Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.557.2021.1.MN
z 25 sierpnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2021 r. (data wpływu 2 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski na stałe przebywającym w Zjednoczonych Emiratach Arabskich w jednym z największych miast tego państwa - (...). Od 2009 roku świadczy pracę na rzecz przedsiębiorstwa z siedzibą w (...). Swoją pracę wykonuje na podstawie podpisanego z wyżej wymienionym przedsiębiorstwem kontraktu. Dla celów legalnego pobytu w danym kraju oraz zostania tutaj na stałe, Wnioskodawca uzyskał stosowną wizę rezydenta wraz z pozwoleniem na pracę, które efektywnie odnawiał z każdym kolejnym okresem.

Zaznaczenia wymaga również fakt, że odkąd Wnioskodawca postanowił osiąść na stałe w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, wynajął on w 2010 roku mieszkanie na podstawie umowy najmu, którą od tej pory stale kontynuuje. W Zjednoczonych Emiratach Arabskich Wnioskodawca przebywa wraz z żoną, z którą wziął ślub w kwietniu 2010 roku. Wnioskodawca nie posiada żadnych dzieci. Jego życie emocjonalne oraz towarzyskie związane jest ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, gdyż to tutaj praktykuje swoje hobby, posiada swoich przyjaciół, czy też realizuje się zawodowo, czy też osobowo. Mając na uwadze powyższe, główne dochody Wnioskodawcy pochodzą przede wszystkim z pracy wykonywanej na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich. To tutaj dba o to, żeby jego kariera zawodowa stale się rozwijała oraz żeby jego kompetencje miękkie jak i twarde ulegały stałemu podnoszeniu. Z tego względu, kilka lat temu Wnioskodawca brał udział w kursie nauki języka angielskiego, który jest oficjalnym językiem urzędowym Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Również i otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie było przelewane na rachunek bankowy, które były w części przekazywane na rachunek oszczędnościowy Wnioskodawcy. Ponadto Wnioskodawca był w posiadaniu karty kredytowej, która pozwalała mu na ewentualne dodatkowe finansowanie jego potrzeb życiowych.

Warto przy tym zaznaczyć, że w związku z długim przebywaniem na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Wnioskodawca nabył dwa samochody na kredyt, z czego obecnie jest w posiadaniu jednego, zakupionego właśnie na kredyt. Swoje zobowiązania finansowe Wnioskodawca spłaca regularnie i dba o stan swoich finansów.

Od momentu przeprowadzenia się do Zjednoczonych Emiratów Arabskich Wnioskodawcę łączą z Polską wyłącznie marginalne więzi. To tutaj pozostała jego rodzina (rodzice oraz rodzeństwo). Ponadto w okresie od 2009 roku Wnioskodawca przez kilka lat pozostawał współwłaścicielem samochodu, który nabył wspólnie z ojcem. Posiadał również kilka rachunków bankowych oraz lokat, które otwierał w zależności od oferty danego banku.

Obecnie w Polsce posiada rachunek bankowy w PLN i USD oraz rachunek oszczędnościowy. Posiada również rachunek bankowy oraz rachunek rejestrowy niezbędny do zakupu obligacji. W Polsce Wnioskodawca posiada również środki pieniężne zdeponowane na wyżej wymienionych rachunkach bankowych oraz na kontach oszczędnościowych. Przez pewien czas Wnioskodawca uiszczał również dobrowolne składki emerytalne na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W Polsce Wnioskodawca płaci podatki wyłącznie od dochodów, które zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania podlegają opodatkowaniu w państwie źródła. Są to następujące rzeczy: dwa mieszkania wchodzące w skład małżeńskiej wspólności majątkowej przeznaczone na wynajem, gdzie od uzyskiwanego dochodu Wnioskodawca uiszcza zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizyczny w wysokości 8,5%; odsetki uzyskiwane od ulokowanego w polskich obligacjach skarbowych oraz na rachunkach oszczędnościowych kapitału według obowiązującego podatku od kapitałów pieniężnych w wysokości 19%.

Zaznaczenia na marginesie wymaga również fakt, że Wnioskodawca posiada w Polsce jeszcze jedno mieszkanie (nieruchomość), która została udostępniona jego teściowi na zasadzie służebności.

W okresie od 2009 roku do dzisiaj Wnioskodawca w Polsce spędzał maksymalnie jeden miesiąc w każdym z danych lat. Jego podróże były głównie związane z jego czasem wakacyjnym, który był konsumowany na spotkanie z rodziną (tj. rodzeństwem czy też rodzicami). Czas ten poświęcał również, aby doglądnąć stan posiadanych przez niego nieruchomości.

Niemniej jednak, są to wyłączne powody, dla których Wnioskodawca utrzymuje jakikolwiek kontakt z Polską. Od 2009 roku postanowił on zerwać więzi związane z Polską i na stałe wyprowadzić się do Zjednoczonych Emiratów Arabskich - co też mu się udało, gdyż w danym kraju przebywa, pracuje, układa swoje życie zawodowe i prywatne od ponad 11 lat.

Ostatecznie, należy zaznaczyć, że wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę jest o wiele wyższe niż dochody uzyskiwane z wynajmu nieruchomości. To dzięki tym dochodom Wnioskodawca jest w stanie funkcjonować na normalnym poziomie oraz utrzymać jego rodzinę rezydującą w (...).

Tym samym, mieszkanie oraz życie w danym państwie powodowało, że był on w stanie utrzymać się na zadowalającym poziomie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w okresie od 2009 roku do dnia złożenia tego wniosku w świetle przepisów Ustawy o PIT pozostawał on polskim rezydentem podatkowym (i w konsekwencji podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu)?

Zdaniem Wnioskodawcy, jego rezydencja podatkowa w okresie od 2009 roku do dnia złożenia tego wniosku nie znajdowała się w Polsce, gdyż nie można mu zgodnie z przepisami Ustawy o PIT przypisać statusu rezydenta ze względu na nieprzebywanie przez Wnioskodawcę na terytorium Polski w żadnym z wyżej wymienionych okresów więc niż 183 dni oraz fakt, że Wnioskodawca na terytorium Polski nie posiada centrum interesów osobistych lub centrum interesów gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Uzasadnienie

Jak wynika z art. 3 ust. 1 Ustawy o PIT osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast, w myśl art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ponadto w myśl art. 4a Ustawy o PIT wyżej wymienione przepisy należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska Jak wynika z art. 4 ust. 1 lit. a umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Abu Zabi 31.01.1993 r., tekst syntetyczny uwzględniający protokół między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich zmieniający umowę między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzoną w Abu Zabi 31 stycznia 1993 roku oraz protokół sporządzony w Abu Zabi 31 stycznia 1993 roku dalej jako “DTA" w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również Polskę, jej jednostki terytorialne lub organy lokalne. Natomiast w art. 4 ust. 1 lit. b DTA przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich należy rozumieć osobę fizyczną, która ma miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i jest obywatelem Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Z tego względu, skoro nie można Wnioskodawcy przypisać statusu rezydenta podatkowego Zjednoczonych Emiratów Arabskich (nie jest obywatelem tego państwa, przez co nie spełnia definicji osoby mającej miejsce zamieszkania w tym państwie), to należy uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym przepisy DTA nie mogą być stosowane, gdyż nie wystąpi zjawisko tzw. podwójnej rezydencji podatkowej. Zważając zatem, że przepisy DTA nie znajdą w danej sprawie zastosowania, konieczne jest przeanalizowanie czy Wnioskodawca może zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego oraz czy podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zgodnie z wcześniej przywołanym art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT, uzyskanie przez Wnioskodawcę stałego miejsca zamieszkania na terytorium Polski może nastąpić w przypadku, gdy • Wnioskodawca przebywa na terytorium Polski więcej niż 183 dni. • Wnioskodawca posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). W żadnym z pytanych okresów, tj. od 2009 roku do dnia złożenia wniosku Wnioskodawca nie spełnił tej przesłanki, gdyż jak zostało to przedstawione w stanie faktycznym, w każdym z lat kalendarzowych, przebywał on w Polsce maksymalnie jeden miesiąc w każdym z danych lat. Z tego względu, podstawową przesłanką, która powinna podlegać badaniu jest przesłanka centrum interesów osobistych lub gospodarczych, czyli tzw. ośrodka interesów życiowych.

Dla celów zdefiniowania ośrodka interesów życiowych pomocne mogą okazać się orzeczenia sądowe i interpretacje indywidualne wydawane przez właściwe organy podatkowe. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 5 października 2017 r. sygn. I SA/ŁD 493/17 stwierdził, że oceniając, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem.

Uzupełniająco wypowiedział się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 11 maja 2016 r. sygn. III SA/Wa 1466715, wymieniając, jakie aspekty należy brać pod uwagę przy ustalaniu ośrodka interesów życiowych. Oceniając, w którym z państw znajduje się centrum interesów osobistych i gospodarczych osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności zarobkowej źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd. Druga przesłanka powodująca ustalenie miejsca zamieszkania danej osoby w Polsce jest związana z długością pobytu w Polsce. Miejsce zamieszkania w Polsce będzie miała zatem osoba, która przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Warto przy tym zaznaczyć, że organy podatkowe w ramach dokonywanych wykładni art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT wskazują, że tego rodzaju powiązania nie mogą być powiązaniami marginalnymi czy też incydentalnymi. Muszą one mieć charakter ścisły, który wprost wskazuje na to, że dane "centrum” znajduje się w Polsce.

W tym miejscu należy przytoczyć interpretację indywidualną z 29 marca 2017 r. znak: 0461-PB4.4511.26.2017.1.KK, w której stwierdzone zostało, że “(...) określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.".

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy nie można uznać, że jego centrum interesów życiowych lub gospodarczych znajduje się w Polsce, bowiem Wnioskodawca wykonuje swoją pracę w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz pracuje dla przedsiębiorstwa operującego na terytorium właśnie tego państwa, Wnioskodawca w Zjednoczonych Emiratach Arabskich założył rodzinę (ożenił się w 2010 roku) oraz nawiązał dużą ilość znajomości, praktykuje tam swoje hobby, co powoduje, że ma silne związanie emocjonalne/osobiste właśnie ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi; to tutaj nieprzerwanie od 2010 roku Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie, które stanowi jego miejsce odpoczynku jak i też pielęgnowania jego relacji z żoną, to tutaj Wnioskodawca posiada wizę rezydenta oraz pozwolenie na pracę, przez co uzyskiwane przez niego dochody w Zjednoczonych Emiratach Arabskich stanowią w świetle tamtejszego prawa w pełni legalny zarobek, który nie ma źródła w Polsce; to tutaj Wnioskodawca nawiązał długotrwałe relacje oraz praktykuje swoje hobby; to tutaj Wnioskodawca zaciągnął kredyt na nabycie osobowego pojazdu samochodowego, który wykorzystuje do codziennych czynności takich jak dojazd do pracy, znajomych, restauracji i innych podobnych.

Z tego względu "centrum" interesów osobistych jak i gospodarczych jest stricte skupione w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i nie można stwierdzić, że jakkolwiek koncentrują/skupiają się one na terytorium Polski.

Ostatecznie, należy zaznaczyć, że fakt posiadania kont bankowych czy też nieruchomości na wynajem w Polsce jest zwykłą formą lokowania kapitału, który mogłoby mieć miejsce niekoniecznie w Polsce, a w innym kraju. W związku z tym nie można uznać na podstawie tych okoliczności, że centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy występuje w Polsce.

Kierując się przy tym podstawową zasadą, nakazującą dokonywania wykładni prawa podatkowego według jego literalnego brzmienia, należy zaznaczyć, że konieczne jest zatem odwołanie się do słownika języka polskiego definiującego słowo "centrum".

Zgodnie ze słownikową definicją słowa - "centrum" oznacza "miejsce, w którym coś się koncentruje". Jak wynika z przedstawionych okoliczności faktycznych, cała koncentracja interesów gospodarczych Wnioskodawcy znajduje się w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdyż tam ma swoje stałe źródło dochodu (kontrakt na rzecz przedsiębiorcy z siedzibą w (…)) i rozwija swoją karierę zawodową.

Nie można twierdzić, że dana koncentracja występuje w Polsce, gdyż tego rodzaju okoliczności faktyczne stanowią wyłącznie formę lokowania kapitału, który może występować w różnych krajach, a nie tylko w Polsce (Wnioskodawca może nabywać i wykorzystywać majątek ruchomy w wielu państwach). Przyjęcie, że tego rodzaju okoliczność powoduje powstanie rezydencji podatkowej (np. w Polsce), byłoby całkowicie sprzeczne z wykładnią językową danego przepisu oraz generowałoby ogrom problemów (np. powstawanie nawet kilkudziesięciu różnych rezydencji podatkowych, gdyby wystarczyłoby mieć jakikolwiek interes gospodarczy, wynikający np. z nabycia majątku ruchomego/nieruchomego).

Za powyższym przemawia również fakt, że dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z wynajmu tych nieruchomości są o wiele niższe niż dochody uzyskiwane z wynagrodzenia za pracę na kontrakcie na rzecz przedsiębiorstwa z siedzibą w (...). Gdyby Wnioskodawca miał podjąć próbę utrzymywania się wyłącznie z dochodów z wynajmu, to okazałoby się, że nie stać go na zaspokojenie jego podstawowych potrzeb, a co dopiero pozostać na tym samym poziomie życia. Tym samym, jeszcze bardziej potwierdza się teza, że posiadanie danych nieruchomości nie może stanowić o jakimkolwiek centrum interesów gospodarczych, gdyż głównym celem Wnioskodawcy przez wszystkie okresy było utrzymanie stałego miejsca zarobkowania w (…) i to tam dokładał wszelkich starań, aby móc wykonywać daną pracę.

Niemniej jednak, gdyby zostało uznane, że dla Wnioskodawcy powstaje w Polsce jakiekolwiek centrum interesów gospodarczych, to odnosząc daną okoliczność do przesłanki "ośrodka interesów życiowych" należy zaznaczyć, że w wykładni danego przepisu prym wiedzie pogląd, że najważniejsza jest analiza, gdzie tak naprawdę znajduje się centrum interesów osobistych Wnioskodawcy (a to znajduje się w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdyż tam ma swoją żonę, zaspokaja swoje potrzeby mieszkaniowe czy też spotyka się ze znajomymi i praktykuje swoje hobby). Dopiero później pod uwagę bierze się centrum interesów gospodarczych, które ma charakter uzupełniający, a nie przeważający.

Potwierdzenie powyższej tezy o wiodącym charakterze centrum interesów osobistych wypowiedział się między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 11 maja 2016 r. sygn. III SA/Wa 1466/15, w którym stwierdzone zostało, że sąd nie podziela stanowiska prezentowanego w niniejszej sprawie przez Ministra Finansów, zgodnie z którym za polską rezydencją podatkową przemawiają następujące okoliczności: fakt pozostawienia w Polsce majątku ruchomego (mieszkanie, które na czas oddelegowania będzie przedmiotem najmu), otwarte rachunki bankowe, ubezpieczenie w polskim systemie ubezpieczeń społecznych a także zamiar powrotu do kraju po zakończeniu oddelegowania. Odnosząc się do powyższego Sąd zauważa, że choć okoliczności związane z pozostawieniem mienia w Polsce stanowią czynnik wpływający na ustalenie ośrodka interesów życiowych, to nie mają charakteru decydującego. Dla oceny istnienia centrum interesów osobistych i gospodarczych bezsprzecznie mają również znaczenie takie okoliczności, jak funkcjonowanie Skarżącego w określonym układzie rodzinnym czy społecznym na terytorium Włoch. Tym samym fakt świadczenia pracy i uzyskiwania z tego tytułu wynagrodzenia oraz fakt przebywania za granicą wraz z rodziną, uczęszczanie dzieci do szkół we Włoszech "przeważają" w niniejszej sprawie przy dokonywaniu oceny istnienia centrum interesów osobistych i gospodarczych.

Podobnie również wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 20 marca 2012 r. znak: IPPB4/415-933/11-2/SP - zmiana miejsca zamieszkania powinna być równoznaczna z przeniesieniem do Polski tzw. ośrodka interesów życiowych. Znaczy to tyle, że nie można przyjąć, że posiada on miejsce zamieszkania w Polsce skoro w Wielkiej Brytanii pozostawił najbliższą rodzinę (żonę i dzieci). Reasumując, należy stwierdzić, że w roku 2011 Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia powinien pozostawać fakt, że w Polsce posiada nieruchomości czy też konta bankowe. Jego związanie "gospodarcze" jest na tyle marginalne, że nie mogłoby stać się jego stałym źródłem dochodu, a tym samym centrum zainteresowania. Do takiego zalicza on właśnie pracę kontraktową w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, w których mieszka i pracuje od 2009 roku. To tam spędza on czas ze swoją żoną oraz wokół tego państwa obraca się całe jego obecne życie. Z tego względu, należy uznać, że Wnioskodawcy nie można przypisać statusu rezydenta podatkowego w Polsce, gdyż żadna z przesłanek wymieniona w art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT nie zostanie spełniona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się za osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego podatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie, polega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp.

Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itp.

Za osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy, stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca od 2009 r. na stałe przebywa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i tam pracuje, zatem w niniejszej sprawie znajdą zastosowanie przepisy umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Abu Zabi 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81 poz. 373).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza:

1. w przypadku Polski, osobę, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również Polskę, jej jednostki terytorialne lub organy lokalne,
2. w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich:
   • osobę fizyczną, która ma miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i jest obywatelem Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz
     
   • spółkę, która została utworzona w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i ma tam miejsce faktycznego zarządu, pod warunkiem, że spółka może przedstawić dowód na to, że wyłącznym właścicielem jej kapitału są Zjednoczone Emiraty Arabskie i/lub instytucja rządowa Zjednoczonych Emiratów Arabskich i/lub federalny lub lokalny rząd i/lub osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i spółka jest kontrolowana przez powyżej wymienione osoby mające miejsce zamieszkania lub faktyczny zarząd w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.
     
   
   

W myśl art. 4 ust. 3 umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, przez co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby.

Zatem, w pierwszej kolejności należy brać pod uwagę stałe miejsce zamieszkania, czyli państwo, z którym dana osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych). Dopiero jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że od 2009 roku Wnioskodawca posiada ściślejsze powiązania, zarówno osobiste, jak i gospodarcze ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi. Od 2009 roku ośrodek interesów osobistych Wnioskodawcy znajduje się w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, bowiem Wnioskodawca mieszka tam wraz z żoną, którą poślubił w kwietniu 2010 roku. W państwie tym Wnioskodawca praktykuje swoje hobby, posiada swoich przyjaciół i to tam skupione jest życie emocjonalne i towarzyskie Wnioskodawcy. Wnioskodawca posiada wizę rezydenta. W Polsce Wnioskodawca ma rodzeństwo i rodziców, utrzymując z rodziną jedynie okazjonalny kontakt.

Analizując natomiast powiązania gospodarcze należy wskazać, że Wnioskodawca od 2009 r. osiąga dochody ze stosunku pracy na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich, stanowiące jego główne źródło dochodu. W państwie tym wynajmuje lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu oraz posiada majątek ruchomy w postaci samochodu osobowego.

W Polsce Wnioskodawca również posiada majątek w postaci jednego mieszkania, które zostało udostępnione teściowi na zasadzie służebności oraz dwóch wynajmowanych mieszkań, ale stanowią one jedynie dodatkowe źródło dochodu. Jak stwierdził Wnioskodawca, dochody uzyskiwane z wynajmu tych nieruchomości są o wiele niższe niż dochody uzyskiwane z wynagrodzenia za pracę na kontrakcie na rzecz przedsiębiorstwa z siedzibą w (...).

Skoro ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączą Wnioskodawcę ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, należy uznać, że od 2009 roku, tj. od momentu wyjazdu do Zjednoczonych Emiratów Arabskich Wnioskodawca nie posiada w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Tym samym podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Należy wyjaśnić, że brak zobowiązań podatkowych w Polsce wystąpi tylko w sytuacji braku uzyskiwania dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem sama zmiana miejsca zamieszkania nie zwolni Wnioskodawcy z obowiązku zapłaty podatku, jeżeli uzyska dochody na terenie Polski.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.