2021.08.25 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.396.2021.3.KC
z 25 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2021 r. (data wpływu 13 maja 2021 r.), uzupełnionym w dniu 17 sierpnia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za lata 2015-2016 i w zakresie zasadności złożenia korekt zeznań podatkowych za lata 2015-2016, oraz jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 13 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek, uzupełniony w dniu 17 sierpnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim z mężem od dnia 1 lutego 2003 r. i posiada małżeńską wspólność majątkową.

Na utrzymaniu małżonków od dnia 8 kwietnia 2007 r. jest córka (dziecko własne), która posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ i korzysta z zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 215,84 zł. Obecnie córka ma 14 lat.

Orzeczenie o niepełnosprawności zostało dane w dniu 9 lipca 2007 r. i obowiązywało nieprzerwanie do dnia 31 marca 2021 r., a niepełnosprawność w postaci porażenia splotu barkowego prawego istnieje od urodzenia. Na dzień wypełnienia przedmiotowego wniosku (tj. 11 maja 2021 r.) córka oczekuje na wyznaczenie terminu posiedzenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w sprawie wydania orzeczenia o niepełnosprawności na kolejny okres.

Wnioskodawczyni z mężem są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy — mąż od dnia 13 kwietnia 2004 r. natomiast okres zatrudnienia Wnioskodawczyni obowiązuje od dnia 18 września 2017 r. Od początku związku małżeńskiego małżonkowie składają wspólne zeznanie podatkowe PIT-37 i posiadają wspólne konto w banku.

Wnioskodawczyni wraz z mężem (każdy osobno) od urodzenia córki używają jednego samochodu, który został nabyty z majątku wspólnego i jest wykorzystywany do transportu córki na zabiegi rehabilitacyjne, do lekarzy jak i załatwiania zwykłych czynności życiowych dziecka i własnych.

Samochód osobowy jest własnością męża Wnioskodawczyni (w dowodzie rejestracyjnym widnieje tylko jeden z małżonków jako właściciel) i co roku tylko małżonek Wnioskodawczyni odlicza w zeznaniu podatkowym PIT-37 kwotę 2.280 zł na użytkowanie samochodu w związku z utrzymaniem niepełnosprawnego dziecka. Jednocześnie Wnioskodawczyni oświadcza, że wydatki związane z użytkowaniem samochodu osobowego nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia lub zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że przez cały okres, którego dotyczy wniosek, samochód osobowy wchodził w skład majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej małżonka. Przez ten okres, Wnioskodawczyni ponosiła wydatki związane z użytkowaniem samochodu osobowego zarejestrowanego na męża, także ze swojego dochodu. Na dojazdy na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochód osobowy używany był nieprzerwanie od urodzenia córki, tj. od 2007 r. W latach 2015 i 2016 były to zabiegi rehabilitacyjne w postaci ćwiczeń biernych i masaży suchych dobieranych według potrzeb w określonych cyklach rehabilitacyjnych oraz wizyty u lekarza specjalisty (neurologa dziecięcego), pod opieką którego córka przebywa od narodzin do dnia dzisiejszego. Dokumenty potwierdzające zlecenie zabiegów rehabilitacyjnych w latach 2015 i 2016 to orzeczenia o niepełnosprawności obowiązujące w tym okresie:

Orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 30 października 2013 r., obejmujące okres od dnia 1 października 2013 r. do dnia 31 października 2015 r., wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności.
Orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 1 grudnia 2015 r., obejmujące okres od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., wydane przez Powiatowy Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności.

Dokumentami potwierdzającymi odbycie zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych w latach 2015 i 2016 są oświadczenia o prowadzonych zabiegach przez prywatny gabinet rehabilitacyjny, który nie prowadzi indywidualnych kart zabiegowych, oraz dokumentacja medyczna.

Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w dniu 26 maja 2021 r. ponownie zaliczył córkę do osób niepełnosprawnych, przedłużając orzeczenie do 8 kwietnia 2023 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Jeżeli w dowodzie rejestracyjnym widnieje tylko jeden z małżonków jako właściciel, a małżonkowie nie mają rozdzielności majątkowej, to czy małżonek niewidniejący w dowodzie rejestracyjnym, ale de facto również będący właścicielem samochodu (na zasadach wspólności majątkowej), może odliczyć użytkowanie auta w związku z utrzymaniem niepełnosprawnego nieletniego dziecka?
Czy Wnioskodawczyni przysługuje odliczenie od dochodu w kwocie 2.280 zł na użytkowanie samochodu w związku z utrzymaniem niepełnosprawnego dziecka w sytuacji, gdy z takiego samego odliczenia korzysta jej małżonek?
Czy istnieje wymóg gromadzenia dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych kosztów w związku z użytkowaniem samochodu przez obojga rodziców w ramach ulgi rehabilitacyjnej?
Które lata podatkowe w rozliczeniu PIT-37 może skorygować Wnioskodawczyni w przypadku pozytywnego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku?
Czy w przypadku pozytywnego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku a jednocześnie braku przedłużenia orzeczenia o niepełnosprawności córki A. w 2023 r., Wnioskodawczyni będzie mogła odliczyć kwotę 2.280 zł na użytkowanie samochodu, w związku z utrzymaniem niepełnosprawnego dziecka w roku podatkowym 2023 w całości czy proporcjonalnie do ilości miesięcy obowiązywania orzeczenia?
Czy w przypadku pozytywnego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku interpretacja będzie również obowiązywać na lata następne (przyszłe)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, - w zakresie pytania nr 1 i 2 - odliczenie przysługuje każdemu małżonkowi w kwocie 2.280 zł (bez względu na to, czy rozliczają się indywidualnie, czy też wspólnie), gdyż oboje łożą na utrzymanie niepełnosprawnej córki. Według Wnioskodawczyni ulga rehabilitacyjna ma charakter indywidualny, a nie łączny, jak w przypadku ulgi na dzieci, dlatego każde z małżonków powinno mieć możliwość odliczenia od dochodu kwotę 2.280 zł. Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że gdyby zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie w ramach ulgi rehabilitacyjnej limitu wspólnego dla obojga rodziców, to wzorem innych regulacji (np. przepisu dotyczącego tzw. ulgi prorodzinnej) stosowne ograniczenie znalazłoby się wprost w ustawie.

Dodatkowo Wnioskodawczyni uważa, że rejestracja samochodu, jako czynność administracyjno-techniczna, nie przesądza o prawie własności, gdyż jak wskazuje art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Dlatego, gdy umowa nabycia samochodu osobowego (nabytego z majątku wspólnego) jest sporządzona jedynie na jednego małżonka i tylko on widnieje w dowodzie rejestracyjnym, drugi małżonek jest i tak współwłaścicielem tego samochodu i może odliczyć wydatki na używanie samochodu osobowego w związku z utrzymaniem niepełnosprawnego dziecka. Wnioskodawczyni powołała się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie sygn. akt I SA/Kr 1/11, interpretację indywidualną z dnia 7 lutego 2019 r. sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.596.2018.2.EC, z dnia 29 marca 2019 r., sygn. 0115-KDIT2-2.4011.33.2019.1.ŁS, które podzielają jej stanowisko.

W zakresie pytania nr 3 - Wnioskodawczyni nie ma obowiązku gromadzenia dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych kosztów w związku z użytkowaniem samochodu przez obojga rodziców w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie nie określił konieczności gromadzenia przedmiotowych dokumentów. Ponadto, większość kosztów w związku z użytkowaniem samochodu, które Wnioskodawczyni ponosi wspólnie z mężem odbywa się bez wydania dokumentów potwierdzających ich wartość (wizyty lekarskie, rehabilitacyjne, wydatki eksploatacji samochodu itp.).

W zakresie pytania nr 4 - W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku zgodnie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawczyni może skorygować zeznania podatkowe za lata 2020, 2019, 2018, 2017, 2016, 2015.

W zakresie pytania nr 5 - Opierając się na art. 26 ust. 1 pkt 6, oraz art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni uważa, że w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku, a jednocześnie braku przedłużenia orzeczenia o niepełnosprawności córki w roku podatkowym 2023 r. (po dniu 8 kwietnia 2023 r.), będzie ona mogła odliczyć pełną kwotę 2.280 zł na użytkowanie samochodu w roku podatkowym 2023 w związku z utrzymaniem niepełnosprawnego dziecka.

W zakresie pytania nr 6 – W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku interpretacja indywidualna powinna obowiązywać w okresie posiadania przez córkę aktualnego orzeczenia o niepełnosprawności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za lata 2015-2016 i w zakresie zasadności złożenia korekt zeznań podatkowych za lata 2015-2016, oraz jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 18 maja 2018 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z kolei w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Jednakże ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175) zmieniono m.in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14, 7e i w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r. (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o zmianie ustawy o podatku od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).

W związku z tym na mocy art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu zmienionym powyżej wskazaną ustawą z dnia 27 października 2017 r. – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7c ww. ustawy w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych do 31 grudnia 2016 r. - w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r. – w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
(uchylony).

