2021.09.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-1.4012.464.2021.2.AK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.464.2021.2.AK
z 2 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 czerwca 2021 r. (data wpływu 30 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 30 sierpnia 2021 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT z tytułu nabycia towarów i usług związanych ze świadczeniem usług pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

30 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT z tytułu nabycia towarów i usług związanych ze świadczeniem usług pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z 30 sierpnia 2021r. (data wpływu) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w … posiada sezonowe ośrodki wczasowe (zakładowe obiekty socjalne), które działają od maja do września. Ośrodki te są odpłatnie udostępniane pracownikom i ich rodzinom. Za pobyt w ośrodku każdorazowo wystawiana jest pracownikowi faktura VAT z zastosowaniem stawki 8%. Kwoty odpowiadające wartości netto sprzedaży wpłacone przez pracowników są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Natomiast podatek należny od towarów i usług jest odprowadzany do właściwego Urzędu Skarbowego.

Wnioskodawca ponosi również koszty związane z wyposażeniem obiektów wczasowych (meble, przybory i sprzęty kuchenne, sprzęt rekreacyjno-sportowy) oraz ich utrzymaniem (energia elektryczna, woda, ścieki, ochrona i konserwacja obiektów) przez cały rok.

Wydatki na ośrodki wczasowe są finansowane częściowo z przychodów uzyskanych ze sprzedaży pracownikom usług pobytu w ośrodkach, a także ze środków własnych, tj. ze środków budżetu Państwa przydzielonych w ramach przyznanego limitu oraz ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS). Pokrywanie części wydatków na utrzymanie i wyposażenie ośrodków wypoczynkowych ze środków ZFŚS jest zgodne z Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych GDDKiA, według którego 7% odpisu rocznego na ZFŚS przeznacza się na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług. Wydatki poniesione na wyposażenie oraz utrzymanie obiektów wczasowych są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Faktury dokumentujące poniesione wydatki będą wystawione na Wnioskodawcę, czyli Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad Oddział …, … …, NIP …..

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo przez cały rok do odliczenia naliczonego podatku VAT zawartego w towarach i usługach nabytych w związku ze świadczeniem usług pobytu pracownikom i ich rodzinom w ośrodkach wczasowych GDDKiA (zakładowych obiektach socjalnych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.) - dalej ustawa o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przy czym, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższe oznacza to, że organ będzie uznawany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy realizuje zadania, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jest organem administracji rządowej, powołanym do realizacji zadań określonych w art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 470, ze zm.).

Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, do którego należy:

wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych;
realizacja budżetu państwa w zakresie dróg krajowych.

W myśl art. 19 ust. 1 tej ustawy, organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Stosownie zaś do art. 19 ust. 2 pkt 1 u.d.p.. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jest zarządcą dróg krajowych.

Zgodnie zaś z art. 18a ust. 1 i 2 ww. ustawy Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad realizuje swoje zadania przy pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, w skład której wchodzą oddziały w województwach (art. 18a ust. 2).

Z powyższych przepisów prawa wynika, że Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, wykonujący swoje zadania przy pomocy oddziałów Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, realizując zadania nałożone przepisami prawa, tj. ustawą o drogach publicznych, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Świadczenie usług wypoczynkowych w sezonowych ośrodkach wczasowych, nie stanowi działania w ramach zadań, do których został powołany - na podstawie ustawy o drogach publicznych - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad realizujący swoje zadania przy pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Dlatego do sprzedaży tych usług nie ma zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, a tym samym Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad – na mocy podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym wniosku (poz. 74), Wnioskodawca świadczy usługi pobytu w należących do niego sezonowych ośrodkach wczasowym na rzecz swoich pracowników i ich rodzin. Koszty związane ze świadczeniem tej usługi pokrywane są z wpłat dokonywanych przez pracowników (na podstawie wystawionej na pracownika faktury VAT), wpłat z ZFŚS oraz ze środków budżetu Państwa przydzielonych w ramach przyznanego limitu. Oznacza to, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad samodzielnie świadczy usługi o charakterze socjalnym na rzecz pracowników i ich rodzin. Usługi te są świadczone za wynagrodzeniem i w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu podatkiem od towaru i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że prawo do odliczenia należnego podatku VAT o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy odliczenia dokonuje podatnik podatku VAT, a towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystane do czynności opodatkowanych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma zatem prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, ponieważ występuje w roli podatnika, a koszty związane z utrzymaniem i wyposażeniem socjalnych obiektów wczasowych związane są ze sprzedażą opodatkowaną i są wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Tym samym dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za wykonane świadczenie zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz świadczącego usługę. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie usługodawcy obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla świadczącego usługę.

Określony ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przy czym, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższe oznacza, że organ będzie uznawany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy realizuje zadania, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 1 ustawy, centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, do którego należy:

wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych;
realizacja budżetu państwa w zakresie dróg krajowych.

Zgodnie zaś z art. 18a ust. 1 i 2 ww. ustawy, Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad realizuje swoje zadania przy pomocy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wykonuje również zadania zarządu dróg krajowych. W skład Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad wchodzą, z zastrzeżeniem ust. 3a, oddziały w województwach.

Analiza okoliczności sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że GDDKiA świadcząc usługi pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA nie realizuje zadań nałożonych na nią ustawą o drogach publicznych. GDDKiA podejmuje w tym zakresie działania analogiczne do działań producenta, handlowca czy usługodawcy, działa tak, jak inne konkurencyjne podmioty na rynku i realizuje transakcje na podstawie ogólnie obowiązujących norm prawa cywilnego. Zatem, Wnioskodawca działa w tym przypadku w warunkach analogicznych do prywatnych przedsiębiorców i podlega tym samym uwarunkowaniom prawnym i rynkowym. W związku z powyższym, do świadczenia ww. usług pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA nie będzie miał zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy, a tym samym Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad – na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy – będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Działania Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych regulują przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 746), zwanej dalej ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem”, i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, przez działalność socjalną rozumie się usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Stosownie do art. 2 pkt 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, przez osoby uprawnione do korzystania z Funduszu rozumie się pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów - byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, Fundusz tworzą pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Z powołanych przepisów wynika, iż zakładowa działalność socjalna dotyczy określonych rodzajów świadczeń pracodawcy na rzecz pracownika i tylko te świadczenia mogą być finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ponadto Fundusz jest tworzony na rzecz ww. osób i prawo do korzystania ze świadczeń finansowanych z Funduszu jest ich kolektywnym prawem.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, środki Funduszu zwiększa się o wpływy z opłat pobieranych od osób i jednostek organizacyjnych - korzystających z działalności socjalnej, o której mowa w art. 2 pkt 1.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Stosownie natomiast do art. 10 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, środkami Funduszu administruje pracodawca.

W myśl zaś art. 12 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym.

Jednocześnie, wskazać należy, że podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem świadczeń socjalnych podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania zakładowym funduszem świadczeń socjalnych. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. W konsekwencji podmiot wykonując te czynności z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przepis art. 87 ust. 1 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT z tytułu nabycia towarów i usług związanych ze świadczeniem usług pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada sezonowe ośrodki wczasowe (zakładowe obiekty socjalne), które działają od maja do września. Ośrodki te są odpłatnie udostępniane pracownikom i ich rodzinom. Za pobyt w ośrodku każdorazowo wystawiana jest pracownikowi faktura VAT z zastosowaniem stawki 8%. Wnioskodawca ponosi również koszty związane z wyposażeniem obiektów wczasowych (meble, przybory i sprzęty kuchenne, sprzęt rekreacyjno-sportowy) oraz ich utrzymaniem (energia elektryczna, woda, ścieki, ochrona i konserwacja obiektów) przez cały rok. Wydatki na ośrodki wczasowe są finansowane częściowo z przychodów uzyskanych ze sprzedaży pracownikom usług pobytu w ośrodkach, a także ze środków własnych, tj. ze środków budżetu Państwa przydzielonych w ramach przyznanego limitu oraz ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w analizowanym przypadku Wnioskodawca w odniesieniu do świadczonych usług pobytu pracowników i ich rodzin, w posiadanych przez Wnioskodawcę ośrodkach wczasowych, działa w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że działania pracodawcy polegające wyłącznie na dokonaniu zakupów od osób trzecich, których nabycie w całości następuje ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w celu udostępnienia ich osobom uprawnionym na zasadach wymienionych w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych podejmowane są poza sferą prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej (poza sferą jego aktywności jako przedsiębiorcy). Tym samym czynności te nie są podejmowane przez pracodawcę w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Natomiast w sytuacji gdy pracodawca samodzielnie, z wykorzystaniem majątku należącego do jego przedsiębiorstwa, dokonuje dostaw towarów/świadczy usługi na rzecz pracowników i osób uprawnionych do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, to czynności te podejmowane są przez pracodawcę w ramach jego aktywności jako przedsiębiorcy działającego podatnika podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Zatem stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie świadczone przez Wnioskodawcę usługi pobytu pracowników i ich rodzin w posiadanych przez Wnioskodawcę ośrodkach wczasowych, nie będą wykonywane w ramach administrowania zakładowym funduszem świadczeń socjalnych. Tym samym Wnioskodawca świadcząc przedmiotowe usługi z wykorzystaniem majątku należącego do jego przedsiębiorstwa będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W odniesieniu zatem do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku ze świadczeniem usług pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA, stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie względem towarów i usług nabywanych i wykorzystywanych bezpośrednio na potrzeby działalności ośrodków wypoczynkowych Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełniej wysokości, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy. W analizowanym przypadku, jak ustalono powyżej Wnioskodawca świadcząc usługi pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Ponadto, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jednocześnie, jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca ponosi koszty związane z wyposażeniem obiektów wczasowych (meble, przybory i sprzęty kuchenne, sprzęt rekreacyjno-sportowy) oraz ich utrzymaniem (energia elektryczna, woda, ścieki, ochrona i konserwacja obiektów) przez cały rok. Wydatki poniesione na wyposażenie oraz utrzymanie obiektów wczasowych są związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Zatem w przedmiotowej sprawie spełniony będzie podstawowy warunek uprawniający do odliczenia podatku od towarów i usług zawartego w fakturach dokumentujących dokonane zakupy związane ze świadczeniem usług pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA – związek nabywanych towarów i usług ze sprzedażą opodatkowaną. Tym samym, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług związanych ze świadczeniem usług pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, o ile nie zaistnieją przesłanki negatywne określone w art. 88 ustawy.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie miał przez cały rok prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT od nabywanych towarów i usług w związku ze świadczeniem usług pobytu pracowników i ich rodzin w ośrodkach wczasowych GDDKiA.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się(art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin