznana przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodu w roku podatkowym 2019, tj. w roku, w którym Wnioskodawca poniósł przedmiotowy koszt, tj. ujął go w księgach rachunkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) należy do działającej w branży chemicznej grupy X. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym.

Wiodącym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja tworzyw konstrukcyjnych na bazie poliamidów.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca współpracował z firmą Y, z siedzibą w Niemczech (dalej: „Firma Y”), będącą niemieckim rezydentem podatkowym.

Wnioskodawca oraz Y:

• były w latach 2017-2018 podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej „ustawa o CIT”), w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 oraz
• w okresie od 1 stycznia 2019 r. do 30 stycznia 2020 r. były podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. z uwagi na przynależność do międzynarodowej Grupy S., Dywizji Biznesowej P. 

W ramach współpracy, o której mowa wyżej Wnioskodawca nabywał od Firmy Y poliamid P., wykorzystywany przez Wnioskodawcę do produkcji granulatów konstrukcyjnych.

Firma Y pełniła wobec Wnioskodawcy funkcję producenta na zlecenie, który zgodnie z wdrożoną polityką cen transferowych zapewniony ma określony poziom rentowności, tj. zwrot na kapitale zaangażowanym (Return on Capital Employed, ROCE). Wskaźnik ROCE jest kalkulowany jako stosunek zysku/straty na działalności operacyjnej (EBIT) do wartości kapitału zaangażowanego.

Wartość wskaźnika ROCE dla 2018 r. została wyznaczona na podstawie wyników analizy danych porównawczych.

Po zamknięciu roku finansowego 2018 dokonana została weryfikacja rentowności uzyskanej przez Firmę Y w związku z dostawami wyrobów realizowanymi na rzecz Wnioskodawcy. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji Firma Y wystawiła na rzecz Wnioskodawcy w styczniu 2019 r. notę kredytową celem korekty rentowności osiągniętej przez Firmę Y w 2018 r. do poziomu docelowego (dalej: „Pierwotna Korekta Rentowności 2018”).

Korekta rentowności, o której mowa wyżej, nie odwoływała się do konkretnych faktur zakupowych czy też sprzedażowych, poszczególnych pozycji tych faktur, pierwotnie stosowanych cen, czy też pojedynczych zdarzeń gospodarczych. Korekta ta dotyczyła ogółu zdarzeń (transakcji) mających wpływ na cenę transferową.

Wartość Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 została ujęta przez Wnioskodawcę jako obniżenie kwoty kosztów i dla celów rachunkowych ujęta do roku 2018. Jednocześnie na gruncie podatkowym przedmiotowy dokument został ujęty jako korekta kosztów uzyskania przychodów roku 2019 (tj. w roku otrzymania noty wystawionej przez Firmę Y).

Rozliczenie finansowe noty kredytowej, o której mowa powyżej pomiędzy Wnioskodawcą a Firmą Y (tj. zwrot środków przez Firmę Y na rzecz Wnioskodawcy) miało miejsce w styczniu 2019 r.

W roku 2019 r. przeprowadzona została dodatkowa weryfikacja rentowności osiągniętej przez Firmę Y w związku z dostawami wyrobów realizowanymi na rzecz Wnioskodawcy w 2018 r.

W ramach przedmiotowej weryfikacji ujawniono, iż podczas kalkulacji wartości Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 popełniony został błąd polegający na tym, iż z bazy kalkulacyjnej korekty rentowności za 2018 r. nie został wyłączony przychód z tytułu korekty rentowności dostaw zrealizowanych w roku 2017, której rozliczenie miało miejsce w sierpniu 2018 r. W efekcie przy kalkulacji Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 poza wartościami wynikającymi z dostaw towarów realizowanych przez Firmę Y na rzecz Wnioskodawcy w 2018 r. nieprawidłowo ujęta została również kwota korekty rentowności dostaw zrealizowanych w roku 2017, co w oczywisty sposób doprowadziło do zaburzenia kwoty Pierwotnej Korekty Rentowności 2018.

W konsekwencji powyższego w styczniu 2020 r., Firma Y wystawiła fakturę na rzecz Wnioskodawcy, celem korekty Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 (dalej: „Korekta Pierwotnej Korekty Rentowności 2018”) do rzeczywistej kwoty, jaka powinna zostać rozliczona w związku z dostawami zrealizowanymi przez Firmę Y na rzecz Wnioskodawcy w 2018 (dalej: „Prawidłowa Korekta Rentowności 2018”).

Faktura, o której mowa wyżej, jednoznacznie wskazuje, iż stanowi ona korektę rozliczenia z tyt. Pierwotnej Korekty Rentowności 2018.

W ujęciu matematycznym, z punktu widzenia Wnioskodawcy:

Kwota Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 (zmniejszenie kosztów w oparciu o otrzymaną w 2019 r. notę kredytową) + kwota Korekty Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 (zwiększenie kosztów w oparciu o otrzymaną w 2020 fakturę) = kwota Prawidłowej Korekty Rentowności 2018.

Wnioskodawca ujął Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 udokumentowaną fakturą wystawioną przez Firmę Y w styczniu 2020 r. jako podwyższenie kwoty kosztów dla celów rachunkowych do roku 2019. Dla celów podatkowych Korekta Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 nie była rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów w księgach podatkowych Wnioskodawcy, na dzień składania pierwszego wniosku o interpretację, o którym mowa poniżej.

Wnioskodawca w dniu 22 maja 2020 r., wystąpił o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

1. Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo ujmując dla celów podatkowych notę kredytową wystawioną przez Firmę Y w styczniu 2019 r., dokumentującą Pierwotną Korektę Rentowności 2018, w księgach podatkowych Wnioskodawcy za rok 2019?

W interpretacji indywidualnej z 24 sierpnia 2020 r. Znak 0111-KDIB2-1.4010.206.2020.2.AT stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za prawidłowe.

2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w związku z błędem popełnionym podczas kalkulacji Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 (tj. włączenie do bazy kalkulacyjnej, poza wartościami wynikającymi z dostaw towarów realizowanych przez Firmę Y na rzecz Wnioskodawcy w 2018 r., również kwoty korekty rentowności dostaw zrealizowanych w roku 2017, której rozliczenie miało miejsce w sierpniu 2018 r.), w odniesieniu do faktury dokumentującej Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018, w związku z przepisem art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, należy przyjąć, iż korekta kosztów uzyskania przychodu wynikająca z tej faktury jest spowodowana „błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką”, w związku z czym dla celów podatkowych faktura ta powinna zostać ujęta w księgach podatkowych roku, w którym dla celów podatkowych ujęty został pierwotny dokument, którego dotyczy korekta (tj. nota kredytowa dokumentująca Pierwotną Korektę Rentowności 2018), a nie w księgach podatkowych roku w którym Wnioskodawca otrzymał tę fakturę?

W interpretacji indywidualnej z 24 sierpnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.206.2020.2.AT stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe. 

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, cyt.:

„Zdaniem Wnioskodawcy, faktura dokumentująca Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 stanowi korektę spowodowaną istnieniem „innej oczywistej omyłki”, o której mowa w przytoczonym wyżej przepisie art. 15 ust. 4i updop, w efekcie czego Wnioskodawca powinien ująć przedmiotową fakturę dla celów podatkowych w księgach podatkowych roku, w którym ujęty został dokument korygowany, tj. nota kredytowa dokumentująca Pierwotną Korektę Rentowności 2018 - tj. w księgach podatkowych 2019 r. Z twierdzeniem Wnioskodawcy nie można się zgodzić”.

Jednocześnie, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, cyt.: „Korekta Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 stanowi korektę cen transferowych odnoszącą się do ogółu działalności Wnioskodawcy, zatem art. 15d ust. 4i w odniesieniu do ww. korekty nie ma zastosowania. Jak wynika z opisu sprawy, odnoszącego się do pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, skutkiem Korekty Pierwotnej Korekty Rentowności 2018, jest zwiększenie kosztów w oparciu o otrzymaną w 2020 r. fakturę, który to koszt co do zasady rozlicza się w dniu poniesienia kosztu. W konsekwencji, skutki dokonania ww. korekty należy odnieść do daty ujęcia pierwotnej korekty”.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podziela jego stanowisko co do roku podatkowego, w którym powinna zostać rozpoznana faktura dokumentująca Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018, tj. 2019, a jedynie nie zgadza się co do podstawy prawnej wskazanej przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy faktura dokumentująca Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 powinna zostać rozpoznana przez Wnioskodawcę jako koszt uzyskania przychodu w roku podatkowym 2019 tj. w roku, w którym Wnioskodawca poniósł przedmiotowy koszt, tj. ujął go w księgach rachunkowych?

Jeżeli powyższe stanowisko jest nieprawidłowe, Wnioskodawca wnosi o jednoznaczne wskazanie roku podatkowego, w którym powinien ująć w księgach podatkowych korektę kosztów uzyskania przychodu wynikającą z tej faktury.

Zdaniem Wnioskodawcy, korekta Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 nie stanowi korekty objętej regulacją art. 15 ust. 4i ustawy z 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej „ustawa o CIT”) co znalazło swoje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z 24 sierpnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.206.2020.2.AT. W konsekwencji, Korekta Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 powinna zostać rozpoznana przez Wnioskodawcę jako koszt podatkowy na zasadach ogólnych w chwili poniesienia kosztu tj. ujęcia kosztu w księgach rachunkowych podmiotu, czyli w roku 2019.

Uzasadniając powyższe stanowisko, Wnioskodawca wskazał, iż celem niniejszego wniosku o interpretację jest ustalenie konsekwencji w odniesieniu do korekty cen transferowych dotyczącej roku 2018 r. W efekcie w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania obowiązujące począwszy od 1 stycznia 2019 r. przepisy art. 11e ustawy o CIT. Powyższe znajduje wprost potwierdzenie w opublikowanych w dniu 11 marca 2019 r. przez Ministerstwo Finansów wyjaśnieniach zatytułowanych „Ujmowanie korekt cen transferowych wystawionych w 2019 r. a dotyczących transakcji lub innych zdarzeń realizowanych w 2018 r.”: (https:// www.podatki.gov.pl/ceny-transferowe/wyjasnienia/ujmowanie-korekt-cen-transferowych.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 13 marca 2020 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.555.2019.2.RK stwierdził cyt.: „(...) wystąpienie korekty cen transferowych (wg zasady ceny rynkowej, określone w art. 11 ust. 1 updop) nie oznacza, że ceny w rozliczeniach między podmiotami powiązanymi stosowane w trakcie okresu rozliczeniowego nie były cenami rynkowymi. Przeciwnie, zakłada się, że podatnik dokonuje ustalenia ceny transferowej na poziomie zgodnym z zasadą ceny rynkowej w momencie planowania transakcji i konsekwentnie tę cenę stosuje w trakcie okresu rozliczeniowego. Natomiast po zakończeniu tego okresu dokonuje on weryfikacji czy wystąpiły okoliczności, które mają wpływ na cenę transferową i które nie były znane na moment ustalenia ceny pierwotnej i czy w związku z tym, w świetle zasady ceny rynkowej, należy dokonać korekty cen transferowych. Korekta, która ma na celu doprowadzenie nierynkowej od początku ceny transferowej, wynikającej ze stosowania przez podmiot nierynkowych mechanizmów rozliczeń, do poziomu rynkowego, nie może zostać uznana za korektę cen transferowych, zgodną z art. 11 ust. 1 updop. Zatem, korektę należy traktować, jako spełnienie przez podatnika zasady ceny rynkowej określonej w art. 11 ust. 1 updop”.

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2018 r., ustawa o CIT nie zawierała szczególnych przepisów odnoszących się wprost do korekt cen transferowych (dokonywanych w formie korekty samego wyniku finansowego poprzez zbiorczą korektę przychodów lub kosztów, a nie korekty cen poszczególnych towarów/usług) w odniesieniu do momentu ujęcia dla celów CIT (tj. uwzględnienia ich w przychodach podatkowych lub kosztach uzyskania przychodów podatnika).

Biorąc pod uwagę powyższe, rozpatrując korektę „in minus”, tj. zwiększającą koszty podatnika, należy odwoływać się do zasad ogólnych ujmowania kosztów przewidzianych w ustawie o CIT.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak słusznie stwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidulanej wydanej w dniu 24 sierpnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.2016.2020.2.AT, cyt.: „Są (...) sytuacje, w których ów związek przyczynowy kosztu z przychodem nie jest jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Natomiast, aby dokonać oceny, czy korekta dochodowości „in minus” dokonywana w formie korekty samego wyniku finansowego spełnia przesłanki związku z przychodem określone w art. 15 ust. 1 updop, należy w pierwszej kolejności dokonać weryfikacji czy została ona dokonana prawidłowo w świetle przepisów art. 11 ust. 1 updop. A zatem korekta wyniku finansowego „in minus” może zostać uznana za racjonalnie poniesiony koszt działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, która to działalność ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

• korekta kompensacyjna została dokonana w celu dostosowania wyniku finansowego podmiotu powiązanego za dany okres rozliczeniowy do wyniku finansowego zgodnego z zasadą ceny rynkowej (art. 11 ust. 1 updop), biorąc pod uwagę pełnione przez niego funkcje, ponoszone ryzyka oraz angażowane aktywa (wynikającego przykładowo z analizy danych porównawczych),
• korekta kompensacyjna wynika z okoliczności mających wpływ na wynik finansowy, które nie mogły być znane stronom w momencie planowania transakcji i nie wynika z niestosowania przez podmiot powiązany nierynkowych mechanizmów rozliczeń w trakcie okresu rozliczeniowego,
• korekta kompensacyjna została dokonana w racjonalnie szybkim terminie po zakończeniu okresu rozliczeniowego, w momencie kiedy wynik finansowy podmiotu powiązanego jest już znany.

Ponadto, aby korekta wyniku finansowego „in minus” mogła stanowić koszt w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, oprócz przesłanki związku z przychodem, muszą zaistnieć również następujące przesłanki:

• wydatek z tytułu takiej korekty został poniesiony przez podatnika, w związku z jego działalnością gospodarczą,
• wydatek ten jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• wydatek ten został właściwie udokumentowany.

W związku z powyższym, korekta przychodów „in minus”, dokonywana w formie korekty samego wyniku finansowego poprzez zbiorczą korektę przychodów lub kosztów i spełniająca ww. warunki, może być uznana za związaną z obecnymi bądź przyszłymi przychodami Spółki”.

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym Korekta Pierwotnej Korekty Rentowności 2018, dokonywana w formie korekty samego wyniku finansowego poprzez zbiorczą korektę przychodów lub kosztów, jest związana z obecnymi bądź przyszłymi przychodami Wnioskodawcy. Tym samym kwota przedmiotowej korekty stanowi dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl przepisu art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Równocześnie zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Zgodnie z regulacją zawartą w przepisie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia, a jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zgodnie z tą regulacją, o momencie poniesienia kosztu podatkowego decyduje dzień, na który ujęto po raz pierwszy zdarzenie kosztowe.

Równocześnie stosownie do przepisu art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

W uzasadnieniu wydanej dla Wnioskodawcy w dniu 24 sierpnia 2020 r. interpretacji indywidualnej 0111-KDIB2-1.4010.206.2020.2.AT, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że cyt.: „korekty dokonywane między podmiotami powiązanymi w formie korekty dochodowości samego wyniku finansowego poprzez zbiorczą korektę przychodów lub kosztów nie odwołują się do konkretnych faktur zakupowych, czy też sprzedażowych, poszczególnych pozycji tych faktur, czy też cen pierwotnie stosowanych. Ponadto korekta dochodowości za dany okres dokonywana w ww. formie nie odnosi się do konkretnych zdarzeń (transakcji) z tego okresu, ale do ogółu zdarzeń (transakcji) mających wpływ na cenę transferową. Korekta nie jest powiązana bezpośrednio z konkretnymi transakcjami, ale dotyczy całej działalności gospodarczej obejmującej wszystkie transakcje wewnątrzgrupowe w danym okresie rozliczeniowym. Ponadto korekta kompensacyjna nie wynika z błędu żadnej ze stron transakcji. W związku z powyższym nie należy traktować korekty dochodowości „in plus” dokonywanej w formie korekty samego wyniku finansowego, jako korekty w rozumieniu art. 12 ust. 3j updop oraz, analogicznie, korekty dochodowości „in minus” dokonywanej w formie korekty samego wyniku finansowego, jako korekty w rozumieniu art. 15 ust. 4i updop”.

Tym samym w wydanej dla Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że w opisanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym:

• korekta dochodowości dotyczy całokształtu współpracy z Firmą Y i obejmuje wszystkie transakcje w danym okresie rozliczeniowym,
  
• korekta dochodowości nie dotyczy żadnej konkretnej transakcji, w szczególności nie dotyczy:
  
  • konkretnych faktur zakupowych, czy też sprzedażowych,
  • poszczególnych pozycji tych faktur,
  • cen pierwotnie stosowanych,
  • konkretnych zdarzeń (transakcji) z tego okresu,
• brak jest podstaw do uznania, że korekta dochodowości jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką.
  
  

W tym stanie rzeczy Korekta Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 nie może zostać uznana za związaną z jakąkolwiek konkretną transakcją Wnioskodawcy lub błędem/omyłką.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w:

• wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 20 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/Po 800/19;
• interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13 marca 2020 r. Znak: 0114-KDIP2-2.4010.555.2019.2.RK;
• wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 sierpnia 2020 r. sygn. akt II FSK 776/20. 

Dodatkowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 20 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/Po 800/19 orzekł jednoznacznie, że korektę rentowności należy traktować na gruncie ustawy o CIT jako nowe zdarzenie, cyt.: „W ocenie sądu istota przedstawionego przez skarżącą mechanizmu dostosowania rentowności do założonego wcześniej poziomu nie przejawia się w tym, że zmianie ulega cena konkretnych, zindywidualizowanych zbytych uprzednio produktów. W wyniku jego stosowania dochodzi do wyrównania en masse poziomu rentowności skarżącej do założonego z góry poziomu. Celem korekty nie jest zaś modyfikacja cen po jakich realizowano konkretne, pojedyncze transakcje w trakcie roku podatkowego.

Mając na uwadze specyfikę opisanej przez skarżącą korekty poziomu rentowności sąd stwierdza, że korektę tą należy rozpatrywać jako nowe zdarzenie na gruncie u.p.d.p. wynikające z porozumienia przewidującego, że skarżąca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinna osiągnąć założony poziom rentowności, odpowiedni dla pełnionej przez nią w grupie funkcji”.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 27 sierpnia 2020 r. sygn. akt II FSK 776/20, przychylił się do tego stanowiska. Zdaniem NSA, w przypadku, gdy powstanie obowiązku zapłaty z tytułu korekty dochodowości nie wynika z samej transakcji, tylko ze specyficznego ukształtowania jednego z warunków relacji transakcji między spółką i jej kontrahentem - korektę dochodowości należałoby kwalifikować jako odrębne zdarzenie gospodarcze ze wszystkimi wynikającymi z tej okoliczności skutkami podatkowymi.

W świetle powyższych argumentów, stanowiska organów podatkowych oraz sądów:

• nie należy traktować korekty dochodowości „in plus” dokonywanej w formie korekty samego wyniku finansowego jako korekty w rozumieniu art. 12 ust. 3j ustawy o CIT oraz,
• analogicznie, nie należy traktować korekty dochodowości „in minus” dokonywanej w formie korekty samego wyniku finansowego, jako korekty w rozumieniu art. 15 ust. 4i ustawy o CIT.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018 należy rozpoznać na zasadach ogólnych - zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, faktura dokumentująca Korektę Pierwotnej Korekty Rentowności 2018, nie podlega regulacjom z art. 15 ust. 4i ustawy o CIT, w związku z czym powinna zostać rozpoznana dla potrzeb podatkowych na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT, tj. w dacie poniesienia kosztu, czyli w roku 2019.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.