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7e ustawy – w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych do 31 grudnia 2016 r. - przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r. - przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 982 i 1650, z 2014 r. poz. 1175 i 1682, z 2017 r. poz. 1543 oraz z 2018 r. poz. 933), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Stosownie do art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2019 r. - przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1300), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do treści art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2019 r. – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów prawa wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia kwoty do wysokości 2.280 zł z tytułu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego, m.in. należy: uzyskiwać dochody/przychody umożliwiające dokonanie odliczenia, być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego, ponieść z tego tytułu wydatki.

Podkreślenia przy tym wymaga, że z brzmienia przepisu – art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika także wprost, iż wysokość odliczeń z ww. tytułu w odniesieniu do danego podatnika nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Co istotne, określona w przepisie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł”) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstotliwości) używania samochodu. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną lub posiadania na utrzymaniu osoby niepełnosprawnej czy też dziecka niepełnosprawnego, które nie ukończyło 16 roku życia, lecz z tytułu używania samochodu osobowego.

Zatem w przypadku, gdy oboje rodzice osiągają dochody i łożą na utrzymanie niepełnosprawnego dziecka, każdemu z nich przysługuje prawo do ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionego przez siebie wydatku, (matka w wysokości wydatków przez siebie poniesionych, ojciec w wysokości wydatków przez siebie poniesionych). Jednakże, jak wskazano powyżej, odliczenie zastosowane przez każdego z rodziców nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.

Podkreślenia wymaga również, że przepis nie pozbawia prawa do ulgi, w sytuacji gdy w dowodzie rejestracyjnym samochodu jest wymieniony tylko współmałżonek podatnika mającego na utrzymaniu dziecko niepełnosprawne, z którym podatnik pozostaje we wspólności majątkowej małżeńskiej, a samochód stanowi wspólny składnik majątku małżonków.

Niezależnie od powyższego należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Z przestawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim z mężem od dnia 1 lutego 2003 r. i posiada małżeńską wspólność majątkową. Na utrzymaniu małżonków od dnia 8 kwietnia 2007 r. jest córka (dziecko własne), która posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ i korzysta z zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 215,84 zł. Obecnie córka ma 14 lat. Orzeczenie o niepełnosprawności zostało wydane w dniu 9 lipca 2007 r. i obowiązywało nieprzerwanie do dnia 31 marca 2021 r., a niepełnosprawność w postaci porażenia splotu barkowego prawego istnieje od urodzenia. Na dzień wypełnienia przedmiotowego wniosku (tj. 11 maja 2021 r.) córka oczekuje na wyznaczenie terminu posiedzenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w sprawie wydania orzeczenia o niepełnosprawności na kolejny okres. Wnioskodawczyni z mężem są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy — mąż od dnia 13 kwietnia 2004 r. natomiast okres zatrudnienia Wnioskodawczyni obowiązuje od dnia 18 września 2017 r. Od początku związku małżeńskiego małżonkowie składają wspólne zeznanie podatkowe PIT-37 i posiadają wspólne konto w banku. Wnioskodawczyni wraz z mężem (każdy osobno) od urodzenia córki używają jednego samochodu, który został nabyty z majątku wspólnego i jest wykorzystywany do transportu córki na zabiegi rehabilitacyjne, do lekarzy jak i załatwiania zwykłych czynności życiowych dziecka i własnych. Samochód osobowy jest własnością męża Wnioskodawczyni (w dowodzie rejestracyjnym widnieje tylko jeden z małżonków jako właściciel) i co roku tylko małżonek Wnioskodawczyni odlicza w zeznaniu podatkowym PIT-37 kwotę 2.280 zł na użytkowanie samochodu w związku z utrzymaniem niepełnosprawnego dziecka. Jednocześnie Wnioskodawczyni oświadcza, że wydatki związane z użytkowaniem samochodu osobowego nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia lub zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie. W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że przez cały okres, którego dotyczy wniosek, samochód osobowy wchodził w skład majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej małżonka. Przez ten okres, Wnioskodawczyni ponosiła wydatki związane z użytkowaniem samochodu osobowego zarejestrowanego na męża, także ze swojego dochodu. Na dojazdy na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochód osobowy używany był nieprzerwanie od urodzenia córki, tj. od 2007 r. W latach 2015 i 2016 były to zabiegi rehabilitacyjne w postaci ćwiczeń biernych i masaży suchych dobieranych według potrzeb w określonych cyklach rehabilitacyjnych oraz wizyty u lekarza specjalisty (neurologa dziecięcego), pod opieką którego córka przebywa od narodzin do dnia dzisiejszego. Dokumenty potwierdzające zlecenie zabiegów rehabilitacyjnych w latach 2015 i 2016 to orzeczenia o niepełnosprawności obowiązujące w tym okresie: Orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 30 października 2013 r., obejmujące okres od dnia 1 października 2013 r. do dnia 31 października 2015 r., wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności; Orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 1 grudnia 2015 r., obejmujące okres od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., wydane przez Powiatowy Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Dokumentami potwierdzającymi odbycie zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych w latach 2015 i 2016 są oświadczenia o prowadzonych zabiegach przez prywatny gabinet rehabilitacyjny, który nie prowadzi indywidualnych kart zabiegowych, oraz dokumentacja medyczna. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w dniu 26 maja 2021 r. ponownie zaliczył córkę do osób niepełnosprawnych, przedłużając orzeczenie do 8 kwietnia 2023 r.

