Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.564.2021.3.MKA
z 31 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2021 r. (data wpływu 1 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej: podatku od towarów i usług, podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

(…) S.A. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym, podmiotem działającym w branży programistycznej. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT.

Spółka specjalizuje się w tworzeniu oprogramowania. Spółka zajmuje się m.in. tworzeniem platform cyfrowych (handlowych, społecznych) m.in. dla branży finansowej, reklamowej, rozrywkowej, ochrony zdrowia, lifestyle, turystycznej oraz dla instytucji rządowych i organizacji pozarządowych. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest projektowanie, tworzenie i ulepszanie programów komputerowych, aplikacji webowych, aplikacji mobilnych, narzędzi, platform, algorytmów oraz funkcjonalności. Umowy zawarte z klientami obejmują kompleksowe usługi informatyczne, dotyczące projektowania i wdrażania systemów informatycznych, dostosowanych do indywidualnych potrzeb klienta.

Ze względu na złożony charakter świadczonych usług Spółka prowadzi działalność korzystając zarówno z pracy pracowników (osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę) jak i z pracy podwykonawców - osób fizycznych wykonujących ją na podstawie umowy współpracy, tzw. b2b (dalej: Współpracownicy). Współpracownicy prowadzą własną działalność gospodarczą, są jednak stałym elementem całego zespołu Spółki, uczestnicząc w projektach przez nią realizowanych na podobnej zasadzie jak Pracownicy. Jednocześnie, Współpracownicy nie stanowią klientów Spółki.

Spółka współpracuje ze Współpracownikami na podstawie stałej umowy o świadczenie usług informatycznych, która przewiduje ogólne zasady współpracy. Świadczenie usług w ramach konkretnego projektu informatycznego odbywa się każdorazowo na podstawie indywidualnego zlecenia usługi przez Spółkę, na podstawie którego ustalany jest ze Współpracownikiem szczegółowy zakres usługi informatycznej. W wielu przypadkach zakres danego projektu, w ramach którego Pracownicy/Współpracownicy realizują swoje zadania/świadczą usługi na rzecz Spółki, wymaga specjalistycznej wiedzy związanej z konkretnym oprogramowaniem stosowanym przez klienta lub standardami świadczenia usług w ramach obowiązujących u klienta wewnętrznych procedur.

W celu zapewnienia jak najwyższych standardów świadczonych usług Spółka zapewnia Współpracownikom odpowiednie szkolenia specjalistyczne (dalej: Szkolenia), które można podzielić na następujące typy:

1. szkolenia bezpośrednio związane z trwającym (mającym się rozpocząć) projektem, w ramach którego realizowane będą usługi (dalej: Szkolenia typ 1). W tej kategorii mieszczą się np. kursy z programowania;
2. szkolenia specjalistyczne, niezwiązane w momencie ich odbywania z konkretnym projektem, jednakże Spółka przewiduje, że odbyte szkolenie może zostać wykorzystane przez Współpracownika przy świadczeniu usług w kolejnych projektach lub umożliwić Spółce pozyskanie kolejnych zleceń (rozszerzenie zakresu świadczonych usług), ze względu na możliwość współpracy ze Współpracownikami posiadającymi odpowiednie kwalifikacje (dalej: Szkolenia typ 2). W tej kategorii mieszczą się np. kursy z programowania;
3. szkolenia, których tematyka nie jest/nie będzie związana bezpośrednio z konkretnymi projektami realizowanymi przez Spółkę usługami, ale może mieć wpływ na ogólny rozwój kompetencji danego Współpracownika pożądanych (często niezbędnych) we współpracy ze Spółką (dalej: Szkolenia typ 3). W tej kategorii mieszczą się głównie kursy językowe, szkolenia z umiejętności miękkich (np. szkolenie z komunikacji, zarządzania projektami itp.);
4. dostęp do platform e-learningowych (dalej: Szkolenia typ 4). W ramach tego typu szkoleń Współpracownik ma dostęp zarówno do kursów związanych z konkretnymi umiejętnościami z dziedziny usług informatycznych/programowania (np. kursy z programowania, marketingu), które będą wykorzystywane bezpośrednio przy realizacji projektów na rzecz Spółki, dostęp do innych szkoleń rozwijających kompetencje twarde i miękkie (np. kursy językowe, szkolenia z komunikacji) oraz inne umiejętności (np. kursy psychologiczne).
   
   

Jako przykłady Szkoleń można wskazać:

• konferencje, eventy branżowe online w formie słuchaczy lub prelegentów;
• konferencje, eventy branżowe w formie słuchaczy lub prelegentów wyjazdowe. W tym przypadku Spółka ponosi - obok wydatku na sam udział w szkoleniu - także koszty dojazdu, noclegu, wyżywienia na miejscu (koszty te również są przedmiotem zapytania w ramach niniejszego wniosku);
• warsztaty i kursy specjalistyczne, dotyczące m.in. programowania, bezpieczeństwa w sieci, projektowania;
• warsztaty i kursy rozwijające kompetencje miękkie np. szkolenia z zarządzania zmianą, szkolenia z rozmów z klientem, z komunikacji;
• dostęp do platform e-learingowych,
• lekcje języka angielskiego oraz innych języków obcych;
• finansowanie studiów;
• finansowanie uzyskiwania certyfikatów branżowych/językowych;
• testy oceny talentów - Testy Gallupa.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy CIT koszty Szkoleń typu 1,2, 3 oraz 4 będą stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów?
2. Czy wartość poniesionych przez Spółkę kosztów Szkoleń typu 1, 2, 3 oraz 4 stanowi dla Współpracowników przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w związku z czym na Spółce jako płatniku będą ciążyć obowiązki z tego tytułu (np. obowiązek sporządzenia PIT-11)?
3. Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT w związku z zakupem Szkoleń typu 1,2,3 oraz 4?
   
   

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej informuje, że przedmiotowa interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 2), natomiast w zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych), w przedstawionym stanie faktycznym wartość poniesionych przez Spółkę kosztów Szkoleń typu 1, 2, 3 oraz 4 nie stanowi dla Współpracowników przychodu w związku z czym na Spółce jako płatniku nie będą ciążyć obowiązki z tytułu rozliczenia tego przychodu.

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Jak wynika z powyższego, co do zasady w przypadku niektórych kategorii dochodów, w tym dochodów z tzw. innych źródeł, płatnik jest zobowiązany sporządzić odpowiednią deklarację.

Przychodami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy PIT są zasadniczo otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy PIT wskazuje, że przychodem jest też wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem ust. 2g i art. 21 ust. 1 pkt 125 i 125a.

Jak wynika z powyższego, na gruncie ustawy PIT przychodem może być również wartość tzw. nieodpłatnych świadczeń.

W kontekście powyższego należy zauważyć, że ustawodawca nie określił w przepisach co należy rozumieć przez to pojęcie.

W doktrynie i orzecznictwie wykształciła się jednak interpretacja tego pojęcia. W jego kontekście co do zasady wskazuje się, iż w celu zdefiniowania określenia „nieodpłatne świadczenie” pomocne jest odwołanie m.in. do wykładni gramatycznej. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny natomiast to „taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). Przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy (interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 listopada 2019 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.440.2019.1.NL).

Tym samym podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.

W odniesieniu do pojęcia „nieodpłatne świadczenie” w kontekście ustawy PIT warto wskazać na wyjaśnienia poczynione przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13):

(...) w zakres nieodpłatnego świadczenia jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, "których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatne świadczenie, aby mogło stanowić dochód pracownika, musi być "zapłatą za pracę dokonywaną czymś innym niż pieniądz. Chodzi zatem o korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że by dane przysporzenie zakwalifikować jako nieodpłatne świadczenie musi ono łącznie spełniać poniższe przesłanki:

1. stanowić korzyść otrzymaną do własnej dyspozycji pracownika czy współpracownika;
2. korzyść ta może być przez niego swobodnie zarządzana i rozdysponowywana;
3. korzyść ta może być przeznaczana w sposób dowolny na potrzeby własne pracownika lub współpracownika.
   
   

Odnosząc powyższe uwagi do przedstawionego stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy, Współpracownicy nie będą osiągać przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedstawionej sytuacji nie można uznać, iż Współpracownik nie jest zobowiązany do wykonania żadnego świadczenia wzajemnego na rzecz Spółki - Współpracownicy w związku ze Szkoleniami są co do zasady zobowiązani świadczyć usługi na rzecz Spółki i wykorzystywać w tym procesie zdobyte na Szkoleniach umiejętności.

Dodatkowo, Szkolenia co do zasady są udostępniane Współpracownikom w celu zdobywania przez nich dodatkowych umiejętności/kompetencji, które mogą być wykorzystane do realizacji usług na rzecz Spółki. Spółka wymaga od swoich Współpracowników określonego poziomu wiedzy i umiejętności, a to zapewnić ma im właśnie udział w Szkoleniach. W szczególności dotyczy to Szkoleń typu 1, które mają bezpośredni związek z realizowanym w danym czasie projektem (umiejętności nabyte na Szkoleniu typu 1 będą w sposób bezpośredni wykorzystane do realizacji danego projektu, celem wysłania Współpracownika na Szkolenie typu 1 jest zapewnienie mu konkretnych umiejętności niezbędnych do realizacji określonego zlecenia na rzecz Spółki).

Warto także odwołać się do regulacji zawartych w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego, strony są zobowiązane do współdziałania w ramach wykonania zlecenia, w szczególności zamawiający jest zobowiązany zwrócić wykonującemu zlecenie wydatki poniesione przez niego w ramach wykonywania zlecenia. W przedstawionym stanie faktycznym można byłoby uznać Szkolenia za narzędzia, które Spółka udostępnia w celu realizacji usługi (zlecenia). Jest to zatem wynikający z przepisów cywilnych wyraz współdziałania stron w wykonaniu usługi, nie zaś dodatkowe świadczenie na rzecz Współpracownika.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionej sytuacji wartość poniesionych przez Spółkę kosztów Szkoleń typu 1, 2, 3 oraz 4 nie stanowi dla Współpracowników przychodu, w związku z czym na Spółce jako płatniku nie będą ciążyć obowiązki z tytułu rozliczenia tego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a omawianej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl natomiast art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W tym kontekście rozważenia wymagają skutki zapewnienia Współpracownikom, którzy wykonują usługi na rzecz Wnioskodawcy szkoleń specjalistycznych opisanych we wniosku.

W tym miejscu wskazać należy, że przepis art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy zawiera katalog źródeł przychodów, wśród których wymienione są przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3).

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 cyt. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem ust. 2g i art. 21 ust. 1 pkt 125 i 125a.

Tym samym po stronie Współpracowników, którym Wnioskodawca zapewnia nieodpłatnie udział w szkoleniach specjalistycznych niewątpliwie będzie miało miejsce przysporzenie majątkowe. Współpracownicy musieliby nabyć Szkolenia za określoną cenę, a w związku z ich nieodpłatnym zapewnieniem przez Wnioskodawcę nie poniosą takich wydatków. Każda inna osoba, która chciałaby wziąć udział w odpłatnym szkoleniu musiałaby uszczuplić swój majątek przeznaczając z niego środki na zakup szkolenia. Współpracownicy takiego uszczuplenia nie będą musieli dokonywać, gdyż Wnioskodawca poniesie koszt szkoleń, tym samym Współpracownicy nie poniosą wydatków na ich nabycie, a skoro tak, to uzyskają oni przysporzenie majątkowe. Uwzględniając powyższe okoliczności, zapewnienie Współpracownikom nieodpłatnego udziału w szkoleniach, wywoła skutek podatkowy w postaci uzyskania przychodu. Wysokości tego przychodu należy ustalić zgodnie z wyżej cytowanym art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

• obliczenie,
• pobranie,
• wpłacenie

– podatku, zaliczki.

Na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zgodnie natomiast z art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych oraz daninę solidarnościową.

Ustawa przewiduje przy tym dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku dochodowego od osób fizycznych:

• tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;
• obliczenie i pobór podatku przez płatnika.
  
  

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w Rozdziale 7: „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników”.

Jak wynika z przepisów przywołanego Rozdziału 7, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
• określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.
  
  

Żaden z przepisów nie nakłada jednak na dany podmiot obowiązków płatnika w stosunku do przychodów uzyskiwanych od tego podmiotu przez podatników z prowadzonej przez tychże podatników działalności gospodarczej.

Zatem przechodząc do kwestii nieodpłatnego zapewnienia szkoleń Współpracownikom Wnioskodawcy, należy wskazać, że ww. nieodpłatne nabycie wywoła skutek podatkowy w postaci uzyskania przychodów u osób je otrzymujących i spowoduje powstanie obowiązku podatkowego. Ponieważ w świetle opisu sprawy koszty Szkoleń poniesie Spółka, w konsekwencji wartość kosztów poniesionych przez Spółkę będzie stanowiła dla Współpracowników przychód, który należy zaliczyć do przychodów ze źródła pozarolnicza działalności gospodarcza, a zatem do przychodów, co do których obowiązki płatnika nie mają zastosowania.

Wyjaśnić w tym miejscu bowiem należy, że podatnicy, będący przedsiębiorcami zobowiązani są do klasyfikowania wartości świadczeń nieodpłatnych (tak w naturze jak i pozostałych) jako przychodu uzyskanego w ramach źródła „pozarolnicza działalność gospodarcza” w każdym tym przypadku, w którym świadczenia są otrzymywane przez nich w związku z działalnością gospodarczą.

Reasumując, nieodpłatne zapewnienie Współpracownikom szkoleń specjalistycznych należy zakwalifikować do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika ani obowiązki informacyjne na etapie nieodpłatnego otrzymania przez Współpracowników Szkoleń, bowiem przepisy dotyczące obowiązków płatnika – stanowiące wyłom od zasady samoopodatkowania – nie dotyczą przychodów ze źródła, którym jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo, w odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.