W świetle powyższych przepisów prawa oraz przedstawionych we wniosku okoliczności wyjaśnienia wymaga, że z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej może skorzystać podatnik, który uzyskał przychody (dochody) opodatkowane skalą podatkową i/lub ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. W sytuacji gdy podatnik w danym roku podatkowym takich dochodów/przychodów nie uzyskiwał, nie ma możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Mając zatem na uwadze, że z treści wniosku nie wynika ażeby w latach 2015-2016 Wnioskodawczyni uzyskiwała dochody/przychody uprawniające do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, to niezależnie od spełnienia pozostałych przesłanek wynikających z ww. przepisów uznać należy, że Wnioskodawczyni nie przysługiwało uprawnienie do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, w związku z używaniem samochodu osobowego na dojazdy z niepełnosprawną córką na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawczyni w tym okresie nie uzyskiwała bowiem dochodów/przychodów od których mogłaby poniesione wydatki odliczyć.

Ponadto z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni od 18 września 2017 r. pracuje na podstawie umowy o pracę – co oznacza uzyskiwanie dochodów, które pozwalają na odliczenie ulgi rehabilitacyjnej. W konsekwencji uznać należy, że Wnioskodawczyni mającej na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko, które nie ukończyło 16 roku życia przysługuje na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do odliczenia od dochodu wydatków faktycznie przez Nią poniesionych w latach 2017-2020 na używanie samochodu osobowego wchodzącego w skład majątku wspólnego małżonków, który w tych latach był wykorzystywany do dojazdów na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, zabiegi rehabilitacyjne, dojazdów do lekarzy, jak i załatwiania zwykłych czynności życiowych. Odliczenie w przypadku Wnioskodawczyni nie może przekroczyć w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Na powyższe nie ma wpływu fakt, że mąż Wnioskodawczyni również korzysta z takiego odliczenia.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczących dokumentowania poniesionych wydatków, wyjaśnić należy, że stosownie do treści art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych wydatków na używanie samochodu osobowego. Niemniej jednak, na żądanie organów podatkowych Wnioskodawczyni jest obowiązana przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Stosownie natomiast do art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Jednocześnie podkreślić należy, że zgodnie z art. 3 pkt 5 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym - poprawnym już - wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Podatnik może skutecznie skorygować wysokość zobowiązania podatkowego o ile zobowiązanie to nie uległo przedawnieniu. Okres przedawnienia wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, podatnik ma zatem prawo skorygować deklaracje za okres pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy). Okoliczności skutkujące przerwaniem lub zawieszeniem biegu przedawnienia wymienione zostały w art. 70 i art. 70a ww. ustawy.

Uznać zatem należy, że Wnioskodawczyni przysługuje prawo do złożenia korekty zeznań podatkowych wyłącznie za lata 2017-2020, bowiem w zeznaniach tych – pomimo przysługującego Jej uprawnienia – nie skorzystała z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej. W świetle przedstawionych we wniosku okoliczności brak jest natomiast przesłanek do złożenia korekt zeznań podatkowych za lata 2015-2016.

Odnosząc się do ewentualnego braku przedłużenia orzeczenia o niepełnosprawności córki Wnioskodawczyni w 2023 r., i prawa odliczenia przez Wnioskodawczynię kwoty 2.280 zł na użytkowanie samochodu, w związku z utrzymaniem niepełnosprawnego dziecka wyjaśnienia wymaga, że odliczeniu od dochodu podlegają tylko i wyłącznie wydatki poniesione do dnia obowiązywania orzeczenia o niepełnosprawności. Zatem, w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni w okresie obowiązywania ww. orzeczenia poniesie koszty w wysokości 2.280 zł to będzie mogła je odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym składanym za rok 2023.

Wydana interpretacja indywidualna będzie obowiązywała w latach następnych, o ile nie zmieni się stan faktyczny i prawny.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za lata 2015-2016 i w zakresie zasadności złożenia korekt zeznań podatkowych za lata 2015-2016, oraz za prawidłowe w pozostałym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin